Η στρατευμένη «σοσιαλδημοκρατία» και οι εκβιασμοί της

Χθες δέχτηκα την πιο περίεργη επίθεση που μου έχει τύχει στα οχτώ χρόνια μου στα καλώδια. Η αιχμή στο δόρυ του συνομιλητή μου ήταν η επί Στέφανου Μάνου εκλογική συνεργασία μου με το κόμμα της Δράσης* και η μετέπειτα ένταξη μου στην Κεντρική Επιτροπή, επί Καρίπογλου, μαζί με άλλους σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστερούς και οικολόγους-πράσινους.

Ο στόχος ήταν γνωστός, αλλά να το ξαναπούμε μετά τα χθεσινά. Από το 2010 και μετά η συζήτηση ήταν το πως θα συνεργαστούν οι προοδευτικοί της χώρας για να ξεκολλήσει η χώρα από παρωχημένες αντιλήψεις και πρακτικές· να κάνει το άλμα μπροστά. Αυτό έγινε πράξη με την εκλογή Καμίνη, τότε, αλλά δεν συνεχίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και εκεί συμμετείχα, στην δεκάδα που δουλέψαμε για να εκλεγεί, και ουδέποτε με εγκάλεσε κανείς για αυτό.

Τί αλλάζει στη μεγαλύτερη κλίμακα τέσσερα χρόνια μετά, και τον Καμίνη πάλι κοινό υποψήφιο; Ακόμα και η ατζέντα είναι λίγο-πολύ η ίδια σε επίπεδο πολιτικών επιλογών και αρχών, εξαιρώντας την εξωτερική πολιτική και την δικαιοσύνη, απλά αλλάζει η κλίμακα και το πεδίο εφαρμογής.

Ειδικά το 2012, για το οποίο κατηγορήθηκα, με την κυβέρνηση Παπανδρέου να παραπαίει από τους συντηρητικούς και τους δέσμιους κάθε λογής εντός της ήταν αυτονόητη η προσπάθεια να αποδειχθεί ότι υπάρχει πεδίο συνύπαρξης. Όσοι στηρίξαμε Καμίνη και Μπουτάρη το 2010, και όσοι μπήκαμε αργότερα στην Δράση με τους τότε όρους του ανοιχτού καλέσματος σε προγραμματική σύγκλιση, θέλαμε να αποδείξουμε πως αυτό γίνεται, πως μπορεί να βρεθεί συνισταμένη ακόμα και μεταξύ της απόλυσης 250.000 υπαλλήλων που έλεγε ο Στέφανος Μάνος τότε και του επιτελικού κράτους με νέο σκοπό που λέγαμε οι υπόλοιποι – της διοικητικής μεταρρύθμισης πριν τις απολύσεις.

Μία επιτυχία σε αυτό το επίπεδο ευελπιστούσαμε πως θα πείσει τους μετέχοντες στα υψηλότερα στρώματα της πολιτικής ζωής να συμπράξουν, ή ακόμα και να μετέχουν στο υπό διαμόρφωση σχήμα. Αυτή ήταν η σκέψη και εν μέρει πέτυχε, τόσο σε προγραμματικό λόγο όσο και σε συμμετοχή. Ατύχησε εκεί που ατυχεί κάθε τέτοια προσπάθεια μέχρι σήμερα, στην παλαιοκομματική καπατσοσύνη που υπερνικά πάντα την κομματική αφέλεια όσων ασχολούνται με την πολιτική σε ό,τι χρόνο τους περισσεύει από το κυνήγι του άρτου του επιούσιου – όσων δεν σιτίζονται από την πολιτική· όπως έγινε και με τους «58» πολύ αργότερα.

Σε ό,τι με αφορά, υπάρχει μία ατζέντα (το μισό μου blog είναι αφιερωμένο σε αυτή, οπότε δεν βρίσκω το λόγο να την επαναλάβω εδώ) η οποία οφείλει να είναι το κριτήριο συμμετοχής ή μη, της συνάντησης των διάσπαρτων από διαφορετικά μονοπάτια μέχρι σήμερα, για να γυρίσουμε σελίδα.

