29.12.14

Εν αναμονή των αυριανών εξελίξεων... #Παπανδρέου #PtD #επιστολή


Το σκηνικό με τις κινήσεις Παπανδρέου μοιάζει να ξεκαθαρίζει, όσο κι αν κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τις εκπλήξεις σε ένα τόσο ρευστό σκηνικό.

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς μοιάζει αποφασισμένος να "καθαρίσει" το ΠΑΣΟΚ, να εκπληρώσει εκείνο το "Γιώργο άλλαξε τα όλα", με το μόνο τρόπο που έχει απομείνει: αντικαθιστώντας αυτό που έχει απομείνει, που είναι χρήσιμο και ελέγχεται πλέον αποκλειστικά από πρόσωπα που έζησαν για δεκαετίες στο όνομα του ιδρυτή του κόμματος, αρμέγοντας τη σφραγίδα και τους μηχανισμούς του κινήματος για την καριέρα τους· είτε αυτή ήταν πολιτική, είτε συνδικαλιστική, είτε στον "ιδιωτικό" (κρατικοδίαιτο) τομέα.

Η προσπάθεια να εξυγιανθεί από μέσα κράτησε πάνω από έξι χρόνια (2003-2009), και παρά τη νομιμοποίηση των ενεργειών στην κάλπη με το 44% του 2009 οι αντιστάσεις παρέμειναν ισχυρές. Το 2011 έφτασαν (συνεπικουρούμενοι από τα Μέσα και τη διαπλοκή) στην ανατροπή εκλεγμένου πρωθυπουργού, την ώρα που η δημοτικότητα της τότε κυβέρνησης ήταν γύρω στο 25% - περίπου όσο ευελπιστεί να πάρει το πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές για να σχηματίσει κυβέρνηση.

Κάθε νέα προσπάθεια εξυγίανσης του ΠΑΣΟΚ πλέον, θα έπρεπε να καταφύγει σε αντιδημοκρατικές διαγραφές σχεδόν του συνόλου των εναπομεινάντων στελεχών του σε κάθε βαθμίδα. Η φυγή προς τα μπρος, και η ίδρυση ενός νέου φορέα είναι ο μόνος δημοκρατικός δρόμος για την αναγέννηση του χώρου. Κι ας αποφασίσει ο λαός, με μία καθαρή πρόταση στο τραπέζι. Θα είναι και μία απάντηση σε όσους ρίχνουν εκεί το βάρος της αποτυχίας της χώρας.

Σε αυτή την προσπάθεια λέμε ναι, και με αυτά κατά νου υπέγραψα χωρίς καμία αναστολή την χθεσινή επιστολή με 19 φίλους, την επιστολή που του ζητούσε να προχωρήσει. Ας μας συγχωρήσουν οι φορμαλιστές της πολιτικής τη βιασύνη. Προείχε το δια ταύτα της κίνησης.

Να το ξαναπούμε: μακάρι να είχαν και οι άλλοι πολιτικοί χώροι αυτά τα αντανακλαστικά σε αυτούς τους καιρούς, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία που κρύφτηκε πίσω από τη "θωρακισμένη οικονομία" του κ. Καραμαλή, και συνέχισε να κρύβεται πίσω από τον αντιμνημονιακό αγώνα του κ. Σαμαρά, που έγινε success story, και κατέληξε στον πιο στυγνό και κυνικό εκβιασμό που έχει ζήσει η χώρα μεταπολιτευτικά, με τη διακοπή της διαπραγμάτευσης και την συνακόλουθη προσφυγή στην κάλπη.




_________

σχετικά

"Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που ξεκινάει από την αφέλεια και φτάνει στον αμοραλισμό του κυβερνητικού εκβιασμού υπάρχει χώρος για νέο κόμμα; Η σύντομη απάντηση είναι ναι, αλλά ένα κόμμα δεν έχει τίποτα να πει για τα παραπάνω αν γίνει με όρους Λυκούδη, Θεοδωράκη, Λοβέρδου και λοιπά. Όπως δεν θα έχει νόημα αν το ένα νέο κόμμα γίνει με ανακύκλωση καριέρας του οποιουδήποτε. 

Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη σε ό,τι μπορούν να φέρουν το πολίτευμα και οι θεσμοί άπαξ και λειτουργήσουν, συλλογική δράση και ασπασμός όσων αρχών περικλείει ο όρος Ανοιχτή Κοινωνία· ισότητα, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, ελευθερία.
[...]
Σε όλα αυτά απαντάει μία νέα ιδρυτική διακήρυξη που θα τα ορίζει ως αδιαπραγμάτευτα, ένα νέο καταστατικό που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη επιδίωξη τους μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό, ένα καταστατικό που θα καθιστά ανεδαφική κάθε προσπάθεια εσωτερικής συντήρησης (πρόσωπα βιδωμένα σε καρέκλες και ρόλους δηλαδή). Τότε και μόνο τότε μπορεί αυτό να τεθεί στους πολίτες για συμφωνία και συμπόρευση. Για ενδεχόμενη τροποποίηση του τρόπου, τόσο σε καταστατικές προβλέψεις, όσο και στην πρόταση που θα διεκδικήσει την ψήφο για την έξοδο από το τέλμα."

"Σε ό,τι αφορά την καθεαυτή πολιτική, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει ούτε μία πολιτική πρωτοβουλία εδώ και τρία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς το γάλα του κ. Κασσή(...), και την καμπάνια κατά της ρατσιστικής βίας που εγκαταλείφθηκε προτού καν ξεκινήσει ελέω Μπαλτάκων και της σταθερότητας αυτών.

Οι διάφοροι πρώην πρωτοκλασάτοι υπουργοί και στελέχη, καλών και μη προθέσεων, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για όλα αυτά. Το αντίθετο, περιπτώσεις σαν αυτές του κ. Λοβέρδου τα έκαναν χειρότερα αφού έδωσαν έναν τόνο κυνισμού και καιροσκοπισμού στην υπόθεση της κεντροαριστεράς.

Αν, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτό το πολιτικό πεδίο μπορεί κάποιος να ανακατέψει τη σούπα, να εκβιάσει την επαναφορά σε κάποιο αξιακό πλαίσιο και εσωκομματική δημοκρατία (σημαντικό για όσους πιστεύουν ακόμα πως τα κόμματα ανήκουν στα μέλη τους) για να επιφέρει μία επανεκκίνηση σε αυτό που πολλοί βιάστηκαν να βαφτίσουν νεκρό, καλώς το κάνει. Το οφείλει.

Αν δε, πρόκειται για πρώην Πρωθυπουργό, ο οποίος προτίθεται να τσαλακωθεί σε μία τέτοια διαδικασία αντί να περιμένει την αναγνώριση του από το έθνος, εκλέγοντας τον ΠτΔ ή χρίζοντας τον επίτιμο του τίποτα, αυτόν και τον "κύκλο" του, τότε οφείλουμε να αποδώσουμε τιμή. Είτε θεωρείτε το εγχείρημα θνησιγενές, είτε το θεωρούμε απαραίτητο. Αυτό που δεν νοείται, είναι το να βαφτίζουμε την κίνηση κάτι άλλο από αυτό που είναι: μία (επιτέλους) αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει στο χώρο του Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, με αποκλειστική ευθύνη καιροσκόπων, διαπλεκόμενων, παλτο-μυριστών, και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

ΥΓ: μακάρι να υπήρχαν τα ίδια αντανακλαστικά και θάρρος πρωτοβουλιών στο κόμμα τη Νέας Δημοκρατίας, αντί για παρασκήνιο και "χρυσές εφεδρείες".

24.12.14

Νέο κόμμα;



Μετά την χθεσινή δεύτερη ατελέσφορη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, και ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος κ. Γεωργιάδης, απείλησαν για χάος αν δεν εκλεγεί ο Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Δήμας στο αξίωμα. Ο δε κ. Γεωργιάδης, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει το διαφαινόμενο αδιέξοδο και τη νέα κρίση (ΧΑΑ, spreads, grexit), δήλωσε πως η τρόικα διέκοψε τη διαπραγμάτευση εν αναμονή πολιτικών εξελίξεων, ενώ την κατηγόρησε ευθέως πως χρησιμοποίησε την εκλογή ΠτΔ για να φορτώσει κάθε μέρα και ένα νέο μέτρο.

Είναι προφανές πως ο κ. Γεωργιάδης δεν περιγράφει μία τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά ένα καβγαδάκι επιπέδου συνδικαλιστών σε κάποιο αμφιθέατρο. Και μπορεί να τον πιστεύαμε πως το πρόβλημα είναι πως ο καημένος αντιλαμβάνεται έτσι τα πράγματα λόγω έλλειψης δυνατοτήτων, αν παράλληλα δεν υπήρχε η τοποθέτηση Χαρδούβελη στη Βουλή για το πόσα θα χρειαστούμε το επόμενο διάστημα, αν δεν ακούγαμε τον κ. Πρωτόπαπα (που ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις) να λέει πως υπάρχει έτοιμο προς ψήφιση το “πακέτο Χαρδούβελη” και συγκεκριμένα πως είναι “ό,τι καλύτερο μπορεί να πετύχει η ελληνική πλευρά αυτή την ώρα”, προειδοποιώντας το συνομιλητή του από τον ΣΥΡΙΖΑ πως θα πρέπει να είναι έτοιμος για την υπογραφή του αν γίνει κυβέρνηση το Φεβρουάριο.

Το δημόσιο ψέμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου περί Τρόικας-Μαινάδας καταρρίπτεται από τη λογική, και από τον Υπουργό Οικονομικών, τους δημοσιογράφους του οικονομικού ρεπορτάζ (Παπαδημητρίου/ΣΚΑΙ), και τον εκπρόσωπο του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ στις διαπραγματεύσεις. Και μαζί του καταρρίπτεται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στις απειλές. 

