27.9.13

Το πρόβλημα είναι αλλού· κι ο Μιχαλολιάκος έχει βαλθεί να το αποδείξει


Ο Μιχαλολιάκος δεν πατάει στη μισαλοδοξία για να ψηλώσει, αλλά στις παθογένιες του πολιτικού προσωπικού, και του πολιτικού συστήματος ευρύτερα.

Τον κάνει αυτό “αδιάφθορο”; Πηγή ελπίδας και εξυγίανσης; Φυσικά και όχι, και δεν νομίζω ότι διεκδικεί καν τον τίτλο. Όσοι πήγαν μαζί του, έχοντας πεισθεί από καιρό για τη βρώμα και τη δυσωδία στον ευλογημένο τόπο είναι έτοιμοι να δεχτούν πολλά. Αρκεί να τιμωρηθούν οι πρωταίτιοι για την κατάρρευση της χώρας, και να εξαφανιστούν από τα κοινά.

Σε μία δυτική κοινωνία το υπάρχον πολιτικό προσωπικό θα είχε ήδη αντικατασταθεί, είτε από τσίπα, είτε μέσα από τη θεσμική λειτουργία, είτε μέσα από την κάλπη (συνθετότερο όλων, και αγγίζει όλη την ελληνική παθογένεια των ημέτερων, των ΜΜΕ, του δημόσιου τομέα κλπ). Ακόμα κι αν δεν είχε αλλάξει το ίδιο, ενδεχομένως να προσπαθούσε να αλλάξει τις πρακτικές του· να εξιλεωθεί. Ούτε αυτό έγινε. Μάλλον έγινε χειρότερο, και ανατρέχω στα γεγονότα του Ιουνίου του 2011 και του Μαΐου του 2012.

Αυτή είναι η κερκόπορτα που άνοιξε, και μπήκε ο Μιχαλολιάκος με τη συμμορία του στην πολιτική ζωή. Γιατί όταν δεν γίνονται οι αλλαγές όταν και όπως πρέπει, όταν οι πολιτικές ηγεσίες είναι επαρκώς μικρόνοες για να νομίζουν ότι μπορούν να παίξουν το κρυφτό με τους θεσμούς, έρχεται η ώρα των τεράτων. Η βία δεν είναι το παρελκόμενο - είναι το ζητούμενο πλέον σε μέρος του κόσμου. Όσο κι αν τους κακίσουμε (δικαίως) δεν παύουν να υπάρχουν ευθύνες σε όσους δημιούργησαν τις συνθήκες, προκειμένου να κρατήσουν όρθιο ένα σύστημα που ψυχορραγεί, κόντρα στις επιταγές των καιρών και τη βούληση του λαού. Ως σύστημα δεν εννοώ προφανώς τον καπιταλισμό, ή τους θεσμούς, αλλά το ακριβώς αντίθετο: όσους εμποδίζουν την καλύτερη δυνατή λειτουργία του καπιταλισμού και του θεσμικού πλαισίου, στα πρότυπα των δυτικών κοινωνιών, με θέσεις εργασίας και ευημερία για τους περισσότερους.


Κανένας Μιχαλολιάκος δεν έχει έρεισμα ή δύναμη σε μία εύρυθμη κοινωνία. Τον φαντάζεται κανείς στην Αγγλική πολιτική σκηνή χωρίς να ξεκαρδίζεται στα γέλια; Στην Ελλάδα, μόνο γέλιο δεν βγαίνει. Η νέα “καταιγίδα” είναι το αν θα προκαλέσει ή όχι επαναληπτικές εκλογές ο φασιστάκος, και πόσες (αν θα παραιτήσει τους βουλευτές του μια κι έξω, ή έναν-έναν). Το “Δημοκρατικό Τόξο” δεν μπορεί καν να προκαλέσει μία συνάντηση αρχηγών, διάρκειας 5 λεπτών, από την οποία θα βγουν και θα πουν “όπου παραιτηθεί συμμορίτης της ΧΑ, εμείς θα κατεβάσουμε κοινό υποψήφιο." Τέλος καταιγίδας.

Γιατί δεν γίνεται αυτό; Γιατί ο καθένας τους κοιτάζει με τις δημοσκοπήσεις της αρεσκείας του τί οφέλη θα αποκομίσει από αυτή την κρίση. Όπως έκαναν και με κάθε άλλο ζήτημα μέχρι εδώ. Αυτή είναι η νοοτροπία που είναι λάθος και πρέπει να αλλάξει· η νοοτροπία του “anything goes”, όποιο κι αν είναι το διακύβευμα. Εκεί είναι το πρόβλημα της χώρας, και ο Μιχαλολιάκος με τη συμμορία του έχει βαλθεί να το αποδείξει· ή καλύτερα, να το αρμέξει μέχρι εκεί που δεν πάει.

Ποιος θέλει 20 νέους ανεξάρτητους βουλευτές (από τις κοινές υποψηφιότητες) μέσα στη Βουλή άλλωστε - αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν και πηγή ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού, με πρόσωπα μακριά από κομματικούς σωλήνες και εξαρτήσεις. Για όνομα του Θεού - τι ζητάμε πια από το πολιτικό μας προσωπικό; Να κάνει χαρακίρι; #όνειρα

26.9.13

Από την αποσταθεροποίηση στην επικράτηση - σκόρπιες σκέψεις #ΧΑ


“ετοιμάσου για τα χειρότερα, και προσπάθησε να τα αποφύγεις”


Μερικές σκέψεις με αφορμή τα σενάρια αποχώρησης των βουλευτών της ΧΑ από τη Βουλή, και την πιθανολογούμενη αποχώρηση της ΧΑ από την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Γιατί να αποχωρήσουν οι βουλευτές από τη Βουλή;

Γιατί η ΧΑ δεν έχει να κερδίσει τίποτα πλέον από την παρουσία της εκεί, έχει εξαντλήσει την ρητορική που μπορεί να αναπτύξει εντός της κοινοβουλίου, ενώ η όποια  βουλευτική ασυλία θα αρθεί από σύσσωμο το υπόλοιπο Σώμα. 

Η αποχώρηση θα ενισχύσει τον αντισυστημικό χαρακτήρα της ΧΑ, με νέα επιχειρήματα και ισχυρότερες καταγγελίες για το πολιτικό σύστημα, με την συνήθη ορολογία.

Η ΧΑ δεν αλλοιώθηκε μέσα από το κλασικό κομματικό μοντέλο διορισμού μελών της σε θέσεις ευθύνης, ή σε άλλες εξαρτημένης εργασίας. Δεν έχει κάτι να χάσει σε αυτό το μέτωπο αποχωρώντας. Περαιτέρω, η ΧΑ έδινε μεροκάματο η ίδια, ή δουλίτσες σε φίλιους επιχειρηματίες (κι ο ψιλικατζής επιχειρηματίας είναι). 

Μοναδικό αντεπιχείρημα για την αποχώρηση, η βουλευτική αποζημίωση ύψους γύρω στις 150.000€/μήνα. Απ' την άλλη, οι ιδεολογικοί δεσμοί μάλλον είναι ισχυρότεροι των οικονομικών. Σκοτεινό σημείο παραμένει η εξωτερική χρηματοδότηση, και τα αποθεματικά της. Βέβαιη προσδοκία, η ενίσχυση των ήδη επιτυχημένων προσπαθειών fundraising τους.

Μετά την αποχώρηση, τι;

Θα περιμένει μέχρι το εναπομείναν πολιτικό προσωπικό να κάνει τις αναμενόμενες κινήσεις, μία χειρότερη εκδοχή των όσων έγιναν στις διπλές εκλογές του 2012, το οποίο θα επιτείνει το κλίμα αποσταθεροποίησης και πιθανότατα θα μας κοστίσει την Ευρωπαϊκή Προεδρία.
    
Κατόπιν νέων εκλογών (γενικών ή μη) στις οποίες δεν θα μετάσχουν, κατά τη γνώμη μου, θα εστιάσουν την προπαγάνδα τους στις δημοτικές εκλογές. Γειτονιά-γειτονιά, σπίτι-σπίτι. Όπλο τους, η υπερφορολόγηση “του συστήματος”, η λαϊκή οργή, και η ανοησία/αλαζονεία/ναρκισσισμός του πολιτικού προσωπικού, με ό,τι έπεται αυτών των χαρακτηριστικών.
    
Πολύ λίγα αποτελέσματα των δημοτικών/περιφερειακών εκλογών θα μπορούν να κριθούν ως αποτυχία για τη ΧΑ, ως “κυνηγημένο και εξωσυστημικό κίνημα πολιτών" - για παράδειγμα να μην κερδίσει κανένα δήμο, πράγμα δύσκολο.
    