Εκεί, δεν χωράνε αξιολογικές κρίσεις, κομματικά πιστοποιητικά, πιστοποιητικά φρονημάτων και προσωπικές φιλοδοξίες. Πόσω μάλλον εκβιασμοί σαν αυτούς που προσπαθεί να θέσει για μία ακόμα φορά ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο κ. Βενιζέλος, που σε ρόλο bully σχολικής αυλής επιμένει να τραβάει καλαμιές προς όλους (πλην του κ. Σαμαρά) και να απαιτεί συγχρόνως να κάνουν κολεγιά μαζί του – ίσως και να υποταχθούν... στο θράσος της καλαμιάς του. Ευτυχώς, οι περισσότεροι μπορούν να βρουν λύσεις που δεν χωράνε στον καθρέφτη του κ. Βενιζέλου, και τις κυνηγούν προσπαθώντας να φανούν χρήσιμοι στους πολλούς, αντί να εξυπηρετήσουν την εναπομείνασα προεδρική δράκα της Χαριλάου Τρικούπη. Τελικές λύσεις δεν υπάρχουν, μόνο βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση και μακρυά από άθλιους συμβιβασμούς που συνήθως πακετάρονται με κάποιο εκβιασμό – σαν αυτόν της «κυβερνητικής σταθερότητας» κι ας είναι με Μπαλτάκους.

Λυπάμαι για όσους νομίζουν πως οι δικές τους προτεραιότητες οφείλουν να είναι σεβαστές από όλους, αλλιώς είναι άξιοι αξιολογικών κρίσεων και χαρακτηρισμών, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Απέχω από την λογική τους, την οποία βρίσκω πολιτικά ακραία και αντιδραστική, και θα συνεχίσω να επιδιώκω τις συνεργασίες – όπου τις βρω στο πολύ, πολύ, πολύ μικρό μέγεθος μου. Και ζητώ συγνώμη για την ανάγκη αυτού του κειμένου, δεδομένης της ασημαντότητας μου, αλλά δεν μπορούσα να το αποφύγω.

Ο αντικομμουνισμός με όρους 1950, τα πιστοποιητικά φρονημάτων, οι συμπράξεις με Μπαλτάκους εις βάρος του χώρου και της ατζέντας, η ανοχή σε προσωπικές φιλοδοξίες την ώρα που η ανηφόρα για τους πολλούς βρίσκεται ακόμα στην αρχή δεν με αφορούν, και δεν θα με αφορούν εις αεί. Όπως και οι ταμπέλες που επιμένουν να κρεμάνε οι στρατιώτες της «σοσιαλδημοκρατίας» - μόνο εγώ έχω τέσσερις (ΓΑΠικός, φιλελεύθερος, ΣΥΡΙΖΑίος, ΔΗΜΑΡίτης), λες και σημαίνει κάτι αυτό.

Τα προβλήματα είναι αλλού, και ζητάνε λύσεις που θα έρθουν μόνο από την σύμπραξη και τη συνεννόηση. Είτε μας δέχονται οι νεο-λοχίες, που μόνο σοσιαλδημοκράτες δεν είναι τελικά, είτε όχι. Η διαπλοκή και ο παλαιοκομματισμός καλπάζουν μαζί με την ανεργία από τότε που ανέλαβε αυτή η κυβέρνηση, κι εμείς συζητάμε ακόμα για το φύλλο των αγγέλων. Λυπάμαι, αλλά δεν θα πάρω.

___________________

* οι διαφορές της τότε Δράσης με τη σημερινή δεν είναι μέρος αυτού του ποστ – τις έχω αναλύσει ως πρόβλεψη κατά την διάρκεια του συνεδρίου του Μαΐου του 13 (εδώ κι εδώ) προτού αποχωρήσω· πρόβλεψη που δυστυχώς επαληθεύτηκε με το χειρότερο τρόπο.