Τη θέση του ψεύδους παίρνει η βεβαιότητα πως η συγκυβέρνηση επέλεξε να εκβιάσει τη χώρα, ξοδεύοντας την αξιοπιστία που χτίστηκε με αφόρητες θυσίες των πολιτών. Αυτές παίζουν στα ζάρια τώρα κοιτώντας, όχι το δημόσιο συμφέρον, αλλά τις πολιτικές τους καριέρες. Τέλος, ως προς αυτό, υπάρχει η χθεσινή διαρροή του Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ κ. Ρήγα, όταν πιάστηκε on camera να λέει πως η κυβέρνηση θα έπεφτε το Φεβρουάριο λόγω “Μωραΐτηδων και Σηφουνάκηδων”, οπότε για τον κ. Βενιζέλο ήταν προτιμότερες οι εκλογές τώρα.

Απέναντι σε αυτό το στρατόπεδο, υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν μπορεί να αποφασίσει αν τον εκφράζει ο κ. Μηλιός της ευρωπαϊκής προοπτικής ή ο κ. Μητρόπουλος των ειδικών δικαστηρίων και του προβληματικού πόθεν έσχες, ενώ οι λοιπές “μνημονιακές” δυνάμεις ζουν στο δικό τους αστερισμό με χαρακτηριστικό παράδειγμα παραλογισμού και εσωστρέφειας αυτό του κ. Λυκούδη. 

Ο εκλεγμένος στο Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ βουλευτής, και πορευόμενος για δεκαετίες ως παρακολούθημα του κ. Κουβέλη, έφυγε από την ΔΗΜΑΡ, ίδρυσε τάχα δικό του ασκέρι καταγγέλλοντας τον αρχηγισμό που απήλαυσε όλο το προηγούμενο διάστημα, και καταλήγει εβδομάδες μετά στο Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη όπου ο αρχηγισμός προβλέπεται από το καταστατικό! Δεν υπάρχει καμία εξουσία στο προσωποπαγές αυτό σχήμα στις ποικίλες επιτροπές του με τα ευφάνταστα ονόματα (Επιτροπή Δια Ταύτα”), αλλά είναι συμβουλευτικές προς τον Ηγέτη ο οποίος συνεχίζει να τοποθετείται αποκλειστικά σε πρώτο ενικό για το εγχείρημα: “έφτιαξα, έκανα, θέλω, επιτρέπω, δεν επιτρέπω”.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που ξεκινάει από την αφέλεια και φτάνει στον αμοραλισμό του κυβερνητικού εκβιασμού υπάρχει χώρος για νέο κόμμα; Η σύντομη απάντηση είναι ναι, αλλά ένα κόμμα δεν έχει τίποτα να πει για τα παραπάνω αν γίνει με όρους Λυκούδη, Θεοδωράκη, Λοβέρδου και λοιπά. Όπως δεν θα έχει νόημα αν το ένα νέο κόμμα γίνει με ανακύκλωση καριέρας του οποιουδήποτε. 

Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη σε ό,τι μπορούν να φέρουν το πολίτευμα και οι θεσμοί άπαξ και λειτουργήσουν, συλλογική δράση και ασπασμός όσων αρχών περικλείει ο όρος Ανοιχτή Κοινωνία· ισότητα, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, ελευθερία.

Αυτό που χρειάζεται είναι να φύγει η σκιά πως ο κ. Μπούκουρας αποφυλακίστηκε λίγο πρίν τις εκλογές ΠτΔ για να ψηφίσει τον συντοπίτη του. Αυτό που χρειάζεται είναι να μάθουμε πώς μπήκε κάμερα στον ανιχνευτή καπνού κεντρικού ξενοδοχείου για να καταγράψει μία συναλλαγή αθλίων, αντί να μπει και αυτή η υπόθεση στο αρχείο μαζί με την υπόθεση Μιχελάκη, αυτή που αφορούσε κατηγορίες για επί πληρωμή ερωτήσεις από τον πρώην υπουργό για υπόδικο επιχειρηματία. Αυτό που χρειάζεται είναι να μεγαλώσει η κόρη μου σε μία χώρα που δεν θα εξαρτηθεί το μέλλον της από το φύλο της, τις θρησκευτικές, σεξουαλικές, ή κομματικές της προτιμήσεις. Σε μία χώρα όπου αν είναι ικανότερη του αδερφού της θα έχει την πορεία που της αξίζει. Ομοίως και για εκείνον, έναντι των τριγύρω του, έχοντας διασφαλίσει πως ο ανταγωνιστής του δεν θα τον προσπεράσει πίσω από κλειστές πόρτες. Πως δεν θα χρειαστεί να ενταχθούν σε κλίκες και φατρίες που θα τους ακυρώσουν αντί να αφεθούν να κυνηγήσουν την αυτοπραγμάτωση τους. 

Αυτά δεν είναι θέμα Μνημονίου. Είναι πολιτικές επιλογές και ουδείς τις εκπροσωπεί σήμερα. Ουδείς που να το εννοεί πραγματικά, να το ιεραρχεί πριν από κάθε “ρεαλισμό”, και να καταλαβαίνει συγχρόνως ποιά είναι η πολιτική διαδικασία διεκδίκησης της ψήφου, της παραγωγής πολιτικής και εν τέλει διακυβέρνησης, για να γίνουν.

Σε όλα αυτά δεν απαντάνε οι ανεπιβεβαίωτες διαρροές (του κ. Βενιζέλου;) περί κόμματος Παπανδρέου. Ούτε όσοι σπεύδουν να φτιάξουν λίστες αντ’ αυτού. Ούτε όσοι προστρέχουν στη βάση της αντίδρασης στο άθλιο σήμερα. Ούτε όσοι αναζητούν νέα ευκαιρία εργασίας στο πολιτικό σκηνικό.

Σε όλα αυτά απαντάει μία νέα ιδρυτική διακήρυξη που θα τα ορίζει ως αδιαπραγμάτευτα, ένα νέο καταστατικό που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη επιδίωξη τους μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό, ένα καταστατικό που θα καθιστά ανεδαφική κάθε προσπάθεια εσωτερικής συντήρησης (πρόσωπα βιδωμένα σε καρέκλες και ρόλους δηλαδή). Τότε και μόνο τότε μπορεί αυτό να τεθεί στους πολίτες για συμφωνία και συμπόρευση. Για ενδεχόμενη τροποποίηση του τρόπου, τόσο σε καταστατικές προβλέψεις, όσο και στην πρόταση που θα διεκδικήσει την ψήφο για την έξοδο από το τέλμα.

Μπορούν όλα αυτά να γίνουν και από υφιστάμενα κόμματα. Φυσικά και ναι. Φτάνει να αποφασίσει η ηγεσία να ασπαστεί όλα τα παραπάνω, και να έχει την αξιοπιστία που χρειάζεται για να μην φανεί όλο αυτό ευκαιριακό και καιροσκοπικό - όπως αποδείχθηκαν όλα τα προηγούμενα (ερήμην πολλές φορές των καλών προθέσεων των συμμετεχόντων).

Όποιος καταλαβαίνει μετά από όλα αυτά, και όσα παραλείπονται κατ’ανάγκη σε ένα άρθρο σαν αυτό, πως το ζητούμενο είναι το “νέο κόμμα”, μάλλον είναι εκτός θέματος. Δεν είναι αυτό, ούτε η ερώτηση, ούτε η απάντηση. Η πολιτική βούληση για αλλαγή είναι το δια ταύτα, για τη ζωή μας “αλλιώς”. Η βούληση είναι το ζητούμενο, και η ειλικρινής σύμπραξη - το όχημα θα καθοριστεί και από τις εξελίξεις. Αν επικεντρωθούμε άλλο σε αυτό, η μόνη εξέλιξη θα είναι για μία ακόμη φορά μόνο το “όχημα”. Και θα το καβαλήσει ο κάθε τσαρλατάνος μπας και τον περάσει απέναντι.

23.12.14

Αντί Καζαμία


Ο Καζαμίας ήταν η ελληνική λαϊκή εκδοχή του δρυίδη-μάγου-αστρολόγου, ένα μυθικό πρόσωπο τάχα ιταλικής καταγωγής, που προέβλεπε το μέλλον. Το Φθινόπωρο έβλεπε βροχές, το καλοκαίρι ξηρασία, ενώ οι λοιπές προβλέψεις του ήταν απροσδιόριστου γεωγραφικού στίγματος οπότε όλο και κάτι έβγαινε κάπου στον κόσμο· μία θεομηνία, μία τερατοογέννηση, μία καταστροφή. Αφήνοντας το 2014 χορτασμένοι(;) από τσαρλατάνους, ας δούμε που βρισκόμαστε με την ελπίδα πως θα αλλάξουμε το πού θα πάμε. 

Η κυβέρνηση που κέρδισε τη διεξαγωγή εκλογών καταδικάζοντας το μνημόνιο, κέρδισε τις εκλογές εκβιάζοντας κατάρρευση αν δεν εκλεγεί για να το εφαρμόσει. Κι ο παραλογισμός δεν τελειώνει εδώ. Μία τριετία μετά δεν έχουν εφαρμόσει κανένα από τα ευεργετικά μέτρα ανοίγματος της εγχώριας αγοράς, βελτίωσης των όρων του επιχειρείν για να υπάρξει ξανά ΑΕΠ και πίτα για να μοιραστεί, να δώσει δουλειές, μισθούς, συντάξεις και κοινωνική πρόνοια. Αντιθέτως, η αγορά έχει κλείσει και άλλο, η ψαλίδα φτωχών-πλουσίων έχει ανοίξει, και το κοινωνικό κράτος καταρρέει με την ανισότητα να θυμίζει πάλι δεκαετίες που νομίζαμε πως είχαμε αφήσει πίσω μας.

Η λύση τους; Ένας νέος εκλογικός εκβιασμός: αντί να κλείσουν τη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, φορτωμένη από τη νέα φορολογική αφαίμαξη αφού ούτε δαπάνες κόπηκαν (αυξήθηκαν) ούτε δουλειές άνοιξαν ελέω προστασίας του κάθε διαπλεκόμενου (μικρού και μεγάλου), ανακοινώνουν σε eurogroup πρόωρη έξοδο από το Μνημόνιο, αναζωπυρώνουν τις συζητήσεις για Grexit με τις αγορές να ποντάρουν εκ νέου υπέρ μίας ελληνικής κατάρρευσης, σταματούν τις συζητήσεις με την Τρόικα, και προκηρύσσουν εκλογές. Για την ακρίβεια, γνωρίζοντας πως θα υπάρξει πολιτικό κόστος από την αποτυχία του περασμένου διαστήματος επισπεύδουν την εκλογή ΠτΔ, μετατρέποντας την έτσι σε μία εκβιαστική ψήφο εμπιστοσύνης. Μία ακόμα προσπάθεια για την καρέκλα τους. Ένας ακόμα εκβιασμός με τη διεθνή κοινότητα να μας κοιτάει εμβρόντητη, αν όχι με βαρεμάρα για τα ελληνικά τερτίπια. 

