29.11.13

Άλλο το θρησκεύομαι, άλλο το παίζω τις κουμπάρες


Το πολιτικό παιχνίδι στον ευλογημένο τόπο λέγεται «dodge the bullet». Ελληνιστί: σκύψε ευλογημένε, μη σε πάρουν τα σκάγια.

Όποιο κι αν είναι το θέμα, το πρώτο ένστικτο είναι η σκέψη που φέρνει τη λοξή ματιά της επιφύλαξης – «από πού θα μου έρθει». Εδώ το εξελίξαμε, έγινε συμπεριφορά και τελικά διαμόρφωσε προσωπικότητες. Αυτές που επιβιώνουν στο σημερινό αδιέξοδο οχετό.

Λες και λείπει η κοινή λογική και το δίκαιο από το μυαλό των πολιτικών μας. Του κ. Ταμήλου, ίσως, αλλά αυτό να ελεγχθεί μαζί με το ενδεχόμενο να μην έχει καθόλου μυαλό.

Πήγαινε στην εκκλησιά σου καλέ μου άνθρωπε, άναψε το κεράκι σου, εξομολογήσου, παντρέψου, βάφτισε, τράβα και τη φωτογραφία αν τη χρειάζεσαι. Μέχρι εκεί. Όταν αρχίζεις τους αγιασμούς στα υπουργεία και τους θρησκευτικούς όρκους σε κάθε νέα Βουλή, αρχίζει και μπερδεύει το πράγμα. 

Εσύ, λοξέ πολιτευτή, ξέρεις καλύτερα από μένα τον «προοδευτικούλη» γιατί πρέπει να ξεκόψεις το γραφείο σου από την εκκλησιά. Δεν ξέρεις; Ξέρεις. Αλλά σε έχει καταλάβει η λοξή σου ματιά και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Σε καταλαβαίνω. Ή καλύτερα, σε κατάλαβα.

Κοίτα να δεις τώρα πώς έχει «χριστιανέ μου». Αν δεν μπορείς να αφήσεις το παπαδαριό της πίστης σου στο πλάι για να σεβαστείς ανθρώπους, δικαιώματα και ευρωπαϊκούς θεσμούς, λάθος δουλειά διάλεξες. Γιατί η πρώτη σου προτεραιότητα όφειλε να είναι αυτή του διαχωρισμού συμφερόντων προκειμένου να φτιάξεις καθαρές σχέσεις μεταξύ τους, με γνώμονα το καλό όλων. Αυτό είναι η πολιτική.

Γιατί αν δεν μπορείς να το κάνεις για την εκκλησιά σου, σίγουρα δεν θα μπορέσεις να το κάνεις με τα πιο σοβαρά. Εκεί που το χρήμα είναι περισσότερο, και οι απειλές σοβαρότερες από το ποίμνιο του «παππούλη» και το αν θα λιώσεις μετά θάνατον. Να βράσω και την αποζημίωση σου, αυτή που σε κάνει «ανεξάρτητο» για να σταθείς στο ύψος σου απέναντι στους ισχυρούς. 

Έλα να με πείσεις πως δεν παίζεις τις κουμπάρες με αερολογίες και γενικούρες για να αποφύγεις το αυτονόητο. Όπως κάνεις με όλα, άλλωστε.

Καημένε, λοξέ, υποκριτή του κερατά.

Εφραίμ, φόροι, Σεραφείμ και δικαιώματα

Tέσσερις ενδεικτικές ειδήσεις αυτής της εβδομάδας:

- Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων έχει καταθέσει τροπολογία στο νόμο του Υπουργείου Οικονομικών «Επείγουσες ρυθμίσεις εφαρμογής Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων», σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία και τα νομικά της πρόσωπα εξαιρούνται κάθε οικονομικού ελέγχου από τις αρμόδιες αρχές αν δεν έχει προηγηθεί σχετική υπουργική απόφαση.

- Ο Υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας δήλωσε τη Δευτέρα το βράδυ «δεν δέχομαι πως η Ελλάδα υπερφορολογείται», παρά τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το αντίθετο. *

- Με αφορμή την δήλωση της κυβέρνησης πως προτίθεται να σεβαστεί την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για το σύμφωνο συμβίωσης σε ό,τι αφορά τους ομοφύλους, διαβάζουμε σε ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Πειραιά πως η ομοφυλοφιλία είναι «έγκλημα» και μάλιστα «ανατροπῆς τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καί ὀντολογίας», εφάμιλλο της κτηνοβασίας και της παιδοφιλίας. Ζητείται δε ο αφορισμός όποιου βουλευτή υπερψηφίσει το συγκεκριμένο νόμο.  

