29.4.12

Εκλογές είναι, θα περάσουν


Εκλογές είναι, θα περάσουν
Ο (αντι)μνημονιακός λαϊκισμός του τελευταίου 18μηνου, οι κραυγές ηλιθίων από κάθε μέσο (υπέρ ή κατά των προτάσεων που έπεφταν στο τραπέζι), και ο φόβος που δημιουργήθηκε στον κόσμο προς όφελος λίγων, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα που μόνο λύσεις δεν θα φέρει. Συνεχίζουμε να ταυτίζουμε την σοβαρότητα μίας κατάστασης με το συναίσθημα του τρόμου, ενώ αυτό που απαιτείται είναι νηφαλιότητα.
Βλέπω φίλους να κατηγορούνται για “συμμετοχή σε συμμορία”, επειδή επέλεξαν να συστρατευθούν με κόμματα εξουσίας. Βλέπω άλλους να προετοιμάζουν επιθέσεις προς “τους μικρούς που κοστίζουν” ψηφαλάκια. Βλέπω ακραίους, να απειλούν μία ολόκληρη κοινωνία στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, να απειλούν ότι αν η κυβερνητική λύση δεν τους περιλαμβάνει, θα διαλύσουν τη χώρα.
Έσκασε η φούσκα με μιας. Για την ακρίβεια, έσκασαν όλες οι φούσκες μαζί. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να κοιτάξουμε τον διπλανό με το ερώτημα αν φταίει εκείνος. Ακόμα χειρότερο, αν μαζευτούμε σε ομάδες και αναζητήσουμε την αιτία “στους απέναντι”. 
Ψυχραιμία. Δεν θα πάμε πουθενά έτσι. Είναι στιγμές για ενδοσκόπηση, με το ένα μάτι να δούμε τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας ατομικά, και με το άλλο να δούμε που θα πάμε σαν σύνολο.
Η προσωρινή έλλειψη προοπτικής για την χώρα γενικά και για τον καθένα μας ατομικά, είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Μπορούμε να το διαλύσουμε, ή μπορούμε να το φτιάξουμε από την αρχή. Στο χέρι μας είναι. Και μέρος αυτής της διαδικασίας θα είναι και το “βόλι” στις κάλπες της 6ης Μαΐου. Μέρος της! Απλά.
Καταλαβαίνω ότι το να γράφεις ένα κείμενο εναντίον της πόλωσης τέτοιες μέρες είναι το Α και το Ω της λάθος τακτικής για ένα υποψήφιο. Ποσώς με ενδιαφέρει. Η πόλωση είναι για τα βόδια και βοηθάει μόνο τσοπαναρέους. Λύσεις είπαμε να βρούμε - όχι να σκοτωθούμε μεταξύ μας. 
Ψυχραιμία, λοιπόν. Εκλογές είναι, θα περάσουν. 
Ψηφίστε ενσυνείδητα, και πάμε παρακάτω.
Τίποτα δεν τελειώνει εδώ. 

27.4.12

Τα ψέμματα της κρίσης.


Τα Μεγαλύτερα Ψέμματα της Ελληνικής Κοινωνίας! (Μέρος Α')
(Αναδημοσίευση από το 

Ψέμα Πρώτο

Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση. 
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20.(Τουρκία, Βραζιλία) Ο άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς , γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

Ψέμα Δεύτερο

Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία. 
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό ,αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση. Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία , η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών  τους σ' αυτήν. Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις. Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το 'κανε.

Ψέμα Τρίτο

Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα. 
Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ. Η Κίνα όπως και η Ρωσία ,όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά ,χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία. Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης ,ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν. Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι Έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

Ψέμα Τέταρτο

Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι. 
Αυτοί που δανείζουν δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει. Το επιτόκιο -ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;


Ψέμα Πέμπτο

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής. 
Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο; Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη(Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα; Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Νορβηγούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ; Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ'επεκτασιν τους εταίρους μας.

Ψέμα Έκτο

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της. 
Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10εκ κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80εκ. Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το 0,7%. Δηλ περίπου 6δις το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι 34 δις. Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8δις από την Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες, όπως και η Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο δεν σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την Ιρλανδία; Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

Ψέμα Έβδομο

Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν. 
Μετέωρος ο ισχυρισμός και ανατρέψιμος μέσω των αριθμών. Η Ελλάδα δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2δις ευρώ για εξοπλισμούς από τους οποίους μόνο το 20% αφορά την Γερμανία δηλ. 400εκ ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα είναι, ασχέτως αν  χρειάζονται η όχι, ότι δημιουργούνται φαντάσματα και πλασματικοί εχθροί όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσια των εκροών. Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των φορολογούμενων γερμανών πολιτών. Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.

Ψέμα Όγδοο

Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα. 
Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ) Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια  διωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν μείωσε τους δημοσίους υπαλλήλους , δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

Ψέμα Ένατο

Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια. 
Σωστό! Αλλά. Από τα 100 ευρω που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων. Σ'αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360δις. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30δις παραπάνω από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Ψέμα Δέκατο

Χρεωκοπία  αντί  μνημόνιο 2.  
Το μνημόνιο 2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. Ο.Κ. Η χρεωκοπία και αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε; Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%. Αν όμως χρεοκοπήσει η χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%. Και ρωτώ, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης; Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

Ψέμα Ενδέκατο

Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας. 
Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα (εγκληματικότητα, πορνεία, παραοικονομία κ.α) για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρω, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζωνης.

Ψέμα Δωδέκατο

Το χρέος είναι απεχθές ,και να μην το πληρώσουμε. 
Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείτε από απολυταρχικά καθεστώτα, όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δικό του πρόσοδο και δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς , συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δολίως παραπληροφόρηση των πολιτών.

