29.9.15

Μακροοικονομία για τη θεσμική κατάρρευση του άλλου


Η αστυνομία δε λειτουργεί δημοκρατικά. Η δικαιοσύνη είναι αργή και υπόκειται σε πιέσεις. Η ισότητα και η ελευθερία των πολιτών δεν είναι καν στην πολιτική ατζέντα των κομμάτων - δεν περιλαμβάνεται στις φλυαρίες του μπαλκονιού και της οθόνης.

Τα κόμματα που περνούν από το γκουβέρνο κυβερνούν σαν αυτοκράτορες, αδιαφορώντας το θεσμικό πλαίσιο και τη δημοκρατία, κινούμενοι στα όρια της νομιμότητας. Από το «νόμιμο και ηθικό», στην ανακοίνωση της ταρίφας στα εξοπλιστικά και την ανοιχτή συζήτηση για το αν η Χ διάταξη θα στρεβλώσει λίγο ή πολύ το Πρόγραμμα Διαύγεια με δικαιολογίες επιπέδου «μου έφαγε την εργασία η γάτα μου». Κι όσο ο δημόσιος κορβανάς δεν αντέχει την κομματική πελατεία - δημοσίου και ιδιωτικού τομέα - τόσο επεκτείνεται η φοροεπιδρομή στους πολίτες και η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας.

Ο ιδιωτικός τομέας παραμένει τοξικός και κρατικοεξαρτώμενος, ενώ η Εκκλησία είναι κράτος εν κράτει, σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί να προσπερνάει το άρθρο 13 του Συντάγματος για την ανεξιθρησκεία ενώ παρερμηνεύει το άρθρο 16 για να επιβάλλει την Κατήχηση στα σχολεία. Η λίστα είναι ατελείωτη.

Σήμερα συμπληρώθηκε από νέα εκτροπή του κατ’ επανάληψη καταδικασμένου για συκοφαντία όνειδους της δημοκρατίας μας, του συγκυβερνώντα Πάνου Καμμένου, να επιχαίρει για σύλληψη πολίτη με την υπόνοια πως την προκάλεσε ο ίδιος, στα πρότυπα της «επαναστατικής» Ουκρανίας.



Σε αυτά η απάντηση είναι το χρέος; Θα έρθει από την μακροοικονομία; Το νόμισμα; Θα μας τα λύσει ο Στίγκλιτς, ο Κρούγκμαν ή ο Ρουμπινί; Η Ναόμι Κλάιν κι ο Ζιζέκ; Φταίει που δε διαβάσαμε Χάγιεκ; Δεν πάσχω από κανένα αντι-ακαδημαϊσμό, που είναι και της μόδας, αλλά όλη η διανόηση της Δύσης, προοδευτική ή συντηρητική, δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει. Ό,τι κι αν επιλέγαμε από τα θεωρητικά τους σχήματα και πρότυπα δεν θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε, γιατί η χώρα πάσχει από θεσμική κατάρρευση. Όσα όλοι ετούτοι έχουν ως δεδομένα στις χώρες τους, δεν ισχύουν στην Ελλάδα.

Για να το προσγειώσουμε, στη χώρα οι μισοί που μπορούν να δουλέψουν - άνεργοι και μη - πρέπει να αλλάξουν τομέα, επάγγελμα. Ο Πρωθυπουργός μίλησε προχθές στο CGI2015 για καινοτομία. Προσπερνάμε το αν κατανοεί τι συνιστά καινοτομία και πάμε στο παράδειγμα μας, μία καινοτόμα προσπάθεια στο γεωργικό τομέα - τον πρωτογενή. Η αγροτική γη νοικιάζεται φθηνά, ενώ το περιθώριο βελτίωσης από τις σημερινές πρακτικές είναι τεράστιο.

Ας μας πει ο Πρωθυπουργός που χαμογελάει στην ερώτηση του Προέδρου Κλίντον αν οι επενδυτές (εγχώριοι ή μη Αλέξη) «θα χάσουν τα λεφτά τους»: μπορεί να εγγυηθεί πως ο νέος καλλιεργητής θα μπορεί να χρησιμοποιεί τα λιπάσματα που απαιτούν οι ξένες αγορές; Θα επιδοτηθεί με ίσους όρους ανεξαρτήτως καλλιέργειας; Ο ανταγωνιστής του θα μπορέσει να του προκαλέσει ζημία και καθυστερήσεις εκμεταλλευόμενος πολιτικές επαφές ή διεφθαρμένους υπαλλήλους; Τι φόρους θα πληρώσει την επόμενη πενταετία; Τι ασφαλιστικές εισφορές; Αν αρρωστήσουν οι δικοί του θα μπορεί να βασιστεί στο ΕΣΥ ή θα πρέπει να έχει φυλαγμένα λεφτά στο στρώμα; Αν βρεθεί σε δικαστική διαμάχη με προμηθευτή ή πελάτη πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να τη λύσει και να πάει παρακάτω; Ή φορολογική υπόθεση; Μπορεί να πουλήσει υπηρεσίες συγχρόνως με την σοδειά του; Θα χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη του από το τραπεζικό σύστημα όπως οι ανταγωνιστές του στον υπόλοιπο κόσμο, ή πρέπει να έχει μπάρμπα στο γκουβέρνο;

Τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί, αυτός ο Πρωθυπουργός, οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι. Πόσο μάλλον οι επίδοξοι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας των παραδοσιακών πια αγροτικών μπλόκων του Φλεβάρη κάθε χρόνου.

Αλλά όλοι τους μιλούν για το χρέος, τις αλλαγές στην Ευρώπη, επικαλούμενοι μεγάλα ονόματα διεθνών οικονομολόγων που αγνοούν πως η χώρα δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε τα βασικά στους πολίτες της, όχι σε επίπεδο «κεκτημένων», αλλά σταθερού και δίκαιου πλαισίου.

Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο συνεχίζουν να συζητούν για να αποφύγουν τις συγκρούσεις με το σύστημα ανάδειξης τους, τόσο θα φτωχοποιείται ο πολίτης. Μέχρι τελικής πτώσης ή μετανάστευσης. Η απάντηση τους; «Φταίνε οι άλλοι», οι προηγούμενοι, οι επόμενοι, η Ευρώπη, η Αμερική, ηΜπίλτερμπεργκ. Απορούμε κατά τα άλλα γιατί κλιμακώνεται ο αντικοινοβουλευτισμός, τα άκρα και ο φασισμός στη χώρα. Το «γιατί τους τρελάναμε», δεν πέρασε από κανενός το μυαλό, on ή off camera.


ΥΓ: όσοι επικαλούνται μέσες-άκρες τα παραπάνω για να πουν απολίτικα πως οι λύσεις δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο, είναι απλά ανόητοι. Δεν υπάρχει τίποτα το απολίτικο σε αυτή τη συζήτηση που ξεκινάει από το αίτημα της ισότητας και κατευθύνεται με πυξίδα την ελευθερία. Όπως και το τι σημαίνουν αυτά για τον κάθε χώρο. Αλλά αυτό ανήκει σε άλλη συζητηση

28.9.15

Η Ελλάδα θα ωριμάσει μαζί με τον κ. Τσίπρα



Το ζήτημα είναι αν θα προλάβει.

Η χθεσινή «συνέντευξη» του Αλέξη Τσίπρα με τον Μπιλ Κλίντον είχε δεδομένο πλαίσιο και στόχο, που φάνηκε τόσο από την εισαγωγή της Γιάννας Αγγελοπούλου όσο και από τις ερωτήσεις του πρώην Προέδρου που εμπεριείχαν τις απαντήσεις από ένα σημείο και μετά. Θα αρκούσε ένα ναι και μία καταφατική αναδιατύπωση του ερωτήματος.

Ο στόχος ήταν η προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα, για να αντιμετωπιστεί η ζημιά που έχει γίνει τόσο την τελευταία πενταετία σε ό,τι αφορά το ΑΕΠ, όσο και το τελευταίο δεκάμηνο σε ότι αφορά την αξιοπιστία μας.

