27.2.14

Τα «καλά» του σταυρού κι ο Σταύρος


Η οπορτουνιστική επιλογή του σταυρού προτίμησης αντί της λίστας για μία εκλογική περιφέρεια 8 εκατομμυρίων ψηφοφόρων δεν θα ήταν χωρίς συνέπειες, Βαγγέλη μου.

Εσύ το έκανες για να πας με την Φώφη να χτυπήσεις τον Χαϊκάλη του άλλου, αλλά δεν υπολόγισες τί θα γινόταν αν ο Χαϊκάλης ήταν ο Σταύρος. Από το 6% που είσαι, με δημοφιλία που συναγωνίζεται τον Μιχαλολιάκο σε αρνητικές γνώμες, και  έχοντας σφάξει κυριολεκτικά στο γόνατο τους 58 (μία ακόμη μεγάλη επιτυχία...) οφείλεις να ιδρώνεις.

Αυτό που δεν θα καταλάβει ποτέ όποιος απεχθάνεται τους κανόνες και επαφίεται στο φτωχό του μυαλουδάκι για να χειραγωγεί καταστάσεις, είναι ότι ποτέ δεν θα προβλέψεις αυτά που δεν θα προβλέψεις. Κι ότι το μυαλουδάκι σου δεν είναι το καλύτερο – έχουν κι άλλοι μυαλουδάκι. Η ευφυΐα (χαμογελάω), σαν το «έξυπνο πουλί», από τη μύτη πιάνεται. Και σκάει. Οι υπόλοιποι πάμε με fair play και κανόνες, κι ας μας στερούν γρήγορα οφέλη και ευελιξία κινήσεων για ό,τι σκαρφιστεί ο μπαγάσας μέσα μας, το «μυαλουδάκι», Βαγγέλη μου.

Αν ο Έλληνας Πέπε Γκρίλο, ως ο άνθρωπος του θεάματος που «θα κάνει ταμείο» στην κάλπη, είναι ο Σταύρος, είμαστε μάλλον τυχεροί. Μην είναι κι άλλοι Βαγγέλη μου. Δεν ξέρω πόσων χρονών είσαι, αλλά είναι προφανώς αργά για να αλλάξεις μυαλά και περπατησιά. Μόνη ελπίδα, για σένα, να δεις τί έρχεται και να ξεκινήσεις μία τακτική υποχώρηση μόνος σου· πριν σε σουτάρει το αποτέλεσμα της σκέψης σου. Δεν κάνεις, και δεν μπορείς. Το απέδειξες για μία ακόμα φορά με την ανοησία της «ευφυΐας» σου.

Ό,τι κι αν είναι ‘Το Ποτάμι’ του Σταύρου, με όποιον κι αν το κάνει, όπως κι αν το κάνει, οι πιθανότητες σήμερα είναι ότι θα έχει καλύτερα αποτελέσματα από την μαϊμού «Ελιά», αυτή που ούτε για ΠΑΣΟΚplus δεν μετριέται. Μίλα μου για κινήσεις – εγώ τον Λοβέρδο βλέπω, και κάτι τύπους από τοπικές οργανώσεις που σήκωσαν ένα facebook page.



26.2.14

«Προοδευτικοί» οπορτουνιστές και αλαζόνες


Η χώρα χρειάζεται σχέδιο και στρατηγική, όχι οπορτουνισμό και τακτικισμούς. Και υπεύθυνα πρόσωπα, που παίρνουν ρίσκα και αναλαμβάνουν την ευθύνη των αποτελεσμάτων τους – θετικά ή αρνητικά.

Σε μία περίοδο βύθισης κάθε προοδευτικότητας και νεοτερικής ιδέας η προτεραιότητα του κ. Βενιζέλου ήταν η αρχηγία του κόμματός του με κόστος την πρόσδεση του στο αντιδραστικό άρμα του κ. Σαμαρά. Ο κ. Κουβέλης, των διπλών εκλογών και του 4-2-1, μοιάζει να έχει αλλεργία σε κάθε ανάληψη ευθύνης ή αξιοποίησης μεγέθυνσης του κομματίδιου του, ενώ οικολόγοι και φιλελεύθεροι ασχολούνται με τη διάσπαση του ατόμου (όταν δεν πέφτουν θύματα παλαιοκομματικών με αντάλλαγμα χάντρες και καθρεφτάκια).

Σε αυτό το πεδίο εμφανίστηκαν οι «58» της Κεντροαριστεράς του σηκωμένου δείκτη, και μας υποσχέθηκαν ανανέωση του πολιτικού πεδίου και προοδευτική εναλλακτική. Έφτασαν στο σημείο να πουν ότι θα μπουν μπροστά από το ΠΑΣΟΚ και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, ότι θα συντάξουν αυτοί το ευρωψηφοδέλτιο με ανοιχτές διαδικασίες και λοιπά ευφάνταστα. Τί έκαναν προς αυτή την κατεύθυνση; Συζήτησαν. Για τρεις μήνες συζήτησαν. Και αρθρογράφησαν εναντίον όποιου είχε το θράσος να ζητήσει άμεσες εξελίξεις και οργανωτική δομή, φοβούμενοι τον μέγα οπορτουνιστή του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, κατόπιν επαλήθευσης των στόχων της αρθρογραφίας τους, άρχισαν τις «ψύχραιμες αποτιμήσεις». Ναι, περισσότερη αρθρογραφία... Ούτε μία συγνώμη για το αποτέλεσμα, μία εξήγηση, κάτι. Οι προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες δεν έχουν χώρο αυτή την ώρα. Όποιος κατέβει στην πολιτική και φέρει αποτέλεσμα, οφείλει να αναλάβει την ευθύνη απέναντι στην κοινωνία που επηρεάζεται από αυτό. 

Το αποτέλεσμα είναι η γελοιοποίηση του χώρου, για μία ακόμα φορά, και η ισχυροποίηση των παλαιοκομματικών οπορτουνιστών και των συντηρητικών που θα παίξουν μόνοι τους στις ερχόμενες εκλογές. Οι υποσχετικές για την όποια συνέχεια του εγχειρήματος μετά τις Ευρωεκλογές είναι προσβλητική. Ποιός σοβαρός άνθρωπος θα τολμήσει να μπλέξει μετά από αυτή την εμπειρία, και ποιός θα βρεθεί να το παρακολουθήσει με ενδιαφέρον; Με τί πρόσωπο θα κινηθεί κάποιος εκ νέου; Η όποια εκλογική βύθιση του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές θα αφορά τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ και κανέναν άλλον – οι δελφίνοι παίρνουν ήδη θέσεις μάχης ως προς αυτό.

Υπήρξε αποτέλεσμα από το εγχείρημα των «58», ο κ. Βενιζέλος έστειλε και τις σχετικές ευχαριστίες, και κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη· αν υποχωρήσει η ακαδημαϊκή αλαζονεία που επιδείχτηκε το προηγούμενο διάστημα, κι ο μικρομεγαλισμός αν όχι το σύνδρομο του «σωτήρα» που θεωρεί ότι αρκεί η εμφάνιση του για να χωρίσουν οι θάλασσες.

Οι 58 από το παρασκήνιο...

25.2.14

Κατάχρηση εμπιστοσύνης


Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη από την ώρα που ο κ. Βούλγαρης σηκώθηκε στο Περιστέρι να πει ότι το ΠΑΣΟΚ θα κατέβει πίσω από τους 58, και το ΠΑΣΟΚ απάντησε με τον σταυρό προτίμησης που επί της ουσίας κούρεψε το σθένος και την ελπίδα για την όποια υποψηφιότητα «αγνώστου»· κούρεψε την ανανέωση.