(συνεχίζεται)
Το άρθρο μας το έστειλε ο Αντώνης Kρούστης

Η πόλωση της ανοησίας


Η πόλωση της ανοησίας
Ή “Πόσα άρθρα μπορούν να γραφούν υπέρ του δικομματισμού”

Διαβάζω συνέχεια ότι οι επιλογές μας στις επόμενες εκλογές είναι δύο: ή ο δικομματισμός, ή οι ακραίοι δεξιάς και αριστερής κατεύθυνσης (που πλέον συζητάνε και ανοιχτά για μετεκλογική συνεργασία).
Πρόκειται για πάγια τεχνική προεκλογικής πόλωσης. “Ή θα ψηφίσετε εμάς, ή θα χαθεί η χώρα”. Και αυτή τη φορά, χρησιμοποιούν ένα υπαρκτό ζήτημα για το οποίο ως κυβερνήσεις δεν έχουν κάνει τίποτα. Εκτός αν κάποιος έχει ασχοληθεί με τα ποινικά μητρώα των μελών της Χρυσής Αυγής και δεν το ξέρω. Ή αν κάποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με τον κ. Στρατούλη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δήλωνε εχθές ότι εάν βγουν τρίτο κόμμα (τι υπόθεση!) και δεν καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, θα καλέσουν “τον λαό” (τους;) στην πλατεία Συντάγματος καταλύοντας επί της ουσίας τον κοινοβουλευτισμό.
Ερώτηση πρώτη: εάν είναι προαποφασισμένο (από ποιον;) το ποιο κόμμα είναι μεγάλο, τότε γιατί κάνουμε εκλογές;
Ερώτηση δεύτερη: πως διάολο μετατρέπονται τα σενάρια επιστημονικής, ή καλύτερα παραπολιτικής φαντασίας σε πραγματικό προεκλογικό δίλημμα;
Έχω αρχίσει πλέον να αμφιβάλλω για το επίπεδο των αρθρογράφων. Και αυτό το κάνω καλοπροαίρετα, αλλιώς θα αναγκαστώ να υποθέσω ότι τέτοια αρθρογραφία αποτελεί μέρος προεκλογικού σχεδιασμού, ότι υπάρχει δόλος πίσω από την παράνοια αυτή.
Υπάρχει και μία απλούστερη εκδοχή. Σε 9 μέρες έχουμε εκλογές.
Σε ό,τι με αφορά, δεν υπάρχει δίλημμα αλλά μία συλλογιστική:
- Τι πρέπει να κάνουμε σαν χώρα; Να αλλάξουμε.
- Μπορούμε; Ναι.
- Πως; Ψηφίζοντας πρωτίστως κόμματα, και δευτερευόντως πρόσωπα που το πιστεύουν, και μπορούν. 
Ένας μεταρρυθμιστής που μειοψηφεί εντός του κόμματος του δεν θα μπορέσει. Αναζητείστε τον εάν για κάποιο λόγο πρέπει να ψηφίσετε το κόμμα του, αλλά μην τον κατηγορήσετε αν δεν τα καταφέρει. Τα παραδείγματα της τελευταίας περιόδου περισσεύουν.
Ουδείς μπορεί να παραβλέψει την επιβολή προσώπων και κομμάτων από τα ΜΜΕ φυσικά. Είναι αυτονόητο. Όσοι θέλουν να διαφοροποιηθούν βρίσκονται μπροστά σε ένα πραγματικό δίλημμα αυτή τη φορά: πως εγώ και λίγοι ακόμα θα αλλάξουμε κάτι. Πως θα επηρεάσουμε; Γίνεται;
Ναι, γίνεται. Αρκεί να δει κανείς το παράδειγμα του ΛάΟΣ στην τελευταία κυβέρνηση συνεργασίας. Ένα μικρό κόμμα, που κατάφερε να παρεμποδίσει το άνοιγμα των ταξί, ενώ ακύρωσε προσπάθειες δεκαετιών για την νομοθετική παρέμβαση στο ζήτημα των ναρκωτικών. 
Αξίζει μία παρένθεση εδώ, ένα παράδειγμα: 
Η εγκληματικότητα γύρω από τα ναρκωτικά, βασίζεται στην παρανομία των ουσιών. Η απαγόρευση δεν αποτρέπει κανένα χρήστη, σημερινό ή μελλοντικό. Αν η ηρωίνη πάει στο φαρμακείο, στο ένα δέκατο της τιμής, και χορηγείται με δίγραμμη συνταγή γιατρού (όπως γίνεται σήμερα με τα οπιούχα που χρησιμοποιούν για παράδειγμα οι καρκινοπαθείς για να αντιμετωπίσουν τους αφόρητους πόνους) δεν θα υπάρχει ούτε ούτε βαποράκι, ενώ θα εξαλειφθεί το έγκλημα που σχετίζεται με τα χρήματα της δόσης.
Τόσο απλό. Γιατί δεν γίνεται; 
Παραλίγο να γίνει. Το σταμάτησε το ΛάΟΣ λόγω ιδεοληψίας, εκτός επιστημονικής τεκμηρίωσης και λογικής. Απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση εν μέσω PSI σε περίπτωση που θα κατέβαζε η κυβέρνηση συνεργασίας το νόμο αυτό στην Βουλή. Βλέπεις, οι “πελάτες” του ΛάΟΣ είναι συντηρητικοί. Οι μισοί βρίσκονται εκεί λόγω ιδεοληψίας και όχι σκοπού, ενώ οι υπόλοιποι πήγαν αναγκαστικά, τρομοκρατημένοι από μία αυξανόμενη εγκληματικότητα την οποία το κόμμα αυτό αποδίδει “στους ξένους”. 
Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι εδώ το ζήτημα είναι πελατειακό. Αν εκλείψει ο φόβος θα εκλείψει και “η λύση”. Η δική τους λύση, που ξεκινάει από την μη ανθρωπιστική αντιμετώπιση των μεταναστών (παρανόμων ή μη) και φτάνει στην ΧΑ και τις εγκληματικές επιθέσεις.
Την παρένθεση αυτή την κάνω, για να αποδείξω ότι, ένα μικρό κόμμα μπορεί να επηρεάσει. Στο χέρι όλων μας είναι να αποφασίσουμε με λογική και στόχευση σκοπού, το ποιο θα είναι αυτό. Πάντα με την παραδοχή ότι θέλουμε να αλλάξουμε την χώρα μας.
Η δε ψήφος σε προοδευτικά πρόσωπα που ανήκουν σε συντηρητικά κόμματα, εξουσίας ή μη, είναι η πραγματικά χαμένη ψήφος. Το να ψάχνεις να βρεις 3 μεταρρυθμιστές σε μία λίστα 300 υποψηφίων είναι μία κατάντια που δεν μπορώ πια να ανεχτώ, για τον απλό λόγο ότι είδα το αποτέλεσμα που μπορούν να φέρουν όντες αλυσοδεμένοι από τον κομματικό τους μηχανισμό.
Η Δράση επιχειρεί το ανήκουστο. Να δημιουργήσει ένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο ανθρώπων που θέλουν και μπορούν, πέρα από ψευτοδιλήμματα αριστεράς/δεξιάς/φιλελευθερισμού/σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς χρήματα, χωρίς ισότιμη προβολή στα ΜΜΕ, χωρίς κομματικούς μηχανισμούς και νομαρχιακές. 
Το βασικό μας μέσο είναι το διαδίκτυο, το οποίο φυσικά δεν αρκεί. Οργανώνουμε διαρκώς συγκεντρώσεις υποψηφίων σε όλη την Ελλάδα και μιλάμε για το αυτονόητο της αλλαγής και τις λύσεις, πέρα από την πόλωση της ανοησίας.
Εάν το πιστεύετε και εσείς, θα πρέπει να δουλέψετε μαζί μας. Μιλήστε στους φίλους σας, οργανώστε συγκεντρώσεις και καλέστε υποψηφίους να σας μιλήσουν. Αν ο υποψήφιος που γνωρίζετε είναι σε άλλη περιφέρεια, θυμηθείτε ότι τον ενισχύεται έμμεσα με την ψήφο σας εφόσον ανεβάζετε τον αριθμό των πιθανών βουλευτών εντός Βουλής.
Τέλος θυμηθείτε, ότι την ημέρα των εκλογών όλα τα κόμματα είναι μικρά. Στο χέρι μας είναι, αρκεί να προσπεράσουμε την παραπολιτική και τον αποπροσανατολισμό των “μεγάλων κομμάτων”, και των ΜΜΕ που τους κρατούν... μεγάλους.
Γιατί είμαστε πολίτες, και όχι πελάτες. 
Και πρέπει να το δείξουμε.