Ο Πρωθυπουργός έμοιαζε απροετοίμαστος. Ίσως γιατί είναι σε στροφή και ο ίδιος και δεν πολυ-πιστεύει ακόμα όσα προσπαθούσε να πει. Η πολιτική του μετατόπιση είναι τιτάνια.
Θυμίζει αεροπλάνο σε θρίλερ που αναγκάζεται σε μία στροφή που μπορεί να προκαλέσει έλλειψη στήριξης (stall) και πτώση.

Έτσι, δεν μπόρεσε να είναι πειστικός, περιορίστηκε στο χαριτωμένος και συμπαθής στην αμηχανία του, ενώ δεν κατάφερε να αποφύγει να χρησιμοποιήσει το γνωστό και αποτυχημένο γεωπολιτικό εκβιασμό, σε λάθος κοινό, σε λάθος ώρα, όταν του ζητήθηκε το αντίθετο: να πει με τον πιο καθαρό τρόπο πως οι επενδύσεις στην Ελλάδα είναι ασφαλείς. Πως οι επενδυτές δε θα αντιμετωπίσουν γραφειοκρατικά προσχώματα. Πως η Ελλάδα αλλάζει με Χ βήματα, σε Ψ χρόνο, προς τη Ζ κατεύθυνση.

Την ίδια στροφή προσπαθεί να κάνει και η χώρα, όμως. Η χώρα που τον εξέλεξε και επιβεβαίωσε στην κάλπη εις τριπλούν μέσα σε 8 μήνες.

Ο κ. Τσίπρας, η Ελλάδα, δεν ήταν ούτε πειστικός, ούτε σαφής, ούτε προετοιμασμένος παρά τη δεδομένη προσυνεννόηση και τη σαφήνεια της αποστολής. Να το τονίσουμε ξανά, πως η κ. Αγγελοπούλου είχε δώσει τις απαντήσεις που περίμενε το συγκεκριμένο κοινό, προτού γίνουν οι ερωτήσεις/πάσες από τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ.

Χθες βράδυ είδαμε τη χώρα στον καθρέφτη, αβέβαιη για τη στροφή που αν δεν ολοκληρωθεί  θα μας οδηγήσει σε ελεύθερη πτώση. Ελπίδα, η χθεσινή στροφή να περιελάμβανε ένα «ευχαριστώ» προς τις ΗΠΑ και τον πρώην Πρόεδρο Κλίντον.

24.9.15

Ελευθερία, δικαιώματα και οικονομία



Όχι πολύ παλιά στη χώρα μας, πολύ παλιότερα για την υπόλοιπη Ευρώπη, το παιδί και το εγγόνι του τσαγκάρη γινόταν σχεδόν υποχρεωτικά τσαγκάρης, του γιατρού γιατρός και ούτω καθεξής. Το κορίτσι παντρευόταν κάποιον από την τάξη του και έκανε παιδιά, ή πήγαινε ψυχοκόρη. Σήμερα όταν λέμε παιδί, δεν προσδιορίζουμε φύλο, ενώ όσοι ακολουθούν το επάγγελμα του γονιού το κάνουν από επιλογή.

Εδώ και δεκαετίες η Δύση αποδέχεται πως ουδείς γνωρίζει ποιός θα πετύχει επαγγελματικά συνεισφέροντας στην οικονομία της χώρας που μένει, με ποιά ιδέα, σε ποιά χώρα, ή ποιά ανάγκη που δεν είχε διαγνώσει κάποιος άλλος θα έρθει να καλύψει με νέες υπηρεσίες ή βιομηχανικό προϊόν. Οι οικονομίες των χωρών δομούνται γύρω από το απρόβλεπτο που φέρνει η ελευθερία των πολιτών να δημιουργήσουν με νέα δομικά, χρηματοδοτικά και τεχνολογικά εργαλεία.

Επιτυγχάνουν όλα αυτά κάποια νέα ισότητα; Ναι και όχι. Όλοι ίσοι δε θα γίνουν ποτέ σε (φιλ)ελεύθερο καθεστώς - αυτό το πέτυχαν μόνο τα σοβιετικά, απολυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα εξομοιώνοντας τους πάντες στη μιζέρια και τη φτώχεια, πλην όσων είχαν προνόμια λόγω κομματικής ή καθεστωτικής εξουσίας ή σχέσης.

Πετυχαίνουν όμως μία ισότητα ευκαιριών. Αν η ιδέα σου είναι καλή, αν το λέει η καρδούλα σου και θες να δουλέψεις, μπορείς να δοκιμάσεις. Κι αν αποτύχεις, θα έχει αποτύχει η επιχείρηση σου - όχι εσύ ως προσωπικότητα. Δεν πετυχαίνουν όλοι με την πρώτη, αλλά μπορεί να πετύχουν στη δεύτερη την τρίτη ή τη δέκατη φορά. Όσο προσπαθείς παράγεις πλούτο, θέσεις εργασίας και φορολογείσαι για να υποστηριχθεί το κοινωνικό κράτος, που θα υποστηρίξει όσους έμειναν πιο πίσω.

Στην Ελλάδα επιμένουμε σε ένα μοντέλο που έχει πεθάνει. Επιμένουμε πως γνωρίζουμε ποιός θα πετύχει, σε ποιά πόλη και το πώς. Είναι άντρας, λευκός, ετεροφυλόφιλος και τον γνωρίζουμε. Όχι εμείς ακριβώς, αλλά η εκάστοτε εξουσία.

Οπότε δεν έχουμε κανένα λόγο να έχουμε ελεύθερη χρηματοδότηση από τις τράπεζες μας ή να προσελκύσουμε επενδυτές. Δεν έχουμε λόγο να ενδυναμώσουμε όλους το ίδιο, αλλά μένουμε σε προσεγγίσεις νεκρών προτύπων. 


Συνεχίζουμε να διακρίνουμε μεταξύ των πολιτών, όπου άλλοι πρέπει να κάθονται και να ακούν προσβολές για την προσωπικότητα τους λόγω καταγωγής, αναπηρίας, χρώματος, θρησκείας, φύλου, σεξουαλικότητας και λοιπά, ενώ ένας λευκός ετεροφυλόφιλος που τυγχάνει γελοίος αισθάνεται καταρχάς ασφαλής.

Για όσο ζω, θυμάμαι μέχρι και σε εφημερίδες τα «νέα τζάκια» που έχτισε ή θα έχτιζε κάθε νέα κυβέρνηση. Τους δικούς της «επιχειρηματίες», κρατικοδίαιτους δηλαδή, με μηδενικό ρίσκο και υπερβολικό περιθώριο κέρδους, εφόσον ουδείς άλλος έχει εξασφαλισμένη πρόσβαση στο μεγάλο πελάτη και το πορτοφόλι του, τον κρατικό κορβανά των φόρων μας. Ο μεγάλος ιδιωτικός τομέας ως «ευρύτερο δημόσιο».

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ακόμα και όσοι δεν θα κρεμαστούν από το κράτος για τη δουλειά τους, ακολουθούν και υπάγονται αναγκαστικά στις κλειστές πρακτικές που έχουν εγκατασταθεί για όλους τους παραπάνω.

Όσοι είναι ήδη στο ιερατείο θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνουν κυρίαρχοι. Θα έρθουν σε «συνεννόηση» με πολιτικούς, ομάδες, παπάδες, εφημερίδες, κανάλια, δημόσιους λειτουργούς - ό,τι απαιτείται φτάνει να μείνουν εκεί που είναι χωρίς να απειληθούν από εγχώριο ή μη ανταγωνιστή.

Αυτή είναι η μάχη της χώρας. Αυτός είναι και ο αντιμνημονιασμός των Μέσων ενημέρωσης που ουδόλως θέλουν να δουν μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο τις θυμούνται προεκλογικά για να κακίσουν τον απερχόμενο της επιλογής τους. Μετά τις εκλογές γυρνούν στα ίδια, τα μικροπολιτικά, τα μη-ρεπορτάζ, τη μισή πληροφορία και τις ειδικές σχέσεις.