- Ο Υπουργός των Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Βενιζέλος, σε μια από τις επικοινωνιακές κόντρες του με την Αξιωματική Αντιπολίτευση, φέρεται από τον τύπο να είπε στην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς κ. Γκάμπι Τσίμερ πως «η Ελλάδα δεν πήρε βοήθεια από πολίτες, αλλά δάνεια από τις χώρες-μέλη και τον EFSF, τα οποία αποπληρώνονται κανονικά».

Αυτή είναι η εικόνα μιας χώρας που ολισθαίνει προς τα πίσω –όχι μιας χώρας που επιχειρεί το άλμα προς τα μπρος.

Έγραφε πριν λίγες μέρες ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος στο Andro: «Σε λίγο η συζήτηση για την ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα, από υπονοούμενα και γελάκια για κάποιους που κάνουν ”ανώμαλο” σεξ, θα μεταμορφωθεί σε μια νηφάλια συζήτηση για τις πολλές σύγχρονες μορφές της οικογένειας».

Είναι πιθανό να έχει δίκιο ο Γρηγόρης, και να πρέπει να περιμένουμε «λίγο» ακόμα, σε επίπεδο κοινωνίας. Στο επίπεδο της πολιτικής εκπροσώπησης, όμως, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Οι γνωστές παθογένειες παραμένουν κραταιές· επικοινωνιακός χειρισμός αντί ουσίας και αριθμών, ισχυροποίηση των δεσμών με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της χώρας, προστασία των λίγων εις βάρος των πολλών, μεσαιωνικά «ήθη» που λίγο απέχουν από σκηνές λιθοβολισμού στις αραβικές και αφρικανικές «δημοκρατίες».

Αλά Πασάς source
Δεν υπάρχει καν η υποκρισία να κρατηθεί αυτός ο παλαιολιθικός πολιτικός πολιτισμός μακριά από τα ευρωπαϊκά φόρα, οπότε με ευκολία ο ΥΠΕΞ της χώρας δείχνει να περιφρονεί, ακόμα και σήμερα, πως το δημόσιο χρήμα είναι των πολιτών της χώρας και όχι όποιου κάθεται στην καρέκλα, σαν σουλτάνος.

Οι αντιφάσεις μεταξύ των όσων λέγονται και αυτών που γίνονται, καλύπτονται συστηματικά από ένα αυταρχικό meme που λέει: «σιωπή τώρα, σώζουμε τη χώρα». Καμία σωτηρία δεν θα έρθει με ψεύδη. Καμία σωτηρία δεν θα έρθει όσο συνεχίζουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είτε πρόκειται για την υπερφορολόγηση των πολιτών για να χρηματοδοτηθεί ένα σύστημα που δεν θέλει να αλλάξει, είτε πρόκειται για ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού και φύλου.

Στις δημοκρατίες που «δεν υπάρχουν αδιέξοδα» υπάρχει αντιπρόταση. Στην Ελλάδα τι υπάρχει; Το ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε στα βασικά δεν μπορεί να μην πατήσει τα κορδόνια του, όπως ήταν η προτεινόμενη μείωση των τιμών των φαρμάκων. Αρνείται πεισματικά να δουλέψει και να αντιτάξει κάποια καθαρή θέση απέναντι στην κυβερνητική ανοησία, πιθανότατα δέσμιο και αυτό των ιδίων εγχώριων δυνάμεων που καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική μακρυά από κάθε αλλαγή και πρόοδο.

Έτσι, τις παραμονές ανάληψης της Ευρωπαϊκής Προεδρίας βρισκόμαστε σε μια χώρα που θα αφήσει τη Μονή Βατοπεδίου εκτός ελέγχων του ΣΔΟΕ, που θα αγνοήσει τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα δικαιώματα των πολιτών, ενώ οι υπουργοί συνεχίζουν να πιστεύουν πως τα λεφτά φυτρώνουν στα δέντρα, και άρα μπορούν να ζητούν από τους πολίτες ό,τι τους χρειάζεται για να χρηματοδοτήσουν τη διατήρηση του χθες τους.

Δεν χάθηκαν όλα, όμως. Αν μη τι άλλο, καταλαβαίνουμε πλέον από πού προκύπτει η ευκολία της Βουλής να επιτίθεται στους πολίτες με κάθε ευκαιρία· η κυβέρνηση στους πολλούς, και η αντιπολίτευση στην επιχειρηματικότητα. Δεν είμαστε «ίσα κι όμοια». Κανένας ραγιάς δεν ήταν «ίσα κι όμοια» με κανέναν σουλτάνο.