Με την υποψία και μόνο δε, πως μπορεί να φύγουν από το γκουβέρνο, τρέχουν ακόμα και Σάββατα να ψηφίσουν σωρεία τροπολογιών που μας στείλουν πίσω, στις ανάγκες ειδικών συμφερόντων και χαριστικών πράξεων. Business as usual.
Επαναπροσλήψεις ανθρώπων που είχαν πόρισμα Ρακιντζή για το παράνομο της αρχικής τους πρόσληψης, “καλοφάγωτα” εφάπαξ (όπως τα χαρακτήρισε ευεργετηθείς πρόεδρος σωματείου με επιστολή στα μέλη του), δασοκτώνα νομοσχέδια υπέρ καταπατητών και αποτελεσμάτων εμπρηστών και παράνομης υλοτομίας, και άλλα που δεν προλαβαίνουμε καν να μάθουμε. Ένας οχετός νομοθετικού έργου που χάνεται μέσα στην ποσότητα των κατατεθέντων. 

Εν μέσω αυτών, οι κατηγορίες για δοσοληψίες σε επίπεδο βουλευτών δίνουν και παίρνουν, ενώ οι υποθέσεις που τους αφορούν θάβονται η μία μετά την άλλη: από τη δικογραφία Μιχελάκη για επί πληρωμή ερωτήσεις στη Βουλή μέχρι τα πρόσφατα του Haikalisgate, ενώ όλα ακουμπούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το Μαξίμου και τις επιλογές του ίδιου του Πρωθυπουργού. Μόνο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου βρίσκεται αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη, όχι φυσικά για τη Λίστα Λαγκάρντ (η έκθεση του μειοψηφούντος Εισηγητή του Δικαστικού Συμβουλίου το ξεκαθάρισε αυτό), αλλά γιατί κάποιος έπρεπε να γίνει Ιφιγένεια προκειμένου το πολιτικό προσωπικό να πάρει τις χρειαζόυμενες αποστάσεις από τις πολιτικές που επέβαλλαν οι αστοχίες και ο δόλος του. Τρέλα!

Όσο για την ιντελιτζένσια - τους μορφωμένοους και άριστους - της χώρας, με το κεφάλι χωμένο στο λάκκο περασμένων αποφάσεων, κοινωνικών και επαγγελματικών σχέσεων, ψευτο-εξαρτήσεων και ‘καλών τρόπων’, μοιάζει ανήμπορη να κοιτάξει για λύσεις πέρα από τα υπαρκτά σχήματα και πρόσωπα. Ταγμένη σε ένα ‘ρεαλισμό’ που επιβάλλει το σημερινό ορυμαγδό φαιδρών προσωπικοτήτων, έχει αφοσιωθεί στην υπεράσπιση αχρείαστων αν όχι προβληματικών σχημάτων και προσωπικοτήτων. Κι ο καιρός περνάει. 

Φτάσαμε στο 2015, μία ημερομηνία ‘από το μέλλον’ ακόμα και για τον γράφοντα 40άρη. Ζούμε στο αύριο με το κεφάλι χωμένο στη λάσπη του παρελθόντος μας. Κι όσο παραμένουμε φοβισμένοι για το άγνωστο, αντί να το εναγκαλιστούμε και να το διαμορφώσουμε, τόσο πιο βαθιά θα χωνόμαστε στο βούρκο· γιατί “έτσι πρέπει”, γιατί αυτό επιβάλλει ο “ρεαλισμός”. Ούτε ο Καζαμίας τόση κοροϊδία. Καλή χρονιά.


19.12.14

Τι κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;

Η σύντομη απάντηση λέει "κεφαλοκλείδωμα", αφού όργανα, καταστατικό και αρχές καταπατούνται καθημερινά από το νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, με τα αναμενόμενα δημοσκοπικά ευρήματα και εκλογικά αποτελέσματα. Η μεγαλύτερη απάντηση λέει "το καθήκον του", αλλά αυτό σηκώνει υποκειμενική εκτίμηση, bias και πολιτική συζήτηση.


Ποτέ δεν συμφώνησα με την απλοϊκή εκτίμηση πως το ΠΑΣΟΚ διαλύεται λόγω Μνημονίου. Σε αυτό μπορεί να αποδοθεί ένα μεγάλο μέρος της κάμψης του, από τον εκλογικό θρίαμβο του 2009 με 44% στο (δημοσκοπικό) 25% μετά το PSI, όταν παραλάμβανε το κόμμα ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τα υπόλοιπα έχουν εξατομικευμένες και συλλογικές ευθύνες που πρέπει να τις αναλάβουν, πρώτα ο πρόεδρος κ. Βενιζέλος, και μετά όσοι στελέχωσαν τα όργανα και τις ομάδες σχεδιασμού γύρω από αυτόν. Είναι αυτονόητο, όσο και αντικειμενικό, πέρα από κάθε υποκειμενική προτίμηση και εκτίμηση. Ειδικά αν το συγκρίνουμε με το κόστος που δέχτηκε να αναλάβει ο προηγούμενος πρόεδρος του κινήματος, για το Μνημόνιο.

Πέρα από τις γενικότητες που μιλούν για ένα ΠΑΣΟΚ που έγινε παρακολούθημα της πιο αντιδραστικής δεξιάς, υπάρχει μία λίστα πολιτικών που εφαρμόστηκαν με τις ευχές και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία αιτιολόγηση δημοσίου συμφέροντος, αλλά με την πλήρη κάλυψη των Μέσων της χώρας που έκαναν πως δεν βλέπουν (όταν δεν τις στήριζαν με μισές αλήθειες). 

Σε ό,τι αφορά την καθεαυτή πολιτική, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει ούτε μία πολιτική πρωτοβουλία εδώ και τρία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς το γάλα του κ. Κασσή(...), και την καμπάνια κατά της ρατσιστικής βίας που εγκαταλείφθηκε προτού καν ξεκινήσει ελέω Μπαλτάκων και της σταθερότητας αυτών.

Οι διάφοροι πρώην πρωτοκλασάτοι υπουργοί και στελέχη, καλών και μη προθέσεων, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για όλα αυτά. Το αντίθετο, περιπτώσεις σαν αυτές του κ. Λοβέρδου τα έκαναν χειρότερα αφού έδωσαν έναν τόνο κυνισμού και καιροσκοπισμού στην υπόθεση της κεντροαριστεράς.

Αν, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτό το πολιτικό πεδίο μπορεί κάποιος να ανακατέψει τη σούπα, να εκβιάσει την επαναφορά σε κάποιο αξιακό πλαίσιο και εσωκομματική δημοκρατία (σημαντικό για όσους πιστεύουν ακόμα πως τα κόμματα ανήκουν στα μέλη τους) για να επιφέρει μία επανεκκίνηση σε αυτό που πολλοί βιάστηκαν να βαφτίσουν νεκρό, καλώς το κάνει. Το οφείλει.

Αν δε, πρόκειται για πρώην Πρωθυπουργό, ο οποίος προτίθεται να τσαλακωθεί σε μία τέτοια διαδικασία αντί να περιμένει την αναγνώριση του από το έθνος, εκλέγοντας τον ΠτΔ ή χρίζοντας τον επίτιμο του τίποτα, αυτόν και τον "κύκλο" του, τότε οφείλουμε να αποδώσουμε τιμή. Είτε θεωρείτε το εγχείρημα θνησιγενές, είτε το θεωρούμε απαραίτητο. Αυτό που δεν νοείται, είναι το να βαφτίζουμε την κίνηση κάτι άλλο από αυτό που είναι: μία (επιτέλους) αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει στο χώρο του Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, με αποκλειστική ευθύνη καιροσκόπων, διαπλεκόμενων, παλτο-μυριστών, και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

-----------
ΥΓ: μακάρι να υπήρχαν τα ίδια αντανακλαστικά και θάρρος πρωτοβουλιών στο κόμμα τη Νέας Δημοκρατίας, αντί για παρασκήνιο και "χρυσές εφεδρείες".

2.12.14

Η οικονομία των αποκλεισμών. #vellideio #δίκτυοΑυτοοργάνωσης

Ομιλία στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, στο κάλεσμα του δικτύου Θεσσαλονίκης για τη δημιουργία ενός πανελλαδικού πολιτικού δικτύου αυτοοργάνωσης, στις 28/11/2014. 
Όλες οι ομιλίες εδώ.
_____________________






Να ξεκινήσω με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο δίκτυο Θεσσαλονίκης, στο epikairo, και στο γιατρό μας, τον Στέφανο Παραστατίδη για αυτή την πρωτοβουλία και πρόσκληση.

Με το Στέφανο τα λέγαμε και τα ξαναλέγαμε, προσπαθώντας να ιχνηλατήσουμε ένα νέο μονοπάτι - να ξαναβρούμε το δρόμο μας μέσα στη γενική ρευστοποίηση, όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ και του χώρου, αλλά της πολιτικής ζωής και του κομματικού συστήματος που τόσο απαξιώθηκε τα τελευταία χρόνια από ανάξιους λειτουργούς του, από πονηρούς πολιτευτές κι από φασίστες.

Όσο αποδυναμωνόταν θεσμικά το κομματικό σύστημα, όσο άνοιγε το κενό μεταξύ διακυβέρνησης και βάσης, τόσο ισχυρότερα γίνονταν τα ειδικά συμφέροντα. Ο αποκλεισμός έχει γίνει η νέα κανονικότητα, ενώ εκμηδενίστηκε πρακτικά σχεδόν κάθε ευκαιρία ατομικής αυτο-πραγμάτωσης και συλλογικής προόδου, με όρους Ανοιχτής Κοινωνίας και δικαιοσύνης.