Στις τοπικές κοινωνίες, με τις λαϊκιστικές (ενδεχομένως και αποτελεσματικές σε κάποιες περιπτώσεις) πολιτικές που θα ακολουθήσουν, θα τονωθούν αθροιστικά και εθνικά, ενώ θα τους δώσει πρόσβαση σε τελείως διαφορετικής κλίμακας εργαλεία και μηχανισμούς διείσδυσης. 
    
Το με ποιό όνομα κόμματος θα κατέβουν είναι μία αστεία λεπτομέρεια που δεν αξίζει ανάλυσης. Καλό θα ήταν να σταματήσει η κεντρική πολιτική σκηνή τις ανοησίες περί απαγόρευσης, και να τους επιβάλλει σχεδόν τη διατήρηση του ονόματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και των αποκαλύψεων που αυτή προκάλεσε.

Επικράτηση

Τα ΜΜΕ έχουν αναγάγει τη ΧΑ σε κάτι πολύ σημαντικό. Και πολύ ισχυρό.

Η επιστροφή στην κανονική ζωή, η μετατροπή των διώξεων εναντίον της ΧΑ σε “μία ακόμα είδηση” του δικαστικού ρεπορτάζ είναι ζήτημα προάσπισης της δημοκρατίας. Η όποια περαιτέρω κυριαρχία της στις ειδήσεις της ημέρας την ενισχύει. Δημιουργεί δέος - η απέχθεια γίνεται δευτερεύον συναίσθημα, άνευ σημασίας, αν όχι επικουρικό του δέους.

Ιδεολογικά, εν πολλοίς, η ΧΑ έχει επικρατήσει εδώ και καιρό. Ο αυταρχισμός είναι κυρίαρχο στοιχείο στην ελληνική κοινωνία· η επιλογή του προσώπου, το “ποιανού” έπεται. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ένας  εξωκοινοβουλευτικός έχει προβάδισμα, λόγω “ειλικρίνειας”: δεν είπε ποτέ ότι είναι υπέρ των δημοκρατικών διαδικασιών. Κάθε άλλο.

Δεν υπάρχει κανένα δείγμα συμπεριφοράς ή κινήσεων του πολιτικού προσωπικού που να δείχνει κάποια σχετική αντίληψη των κινδύνων. Για την ώρα, το πολιτικό προσωπικό του Συνταγματικού/Δημοκρατικού Τόξου δεν έχει καταφέρει ούτε συνάντηση σε επίπεδο αρχηγών. Κάθε πρόβλεψη για από κοινού δράση, δεν τεκμαίρεται από πουθενά - μάλλον το αντίθετο: όσο χειρότερα εξελίσσεται η κατάσταση, τόσο περισσότερο επικεντρώνουν τη δράση και το λόγο τους σε μικροκομματικά (προεκλογικά) παιχνίδια. Η πλειοδοσία για γενικές εκλογές είναι η πιθανότερη κατάληξη.

Η οικονομική ελίτ που στήριξε τον κ. Σαμαρά το 2012 ελπίζοντας πως θα περιορίσει εκείνος την ακροδεξιά οφείλει να αναγνωρίσει το λάθος της στο συγκεκριμένο, και να επανεξετάσει τις συμμαχίες της αναζητώντας ένα δημοκρατικότερο πολιτικό.

Ομοίως και όσοι πίστεψαν ότι θα ήταν ικανός να εξασφαλίσει την οικονομική συνέχεια της χώρας εντός της Ευρωζώνης των 17· σήμερα απειλείται πλέον η πολιτική συμμετοχή στην Ευρώπη των 27.



25.9.13

Για ποιον πολιτισμό;



Υπάρχουν σχολές στα θέματα πολιτισμού, από τα διοικητικά και τη διαχείριση μιας συλλογής, μέχρι το πώς συντάσσονται θεματικές ενότητες σε μια έκθεση, και πώς αναρτώνται τα έργα. Όπως υπάρχουν σχολές στο τι πολιτισμό θέλουμε, στο αν είναι πολιτισμός η ψυχαγωγία ή η γνώση, και τι από τα δύο οφείλει να υποστηρίζει ένα κράτος, ειδικά μέσα στη «λαίλαπα της κρίσης» για το «χειμαζόμενο λαό». Θα στεναχωρήσω τον κάθε κρατικοδίαιτο «δημιουργό» και θα πω πως σε ό,τι αφορά την κρατική εμπλοκή στον πολιτισμό υπάρχει μία σχολή, και μόνο μία: αυτή των κανόνων. Αυτή που απαγορεύει στο πολιτικό προσωπικό να εξυπηρετήσει το κέφι του και την τσέπη όσων εκείνο «γουστάρει». Γιατί κάτω από τον οδυρμό και τις παράτες για το «χειμαζόμενο λαό», κρύβονται συνήθως τιμολόγια. Τόσο απλά. 

Με ποιους κανόνες, θα ρωτήσει κάποιος, αφού και εκεί υπάρχει υποκειμενικό κριτήριο. Σωστό. Δεν στερείται το πολιτικό προσωπικό του δικαιώματος στρατηγικού σχεδιασμού ‒για αυτό ψηφίστηκε άλλωστε, κατά προτίμηση με σχετική δημοσιοποιημένη ατζέντα. Εδώ δεν μιλάμε όμως γι’ αυτή την περίπτωση. Μιλάμε για όσους συνηθίζουν να εκλέγονται χάρις στην εύνοια των αναγνωρισμένων και κατά συρροή κρατικοδίαιτων, που στηρίζουν υποψηφιότητες και κόμματα με την ελπίδα νέων τιμολογίων «πολιτισμού». Από «σεβασμό για τον καλλιτέχνη» ‒την «τέχνη του». Μιλάμε για όσους βιοπορίζονται γύρω από κομματικά και πολιτικά γραφεία. Για όσους «καλλιτέχνες» συμπολιτεύονται ή αντιπολιτεύονται σύμφωνα με την τσέπη τους μέσα από χυδαία ή «έγκριτα» ΜΜΕ.



Είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού βλέπεις, και άρα οι πνευματικοί άνθρωποι είναι a priori καλοί, χωρίς σκοπιμότητες, εκβιασμούς, ή παρασκηνιακές κολεγιές με το πολιτικό προσωπικό, στη βάση του πολιτισμού πάντα, και «της ψυχής του λαού που διψάει για την τέχνη». Την δική τους, και κανενός άλλου ‒a priori κι αυτό. Είναι αδιανόητο για κάποιους το να μπουν κανόνες που να μην ευνοούν τους ίδιους, και τους ίδιους και τους ίδιους, κι όταν αυτοί οι ίδιοι κουραστούν, τις επιλογές τους ‒τα φιντανάκια τους. 

Ο τόνος του κειμένου είναι εκ προθέσεως απολίτιστος. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για τον πολιτισμό, αλλά για όσους τον χρησιμοποιούν εκβιαστικά για τους ίδιους, τις κλίκες ή τους φίλους τους. Έμαθα να κουμπώνομαι όποτε άκουγα για τον «χειμαζόμενο λαό της κρίσης» στα θέματα πολιτισμού, γιατί 9 φορές στις 10 το έλεγαν οι ανυποχώρητοι. Αυτοί που θεωρούσαν ότι έχουν θεόσταλτο δώρο το οποίο πρέπει να χρηματοδοτηθεί έξω από κάθε κανόνα ή πραγματική συνθήκη. Κι όποιος είπε όχι, τον παραλάμβαναν οι στήλες των «φίλων» στις φυλλάδες. 

Λυπάμαι, αλλά σε αυτή την πορεία σάπισε και ο πολιτισμός μας. Όποιος έβαλε κανόνες λοιδορήθηκε: ο Παύλος Γερουλάνος με το ηλεκτρονικό μητρώο χρηματοδοτήσεων που έκλεισε μόλις έφυγε, και το νόμο περί βιώσιμων δομών πολιτισμού που δεν εφαρμόζεται. Όποιος μίλησε για αρχές, παραιτήθηκε: ο Σταύρος Ξαρχάκος από το Εθνικό Θέατρο, που δεν δέχτηκε πως ο Λαζόπουλος έχει τον παιδευτικό χαρακτήρα που περιγράφεται στο σκοπό ύπαρξης του Εθνικού. Αυτός που ανέδειξε (με διεθνείς διακρίσεις, όχι με φληναφήματα στον φίλιο τύπο) νέους σκηνοθέτες και τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, τα φασκέλωσε και πήγε σπίτι του: ο Γιώργος Παπαλιός, μετά τη σταγόνα που ξεχείλισε την οργή του για τον εκάστοτε Σμαραγδή, και τις Πρωθυπουργικές μαντινάδες των 50.000€. Για την τέχνη τού εκάστοτε Σμαραγδή πάντα, είτε τον ξέρετε είτε όχι. Γιατί η λίστα σε αυτό τον «πολιτισμό» είναι μεγάλη, και χωράει πολύ κόσμο ‒πολύ «πνεύμα». 