Είναι ένα παιχνίδι που έχει πλέον αυτοματοποιηθεί, ακόμα και με συνέπειες στο λεξιλόγιο τους. Οι λαθρομετανάστες επί Σαμαρά έγιναν αυτομάτως πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς χαρτιά επί Τσίπρα. Η συγκεκριμένη βελτίωση δε σημαίνει τίποτα - έγινε με την ίδια ευκολία που θα γίνει μία οπισθοδρόμηση αν ξαναβγεί ένας «Σαμαράς».

Όποιος προσπαθεί να δουλέψει εκτός αυτού του πλαισίου είναι ή αυτοκαταστροφικός, ή ηλίθιος, ή εγκληματικά πεισματάρης αφού αδυνατεί να δει το συμφέρον του.

Η νέα κυβέρνηση, η δεύτερη ευκαιρία αριστερά, κοιτάζει ευθέως μία εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του χτυπήματος του συστήματος αυτού, της διαπλοκής, του «παλιού» και της επόμενης μέρας. Αν δεν ασπαστεί τον φιλελευθερισμό που τόσο έχει κακίσει πολιτικά, αν δεν μεταφράσει τα όσα ειλικρινώς πιστεύει περί ισότητας στην πράξη, αν δεν δώσει πρόσβαση στην ευκαιρία με σύγχρονα εργαλεία παραμερίζοντας το άγος του κράτους από όπου δεν έχει ελεγκτικό χαρακτήρα αλλά άνευ λόγου περιοριστικό, τι θα κάνει;

Θα χτίσει νέα τζάκια; Θα αφήσει την οικονομία να σέρνεται με εκατομμύρια ανέργων και ανθρώπων στο όριο της φτώχειας; Θα πάει στην Δραχμή μοιράζοντας κουπόνια, όπως έλεγε ο κ. Λαπαβίτσας και η ΛΑΕ, γιατί δε θα μπορεί να παραμείνει στο πλαίσιο του Ευρώ όπου το χρήμα αντιστοιχεί σε μία πραγματικότητα και όχι σε ό,τι αποφασίσει βολονταριστικά το όποιο Υπουργικό Συμβούλιο με την υποτίμηση στην κωλότσεπη;


Δεν αρκεί η αποπομπή του ρατσιστή, του άντρακλα, του φαλλοκράτη Δημήτρη Καμμένου. Η ελευθερία και η ισότητα ζητούν πρακτική εφαρμογή όταν μιλάμε για χώρες και όχι δεξαμενές (αριστερής) σκέψης, ή κόμματα διαμαρτυρίας.

πηγή εικόνας

23.9.15

Μία συντροφική απάντηση στον Μάνο Ματσαγγάνη


Μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης είναι μία καλή στιγμή για να κοιτάξουμε μπροστά. Ελπίζω να με συγχωρήσει ο Μάνος Ματσαγγάνης που θα χρησιμοποιήσω την ανοιχτή επιστολή του - ως τέτοια την εξέλαβα - για αυτό το σκοπό. Θα με συγχωρήσει, γιατί το παρόν είναι σε συνέχεια ψηγμάτων της επιστολής του κι ας είναι αντίθετο στο πνεύμα στο οποίο εντάσσεται η ανάλυση που παρουσιάζει. Θα με συγχωρήσει, αν αναγνωρίσει ένα οξύμωρο μεταξύ της πολιτικής του τοποθέτησης, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ όταν μιλάει για το κοινωνικό κράτος με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, και της επιστολής.

Ο ΜΜ κάνει μία τεχνική και αριθμητική κατάτμηση του πληθυσμού για να εξηγήσει γιατί δεν εισακούστηκε το κέντρο και το Ποτάμι ειδικότερα. Νομίζω πως κάνει λάθος. Πολιτική είναι το γενικό, η ενοποιητική πρόταση που έρχεται μέσα από την επίγνωση των μερών. Αυτή η πρόταση είναι που λείπει οδηγώντας σε επαναλαμβανόμενες ήττες το χώρο που δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει ένα ικανοποιητικό όνομα και προσδιορισμό. Ανατριχιάζω ακόμα και εγώ στο ακραία προβληματικό «προοδευτικό, φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό» που στερείται κάθε φιλοδοξίας αλλά ετεροπροσδιορίζεται ατυχώς.

Όλοι όσοι περιγράφει μέσα από την κατάτμηση που κάνει (αγρότες, υπάλληλοι κλπ) δεν είναι δρώντες μέσα στο ίδιο προβληματικό πλαίσιο;
Δεν διέπονται από τις ίδιες ανάγκες ως προσωπικότητες; Η πολιτική πότε έχασε τη δυνατότητα να φτιάχνει συλλογικά αφηγήματα που να εξειδικεύονται στις επαγγελματικές, κοινωνικές και οικονομικές τάξεις; Πότε παραιτήθηκαν ή απαλλάχτηκαν οι πολιτικοί από αυτή την ευθύνη;

Δεν περιμένω πως θα βρεθεί ο Ομπάμα και ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Ομπάμα για να ανοίξει το ασφαλιστικό στη χώρα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως οι συνταξιούχοι πρέπει να τίθενται a priori απέναντι από όποιον οφείλει να προτείνει λύσεις.
Τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις μας. Πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσει κάποιος πως θα πρέπει να γίνει κάτι ούτως ώστε να πάψουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να είναι χαρτζιλικοεξαρτώμενα; Πως πρέπει να έχουν τροφή, στέγη, μέλλον και αξιοπρέπεια και μετά το θάνατο των παππούδων τους; Πότε αποτύχαμε, ή αποδεχτήκαμε την αποτυχία, να βάλουμε αυτή τη συζήτηση μέσα στα σπίτια και το εκλογικό σώμα; Αν η εκκίνηση είναι πως είναι εγωιστές δεν θα πειστεί κανείς βέβαια, ακόμα κι αν αυτό είναι εν μέρει σωστό.

Πότε χάσαμε κάθε ελπίδα
, ή πεποίθηση, πως έχουμε υπεύθυνους δημοσίους υπαλλήλους - ανθρώπους που μετέχουν των κοινωνιών τους και των συλλογικών προσπαθειών, με την ίδια ανάγκη με τους υπόλοιπους εργαζόμενους να νιώσουν περήφανοι για το έργο που προσφέρουν;

Είναι αδιανόητο πως ξεχωρίζουμε και ακυρώνουμε συστηματικά και συλλήβδην κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες επειδή δεν έχουμε πειστικές προτάσεις.
Βέβαια δεν μπορεί να είναι πειστικό με διοικούντες από τον κομματικό στρατό, με μόνο στόχο την προσωπική ανέλιξη ή ακόμα και τις ερωτικές περιπέτειες. Ούτε αυτά τα ξέρουμε; Ούτε λύσεις έχουμε να προτείνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι δημόσιοι διοικητές πρέπει να ορίζονται με opengov αντί με τον παραδοσιακό τρόπο, ασύγχρονα με τις εκλογές, με πενταετή θητεία; Από ‘τικ’ το λέμε ή για να βγάλουμε άχρηστο όποιον υπηρετεί σήμερα; Είμαστε ανίκανοι να εξηγήσουμε το πρόταγμα και να πείσουμε οπότε καταφεύγουμε αποκλειστικά στην ακύρωση και την αστυνόμευση με πειθαρχικούς κώδικες που δεν εφαρμόζουμε;

Αν ψάχνουμε να δούμε τι είναι λάθος στο μεταρρυθμιστικό χώρο, ας ξεκινήσουμε από τη φοβικότητα μας, που γρήγορα μετατρέπεται σε επιθετικότητα, προς το υποκείμενο των μεταρρυθμίσεων, τον πολίτη. Ό,τι δουλειά κι αν κάνει, από όποια τάξη κι αν προέρχεται, όποιες κι αν είναι οι προσωπικές του επιλογές ζωής.


