29.5.12

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την πραγματικότητα.

ή 
"Το παραλήρημα ενός νάρκισσου"


Παγκοσμιοποιημένη οικονομία, σημαίνει ότι το παιχνίδι του εμπορίου και της παραγωγής παίζεται από μεγάλες ομάδες που ενώνονται κάτω από κάποια κοινά συμφέροντα και χρησιμοποιούν κοινά εργαλεία. Ένα από αυτά τα εργαλεία είναι το νόμισμα, σε ό,τι αφορά τα κράτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει αυτή την πραγματικότητα, και υπόσχεται ένα άλλο κόσμο. Μία παρέα μερικών κομμουνιστών από μία υποβαθμισμένη πλατεία στο υποβαθμισμένο κέντρο της οικονομικά ασήμαντης Αθήνας, της υποβαθμισμένης όσο και μικρής Ελλάδας, καταγγέλλει αυτή και κάθε άλλη πραγματικοτητα του σημερινού κόσμου.

Αυτό κάποτε θα ήταν αρκετό για να μας κάνει να χαμογελάσουμε με συμπάθεια για την αφέλεια, και να προχωρήσουμε με την ζωή μας. Λέω κάποτε, γιατί στην σημερινή συγκυρία, πρωτίστως του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας και δευτερευόντως της οικονομικής κρίσης, κινδυνεύει να φέρει πραγματικό αποτέλεσμα: την απομόνωση της χώρας από όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα με πολύ κόπο όλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλει το σύνολο, όχι απλά πτυχές του σημερινού κόσμου, αρνούμενος κάθε παραδοχή ή συνθήκη. Και το κάνει ως δυνητικά δύναμη διακυβέρνησης, όχι στα συνήθη πλαίσια του φιλοσοφικού στοχασμού μίας ομάδας άεργων  κρατικοδίαιτων ιδεοληπτικών. Εκεί εντάσσεται και εκείνο το, καθόλου χαριτωμένο, περί πυρηνικών όπλων που κρατάει ο αρχηγός του και απειλεί την παγκόσμια οικονομία. Αρνούμενοι την πραγματικότητα, το ΣΥΡΙΖΑ, και εσχάτως μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν μπορούν να δουν το απλό: ότι “τα πυρηνικά του(ς) όπλα” είναι τοπικής εμβέλειας, όπως και το Ναγκασάκι της ιδεοληπτικής ονείρωξης τους. Η καταστροφή θα είναι τοπική. Εγχώρια. Όπως και η ναρκισσιστική υστερία που τους έφτασε στο να αρνηθούν κάθε συνθήκη του πραγματικού κόσμου στον οποίο ζουν κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που σε καιρό οικονομικής κρίσης, ένας νάρκισσος τσαρλατάνος θα παρασύρει ένα λαό στην καταστροφή. Όταν δε, αυτοί οι λαοί ήταν μεγαλύτεροι, οδήγησαν μέχρι και σε παγκόσμιους πολέμους (βλέπε Χίτλερ, Στάλιν). Ασύγκριτα μεγέθη φυσικά. Τα πυρηνικά του κ. Τσίπρα ξεκινάνε στον Έβρο, και φτάνουν μέχρι την Κύπρο και την Κρήτη. Μέχρις εκεί. Αυτά τα εδάφη θα καταφέρει να παρασύρει στην τρέλα του, με την βοήθεια μερικών εκατομμυρίων ψηφοφόρων, εάν και εφόσον το αποφασίσουν οι δεύτεροι.
Το περιβάλλον που έθρεψε το ναρκισσιστικό του παραλήρημα, και ακολούθως την εκλογική του επιτυχία της περασμένης εκλογικής αναμέτρησης, ήταν αυτό που επέβαλλαν τα γελοία μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτά που μπαίνουν κάθε μέρα σπίτι του καθενός μας, και φρόντισαν ανελλιπώς να σπείρουν την μιζέρια και την παραπληροφόρηση σχετικά με την σημερινή κρίση. Δεν αναλύθηκε το πρόβλημα και οι λύσεις, αλλά απλώθηκε η ηττοπάθεια και η μιζέρια που βόλευε το όποιο μικροκομματικό ή άλλο συμφέρον των διάσπαρτων και αλληλένδετων συντεχνιών. 