26.4.12

Οι μικροί


(Δημοσιεύτηκε στην AthensVoice 25.4.2012)

Οι μικροί

Έχω 300 λέξεις, και θα τις χρησιμοποιήσω με οικονομία.
Πρώτο, η χώρα πρέπει να αλλάξει. Αν δεν συμφωνείτε, μην συνεχίσετε να διαβάζετε. Αυτό το άρθρο δεν είναι για εσάς.
Δεύτερο, σε αυτές τις εκλογές πρέπει να δουλέψουν οι ψηφοφόροι πιο σκληρά από τους υποψήφιους. Είναι αποφασιστικής σημασίας να ξεχωρίσουν τις συναισθηματικές ρητορείες (και είναι πολλές), από τις πραγματικές προθέσεις των ρητόρων. Το παρελθόν των περισσοτέρων είναι τουλάχιστον ενδεικτικό, μπορεί να βοηθήσει.
Τρίτο, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συνεργασίας. Είναι ίσως η πρώτη φορά, που μπορεί μία σχετικά μικρή ομάδα του πληθυσμού να ορίσει υπουργό. Θυμίζω το (κακό) παράδειγμα του ΛΑΟΣ στην τελευταία κυβέρνηση, με την σκέψη ότι μπορείς με την ψήφο σου να είσαι μέρος ενός καλύτερου παραδείγματος.
Τέταρτο, οι ακρότητες είναι μέρος του ελληνικού προβλήματος. Η ενίσχυση ακραίων έως αντιδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, θα τιμωρήσει μόνο όσους επιθυμούν περισσότερη δημοκρατία, ισονομία και χρηστή διοίκηση. Οι χούντες, αριστερές ή δεξιές, διαλύουν τα έθνη. Δεν τα αναγεννούν.
Πέμπτο, δεν είναι αξιόπιστη η πρόταση αλλαγής ενός παρωχημένου συστήματος από ένα συντηρητικό. Και τα σημερινά κόμματα είναι στην πλειοψηφία τους συντηρητικά. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι. Οι μειοψηφίες προοδευτικών εντός τους, δεν είναι αρκετές για να οδηγήσουν σε λύσεις - το είδαμε. Ενισχύστε τους αν και εφόσον επιλέξετε κάποιο τέτοιο κόμμα, αλλά μην τα βάλετε μαζί τους αν δεν τα καταφέρουν.
Έκτο. Και σε αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει ισότητα των όπλων. Η Δράση αναγκάστηκε να πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να επιβάλλει δικαστικά στην κυβέρνηση την δημοκρατικότερη διανομή του προεκλογικού χρόνου. Υπολείπεται φυσικά των δεκάδων εκατομμυρίων κρατικού χρήματος που έλαβαν “οι μεγάλοι”, με σκοπό να παραμείνουν μεγάλοι.
Έβδομο και τελευταίο. Την ημέρα των εκλογών όλα τα κόμματα είναι "μικρά". Εσύ αποφασίζεις το ποιοι, με ποιους και το γιατί. Είσαι το κράτος σου, άλλαξε το.
Είσαι πολίτης, όχι πελάτης.