Πρέπει να ξεφύγουμε από την λούπα της αντιπαράθεσης με την κοινωνία αντί της προσπάθειας εκπροσώπησης και καθοδήγησης της. Μία λούπα που εκπροσώπησε κυρίαρχα όσο και καταστρεπτικά ο κ. Βενιζέλος μέχρι σήμερα. Οι προοδευτικοί πολιτικοί κοιτούν στον καθρέφτη όταν αποτυγχάνουν, όχι στον πολίτη. Αυτή είναι η δουλειά όσων ασχολούνται με την πολιτική - όχι η κριτική επαγγελματικών ή άλλων τάξεων. Όσο συνεχίζεται η κατάτμηση και καταγγελία, αυτή που εκδηλώνεται ακραία όταν μιλάμε για τους «γιατρούς του Κολωνακίου» περισσότερο από ότι μιλάμε για θεσμούς, τόσο θα οδηγούμαστε σε νέα εκλογικά και πολιτικά βάθη.

Δε λέω πως το κόμμα στο οποίο ανήκω και στηρίζω το έχει λύσει
, κάθε άλλο. Αλλά αν μη τι άλλο δε φώτισε ποτέ αρνητικά κάποια ομάδα πολιτών με βάση τα όποια κοινά χαρακτηριστικά της.

Τέλος, σε ό,τι αφορά τον κ. Τσίπρα (δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ πια) πρέπει να τον αναλύσουμε για αυτό που είναι, χωρίς να υποτιμούμε τα πραγματικά του χαρακτηριστικά ή το μέγεθος του. Ο νέος Πρωθυπουργός, μετά και τις πρόσφατες εκλογές, ηγεμονεύει. Τους ηγεμόνες δεν τους μαδάς, δεν τους παρακαλάς, δεν τους μειώνεις με χάχανα όπως διάβασα κάπου αλλού. Τους νικάς. Με πρόταση και πολιτική δουλειά. Αν μπορείς.

22.9.15

Μα με τον Πάνο;

Το πολιτικό παιχνίδι του Αλέξη Τσίπρα παραμένει μη ανιχνεύσιμο από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Ακραίο παράδειγμα αυτό της κ. Γεννηματά που σαμποτάρισε μία διευρυμένη κάθοδο στις εκλογές, δεχόμενη χαμηλότερα ποσοστά για το συνδυασμό της, προκειμένου να μην έχει μαζί της τον «μνημονιακό Παπανδρέου» για να διευκολύνει τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση.

Η Μαρία Καρακλιούμη είναι η μόνη που άκουσα να το θέτει στη σωστή βάση: ο νέος Πρωθυπουργός κινήθηκε μέχρι εδώ και έκανε εκλογές θέτοντας τον εαυτό του αντίπαλο των πάντων, προκειμένου να επιβάλλει την πολιτική του ηγεμονία. Προεκλογικά αυτό εκφράστηκε με το σύνθημα που τόσο ενόχλησε: «τελειώνουμε με το παλιό».

Αξίζει επίσης να θυμίσουμε αυτό που είχε γράψει ο Γιάννης Λούλης μετά το δημοψήφισμα, πως ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «συνένοχους» όσων ακολούθησαν το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Ό,τι έκανε, ήταν κατ’ εντολή τους. Η ευθύνη των συνεπειών είναι κοινή, ενώ η στήριξη καθίσταται προσωποπαγής.

Όσοι περιμέναμε σε ένα τέτοιο πλαίσιο συνεργασία του με το «παλιό», είμαστε μάλλον αφελείς. Η συνεργασία με το ξένο σώμα - με τον Πάνο Καμμένο - δεν του παίρνει. Η σύγκριση μαζί του, του δίνει πολιτικά. Τον χρίζει αυτομάτως προοδευτικό, ενώ κυβερνητικά του δίνει πρόσβαση στο συντηρητικό κοινό. Χωρίς να ζητάει και πολλά.



Η όποια συνεργασία εντός Βουλής θα εξαναγκαστεί, είτε γιατί θα είναι θέμα αρχής όπως ήταν ο νόμος για την ιθαγένεια, είτε λόγω πίεσης από το εξωτερικό για την εφαρμογή μέρους της συμφωνίας. Όποιος νομίζει πως διστάσει να φανεί διστακτικός στην ψήφιση κάποιου μέτρου, προκαλώντας αρχικά την «οργή» και μετά τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, αρκεί να δει λίγο το επτάμηνο που πέρασε.


Όταν θα έρθει η ώρα της όποιας συνεργασίας, με βάση τα παραπάνω, δε θα είναι συνεργασία αλλά αφομοίωση. Μοιάζει να έχει το χρόνο για να το δρομολογήσει. Μέχρι τότε, γιατί να «λερωθεί»; Γιατί να περάσει μόνος του τη γραμμή που τράβηξε με κόστος (για τη χώρα) μεταξύ εκείνου και των αντιπάλων του, τη γραμμή που τον έκανε αδιαμφισβήτητα κυρίαρχο; Γιατί να παραδώσει το ριζοσπαστισμό του, την ώρα που προσπαθούν να ριζοσπαστικοποιηθούν όλοι οι άλλοι; Στο μεταξύ θα συνεχίσει να παίρνει στελέχη χωρίς το κόμμα τους. Ποιός θα τα συγκρατήσει - πώς;

Ένας συγκροτημένος πολιτικός αντίπαλος με έντονα τα στοιχεία ανανέωσης ενδεχομένως να μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτό το σχεδιασμό, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ούτε από τον διεκπεραιωτικό κ. Μεϊμαράκη με τις φατρίες της ΝΔ να ερίζουν για την προεδρία, ούτε από την στενόμυαλη αν όχι κουτοπόνηρη Χαριλάου Τρικούπη, αυτή που ανανεώθηκε με έναν (εξαιρετικό) τριαντάρη εκπρόσωπο τύπου που κράτησε εκτός λίστας για να μην σκανδαλίσει τη γενιά του 1-1-4.

21.9.15

Ένα πολύ καλό εκλογικό αποτέλεσμα

Η κάλπη είπε στον Αλέξη Τσίπρα να πάει να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε και κατ’ επέκταση να εφαρμόσει αυτό που έφερε. Όπως το καταλαβαίνει και έχει συνεννοηθεί εκείνος.

Η κάλπη είπε επίσης πως κέντρο, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά είναι αποσαθρωμένα. Σαν δέντρα με τις ρίζες στον αέρα· κουνήθηκε και το δέντρο και το έδαφος, αλλά μοιάζει να μην το έχουν καταλάβει.

Οι εκλογές κερδήθηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα με κλειστές τράπεζες, νέο μνημόνιο, συνέχιση του ΕΝΦΙΑ και τα επιβαρυμένα σημειώματα από την εφορία να περιμένουν τους πολίτες στο TAXIS.

Ας περιοριστούμε σε αυτά, ας πούμε πως ο μέσος ψηφοφόρος δεν αντιλήφθηκε πως η διαπραγμάτευση κόστισε κάποιες δεκάδες δισεκατομμυρίων νέου χρέους, πως κόστισε κι άλλα 25 δισεκατομμύρια που χάθηκαν από τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών (αφού οι μετοχές που είχε στα χέρια του το κράτος έναντι των χρημάτων του φορολογούμενου έγιναν παλιόχαρτα), πως χάθηκαν κι άλλες θέσεις εργασίας. Και θα χαθούν κι άλλες.

Πώς διάολο έχασαν τις εκλογές οι αντίπαλοι του;

Ο κ. Τσίπρας είπε: θα χτυπήσω το σύστημα. Την ολιγαρχία. Δεν εξετάζουμε την αλήθεια της δήλωσης - δεν είναι της παρούσης. Τι έγινε το τελευταίο δεκαήμερο των εκλογών, με ένα τεράστιο ποσοστό αναποφασίστων να τον παρακολουθεί; Δέχτηκε μία ανελέητη επίθεση από το Πρώτο Θέμα, που έφτασε να μπει στο σχολείο του παιδιού του. Και τα δώρα των απέναντι δεν σταμάτησαν εδώ.