Το έκαναν μόνοι τους; Φυσικά και όχι - ανόητη ερώτηση. Το έκαναν μαζί με όσους είχαν κάτι να χάσουν από τις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν στην χώρα (αυτές που όλοι τις δέχονται στην θεωρία, και μετά τις καταψηφίζουν στην πράξη). Εδώ συνέπραξαν με την πολιτική τους αφέλεια και έλλειψη υγιούς πατριωτισμού και κόμματα, όπως αυτό του άλλου διεκδικητή της εξουσίας, του κυρίου Σαμαρά. Είδαν κομματικό όφελος στον “αντιμνημονιακό αγώνα” και έσπευσαν να το καρπωθούν, αγνοώντας συνειδητά τις συνέπειες, προκειμένου να ανακάμψουν κομματικά από τον δίκαιο εκλογικό καταποντισμό του 2009. Το παιχνίδι ήταν απλό: όσο περισσότερη η μιζέρια και η “αδικία”, τόσα περισσότερα μπορούσαν να περιμένουν να εισπράξουν εκλογικά ή έστω δημοσκοπικά, και άρα να επιβιώσουν ως μηχανισμός και πολιτικά πρόσωπα.
Ουδείς ασχολήθηκε να δει τις επιπτώσεις μίας τέτοιας στρατηγικής για την χώρα. Ή τον λαό. Πόση αγωνία μπορεί να αντέξει κάποιος προτού αποκοπεί από την πραγματικότητα. Πόσο εξευτελισμό και πόση μιζέρια; Ο πρώτος κόλακας, τσαρλατάνος ή (υπό κανονικές συνθήκες) γραφικός γελωτοποιός, που θα υποσχόταν μία νέα “Μεγάλη Ελλάδα”, θα έκανε ταμείο. Και βρέθηκαν αρκετοί - δείτε τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου.
Σε ό,τι με αφορά, το δίλημμα Σαμαράς ή Τσίπρας, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Είναι εξίσου επικίνδυνοι, όσο και ανίκανοι να δώσουν λύση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Το αν έχουν κάποια στελέχη που ενδεχομένως να μπορούσαν να δώσουν λύσεις διακυβέρνησης, επίσης με αφήνει παγερά αδιάφορο, γιατί δεν θα τους επιτραπεί να λειτουργήσουν: η εκλογική μάχη δίνεται με άλλη ατζέντα, και αυτή τη φορά δεν μπορέσουν να μην την τηρήσουν.
Ενδεχομένως, μία τρίτη δύναμη, μία μειοψηφία να μπορούσε να φανεί χρήσιμη μετεκλογικά, προσφέροντας εαυτόν ως το άλλοθι πίσω από το οποίο θα μπορέσουν να κρυφτούν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι και να πράξουν τα δέοντα (όπως έκαναν μέχρι σήμερα οι απελθέντες υπουργοί με την Τρόικα), αλλά δεν έχω πολλές ελπίδες ούτε για αυτό το σενάριο. Είναι η πρώτη φορά που δεν βλέπω λύση. Ούτε καν φαντασιακή, όπως όταν πρότεινα την σύσταση οικουμενικής κυβέρνησης προεκλογικά. Σήμερα δεν υπάρχει λύση, γιατί εκεί που οδήγησαν το εκλογικό σώμα οι ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, δεν υπάρχει επιστροφή. Το σοκ της κατάρρευσης θα είναι το χαστούκι που ίσως μας συνεφέρει, μίας κατάρρευσης που θα απαλείψει το σημερινό πολιτικό προσωπικό. 
Έτσι, για να κλείσω, τα διλήμματα αυτών των εκλογών δεν με αφορούν. Είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία μας. Το μόνο που προσπαθώ να δω, είναι με ποιο μετεκλογικό σενάριο θα πληρώσουν τις συνέπειες λιγότερες μελλοντικές γενιές. Ποιος τσαρλατάνος θα μείνει λιγότερο στην διακυβέρνηση δηλαδή, προκαλώντας την ελάχιστη δυνατή ζημία.

23.5.12

Δεν μπορείς να ζεις χωρίς ελπίδα

Η Ελλάδα της μειοψηφίας


Η Ελλάδα της μειοψηφίας

Η Ελλάδα της μειοψηφίας δεν δέχεται την πόλωση.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας καταπιέζει το συναίσθημα της, για να επιτρέψει στην λογική να πάρει ανάσα.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας ενημερώνεται με προσπάθεια, και δεν αφήνεται στους δημαγωγούς του μίσους και της μισαλοδοξίας.
Η Ελλάδα της μειοψηφίας συμβιβάζεται ακόμα και ιδεολογικά, όταν η περίσταση το απαιτεί· τα ζυγίζει και ξεχωρίζει το πρωτεύoν από το δευτερεύoν.
Η Ελλάδα της μειοψηφίας μαθαίνει να συνεργάζεται. Με γνώμονα το πρωτεύoν.
Η Ελλάδα της μειοψηφίας συμβιβάζεται. Γνωρίζοντας ότι ο καλύτερος τρόπος για να μην γίνει ποτέ τίποτα, είναι να τα ζητήσεις όλα τώρα, σαν κακομαθημένο παιδί.
Η Ελλάδα της μειοψηφίας είναι έφηβη. Θα ενηλικιωθεί όταν θα πάψει να είναι διάσπαρτη, μπροστά στην καταστροφή.
Η Ελλάδα της μειοψηφίας μπορεί να μην υπάρξει ποτέ.