Και πέρα από αυτά, τα υποκειμενικά, τα συζητήσιμα (ο θεός να τα κάνει συζητήσιμα), μερικές ερωτήσεις και κρίνει ο καθένας πόσος υποκειμενισμός χωράει: αν έχεις 3 χιλιάρικα, πληρώνεις μια καλλιτέχνη να διαβάσει παιδικό παραμύθι σε μια βιβλιοθήκη χωρίς παιδικό τμήμα, ή αγοράζεις 150 βιβλία για να κάνεις παιδικό τμήμα και ζητάς από τις μητέρες να αυτο-οργανωθούν σε λέσχη ανάγνωσης; Αν έχεις 150 χιλιάρικα, αγοράζεις ένα φεστιβάλ, ή φτιάχνεις τη στέγη σε ένα δημόσιο κτήριο πολιτισμού για να μη βάζει νερά το χειμώνα; Αν έχεις 50 χιλιάρικα, επισκευάζεις τον κλιματισμό σε μια αίθουσα συνάθροισης κοινού χωρητικότητας 1000 ατόμων, ή ψυχαγωγείς μια φορά 1000 άτομα; 

Οι δομές πολιτισμού σε αυτή τη χώρα είναι εργαλείο επανεκλογής πολιτικών προσώπων ή εργαλεία παραγωγής πολιτισμού; Και από ποιο παραγωγό; Τον κάθε πολιτικό που μπορεί να είναι και οδοντίατρος αλλά έτυχε να κάτσει στην καρέκλα για όσους μήνες είναι εκεί, ή από τους πραγματικούς δημιουργούς ‒αυτούς που παράγουν πριν και μετά από κάθε πολιτική θητεία; Πώς δέχεστε ακόμα να γίνονται αυτά χωρίς κανόνες; Πώς κόβετε ακόμα εισιτήρια σε τέτοιες παραστάσεις, πώς πάτε σε τέτοιες εκθέσεις και πώς στηρίζετε τέτοιες δράσεις; 

Συζήτησαν όλοι για την κυκλοφορία του Πρώτου Θέματος, με το θύμα της ΧΑ στο πρωτοσέλιδο, αλλά δεν είναι μόνο το όποιο Πρώτο Θέμα το πρόβλημα στη χώρα. Αγοράζουμε υποπροϊόντα καθημερινά, ιδίως πολιτιστικά. Κρατιέμαι να μην γράψω τη φράση που έχω λοιδωρήσει κατ’ εξακολούθηση, το «αυτή είναι η Ελλάδα», πιστεύοντας ότι η ευθύνη είναι στο πολιτικό προσωπικό. Πόση ευθύνη όμως; Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι. Αν θέλουμε να δούμε τον Σεφερλή στην Επίδαυρο (όπως είχε προτείνει ο έγκριτος κ. Γεωργουσόπουλος) δεν θα μας σταματήσει ούτε ο Ξαρχάκος, ούτε ο Παπαλιός, ούτε κανένας Γερουλάνος. Δεν είναι και δημοκρατικό στην τελική. Απλά μην τολμήσει κανείς να ξαναπεί «πού είναι οι άνθρωποι του πνεύματος», αν έχει αγοράσει έστω και μια φορά ένα τέτοιο προϊόν με το εισιτήριο ή την παρουσία του στις «δωρεάν» εκδηλώσεις. 

Στους υπόλοιπους, σε όσους είδαν ευκαιρία για γνώση και παιδεία στον πολιτισμό αντί για τσέπη και Πετρούλα, περαστικά. Ο «αντιμνημονιακός» Χαϊκάλης στη Βουλή δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά η δοκιμή. Συντόμως και ο κανόνας, στις προσεχείς εκλογές.


Δημοσιεύτηκε στη στήλη Τέταρτος Δρόμος
στο andro.gr


23.9.13

“Είναι η Κεντροδεξιά ηλίθιε”



Οι διάσπαρτοι πεφωτισμένοι, με ή χωρίς εισαγωγικά, εντός και περί του πολιτικού συστήματος έχασαν μία ακόμα φορά την ευκαιρία* να συστήσουν έναν ενιαίο προοδευτικό χώρο. Οι συζητήσεις για “την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς”, και μόνο αυτής, σηματοδοτεί την αποτυχία, και αποτελεί το τελευταίο εγχείρημα προς αυτή την κατεύθυνση. Αν πετύχει, θα καταφέρει να διαμορφώσει μία σύγχρονη εκδοχή του ΚΚΕ εσωτερικού, σαν αυτό που θα μπορούσε να είχε διαμορφωθεί κάτω από τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη: ένα μείγμα αριστεράς, οικολογίας και φιλελευθερισμού. Η ανάλυση ενός τέτοιου σχήματος δεν είναι της παρούσης. Θα χρειαστεί καιρό για να εξελιχθεί και θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Είθε. 

Η πλειοψηφική Κεντροαριστερά, αυτή που εξέλεγε κυβερνήσεις, έχει ενταχθεί στην Κουμουνδούρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι στην Κεντροδεξιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την εκλογή Σαμαρά στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Σαμαράς και το περιβάλλον του δεν έκρυψαν ποτέ τις θέσεις τους. Ήταν εκεί για όποιον δεν μένει στις προεκλογικές παράτες περί “κοινωνικού φιλελευθερισμού” (ανύπαρκτος όρος) και την προσχηματική διαγραφή Χατζηγάκη, το 2011, επειδή μίλησε για “ακροδεξιά σταγονίδια” στο περιβάλλον του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης· τους “φιρφιρίκους”, όπως τους είχε αποκαλέσει. Η ένταξη των δύο προβεβλημένων βουλευτών του ΛΆΟΣ στη ΝΔ δεν σηματοδότησε στροφή των προσώπων αλλά της Νέας Δημοκρατίας.

Ακόμα και χθες, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και όσα αποκαλύφθηκαν λόγω αυτής, είδαμε άρθρο του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με τίτλο “Ξεχάστε την χαζοχαρούμενη ελαφρολαϊκή δεξιά” όπου για μία ακόμη φορά αναλύεται, στο βαθμό που η συντηρητική δεξιά μπορεί να “αναλύσει”, η εκδοχή μίας αυταρχικής και αντιδραστικής διακυβέρνησης ως το ζητούμενο για το μέλλον της χώρας.

Το κακό με την ανοησία είναι ότι δεν φαίνεται στους καθρέφτες. Είναι αδύνατον για τον ανόητο να αναρωτηθεί για τυχόν σφάλμα στο συλλογισμό του, ή να καλέσει σε διάλογο κάποιον με την αντίθετη άποψη προκειμένου να ασκήσει έστω κάποιο αυτοέλεγχο. Ο ανόητος κουβαλάει θέσφατα τα οποία, σε ό,τι τον αφορά, δεν επιδέχονται κριτικής. Ο δε επικίνδυνος ανόητος θα οργανωθεί σε ομάδες και θα επιδιώξει τον αφανισμό της άλλης άποψης. Αυτή είναι η αρχή του αυταρχισμού, του φανατισμού και, αν το επιτύχει τελικά, του φασισμού. Η θεωρία των δύο άκρων, αυτή που προσπάθησε να βγάλει το 30% του πληθυσμού και την αξιωματική αντιπολίτευση “εκτός δημοκρατίας”, είναι μέρος μίας τέτοιας αυταρχικής και ανόητης πορείας.

Δεν είναι “προοδευτική ευαισθησία” οι συγκλίσεις, η επιδίωξη συναινέσεων, η μετριοπάθεια και η συνδιαμόρφωση πολιτικών. Είναι απαραίτητα βήματα για όποιον δέχεται ότι δεν έχει ο ίδιος το αλάθητο του Πάπα, ότι υπάρχουν και άλλες απόψεις που αν δεν λειτουργήσουν ελεγκτικά για τις δικές του, αν μη τι άλλο, πρέπει να γίνουν σε κάποιο βαθμό σεβαστές. Αν καταλαβαίνει τι εστί δημοκρατία και γιατί λειτουργεί όπως λειτουργεί. Δεν χωράνε “ξέρεις ποιός είμαι εγώ” στην πολιτική μίας σύγχρονης δημοκρατίας· “πες μου ποιός είσαι εσύ” είναι το ζητούμενο, και “πού μπορούμε να συμφωνήσουμε”. Όπως δεν χωράνε τα “ή εμείς, ή αυτοί”.

Φτάσαμε να μιλάμε για αυτά τα αυτονόητα από την αρχή. Αυτή είναι η κρίση. Όσο κι αν βελτιωθούν οι οικονομικοί δείκτες, στο σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι μόνο καταστροφή μπορεί να προβλέψει κανείς με ασφάλεια.