Το δεύτερο βήμα ήταν η άμεση μετατροπή των 58 από πυρήνα για την συγκρότηση της «Ελιάς» σε συνιστώσα της. Το γράψαμε τότε, και δεχτήκαμε τις επιθέσεις των αόμματων του εγχειρήματος...
«Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα κινήσει το σχήμα της Ελιάς, ως διακριτό των 58, μπερδεύοντας τα όρια και τις διαχωριστικές εκμεταλλευόμενος την πρόσβαση του στα ΜΜΕ. Θα επιχειρήσει να αφομοιώσει τους 58 ως τάση μέσα σε αυτό το σχήμα, και όποιος διαφωνήσει θα ξεχαστεί εν μέσω μίας ρητορικής που θα λέει: «προχωράμε για το καλό της πατρίδας και του χώρου». Η Ελιά ως προβιά στο ΠΑΣΟΚ, όπως αυτό κατάντησε στα χέρια του σημερινού αρχηγού του.»
Το τρίτο βήμα ήρθε σήμερα, ώρες πριν την συνάντηση των 58 και άλλων κινήσεων του χώρου για τελικές αποφάσεις, σαν έτοιμο από καιρό. Μετά τις καθυστερήσεις και τις επί μακρόν ατελέσφορες συζητήσεις τριών μηνών (συγχαρητήρια σε όσους λειτούργησαν ανασταλτικά στην οργανωτική εξέλιξη του σχήματος - ο Βαγγέλης σας χρωστάει ένα δείπνο), ο κ. Βούλγαρης φαίνεται να «το πήρε πάνω του» να τελειώσει κάθε συζήτηση για υποψηφιότητες και συμμετοχή των 58 στις εκλογές. Το αν ισχύει και με ποιους το συμφώνησε ας βγει να το πει ο ίδιος – βήμα έχει. 

Δεν είναι η ώρα για επικήδειους – τους βαριέμαι άλλωστε ακόμα και για αγαπημένους, πόσω μάλλον εδώ. Απλά υπάρχει ένα ζήτημα κατάχρησης εμπιστοσύνης, για μία ακόμα φορά στην ελληνική πολιτική, και θα βασιστεί στη σιωπή του πρώην καλοπροαίρετου, νυν «κερατά». Καλή χώνεψη.


ΥΓ: θα είναι ευτυχές γεγονός μία διάψευση των ανωτέρω, με μια απλή ανακοίνωση που θα λέει ότι οι 58 θα κατέβουν στις εκλογές με ή χωρίς το ΠΑΣΟΚ και την «Ελιά του». Γιατί «Ελιά του» είναι.

23.2.14

Οι ΠΑΣΟΚοι του σήμερα...

Έχω ένα πολύ καλό φιλαράκι στα καλώδια, τον Johanes. Παιδί με εξαιρετική πολιτική ματιά και ένστικτο, βέρος φιλελεύθερος που τα βρόντηξε από την Δράση όταν βγήκε ο Σκυλακάκης και ξεθάρρεψαν κάτι ανόητοι και του είπαν τί να γράφει, τα βρόντηξε από τη χώρα που δεν περπατάει και πήγε να βρει τη μοίρα του στην Ολλανδία, τα βρόντηξε γενικώς. Και τρολάρει ασύστολα, ανελέητα και πολιτικά. Το αν αγαπάς ή όχι τον Johanes πρέπει να μπει σε τεστ, και να αφήσουμε πίσω όποιον απαντάει όχι.

Τελευταία έχει πιάσει το ΠΑΣΟΚ, και το σκίζει. Γκρουπάκια για την «Παπανδρεϊκή ανθρωπιά», απίστευτες φωτογραφίες αρχείου (που τα βρίσκει γαμώτο;) από συνέδρια και μαζώξεις του 80, κουίζ – ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Σήμερα το πρωί κόλλησα με μία φωτογραφία που ανέβασε. Πρέπει να είναι από επαρχιακό εκλογικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του '81, αν κρίνω από το πρωτοσέλιδο που κρατάνε τα «περήφανα γηρατιά».


Η σκέψη που με έκανε να κολλήσω ήταν απλή: το ΠΑΣΟΚ ήρθε μεταδικτατορικά ως η συνέχεια της Ένωσης Κέντρου όταν ο Αντρέας διαφώνησε με την παλαιά φρουρά, και εκλέχθηκε το ‘81 με συντριπτικά ποσοστά ως απάντηση σε μία συντηρητική εκδοχή της πολιτικής που άφηνε την εθνική συμφιλίωση, την αγροτική σύνταξη της αγρότισσας, την δημόσια υγεία και την παιδεία όποιου δεν είχε χρήματα ‘για αργότερα’. Και πολλά άλλα που άλλοι τα θυμούνται και άλλοι θα πρέπει κάποτε να τα μάθουν. Όσο κι αν ξεχείλωσε μετά, όπως ξεχειλώνουν όλα σ’ αυτή τη χώρα – μέχρι και η εθελοντική προσφορά μέσω ΜΚΟ.

Κοιτάζω την εικόνα του Johanes και σκέφτομαι τις πρωτοβουλίες για την κεντροαριστερά, την αρθρογραφία τους, τον πολιτικό τους λόγο και το κενό με πνίγει. Δεν μπορώ να καταλάβω τί εχθρεύονται στην τελική, ή τί προτάσσουν. Ποια είναι η πολιτική πρόταση εδώ – μπορεί να την βάλει κάποιος σε 5 γραμμές; Δεν θέλω ακαδημαϊκή ανάλυση 5000 λέξεων για τις θέσεις κανενός – αυτά έπονται. Το διακύβευμα ρε παιδιά, ποιό είναι; Το ‘όραμα’... Τα λεφτά; Το να ‘σκίσουμε’ κάποιους; Το να κάνουμε λοβοτομή σε κάποιους άλλους; Τι;

Σίγουρα δεν μπορεί να είναι το εμφυλιοπολεμικό μίσος απέναντι στον ΠΑΣΟΚο του ‘80, ή τον ΣΥΡΙΖΑίο του ‘14, ή τη δεξιά και τους συντηρητικούς γενικά κι αόριστα. 

Για να το πω διαφορετικά, ποιός δεν θα ήθελε να ήταν ‘δικοί του’ σήμερα αυτοί οι τύποι της φωτογραφίας, να είχαν κινητοποιηθεί από τον πολιτικό λόγο και πρόταση, και να είχαν μετατρέψει το μαγαζί τους σε εκλογικό κέντρο (αν βλέπω καλά, το συγκεκριμένο ήταν σουβλατζίδικο). Να είχαν ανεβάσει αφίσες και να μοίραζαν υλικό ‘για το κόμμα’, με όρους 2014 εννοείται. Αν η ιδέα σε απωθεί, ή δεν κάνεις για την πολιτική, ή δεν την καταλαβαίνεις. Ή ανήκεις σε κάποια αριστοκρατία που δεν συνδιαλέγεται με ‘λαουτζίκους’ αλλά μόνο αγορεύει θέσφατα της τάξης της πίσω από κλειστές πόρτες.

Οι συντηρητικοί (εως αντιδραστικοί) είναι σαφείς: επιστροφή στην προ ’81 πολιτική κατάσταση, στην επιφυλακτική στάση απέναντι στην ιδέα της ευρωπαϊκής υπηκοότητας, στην παραδοσιακή θέση της γυναίκας, στην ανισότητα, στη μειωμένη κοινωνική κινητικότητα, στο «τί να κάνουμε κι αν κάποιος πέσει – έτσι είναι η ζωή», χωρίς δίχτυ προστασίας, και λοιπά. Για τα προχώ περί μεταναστευτικής πολιτικής, ομοφοβίας, μισαλλοδοξίας και λοιπά δεν το συζητώ – εξυπακούονται, Αβερωφικά, ενίοτε με ρεβανσισμό. 