Κωνσταντίνος Αλεξάκος, 
υποψήφιος Α΄ Αθήνας με την Δράση/ΦιΣ
alexacos2012[at]gmail.com

20.4.12

Πολίτες, όχι Πελάτες



Συνεργάζομαι με την Δράση και την Φιλελεύθερη Συμμαχία - κατεβαίνω υποψήφιος στην Α' Αθήνας.


Γιατί 

Γιατί το συγκεκριμένο σχήμα είναι η μόνη σαφής προοδευτική επιλογή σε αυτές τις εκλογές. Δεν υπάρχουν αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες ή κομμουνιστές σε αυτές οι εκλογές. Υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν την Ευρώπη, με τα καλά και τα όχι τόσο καλά της, και προτίθενται να προχωρήσουν μπροστά για τον εναρμονισμό μας με αυτήν, και υπάρχουν οι άλλοι που θεωρούν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει ως έχει. 

Το έχω ξαναγραψει ότι τα προβληματα αυτής της κρίσης έχουν ένα τεράστιο προτέρημα: είναι ξεκάθαρα. Όπως και οι επιλογές μας. 
Οι δε λύσεις, που δεν είναι σε καμία περίπτωση τελικές αλλά μεταβατικές, είναι μετρήσιμες και συγκεκριμένες. 

Το διακύβευμα 

Είναι απολύτως σαφές, και αφορα την συμμετοχή μας στον πρώτο κόσμο (Ευρώπη). Αυτό έχει όρους, που οι εταίροι μας νόμιζαν ότι τηρούσαμε σε κάποιο βαθμό, ενώ πίστευαν ότι πραγματικά προχωρούσαμε σε αλλαγές για όσα υστερούσαμε. 
Με την απειλή του οικονομικού ντόμινο, δέχτηκαν να μας βοηθήσουν αγοράζοντάς μας λίγο χρόνο με δανεικά. Αυτό ήταν το Μνημόνιο. Όποιος περίμενε δανεικά κι αγύριστα, ενώ εμείς θα συνεχίζαμε στα ίδια, προφανώς και απογοητεύτηκε. Και μούτζωσε, και αγανάχτησε, και προπηλάκισε. 

Η μεταρρύθμιση είναι ο όρος συμμετοχής στην καλύτερη εκδοχή του σημερινού κόσμου, αυτού της Ευρώπης. Εκτός αν κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι υπάρχει κάποιο καλύτερο παράδειγμα στην Ασία, την Αφρική ή άλλου. Να το συζητήσουμε βρε αδερφέ!...

Κουράστηκα να περιμένω. Φτάνει. 

Ως εδώ με τις ευχές κυβερνήσεων των "κομμάτων εξουσίας" που αρνούνται να πράξουν τα αυτονόητα. Δεν νοείται να έχει το ΠΑΣΟΚ "νεοτεριστική ηγεσία" για 16 χρόνια, και κατά τα άλλα να αρνείται ακόμα και σήμερα να εφαρμόσει τα βασικά μήπως και ξεβολευτούν συντεχνίες κάθε λογής.

Το δε ζήτημα της Νέας Δημοκρατίας και της "επανίδρυσης" (το θυμάστε αυτό, μεταρρύθμιση είχαν υποσχεθεί και εκείνοι), δεν θα το θίξω καν γιατί σκοπεύω να κρατήσω αυτό το ποστ σχετικά σύντομο.

Προοδευτικοί - Συντηρητικοί 

Ο κατ' όνομα "νεοφιλελεύθερος" (sic) Μάνος, λέει  ότι είναι ανήθικο να συνεχίζει μία κυβέρνηση να υπερφορολογεί τους απλούς πολίτες, γιατί αρνείται να αλλάξει. Ποιος αριστερός ή σοσιαλδημοκράτης μπορεί να διαφωνήσει με αυτό;
Οι "ευαίσθητοι της πολιτικής", οι κατ´ επίφαση φιλολαϊκοί τι λένε; Κάνε υπομονή και πλήρωνε χαράτσια. Αυτό λένε. Οι πιο επικίνδυνοι για το μέλλον μας, προτείνουν ακόμα και προσλήψεις της τάξεως των 100,000 υπαλλήλων. Το πως θα πληρωθούν άγνωστο. 


Βλέπεις, η σχέση πολίτη κράτους δεν ρυθμίστηκε ποτέ. Και αυτό ισχύει και για τα δύο μέρη της εξίσωσης. Τα λεφτά του κράτους δεν ήταν δικά μας, δεν τα πονέσαμε. Μέχρι σήμερα που ήρθε ο λογαριασμός και καταλάβαμε ποιανού τα χρήματα σπαταλήθηκαν σε κάθε "φιλολαϊκή" υποχώρηση.

Μην πάμε μακρυά. Όταν οι προοδευτικοί μιλούν για την ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας για να μπορέσει να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη και δημιουργία ασφαλών θέσεων εργασίας (η κατανάλωση και η καφετέρια ΔΕΝ είναι βιώσιμη ανάπτυξη - να το πούμε κι αυτό), υπάρχουν διαχειριστές ΕΣΠΑ που ακόμα και σήμερα βλέπουν τους πόρους αυτούς σαν "επιδότηση μισθοδοσίας" ανεξαρτήτως της βιωσιμότητας μίας επιχείρησης. 