Το αποτέλεσμα δεν είναι Χούντα, αλλά δεν είναι και Δημοκρατία. Δεν βγάζει νόημα η σημερινή πορεία ούτε με όρους κοινωνίας, ούτε με όρους οικονομίας.

Ακούμε πως πρέπει να περιοριστεί η δημοκρατία μέχρι να βγούμε από την κρίση.

Κάνουν λάθος!

Ισχύει το ακριβώς αντίθετο: μόνο μέσα από την εμβάθυνση του πολιτεύματος μπορούμε να βρούμε διέξοδο, αν το παλέψουμε όλοι μαζί.

Ακούμε για τη σχέση χρέους Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, και παρακολουθούμε τις ικεσίες της ελληνικής κυβέρνησης για την μείωση - τη διαγραφή χρεών. Η σχέση αλλάζει και αλλιώς, όμως, μέσα από τη δημιουργία και την παραγωγή. Αυτή που δεν θα φέρει κανένας ξένος επενδυτής σε τέτοιο όγκο που να υποκαταστήσει την εγχώρια παραγωγή, τον πρωτογενή τομέα, το μικρομεσαίο, και τις επιχειρήσεις υπηρεσιών που μπορούν να αναπτυχθούν μέσω διαδικτύου.

Τι λέει η σημερινή κυβέρνηση στον πολίτη; Ναι, μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να αναπτύξεις τις ιδέες σου και να τις δοκιμάσεις στην αγορά - εδώ και στο εξωτερικό - αρκεί να!

Αρκεί να μην είσαι γυναίκα, για αρχή. Οι γυναίκες είναι για να τις ειρωνευόμαστε μέσα στη Βουλή, για να κάνουν τα παιδιά μας, και στην καλύτερη να μαζεύονται να πίνουν τσάι με τη σύζυγο του Πρωθυπουργού, όσο αυτός συζητάει με τα αντράκια του κόμματος για το μέλλον της χώρας.

Συγχαρητήρια - μόλις ακυρώσαμε το 52% του πληθυσμού της χώρας από το να συμβάλλουν με το μυαλό τους στο ΑΕΠ, αφού “αυτό είναι αντρική δουλειά”.

Όπως δεν μπορείς να συμβάλλεις αν είσαι ομοφυλόφιλος. Οι άνθρωποι αυτοί, σύμφωνα με την κείμενη αφήγηση του Μαξίμου δεν δικαιούνται ίσα δικαιώματα με τους “αληθινούς” άντρες και γυναίκες, δεν επιτρέπεται να παντρεύονται, να κληρονομούν, να έχουν παιδιά, δεν μπορούν καν να πλησιάσουν το κρεββάτι του αγαπημένου τους αν αυτός ή αυτή είναι σε κάποιο νοσοκομείο· “η οικογένεια μόνο” θα ακούσουν. Κι αυτοί δεν επιτρέπεται να κάνουν οικογένεια, γιατί είναι μίασμα ίσο με την ζωοφιλία, την παιδοφιλία, το σατανισμό και ό,τι άλλο ακούμε και διαβάζουμε κάθε τόσο από όσους σταματούν ακόμα και την απλή διοικητική πράξη του Συμφώνου Συμβίωσης. Η προοδευτικότερη της δεξιάς, η κ. Μπακογιάννη, ενοχλείται ακόμα και σήμερα από την εικόνα, είπε. Όχι πως από την αριστερά ακούσαμε πολλά παραπάνω!

Και πάλι συγχαρητήρια, μόλις ακυρώσαμε άλλο ένα 10% του πληθυσμού από την παραγωγή.

Τα ίδια με τους αλλοδαπούς κάθε οικονομικής και κοινωνικής τάξης, ακόμα και όσους έχουν γεννηθεί εδώ αλλά εμείς δεν τους δίνουμε χαρτιά. Υπάρχουν μαθητές που γυρίζουν από το σχολείο με το φόβο της σύλληψης για εξακρίβωση, γιατί ο νόμος για την ιθαγένεια μας έπεσε βαρύς και τον ακυρώσαμε. Μαζί και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ναι, καλά το μαντέψατε, μόλις χάσαμε άλλο ένα 10%.

Μέχρι εδώ έχουμε χάσει έξι στους δέκα από όσους μπορούσαν να στύψουν το μυαλό και τα χέρια τους για να φτιάξουν δουλειές, έχουν αποκλειστεί, κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο ότι οι τράπεζες χρηματοδοτούν μόνο με μέσο, στο ότι η γραφειοκρατία προσπερνάται και οι επιδοτήσεις κερδίζονται μόνο αν έχεις “μπάρμπα στην Κορώνη”, στο γεγονός πως το κράτος υπερφορολογεί για να κρατήσει κομμάτια του μόνο και μόνο για τις καρέκλες φίλων, την ώρα που σχολεία, πανεπιστήμια, και δομές υγείας γονατίζουν.

Είπα δομές υγείας και θυμήθηκα: εξαιρέστε και τα ΑΜΕΑ - τα άτομα με ειδικές ανάγκες - αυτούς κι αν τους έχουμε τσακίσει από κάθε δυνατότητα αυτο-πραγμάτωσης και συμμετοχής στη ζωή του τόπου. Οικονομική και κοινωνική.

Μόλις βάλουμε και τα ταξικά κριτήρια στον υπολογισμό, δεν μένει σχεδόν κανείς ελεύθερος να δημιουργήσει, και να συμβάλλει στην οικονομία μας αναπτύσσοντας τις δεξιότητες του· τα όνειρα του.

Ο ένας στους δέκα που μένει, υπό κανονικές συνθήκες θα αποτύχει την πρώτη φορά. Κι αν αποτύχει, με τον πτωχευτικό κώδικα της χώρας, θα έχει αποτύχει και σαν άτομο - σαν προσωπικότητα - όταν στο εξωτερικό οι επιτυχημένοι επαγγελματίες μετράνε δύο και τρεις και δέκα τέτοιες αποτυχίες μέχρι να τα καταφέρουν.

Ποιος μένει; Ο κολλητός, κι ο κολλητός του κολλητού· του υπουργού, του βουλευτή, του δημάρχου, του περιφερειάρχη μέσα σε ένα πλαίσιο κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.

Αυτός ο κολλητός πάνω στον οποίο πρέπει να βασίσουμε τις ελπίδες μας, ακόμα κι αν είχε μυαλό και δυνατότητες όταν ξεκίνησε, ευνουχίστηκε μέσα από μία πορεία που του ζήτησε μόνο να παραμείνει αρεστός σε όποιον έχει προσκολληθεί. Τι θα εξάγει; Την ειδική σχέση;

Τι προσπαθώ να πω. Προσπαθώ να πω πως δεν υπάρχει κοινωνία χωρίς ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη - ισονομία. Χωρίς ίσους κανόνες, για ίσους πολίτες, σε μία ευνομούμενη δημοκρατία. Και πως όσο αυτά δεν γίνονται συνείδηση και αίτημα, η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται. Γιατί η χώρα, και η οικονομία της είναι οι πολίτες - όχι οι περαστικοί τάχα επενδυτές από την κάμαρη του Μαξίμου.

Οι εγχώριοι και ξένοι επενδυτές, αν είναι σοβαροί, αυτό το πλαίσιο ψάχνουν να βρουν γιατί γνωρίζουν, πως χωρίς αυτό δεν υπάρχει οικονομία, δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχει κατανάλωση, και άρα δεν υπάρχει πελάτης για τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος μιλώντας για το νόμο για την ιθαγένεια στην Αμερική, την περασμένη εβδομάδα, έθεσε ως κορμό της Αμερικανικής ταυτότητας το εξής: πως όλοι γεννήθηκαν ίσοι, και πως όλοι πρέπει να έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν.

Θα πω πως αυτός δεν είναι ο κορμός της Αμερικανικής ταυτότητας, αλλά θεμελιώδης αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο αποκλεισμός που φέρνει ο περιορισμός της δημοκρατίας, το τεχνηέντως στρεβλό πλαίσιο, η μισαλλοδοξία και η φοβικότητα δεν είναι η λύση. Είναι το πρόβλημα.

Ελπίζω πως εδώ, σήμερα, μέσα από την δημιουργία ενός πανελλαδικού δικτύου πολιτών, μπορούμε να παλέψουμε για την επαναφορά της πολιτικής στη σωστή της βάση, της πολιτικής που θα θωρακίζει τη δημοκρατία και θα προστατεύει τον πολίτη για να ζήσει τη ζωή του όπως εκείνος ή εκείνη την καταλαβαίνει· χωρίς τις αλυσίδες του φύλου, της καταγωγής, της τάξης, της σεξουαλικότητας ή των πολιτικών πεποιθήσεων.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει με άρρωστα κόμματα, που οδηγούν σε άρρωστες κυβερνήσεις. Η πρόταση για ένα έκτακτο συνέδριο από τη βάση για ένα κόμμα που έχει γονατίσει και έχει χάσει τον προσανατολισμό του, για αναθεώρηση των κανόνων, και επανασύνδεση με τις αρχές, όσο και με την βάση, είναι αυτονόητη.

Δεν μπορεί να γίνει χωρίς κόμματα, διαδικασίες, και πολιτικούς. Δεν υπάρχουν Μεσσίες, ούτε Ιορδάνης ποταμός για να βαφτίζονται και να φωτίζονται οι ενάρετοι του κάθε προφήτη. Ούτε μπορούμε να δεχτούμε σήμερα επίδοξες Φρειδερίκες, παλατιανούς και αυλικούς.

Υπάρχουν πολίτες, πολίτευμα, κανόνες, κόμματα, και διαδικασίες. Και πρέπει να βρεθεί διάθεση για πολιτική δουλειά, πριν και μετά το βιοπορισμό.

Η σοσιαλδημοκρατία έχει δείξει ότι μπορεί, συνδυάζοντας τον πολιτικό φιλελευθερισμό - την αγάπη για την ελευθερία - με την αριστερή αλληλεγγύη για τον διπλανό μας. Αυτόν που ατύχησε, και αυτόν που μας χρειάζεται. Για να προχωρήσουμε όλοι μαζί. Είναι στο χέρι μας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

27.11.14

Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι...