Απέναντι τί είναι; Ο ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί μόνος του με νύχια και με δόντια, αμήχανα, να γυρίσει από κόμμα του 4% σε κόμμα του 24%, ή ο Βενιζέλος που δέχτηκε αδιαμαρτύρητα κάθε εξωμνημονιακό πισωγύρισμα, με τον Μπίστη σε ρόλο αρθρογράφου παντός καιρού και αποστολής;

Η πολιτική πρόταση είναι αυτό που λείπει. Και όχι, δεν είναι πολιτική πρόταση το πόσοι θα απολυθούν ή πόσοι δεν θα απολυθούν από το δημόσιο. Ούτε το πρωτογενές πλεόνασμα, ούτε η σύνταξη των ενόπλων, ούτε τίποτα από όσα ανοήτως συζητούνται τα τελευταία χρόνια σε μία άσκηση επιβίωσης ανάξιων και πολιτικά ένοχων προσώπων. Όποιος προτάξει 'πολιτική χωρίς πολιτικούς' στις ερχόμενες εκλογές οφείλει να πατώσει, γιατί αυτό το ζούμε ήδη, και είναι κόλαση.

Ούτε οι ΠΑΣΟΚοι του τότε είναι το πρόβλημα μας εν έτει 2014. Ότι δεν μπορεί κανείς να κινητοποιήσει τους ΠΑΣΟΚους του σήμερα είναι το πρόβλημα για μένα, αυτούς που είναι διατεθειμένοι να εμπλακούν στην πολιτική με όρους ρήξης, κάτω από μία προοδευτική ατζέντα για το άλμα 'μπροστά'. Μπορεί κάποιος να μιλήσει για το 2009, αλλά αυτό μοιάζει να είναι ακόμα μακρύτερα κι από το 1981.

Στα ζητούμενα και τα κατάλληλα πρόσωπα. Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ το πρόβλημα, αλλά το ΠΑΣΟΚ του Σκανδαλίδη και του Παπουτσή της World Bank εσχάτως (τί ξεφτίλα!). Ούτε τα χρέη του, αλλά η μη ανάληψη της ευθύνης αποπληρωμής τους από κανέναν - η υποψία ότι ένα βράδυ θα περάσει μία τροπολογία που θα τα διαγράψει μαζί με αυτά της Νέας Δημοκρατίας. Η αναξιοπιστία των σημερινών προσώπων είναι το  δεύτερο ισχυρότερο στοιχείο στην πολιτική σήμερα, μετά την έλλειψη πρότασης. 

Και για να τελειώνουμε, το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν ποτέ οι ΠΑΣΟΚοι, οι ΝΔτες, οι ΚΝίτες - όλοι στην ίδια πατρίδα ζούμε. Δεν θα βάλουμε κανέναν σε καράβι - δεν είναι αυτή η λύση. Ούτε η επιβολή των μεν στους δε. Μην μπερδέψουμε άλλο την πολιτική αντιπαράθεση με ομάδες πληθυσμού, γιατί τότε μόνο ένας μπορεί να κερδίσει: οι χουντικοί της ΧΑ, και οι αντιδραστικοί. Οι υπόλοιποι θα βρουν τα καλά της κάθε εποχής, του κάθε χώρου, της κάθε ιδέας, και θα τα συνθέσουν σε νέες πλειοψηφίες - για το καλό όλων. 

Έτσι θα κάνει ο άλλος το σουβλατζίδικο εκλογικό κέντρο για πάρτη σου, και για πάρτη του. Γιατί δεν υπάρχουν κατακριτέες 'μάζες', αλλά πολίτες που συμπράττουν όταν η ιδέα είναι στο τραπέζι.


ΥΓ: Άτιμε Johanes, μου έκανες ζημιά Κυριακάτικα. Κι εσύ ΠΑΣΟΚος είσαι, απλά δεν στο έχει δείξει κανείς. Αγάπη μόνο και keep on trolling! :)

18.2.14

Ραγκούσης: "Δεν θέλω να γίνω, θέλω να κάνω."

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη στο ΒΗΜΑ FM
[από το fb του Γιάννη Ραγκούση]

"Ο κύκλος μου στην πολιτική μπορεί να έχει κλείσει μπορεί και να μην έχει κλείσει.
Η απόφαση που έχω πάρει και είναι πράγματι απόλυτη σε ότι με αφορά είναι ότι εάν ξαναμπώ στην ενεργό πολιτική , θα το κάνω με την ψυχολογία του ανθρώπου που τον χαρακτηρίζουν τα γνωστά λαϊκά ρητά: « Όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι» και το « το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» . 

Για να γίνω πιο θετικός , εννοώ πως θα μπω με όρους απολυτότητας σε κάποια πράγματα . Δεν θα ξαναβάλω νερό στο κρασί μου , δεν θα ξαναμπώ σε μια συλλογική προσπάθεια – ιδίως σ ένα νέο ξεκίνημα με λογικές συμβιβασμών . 

Οι συμβιβασμοί σε μία πορεία, σε δευτερεύοντα θέματα είναι αναπόφευκτοι και αναγκαίοι. 
Όμως οι συμβιβασμοί σε επίπεδο αρχών, ιδεολογίας και στόχων είναι που έκαναν πολύ μεγάλο κακό στη χώρα και μας οδήγησαν στην χρεοκοπία.

Δεν θέλω να ξαναγίνω κάτι . Εγώ , αν μου δοθεί η ευκαιρία στο πλαίσιο πάντα μιας συλλογικής προσπάθειας , θέλω να προσπαθήσω να κάνω πράγματα πάλι.

Δεν θέλω να γίνω, θέλω να κάνω. 

Για να γίνουν πράγματα στην Ελλάδα , εδώ που έχει φθάσει η χώρα , και επιτρέψτε μου να καταθέσω την ματιά ενός ανθρώπου που τα έχει ζήσει από μέσα και σε ιστορικές περιόδους , όπως η περίοδος του 2009 -2010 , πιστεύω πως δεν θα επιβιώσει οιαδήποτε πολιτική πρόταση αν δεν είναι :
Ακραία ειλικρινής
Ακραία προοδευτική
Ακραία δίκαιη

Χρειάζεται η χώρα ένα νέο άκρο αλλά αυτή την φορά ένα δημοκρατικό άκρο που θα έχει τα χαρακτηριστικά της αντί-συστηματικότητας με την έννοια όμως του συστήματος που μας χρεοκόπησε. 

Οτιδήποτε άλλο κι αν ξεκινήσει πιστεύω ότι δεν θα ευδοκιμήσει ακριβώς επειδή είμαστε σε μια φάση αντίστοιχη του 74. 
Όπως και τότε έτσι και σήμερα αυτό το οποίο ζητάει η ελληνική κοινωνία είναι πράγματι κάτι θεμελιακά τελείως καινούργιο από αυτό που υπήρχε και υπάρχει. "

16.2.14

Πρόταση Ραγκούση για τις Ευρωεκλογές

Πρόταση σε δημόσιο διάλογο διαφορετικού συστήματος για τις ευρωεκλογές.
[από το fb του Γιάννη Ραγκούση]

Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης που χρεοκόπησε ήταν πάντα η Ελλάδα των εξαιρέσεων κι όχι των κανόνων. Ήταν η Ελλάδα της θεσμικής προχειρότητας και της πολιτικής σκοπιμότητας της τελευταίας στιγμής. Γι αυτό δεν ήταν και δεν είναι ένα κανονικό κράτος.