18.5.12

Αποδείξτε το

(μία ανοιχτή επιστολή προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων)


Ο ένας λέει “συγνώμη”.
Η δεύτερη λέει “άλλαξα”.
Ο τρίτος λέει “Οικουμενική”.
Ο τέταρτος λέει “συγκυβέρνηση”.
Εγώ λέω “αποδείξτε το”. Γιατί κανείς μας δεν σας πιστεύει πια. 
Ειδικά όταν είμαστε σε προεκλογική (παραμυθο)περίοδο, τόσο πρόσφατα από την προηγούμενη. Εκείνη που δεν φανήκατε να εννοείτε τίποτα από όλα αυτά, εφόσον αποτύχατε να σχηματίσετε κυβέρνηση.
Ενώστε λοιπόν τα όσα “λέτε”, και κατεβάστε ένα σχήμα που να είναι αντίστοιχο των λεγόμενων σας. 
1. Συγκροτίστε προεκλογικά την Οικουμενική που μας τάζετε, και θέστε την στην κρίση του λαού. Αυτό θα σας δώσει την νομιμοποίηση που προφασιστήκατε ότι δεν είχατε πριν από 12 μέρες.
Για να το κάνετε αυτό, θα πρέπει να συνεννοηθείτε προεκλογικά, το ξαναγράφω.
2. Για να κάνετε το παραπάνω και να μπορέσετε να πάρετε τις 50 έδρες σε περίπτωση νίκης, θα πρέπει να κατεβάσετε ένα ενιαίο σχήμα (νέο κόμμα με δυνάμει Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής). Τα κόμματα σας, δεν θα κατέβουν στις εκλογές.
3. Αυτό θα σας κερδίσει την μέγιστη δυνατή αξιοπιστία που μπορείτε να αποκομίσετε από τον κόσμο, έτσι όπως τα καταφέρατε. Τον καθένα ξεχωριστά δεν σας εμπιστεύεται ούτε ο ψηφοφόρος σας. Έχετε δει τις μετρήσεις - τα ξέρετε καλύτερα από εμένα.
4. Θα σας κερδίσει επίσης κάτι ακόμα πολυτιμότερο: κατά την διάρκεια της επόμενης κυβέρνησης, θα έχετε το χρόνο για να να ανασυγκροτήσετε τον χώρο σας, ο καθένας ξεχωριστά, χωρίς την πίεση μίας κατάρρευσης της χώρας, και χωρίς η διαδικασία αυτή να μας πάρει σαν λαό στο λαιμό της.
Αυτό για να το εκτιμήσετε, προϋποθέτει να έχετε καταλάβει ότι τα σημερινά σας οχήματα έφτασαν στο τέλος τους.
5. Η προτεινόμενη διάρκεια αυτής της συμμαχίας, είναι δύο χρόνια. Σε αυτό το χρόνο, η διαπαραταξιακή κυβέρνηση συνεργασίας οφείλει:

- να διατηρήσει την χώρα εντός Ευρώπης, Ευρωζώνης και Ευρώ
- να φέρει εις πέρας τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις
- να βάλει τις βάσεις για να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας
- να προχωρήσει σε σημαντικές συνταγματικές αλλαγές, ούτως ώστε να διασφαλιστεί η ισοπολιτεία και η ισονομία, ειδικά σε ότι αφορά τα προνόμια των βουλευτών σας, την δικαιοσύνη γενικότερα, και τον δημόσιο τομέα που είναι και ο μεγάλος ασθενής.
Στο βαθμό που θέλετε να πιστέψουμε τα όσα θα πείτε προεκλογικά, ετούτη τη φορά, θα πρέπει να μας πείσετε για τις προθέσεις σας. Η  καλή μας πρόθεση έχει εξαντληθεί. 
Η χώρα θα πάει ή μπροστά, ή πίσω. Το κλειδί, το κρατάτε εσείς· δυστυχώς, ή ευτυχώς. Δεν θα μπορέσετε ούτε να εκβιάσετε την ψήφο μας, ούτε να την κλέψετε. Πρέπει να την κερδίσετε.
Φανείτε χρήσιμοι αυτή την ύστατη στιγμή, ζητείστε έμπρακτα συγνώμη - δώστε μας την κυβέρνηση που χρειάζεται η χώρα. Μπορεί τότε να πιστέψουμε το mea culpa σας, και να συμφιλιωθεί και ο κόσμος που διχάζεται ακόμα και τούτη την ώρα, στο προεκλογικό σας παιχνίδι.
Η απόφαση δεν είναι εύκολη. Το αν θα μπορέσετε να την πάρετε, θα κρίνει πρωτίστως το μέλλον της χώρας που χρειάζεται μία φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, και δευτερευόντως την ίδια την μοίρα σας προσωπικά.