Πρέπει να αγαπάς τη δουλειά σου, και πολύ περισσότερο το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεσαι. Στις περισσότερες δουλειές αυτό είναι εύκολο - αυτονόητο. Στην πολιτική, για τους πολιτικούς, το πράγμα μπερδεύεται.


Σαν πολιτικός, αν έχεις ίχνος τσίπας, μπορείς να σεβαστείς πως το “αντικείμενο” της δουλειάς σου είναι οι άλλοι. Πως δεν επιτρέπεται κανένα θέλω σου. Πως “θέλω” δικαιούνται μόνο όσοι σε ψήφισαν, ενώ για σένα μένει το “πρέπει”. Και πως ό,τι είναι να πάρεις, θα το πάρεις μέσα από αυτή τη διαδικασία, από ό,τι πετύχεις για άλλους.

Και πρέπει να το αγαπάς και σε αυτή τη δουλειά το αντικείμενο σου που στην προκειμένη δεν είναι άλλο από το λαό, όχι αυτόν που σε ψήφισε, αλλά όλο το λαό. Όσοι σε ψήφισαν, απλά σε νομιμοποίησαν για να πάρεις αποφάσεις στο όνομα όλων. Δεν είναι το αντικείμενο η εξουσία αυτή καθεαυτή, και σίγουρα δεν είσαι εσύ. Όπως και στις άλλες δουλειές, αν δεν την αγαπάς για τους σωστούς λόγους, θα είναι πολύ δύσκολο να είσαι καλός σε αυτή.

Στη δημοκρατία έχεις τρεις βαθμίδες λειτουργίας: τη διακυβέρνηση (εκλεγμένοι), το κομματικό σύστημα, και την κοινωνία με τις οργανώσεις και τους πολίτες της. Όσοι δεν καταλαβαίνουν πως κυβερνούν στο όνομα του συνόλου, δεν μπορούν να καταλάβουν το σκοπό του κομματικού μηχανισμού. Επιζητούν τη διακυβέρνηση για να εξουσιάσουν τη βάση. 

Σε μία κοινωνία σαν τη δική μας, στην κρίση που περνάει, μία τέτοια στάση είναι καταστροφική. Δημιουργεί νέους αποκλεισμούς αντί να τους εκμηδενίσει, πολώνει, διχάζει, και στο τέλος διαλύει ό,τι απόμεινε. Η λέξη “κοινωνία” καταλήγει κενή νοήματος. Οι πονηροί, οι ανόητοι και οι τύραννοι, θα αρπάξουν μία τέτοια ευκαιρία για να κατηγορήσουν το κομματικό σύστημα, ακυρώνοντας το ως το αποτέλεσμα της ύφανσης διαφορετικών κομματιών της κοινωνίας σε μία σύνθεση που θα διεκδικήσει την εξουσία για να υπηρετήσει το σύνολο. Οι δε μεγαλύτεροι τσαρλατάνοι του πολιτικού συστήματος θα επιδιώξουν να προτάξουν τα στήθη τους ως Μεσσίες· όσο μεγαλύτερος ο τσαρλατάνος, τόσο μεγαλύτερη η απόσταση που θα πάρει από τις δεσμεύσεις και τις διαδικασίες μίας κομματικής συλλογικότητας και τη νομιμοποίηση που έρχεται μέσα από αυτήν.

Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, η ευθύνη επαναφοράς του συστήματος βρίσκεται στη βάση. Η αποχή από το κόμμα στην κάλπη, η ενεργοποίηση των εσωτερικών διαδικασιών, η λήψη νέων συλλογικών αποφάσεων και ο επαναπροσδιορισμός του σκοπού πίσω από τον οποίο είναι έτοιμη να συνταχθεί εκ νέου η ομάδα, είναι μερικά από τα βήματα που απαιτούνται. Ακολουθούν άλλα που έχουν να κάνουν με την ηγεσία και την εκτελεστική ομάδα που θα αφοσιωθεί σε αυτά, θα τα επεξεργαστεί, και στο τέλος θα τα προωθήσει με στόχο τη διακυβέρνηση.

Αυτό είναι το σταυροδρόμι των ημερών, και σε μία τέτοια αρχή θα συμμετάσχω το σαββατοκύριακο που έρχεται. Σαν πολίτης.

19.11.14

ΣΥΡΙΖΑ όπως συγκυβέρνηση;




Τις επόμενες ημέρες θα κριθεί το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών, και είναι στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ αν θα πετύχει ακόμα και την αυτοδυναμία σε αυτές, ή αν θα μας βυθίσει σε χειρότερες περιπέτειες συνεχίζοντας εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι: στις προσωπικές φιλοδοξίες, την πόλωση για μικροκομματικό όφελος και στις μάχες από το παρελθόν.


Σαμαράς και Βενιζέλος έπαιξαν με προσωπική ατζέντα για να πάρουν ό,τι εξουσία απολαμβάνει ο καθένας τους αυτή την ώρα, και συνέχισαν με τον ίδιο τρόπο στη διετία που πέρασαν στη διακυβέρνηση.

Όσο συμμετείχε και η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση δίνοντας τους μία ικανοποιητική πλειοψηφία, η μόνη έγνοια των δύο ανδρών ήταν το πώς ο ένας θα πάρει τη ρεβάνς από την αριστερά του μυαλού του, αυτή που σύμφωνα με την ακροδεξιά κυριάρχησε τη μεταπολίτευση, ενώ ο κ. Βενιζέλος ασχολήθηκε αποκλειστικά με το να απορροφήσει τη ΔΗΜΑΡ στις διάφορες εκδοχές ΠΑΣΟΚ που δοκίμαζε και τελικά διέλυε ο ίδιος, αφού πρώτα βύθισε το κόμμα του αποκλείοντας όποιον δεν ήταν "δικός του".

Το παιχνίδι αυτό κλιμακώθηκε με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, ενώ η δυνατότητα για θεσμικές αλλαγές έπεσε στην πλειοψηφία του 0,67% μέσα στη βουλή - δηλαδή στον εκβιασμό όποιων δύο βουλευτών αποφάσιζαν πως αντιτίθενται στο ο,τιδήποτε, ή ζητούσαν κάποιο αντάλλαγμα για να υπερψηφίσουν ό,τι είχαν μπροστά τους την εκάστοτε φορά. Έτσι, ακόμα και στο υποθετικό σενάριο όπου το δίδυμο είχε κάποια στιγμή επιφοίτησης και αποφάσιζε να κάνει κάποια μεταρρύθμιση, το πιθανότερο θα ήταν πως πλέον δεν θα περνούσε χωρίς τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Της αντιπολίτευσης που λοιδορούσαν καθημερινά με όλα τα Μέσα, και με την οποία δεν έχτισαν καμία γέφυρα επικοινωνίας σε όλο αυτό το διάστημα με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή.

Το αποτέλεσμα ήταν η ακυβερνησία - η αναποτελεσματικότητα σε κάθε τομέα. Και τώρα έχουμε λήξη χρόνου. Χρόνου που δόθηκε με ευρωπαϊκό χρήμα, για να γίνουν όσα οι δύο αρχηγοί αμέλησαν απορροφημένοι από μία ατζέντα που λίγο ενδιέφερε τους πολίτες που περίμεναν διέξοδο, προσδοκώντας μία καινούρια σελίδα. Τους πολίτες που κλήθηκαν ξανά και ξανά να πληρώσουν αυτό τον εγωκεντρισμό, υπερφορολογούμενοι και άνεργοι. 

Καλούν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ταμείο μαζί τους - να αναλάβει μαζί τους την ευθύνη των αποτελεσμάτων τους. Και το κάνουν όχι γιατί ξαφνικά ξύπνησαν, και είπαν να κάνουν κάτι για τους πολίτες της χώρας μέσα από τη συνεννόηση, αλλά για να μείνουν λίγο ακόμα στις καρέκλες τους, και να κόψουν κάποια ποσοστά από το πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές.

Η πρόκληση εδώ για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αν θα χάσει αυτά τα ποσοστά συνεργαζόμενος ή μη με το δίδυμο. Η πρόκληση, προτού απαντήσει στην κυβέρνηση, είναι να αποδείξει πως δεν έχει προσωπικές ατζέντες, ούτε επιζητεί κάποια ‘ρεβάνς’. Να αποδείξει πως επιθυμεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, να κυβερνήσει ακολουθώντας ένα άλλο πρότυπο. Κι αυτό δεν είναι εύκολο για ένα κόμμα που μέχρι χθες ήταν “διαμαρτυρίας”, για ένα κόμμα που έχει κυνηγηθεί από τα Μέσα, για ένα κόμμα που δεν μπορούσε να έχει καν ονείρωξη εξουσίας και άρα ποτέ δεν μπήκε στον πραγματισμό που επιβάλλει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Ό,τι κι αν αποφασίσει, θα πρέπει να δείξει πως σκέφτεται τη χώρα και τους πολίτες, πως μπορεί και θέλει να ασκήσει αυτή την εξουσία, μία εξουσία που μέχρι χθες αντιμετώπιζε πιο φοβικά κι από το κεφάλαιο. Πρέπει να δείξει πως δεν κυνηγάει κάποιο σκορ που ζητάει ισοφάριση. Αν δεν τα καταφέρει, όποιο εκλογικό αποτέλεσμα κι αν έχει, θα πάει σαν τη σημερινή συγκυβέρνηση. Θα κυνηγήσει φαντάσματα σε μια χώρα που δεν αντέχει άλλο να κρατήσει την αναπνοή της όση ώρα οι πολιτικοί διαγωνίζονται στο ποιος την έχει μακρύτερη· την εκλογική νίκη.