Το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης έκλεισε τον κύκλο του. Στη διετία 2009 - 2012 δεν κατάφερε να ξεφύγει από το μικροπολιτικό και διαλύθηκε εκ των έσω. Ο κόσμος του βρήκε διέξοδο, για το επόμενο διάστημα, με την προσχώρηση της πλειοψηφίας του στο ΣΥΡΙΖΑ, και τους λοιπούς προοδευτικούς να ψάχνονται ακίνδυνα σε καφενεία, συμπόσια και μικρά σχήματα που επιδιώκουν ατελέσφορα να διαμορφώσουν ένα τρίτο πόλο. 

Η ΝΔ της μεταπολίτευσης άργησε να δεχτεί τις πιέσεις για μετεξέλιξη. Πήρε παράταση με την αντιμνημονιακή, εθνολαϊκιστική ρητορική του κ. Σαμαρά, κάτι που την πήγε πίσω όμως. Πολύ πίσω, σε χρόνια που η χώρα νόμισε πως είχε ξεπεράσει ανεπιστρεπτί. Αυτό αποτελεί πλέον συστημικό κίνδυνο. Δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί πως θα ακούγαμε τη φράση “αυτά τέλος Παναγιώτατε”, ως απάντηση ενός Πρωθυπουργού σε απόψεις για τον εκσυγχρονισμό της παιδείας· καλές ή κακές - δεν το κρίνουμε εδώ. Σε απόψεις! Το επαναλαμβάνω.

Η Κεντροδεξιά των γονιών μας, αυτή του Ράλλη και του Κανελλοπούλου δεν είχε καμία σχέση με αυτή την επικίνδυνη , Τζημερική, δεξιά. Ούτε η οικονομικά φιλελεύθερη δεξιά του Μητσοτάκη είχε τέτοια χαρακτηριστικά, κι ας την βάφτισαν νεο-φιλελεύθερη (ως νεο-συντηρητική) οι αντίπαλοι της. Εδώ υπάρχει ένα ακραίο ιδεολογικό πρόσημο που εντάσσει στην κανονικότητα της πολιτικής την ακροδεξιά. Αυτή είναι η κερκόπορτα που άνοιξε συνειδητά ο κ. Σαμαράς προκειμένου αφενός να αποσπάσει την ακροδεξιά ψήφο, αλλά κυρίως λόγω ίδιων πεποιθήσεων. Τα υπόλοιπα τα έκανε η οικονομική δυσκολία και η ελληνική παθογένεια, όπως αυτή έχει συζητηθεί αλλά παραμένει άλυτη.

Οι οικονομικοί δείκτες μπορεί να βελτιώνονται αλλά η πολιτική κρίση οξύνεται, και δεν είναι οι 10 μπάχαλοι που κάποτε έκαιγαν τη Σταδίου το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εντός του πολιτικού συστήματος και μας κοιτάζει κατάματα· είναι η πάλαι ποτέ κεντροδεξιά και η ξαφνική και προσωρινή, ελπίζω, εξαφάνιση της υπό τον σημερινό αρχηγό της. Στα αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας “η μπάλα”. Όπως και στο ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνεί με όρους Σάντσο Πάντσα στους ακροδεξιούς Δονκιχωτισμούς μίας δράκας ανθρώπων, αφού βλέπει ότι πρόκειται για ανεμόμυλο, αλλά “τί να κάνει κι εκείνο” - είναι απασχολημένο με την ανασύσταση... της καρέκλας του αρχηγού του.


___________
*Ευχαριστώ τον κ. Βενιεράτο για τη διόρθωση - παρέλειψα τη λέξη “ευκαιρία” όπως πολύ σωστά μου υπέδειξε. Δυσλεκτικός και ανυπόμονος ων, τρώω λέξεις συχνά.

21.9.13

Φανατισμός στην (τρίτη) δημοκρατία


Αν θες να βγάλεις από το περιθώριο τη σκληρή δεξιά που πρεσβεύεις, αποφεύγοντας την πραγματική αποτίμηση των ακραίων θέσεών της (που την καταδίκασαν μεταπολιτευτικά), πρέπει να επαναπροσδιορίσεις ποια είναι τα άκρα. 
Ακραίο εγχείρημα εν τη γενέσει του, αφού παραγνωρίζει τις πραγματικές επιπτώσεις μίας τέτοιας άσκησης στην πολιτική πραγματικότητα, και εκπορεύεται μόνο από την ιδεολογική προσήλωση, αν όχι το ρεβανσισμό, και το προσωπικό πολιτικό όφελος. Αυτή ήταν η επιδίωξη της θεωρίας των δύο άκρων.

Μπορεί ο κ. Σαμαράς να φέρει την κύρια ευθύνη για την πορεία μέχρι εδώ, αλλά έχει ήδη αρχίσει να την μοιράζεται ολοένα και περισσότερο με όσους έχουν τη δυνατότητα να τον περιορίσουν, ή να τον σταματήσουν και δεν το κάνουν. Ειδικά τώρα που οι επιπτώσεις είναι υπαρκτές, δεν είναι πια εκτιμήσεις.

Η Βουλή αποτελείται από πρόσωπα, και κόμματα. Αν τα πρόσωπα “βρήκαν το σθένος” να μετακινηθούν κομματικά στη βάση ενός ψευτο-διλήμματος γύρω από το Μνημόνιο, υπάρχει η ελπίδα πως θα καταφέρουν τις ελάχιστες, και μάλλον προσωρινές, συμμαχίες προκειμένου να προστατευθεί η χώρα και το πολίτευμα από τη στροφή προς το φανατισμό και την πολιτική αντιπαράθεση στους δρόμους. 

Η θεωρία των δύο άκρων δεν εμφανίστηκε εχθές με την εμφάνιση του κ. Λαζαρίδη στις οθόνες μας. Ούτε είναι το μείζον, αφού αποτελεί απλώς ένα μέρος της πολιτικής άποψης που επανήλθε, με τον κ. Σαμαρά, στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής της χώρας. Μίας φανατικά συντηρητικής, νεο-ορθόδοξης θέσης που επανήλθε ψευδόμενη και κρυπτόμενη πίσω από μία μάσκα φιλελευθερισμού, μεταρρυθμίσεων και συνέχισης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, μετά από μία πολιτική κρίση που η ίδια κλιμάκωσε τη διετία 2010 - 2012 όταν κατέβαινε με τον κλήρο, τους ακραίους και τους απολίτικους στις πλατείες αιτούμενη (και δια της βίας) απομονωτισμό, αντικοινοβουλευτισμό και αποστάσεις από την Ευρώπη. Όταν έριξε δύο κυβερνήσεις, μία εκλεγμένη και μία συνεργασίας, για να ακολουθήσει τάχα μία λύση που δεν υπήρξε ποτέ. 

Σήμερα καμώνεται πως εφαρμόζει τις πολιτικές που μέχρι χθες κατήγγειλε, καλύτερα από τους εμπνευστές των, με εγκληματική υπερφορολόγηση και ασφυκτικά για την αγορά και τους πολίτες μέτρα, αφού δεν έχει κάνει ούτε μία βασική διαρθρωτική αλλαγή. Η μόνη “επιτυχία” ήταν η άνοδος της ΧΑ στο πλαίσιο της τακτικής - ουχί θεωρίας - του επαναπροσδιορισμού των δύο άκρων για να λάμψει εκ νέου μία παρωχημένη δεξιά αντίληψη των πραγμάτων· σαν να βγήκε από σκονισμένο παραμύθι, μακρυά από το σύγχρονο κόσμο και την Ανοιχτή Κοινωνία.

“Ουδείς αλάθητος” δήλωσε κάποια στιγμή ο κ. Σαμαράς όταν ήρθε αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις λόγων και έργων. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν μπορεί να διακρίνει πως δεν υπήρξε κανένα “λάθος”, καμία νέα σελίδα, αλλά μόνο προσωρινές προσαρμογές για λόγους πολιτικής επιβίωσης. 
Είναι έλασσον το ζήτημα της ΕΛΣΤΑΤ και των καταγγελιών της κ. Γεωργαντά, αλλά προσφέρεται ως ευδιάκριτο παράδειγμα: αυτή την ώρα ο κ. Γεωργίου (κατα)διώκεται για τρίτη φορά, για δήθεν διόγκωση του ελλείμματος. Οι παλινδρομήσεις της κυβέρνησης σε αυτό το ζήτημα, είναι σαφείς: καταγγέλλουμε, μας τραβάει το αυτί η ΕΕ, οπισθοχωρούμε, και ξανά από την αρχή. 
Κάπου εδώ, οφείλουμε όλοι να σταματήσουμε να αθωώνουμε αυτό που συμβαίνει με ολοένα και πιο γελοίες αιτιολογήσεις, και να το αναγνωρίσουμε για αυτό που είναι. Αν το δεχτούμε, καλώς. Αν όχι, οφείλουμε να βρούμε τη λύση· με αυτή ή με νέα βουλή.