Αυτή η Ελλάδα,δυστυχώς, ζει και βασιλεύει όπως απέδειξε ακόμη μια φορά η αιφνίδια ανακοίνωση για το νέο σύστημα εκλογής των ευρωβουλευτών και την αλλαγή της ημερομηνίας των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Ωστόσο, με δεδομένη την συζήτηση, που κακήν κακώς ξεκίνησε, θα είναι αδικαιολόγητη ολιγωρία να μην αναλάβουμε την ευθύνη να διατυπώσουμε μία διαφορετική πρόταση που υπακούει σε άλλο κώδικα αξιών και ιεραρχήσεων.

Ιδιαίτερα όσοι πιστεύουμε βαθιά πως η μητέρα των μεταρρυθμίσεων είναι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος και πως "η Ελλάδα μία εκλογική περιφέρεια με την καθιέρωση του σταυρού προτίμησης" όχι μόνον δεν είναι πολιτική μεταρρύθμιση αλλά συνιστά βαθύτατο αναχρονισμό και καταφανή λαϊκισμό.


Πρόταση για δημόσιο διάλογο :

Πρώτον : Η Ελλάδα χωρίζεται σε 21 ευρωμονοεδρικές που κατανέμονται ανάμεσα στις 13 αυτοδιοικητικές περιφέρειες σύμφωνα με τον πληθυσμό τους κατά τρόπο που να αντιστοιχεί τουλάχιστον ένας ευρωβουλευτής σε κάθε περιφέρεια. 
Η χάραξη των ευρωμονοεδρικών θα γίνει με βάση την καλλικράτεια διοικητική διαίρεση της χώρας. Εκλογικές μονάδες βάσης χάραξης των ευρωμονοεδρικών θα είναι οι αιρετές περιφέρειες και οι δήμοι.

Έτσι, και οι 13 περιφέρειες θα δικαιούνται από έναν τουλάχιστον ευρωβουλευτή ενώ οι υπόλοιποι 8 ευρωβουλευτές, μέχρι τον αριθμό των 21 ευρωβουλευτών της Ελλάδας, θα κατανεμηθούν σε ευρωμονοεδρικές αυτοδιοικητικών περιφερειών που λόγω πληθυσμού θα δικαιούνται περισσότερους, του ενός, ευρωβουλευτές.

Με βάση την απογραφή του 2011 - άρα όχι υποθετικά - η χάραξη μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν 11 ευρωμονοεδρικές που αντιστοιχούν στις 11 αυτοδιοικητικές περιφέρειες καθώς και 6 ευρωμονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες στην αυτοδιοικητική περιφέρεια Αττικής (όπου οι δύο θα περιλαμβάνουν τον Δήμο Αθήνας και τον Δήμο Πειραιά ενώ οι υπόλοιπες την Β'Αθήνας και το τέως υπόλοιπο Αττικής ) και 4 ευρωμονοεδρικές στην αυτοδιοικητική περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ( όπου η μία περιλαμβάνει τον Δήμο Θεσσαλονίκης και οι 3 τις λοιπές περιφερειακές ενότητες ).

Δεύτερον: Προκειμένου κάθε κόμμα να λάβει τις έδρες που του αντιστοιχούν με βάση το πανελλήνιο ποσοστό του, η κατανομή των ευρωμονοεδρικών ξεκινά από τα μικρότερα κόμματα κατά τρόπο που δεν στερεί καμία από τις 11 ευρωμονοεδρικές ή και αυτές τις 3 στις οποίες υπάγονται οι Δήμοι Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης από τον υποψήφιο που πλειοψήφισε σε κάθε μια από αυτές. 

Επομένως η απλή αναλογική, όπως ισχύει σήμερα, θα εξακολουθήσει να ισχύει στις ευρωεκλογές και το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα θα μπορεί να προσαρμοστεί ακόμη και σε ακραία ενδεχόμενα κατακερματισμού της εκλογικής δύναμης των κομμάτων.

Εναλλακτικά : Η χώρα χωρίζεται σε 13 "ευρωμονοεδρικές".
Την κάθε "ευρωμονοεδρική" κερδίζει όποιος υποψήφιος πλειοψηφήσει σε αυτήν. 
Για την εξυπηρέτηση της απλής αναλογικής, τις υπόλοιπες 8 έδρες κερδίζουν οι υποψήφιοι, ανάλογα με την εθνική εκλογική δύναμη των κομμάτων.

Όχι όμως από κάποια λίστα που αποφάσισε ο όποιος αρχηγός. Αλλά οι υποψήφιοι ευρωμονοεδρικών των κομμάτων, στην "ευρωμονοεδρική" όπου αυτά κατέγραψαν την καλύτερη επίδοσή τους ενώ ο υποψήφιός τους δεν νίκησε.

Ετσι, λ.χ. αν το κόμμα Χ δικαιούται 5 ευρωμονοεδρικές βάσει του εθνικού του ποσοστού, αλλά έχει πλειοψηφήσει μόνον σε 4, κερδίζει ακόμα μία από την "δεξαμενή" των 8 εδρών. Ποιός εκλέγεται ευρωβουλευτής; Αυτός που πέτυχε το καλύτερο αποτέλεσμα ανάμεσα στους 9 που απέτυχαν να κερδίσουν στην ευρωμονοεδρική τους (13συνολικά -4νικητές =9).
Με τον ίδιο τρόπο και τα μικρά κόμματα που " "δικαιούνται" μία ή δύο έδρες, θα τις κερδίσουν εκεί όπου ο υποψήφιος τους πέτυχε την καλύτερη επίδοση. Το κόμμα Ψ λ.χ. αν με ένα ποσοστό της τάξης του 5% δικαιούται τελικά μία έδρα, αυτή θα καταλάβει ο υποψήφιος της ευρωμονοεδρικής που πέτυχε την καλύτερη επίδοση. Αυτά, μέχρις εξαντλήσεως των 8 εδρών. 

Όπως εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό με βάση την μηχανική που θα αναπτυχθεί από το παραπάνω σύστημα, όλοι οι υποψήφιοι - μικρών και μεγάλων κομμάτων - θα έχουν ισχυρό κίνητρο να εξαντλήσουν τις προεκλογικές τους προσπάθειες αφού τίποτε δεν θα είναι προκαθορισμένο.

Και στις 2 εναλλακτικές εκδοχές: Η ανακήρυξη των υποψηφίων θα γίνεται έως το τέλος Δεκεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς, δηλαδή 6 μήνες πριν την τέλεση των ευρωεκλογών και με ανοιχτή εσωκομματική ψηφοφορία. 
Η εσωκομματική δημοκρατία θα μπορούσε για πρώτη φορά να θεσμοθετηθεί-τυποποιηθεί με νόμο. 
Ως μόνη κύρωση αρκεί να προβλέπει την παύση της κρατικής χρηματοδότησης για όποιο κόμμα αποφασίσει να μην ακολουθήσει την οδό της εσωκομματικής δημοκρατίας.


Τι επιτυγχάνεται - τι αποτρέπεται:

1) Δεν έχουμε κι άλλη εξάρτηση του πολιτικού προσωπικού. Εξάρτηση μιντιακή και από το μαύρο πολιτικό χρήμα.
Δεν θα έχουμε κι άλλη χειραγώγηση των εκλεγμένων εκπροσώπων των πολιτών από τη διαπλοκή.