17.5.12

Πείτε mea culpa και εξαφανιστείτε


Για δύο χρόνια υπήρξε ένας αγώνας δρόμου για να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή της χώρας, λόγω της ανεύθυνης διαχείρισης δεκαετιών από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με την σύμπραξη συγκεκριμένων ομάδων πολιτών· αυτών που συνέπραξαν ατομικά ή συντεχνιακά στην στρέβλωση με στόχο το δημόσιο κορβανά.
Τον περασμένο μήνα με το PSI, φτάσαμε σε ένα σημείο, με την συνδρομή των άλλων 17 κρατών της συντηρητικής Ευρώπης και Ευρωζώνης (της λιτότητας) και του ΔΝΤ, όπου εξασφαλίστηκε η επιβίωση του κράτους. Έμενε να προχωρήσουμε στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν προκειμένου να διασωθεί και η ιδιωτική οικονομία, και να ξεκινήσει μία τροχιά ανάκαμψης σε βάθος διετίας.
Τι κάναμε τότε; Δημιουργήσαμε μία ακόμα σοβαρότερη κρίση: την πολιτική κρίση που ζούμε σήμερα. 

Το ανεύθυνο πολιτικό προσωπικό, που στην διάρκεια της περασμένης διετίας λαΐκιζε για μικροπολιτικό και μικροκομματικό όφελος, αποφάσισε “να κάνει ταμείο” από την διάσωση, πηγαίνοντας σε πρόωρες εκλογές. Το τι θα σημάνει αυτό για την χώρα, δεν ενδιέφερε κανέναν τους. Δεν το μέτρησαν. Τα νούμερα (που δεν δημοσιοποίησαν, αλλά είχαν) ήταν σαφή: καθοδική τάση σε όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, και δραματικές ανόδους σε τσαρλατάνους κάθε λογής και κοπής. 
Και ήταν λογικό. Ο κόσμος που δεν έχει την δυνατότητα να αναζητήσει πληροφόρηση εκτός τηλεοπτικού δέκτη ήταν πλέον σε πανικό και σύγχυση. Ένας κόσμος ο οποίος εξαθλιώθηκε και ντροπιάστηκε εικονικά, μέσα από τις στρεβλές ειδήσεις που αναμετέδιδαν οι άθλιοι “δημοσιογράφοι”. Και λέω εικονικά, γιατί δεδομένης της κατάστασης της χώρας, θα έπρεπε να λέμε δόξα τω Θεό που καταφέραμε να διατηρήσουμε ότι διατηρήσαμε, ενώ διασφαλίστηκε μία διέξοδος εντός 24ων μηνών. 
Το πολιτικό προσωπικό, πήρε αυτή τη διάσωση, και αποφάσισε να παίξει κυνικά το παιχνίδι που έπαιζε πάντα - αυτό που μας έφερε ως εδώ: πάρε την εξουσία, ανεξαρτήτως κόστους. Δεν τους ένοιαζε μέχρι σήμερα, και φαίνεται ότι αυτό δεν έχει αλλάξει. Ούτε κατ ελάχιστο.
Έτσι, οδήγησαν τον τόπο σε εκλογές, αντί να συνεχίσουν να λειτουργούν μέσα από την οικουμενική κυβέρνηση Παπαδήμου, σε μία προσπάθεια αλλαγής των μεταξύ τους συσχετισμών. Των ποσοστών τους στην Βουλή δηλαδή και τίποτα άλλο, αφού μόνο αυτό το μεταξύ τους φαίνεται να τους ενδιαφέρει.
Όλες οι προβλέψεις δείχνουν, ότι θα επικρατήσουν οι τσαρλατάνοι του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι αποδεικνύονται αθλιότεροι όλων, εφόσον επιλέγουν να γλυκάνουν τα αφτιά του κάθε πικραμένου ή ζαλισμένου πολίτη, και να παραπληροφορήσουν προκειμένου να καρπωθούν τα αναμενόμενα εκλογικά οφέλη. Πολλοί δε από αυτούς, είναι πραγματικά επικίνδυνοι, εφόσον καταλαμβάνονται από κομμουνιστικές ή άλλες απολυταρχικές και ακραίες ιδεοληψίες που μπορούν να βάλουν την χώρα σε μία βαθιά πολιτική και πολιτειακή κρίση, το τέλος της οποίας ουδείς μπορεί να προβλέψει.