Το “κανείς δεν μπορεί πλέον να πει ότι δεν ήξερε”, που πιπιλίζουν ξανά και ξανά οι πολιτικοί για την ΧΑ, ισχύει και για τους ίδιους σε ό,τι αφορά την πραγματική πορεία της χώρας υπό τον κ. Σαμαρά. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η ιστορία δεν είδε ποτέ ευνοϊκά όσους επέλεξαν το στρουθοκαμηλισμό μπροστά στις δύσκολες αποφάσεις, είτε από καιροσκοπισμό (άσε να έρθει η καταστροφή, κι εγώ θα είμαι “χρυσή εφεδρεία”), είτε από δειλία.

Η ΧΑ είναι το φαινόμενο· το Μαξίμου είναι η αιτία.
"Έτσι την θέλουν την Δεξιά ορισμένα στελέχη κι οι προπαγανδιστές της ποικιλόχρωμης Αριστεράς. Μουνουχισμένη, πλαδαρή και βολική. Ενοχική. [...] Είναι και η στάση μεγάλου κομματιού της Αριστεράς που επί δεκαετίες αποδομεί την εθνική συνείδηση, αφελληνίζει την Παιδεία, ασεβεί στους ήρωες και στα σύμβολα, αμφισβητεί την ίδια την έννοια του Έθνους, προάγει εκούσια ή ακούσια τα συμφέροντα αλλότριων σωβινισμών. Οι γλείφτες του Σχεδίου Ανάν, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του τουρκικού επεκτατισμού και του VMRO τολμούν να μας κουνάνε το δάχτυλο. Δημιούργησαν έναν αντίστροφο ρατσισμό σε βάρος των Ελλήνων, των νομίμων πολιτών αυτής της έρμης χώρας, σπρώξανε πλήθη στις γραμμές της Χρυσής Αυγής και τώρα με θρασύτητα ζητάνε τα ρέστα και θέλουν ένα κολοβό «συνταγματικό τόξο», στο οποίο τάχα θα ανήκουν και κάποιοι που γράφουν αλά καρτ στους δίδυμους αδένες τους το Σύνταγμα και τους Νόμους.” 
Φαήλος Κρανιδιώτης

Η ΧΑ στο εδώλιο



Δεν είναι τυπολατρία η αδιαπραγμάτευτη τήρηση των θεσμών, αλλά ζήτημα ουσίας. Όταν νομοθετούμε δεν το κάνουμε ευκαιριακά για να εξυπηρετήσουμε τη στιγμή, αλλά με πρόνοια για όλα τα ενδεχόμενα που μπορούμε να σκεφτούμε, στηριζόμενοι σε ένα κώδικα αρχών και αξιών που διέπουν την κοινωνία που αυτοί οι κανόνες θα οργανώσουν. 

Διαβάζουμε τις προθέσεις της κυβέρνησης να απαγορεύσει τη ΧΑ και να διώξει ποινικά τα μέλη της, με ή χωρίς τη χρήση του αντιτρομοκρατικού, με την κατηγορία της σύστασης συμμορίας μεταξύ άλλων. Αυτά με την ελπίδα πως θα εξαφανίσουν την ΧΑ. Ακούγεται, τέλος, η φήμη για φωτογραφική νομοθετική πρωτοβουλία για να εξυπηρετηθούν τα ανωτέρω.

Δεδομένου ότι ένα κόμμα δεν μπορεί να απαγορευθεί (ευτυχώς) με το ισχύον σύνταγμα αλλά μόνο να διωχθούν τα μέλη του, δημιουργείται μία ανησυχία για την έλλειψη σπουδής από τη μεριά της κυβέρνησης· αντίστοιχη του κλεισίματος της ΕΡΤ αν θέλετε, όπου το οικονομικό κόστος της κίνησης δεν μετρήθηκε παρά κατόπιν λουκέτου.

Έστω ότι φυλακίζονται με βάση το ποινικό δίκαιο όλοι οι βουλευτές του μορφώματος, και του αρχηγού της. Αυτό δεν επηρεάζει το κόμμα, ούτε τις έδρες που κατέχει, οπότε την επόμενη μέρα θα αναλάβουν τις έδρες οι πρώτοι επιλαχόντες βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων του 2012. Οι οπαδοί τους θα βαφτίσουν τους πρώην βουλευτές “πολιτικούς κρατούμενους”, ενώ παράλληλα θα έχει μία ανανεωμένη κοινοβουλευτική ομάδα εντός της Βουλής, με βεβαιότητα χειρότερη (όχι “σοβαρότερη κ. Παπαδημητρίου - δεν υπάρχει), ενώ θα έχουν νέο όπλο στη φαρέτρα τους: τις διώξεις εναντίον των “συναγωνιστών” τους από το “σάπιο πολιτικό σύστημα” (σε εισαγωγικά η κείμενη ορολογία του λόγου τους).

Όποιος νομίζει ότι μία τέτοια εξέλιξη θα αποδυναμώσει τη Χρυσή Αυγή, ή είναι αιθεροβατεί, ή είναι παντελώς ανίκανος για βασική ανάλυση απλών δεδομένων. Θα την εκτοξεύσει μία τέτοια εξέλιξη. Και αυτό είναι το καλό σενάριο! Γιατί αν επιχειρήσουν να ασκήσουν διώξεις με την προχειρότητα που έχει γραφτεί η επιστολή Δένδια (που δεν περιέχει νομικά επιχειρήματα, αλλά δημοσιογραφικά/ηθικοπλαστικά), και δεν καταδικαστούν τελικά οι βουλευτές του κόμματος και τα στελέχη, τότε η ΧΑ θα έχει επισήμως καθαγιαστεί και από το νόμο - την πολιτεία. Από αλήτες θα μετατραπούν σε τιμητές, με το γράμμα του νόμου. 


Και εδώ έρχεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος όλων. Οι φασίστες αυτοί, σε κάθε ευκαιρία, μιλάνε για την καταπάτηση του συντάγματος και την προσαρμογή του σε κάθε ευκαιρία προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι πολιτικοί και οι ημέτεροι. Αν αλλάξει έστω και μία παράγραφος προκειμένου να καταδικαστούν, τότε φτάνουμε στο αρχικό σενάριο αυτού του σημειώματος περί “πολιτικών κρατουμένων”, με ανανεωμένο το επιχείρημα περί στρεβλής πολιτείας, και άρα ανανεωμένο (αν όχι “δικαιωμένο”) το κίνητρο για ανατροπή της σημερινής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Στο μυαλό του γράφοντος, αρκεί η εξάντληση της αυστηρότητας του νόμου στο φερόμενο δολοφόνο του Περάματος, όπως και στους 20 ή 30 συνεργούς/παριστάμενους στο έγκλημα. Ως άτομα, όπως ορίζει ο νόμος που, επαναλαμβάνω, δεν προβλέπει τη δίωξη κόμματος. Ομοίως με όποια άλλη υπόθεση θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί για άλλα εγκλήματα από τα 32 της λίστας του υπουργού· δεν είναι του παρόντος να μπούμε στην συζήτηση του γιατί έμειναν στο συρτάρι του μέχρι χθές.

Θα πάρει χρόνο μία τέτοια διαδικασία; Ναι, σαφώς. Η δημοκρατία δυστυχώς είναι αργή. Αν όμως η κυβέρνηση των γρήγορων λύσεων, και των θεσμικών υπερβάσεων (με “εντολή Σαμαρά”) επιχειρήσει να αποφύγει τις ισχύουσες διαδικασίες, θα μας οδηγήσει σε μία περιπέτεια που θα απειλήσει πολλά περισσότερα από όσα επιδιώκει να λύσει. Αν, δε, φανεί πως αυτή η προσπάθεια γίνεται με ορίζοντα κάποια τακτική ή έκτακτη εκλογική διαδικασία, τότε θα οπλίσει τους ποινικούς του κοινοβουλίου με επιχειρήματα που δύσκολα αναιρούνται.

Δεν είναι ακόμη αργά για να γίνουν οι σωστές κινήσεις, ακόμα κι αν αυτό σημάνει κάποιο επικοινωνιακό κόστος όσων εκτέθηκαν προτείνοντας ανέφικτες λύσεις σε αυτό το ζήτημα. Κι αν δεν μπορεί να το καταλάβει ο Πρωθυπουργός, ήρθε η ώρα να του το υποδείξουν με όποιο μέσο διαθέτουν οι συγκυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το λοιπό σώφρον τμήμα αυτής της Βουλής· όποιο έχει απομείνει, εντός ή εκτός κυβέρνησης.

Μην βάλετε τη χώρα σε περιπέτειες χωρίς επιστροφή.