2) Με αυτήν την πρόταση δεν θα μετατρέψουμε την Ελλάδα των 8 εκατομμυρίων σε μία εκλογική περιφέρεια - "μήτρα πολιτικής τερατογένεσης" και μάλιστα με σταυρό.
Γιατί τερατογέννηση; Διότι με το σύστημα που προτείνουν σήμερα θα έχουμε βουλευτές δύο κατηγοριών. Βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου εκλεγμένους από τις σημερινές ή αύριο από τις μονοεδρικές και Βουλευτές του ευρωκοινοβουλίου από την περιφέρεια τέρας των 8 εκατομμυρίων, οι οποίοι έτσι μοιραία θα πιστεύουν πως είναι όχι ευρωβουλευτές αλλά 21 "μικροί Ευρωπρωθυπουργοί" της Ελλάδας.
Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο του Νότη Σφακιανάκη εκλεγμένου ευρωβουλευτή της Χ.Α., με σταυρό από ολόκληρη την χώρα, που "θα ακούει και φωνές" πως είναι " μικρός Ευρωπρωθυπουργός "!

3) Έχουμε πληθυσμιακή και γεωγραφική κατανομή των ευρωβουλευτών ώστε να εξασφαλίζεται η ισοπολιτεία και να αποτραπεί το πιθανότατο φαινόμενο η πλειοψηφία των 21, αν όχι όλοι, να αποφασιστούν από τους ψηφοφόρους στην Αττική και στην Αθήνα όπου ολα τα κόμματα έχουν το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων τους . 
Γιατί ; Διότι, η μηχανική του συστήματος που προωθούν, χωρίς ίχνος δημόσιου διαλόγου, οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος - "σύστημα της Κυριακής χαράς και της Δευτέρας λύπης"- θα οδηγήσει στο εξής: αυτοί που θα συγκεντρώσουν τους περισσότερους σταυρούς από κάθε κόμμα θα είναι, μοιραία, όσοι επιθυμεί το εκλογικό σώμα από την Αττική και την Αθήνα, όπου προσέρχονται περίπου 1,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι, και πιθανότατα κανένας που επιθυμούν στην ´Ηπειρο, τη Θεσσαλία, την Κρήτη, τη Θράκη,το Αιγαίο, την Πελοπόννησο,τη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία ή τη Θεσσαλονίκη.

4) Βαθαίνει κι αποκτά ακόμη μεγαλύτερο νόημα η κοινή διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών με τις εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο .
Την ίδια στιγμή που οι πολίτες θα επιλέγουν Περιφερειάρχη Κρήτης με την ίδια ένταση θα επιλέγουν ποιο πρόσωπο θέλουν για ευρωβουλευτή Κρήτης . Έτσι δεδομένης της διαρκούς εμβάθυνσης της σχέσης ελληνικής αυτοδιοίκησης και ευρωπαϊκών θεσμών οι πολίτες της Κρήτης αλλά και οι ΟΤΑ της Κρήτης θα έχουν στην υπηρεσία τους έναν ευρωβουλευτή ουσιαστικό πολιτικό εκπρόσωπο στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης των αποφάσεων. 

5) Θα μπορούν, λ.χ. οι πολίτες της Πελοποννήσου, να έχουν την πραγματική δυνατότητα, εάν η αξιολόγηση των προσώπων εκεί τους οδηγεί, να εκλέξουν Περιφερειάρχη από το ΠΑΣΟΚ και ευρωβουλευτή από την Ν.Δ. 
Οι πολίτες του Δήμου της Αθήνας να εκλέξουν Δήμαρχο Αθήνας τον Γ.Καμίνη και ευρωβουλευτή Αθήνας στην Μαριέτα Γιαννάκου Κουτσίκου. Τον Γ.Μπουτάρη Δήμαρχο Θεσσαλονίκης και ευρωβουλευτή Θεσαλονίκης κάποια σαν τη Ρένα Δούρου.

6) Η προσωπικότητα του υποψηφίου θα παίζει καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του πολίτη. Θα αποκτήσει ο πολιτικός αγώνας και προσωπικό χαρακτήρα. Η επιλογή ευρωβουλευτή θα έχει την ίδια ένταση επιλογής προσώπου που ανέκαθεν είχε και έχει η επιλογή Δημάρχου - Περιφερειάρχη που πραγματοποιείται χωρίς σταυρό.

7) Θα πάψει ο κάθε αρχηγός να διορίζει τους ευρωβουλευτές αλλά δεν θα μετατραπεί και σε μάχη τύπου Eurovision η μάχη για τις ευρωεκλογές, με την Ελλάδα ενιαία εκλογική περιφέρεια. Αναλογιστείτε πώς θα είναι μια ευρωομάδα που θα ευτελίζει την Ελλάδα αποτελούμενη από "πανελίστες και πανελίστριες" μεσημεριανάδικων. Έχουν άραγε συναίσθηση της ευθύνης που ανέλαβαν οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος;

8) Θα ενθαρρυνθεί η λειτουργία που αρμόζει σε κόμματα - θεσμούς καθώς και η δημοκρατία εντός των κομμάτων. 
Σήμερα, τα μέλη και οι φίλοι των κομμάτων αποφασίζουν δημοκρατικά για το μείζον, που είναι ο Πρόεδρος άρα και ο υποψήφιος Πρωθυπουργός κάθε κόμματος. Αυτό μάλιστα συμβαίνει και στην περίπτωση της ΝΔ και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ. 
Πώς και γιατί δεν διαθέτουν την δημοκρατική νομιμοποίηση αυτά τα ίδια μέλη και οι φίλοι να αποφασίσουν για το έλασσον που είναι η επιλογή υποψηφίων ευρωβουλευτών, όταν μάλιστα είναι σταθερή και προγραμματισμένη η διεξαγωγή των ευρωεκλογών ; 
Αν δεν μπορούν να αποφασίσουν για τον υποψήφιο ευρωβουλευτή πως μπορούν να αποφασίσουν για τον Πρόεδρο κόμματος, τον υποψήφιο Πρωθυπουργό και τελικά τον εντολοδόχο Πρωθυπουργό της Ελλάδας ;
Πως λ.χ. τα μέλη των κομμάτων στις ΗΠΑ, όπως και στις περισσότερες πολιτικά ανεπτυγμένες κοινωνίες, μπορούν να αποφασίζουν αυτά για τον υποψήφιο πρόεδρο καθώς και για τους υποψήφιους βουλευτές τους;

9) Θα αντιστοιχηθεί, χωρίς υποκρισία, η ελληνική με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα που προβλέπει την άμεση ένταξη των ευρωβουλευτών στις ιδεολογικά ανελαστικές και συμπαγείς ομάδες του ευρωκοινοβουλίου.

10) Θα έχουν κοινή πολιτειακή, θεσμική, διοικητική και πολιτική λογική καθώς και κοινούς κανόνες οι εκλογικοί νόμοι και οι εκλογικές διαδικασίες στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα όταν υιοθετήσουμε στις εθνικές εκλογές το σύστημα των μονοεδρικών, χωρίς σταυρό καθώς και χωρίς το μπόνους των 50 εδρών.
Αυτό ακριβώς δηλαδή που αρμόζει σε μια συντεταγμένη πολιτεία κανόνων και κυρίως 


Τέλος, είναι προφανές πως η παραπάνω πρόταση τίθεται σε δημόσιο διάλογο και όλα τα δεδομένα της είναι προς συζήτηση και άμεση εφαρμογή εάν υπάρξει ευρεία συναίνεση γι αυτό.


Σημασία έχει

Σημασία έχει να συμφωνηθεί ένα εκλογικό σύστημα του οποίου η "μηχανική" θα ωθεί τα κόμματα στους καλύτερους δυνατούς υποψηφίους και δεν θα τα στρέφει στην αναζήτηση μιας αγοραίας δημοτικότητας που εξυπηρετεί μόνον όσους είναι σε θέση να την πουλήσουν ή να την αγοράσουν!