Ποιός ήταν ο αντίλογος; Τι πρότειναν οι αντίπαλοι του; Το κέντρο και οι εκατέρωθεν του, αριστερά και δεξιά; Τίποτα. Αν εξαιρέσει κανείς τα ανέκδοτα από τα βλάχικα της Βάρης, πως ο κ. Τσίπρας πάχυνε ή πως είναι κοντός και δεν το αποδίδει ο σκηνοθέτης της ΕΡΤ. Υπήρξε και το ανέκδοτο της κ. Γεννηματά, που μίσησε αίφνης το μνημόνιο... Είπε να δικαιώσει τους αντιμνημονιακούς μπας και το ανταλλάξει με υπουργικούς θώκους ή έστω μερικές Γραμματείες, για τα στελέχη της «νέας αρχής» που κάνει.


Ακούσαμε και κάποιους δήθεν κεντροδεξιούς, καραδεξιούς, πρώην υπουργούς, που κάποτε είχαν το χαρτοφυλάκιο της εσωτερικής ασφάλειας, να ανησυχούν για τζιχαντιστές ανάμεσα σε δυστυχισμένους την ώρα που γονείς και μη έκλαιγαν ακόμα στην εικόνα ενός νεκρού τρίχρονου προσφυγόπουλου, βρεμένου από τη θάλασσα που το έπνιξε, μπρούμυτα στην άμμο.
Την ώρα που μέχρι και η Καγκελάριος Μέρκελ άνοιγε τα σύνορα της χώρας της για να τους υποδεχτεί. Την ώρα που Bayern & Barcelona έκαναν καμπάνιες ένταξης και υποδοχής των προσφύγων της Συρίας. Ο κ. Βορίδης απαιτεί περισσότερη δεξιά - αυτό κατάλαβε. Ήταν soft ο κ. Μεϊμαράκης... Δεν απευθύνθηκε σε «συναγωνιστές», όπως αλληλοαποκαλούνται εθνικιστές και φασίστες.

Το κέντρο δεν είδε την κακή λειτουργία των κομμάτων του. Την ύβρη του control-freak κ. Θεοδωράκη όταν απάντησε σε ερώτημα που ο ίδιος έθεσε, «γιατί δεν έχει τοπικές οργανώσεις», λέγοντας πως έχει να κάνει με τη διαφανή χρηματοδότηση και όχι στο ότι θα έπρεπε να κλωνοποιηθεί για να τις κουμαντάρει και αυτές «προσωπικά», ελλείψει δημοκρατικής λειτουργίας στο κόμμα του. Το προχώρησε χθες βράδυ, κατηγορώντας τον κόσμο της περιφέρειας πως δεν τον κατάλαβε· «στουρνόβλαχους» δεν τους είπε. Το ενδεχόμενο να μην τους κατάλαβε αυτός, δεν του πέρασε από το νου.

Το κέντρο δεν εξέτασε τον πολιτικό του λόγο. Επέμεινε στο διδακτικό πολιτικό ύφος, σαν αυτό του κ. Βενιζέλου, που θαυμάζεται εσωτερικά, από μέρος του πολιτικού συστήματος, την αυτο-ανακηρυγμένη ελίτ χωρίς κοινωνικές αναφορές, την ώρα που προκαλεί θυμό και απέχθεια στο μέσο ψηφοφόρο που έχει σηκώσει το βάρος της αποτυχίας και του φιλοτομαρισμού ανθρώπων εκτός «μάζας».

Μουστάκες αντί για νιάτα, παρωχημένη αντρίλα αντί για ανθρωποκεντρική ατζέντα, έλλειψη δημοκρατικότητας αντί για ισότητα, μαγκιά και υποτιμητικός τόνος αντί για πλουραλισμό σε ό,τι δεν του ανήκει, το «κέντρο».



Και απορούν γιατί έχασαν. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το ίδιο ποσοστό και όταν υπέγραφε και όταν έσκιζε το μνημόνιο. Γιατί νίκησε με την ελάχιστη προσπάθεια. Αφήστε τους να αναρωτιόνται... 



Το σημερινό είναι ένα καλό αποτέλεσμα. Αφενός γιατί αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη του Μνημονίου του, με τη σύμφωνη γνώμη του λαού. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της χώρας για την εφαρμογή του. Αφετέρου γιατί μπορεί να κινητοποιήσει τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις να προχωρήσουν σε αλλαγές, να εξελιχθούν, να μάθουν να ακούν αντί μόνο να λένε, προτού προτείνουν ξανά αλλαγές για τη χώρα. Τέλος, γιατί αυτές οι εκλογές ισοδυναμούν με δημοψήφισμα για το νόμισμα - το grexit ως πολιτική πρόταση είναι νεκρό, μαζί με τους πολιτικούς εκφραστές του.

Ο κόσμος έχει αλλάξει και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, πλην Τσίπρα, χάσκει και ομφαλοσκοπεί μέσα από την μπουρμπουλήθρα του. Απόδειξη η φαντασίωση (μας) πως θα ακουμπούσε το παλιό. Πως θα συνεργαζόταν μαζί του, την ώρα που όλα δείχνουν μακριά από αυτό. Πως θα λερωνόταν.

Μακάρι να έχει μάθει τουλάχιστον αυτός από τα λάθη του τα τελευταία χρόνια - από τα αντικοινοβουλευτικά περί «Πινοσέτ» μέχρι τον Βαρουφάκη που τον έπεισε. Να μη νίκησε μόνο ο τακτικισμός. Αλλιώς την πατήσαμε.

Ο κ. Καμμένος των 185.000 ψήφων πνίγει την αριστερά. 

17.9.15

Ο Αυριανισμός στη σχολική αυλή


Ο Θέμος δεν είναι απλά ο διάδοχος του Αυριανισμού, είναι ο άνθρωπος που τον προχώρησε σε νέα βάθη τραβώντας τη χώρα μαζί του. Το έκανε απολύτως συνειδητά, σπέρνοντας το μίσος σε κάθε ευκαιρία, επαναπροσδιορίζοντας διαρκώς το χαμηλότερο κοινό παρανομαστή.

Η γκάμα του κυμαίνεται μεταξύ πολιτικών ρεπορτάζ που καταδικάζονται μετά από χρόνια στις δικαστικές αίθουσες (σαν αυτό για την Μαργαρίτα στη Λίστα Λαγκάρντ) και φτάνουν σε lifestyle κομμάτια για τους πολιτικούς εκφραστές του μίσους που σπέρνει, σαν αυτό για τον Κασιδιάρη και τις φιλενάδες του, ή τα ψευδή περί συνοδείας γιαγιάδων στα ΑΤΜ από τη ΧΑ για να τους τραβήξει τότε από το περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Ο Θέμος προκειμένου να επιτεθεί με τους δικούς του όρους και ήθος στον τέως Πρωθυπουργό, επιτέθηκε σε ένα ολόκληρο σχολείο, μπούκαρε με Δούρειο Ίππο ένα γονιό, παρέδωσε τη γυναίκα μου, την ιδιωτικότητα μας, την σχολική αυλή του σχολείου των παιδιών μας και τους φίλους μας βορά στις στρατιές των τρολ που εξέθρεψε, όσο και των αναγνωστών που δεν είναι συνειδητοί ή έχουν την όποια πολιτική ένσταση σε ό,τι αφορά τον Αλέξη Τσίπρα.

Η Μάγια, η γυναίκα μου, εκτέθηκε στο εξώφυλλο της εφημερίδας, στο δισέλιδο, στο site, στα site που αναδημοσίευσαν, σε blogs, ως μέρος μιας ολιγαρχίας που «πίνει το αίμα του λαού με τη μπουρού». Δεν έχει σημασία πως τα δίδακτρα στο συγκεκριμένο σχολείο είναι στο ένα τρίτο ή ένα τέταρτο άλλων ιδιωτικών. Για το δημοσίευμα είναι «το πιο παλιό και το πιο ακριβό της χώρας».

