28.10.12

Η πολιτική κρίση των απολίτιστων του πολιτικού προσωπικού


Ο πολιτισμός βασίζεται στην γνώση. Στην ευρεία γνώση που είναι απαραίτητος όρος και για την καλή πολιτική. 

Καλή πολιτική είναι αυτή που συνδυάζει όσα χωράει το εύρος της πλατιάς ματιάς της. Καλή πολιτική είναι αυτή που συμβιβάζει το σημερινό με το ιδεατό, σε χρόνο παρόντα και μέλλοντα. Καλή πολιτική είναι αυτή που εφαρμόζεται, και δεν επιβάλλεται, αφότου πείσει για την αρετή της πρότασης της. 

Καλή πολιτική είναι αυτή που συγκρούεται δίχως να πληγώνει. Γιατί γνωρίζει ότι οι πληγές σπανίως θεραπεύονται, και σπανιότερα λύνουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που δημιουργούν. 

Αν δεις το επίπεδο της κουλτούρας, θα μπορέσεις να προβλέψεις το επίπεδο της πολιτικής· και αντίστροφα. Όσο ημιμαθές ταγάρι ήταν “ο κουλτουριάρης”, τόσο ανίκανος και επικίνδυνος ήταν ο αντίστοιχος πολιτευτής. Όση ζημιά έκανε ο ψευτο-διανοούμενος, τόση κι άλλη τόση έκανε ο ψευτο-πολιτικός.

Ο ισοπεδωτικός λαϊκισμός που προηγήθηκε της Χούντας, και εγκαταστάθηκε πλέον στη χώρα με τα τανκς του Παπαδόπουλου ήταν αυτός που μίλησε στο ανώριμο συναίσθημα, αυτός που πήρε την “λαϊκή σοφία” του χειρώνακτα και την εξύψωσε σε απόλυτη γνώση για να τον κολακέψει - να τον κερδίσει. Αυτό ήταν το επίπεδο γνώσης του πολιτικού προσωπικού των Χουντικών - δεν ήταν θέμα συνειδητής επιλογής. Αθλοπαιδιές, λανθάνων πατριωτισμός, νεο-ορθόδοξος φανατισμός και επιβολή/βία.

Η αντίσταση σε αυτό το καθεστώς δεν ήταν κάτι διαφορετικό - ήταν αντίστοιχη του. Δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ, γι’ αυτό και μας στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. Οι μεγαλύτερες στιγμές μας, αυτές που έχουμε διαλέξει να γιορτάζουμε σαν έθνος, είναι σχεδόν όλες “λαϊκές” αν εξαιρέσεις το υπερβατικό κάποιων θρησκευτικών εορτών που και πάλι ερμηνεύονται στενά μέσα στο πλαίσιο που έχει επιβληθεί.

Ο πολιτισμός, η γνώση, η επιστήμη δεν έχουν καμία ελπίδα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Όσο κι αν το παλέψουν, αν δεν υπάρξει συλλογική παραδοχή για τα μέχρι τούδε, δεν θα υπάρξει ποτέ χαραμάδα ή κενό που θα έρθει να καλύψει με μία νέα αφήγηση για την επόμενη μέρα. 

Η σημερινή μας κουλτούρα είναι ο λαϊκός ολοκληρωτισμός. Επισκιάζει κάθε τι που θα μπορούσε να τον απειλήσει, και εξηγεί την σοβιετικού τύπου οικονομία μας, τον λαϊκισμό των πολιτικών μας, την αθλιότητα της ψευτο-ενημέρωσης με τους τηλεοπτικούς ιμάμηδες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, όπως και τους “αγανακτισμένους” πολίτες με τις μούτζες και τις κρεμάλες.

“Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73”, ούτε το ’74. Τα χαρακτηριστικά που την επέβαλλαν και διατήρησαν για 7 χρόνια παραμένουν ισχυρά, με πρώτο την απέχθεια για τον κόσμο της γνώσης. Και θα συνεχίσει ακάθεκτη μέχρι να μας αποτελειώσει, μέσα από συναισθηματικές εξάρσεις και γεγονότα ήσσονος σημασίας που θα επικαλύπτουν την πραγματικότητα που αρνούμαστε να παραδεχτούμε.

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”, λένε οι πατριδοκάπηλοι εθνικιστές. Συμφωνώ  στη σπουδαιότητα της ρήσης, αλλά διαφωνώ με όλο μου το είναι στην ανάγνωση τους. Η αρετή έρχεται με τη γνώση που θα δώσει προοπτική· τόλμη είναι αυτό που μας λείπει ακόμα για να βρούμε την ειλικρίνεια να αντιμετωπίσουμε τον καθρέφτη χωρίς το πέπλο του εθνικιστικού, λαϊκού ναρκισσισμού, για πρώτη φορά μετά από τουλάχιστον εφτά δεκαετίες.

Αυτή είναι η μάχη. Και φαίνεται να την έχουν καταλάβει μόνο όσοι είναι εντός των τειχών υπερασπιζόμενοι ένα κάστρο που έχει πέσει εδώ και καιρό - οι συντηρητικοί που προσπαθούν να διατηρήσουν την εξουσία και τα προνόμια τους, με πρώτο το πολιτικό προσωπικό και ακολούθως με όσους τους κρατάνε πάνω στο άλογο σαν νεκρούς Ελ Σιντ στη δική τους μάχη της Βαλένθια. Τραγικοί, κοντόφθαλμοι, χωρίς προοπτική. 
Οι υπόλοιποι, αυτοί που θα μπορούσαν να συνθέσουν, “το σκέφτονται” σε μικρές αυτάρεσκες ομάδες με μοναδικό σκοπό ύπαρξης την παρηγοριά και την αυτοϊκανοποίηση. Ψευτο-διανοούμενοι αποχωρητές, κουρασμένοι προτού καν ξεκινήσουν. Όσο κι αν έχουν επενδύσει στην παιδεία τους. 

9.10.12

Μία σύνοψη με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ


Κρόσια τα νεύρα μου μετά την επίσκεψη της Καγλελαρίου. Πάμε να δούμε λίγο την τελευταία 10ετία, και θα καταλάβεις.

Το 2004 εκλεγεται ο (σήμερα "αμίλητο νερό - εγώ το ήπια") Κώστας, και τάζει "επανίδρυση". Τα κάνει μούτι, σταματάει να πηγαίνει στη Βουλή (πως να πατήσει στη βουλή και να απαντήσει ερωτήσεις...) αρχίζει να την ανοιγοκλείνει όποτε του γουστάρει αναλόγως των δημοσκοπήσεων και των αναγκαίων παραγραφών, και το ρίχνει στα greek statistics για όσο μπορεί να κοροϊδέψει.

Στο τέλος την έκανε τρέχοντας για να μην του σκάσει η χώρα στα χέρια, και ήρθε το κορόιδο της παρέας το 2009 (ΓΑΠ) να φάει όλο το βρισίδι για τη δημιουργική λογιστική δεκαετιών, και ειδικά της περιόδου 2007-2009. Υπενθυμίζω ότι ο Αλμούνια είχε πάρει διαβεβαιώσεις για περικοπή δαπανών πριν τις εκλογές του 2007. Τι κάναμε; Το ακριβώς αντίθετο: τις διπλασιάσαμε.

Ο Αντωνάκης βγαίνει νέος αρχηγός της ΝΔ, και αρχίζει να παίζει τον τρελό: αρνείται να βάλει πλάτη στην εθνική προσπάθεια, οργανώνει τη λαϊκή Δεξιά σε αντιμνημονιακό, εκτρέφει τη "πατριωτική" λάσπη που μας βασανίζει πλέον και εντός κοινοβουλίου (ΧΑ), ενώ αρνείται κατ επανάληψη να συμπράξει σε κυβέρνηση συνεργασίας.
Εν τέλει κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου, με την βοήθεια του Βενιζέλου και των βαρόνων των ΜΜΕ, σταματάει στη συνέχεια και την κυβέρνηση Παπαδήμου/PSI που έβγαζε δουλειά, και μπαίνουμε σε διπλές εκλογές με τις διαρθρωτικές αλλαγές στο περίμενε ήδη για 6 μήνες.