Σημασία έχει να μην γυρίσουμε πίσω σε θεσμούς που έκαναν κακό στην Ελλάδα αλλά να πάμε μπροστά σε σύγχρονες, ριζικά διαφορετικές δομές μιας νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων.

Σημασία έχει ένα εκλογικό σύστημα στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές που υπακούει στην ανάγκη μιας ριζικής, προοδευτικής πολιτικής μεταρρύθμισης καθώς και σε μια νέα ποιότητα δημοκρατίας. Δημοκρατίας ανεπτυγμένης, όχι υπανάπτυκτης.

12.2.14

Ο Ευάγγελος ταχυδακτυλουργός


Ο τίτλος είναι σκοπίμως homage στο θέατρο σκιών. Οδηγίες προς μαθητευόμενους μάγους: παίρνεις τον Μπίστη, τον βάζεις να ενθαρρύνει το εγχείρημα του Βούλγαρη, τους βοηθάς να προχωρήσουν «για τη σωτηρία του χώρου» (αφού τον έχεις ρίξει στο 5%), τους κάνεις μέχρι και εκδήλωση, και μόλις σηκώσουν κεφάλι, μόλις ανταποκριθεί ο κόσμος σε αυτό που δεν είσαι εσύ αλλά χρειάζεται ο χώρος, το αποκεφαλίζεις με συνοπτικές διαδικασίες μέσα από την καμαρίλα (για δυο) του Μαξίμου. Για την δημοκρατία πάντα... Για ένα αδιευκρίνιστο(;) υπέρτερο καλό...

Σε ένα βράδυ, η «Πρωτοβουλία των 58» έγινε από Ελιά, «τάση» στην Ελιά· δεν ήταν πια ο πυρήνας γύρω από τον οποίο θα ανασυσταθεί η Κεντροαριστερά, αλλά κάτι σαν την «Δυναμική Ελλάδα» του κ. Μόσιαλου, κι ας καταγράφεται σε δημοσκοπήσεις με 15% αντί του 0,15% του δεύτερου. Μαγικός ο Ευάγγελος – ρωτήστε και τον κ. Λοβέρδο αν δεν με πιστεύετε, που έσπευσε να επιστρέψει δελφίνος στο ΠΑΣΟΚ.

Η «Πρωτοβουλία των 58», παρά τις παθογένειες της, ήταν μία πρώτη συσπείρωση τουλάχιστον 20 «Μόσιαλων», αφού συνάσπισε τουλάχιστον 20 μεταρρυθμιστικές προσωπικότητες. Δεν είχαν ιδέα από κομματικές οργανώσεις, από καμπάνιες και εκλογές, και δεν όφειλαν να ξέρουν· άλλη ήταν η δουλειά τους, και ξεκινούσε με την επανατοποθέτηση του Κέντρου και της Κεντροαριστερας υπό τις νέες συνθήκες. 

Το οργανωτικό θα το έφερνε ο Ευάγγελος... Με την αφέλεια της αθωότητας και των καλών προθέσεων αυτό νόμισαν· ίσως και με την αλαζονεία της αναγνώρισης σε ένα κύκλο ανθρώπων που λίγο έχουν να κάνουν με εκλογικές πλειοψηφίες. Μπέρδεψαν το κεφάλαιο της όποιας αριστείας με αυτό της λίστας ψηφοφόρων του μέσου διαδρομιστή, αλλά δεν είναι το ίδιο. Ο Ευάγγελος αυτό έδειξε με την απόφαση του, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, να πάμε σε εκλογές με σταυρό προτίμησης και να λήξει έτσι την όποια συζήτηση περί ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού που ποτέ δεν επιδίωξε ειλικρινά. Για «γέμισμα» τους ήθελε εξαρχής, για εμπλουτισμό του «brand ΠΑΣΟΚ». Και τα ΜΜΕ σε ρόλο τσοπανόσκυλου.

Όσοι εντοπίσαμε έγκαιρα τον αμοραλισμό του ανδρός ως κίνδυνο για το εγχείρημα, πέσαμε στο πυρ το εξώτερον – όσο ευγενικά (ή μη) κι αν το θέσαμε. Στο πυρ το εξώτερον και όποιος είπε πως συντάσσεται μόνο με όποιον παραμένει πιστός στις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, και δεν ταύτισε αξιωματικά τον κ. Σαμαρά με αυτές τις αλλαγές καθιστώντας την διατήρηση του στην εξουσία αδιαπραγμάτευτη.

Τελειώσαν όλα; Φυσικά και όχι. Κάθε πάθημα, μάθημα. Το τί κάνει ο καθένας με τα στραβοπατήματα κρίνει πάντα τη μοίρα του. Αυτή η μικρή περιπέτεια έδειξε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας – τον κυνισμό του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού και την ανάγκη άμεσης αντικατάστασης του. Για την ώρα τη σκυτάλη την κρατάνε «άβγαλτοι». Το αν αυτό είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα, θα φανεί στην ικανότητα τους να καλύψουν ικανοποιητικά τα κενά τους και να προτάξουν τις δυνάμεις τους, που δεν μπορούν να είναι άλλες από καθαρές θέσεις και ένα νέο αξιακό πλαίσιο για την πολιτική πρακτική, τη διακυβέρνηση, και τη χώρα συνολικά. Όποιον κι αν στεναχωρήσουν, με όποιον κι αν χρειαστεί να συγκρουστούν.

Οι συμβιβασμοί δεν μπορούν να γίνουν σε θέματα αρχών. Μόνο εγωισμοί θα τσαλακωθούν σε αυτή την πορεία – και είναι θεμιτό αν είναι να αναδυθούν συλλογικές αξίες, προτάσεις και τελικά μία λύση για την πολιτική κρίση που διαπιστώνουν όσοι δεν είναι εγκλωβισμένοι σε μικρο(κομματικά)-διλήμματα.

Αν το πρόταγμα είναι προοδευτικό, αν η Ανοιχτή Κοινωνία είναι αδιαπραγμάτευτη, αν η συμμετοχική δημοκρατία είναι σκοπός, τότε τα επόμενα βήματα είναι αυτονόητα: 1. άμεση εσωτερική οργάνωση της Πρωτοβουλίας (εκπρόσωπος τύπου, υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού, γραμματείς τομέων κλπ), 2. προκήρυξη πειστικών ανοιχτών διαδικασιών συγκρότησης ψηφοδελτίου, 3. δεσμευτική ημερομηνία καλέσματος επικύρωσης ψηφοδελτίου και προσυνεδριακού διαλόγου, 4. δέσμευση για ανοιχτό μετεκλογικό συνέδριο ανάδειξης ιεραρχίας και συγκρότησης του νέου κομματικού υποκειμένου. Κι «ό,τι βγάλει η κάλπη» και η διαδικασία, κ. Μπίστη.

Οι διαδικασίες των ανωτέρω θα κρίνουν την επιτυχία· όσο πιο ανοιχτές και ειλικρινείς, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες επιτυχίας στον καιρό της δυσπιστίας.

Και κάτι τελευταίο: μην φοβηθεί κανείς να διασπάσει και να εμβολίσει ανοιχτά άλλους χώρους. Είναι αναπόφευκτο, όσο και θεμιτό. Φτάνει να γίνει με ήθος, χωρίς εχθροπάθεια και πόλωση. Δεν έχει εχθρούς το Κέντρο – μόνο λύσεις. Το κενό μπροστά είναι υπερμέγεθες, όσο και το άλμα που απαιτείται. Οι διαδικασίες θα δώσουν το βηματισμό, και οι αξίες που θα προταχθούν την ορμή.