Το δημοσίευμα χρησιμοποίησε και στοχοποίησε όλους τους γονείς του σχολείου - όσους φωτογραφήθηκαν και όσους όχι - ως κομπάρσους σε ένα μυθιστόρημα περί μίας δήθεν αριστοκρατίας, στη συγκεκριμένη χρονική και πολιτική συγκυρία, των εκατομμυρίων ανέργων και άλλων τόσων που ζουν στο όριο της φτώχειας.

Οι αχρείαστες φωτογραφίες τραβήχτηκαν από ένα γονιό, που καλύφθηκε πίσω από το ίδιο του το παιδί για να φωτογραφήσει τους συμμαθητές του και τους γονείς τους, με σαφές brief για το ποιές θα ήταν οι ανάγκες του ρεπορτάζ: «δώσε μου lifestyle». H Μάγια τους έκανε, τράβηξε τα πρώτα αρνητικά σχόλια από τα κοράκια του, οπότε ανέβασαν κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες φωτογραφίες της. Στα σχετικά άρθρα, δίπλα στη φωτογραφία της, δίδεται λινκ για το έμεσμα του Πιτσιρίκου - άλλος ένας που έκανε καριέρα πουλώντας μίσος πάνω στην κρίση.

Σε αυτό το βωμό του διχασμού, στην έξαρση του, ο γονιός-φωτογράφος δεν σκέφτηκε καν πως το παιδί του θα απομονωθεί. Ποιός θα το δεχτεί στο σπίτι του, για παιχνίδι ή σε παιδική γιορτή και με τίνος τη συνοδεία; Τι θα γίνει όταν θα καταλάβει πως όλοι οι άλλοι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι αλλά όχι ο δικός του; Πόσο κάνει αυτό; Αρκούν τα αργύρια τη θυσία της ομαλής προσαρμογής του παιδιού σου στο δημοτικό σχολείο; Στην τάξη, στο μικρόκοσμό του;

Η φωτογραφία της Μάγιας βγήκε και στο ΣΚΑΙ, στην εκπομπή του απόφοιτου της Σχολής Μωραΐτη και θύμα φυσικής πολιτικής βίας, του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Ούτε αυτός κατάλαβε γιατί μία μαμά δεν έχει θέση στον προεκλογικό αγώνα του Θέμου Αναστασιάδη;  Γιατί δεν την έκοψε; Πώς αιτιολογεί τη δική του επαγγελματική συμμετοχή σε αυτό τον Αυριανισμό; Τη στοχοποίηση εκατοντάδων οικογενειών.


Και το βασικό ερώτημα για μένα παραμένει ανοιχτό: το γεγονός ότι τα παιδιά του τέως Πρωθυπουργού πηγαίνουν σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια είχε λάβει δημοσιότητα και δεν είχε αμφισβητηθεί. Δεν υπήρχε κάτι προς απόδειξη εδώ για να χρειάζεται φωτογραφικό ντοκουμέντο. Δεν υπήρχε δικαιολογία για την παραβίαση. Η Μάγια, η Χριστίνα, ο Αλέξης, οι άλλοι γονείς - κανείς μας - δεν ήταν μέρος της μη-αποκάλυψης, αλλά κομπάρσοι στο διχαστικό μυθιστόρημα του Θέμου.

Τα αντανακλαστικά όσων το αναπαρήγαγαν πότε χάθηκαν; Πώς δικαιολογεί κάποιος την απευθείας σύνδεση της σχολικής αυλής με τη δημόσια σφαίρα, σε κάτι τόσο ψευδές, δηλητηριώδες και αρνητικό σε ό,τι αφορά εμάς και το σχολείο των παιδιών μας; Ποιά ΕΣΗΕΑ και ποιός Μπογδάνος δείχνουν ανοχή ή επικροτούν κάτι τέτοιο; Και πώς τελικά θα πάμε όλοι μαζί, να βγάλουμε τη χώρα από το τέλμα αν επιτρέψουμε στους σύγχρονους Αυριανιστές να σπέρνουν το μίσος με τον κιτρινισμό, μιας τάχα ενημέρωσης, χτισμένης στο ψέμα;

Όσο για τον ίδιο τον Θέμο, το έχει λύσει το θέμα του - δεν έχει ενδιαφέρον για τη χώρα που βυθίζει με τον οχετό του. Τα συμφέροντα του, η δική του οικογένεια μας στέλνουν τα χαιρετίσματα τους από την ασφάλεια της Ελβετίας, όπου μετακόμισαν, μακρυά από το δηλητήριο του και τις συνέπειες του για την ελληνική κοινωνία. Τα δικά του παιδιά, οι φίλοι τους και οι γονείς τους δε θα φωτογραφηθούν ποτέ, ειδικά σε ένα τόσο αρνητικό πλαίσιο.


12.9.15

Μην τσακώνεστε... #ekloges15r2



Οι εκλογές έχουν νόημα όταν προκηρύσσονται με αφορμή πραγματικό διακύβευμα και όχι όταν γίνονται για να διασώσουν την καριέρα ενός πολιτικού. Ο κ. Τσίπρας το εξήγησε καθαρά όταν προφανώς απευθυνόμενος στο κομματικό του ακροατήριο μας θύμισε τη μοίρα όσων ψήφισαν μνημόνιο χωρίς να πάρουν νέα νομιμοποίηση: τον έφαγαν οι αντιμνημονιακοί μέσα και έξω από το κόμμα τους. Ο κ. Τσίπρας το γνωρίζει καλά αυτό - συνέβαλλε και ανδρώθηκε εκμεταλλευόμενος την υπευθυνότητα όσων έλεγε «Πινοσέτ» - μέχρι που ήρθε η ώρα να υπογράψει κι αυτός ένα· το τρίτο, με κόστος δισεκατομμυρίων νέου χρέους.

Η κρίση έφερε το Μνημόνιο. Η κρίση γεννήθηκε από την αποσάθρωση των θεσμών και των θεσμικών εργαλείων στο βωμό του πολιτικού κυνισμού και κορυφώθηκε επί Κώστα Καραμανλή φτάνοντας τη χώρο στο σημείο χωρίς επιστροφή: ή θα αλλάζαμε ή θα βουλιάζαμε.

Πέντε χρόνια πνιγόμαστε αργά και βασανιστικά αφού δεν αλλάζουμε τίποτα. Οι δύο μονομάχοι αυτής της εκλογικής μάχης δεν έχουν δείξει ούτε για μία στιγμή πως αντιλαμβάνονται το πρόβλημα ή πως επιθυμούν να κάνουν κάτι για αυτό. Η υπογραφή μίας συμφωνίας δανεισμού δε λέει τίποτα από μόνη της. Ο παλαιοκομματισμός αμφότερων και η οπισθοδρόμηση σε κάθε ευκαιρία τα λέει όλα.

Το αυτό ισχύει και για το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, αφού αποτελείται από ό,τι απέμεινε μετά τον εξοστρακισμό κάθε μεταρρυθμιστικής δύναμης από τις τάξεις του. Η συμμετοχή στο 4-2-1 του Σαμαρά αντί να βάλει βέτο στην εμπράγματη κατάργηση του opengov (ο νόμος ισχύει ακόμα - απλά δεν εφαρμόζεται) είναι ενδεικτική.
Όπως είναι ενδεικτικές οι εξαιρέσεις των υπαλλήλων του Υπ. Οικονομικών από τους κανόνες που μπήκαν για τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Ενδεικτικά όσων είδαν τότε το φως της δημοσιότητας και όσων δεν το είδαν όπως οι τροπολογίες την τελευταία μέρα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, ή το πώς και γιατί παραπέμφθηκε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ως ο πρώτος των «μνημονιακών». Για όποιον σκεφτεί πως το ΠΑΣΟΚ άλλαξε σελίδα, μόλις χθες, η νέα Πρόεδρος μπήκε στην πλειοδοσία των υπολοίπων για την αγροτική ψήφο υποσχόμενη τη μη εφαρμογή των διατάξεων που και η ίδια ψήφισε με το νέο Μνημόνιο. Στο νου έρχεται η καημένη Κατερίνα Μπατζελή κι εκείνο το πρωτοσέλιδο με τη φράση της: «Έχουμε τρελαθεί εντελώς»;

Έτσι, χάνεται κάθεται προσδοκία σύνταξης ενός ελληνικού σχεδίου για τη χώρα, ένα σχέδιο που θα ανατρέψει κατεστημένα συμφέροντα και πρακτικές για να γεννήσει την ελπίδα κρατώντας κεφάλαια και μυαλά στο εσωτερικό για να ανοικοδομηθεί η χώρα. Το μόνο που μένει είναι η εφαρμογή του Μνημονίου.