Δηλαδή, αντί να διαθέσουμε τους πόρους αυτούς στην δημιουργία νέων επιχειρήσεων, και στην αλλαγή του παραγωγικού μας μοντέλου, εκείνοι ακόμα προτείνουν την σπατάλη σε αυτό που έχει αποτύχει μέχρι να τελειώσουν και αυτά τα χρήματα. Και τότε; Τι; Θα δανειστούμε και άλλα (από ποιον;), ή θα βγάλουμε το μηχανάκι να τυπώσουμε Δραχμές; Ή θα ζητιανεύουμε για νεα σχέδια Μάρσαλ (λέγε με μεγάλο ΕΣΠΑ);

Μία υπενθύμιση

Τα ΜΜΕ και τα "μεγάλα" κόμματα βασίζουν την αγαστή συνεργασία τους στην ιδέα ότι δεν υπάρχει ατομική ψήφος, αλλά μαζική. Στην ιδέα ότι δεν υπάρχουν άτομα, αλλά κοπάδια ψηφοφόρων. Έτσι, οι πολιτικές δεν αναλύονται ποτέ σε ορθολογική βάση, αλλά σε συναισθηματική και αποπροσανατολιστική τύπου Αυτιά/Παπαδάκη. 
Όσο πιο συντηρητικοί,  τόσο περισσότερο βασίζονται στον φόβο, τον εκφοβισμό. 

Μέχρι σήμερα δικαιώθηκαν, αφού ουδείς εξ ημών φαίνεται να αντιλήφθηκε το προφανές: μέχρι ολοκλήρωσης της ψηφοφορίας, όλα τα κόμματα είναι "μικρά". Κάθε άτομο, κάθε ψήφος, τους δίνει το ανάστημα που μοιάζει να θεωρούμε αυτονόητο. 

Αν η κρίση είναι ευκαιρία, η πρώτη κίνηση μας ας είναι να ξαναγίνουμε άτομα, αντί κοπάδια, για χάρη του συλλογικού καλού. Και να ψηφίσουμε ανάλογα με το τι προτείνει ο καθένας, και τον απολογισμό των πεπραγμένων του.

Να ξαναγίνουμε πολίτες, όχι πελάτες.




σχετικά κείμενα:


Αδιανόητο
Ή τώρα ή ποτέ
Έχω ατζέντα


Η σελίδα της υποψηφιότητας μου στο facebook

17.4.12

Έχω ατζέντα


Καταρχήν, οι πολιτικές υλοποιούνται αν και εφόσον υπάρχει σαφής κατεύθυνση από ψηλά. Μερικές φορές χρειάζεται “πορτοκαλί τηλέφωνο”, όπως γινόταν επί Σημίτη προκειμένου να αρθούν οι μεμονωμένες (ή συντεταγμένες) αντιδράσεις. Τις περισσότερες όμως, χρειάζεται νομοθετικό έργο, σαν αυτό των Ραγκούση και Παπανδρέου για τον Καλλικράτη.
Η μεταρρύθμιση είναι αδιαπραγμάτευτη. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους στο σημερινό μηντιοκρατούμενο περιβάλλον - πρέπει να τις εξηγούμε. Μεταρρύθμιση σημαίνει αλλαγή του τρόπου εργασίας/λειτουργίας μας. Το ισχύον σύστημα έχει λήξει, και η χρεοκοπία της χώρας είναι η απόδειξη.
Έτσι, τα ζητούμενα για μένα είναι:
1. Διοικητική μεταρρύθμιση: αυτό σημαίνει, δραστική μείωση του κόστους και αλλαγή κατεύθυνσης αντικειμένου του δημόσιου τομέα προκειμένου να υπάρχει σαφής και μετρήσιμη ανταπόδοση έναντι της μισθοδοσίας των υπαλλήλων και του κόστους λειτουργίας του κράτους.
    1.1. Μείωση του κόστους λειτουργίας του κράτους δεν σημαίνει απαραίτητα μείωση του προσωπικού. Ουδείς έχει μετρήσει, ακόμα και σήμερα, τις απαραίτητες λειτουργίες του σημερινού κράτους σε υπαλλήλους. Όπως δεν έχει μετρήσει και την σπατάλη στο κόστος λειτουργίας με τα ενοίκια που πληρώνονται, τις συμβάσεις συντήρησης ή προμηθειών, το αντικείμενο λειτουργίας και λοιπά. 
    1.2. Η αλλαγή του αντικειμένου, σημαίνει σαφείς και θεμιτές υπηρεσίες προς τον πολίτη. Το σημερινό κράτος είναι αποτέλεσμα διαφθοράς και ιδεοληψίας, και ως τέτοιο προφανώς δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή ανάγκη του επιτελικού κράτους. Πρέπει να αναλυθεί κομμάτι - κομμάτι με στόχο την αλλαγή του αντικειμένου. 
    1.3. Έτσι, ο τρόπος λειτουργίας θα αλλάξει με βάση το νέο αντικείμενο, και όχι νέες ιδεοληψίες. Αλλιώς κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε περαιτέρω καταστροφικές λύσεις, όπως η εφεδρεία των χρησιμότερων υπαλλήλων και την διατήρηση των εκ πεποιθήσεως άεργων αμοιβόμενων. Άλλο παράδειγμα είναι η απομάκρυνση των συμβασιούχων με τα μεταπτυχιακά στο αντικείμενο της εργασίας τους, επειδή ουδείς τόλμησε να κάνει πραγματική ανάλυση του προβλήματος και των αναγκών κύριε Ρέππα. Το κράτος ήταν για τους πολιτικούς μας ένα “μαγαζί”, που αποδίδει ότι κι αν κάνεις. Σήμερα ήρθε ο λογαριασμός. Κύριε Σαμαρά, δεν ήταν ούτε χτύπημα της μοίρας το σημερινό, ούτε θεομηνία. Νομοτέλεια ήταν, και με τρομάζει που ακόμα και τώρα επιχειρείτε να βρεθείτε στην θέση του Πρωθυπουργού με τέτοια ρητορεία. Πόσο μάλλον εάν την πιστεύετε... 
    1.4. Μύθος: οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν και δεν θέλουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναλήθεια από αυτή. Το πρόβλημα είναι πάλι της ηγεσίας του κράτους, που δεν ζητάει αυτό που πρέπει, ενώ παράλληλα το κενό το εκμεταλλεύονται οι άλλες ηγεσίες, αυτές του σαθρού συνδικαλισμού που αντιδρούν σε κάθε αλλαγή που δύναται να τους στερήσει το ατομικό καταρχήν τους όφελος, όπως αυτό προκύπτει από την λειτουργία του κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστή. Ο επαγγελματίας συνδικαλιστής, δεν είναι εργαζόμενος. Είναι το αντίστοιχο ενός κακού πολιτικού, εφόσον η μόνη του έγνοια είναι η διατήρηση του status quo, μέσα από εύκολες μη-λύσεις, αρκεί να μην χάσει τα προνόμια του ως άτομο, το επαναλαμβάνω.
2. Διαφάνεια: το μείζον θέμα εδώ είναι η διασφάλιση του δημοσίου χρήματος. Όσο ταπεινό ή εύκολο κι αν ακούγεται για κάποιους, η αποκάλυψη των μεγεθών και των αποφάσεων της δημόσιας διοίκησης είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να αποτρέψει την κλοπή. Αν εξασφαλιστεί αυτό, τότε η διαφάνεια αποκτά ένα νέο ρόλο, αυτό της αποσαφήνισης των ρόλων του καθενός, και των ευθυνών ή ευσήμων που του αντιστοιχούν.
3. Κράτος πρόνοιας: δεν νοείται κοινωνικό συμβόλαιο χωρίς την εξασφάλιση της πρόσβασης σε αξιοπρεπή περίθαλψη και φροντίδα. Οιαδήποτε σκέψη μείωσης ή κατάργησης του θα οδηγήσει δικαίως σε κατάρρευση της όποιας σχέσης του πολίτη με το κράτος του. Είναι θέμα ασφάλειας και ως τέτοιο είναι αδιαπραγμάτευτο.
    3.1. Το κόστος του κράτους πρόνοιας έχει σαφέστατη και μετρημένη πηγή. Όποιος δεν το λύνει είναι επειδή δεν θέλει, όχι επειδή δεν μπορεί: Ηλεκτρονική συνταγογράφηση για το κόστος των φαρμάκων, και εφαρμογή των κανόνων λειτουργίας σε ότι αφορά την ιατρική φροντίδα. Το σύστημα βασίζεται στην εμπιστοσύνη, κι όποιος την παραβιάζει δεν πρέπει να συμπαρασύρει μαζί του ένα ολόκληρο κόσμο, αλλά να διώκεται ποινικά.
    3.2. Οι συντάξεις στα 60 ή τα 63 πρέπει να είναι μέρος του κράτους πρόνοιας. Το σύστημα των εισφορών σε ξεχωριστά ταμεία, από διαφορετικούς κλάδους, οι επιμέρους “επενδύσεις” των αποθεματικών τους και λοιπά έχει αποτύχει. Ένα είναι το ΑΕΠ της χώρας, ας φορολογηθεί στην βάση του ούτως ώστε να υπάρχει η αντίστοιχη βασική σύνταξη για όλους. Όποιος έχει την δυνατότητα, μπορεί να συμπληρώσει επενδύοντας κατά βούληση είτε σε συνταξιοδοτικά πακέτα, είτε αλλού. Η συνέχιση του σημερινού μοντέλου κρατήσεων και συνάμα υπερφορολόγησης για την διατήρηση της αθλιότητας του κάθε ΙΚΑ, ΤΣΜΕΔΕ, ΝΑΤ και λοιπά είναι κλοπή των πόρων που θα έπρεπε να πηγαίνουν στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Ομοίως και η γραφειοκρατία που απαιτείται για την λειτουργία του και οι χαμένες ανθρωποώρες όλων μας.