10.2.14

Αδίστακτος κυνισμός


Το κωμικό δίδυμο «της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας», «του συνταγματικού τόξου», «της σωτηρίας της πατρίδος», «της δημοκρατίας», κούνησε τα τέρματα των εκλογών 90 μέρες πριν την κάλπη αλλάζοντας τον εκλογικό νόμο.

Η πρώτη αλλαγή αφορά την απόφαση του ΣτΕ για το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι των μόνιμα διαμενόντων αλλοδαπών στις δημοτικές εκλογές – ένα δικαίωμα που προσωπικά εξάσκησα ως Έλληνας πολλάκις, στα 13 χρόνια που έμενα στην Αγγλία.

Η δεύτερη και σημαντικότερη αλλαγή είναι η αντικατάσταση της λίστας με σταυρό προτίμησης. Έτσι, όποιος δεν χαίρει της «αλληλόχρεης» εκτίμησης των καναλιών και των φυλλάδων του ελληνικού μηντιακού συστήματος, σε 90 μέρες, δεν έχει καμία ελπίδα να εκλεγεί. Πόσω μάλλον απέναντι στους Χαϊκάληδες που εσχάτως εμπλούτισαν με την παρουσία τους την πολιτική ζωή της χώρας.

Στην Δανία, και με χρόνο προετοιμασίας 200 ή 300 ημερών ίσως να ευσταθεί ο σταυρός προτίμησης σε ευρωεκλογές, όταν δηλαδή το εκλογικό σώμα δεν είναι η γειτονιά σου (διαμερισματικός σύμβουλος), η πόλη σου (δημοτικός σύμβουλος ή δήμαρχος), ή η περιφέρεια σου (περιφερειακός σύμβουλος, περιφερειάρχης, ή βουλευτής), αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΗ η χώρα. Στην Ελλάδα, μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, μία τέτοια επιλογή ισοδυναμεί με λαθροχειρία.

Ο κ. Σαμαράς θα μπορέσει με τον σταυρό προτίμησης να λύσει εσωκομματικά προβλήματα επιλογής υποψηφίων, ως νέος Πιλάτος, την ώρα που άπαντες πολιτευτές επιδιώκουν να φύγουν ξαφνικά στην Ευρώπη για να γλιτώσουν την καταιγίδα που επιφυλάσσουν οι επόμενες εκλογές στους παλαιότερους του πολιτικού συστήματος. Να θυμίσω ότι μέχρι τις προηγούμενες ευρωεκλογές, το ευρωκοινοβούλιο θεωρείτο «εξορία». Σε αυτές τις εκλογές «ας τα βρουν μεταξύ τους» κανάλια και μηχανισμοί – σκασίλα του για την Ευρώπη και την εκπροσώπηση της χώρας εκεί. Ό,τι κάτσει.


Η μεγάλη αλητεία, εδώ, διαπράχθηκε από τον κ. Βενιζέλο. Δεν τον θυμάμαι να καταψηφίζει τον Καλλικράτη. Δεν τον θυμάμαι να εκφράζει αμφιβολίες τότε για το χρόνο κοινής διεξαγωγής δημοτικών και ευρωπαϊκών εκλογών, κι όμως τις άλλαξε. Δεν τον θυμάμαι να είναι υπέρμαχος του σταυρού προτίμησης, κι όμως τον έβγαλε από το καπέλο στο παραπέντε. Όπως δεν τον θυμάται και κανείς καλοπροαίρετος εκ των 58 που μπήκαν μπροστά για την πραγματική διάσωση του χώρου, και χθες το βράδυ βρήκαν ένα από τα στιλέτα που συνηθίζει να σερβίρει στην πλάτη των συμμάχων του ο Βρούτος της Μεταπολίτευσης.

Τον θυμόμαστε όλοι, όμως, να μιλάει με κάθε ευκαιρία για το «Γερμανικό μοντέλο», χωρίς σταυρό προτίμησης (που έχει διαχρονικά λειτουργήσει ως όπλο της μικρής και μεγάλης διαπλοκής), τονίζοντας δε την ανάγκη δημιουργίας δημοκρατικών διαδικασιών επιλογής. Ωραία τα είπε για δεκαετίες. Όταν ήρθε η ώρα να το κάνει, έστριψε δια του αρραβώνος, χωρίς να συμβουλευτεί καν τα όργανα του κόμματος του. Η όποια αιτιολόγηση στη βάση της δημοκρατίας μετά από αυτό, κρίνεται απαράδεκτη.

«Δεν ήξεραν – δεν ρώτησαν» οι καλοπροαίρετοι, για να προλάβω όποιον αυτή την ώρα θυμάται το λαϊκό ρητό. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τον κυνισμό του προέδρου του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ – του ΠΑΣΟΚ που δεν έχει υψώσει κανένα ανάχωμα για να προστατεύσει όσα το ίδιο ψήφισε το προηγούμενο διάστημα με τεράστιο κόστος. 

Όποιος επιλέξει να συνεχίσει να συνυπάρχει ή να συνεργάζεται με αυτόν τον αδίστακτο άνθρωπο, θα έχει την μοίρα του. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλέον – δεν σηκώνει ο τόπος παιχνίδια με τη δημοκρατία, 90 μέρες πριν τις εκλογές. Ποια «σωτηρία» και «σταθεροτητα» περνάει μέσα από την καθημερινή δικαίωση της ρητορικής των υπόδικων της Χρυσής Αυγής, όταν κραυγάζουν για «Σύνταγμα λάστιχο» στα χέρια της κυβέρνησης;

8.2.14

ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ελιά, 58 και «άλλοι»


Αυτές είναι οι ομάδες της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας· άλλες υπό σύσταση, και άλλες υπό διάλυση.

Οι «άλλοι» και οι 58 είναι οι πραγματικοί μεταρρυθμιστές – κατά πλειοψηφία άνθρωποι με γνώσεις και εμπειρία μέσα ή πέριξ της διακυβέρνησης και της πραγματικής οικονομίας. Στερούνται, όμως, κάθε επαφής με τη λειτουργία κομματικών μηχανισμών, και εκλογικών μαχών. Δεν το έχουν κάνει, και μάλλον απεύχονται την όποια επαφή με αυτή την πραγματικότητα.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έχουν τις γνώσεις και τους ανθρώπους να κάνουν εκλογές, αλλά στερούνται σαφώς κάθε διάθεσης για πραγματικές συγκρούσεις και αλλαγές. Το ΠΑΣΟΚ δεν υφίσταται πολιτικά, ενώ η ΔΗΜΑΡ φαίνεται απασχολημένη με την αρπαγή όποιου παλαιοκομματικού πτώματος μπορεί να αποσπάσει από τον πρώην δικομματισμό, από ανθρώπους της ΔΑΚΕ μέχρι πολιτευτές που η κοινωνία (όχι τα ΜΜΕ) έχει απορρίψει.