Υπάρχει μία και μόνο ευκαιρία. Όσοι εκ του πολιτικού προσωπικού συναισθάνονται την ευθύνη τους, ας εκλιπαρήσουν τον απερχόμενο Πρωθυπουργό να συνεχίσει το έργο του, και ας συνταχθούν σε ένα ενιαίο υπεύθυνο σχήμα που θα κατέβει στις εκλογές με ειλικρινή λόγο, για να διασφαλίσει την συνέχιση της δημοκρατίας, και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να γίνουν. Κάθε άλλος υπολογισμός ή κίνηση, θα οδηγήσει την χώρα σε μία καταστροφή, με απρόβλεπτο τέλος.
Να φανούν για πρώτη φορά γενναίοι, να πουν mea culpa, να ζητήσουν συγνώμη για ότι έκαναν μέχρι εδώ, και να δώσουν μία λύση για την χώρα αυτή τη φορά, και όχι για την πάρτη τους. Είναι τελειωμένοι - το ξέρουν. Ας δείξουν τη μεγαλοψυχία που απαιτείται, υπαναχωρώντας από το πολιτικό σύστημα, και διασφαλίζοντας μία ασφαλή μετάβαση στην πολυπόθητη 4η Δημοκρατία.
Τέλος, όσοι λένε “ας σκάσει η βόμβα στα χέρια του (όποιου) Τσαρλατάνου, για να τελειώνουμε με αυτούς”, δεν έχει καταλάβει το απλούστατο της στρατηγικής τους: εκείνοι έκαναν καριέρα πάνω σε μία διαφαινόμενη εξαθλίωση. Όταν αυτή έρθει, θα σφραγίσει την κυριαρχία τους, δεν θα την αποτρέψει. Τα παραδείγματα είναι πολλά: από την Β. Κορέα και το Ανατολικό Βερολίνο, μέχρι την γειτονική μας Αλβανία.
Ήρθε πραγματικά “η ώρα της ευθύνης” κύριοι - δεν είναι προεκλογικό σλόγκαν για να βουτήξετε καρέκλες. Πείτε mea culpa, και συνταχθείτε πίσω από όποιον μπορεί να μας βγάλει από αυτή την σχεδόν αναπόφευκτη κόλαση που έρχεται, προτού αποχωρίσετε για πάντα από την πολιτική ζωή της χώρας. Αυτοί οι τίτλοι τέλους, ας είναι μόνο για εσάς - μην μας πάρετε μαζί σας.




_____________


Σχετικό:
Πρωθυπουργός της Ελλάδας | Ανοιχτή επιστολή του απερχόμενου Πρωθυπουργού κ. Λουκά Παπαδήμου προς τις Ελληνίδες και τους Έλληνες

4.5.12

Ψηφίστε πολιτικούς


Ψηφίστε πολιτικούς
Μετράω τις μέρες από τις 20/4 που αποδέχτηκα την πρόταση της Δράσης/ΦιΣ για την συνεργασία και υποψηφιότητα. Προεκλογική δύο εβδομάδων, χωρίς καμία προετοιμασία. Δεν το λες και έξυπνο.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν μου είχε περάσει από το μυαλό. Ναι, το ήθελα. Και όποτε το σκεφτόμουν, έκανα διαφορετικά πλάνα στον αέρα, για το τι θα έπρεπε να προηγηθεί: πλατφόρμα ιδεών**, site, συνεργάτες/φίλοι/εθελοντές, και άλλα πολλά.
Και μετά γύριζα στην δουλειά μου. Αυτά μέχρι τις 20/4, όπου τελικά κατέβηκα απροετοίμαστος, ανέτοιμος, χωρίς τον ψύχραιμο προγραμματισμό που φανταζόμουν. Το αντίθετο. Κατέβηκα αγανακτισμένος σχεδόν απελπισμένος.
Ξαναδιαβάζω δύο μέρες πριν την κάλπη το Ελληνάκι:
“Πολλοί τρέφαμε μία κρυφή αισιοδοξία, ότι η κοινωνική (κυρίως) κρίση, θα ήταν μία ευκαιρία για ολόκληρη την κοινωνία να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές της. Να καταδικάσει το υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα, και μέσα από μία δυναμική αυτοκριτικής, να δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα με αίτημα την πορεία προς τα εμπρός και την αλλαγή σελίδας, αφήνοντας πίσω τα φαντάσματα της μεταπολίτευσης.”
Επιστρέφω στην πραγματικότητα, και στο τι έγινε τελικά αντί όσων ήλπιζε το Ελληνάκι όπως και πολλοί άλλοι συμπεριλαμβανομένου και εμού.