18.11.14

Το φαινόμενο Παπαγγελή


Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνει ένα πρόσωπο μπροστά για να σπρώξει μία πολιτική γραμμή. Ούτε είναι ασύνηθες, δυστυχώς, ακόμα και να παραδίδονται ιδιωτικοί λογαριασμοί σε προεκλογικά επιτελεία προκειμένου να στηριχθεί κάποια υποψηφιότητα στους followers του “δανειστή”. Χωρίς να λέμε πως αυτή είναι η περίπτωση της κ. Παπαγγελή, αυτό είναι το σημερινό πλαίσιο του της πολιτικής προπαγάνδας. Και είναι ό,τι πιο μικρόνουν και επαρχιώτικο μπορεί να κάνει κάποιος, την εποχή που όλοι επενδύουν στο περιεχόμενο - πολιτικοί και εταιρείες.

Το διαδίκτυο βρίθει καλλίπυγων δεσποινίδων που προωθούν προϊόντα και brands, είτε πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, είτε για διαφημιστή με ένα avatar ενός μπούστου που tweetάρει ελαφρές κοινοτοπίες για να διατηρήσει το ενδιαφέρον, μέχρι να έρθει η ώρα να πετάξει το γκρίζο μήνυμα. 

Η περίπτωση της κ. Παπαγγελή, είναι ιδιαίτερη. Πρόκειται για ένα μοντέλο εταιρείας μοτοσυκλετών (paddock girl) και πρέσβειρας καλλυντικών, που ενδεχομένως να έχει παρακολουθήσει κάποια μαθήματα αρχαιολογίας. Μπορεί και να έχει πάρει πτυχίο. Το 2012 συμμετείχε σε διαφημιστικό της ΔΑΠ με τσιχλοφουσκί κολλητό μπλουζάκι να φλερτάρει ως Τασούλα έναν αφισοκολλητή: ”Γιάννη, γιου αρ ε ΔΑΠ μασίν”. Αργότερα βρέθηκε στο ψηφοδέλτιο του κ. Κουμουτσάκου και της Νέας Δημοκρατίας για την Περιφέρεια Αττικής. Με αυτή την ιδιότητα την είδαμε σε συνέντευξη με τον κ. Τράγκα, να μιλάει για το χρώμα των νυχιών της, και κάποιες γενικότητες περί συμμετοχής της γενιάς της στην πολιτική. Δύο μέρες πριν αποφασίσει να ανακοινώσει στο πανελλήνιο πως "το Πολυτεχνείο το ’73 δεν είχε νεκρούς", ανέλαβε τον τομέα Αθλητισμού της Β2 Νομαρχιακής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ.

Στη σελίδα της στο facebook, στο γραπτό λόγο, το κορίτσι της ΔΑΠ μεταμορφώνεται… Τσιτάρει Θουκιδίδη στα αρχαία ελληνικά (ευτυχώς βάζει και τη μετάφραση για να καταλαβαίνουμε και εμείς του πολυτεχνείου τι λέει), κάνει φιλελεύθερες αναλύσεις για την πτώση του τείχους του Βερολίνου στη βάση της ελευθερίας και του κομμουνιστικού κινδύνου, μιλάει για την αυτοπραγμάτωση του ατόμου, προσφέρει απλόχερα μακρο-οικονομικές απόψεις για την οικονομία, και τοποθετείται πολιτικά πάνω στη σύγχρονη ιστορία του τόπου. 

Είναι προφανές πως το Πάντειο έχασε ένα κελεπούρι των πολιτικών επιστημών, όταν η συγκεκριμένη καταφέρνει όλα αυτά χωρίς καμία επίσημη εκπαίδευση στο αντικείμενο, και μάλιστα στην τρυφερή ηλικία των 26 ετών. Πιθανότερο όλων, πως ξεκοκαλίζει βιβλιοθήκες ολόκληρες μεταξύ αγώνων, φωτογραφήσεων, εκθέσεων, διαφημιστικών και λοιπά. Και την ζηλεύουμε για αυτό, στο βαθμό που ισχύει. 

Όπως τη ζηλεύουμε που καταφέρνει να χρηματοδοτεί σταθερά τις αναρτήσεις της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τουλάχιστον 6 μήνες… στο βαθμό που αυτό ισχύει, και πάλι. Για να προβάλει μία πολιτική γραμμή που κινείται σταθερά δεξιά του κ. Βορίδη.

Αν τα παραπάνω ήταν σε σενάριο του Sorkin στο Newsroom, θα τελείωναν με την κ. Παπαγγελή στην καρέκλα της Τατιάνας Στεφανίδου να αποκαλύπτει ποιός παρήγαγε το περιεχόμενο της σελίδας της, ποιός πλήρωνε τη διαφήμιση για να εμφανίζεται στο timeline όλων μας, ποιά αμοιβή ή υπόσχεση έλαβε για τις υπηρεσίες της, και τι φιλοδοξίες είχαν αυτά τα πρόσωπα εσωκομματικά. Αν ήταν Βραζιλιάνικο, θα υπήρχε πολιτικός Μαικήνας που sponsorάρησε όλα αυτά χτυπημένος από έρωτα.

Επειδή, όμως, η ζωή δεν είναι τηλεόραση εμείς να πιστέψουμε πως η κ. Παπαγγελή είναι ένα άξιο παιδί της γενιάς του, που καταφέρνει να κάνει σε 24 ώρες όσα δεν καταφέρνουν έμπειροι πολιτικοί με το επιτελείο τους σε μία εβδομάδα. Να πιστέψουμε επίσης πως μέσω της καριέρας της, έχει τα χρήματα να προωθήσει την πορεία της προς τη Βουλή των Ελλήνων, γεμίζοντας το timeline μας με ανιστόρητες ανοησίες και ύβρεις προς ζωντανούς και νεκρούς. Μιλάμε δηλαδή για την απόλυτη ονείρωξη των ακροδεξιών τάξεων εντός της ΝΔ, και όχι το απόλυτο project της, για να μαζέψει την πιτσιρικαρία που πήγε στη ΧΑ λέγοντας τους “έχουμε κι εμείς ακροδεξιά, και μάλιστα σέξυ”.


---------------

ΥΓ: Όσο κι αν ο κ. Κουμουτσάκος θυμήθηκε ή ενημερώθηκε τελικά πως αυτή που κατέβασε υποψήφια στην Περιφέρεια είναι στέλεχος και όχι fan ή φίλη, και να την αποκήρυξε, το ίδιο δεν ισχύει για τον πρωθυπουργικό φίλο και παρολίγον υποψήφιο ευρωβουλευτή κ. Κρανιδιώτη που έσπευσε να την υποστηρίξει μέσω facebook, κλείνοντας ως εξής: 

"Θα μπορούσε κανείς, κατά το παλιό ανέκδοτο, όταν μας τα ζαλίζουν με τα παραμύθια τους να απαντάμε απλώς: "Δώσαμε, δώσαμε"! Την λεηλατήσατε την χώρα, την ξεχαρβαλώσατε επί 40 χρόνια, πήγατε με την ίδια επιταγή στο ταμείο 100 φορές, γίνατε βουλευτές, επίτροποι, τάχα μου διανοούμενοι. Δώσαμε, ρε, τέλος!"

Κάτι μου θυμίζει σαν τοποθέτηση, αλλά μη γίνουμε πάλι κακοί με τις νέες προσπάθειες, τις "κεντροαριστερές"... Ας αναλογιστούν μόνο πως ο κ. Κρανιδιώτης ανέβασε άρθρο της κ. Σώτης Τριανταφύλλου "εις επίρρωσιν" των λεγομένων της κ. Παπαγγελή, και των δικών του.



14.11.14

Happening ενάντια σε τουρισμό & επιχειρηματικότητα


Το μόνο επιχείρημα που μπορούσε να επικαλεστεί υπέρ του ο πρωθυπουργός για το περασμένο διάστημα ήταν η ησυχία - όχι η (σαχλή)"σταθερότητα". Τίποτα δεν έχει σταθεροποιηθεί, ούτε υπάρχει σταθερότητα στους δείκτες: ένας στους τέσσερις είναι άνεργος, ένας στους πέντε είναι στο όριο της φτώχειας, οι εξαγωγές πέφτουν, οι μισθοί πέφτουν, τα κρατικά έσοδα πέφτουν και η ανάπτυξη παραμένει μυθικό πρόσωπο.

Αλλά υπήρχε ησυχία. Θες επειδή δεν υπήρχαν μεταρρυθμίσεις που να θίγουν εργασιακά δικαιώματα για να ξεσηκώνουν αντιδράσεις; Θες επειδή οι εργατοπατέρες του κυβερνώντος κόμματος στο δημόσιο μοιράζουν υποσχέσεις αντί φόβου για εργασιακή ανασφάλεια, όπως έκαναν την περίοδο 2009 - 2011 για να δεχτούν τις επισκέψεις της κ. Ελίζας Βόζενμπεργκ και του Γιάννη Μανώλη στις δικές τους καταλήψεις δημαρχείων και χώρων εργασίας; Θες γιατί ο κόσμος κουράστηκε και μούδιασε; Πάντως υπήρχε ησυχία.

Σε αυτή τη διετή ανακωχή ξεχάστηκαν οι εικόνες επεισοδίων, τόσο από τους τουρίστες που επισκέπτονται την Αθήνα, όσο και από τους καταναλωτές. Ανέβηκαν οι αφίξεις στην πόλη, και λίγοι θαρραλέοι (στα όρια του Dutch courage) ανοίξανε νέα γραφεία ή καταστήματα μη υγειονομικού ενδιαφέροντος, εκμεταλλευόμενοι τα χαμηλά ενοίκια. 


Ο όρος «τάξη και ασφάλεια» είναι κεντροδεξιός, όχι μόνο εδώ αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η αποτελεσματική αστυνόμευση για τα εγκλήματα κατά της ζωής, τη μικρο-εγκληματικότητα, η προστασία της περιουσίας και λοιπά είναι βασικά στοιχεία του δόγματος, και είναι από τα πιο ελκυστικά στοιχεία αυτού του πολιτικού χώρου. Αυτό πρέπει να διαχωριστεί στο μυαλό μας από την βίαιη καταστολή ενάντια σε ομάδες πληθυσμού αναλόγως φυλετικών, πολιτικών, εργασιακών και άλλων χαρακτηριστικών. 