Οι συντάξεις στα 38, ή στα 48 είναι κλοπή δημόσιων πόρων.
4. Παιδεία: επίσης μέρος του κοινωνικού συμβολαίου. Δεν διαφοροποιείται σε ότι με αφορά ο αιώνιος φοιτητής, από ένα κακό Πρύτανη, στον βαθμό που δεν προάγουν την γνώση αλλά τα συμφέροντα της όποιας ομάδας τους. Η συζήτηση για τον πρόσφατο νόμο για τα ΑΕΙ με έχει καλύψει, δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ εδώ. Να ευχηθώ μόνο ότι η διαφαινόμενη υπαναχώρηση Μπαμπινιώτη αποτέλεσε παρένθεση και όχι προάγγελο του τι θα ακολουθήσει.
    4.1. Σε ότι αφορά τα σχολεία, ισχύει σε μεγάλο βαθμό η κατ αναλογία εφαρμογή όσων ανέφερα παραπάνω για την διοικητική μεταρρύθμιση. Χρειάζεται αλλαγή κατεύθυνσης και μέτρηση των αποτελεσμάτων των προσφερομένων υπηρεσιών. Ναι, αγαπημένε εκπαιδευτικέ, υπηρεσίες προσφέρεις. Ουχί “λειτούργημα”. Αμειβόμενες υπηρεσίες και ως εκ τούτου πρέπει να μετρηθεί η απόδοση σου, και να διορθωθεί εκεί που χωλαίνει, όχι με ιδεογράμματα, αλλά με συγκεκριμένες πρακτικές. Και αν θες να διατηρήσεις την θέση σου, θα πρέπει να μάθεις και το Office, χωρίς επίδομα ηλεκτρονικών υπολογιστών...
5. Ισότητα με απλά λόγια σημαίνει:
    5.1. Άνοιγμα επαγγελμάτων: η στέρηση άσκησης επαγγέλματος, όπως και η κλοπή μέσα από την υπερχρέωση που φέρνει η προστασία των λίγων δεν είναι απλά ένα σοβαρό οικονομικό ζήτημα που επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη, αλλά ζήτημα ισότητας των πολιτών.
    5.2. Δικαιοσύνη: ομοίως η πρόσβαση όλων στην ίδια δικαιοσύνη, είναι ζήτημα ισότητας. Όλοι έχουμε συζητήσει επανειλημμένα την προνομιακή θέση των πολιτικών μας, ουδείς όμως θίγει το ότι είναι αντίστοιχη η θέση των δικαστικών λειτουργών. Οι δε ευθύνες τους είναι αντίστοιχες, αν μη τι άλλο, λόγω της σημασίας που έχει για την χώρα η ορθή λειτουργία τους. Υπάρχει και οικονομικό αποτέλεσμα όμως στην κακή λειτουργία, στις καθυστερήσεις και στις απαιτήσεις τους. Αρκεί εδώ να σημειωθεί, ότι όταν ανακαλύφθηκε ότι υπήρχε κρατικός λειτουργός με παράλογη αμοιβή, αντί να διερευνηθεί η αμοιβή του ενός, προσαρμόστηκε σύμφωνα με αυτόν η αμοιβή όλων των δικαστικών και ακολούθως των πολιτικών. Κόστος για το δημόσιο; 1,1δισεκατομμύρια Ευρώ, σύμφωνα με αυτό το άρθρο
    5.3. Ισονομία σημαίνει ίσα δικαιώματα όλων, ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών φύλου, φυλής, θρησκείας, σεξουαλικών προτιμήσεων, κοινωνικής ή οικονομικής τάξης. Απλό δεν είναι; Απ ότι φαίνεται όχι... Έχουμε δρόμο ακόμα. Αν κρίνει δε κανείς από την προβαλλόμενη ρητορεία των υποψηφίων, και την δημοσκοπική προς το παρόν ανταπόκριση που έχουν, φαίνεται να έχουμε κάνει βήματα προς τα πίσω.
Τέλος, πρέπει να ξεκαθαρίσουν στην πράξη οι ρόλοι του καθενός μέσα στην κοινωνία και στο κράτος μας. Δεν με ενδιαφέρει εάν το αντικείμενο είναι το πετρέλαιο, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, η θρησκεία, το ποδόσφαιρο, ή κάτι άλλο. Δεν γίνεται να συνεχίσει το σημερινό καθεστώς, όπου ο όγκος κάποιου του δίνει προνομιακούς όρους λειτουργίας. Είτε φανερά, είτε συχνότερα στα κρυφά. Και εδώ, όπως στο κράτος πρόνοιας, πρόκειται για θέμα εμπιστοσύνης. Και αυτή η εμπιστοσύνη χάνεται πολύ πιο γρήγορα απ όσο παίρνει για να χτιστεί, όσους Τσοχαντζόπουλους, Ψωμιάδηδες (Παύλους και Μάκηδες) κι αν φυλακίσεις. 
Η υπόνοια, αν όχι η βεβαιότητα, ότι το παιχνίδι δεν παίζεται με τους κανόνες που προτάσσουμε σαν σύνολο, αλλά με άλλους που προσομοιάζουν Σικελική μαφία λειτουργεί διαλυτικά για την κοινωνία και κάθε της εργαλείο και θεσμό. 
Όσο κι αν προτιμώ να αναφέρομαι σε στοιχεία, δεν μπορώ να αποφύγω την σκέψη ότι εδώ εδράζεται  το κύριο πρόβλημα του σημερινού κράτους, και κατ επέκταση της κοινωνίας μας· πολιτικά και οικονομικά.
Όποιος επιλέξει την διατήρηση του σήμερα, να ξέρει ότι θα φέρει την ευθύνη για την οπισθοχώρηση της χώρας πολιτικά και οικονομικά. Η άνοδος των συντηρητικών άκρων από αριστερά και δεξιά, και η μείωση των προοπτικών μας για το μέλλον προδιαγράφουν ένα δεδομένο μέλλον που ουδείς μπορεί να αγνοήσει. Ουδείς μπορεί να πει αύριο “δεν το είδα να έρχεται - δεν κατάλαβα”. Λαϊκιστές δημοσιογράφοι/δημοσιολόγοι, κομματικά πιστοί και ως εκ τούτου σιωπηλοί πολιτευτές, “αγανακτισμένοι πολίτες” που προτίθενται να ψηφίσουν πολιτικά εκτρώματα για να τιμωρήσουν (ποιον άραγε) είσαστε όλοι υπεύθυνοι.
Οι μόνοι που δεν θα φταίνε θα είναι όσοι προσπάθησαν με όλο τους το είναι να αποφευχθεί το προδιαγεγραμμένο, όπως και όσοι είναι πραγματικά Καμμένοι και δεν μπορούν να καταλάβουν. Οι υπόλοιποι θα φταίμε.
________
ΥΓ1: λίγη ειλικρίνεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Για όποιον δεν την φοβάται, τα σημερινά προβλήματα έχουν ένα προσόν: είναι ξεκάθαρα.
ΥΓ2: σίγουρα ξεχνάω τα μισά από όσα θα ήθελα να γράψω σε ένα τέτοιο κείμενο, αλλά δεν γράφω μανιφέστο, την σκέψη μου προσπαθώ να βάλω σε τάξη, μέσα στην προεκλογική γελοιότητα που με πνίγει για μία ακόμα φορά.