Το 2012 καταφέρνει να γίνει Πρωθυπουργός, για να εφαρμόσει το πρόγραμμα των Παπανδρέου/Παπαδήμου - αυτο που πολέμησε με κάθε μέσο στο προηγούμενο διάστημα.

Όσο γίνονταν όλα αυτά, το ΕΛΚ (σύνδεσμος δεξιών/συντηρητικών κομμάτων στην ΕΕ) δεν θέλησε να τον δει ούτε ζωγραφιστό. Μέχρι που τον έκραξε ο ομοϊδεάτης του συντηρητικός Γαλλος πρωθυπουργός με παραπολιτική διαρροή που κάθε άλλο παρά συνιθίζεται στη Γαλλία - το γνωστό πλέον "τα κάνω για προεκλογικούς λόγους". Υπεύθυνε, αξιόπιστε Αντώνη...

Η κρίση κλιμακώνεται και επεκτείνεται στα υπόλοιπα γουρουνάκια (PIIGS), ενώ ο Σαρκοζύ έχει πέσει. Χάνεται η σύμπλευση Γερμανίας Γαλλίας, και αναπτύσσεται πλέον μία ισχυρή κόντρα. Τι να κάνει η μέχρι χθες άκαμπτη Καγκελάριος αποδυναμωμένη εντός Ευρώπης και ενόψει δικών της εκλογών σε μερικούς μήνες;
Ξεκινάει αναγκαστική στροφή, πάει να συναντήσει την κρίση και τον Ολαντ στα μισά του δρόμου. Για το ΔΝΤ δεν υπάρχει ελπίδα - τα έχει στυλώσει και κανείς δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις, πλην της προφανούς περί πιθανού νέου κουρέματος.

Μέσα σ αυτά, η Μέρκελ κάνει μία άσκηση καλής δημοσιότητας, και επισκέπτεται την Ελλάδα μήπως και καταφέρει να πιέσει έτσι και να προκαταβάλλει το ΔΝΤ για θετική έκθεση της Τρόικας.

Τι κάνει ο Πρωθυπουργός μας ενόσω γίνονται όλα αυτά; Αποφασίζει να παίξει μικροπολιτικά, λέγοντας στην συνέντευξη τύπου με την Καγκελάριο: "επιτέλους η Ελλάδα επανακτά την αξιοπιστία της μετά το πρόσφατο διάστημα". Το ότι η Μέρκελ του τράβηξε ξανά το αυτί μιλώντας αποκλειστικά για την προσπάθεια που έγινε μέχρι και το 2011, δεν τον ακούμπησε. Για μπάτσες, όχι αστεία... Αλλά δεν φταίει. Όταν έχεις όλο το τύπο, δεν ιδρώνεις (στο εσωτερικό τουλάχιστον).

ο μαϊντανός - όπως γήπεδο

Η μόνη αγωνία του ηταν να μην μοιραστεί επικοινωνιακά την Μέρκελ με κανέναν - ούτε καν τον κουρασμένο πια Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μόνο ο Αβραμώ του ξέφυγε, που έστησε αγρύπνια στο ΕλΒενιζέλ για να την πιάσει μεταξύ αυτοκινήτου και αεροπλάνου.

Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Δεν είναι πολιτικό προσωπικό αυτό. Είναι θίασος σε μια τραγωδία που χειροτερεύει καθημερινά.

"Μα γιατί δεν μου φέρανε κι εμένα μια καρεκλίτσα;"



Translate