Δημοσιεύτηκε στη στήλη Τέταρτος Δρόμος
στο andro.gr

19.9.13

ΧΑ όπως 17Ν


Ας μας επιτραπεί, αν και πλήρης κατήχησης περί “ιδεολογίας” γύρω από την 17Ν και τις λοιπές ομάδες “αγωνιστών”, να πούμε ότι αν κάποιος αναζητεί πολιτικό αντίστοιχο της ΧΑ θα το βρει μόνο σε τρομοκρατικές οργανώσεις· σε όποιον επιδίωξε, ή επιδιώκει την επιβολή των θέσεων του μέσα από το θάνατο και την τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων και της αστικής δημοκρατίας. 

Όσοι διαβάζαμε παραπάνω Ελευθεροτυπία από όση μας αναλογούσε θα σκεφτούμε ενδεχομένως 100 διαφορετικούς λόγους του γιατί η παραπάνω θέση μπορεί να είναι υπερβολική. Αν, δε, έχουμε μείνει σε μετεφηβική επαναστατικότητα μπορεί να το πιστέψουμε κιόλας. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. 

Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι η σημερινή αντικοινοβουλευτική εκδοχή έχει κομματικό προσωπείο, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και κρατική χρηματοδότηση, ενώ η θανάσιμη και προμελετημένη βία εναντίον ημεδαπών άργησε να έρθει. Κατά τα άλλα, ισχύουν η αρχή της συνωμοτικότητας, η έξαλλη εκδοχή της πραγματικότητας και η διάθεση επιβολής μέσα από το φόβο. 

Η αντιμετώπιση της αποκλειστικά ως εγκληματικής οργάνωσης είναι ενδεχομένως λάθος, αν πρόκειται να λειτουργήσει ως χαλί κάτω από το οποίο θα κρύψουμε το σαφές πολιτικό σκέλος της οργάνωσης. Αν το κάνουμε θα βρεθούν αυτοί που θα προσπαθήσουν, ερήμην τους ή με δόλο, να δικαιολογήσουν το νέο φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής παθογένειας· αυτής που μας σταματάει κάθε τόσο από το να ταχθούμε μιας και δια παντός υπέρ μίας φιλελεύθερης δημοκρατίας του δυτικού κόσμου. 

Αν αντιμετωπίσουμε τη ΧΑ με τη συνήθη ελληνική δυσπιστία προς τη δημοκρατία και τις λειτουργίες της πολιτείας το χτύπημα θα είναι ευκαιριακό και πρόσκαιρο. Αν στραμπουλήξουμε αρχές και αξίες, τότε ακόμα κι αν την εξαφανίσουμε θα έχει κερδίσει γιατί θα έχει αποδείξει ότι δεν υπήρχε θεμελιώδες σφάλμα με την οργάνωση, αλλά μόνο έλλειψη ισχύος από μεριάς της. Το 2013 οφείλουμε να αποδείξουμε κάτι άλλο, αν θέλουμε να τελειώνουμε με τη γενεσιουργό αιτία της κάθε συνωμοτικής οργάνωσης δολοφόνων που βαφτίζεται “επαναστατική”: ότι η δημοκρατία λειτουργεί αποτελεσματικά εντός των πλαισίων που η ίδια θέτει. 

Κάτι τέτοιο δεν θα γίνει αν δεν μιλήσουμε με σαφή τρόπο και για το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης ΧΑ. Αν δεν πούμε με σαφήνεια σε τί διαφωνούμε, κάτι που δεν περιορίζεται στις μειονότητες και τη βία αλλά είναι μία καθολική διαφορά αντίληψης στη βάση της ελευθερίας. Αλλιώς θα χάσουμε για μία ακόμη φορά, κι ας κερδίσουμε. Γιατί μόνο έτσι θα έχουμε δώσει δια παντός την απάντηση σε όποιον θα στηρίξει τους επόμενους με lifestyle, πολιτικές αναλύεις δημοτικού, και ιδεασμό μεγαλείου· γιατί η “σοβαρότερη” εκδοχή του φασισμού, δεν πρέπει να είναι στα ζητούμενα αλλά στα περασμένα αυτής της χώρας. Όπως η Χούντα και η όποια 17Ν, με το δολοφονικό οίστρο, το λαϊκισμό και την παραδοξολογία τους. 

Libeskind’s Jewish Museum

17.9.13

Πώς το λένε...



Πως το λένε όταν κυβέρνηση και Τρόικα ετοιμάζονται να εφαρμόσουν φορολογία που σύμφωνα με τις προβλέψεις τους δεν θα μπορέσει να πληρώσει το 20% έως 30% του κόσμου;

Πως το λένε όταν παράλληλα με αυτή τη βεβαιότητα (της αδυναμίας πληρωμής από μεριάς των φορολογουμένων) ανοίγουν τις κατασχέσεις και πλειστηριασμούς;

Πως το λένε όταν μέρος αυτών των χρημάτων θα πάει στη χρηματοδότηση περιττού μέρους του δημόσιου τομέα όπως δημόσιοι υπάλληλοι με μοναδικό αντικείμενο την διεκπεραίωση της υπερβολικής και παρωχημένης γραφειοκρατίας;

Πως το λένε όταν ανοίγει η προσωποκράτηση για ασφαλιστικές εισφορές ελευθέρων επαγγελματιών, την ώρα που ούτε δουλειά έχουν για να πληρώσουν τις εισφορές τους, ούτε καμία βεβαιότητα ότι το κράτος θα είναι σε θέση να τους δώσει κάποια στιγμή μία σύνταξη με την οποία θα μπορούν να ζήσουν;

Πως το λένε όταν έχεις σύνταξη πείνας ενώ παράλληλα ξοδεύονται οι φόροι και οι εισφορές σου στη συντήρηση ενός παρωχημένου, πολυδιάσπασμένου και άρα ακριβού, αναποτελεσματικού δημόσιου ασφαλιστικού τομέα;

Πως το λένε όταν σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό ασχολείται με την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας, αγνοώντας πλήρως τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και των πολιτών; 

Πως το λένε όταν το πολιτικό προσωπικό είναι επαρκώς επικίνδυνο για να οξύνει πολιτικές και άλλες αντιπαραθέσεις, αντί να επιδιώκει τη συνεννόηση και την αλληλεγγύη;

Πως το λένε όταν οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης συνεχίζουν να ανεβαίνουν ενώ οι μισθοί κατεβαίνουν χωρίς να παρεμβαίνει πουθενά το υποτελές (στο εγχώριο κεφάλαιο) κράτος;

Πως το λένε όταν τα ΜΜΕ και η δικαιοσύνη αναλώνονται εξίσου στο ανωτέρω παιχνίδι;

Πως το λένε όταν όλα αυτά συμβαίνουν με την ανεργία να πλησιάζει το 30% χωρίς καμία προοπτική σταθεροποίησης ή μείωσης της;

Πως το λένε όταν τα σκέφτεσαι όλα αυτά και βλέπεις κάθε βράδυ στις ειδήσεις να σε εξευτελίζουν με τους εκτός θέματος διαπληκτισμούς τους, όταν το πολιτικό παιχνίδι είναι πια γνωστό σε όλους για αυτό που είναι;

Κατάρρευση το λένε. Πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάρρευση μέσα από ένα διαρκές σπιράλ θανάτου. Όπως κάθε πορεία, θα αποκτήσει και αυτή τα ορόσημα της. Μόνη ευχή, να μην υπάρξουν σημαντικές απώλειες ζωής. Να εκτονωθεί αλλιώς. Το πώς, θα το δείξει η ιστορία. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει μείνει πολύς χρόνος - αυτό το κοκτέηλ είναι έτοιμο. Αν δεν είναι μία αφισοκόλληση, θα είναι ένα λάθος πέναλτυ, ή κάτι εξίσου γελοίο. 

Να προλάβω τον αφελή θεωρητικό που θα μιλήσει για δημιουργική καταστροφή: καταστροφή σκέτο είναι αυτό που ζούμε. Το σχέδιο για το δημιουργικό κομμάτι, αναβλήθηκε για μία ακόμη χρονιά· δεν προλαβαίνουν με τόση παραπολιτική διαχείριση να κάνουν και αυτό. Δεν είναι δα και προτεραιότητα... έχουν καιρό. Έτσι νομίζουν.

image source

16.9.13

Ο θάνατος της χώρας


Η αστική/μεσοαστική τάξη, με την ανοχή και το “ρεαλισμό” της, κινδυνεύει να γίνει ο θάνατος της χώρας. Δεν είναι ούτε τα συνδικάτα, ούτε οι συντεχνίες, ούτε το πολιτικό προσωπικό - αυτά αποτελούν μέρος των μη ενημερωμένων (έως αμόρφωτων) επιλογών της. 