5.4.12

Αδιανόητο


Αδιανόητο

Αδιανόητο να μιλάς με συναισθηματικές υπερβολές για τα ναρκωτικά αντί να πολεμάς για την νομιμοποίηση που αποδεδειγμένα μειώνει τους θανάτους (-50% στην Πορτογαλία), και σκοτώνει 100% την εγκληματικότητα που σχετίζεται με την παράνομη εμπορία. 
Αδιανόητο ότι ‘σνομπάρεις’ την δημιουργία ειδικών χώρων χρήσης. 
Αδιανόητο ότι μπορεί να επιλέξεις την αναποτελεσματική καταστολή μη και σκανδαλίσεις τον συντηρητικό ψηφοφόρο σου. Πεθαίνει κόσμος εκεί έξω.
Αδιανόητο που δεν τολμάς να ζητήσεις να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες για να μην χάσεις την κομματική σου πελατεία. Είτε αυτή είναι εθισμένη σε πλασματικές υπερωρίες, είτε σε μαύρο χρήμα - αυτό που βγάζει και την μίζα σου. Κι όσο εσύ φορολογείς για να μην αλλάξεις, άνθρωποι οδηγούνται σε νέα και βαθύτερα αδιέξοδα, για να θρέψουν το μηχανισμό σου.
Αδιανόητο να αγνοείς επιδεικτικά τα δικαιώματα όλων στην συντροφικότητα, με ίσους όρους, όποιος κι αν είναι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός. Και ναι, η συντροφικότητα περνάει μέσα από νόμους που ορίζουν τον γάμο, την κληρονομιά, τους απόγονους, την πρόσβαση σε ένα νεκροκρέβατο αγαπημένου.
Αδιανόητο να δέχεσαι ακόμα την συμμετοχή της (όποιας) Εκκλησίας στο γκουβέρνο μίας χώρας.
Αδιανόητο να δέχεσαι ακόμα την ύπαρξη της κάθε κλειστής συντεχνίας - συμμορίας. Ειδικά όσων ο ρόλος είναι να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον όπως οι δικαστές, οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί και τόσοι άλλοι που ζυγίζουν το ατομικό κέρδος απέναντι στο συλλογικό καλό, και κερδίζει πάντα το πρώτο. 
Αδιανόητο να κρατούν οι εκάστοτε κομματάρχες το μαχαίρι και το καρπούζι ανεξέλεγκτοι πάνω από το δημόσιο χρήμα. Όλων των κομμάτων που είναι στην Βουλή. Ναι όλων! 

Αδιανόητο να νομίζεις ακόμα ότι “η Αριστερά που δεν κυβέρνησε” δεν άγγιξε δημόσιο χρήμα. Μην είσαι ηλίθιος, σε εκλιπαρώ. Οι επιτυχείς απεργίες και λοιπές ‘κινητοποιήσεις’ για επιδόματα και υπερωρίες που δεν κερδήθηκαν στο χώρο εργασίας με ιδρώτα αλλά με “αγώνα”, διαχείριση δημόσιου χρήματος ήτανε. Και ανταμείφθηκαν και αυτοί με ψήφους. Απλά.

Αδιανόητο το να δέχεσαι μισόλογα ή εκ του ασφαλούς άρνηση απέναντι σε κάθε αλλαγή ή μεταρρύθμιση, γιατί θα βρεθεί κάποιος άλλος να επωμιστεί το κόστος.
Αδιανόητο να συνεχίζεις να πιστεύεις ότι θα μπορεί να υπάρχει ασφαλιστικό σύστημα, με συνταξιούχους που δεν κόλλησαν ποτέ ένσημα. Είτε επειδή δεν τα δούλεψαν, είτε επειδή δεν τα απέδωσαν.

Αδιανόητο να παπαγαλίζεις ιδεοληψίες που δεν μπορείς να στηρίξεις με επιχειρήματα.

Αδιανόητο ότι ψηφίζεις ξανά, και ξανά, και ξανά, του ίδιους. Αυτούς που ψελλίζουν γενικόλογα μισόλογα για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, ενώ βροντοφωνάζουν τα μεγάλα ψέμματα που σε χαϊδεύουν (και σε ληστεύουν) εδώ και δεκαετίες.

Αδιανόητο να σου αρκούν οι αριστερές ταμπέλες και η δεξιά συνωμοσιολογία. Τα προβλήματα μας σήμερα είναι μετρήσιμα, όπως και οι λύσεις τους. 
Αδιανόητο να δέχεσαι τον φασισμό της βίας, επειδή δεν είσαι εσύ το θύμα. Ακόμα χειρότερα αν είσαι ο θύτης, αγανακτισμένε. 
Αδιανόητο να έχεις δικαιολογίες για τους μεν, που δεν θα δεχόσουν ποτέ για τους δε. Αυτή είναι η αρχή του φασισμού - τι δεν καταλαβαίνεις;
Αδιανόητο να δέχεσαι την χυδαιότητα του λαϊκισμού.
Αδιανόητο να δέχεσαι τις επιταγές των ΜΜΕ, όταν το ξέρεις πλέον ότι μόνο ανεξάρτητα δεν είναι. Ανήκουν σε συγκεκριμένους ανθρώπους, με πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα απέναντι στο κράτος που εσύ πληρώνεις.
Αδιανόητο να γράφω μία τέτοια λίστα εν έτει 2012 και να μην μπορεί να τελειώσει.

Αδιανόητο να συμβιβαστώ με υπολογισμούς και “επόμενες μέρες” σε αυτές τις εκλογές. Λυπάμαι. Δεν θα μπορέσω. Η προοδευτική ατζέντα, με τις όποιες διαφοροποιήσεις και συζητήσεις της, είναι δεδομένη και δεν θα υποχωρήσω από αυτή.

Μου είναι αδιανόητο.

Translate