Αφενός εμφανίστηκαν απολιτικά κινήματα κάτω από μία ομπρέλα που άκουγε στο “πολιτική χωρίς πολιτικούς”. Αφετέρου, εντάθηκε η σαπίλα της συντήρησης και της ανοησίας σε τέτοιο βαθμό που συζητάμε πλέον όχι το αν θα μπουν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής στην Βουλή αλλά το με πόσους βουλευτές. Αυτό το παράλληλο σύμπαν, ολοκληρώθηκε με την “ανανεωτική” προσθήκη πλαστικών celebrities και τελειωμένων συνδικαλιστών κάθε απόχρωσης. Ναι, για κάποιους η ανανέωση περνάει μέσα από τους τηλεαστέρες του lifestyle-με-δανεικά, και όσους κατακερμάτισαν το δίκαιο της χώρας επιβάλλοντας “τα δίκια τους” μέσα από κίβδηλους και προσχηματικούς “αγώνες” (εκβιασμούς δηλαδή με σκοπό το ατομικό σε βάρος του συλλογικού καλού).
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι; Δεν ψηφίζουμε για σταρ Ελλάς. Δεν ψηφίζουμε τον μπράβο καμίας φασιστικής οργάνωσης επειδή “πάει τη γιαγιά στο σούπερ-μάρκετ”.  Δεν ψηφίζουμε για να “καταγραφεί η αγανάκτηση”. Δεν ψηφίζουμε τον κολλητό μας, το συμμαθητή μας, το αφεντικό μας, τον κουμπάρο μας, το σέντερφορ της ομαδάρας μας, ή τα “καλά παιδιά”. Και επιτέλους, όποιος θέλει να “τιμήσει” κάποιον, ας κλείσει μία αίθουσα τελετών στο τοπικό του πολιτιστικό κέντρο κι ας του απονείμει τιμητική πλακέτα. Η Βουλή είναι άλλο πράγμα. 
Την ηγεσία μίας πολύ προβληματικής, πολύπλοκης και δυσκίνητης διοικητικής μηχανής ψηφίζουμε. Μίας διοικητικής μηχανής που πρέπει να λειτουργήσει για να μπορέσουμε να υπάρξουμε και να δημιουργήσουμε όλοι οι υπόλοιποι. 
Όσοι προορίζονται για εκεί, πρέπει καταρχήν να είναι σε θέση να αντιληφθούν τη γενικότερη εικόνα. Να κατατρώγονται από την αγωνία ότι η κάθε τους απόφαση, όσο μικρή και αν είναι, επηρεάζει το σύνολο. Να κατανοούν το γιατί ο ωρολογοποιός του Koestler συναρμολογεί υπομηχανισμούς κομμάτι-κομμάτι προτού τους ενώσει για να δημιουργήσει τον τελικό μηχανισμό στο τέλος. Να σέβεται το δημόσιο χρήμα και να το τρέμει, όχι επειδή υπάρχει εισαγγελέας, αλλά επειδή το έχουν εμπιστευθεί στα χέρια του κάποιοι που το κέρδισαν δουλεύοντας. Το δημόσιο χρήμα δεν είναι εκεί ούτε για να πάει ταξίδι ο υπουργός με την κυρία του, ούτε για να κάνει φεστιβάλ ο κάθε τριτοτέταρτος αυτοδιοικητικός με μοναδικό σκοπό την επανεκλογή του. Δεν μιλάω για τις μίζες - αυτές είναι καθαρά έκνομες πράξεις που θα όφειλε να αντιμετωπίζει ο ελεγκτικός και δικαστικός μηχανισμός της χώρας. Μιλάω για την καθημερινή διοίκηση - “το τρέξιμο του μαγαζιού”.
Αυτό ψηφίζουμε. Για να το κάνεις πρέπει να είσαι διατεθειμένος να είσαι πολιτικός και να έχεις πολιτική σκέψη για να σε κατευθύνει, ότι κι αν ήσουν μέχρι τότε. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει κατεβαίνοντας, καλά θα κάνει να αποσυρθεί προτού κάνει ζημιά. Το “έξω τα λαμόγια” δεν συνιστά πολιτική πρόταση από μόνο του, μιας και δεν έχει κάτι να προτείνει για το μετά. Ούτε το ηλίθιο έως φασιστικό “να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας”.
Οι περισσότεροι μάλλον το ξέρουν, οπότε πιθανότατα λαϊκίζουν με κυνική πρόθεση. Οι υπόλοιποι είναι πραγματικά ηλίθιοι. Όπως και να ‘χει, με τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην μηχανή του κράτους, δεν μας χρειάζονται ούτε οι μεν, ούτε οι δε. 
Ο λαϊκιστής είναι  ανειλικρινής. Ο καλόψυχος ηλίθιος, αχρείαστος.