Το “κοινό” της άρχουσας τάξης, οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτικά είναι πρωτίστως η μεσαία τάξη - στο βαθμό που αυτή υπάρχει. Αντιστρόφως, η μεσαία τάξη, με το πορτοφόλι και τις επιλογές της μπορεί να ελέγξει σε κάποιο βαθμό την άρχουσα. 
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη της χειραγώγησης των κατώτερων τάξεων στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Από πολιτική χειραγώγηση μέσω διαπλεκόμενων σωματείων, μέχρι την επικοινωνιακή μέσω των ΜΜΕ.

Η μόνη τάξη που μπορεί - και άρα έχει την ευθύνη - να ελέγξει την πορεία της χώρας, με την ελευθερία που της δίνει ο συνδυασμός εισοδήματος, παιδείας και επιρροής, είναι η μεσαία. Η απάντηση σε όποιον πει “δεν υπήρξε ποτέ αστική τάξη στην Ελλάδα”, είναι να κοιτάξει στον καθρέφτη και τον κύκλο του. Είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής μπουρζουαζίας ο ψευτο-ρεαλισμός που την αθωώνει από κάθε ευθύνη: “έτσι έχουν τα πράγματα”, “τί μπορώ να κάνω εγώ”, και λοιπά. Και στη συνέχεια πάει και βολεύεται μη ταράζοντας καμία βάρκα, αλλά συμβιβαζόμενη με τέρατα προκειμένου να συνεχίσει την πορεία της αδιατάρακτη. 

Μέχρι που η χώρα έσκασε, και δεν είχε παραπέρα. Πόσος στρουθοκαμηλισμός απαιτείται για να συνεχιστεί αυτό το κρυφτό; Πόση έλλειψη κριτικής σκέψης θέλει για να μην καθαρίζει κάποιος την ανοησία που μεταδίδεται ολημερίς, κοινωνικά και από τα ΜΜΕ, για να πάει στην ουσία των προβλημάτων; Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η εξάλειψη της κριτικής σκέψης από τα σχολεία δεν ήταν ατύχημα· δεν έτυχε, πέτυχε. Αυτή ζητήσαμε. Μία παιδεία που αλέθει αντί να συγκροτεί αυτόνομες προσωπικότητες - το αντίθετο ακριβώς από το συστατικό στοιχείο κάθε σύγχρονης και ευνομούμενης δημοκρατίας. 

Αυτές οι επιλογές, και πολλές άλλες αντίστοιχης σημασίας, δεν έγιναν ερήμην κανενός. Είχαν συναίνεση που αποτυπώθηκε από τις εκλογικές επιλογές, μέχρι τις συγκεντρώσεις γονέων-δασκάλων στο τελευταίο σχολείο της χώρας. Ναι, συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών· πρωτίστως των ιδιωτικών, αυτών που αναπαράγουν τα πρότυπα που ζητούν οι πελάτες/γονείς που τα καθορίζουν εν τέλει. 

Λυπάμαι και πάλι, αλλά αν κάποιος θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της χώρας δεν χρειάζεται να κοιτάξει παραπέρα. Ο μίτος ξεκινάει εδώ. Μην κρυφτούμε άλλο πίσω από το φτιασίδι των καταναλωτικών μας επιλογών - αυτών που καθορίζουν εν πολλοίς το κοινωνικό/ταξικό ανήκειν, ως κριτήρια, στο χρεοκοπημένο τόπο. Δεν περιορίζεται στη δουλίτσα του η δουλειά ενός αστού στην αστική δημοκρατία. Αν δεν θέλει να γίνει ο δήμιος του. Η δικαιολογία “δεν υπάρχει αστική τάξη” δεν στέκει - είναι μία υπεκφυγή της άθλιας μπουρζουαζίας του τόπου. Όταν το εισόδημα, οι επαφές και η επιρροή σου σε κατατάσσουν σε αυτή, οφείλεις να αναλάβεις και τις ευθύνες που σου αναλογούν σαν πολίτης στο συγκεκριμένο σύστημα. Όλα τα άλλα έπονται.


Κολλήγα γιος
Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Δίσκος : Μικροαστικά 1973

Κολλήγα γιος του πάππου μου ο παππούς
κολλήγα γιος του πάππου μου ο πατέρας
κι ο παππούς μου κολλήγας κι αυτός

Και μονάχα εγώ του πατέρα μου γιος
έναν κλήρο είχα λίγα στρέμματα βιος

Η δουλειά στα χωράφια σκληρή
ντελικάτος εγώ μα ξύπνιος
τα χωράφια χτυπάω στο σφυρί
και στην πόλη ότι βγει είμαι αστός

Τα λεφτά απ' τα χωράφια μι αρχή
ένας γάμος ως προίκα καλός
μια χαρά πήγε το μαγαζί
είμαι πια ένας αστός σεβαστός

Κολλήγα γιος του πάππου μου ο παππούς
κολλήγα γιος του πάππου μου ο πατέρας
κι ο παππούς μου κολλήγας κι αυτός

Και μονάχα εγώ του πατέρα μου γιος
είμαι πια ένας αστός 
είμαι πια ένας αστός 
είμαι πια ένας αστός 
είμαι πια καθεστώς


14.9.13

Η κουλτούρα της επιβολής


“Ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή”, έγραψε δημοσιογράφος αστικής εφημερίδας. Για αρχή, μία πολιτική ανάλυση που περνάει από ηθικοπλαστικά επιχειρήματα - ντροπή ή όχι εν προκειμένω - δεν είναι πολιτική. Μόνο ο λαϊκισμός αναγάγει το συναίσθημα σε πολιτικό κριτήριο. Αυτό είναι το πρώτο φάουλ του αρθρογράφου, ο λαϊκισμός του. Αυτή είναι μία ευθύνη που μοιράζεται με τον εκδότη του: άλλο η ελεύθερη διατύπωση μίας άποψης, ακόμα και του πατρός Πλεύρη, και άλλο η έλλειψη σοβαρότητας στην διατύπωση της. Ειδικά σε ένα φύλλο σαν αυτό της Καθημερινής. 

Ο λαϊκισμός είναι πολύτιμος για όποιον θέλει να παραγνωρίσει μία δυσάρεστη αλήθεια, αυτή που “χαλάει τη σούπα”. Η αλήθεια εδώ είναι ότι ο εθνικισμός ανήκει στον κόσμο της επιβολής και όχι της εθνικής συνεννόησης ή της αποδοχής της ετερότητας του διπλανού. Μιλάει για μία θεώρηση που βασίζεται στην ισχυροποίηση της ομάδας προκειμένου αυτή να επιβληθεί στη συνέχεια με κάθε μέσο πλην της ειλικρινούς πειθούς. Αυτή είναι η βάση του αυταρχισμού. 

Επειδή είμαστε ακόμα στο πολιτικό σκέλος της φράσης “ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή”, ας αναλογιστούμε ποια κράτη είναι αυταρχικά, και με τί αποτελέσματα. Περαιτέρω, ας αναλογιστούμε τι συνέβη ιστορικά όποτε οι άνθρωποι έφτιαξαν ένα τέτοιο εθνικό αφήγημα, ή ακόμα χειρότερα, όταν εντός του ίδιου έθνους υπήρξαν περισσότερες της μίας ομάδες που ήταν τόσο σίγουρες για τις απόψεις τους, που ήταν διατεθειμένες να τις επιβάλλουν χωρίς όρους στις άλλες. Με μικρότερη ή μεγαλύτερη καθυστέρηση, και αναλόγως του διαθέσιμου οπλισμού, αυτή η νοοτροπία οδήγησε πάντα σε αιματοχυσία. 

Ο αυταρχισμός πολλαπλασιάζεται. Η ανεκτικότητα ενός μη-συνειδητά ανεκτικού, έχει πολύ περιορισμένα όρια. Ειδικά σε εποχές εθνολαϊκιστικής, και αυταρχικής διακυβέρνησης. Διακυβέρνησης που δεν βρίσκει προβληματικό τον εναγκαλισμό της με την όποια (κρατούσα ή μη) θρησκεία, μίας διακυβέρνησης που δεν κωλύεται να αναφωνίσει δημόσια: “αυτά τέλος Παναγιώτατε”. Αλήθεια, πόσο μακρυά είναι αυτό από το “αυτοί τέλος Παναγιώτατε”; Ας ρωτήσει κάποιος τον μητροπολίτη Σεραφείμ- ούτε αυτός διστάζει να πει δυνατά τη σκέψη του. Είμαι βέβαιος ότι η απάντηση θα είναι αποκαλυπτική - με όρους “Αποκάλυψης”. 