Η βίαιη καταστολή, αντιθέτως, είναι τριτοκοσμική και ακραία, και συναντάται σε πρώην κομμουνιστικά και ακροδεξιά κράτη· εκεί που επικρατούν τα άκρα. Η καταστολή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εργαλείο διακυβέρνησης και επικοινωνίας. Πόσω μάλλον όταν προβάλλεται από μία κυβέρνηση ως θεμιτή πυγμή ενάντια σε «κακούς πολίτες», εννοώντας όποιον δεν συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική. Στην περίπτωση μας ο διαχωρισμός ήρθε δια στόματος Βορίδη από το βήμα της βουλής: «έχουμε μαζί μας όλους τους καλούς Έλληνες».

Είναι σοβαρές οι εθιμοτυπικές καταλήψεις; Όχι, δεν είναι και μακάρι να είχε βρεθεί κάποιος πιο εποικοδομητικός τρόπος εορτασμού από την πανεπιστημιακή κοινότητα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εργαστήρια δημοκρατίας, και εκδηλώσεις μνήμης βασισμένες στην έρευνα και όχι το σύνθημα είναι μία πρώτη ιδέα. 

Δυστυχώς, δεν είναι το εθιμοτυπικό των ΑΕΙ το μόνο που στερείται σοβαρότητας σε μία χώρα που ο νέος υφυπουργός παιδείας καλούσε προ διετίας την κομματική πελατεία του δημοσίου (stagiers κλπ) να προσέλθουν στην κάλπη ως ψηφοφόροι και εκλογικοί αντιπρόσωποι γιατί «το χρωστούσαν» στο κόμμα τους που τους προσέλαβε. Δεν είναι σοβαρό το να παραμένουν αποσπασμένες κάποιες χιλιάδες εκπαιδευτικών σε κομματικά πόστα και ο υπουργός παιδείας να καλεί σε εθελοντική εργασία τους αδιόριστους δασκάλους για να καλύψει τα 1.100 κενά με την υπόσχεση μοριοδότησης στην περίπτωση κάποιας μελλοντικής πρόσληψης. Δεν είναι σοβαρό το να μοιράζονται 800 εκατομμύρια ευρώ στους ενστόλους και να μην υπάρχει σάλιο για την Παιδεία, τους ενστόλους που σημειωτέον δεν έχουν δει ούτε μία απόλυση στις τάξεις τους· να υποθέσουμε πως εκεί δεν υπάρχει ούτε ένας αργόμισθος, όπως θυμάται όποιος έχει πάει στρατό... Σίγουρα υπήρχαν περισσότεροι στις τάξεις των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, στα τμήματα που έφερναν έσοδα στο ΕΚΠΑ μέσω της έρευνας που προσέλκυαν από το εξωτερικό, και τα τεχνικά συνεργεία που στήριζαν τα εργαστήρια της Ιατρικής.

Η κυβέρνηση πέρασε από το ‘success story’ των περασμένων μηνών στην ‘έξοδο από το μνημόνιο’ - αυτή που έστειλε τα spreads πάλι στο 8%, τους εταίρους μας ‘στα κάγκελα’, και την Ελλάδα στα πρωτοσέλιδα των οικονομικών εφημερίδων. Και τώρα που φαίνεται πως ούτε success υπάρχει, ούτε έξοδος από το μνημόνιο, το Μαξίμου αποφάσισε να δημιουργήσει ένα νέο happening - όπως ακριβώς είχε κάνει και με την ΕΡΤ. 

Το happening στήνεται εδώ και εβδομάδες με εργαλείο τον τηλεοπτικό κ. Φορτσάκη που είχε φανεί εξίσου χρήσιμος στην περίπτωση της ΝΕΡΙΤ αφού δεν κίνησε τις διαδικασίες εκλογής νέου Εποπτικού Συμβουλίου στη ΝΕΡΙΤ καθιστώντας μονόδρομο τη ‘λύση’ επιστροφής της σε κυβερνητικά χέρια (αυτά της κ. Βούλτεψη) κατά παράβαση των συμφωνιών που έγιναν με την EBU μετά το «μαύρο». Όλοι θαυμάσαμε τον πρύτανη στην τηλεόραση μας, σαν σκηνή από το Τεντέν, με την καραφλίτσα και το χέρι τεντωμένο να ουρλιάζει «έξω». Η σκέψη να συναντήσει την αντιπροσωπεία των φοιτητών πριν γίνει η συνεδρίαση της Συγκλήτου, σε μία κίνηση που θα έδειχνε πως τους ακούει πραγματικά και όχι προσχηματικά αφότου θα είχαν ληφθεί οι αποφάσεις, δεν του πέρασε από τη σοφή κεφαλή του. Του διέφυγε - πώς το λένε...

Τι δεν σεβάστηκε το Μαξίμου σε αυτή τη φιέστα που στήνεται; Τις παράπλευρες απώλειες. Τους τουρίστες που θα δουν τα πλάνα της φιέστας πυγμής που στήνεται και θα την αποφύγουν εκ νέου, και όλους τους ημίτρελους, τελικά, που έστησαν καταστήματα που δεν ήταν σουβλατζίδικα στο κέντρο της Αθήνας, περιμένοντας τα εύπορα προάστια να τους τιμήσουν με την πελατεία τους ενόψει Χριστουγέννων. Οι Κυριακές μας μάραναν...



3.11.14

Ο τηλε-ευαγγελισμός του Ποταμιού


Το Ποτάμι βρήκε εχθές στο πρόσωπο του Στέλιου Ράμφου αυτό που του έλειπε: τον ευαγγελιστή του. Τον ιεροκήρυκα προφήτη που ήρθε να μιλησει για παρακμή και αξιακή κατάπτωση, για να αιτιάσει το σήμερα και να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα του Ποταμιού και των καλοθελητών - εθελοντών - του.


Το κοκτέιλ θεολογίας και πολιτικής ‘επιστήμης’ δεν είναι καινούριο στην Ελλάδα. Η καινοτομία του έγκειται στην απόκρυψη του υποκειμένου - του Θεού - πίσω από το νεο-συντηρητικό λόγο περί παρακμής. Μίας παρακμής που δεν δικαιολογείται, αλλά εντοπίζεται αξιωματικά. Όπως αξιωματικά - θεολογικά - παρουσιάζονται και τα αίτια της. Κοντολογίς, πως όλα ξεκίνησαν όταν στην δεκαετία του ‘80 δεν δόθηκε απλώς φωνή στο άλλο μισό του ελληνικού πληθυσμού, αλλά αναδείχθηκαν άνθρωποι από αυτό το μισό σε πρότυπα, όπως είπε ο Στέλιος Ράμφος καταχειροκροτούμενος από τους βολονταριστές του Ποταμιού.

Την ίδια στιγμή ο ευαγγελιστής αθώωσε τη βουλησιαρχία των χειροκροτητών του λέγοντας πως «το εύκολο πρέπει να δώσει τη θέση του στο μελετημένο», για να χειροκροτηθεί και πάλι. 

Μόνο που δεν υπάρχει τίποτα το μελετημένο στις πολιτικές τοποθετήσεις του Στέλιου Ράμφου. Ποτέ δεν υπήρξε. Πρόκειται για μία άποψη, μία αυθόρμητη ερμηνεία στα όρια της καφενειακής, που βαφτίστηκε ‘φιλοσοφική’ γιατί ο κήρυκας της αποφάσισε να δηλώσει φιλόσοφος.

Η πολιτική, όμως, βασίζεται στις επιστήμες και τις μετρημένες παρατηρήσεις τους. Ούτε στην άποψη, ούτε στο βολονταρισμό, ούτε στο πόσοι την αποδέχονται ή μη, ούτε στο ποιοί την αντιμάχονται. Όσο πιστευτή είναι μία ερμηνεία που λέει πως το πρόβλημα είναι η παρακμή που έφεραν τα νέα πρότυπα των αναγνωρισμένων του ΄80, άλλο τόσο στέκει η εξίσου αυθαίρετη ενδεχομένως άποψη πως για όλα τα δεινά της χώρας φταίει αυτή ακριβώς η αριστοκρατική θεώρηση των πραγμάτων από την άρχουσα τάξη της χώρας· ακαδημαϊκή, πολιτική, οικονομική. Μία προσέγγιση που συγγενεύει με το μίσος αυτού που επιθυμεί να εξουσιάσει προς τον δυνάμει εξουσιαζόμενο από αυτόν λαό.

Η δε τεκμηρίωση της μπορεί να βασιστεί ακριβώς στην ίδια ‘παρατήρηση’: οι μεν λένε πως δεν τους ψηφίζει ο λαός γιατί είναι αχρείος, ενώ οι δε μπορούν κάλλιστα να υποστηρίξουν πως ο λαός δεν τους ψηφίζει γιατί εντοπίζει την απέχθεια τους και διαθέτει τη σχετική αξιοπρέπεια για να μην ψηφίσει τον υβριστή του.

Για να το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, αν ξαφνικά όλοι γινόμασταν οπαδοί των κυρίων Ράμφου και Θεοδωράκη, το Ποτάμι θα έπαυε να υπάρχει αφού θα είχε αφανιστεί το κεντρικό υποκείμενο της αφήγησης του: το πόπολο που εχθρεύεται. Και εκεί θα τελείωνε και η 'χρησιμότητα' του. 

Αυτό που παρακολουθήσαμε εχθές, όμως, είχε και κάτι θετικό. Την οριστική και αμετάκλητη τοποθέτηση του Ποταμιού στην κεντροδεξιά και τη χριστιανοδημοκρατία. Εκεί ήταν το κενό που βρήκε το Ποτάμι αφού η Νέα Δημοκρατία μετακινήθηκε στις παρυφές της άκρας δεξιάς. Το κενό της κεντροαριστεράς απλά του άφησε το περιθώριο να κηρύττει (θεολογικό κήρυγμα) χωρίς απάντηση. Του επέτρεψε απλά να αναπνεύσει.