Ως προς αυτό, την εφαρμογή των όρων της δανειακής σύμβασης, θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο «Το Ποτάμι», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να κερδίσει την ψήφο μου. Επιπλέον, σε μία κρίση θεσμών, σε μία πολιτική κρίση, το τελευταίο που χρειάζεται ο τόπος είναι έναν ακόμα λαϊκιστή με προβιά, σαν τον Σταύρο Θεοδωράκη. Η προβιά είναι προβιά, είτε πλασάρεσαι για μεταρρυθμιστής ή ό,τι άλλο έχουμε δει. Ποσώς ενδιαφέρει. Από το δίλημμα με βγάζει πως στην περιφέρεια μου δεν έχουν επικεφαλής κάποιον σαν τον Μάνο Ματσαγγάνη, τον οποίο έθαψαν στην 5η θέση του Επικρατείας.


Τι μένει;

Αν το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε από αυτές τις εκλογές είναι η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, αυτού που υπεγράφη γιατί δεν εφαρμόσαμε τα προηγούμενα δύο, η μόνη ελπίδα είναι να κυβερνήσουν οι δύο μεγάλοι μαζί. Αν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης πάρει πάνω από 5% να μπει κι αυτός. Να μη μείνει κανείς απέξω για να πετάει πέτρες για μία ακόμη φορά. Δε μας παίρνει άλλο. Το grexit παραμένει στο τραπέζι - τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Λίγο μας ενδιαφέρει αν οι φανεροί υπέρμαχοι της Δραχμής καταλαβαίνουν ή γνωρίζουν για ποιούς δουλεύουν. Έχει ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον το γιατί υπάρχει ακόμα ανοχή κρυπτοδραχμολάγνων μέσα στα μεγαλύτερα κόμματα, αλλά αυτά θα τα δούμε παρακάτω.

Σε αυτές τις εκλογές το μόνο διακύβευμα είναι αν το 2016 θα μας βρει και αφήσει με Ευρώ ή με Δραχμή και ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν το ομολογούν, ούτε τους απασχολεί. Δεν προκήρυξαν εκλογές για αυτό αλλά για να γλιτώσουν από την ανυποληψία της κωλοτούμπας τους. Εμείς, όμως, πρέπει να αποφασίσουμε με αυτό στο μυαλό. Ο λαός πρέπει να δείξει πως έχει προσπεράσει τον πολιτικό κυνισμό και να απαιτήσει ένα ασφαλές αύριο.


Μην τσακώνεστε, λοιπόν. Είναι αχρείαστος ο διχασμός που έσπειραν με το δημοψήφισμα και η όποιας έντασης συνέχιση του. Πάμε στην κάλπη χέρι-χέρι, φροντίζοντας να κυβερνήσουν μαζί και μακάρι στις επόμενες εκλογές (που δε θα αργήσουν) να έχουμε και άλλες επιλογές, υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων που θα έχουν την ικανότητα και το θάρρος να προτάξουν ένα εθνικό σχέδιο για το μέλλον της χώρας.


---
σχετικά
Πολίτης: Το αδιέξοδο ενός «πολιτευτή»

10.9.15

Το αδιέξοδο ενός «πολιτευτή»


Πιστεύω στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα κόμματα το πολιτικό σύστημα, τους πολιτικούς, τις οργανώσεις πολιτών και τους πολίτες.

Πιστεύω στην Ανοιχτή Κοινωνία, στην ισότητα, στο δικαίωμα όλων στην αυτοπραγμάτωση, στους κανόνες και τις διαδικασίες.

Και δεν έχω τι να ψηφίσω.



To debate

Ήλπιζα πως το χθεσινό debate θα με έσπρωχνε προς κάποια κατεύθυνση, αλλά ομολογώ δύο φορές απελπισμένος.

Η χθεσινή τηλεμαχία ήταν η εικόνα του αδιεξόδου: επτά ολίγιστοι «αρχηγοί» απέναντι σε επτά εκπροσώπους ειδικών συμφερόντων - αυτούς που εγκρίνει το πολιτικό σύστημα ως συνομιλητές. Στη σημερινή συγκυρία, από τα τάρταρα της δημοκρατίας μας, μοιάζει να ισχύει και το αντίστροφο: και οι αρχηγοί ενδέχεται να παρίστανται κατόπιν έγκρισης. «Κράτα με να σε κρατώ» το λέει ο λαός.

Το format της τηλεμαχίας, κατόπιν συνεννόησης τηλεοπτικών καναλιών και πολιτικών κομμάτων, είναι ενδεικτικό της θεσμικής μας κατάρρευσης. Εκπροσωπήθηκαν 7 κόμματα, επτά καναλάρχες και οι μεταξύ τους σχέσεις. Γιατί να μην έχει την ευθύνη η ΕΣΗΕΑ; Γιατί όχι ένας ή τρεις moderators αλλά επτά, με ανοιχτή αναφορά καναλιού προέλευσης; Γιατί κανείς από τα έντυπα Μέσα; Προσεχώς «Εσκομπάρ».

Η εικόνα ήταν ενός κλειστού συστήματος συντήρησης, ειδικά τώρα που γνωρίζουμε τα πεπραγμένα των περισσότερων στη διακυβέρνηση: επτά προτεινόμενοι διαχειριστές μίας καταστροφής, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική για αλλαγές, διαγωνιζόμενοι σε μικρο-διορθώσεις αναλόγως εκλογικής απεύθυνσης - πελατείας.

Σε κανενός πολιτικού αρχηγού (και άρα κόμματος) το λόγο δε χώρεσε η διαφάνεια, η ανοικτότητα, η ανεκτικότητα, τα δικαιώματα, η δικαιοσύνη ως όροι ύπαρξης των πολιτών για αρχή, ούτως ώστε να νιώσουν την ελευθερία και την ασφάλεια να επιδιώξουν την αυτοπραγμάτωση τους - να δημιουργήσουν, να αισθανθούν περήφανοι για το μόχθο τους, να παράξουν πλούτο και έτσι να ξαναστήσουν και την οικονομία της χώρας που με τη σειρά της θα έρθει να υποστηρίξει όσους έχουν ανάγκη, τα ασθενέστερα στρώματα· ημεδαπά και μη.

Τέλος, ο αποκλεισμός εκπροσώπων κόμματος με κοινοβουλευτική παρουσία και νόμιμη συμμετοχή στις ερχόμενες εκλογές (ας μη έσερναν ΟΛΟΙ τα πόδια τους στην παραπομπή της υπόθεσης στη δικαιοσύνη ελέω ψηφαλακίων), της ΧΑ, από τη χθεσινή διαδικασία δίνει το δικαίωμα στους φασίστες να συνεχίσουν να λένε πως τα αστικά κόμματα τους φοβούνται όσο και τη δημοκρατία. Βούτυρο στο προεκλογικό ψωμί τους. Πόσο δύσκολο ήταν να τους καλέσουν και να τους αποδομήσουν;


Οι αρχηγοί 


Ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας
δεν έχει κανένα περιθώριο πια να πλασάρεται σαν δυνητική έκπληξη, πως τάχα έχει καλές προθέσεις και μία στιβαρή πολιτική πυξίδα που θα τον κατευθύνει κατόπιν προσγείωσης στην πραγματικότητα. Η προσγείωση έγινε, αλλά η πολιτική του πυξίδα δείχνει τελικά λάθος «Βορρά». Απέτυχε σε κάθε σταυροδρόμι όπου είχε να επιλέξει μεταξύ του σεβασμού της δημοκρατίας και του κομματικού τακτικισμού, επιλέγοντας πάντα το δεύτερο. Δεν υπάρχει τίποτα το νεωτερικό στον κυνισμό κ. Πρωθυπουργέ - αυτός μας έφτασε στο σήμερα. Δεν έχει νόημα να περάσουμε σε θέματα κυβερνητικής απραξίας, χαριστικών πράξεων, τροπολογιών, χτυπήματος αντί εξέλιξης της Δι@γειας, επιλογών προσώπων σε καίρια πόστα και την παντελή έλλειψη έμπρακτων αποδείξεων πως αντιλαμβάνεστε ποιό είναι το πρόβλημα της χώρας.