Μπορεί μία τέτοια χώρα, με τέτοιες ηγεσίες, και τέτοιους διαμορφωτές κοινής γνώμης να προχωρήσει στην Ευρώπη; Προφανώς και όχι. Αφενός γιατί δεν θα της είναι δυνατή η συνύπαρξη - ελλείψει ανοχής. Αφετέρου, αν μπορούσαμε να πείσουμε (μαγικά, με όρους νεράιδας και άμπρα-κατάμπρα) τους υπόλοιπους 27 πως “ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή” θα έχαναν αυτομάτως κάθε ανοχή προς την ιδιαιτερότητα κάθε άλλης χώρας και θα διαλυόταν η Ένωση αυτομάτως, την ίδια στιγμή. Θα σβήναμε μονομιάς 70 χρόνια πολιτικής σύγκλησης, αγαπητέ Μπάμπη, και θα γυρίζαμε σε μία Ευρώπη που γέννησε δύο παγκόσμιους πολέμους από το πουθενά. Είδες πόσο απλά ΔΕΝ είναι τα πράγματα; 

Ποσώς με ενδιαφέρει αν ο κ. Παπαδημητρίου είναι ικανός να αισθανθεί ντροπή για τον υφέρποντα φασισμό του, ή αν οι αντιληπτικές του ικανότητες του επιτρέπουν να κρίνει τις επιπτώσεις των όσων τόσο εύκολα γράφει. Το μόνο γεγονός εδώ, είναι η σταθερή και διαρκής υποβάθμιση ενός φύλλου που κάποτε ήταν συνώνυμο της σοβαρότητας. Ενός φύλλου που έκλεισε αυτοβούλως επί δικτατορίας, γιατί η τότε εκδότης του ήξερε ότι οι γραμμές στη δημοκρατία είναι πολύ λεπτές και δεν ήταν να διατεθειμένη να παίξει με αυτές. 

Αυτή η υποβάθμιση είναι ζήτημα ιδιοκτησίας του μέσου και του εκδότη. Εδώ είναι το ασυγχώρητο, όπως και η έλλειψη αντανακλαστικών για τη διόρθωση της αστοχίας. Εκτός αν αυτή είναι η απόδειξη ότι δεν επρόκειτο για αστοχία, ειδικά όταν δεν ήταν η πρώτη φορά. Ούτε θα είναι η τελευταία. Κάποια στιγμή, η ιστορία θα ασχοληθεί με το ρόλο των ΜΜΕ σε όλη αυτή την περίοδο. Ας το αναλογιστούν έστω με αυτούς τους όρους όσοι σήμερα δίνουν “ελευθέρας” στις χειρότερες στιγμές τους. Αν δεν είναι πρόθυμοι να παραμερίσουν τον αυταρχισμό τους για να βοηθήσουν τη χώρα, ας αναλογιστούν την υστεροφημία τους. Ο πήχης είναι η Ελένη Βλάχου και καθόταν μέχρι χθες στις καρέκλες που σήμερα καταλαμβάνουν αυτές οι ασημαντότητες.


13.9.13

Έχουμε πόλεμο, ιδεολογικό.



Τον είχε προαναγγείλει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης όταν έγραφε πως: “το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα”. Ακολούθησαν και άλλες προειδοποιητικές βολές από τον σημερινό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της “δεξιάς του Κυρίου” (του Θεού, για τους νεότερους) κ. Βορίδη, και κηρύχθηκε επισήμως με το “τέλος αυτά Παναγιώτατε” από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στη ΔΕΘ, με αφορμή παλιές διαφωνίες για την εθνολαϊκιστική εκδοχή της ιστορίας και τη θέση της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας στο σημερινό κράτος.

Μην μπερδευόμαστε - δεν κρίνει κανείς την θέση της Πίστης στην καρδιά του διπλανού. Για τη θέση του νομικού προσώπου της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ο καβγάς, και την εμπλοκή της σε όλα τα κρατικά ζητήματα: από τη φορολόγηση και την παιδεία μέχρι την ιστορική αλήθεια. Όλα πακεταρισμένα σε ένα νεο-συντηρητικό δόγμα που εσχάτως απέκτησε νέα τέκνα σε ρόλο τάματος: το πρωτογενές πλεόνασμα και το success story. Τι κι αν ο Υπουργός των Οικονομικών, ο μόνος που δουλεύει προς αυτά, διατυπώνει επιφυλάξεις; 

Η Βουλή έχει 300 βουλευτές, που τοποθετούνται καθημερινά επί παντός, με απόψεις που συχνότερα απ’ όσο θα ήλπιζε κανείς συνορεύουν με την ανοησία και τη γελοιότητα. Ουδείς ασχολήθηκε με τις απόψεις της κ. Γιαταγάννα για τις ΑΟΖ, για παράδειγμα. Από τους 300 της Βουλής, η ΔΗΜΑΡ έχει καμιά 15αριά βουλευτές (μετά τις αποχωρήσεις των αντιμνημονιακών). Μία από αυτούς, η κ. Ρεπούση, τοποθετήθηκε στη συζήτηση για το νομοσχέδιο που αφορά το Νέο Λύκειο. Διατύπωσε την άποψη ότι οι ώρες διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής είναι υπερβολικές για όσους δεν έχουν σκοπό τις κλασσικές σπουδές, ενώ επανέλαβε την πάγια θέση των προοδευτικών (και της Ευρωπαϊκής Ένωσης) για περιορισμό της σχολικής ορθόδοξης κατήχησης στο μάθημα των θρησκευτικών. 

Το επαναλαμβάνω: η κ. Ρεπούση είναι μία από τους 300. Γιατί δεν την αγνόησαν; Γιατί έγινε σημαία από μεσήλικους πρώην ΟΝΝΕΔίτες της ενημέρωσης, σαν τον κ. Χατζηνικολάου; Γιατί ασχολείται μαζί της ο ίδιος ο Πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, αντί να ασχοληθεί με την ανεργία και το οικονομικό αδιέξοδο ελλείψει μεταρρυθμίσεων;

Γιατί σιωπά ο λαλίστατος επί παντός Μπουμπούκος όταν δίπλα του, στο ίδιο τηλεοπτικό πάνελ, ο δημοσιογράφος της πάλαι ποτέ αστικής Καθημερινής προτείνει ως αυτονόητο ένα συντηρητικό συνασπισμό Νέας Δημοκρατίας που θα περιλαμβάνει “μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή”. Η δε ιδέα συνεχίστηκε σε σημερινό του άρθρο όπου γράφει πως: "ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή”. Αυτή είναι η συντηρητική δεξιά, η Ευρωπαϊκή, η μονεταριστική που θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση μέσα από μέτρα που ανεβάζουν την ανεργία στο 27%; Όχι, δεν είναι.

Δυστυχώς, ολοένα και περισσότερο, επαληθεύονται οι πιο απαισιόδοξες απόψεις για το πρόσωπο του Πρωθυπουργού, ενώ η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση μοιάζει ολοένα και πιο δικαιολογημένη. Αν μη τι άλλο, ο κ. Κουβέλης δεν δέχτηκε να μείνει παρακολουθητής του κ. Σαμαρά σε αυτό τον ιδεολογικό πόλεμο. Μπορεί να έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο ο κ. Κρανιδιώτης, αλλά η πολιτική που ακολουθεί το Μαξίμου πρέπει να τον ικανοποιεί απόλυτα. 

Δεν είναι η έξοδος της χώρας από την κρίση η προτεραιότητα, αλλά ένα εθνικιστικό παιχνίδι κενής ιδεολογίας. Την ώρα που θα κατέβουν οι άνεργοι και οι κάτω από το όριο της φτώχειας πολίτες στο δρόμο, θα έχουν ένα ακόμα πεδίο διεκδικήσεων - το πολιτικό. Και αυτό θα έχει γίνει με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού. Μην συζητάτε άλλο για Βαϊμάρη - αναλύστε την· γιατί την ζούμε. Ο χθεσινός ξυλοδαρμός αφισοκολλητών του ΚΚΕ από Χρυσαυγίτες αυτό δείχνει.

Austrian right-wing caricature of a Jew stabbing the German Army in the back with a dagger. The capitulation was blamed upon the unpatriotic populace, the Socialists, Bolsheviks, the Weimar Republic, and especially the Jews. (1919) Found atWikipedia.
Κάντε κανένα συμποσιάκι εκεί, από το περιθώριο της Κεντροαριστεράς. Που να μπλέκεις τώρα με τα πολιτικά ζητήματα. Πιο χαβαλέ είναι να ανταλλάσσεις επιστολές με τον Λουκά Τσούκαλη για το ποιοι από την παλιοπαρέα θα είναι “οι σωτήρες”· γενικά... Με όρους καμαρίλας ΚΑΠΗ. Κι ο Εθνικισμός να καλπάζει σε όλα τα επίπεδα: από το Μαξίμου και την Καθημερινή, μέχρι τον ταρίφα - αυτόν που δεν σταμάτησαν ποτέ απ’ το να κλέβει τουρίστες, αλλά τον τάισαν “Πατρίδα”. 

Translate