Η ομιλία Βούλγαρη εκ μέρους των 58 από το Περιστέρι, όπου ανακοίνωσε την κάθοδο τους στις ευρωεκλογές σε ρόλο «αιχμής του δόρατος» για τον χώρο, μοιάζει να αιφνιδίασε τους σχεδιασμούς Βενιζέλου που μέχρι τότε νόμισε ότι θα τους αφομοιώσει σιωπηλά στο πλαίσιο μίας ψευδεπίγραφης ανανέωσης· ψευδεπίγραφης, εφόσον το ΠΑΣΟΚ έχει εγκαταλείψει κάθε νεοτερισμό και μάχη για διαρθρωτικές αλλαγές, έχοντας μετατραπεί σε παρακολούθημα του ξηλώματος που συντελείται από τη Νέα Δημοκρατία στις λίγες μεταρρυθμίσεις της περιόδου 2009-2011.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα κινήσει το σχήμα της Ελιάς, ως διακριτό των 58, μπερδεύοντας τα όρια και τις διαχωριστικές εκμεταλλευόμενος την πρόσβαση του στα ΜΜΕ. Θα επιχειρήσει να αφομοιώσει τους 58 ως τάση μέσα σε αυτό το σχήμα, και όποιος διαφωνήσει θα ξεχαστεί εν μέσω μίας ρητορικής που θα λέει: «προχωράμε για το καλό της πατρίδας και του χώρου». Η Ελιά ως προβιά στο ΠΑΣΟΚ, όπως αυτό κατάντησε στα χέρια του σημερινού αρχηγού του.

Η επιστροφή του κ. Λοβέρδου, και οι δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή στον 9,84 και την δημοσιογράφο Νόνη Καραγιάννη περί συνιστωσών είναι άκρως ενδεικτικές.

Η ανάγκη οι 58 και οι «άλλοι» να κάνουν το άλμα στο κενό, να βγουν από το λεγόμενο comfort zone τους δημιουργώντας κομματική/παραταξιακή οργάνωση και δομή, είναι δεδομένη. Αν δεν το κάνουν θα αφομοιωθούν – θα δώσουν «ανανέωση» χωρίς να έχουν κανένα εχέγγυο πραγμάτωσης της. Το αν το αντιλαμβάνονται έτσι και το αν θα το κάνουν είναι το κρίσιμο ερώτημα των επόμενων ημερών. Ο όποιος χρόνος ζύμωσης έχει λήξει – ακολουθούν οι πράξεις.

Τέλος, σε ό,τι αφορά την ΔΗΜΑΡ, δεν έχει ούτε κάτι να προσθέσει σε αυτό το σχήμα, ούτε κάτι να πάρει. Η στάση της, δεδομένης της επιθυμίας του αρχηγού της για οπισθοφυλακή, είναι απόλυτα κατανοητή· αν αποτύχει η Ελιά, θα πάει να εισπράξει ό,τι αφήσει πίσω του το κουφάρι. Αν πετύχει, θα μείνει εκεί που ήταν πάντα, στο βολικό περιθώριο του 3%. Ο σημερινός της πρόεδρος αρνήθηκε να αρπάξει κάθε ευκαιρία για μεγέθυνση της επιρροής του κόμματος στο εκλογικό σώμα, σαν να εξαρτάτο η προσωπική του συνέχεια από αυτό τον αυτοπεριορισμό.

7.2.14

Άκου Αλέξη


Δεν γίνεται να είσαι και με τους μετανάστες στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και με τον αντισημίτη Καρυπίδη. Αν δεν καταλαβαίνεις το γιατί, σήκω φύγε – δεν κάνεις.

Όπως δεν γίνεται να νομίζεις ότι θα χτίσεις πλειοψηφίες με όρους 1978: όλοι οι καλοί (όσοι έχουν ψηφαλάκια), χωράνε. Γιατί θα κερδίσεις την Κοζάνη και θα χάσεις την Επικράτεια.

Αν έχεις βαλθεί να γυρίσεις το ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά στο 4% να το πεις. 

Έτσι όπως τα καταφέρατε η μόνη θεραπεία είναι οι «προεδρικές διαγραφές» και των 9 που ψήφισαν υπέρ Καρυπίδη. Αν είστε σοβαροί, αριστεροί, και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ναι βρε, ακόμα και των Εβραίων... Αν δεν τα καταφέρεις, το χθεσινό tweet του υιού Πλεύρη από τρολιά γίνεται ευκαιρία για περαιτέρω «άνοιγμα».

Και ναι, είναι αποκλειστικό σου δικαίωμα να είσαι όσο ανέτοιμος θες και να το δείχνεις – καμία αντίρρηση. 


6.2.14

Αυτή η αριστερά δεν θα κυβερνήσει ποτέ


Η κομμουνιστική αριστερά, όπως και η αυταρχική δεξιά, είναι εκτός εποχής· δεν έχουν έρεισμα, δεν στέκουν σε αναγκαστικά ανοιχτές κοινωνίες (διαδίκτυο, παγκοσμιοποίηση) και δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες πλειοψηφίες για να κυβερνήσουν.

Ακόμα και η κυβέρνηση Σαμαρά εκλέχθηκε κρυπτόμενη, και όποτε εμφανίζει το πραγματικό της πρόσωπο συνήθως εξαναγκάζεται σε υποχώρηση. Ό,τι μένει, είναι αυτό που αθροιζόμενο θα την ρίξει. Δεν αρκεί όμως για τον σχεδιασμό κανενός – κάθε άλλο. Η αναμενόμενη πτώση μπορεί να συμπαρασύρει τον αντίπαλο, αν αυτός δεν έχει αυτοπροσδιοριστεί σε στέρεες βάσεις.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει η νέα αριστερά, μία υγιέστερη εκδοχή του New Labour της Αγγλίας, θα πρέπει να κάνει λοβοτομή· άμεσα. Κατέβασαν υποψήφιο στην Αθήνα ένα νέο παιδί, συμπαθής και μετριοπαθής σύμφωνα με όποιον τον έχει γνωρίσει, και του φόρεσαν ένα αντιμνημονιακό κασετόφωνο για στόμα. Η ερώτηση είναι γιατί δεν κατέβασαν τότε τον κ. Γλέζο, ή τον κ. Στρατούλη για την δημαρχία της Αθήνας που το φοράνε πιεστικότερα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει (κυβερνώσα) αριστερά και να απαντήσει στα γεράκια του Γερμανικού τραπεζικού συντηρητισμού, αν θέλει να προτείνει μία νέα ανακατανομή με το βλέμμα στραμμένο στους πολλούς, αν θέλει να γεννήσει προσδοκία, δεν θα το κάνει με κασετόφωνα. Θα το κάνει μόνο αν καταφέρει να μετασχηματίσει τα ενστικτώδη (ως κενά) κορακίστικα verbatim σε πρόταση πλειοψηφίας βασιζόμενη στην αριστερά των αρχών και όχι στον αυτοματισμό του κάθε συνδικαλιστικού εκπροσώπου σε τηλεοπτικό πάνελ.

Όσο για τους φτωχούς συγγενείς της κεντροαριστεράς, κατ’ αναλογία, αν περιμένουν την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ για να καρπωθούν την απογοήτευση θα περιμένουν πολύ· ο κόσμος θα ριζοσπαστικοποιηθεί χωρίς επιστροφή και θα χρειαστεί μία νέα εθνική καταστροφή για να ξεκινήσουμε πάλι από το μηδέν. Σοσιαλδημοκρατία που αυτοπεριορίζεται σε φιλοδοξίες διαμόρφωσης τρίτου πόλου δεν είναι σοσιαλδημοκρατία· είναι ΔΗΜΑΡ. Αυτό που τρώει το κόστος του λάθος συμβιβασμού, και δεν κάνει ποτέ «ταμείο».

Ζητείται καθαρότητα, ανοιχτότητα και προγραμματικός λόγος. Όλα τα άλλα θα έχουν την κατάληξη που κρύβουν οι παρωπίδες του κάθε κομματικού μηχανισμού, και θα βουλιάξουν τη χώρα λίγο πιο βαθιά στη λάσπη του μνημονιακού/αντιμνημονιακού αγώνα της κάθε εσωστρεφούς, ως ναρκισσιστική, φράξιας. 

Translate