Το ευτυχές εδώ είναι πως οι ίδιοι δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, και επομένως θα συνεχίσουν να αναζητούν την ψήφο από το λάθος κοινό, με το λάθος τρόπο. Οι πρωταγωνιστές του Ποταμιού κουβαλάνε μία ανεξήγητη ενοχή για την κεντρο-δεξιά, οπότε οι μισοί ξεγελιούνται με την ψευδαίσθηση πως είναι κεντροαριστεροί, ενώ οι άλλοι μισοί καταφεύγουν στην ιλαρή ιδέα πως έχουν καταρρεύσει οι ιδεολογίες - πως τάχα δεν υπάρχει πια αριστερά και δεξιά. Το ευτυχές είναι πως για την ώρα ο λαός δεν είναι όσο γελοίος θα χρειαζόταν για να υπερψηφίσει έναν τέτοιο χυλό. Ούτε πάσχει από κάποια επιθυμία εθελοντικής υπαγωγής σε σύνδρομο της Στοκχόλμης, χωρίς καν να έχει υπάρξει η απαγωγή.

Γιατί η μόνη ελπίδα για ένα τέτοιο κόμμα θα ήταν η υφαρπαγή της εξουσίας, ή ο εθνικοσοσιαλισμός. Ελπίδα δική μου, να έχουμε ξεπεράσει και τα δύο ενδεχόμενα, αλλά ‘όρκο’ δεν παίρνω. Μου λείπουν τα data και η επιστημονική παρατήρηση.



31.10.14

Το δίκιο του πούστη


Αυτό που έπρεπε να κρατήσουμε από τη δήλωση του Tim Cook, ως χώρα καθημαγμένη από το μειωμένο ΑΕΠ, την κρίση και την ανεργία δεν ήταν το αν ο συγκεκριμένος είναι gay, αλλά το ακόλουθο:

"I’ve had the good fortune to work at a company that loves creativity and innovation and knows it can only flourish when you embrace people’s differences."

Είδαμε πολλούς να γράφουν πως ο CEO της Apple μίλησε για την σεξουαλικότητα του για να βοηθήσει τις πωλήσεις της εταιρείας του, γιατί "είναι μόδα να είσαι gay"… Όπως διαβάσαμε, από την πρώην Γενική Γραμματέα της Δράσης, πως είναι “απόλυτα ρατσιστική δήλωση” αφού “είναι η άλλη όψη του να ντρέπεσαι για αυτό που είσαι” (wtf). Κι αυτά στη χώρα που πριν μερικές εβδομάδες ξυλοκοπήθηκαν δύο άντρες στο Παγκράτι γιατί περπατούσαν στο δρόμο πιασμένοι χέρι-χέρι.

Η κρυφή ομοφοβία των περισσότερων σχολίων, αυτή που εκφράζεται ακραία από μέρος της Εκκλησίας που συγκρίνει την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία και την παιδεραστία, δείχνει το πόσο δρόμο έχουμε να καλύψουμε για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Και εξηγούμαι. Οικονομική δραστηριότητα σε μία χώρα αναπτύσσουν οι πολίτες της. Αυτοί “φέρνουν την ανάπτυξη”, αυτοί παράγουν τον πλούτο, αυτοί ανεβάζουν το ΑΕΠ και δημιουργούν φορολογητέα ύλη για να υπάρξει εν τέλει και το κράτος και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στην παιδεία, την υγεία, την άμυνα και λοιπά.

Για να επιχειρήσει ένας πολίτης, πρέπει όχι μόνο να έχει πρόσβαση στα χρειαζούμενα εργαλεία αλλά να αισθάνεται ασφαλής και ισότιμος με τους υπόλοιπους. Στην Ελλάδα η πρόσβαση είναι κλεισμένη θεσμικά. Το πόσο θα φορολογηθείς, το τι μπορείς να κάνεις σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος της επικράτειας, το αν θα έχεις πρόσβαση σε αναγκαία κεφάλαια, και οι όροι με τους οποίους θα επιχειρήσεις εξαρτώνται περισσότερο από το ποιόν ξέρεις και το τι είσαι, παρά το αν η ιδέα σου στέκει και μπορεί να βρει απήχηση στην αγορά. Σε αυτό το καθεστώς εδράζεται η διαπλοκή, μεγάλη και μικρή, που κατά τα άλλα αναφέρουμε ως ένα μυθικό τέρας που δεν αντιμετωπίζεται· γιατί δεν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε.

Όπως δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με τα δικαιώματα των συμπολιτών μας που ακόμα κι αν ξεπεράσουν τα προαναφερθέντα, δεν μπορούν να είναι γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, αλλοδαποί, κουτσοί, στραβοί, άσχημοι, χοντροί και ούτω καθεξής. Όταν εξαιρέσουμε όλους αυτούς, πόσοι μένουν για να προσπαθήσουν να στήσουν εκ νέου την οικονομία μας, να δημιουργήσουν δουλειές, και να κυνηγήσουν την αυτοπραγμάτωση τους μέσα από αυτή τη διαδικασία; Ένα κλάσμα των λευκών Ελλήνων (υπάρχει και σχετική διαδικασία πιστοποίησης εσχάτως - η δοκιμασία της πατούσας με το δαχτυλάκι που πετάει μπροστά), με κομματικές και άλλες προσβάσεις. Η δε ιδέα τους, δεν χρειάζεται να είναι καινοτόμα, δεν χρειάζεται να αγκαλιαστεί από την αγορά - θα επιβιώσουν και θα βιοποριστούν με τελείως άλλους όρους από το υπόλοιπο του ανεπτυγμένου κόσμου, με επιχορηγήσεις που έπρεπε να πάνε αλλού, με διαγραφές επιβαρύνσεων, με χαριστικές προμήθειες προς το δημόσιο, και πελατειασμό.

Είναι προφανές, από τις αντιδράσεις που είδαμε, πως απέχουμε ακόμα μακράν της συνειδητοποίησης του τι πάει στραβά στη χώρα, πόσω μάλλον της απομάκρυνσης μας από τη νοοτροπία που κηρύσσει ο κάθε ψεκασμένος τραγόπαπας και όσων αναπαράγουν τα χυδαία και δηλητηριώδη πρότυπα του στην κοινωνία μέσω των ΜΜΕ. Το “δεν μας ενδιαφέρει η ρατσιστική βία” του Μπαλτάκου, συνηγορείται στο δημόσιο λόγο από το “θα γίνουμε όλοι γιουσουφάκια γιατί δεν γεννάνε οι Έλληνες Xριστιανοί Oρθόδοξοι”, και ουδείς πολιτικός χώρος ή δημόσιο πρόσωπο τολμάει να το αντικρούσει στην βάση των δικαιωμάτων (γιατί θα κριθεί “προοδευτικούλης - ανθέλληνας”), ή έστω της οικονομικής επίπτωσης που έχουν τέτοιες νοοτροπίες. 

Γιατί πολύ απλά, όταν εξαιρέσεις “τα γυναικάκια", “τους πούστηδες”, “τους αράπηδες και τους κωλογερμαναράδες (της Μάνης)”, “το σακάτη”, και λοιπά, μένεις με ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού που ξεκινάει με τον ταρίφα του Τράγκα, και τελειώνει με το entitled brat που τυγχάνει να είναι “οικογενειακός φίλος” του εκάστοτε υπουργού/πρωθυπουργού που δικαιωματικά θα χτυπήσει την πόρτα του ΥΠΑΝ για ένα προγραμματάκι· γιατί “είναι καλό παιδί” και έχει τις πλάτες του Χ πολιτευτή. Με αυτούς θα ξαναστήσουμε την οικονομία και την κοινωνία μας; Πετώντας στον κουβά το 90% του πληθυσμού; 

Δεν υπάρχει περίπτωση.

30.10.14

Χάθηκε η καύλα. STOP

Στη μάταιη και σύντομη ζωή δεν έχει τίποτα νόημα. Όλα είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο, ή ήταν μέχρι που έκανες παιδιά και άρχισες τα μακρινά σχέδια. Διαγενεακή δικαιοσύνη, σύνταξη, ασφάλιση και εξασφάλιση, μέριμνα για τα τιμημένα γηρατειά...

Δε βγαίνει όμως έτσι. Δεν έχει νόημα. Ποιος ζει ως γρανάζι όταν θυμάται πως ο χρόνος είναι περιορισμένος; Πως είναι μια ακόμη πυγολαμπίδα. Γιατί να το κάνει; Είναι παράλογο. Κι απ την άλλη, παιδιά, γονείς, "υποχρεώσεις", σε δένουν σε ένα μαγκανοπήγαδο που μόνο κίνητρο δεν δίνει. Αν μιλάμε για λογικές αποφάσεις, μοιάζει λογικότερο να πιστέψεις στη μετενσάρκωση και να κάνεις restart από τον έβδομο.

Όλο το αφήγημα της δημοσιονομικής προσαρμογής, της λιτότητας, της ευταξίας, και τα αντίστοιχα 'ανάποδα' περί άρρητων αγώνων έχουν νόημα μόνο για όσους τα κηρύττουν - ο καθένας από τον καλοπληρωμένο άμβωνα του. Δε σημαίνει τίποτα για κανέναν άλλον - μεταξύ τους είναι το παιχνίδι, όσο κι αν ονομαστικά μας αφορά. 

Θέλει μπουρδούκλωμα η ζωή. Μπερδεμένο μπούτι, και σύνθεση. Όλοι οι ανόητοι βάζουν 'κόκκινες γραμμές', όταν το ζητούμενο είναι η κόκκινη καλτσοδέτα - το κάλεσμα.

Ζούμε τις πιο ντεκαυλέ στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, χωρίς λόγο και αιτία. Κάπου μπερδευτήκαμε στην τόση "ηθική", και βάλαμε μπροστά ανέραστους σπασίκλες· για να μας πάνε πού; Πόσο ξενέρωμα ακόμα, και με τι προοπτική; Κάποια μετά θάνατο δικαίωση; 

Ζητείται καύλα, να εξοντώσει τους αφόρητους σπασίκλες.

Το ‘ξερα μια μέρα πως θα ‘ρθεις
και τις τρέλες σου θα βαρεθείς 
Μη μου ξαναφύγεις πια, μάγκα μου
Μείνε μες στην αγκαλιά μου 
Ήταν άδικος ο χωρισμός
και ανυπολόγιστα σκληρός 
Μη μου ξαναφύγεις πια... 
Βρέθηκα στη στράτα της ζωής
δίχως μάνα, δίχως συγγενείς 
Μη μου ξαναφύγεις πια...
 

Translate