Από πολλές απόψεις, το κράτος μας έχει μείνει το ίδιο εδώ και 180 χρόνια. Η βαριά ευθύνη της τελευταίας 30ετίας ή καλύτερα 50ετίας, είναι η αντίσταση του πολιτικού συστήματος στην αλλαγή ακόμα και στο σύγχρονο, γρήγορα μεταβαλλόμενο κόσμο. Σε κάθε δυσκολία επιλέγαμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Κι όσο πιο πίσω κάναμε, τόσο μεγάλωνε το πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζαμε. Σε αυτά τα μεγεθυμένα προβλήματα, κάποιοι κάνουν “πολιτικές καριέρες”, φοβίζοντας και απειλώντας.
Είναι στην ρίζα του συντηρητισμού ο φόβος. Όπως είναι η ελπίδα στην ψυχή ενός προοδευτικού. Δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι αν δεν ελπίζεις ότι μπορεί να γίνει καλύτερο. Αν φοβάσαι. Μπορείς να τα αλλάξεις όλα, αν το πιστεύεις και κοιτάζεις μπροστά. Αν είσαι αποφασισμένος. Ίσως εδώ να κρύβεται και η αιτία των ψευδών υποσχέσεων που συνηθίζουν οι συντηρητικοί εν γένει, αριστεροί και δεξιοί· τι θα πεις από το μπαλκόνι στην προεκλογική σου; Ότι δεν θα κουνηθείς ρούπι από την θέση σου; Ότι δεν θα κάνεις τίποτα; Δεν εκλέγεσαι έτσι. 
Οπότε αρχίζουν οι εκτός θέματος τηλεοπτικοί καβγάδες, και οι ασάφειες του τύπου: “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόταση. Οι φοροαπαλλαγές χωρίς μελέτη. Τα "έξω απ το Μνημόνιο, μέσα στο Ευρώ". Τα επιδόματα, οι διορισμοί και τα ρουσφέτια, μέχρι χρεοκοπίας.
Αυτό οδηγεί στην κακοδιαχείριση. Και ο λόγος είναι απλός: ανικανότητα συνδυασμένη με φόβο για τις λύσεις και ενίοτε με φαυλότητα ή δόλο. Μόλις πριν λίγες μέρες, οι συντηρητικοί της Νέας Δημοκρατίας με το ΛάΟΣ, σταμάτησαν τον νόμο για τα ναρκωτικά. Ένα νόμο που θα εξαφάνιζε όλη την παρανομία γύρω από αυτή την μάστιγα, πηγαίνοντας απλά την πρέζα στα φαρμακεία. Καθαρές σύριγγες, δίγραμμη συνταγή και τέλος. Το νόμο τον σταμάτησαν αυτοί που πολιτεύονται με σημαία “την ασφάλεια”. Και ενδέχεται να επανεκλεγούν για να λύσουν το ζήτημα της ασφάλειας, αυτό που επιτείνουν με τις μη-αποφάσεις τους. Αν το άφηναν να ψηφιστεί, θα τελείωναν οι μαφιόζοι, οι πρεζέμποροι, τα βαποράκια, οι τσαντάκηδες και οι διαρρήξεις που γίνονται από τους εθισμένους. 
Για να μην αναφερθώ στο πρόσφατο αίσχος με τις εθισμένες εκδιδόμενες και την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών τους για την “προστασία” του κοινωνικού συνόλου, την στιγμή που κανείς από μεριάς κράτους δεν τολμάει να κάνει το αυτονόητο. Το δοκιμασμένο. Δεν ζήτησε κανείς κάτι εντελώς καινούριο. Για δοκιμασμένες, επιτυχημένες λύσεις από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, και ειδικά από αυτόν της Ευρώπης μιλάμε.
Τα άτολμα πρόσωπα που αρνούνται τις πραγματικές λύσεις και οδηγούνται σε επικίνδυνα ημίμετρα μπορεί να είναι πολιτικοί. Άτολμοι συντηρητικοί πολιτικοί. Η λύση όμως δεν είναι να ψηφίσουμε απολιτικούς ή αντιδημοκρατικούς φασίστες. Η λύση είναι να βρούμε καλούς πολιτικούς. Ανθρώπους ταγμένους στην χρειαζούμενη μεταρρύθμιση και τις πραγματικές λύσεις.
Σας παρακαλώ, ψηφίστε πολιτικούς. Όχι όμορφους, όχι κολλητούς, όχι συμμαθητές ή γνωστούς ή ό,τι άλλο. Βρείτε πολιτικά σκεπτόμενους, προοδευτικούς πολίτες και κάντε τους με την ψήφο σας πολιτικούς. Εντοπίστε όσους είναι ήδη πολιτικοί με πραγματικό έργο και επανεκλέξτε τους. Μην πέσετε στην λούμπα της απογοήτευσης και ματαιώσετε την ψήφο σας αποφασίζοντας με γνώμονα την εκδίκηση ή τον φόβο. Βρείτε την ελπίδα και στηρίξτε την.
_______________
Υ.Γ.: Το ξέρω, δεν είναι κείμενο υποψηφίου αυτό, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Διευκρινίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαι αλαζόνας για να προεξοφλώ ότι μπορώ να καταφέρω όλα τα παραπάνω. Αλλά έχω προσδιορίσει το αντικείμενο σε ότι με αφορά, είμαι αποφασισμένος να προσπαθήσω, και ξέρω το τι θέλω για την χώρα μετά την 7η Μαΐου.