Ο πρώην Πρόεδρος της Βουλή και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μεϊμαράκης, έχασε την ευκαιρία που είχε να υφαρπάξει το Κέντρο, αφού δε δείχνει καμία διάθεση να αποκηρύξει τους Μπαλτάκους της παράταξης του, τις επιλογές τους το περασμένο διάστημα και τη συλλογική ευθύνη τους για την γιγάντωση της αποκλεισμένης από τη χθεσινή διαδικασία Χρυσής Αυγής. Για την ανοιχτή ανοχή του προκατόχου του (και των συγκυβερνόντων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) στη ρατσιστική βία. Όχι μόνο δεν τους αποκηρύσσει, αλλά δείχνει ανανεωμένη ανοχή στο όνομα... της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου! Το πότε έγινε θέμα ελευθερίας το να διατηρείς φασίστες και μισαλλόδοξους μέσα στο κόμμα σου, θα μας το εξηγήσει ελπίζω στην επόμενη τηλεμαχία... Δεν αξίζει καμία περαιτέρω ανάλυση αυτό το ανοιχτά ακραία δεξιό μόρφωμα.

Η κ. Φώφη Γεννηματά επίσης δεν δείχνει να έχει πολιτική κατεύθυνση. Το μόνο της πρόταγμα εχθές ήταν αυτό της κυβέρνησης τετραετίας. Πότε μπήκε στην ατζέντα της σοσιαλδημοκρατίας η με κάθε κόστος «σταθερότητα»; Όταν έγινε προσωρινά, σε συνθήκες ελεύθερης πτώσης εξαιτίας όσων άφησε πίσω της η κυβέρνηση Καραμανλή, έχασε. Η ειρωνεία είναι πως επιστρέφουν κάτω από ένα τέτοιο πρόταγμα στελέχη από την εποχή του ΠΑΚ, αλλά σαν κουρασμένα παλικάρια, όπως ο κ. Λαλιώτης, ενός ΠΑΣΟΚ που κάποτε ήταν σαφής δύναμη ανατροπής (που εν πολλοίς πέτυχε).
Ειρωνεία δεύτερη, το ότι μιλάει διαρκώς σε πρώτο πληθυντικό, «εμείς», αναφερόμενη στο έργο αυτού που απέκλεισε από την εκλογική συμπαράταξη που δημιουργήθηκε με τη ΔΗΜΑΡ του 4-2-1 και τον κ. Χατζησωκράτη που έστελνε mails στα κομματικά στελέχη για το πώς θα πάρουν τις κενές θέσεις διευθυντών στα νοσοκομεία επί Παπαδήμου. Είναι δύσκολο να πείσει μία ηγέτης όταν δεν μπορεί να πει «εγώ» μετά από μία πορεία δεκαετιών στην πολιτική. Όταν δεν έχει κάτι να δείξει σε επίπεδο αρχών, πολιτικού λόγου, ή πεπραγμένα.

Όσο για τον κ. Θεοδωράκη, το σχόλιο μου θα περιοριστεί στην αφοσίωση του στη χθεσινή, μοναδική για αυτόν, διαδικασία, αφού δε θα συμμετέχει σε άλλο debate, στην οποία βρήκε χρόνο και διάθεση να σκεφτεί πως είναι μια καλή ιδέα να τραβήξει φωτογραφία τον διπλανό του και να την ποστάρει σαν έφηβος στο Instagram. Στα 50φεύγα του. #YOLO Σταύρο - enjoy… Αν μη τι άλλο γλιτώνω από την υποχρέωση να σχολιάσω σοβαρά τα λεγόμενα σου και τα επίμονα χτυπήματα ενάντια στον κοινοβουλευτισμό. (sorry για τον ενικό, αλλά σε κάνω follow στο Insta #buddies).




Το χθεσινό τραπέζι συμπλήρωναν ο κατ’επάγγελμα πλέον ψεύτης, ο Πάνος «εγώ δεν έχω καταδικαστεί ποτέ για τίποτα» Καμμένος, ο Παναγιώτης «έχω σχέδιο για τη Δραχμή και κουπόνια μπας και μας φτάσει το ψωμί» Λαφαζάνης και ο επίσης πολιτικά ανέντιμος καπιταλιστής-κομμουνιστής κ. Κουτσούμπας (σόρρυ για όσους λένε το ΚΚΕ «τιμημένο»). Πλάκα έχει το ΚΚΕ, οι όμορφες αναλύσεις που έκανε η κ. Παπαρήγα, αλλά το ξέρουν πρώτοι αυτοί πως όταν τελειώνει η ανάλυση και φτάνουν στο δια ταύτα δεν προτείνουν κάτι ρεαλιστικό για την κοινωνία. Είναι μία μηχανή συντήρησης σε μία χρονικά απροσδιόριστη μάχη των τάξεων, εφάμιλλη αυτών της Εκκλησίας και της Δεξιάς στη χώρα.

Από αυτές τις εκλογές θα λείψουν και τα μικρά κόμματα: οι οικολόγοι και η ΔΗΜΑΡ απορροφήθηκαν (από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα), το Κίνημα του Γ. Παπανδρέου δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε νέα εκλογική διαδικασία τόσο σύντομα μετά τις προηγούμενες δύο σε διάστημα λίγων μηνών, ενώ θα υπάρχει πληθώρα επιλογών σαν αυτές του κ. Λεβέντη με υποψήφιους γνωστούς στο τηλεοπτικό κοινό από τις εκπομπές της Αννίτας Πάνια, «Κυνηγοί» κλπ. Οι Πειρατές νομίζω πήγαν με τον κ. Λαφαζάνη - μπορεί να τους έταξε πως θα θεσμοθετήσει το bitCoin…


Η εποχή των τεράτων, ακόμα

Πριν μερικά χρόνια κάποιοι μιλούσαν για την εποχή των τεράτων, στο μεσοδιάστημα μεταξύ ενός παλιού και της γέννησης ενός νέου. Λίγο μετά αναρωτηθήκαμε πόσο κρατάνε αυτά τα τέρατα. Σήμερα τα βλέπουμε να μεταλλάσσονται και να πολλαπλασιάζονται με ασύλληπτο ρυθμό.

Και η απορία για τις 20 Σεπτεμβρίου παραμένει: τι να ψηφίσω; Το δε ερώτημα ποιός θα κάνει ένα σχέδιο για τη χώρα των επόμενων γενεών, μπορεί να ειπωθεί μόνο ως ανέκδοτο: «ήταν ένας έτσι, ένας αλλιώς και ένας αλλιώτικος και είπαν πως θα αλλάξουν την Ελλάδα...».

Μακάρι κάποιος να βάλει στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου της εκλογικής μου περιφέρειας ένα πρόσωπο που να ακυρώνει όλη την παραπάνω κριτική και να αξίζει στήριξης. Ένα πρόσωπο που θα ήθελα πάσι θυσία να δω στην Βουλή. Πώς λέμε Αλέκος Φλαμπουράρης (στην Α’ Αθήνας - ΣΥΡΙΖΑ); Καμία σχέση.

Όπως μακάρι να μη δω τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ να βαίνουν προς ισχυρή πλειοψηφία και αναγκαστώ στη φαιδρότητα της «στρατηγικής ψήφου».

Translate