**Το linkαρισμένο κείμενο γράφτηκε από την μεριά του ψηφοφόρου, που πάει να επιλέξει τι θα ψηφίσει.

2.5.12

Υπόθεση εργασίας


Υπόθεση εργασίας
ή τι σκέφτομαι για την επόμενη μέρα των εκλογών.

Είδα το νέο βίντεο της Δράσης περί χαμένης ψήφου.
Έλεγε ο Στέφανος Μάνος, ότι 0,5% σε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ μπορεί να σημάνει ένα βουλευτή πάνω, ή ένα βουλευτή κάτω. 
Το ότι θα έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας είναι το μόνο σίγουρο. Το θέμα είναι ποιοι θα μετέχουν.
Υπόθεση εργασίας: αν η Δράση είναι αυτή τη στιγμή στο 2,5% ή λίγο παραπάνω, αυτό το σχεδόν ασήμαντο (για ένα κόμμα που κινείται σε διψήφια ποσοστά) 0,5% μπορεί να σημάνει για την Δράση τουλάχιστον 8 μεταρρυθμιστές βουλευτές στην Βουλή.
Δεν προτείνω σε κανέναν να ψηφίσει με ελαφρότητα. Κάθε άλλο. 
Σκέφτομαι μόνο την 7η Μαΐου, όταν θα έχει τελειώσει η τρέλα της προεκλογικής, και συγκρίνω σενάρια συγκυβέρνησης με κάποιο ΛάΟΣ, όπως έγινε με την κυβέρνηση Παπαδήμου, ή μίας κυβέρνησης συνεργασίας με 8 αποφασισμένους μεταρρυθμιστές. Με ανθρώπους που δεν θα διστάσουν για παράδειγμα μπροστά στο άνοιγμα των ταξί, αλλά θα το απαιτήσουν. 
Αν έχεις αποφασίσει και εσύ ότι πρέπει να αλλάξουμε, ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με μισές λύσεις, σκέψου το και εσύ. 
Με “αστεία μαθηματικά”, μπορείς μέχρι και να υποστηρίξεις ότι 8πλασιάζεις την ψήφο σου. Αν αυτό που σε ενδιαφέρει βέβαια είναι η αλλαγή, και θες αυτούς τους 8 στα έδρανα των 300. 
Αν το σκέφτεσαι ακόμα, μπορεί να μην είναι και τόσο αστείος αυτός ο υπολογισμός.
Και ναι, όπως λέει και ο Μάνος στο διαφημιστικό, “τα λέω αυτά επειδή με συμφέρει” - είμαι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο του. Δες αν σε "συμφέρει" εσένα, και Δράσε ανάλογα.



Translate