Ξέρω, θα πέσουμε πάλι από τα σύννεφα με τα αποτελέσματα της επόμενης δημοσκόπησης και θα βρίσουμε, ο καθένας ξεχωριστά, τον «απέναντί» μας. Μέχρι να μας διαολοστείλει μιας και δια παντός ο σύγχρονος κόσμος, αυτός της Ευρώπης, από τον οποίο απομακρυνόμαστε καθημερινά με «εντολή Σαμαρά» (και όχι μόνο).

*[επιλέξτε χώρα]


Δημοσιεύτηκε στο Andro [28.11.2013]

16.11.13

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει»


Η  Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» επιμένει σε νέα μέτρα για τους Έλληνες πολίτες. Δεν σέβεται τις θυσίες χάρη στις οποίες η Ελλάδα έκανε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στα παγκόσμια χρονικά, ενώ σήμερα έχει το μικρότερο δημοσιονομικό έλλειμμα μεταξύ των χωρών που μπήκαν σε μνημόνιο. Σήμερα, πάνω από τρία εκατομμύρια πολίτες φλερτάρουν ή έπεσαν κάτω το όριο της φτώχειας, ενώ ενάμιση εκατομμύριο είναι άνεργο.

Είναι δεδομένο ότι η φοροδοτική ικανότητα των περισσοτέρων έχει εξαντληθεί. Είναι γεγονός πως οι επιχειρήσεις γονατίζουν κάτω από τις σημερινές συνθήκες αδυνατώντας να πληρώσουν τις εισφορές τους, ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες κινδυνεύουν με κατασχέσεις περιουσίας και προσωποκράτηση για τις δικές τους.
Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» επιμένει να κοιτάζει τους αριθμούς και να ζητάει περαιτέρω αφαίμαξη για μία σύνταξη που ο σημερινός υπόχρεος εισφορών δεν θα δει ποτέ· για ένα κράτος πρόνοιας που ζητάει 25€ επίσκεψη, και αυξάνει διαρκώς τη συμμετοχή του ασφαλισμένου σε φάρμακα σαν αυτά για τον καρκίνο.

Η Τρόικα «δεν καταλαβαίνει» τίποτα γιατί γνωρίζει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή (λιτότητα) χωρίς μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές τα λεφτά των πολιτών (Ελλήνων και Ευρωπαίων) πάνε άκλαυτα. Χωρίς μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχει λύση. Ούτε θα μπει πάτος στο βαρέλι, ούτε επενδύσεις θα γίνουν για να ανέβει το ΑΕΠ της χώρας σύμφωνα με τις προβλέψεις – η περιβόητη ανάπτυξη.

Το ψευδές δίλημμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος (πολιτικοί, ΜΜΕ, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και συνδικαλιστές) μεταξύ της διάλυσης της χώρας από τη συνεχιζόμενη λιτότητα, και της οπισθοχώρησης από τα συμφωνηθέντα δεν υπάρχει για την Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει».
Αφενός δεν της επιτρέπεται να μεταβάλει το πρόγραμμα αλλά μόνο να πιστοποιήσει την εφαρμογή του. Αφετέρου πιστεύει, ορθώς, πως η χώρα δεν θα αποφύγει την κατάρρευση συνεχίζοντας ως είχε.

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» είναι σίγουρη πως η διατήρηση της σημερινής συστημικής  παθογένειας είναι ένας καταστροφικός μονόδρομος, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το ζήτημα του δημόσιου χρέους. Η λύση δεν «παίζεται» στο χρηματικό κόστος της διάσωσης, αλλά σε αυτό που το πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται ως «πολιτικό κόστος».

Οι πολιτικοί μας πιστεύουν ακόμα πως η απελευθέρωση της οικονομίας από τους ημετέρους, η απελευθέρωση του δημόσιου τομέα από τη γραφειοκρατία που μόνο με «μέσον» λύνεται, η αποκέντρωση αρμοδιοτήτων που θα στερήσει πολιτικό έρεισμα από τους υπουργούς, η ελάφρυνση δαπανών του δημοσίου από αχρείαστους οργανισμούς και ανθρώπους, η διοικητική μεταρρύθμιση και τόσα άλλα, είναι πηγές «πολιτικού κόστους».
Αν (υπερ)ισχύει αυτός ο ορισμός του πολιτικού κόστους, μιλάμε για ένα σώμα διεφθαρμένων χωρίς αντικειμενικές δεξιότητες - μία χούφτα ανθρώπων που βασίζεται σε διαπλεκόμενες σχέσεις εξάρτησης και το βρώμικο χρήμα.

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» καταλαβαίνει πως αν δεν αλλάξει η κρατούσα άποψη περί «πολιτικού κόστους», ως το αποτέλεσμα της ρήξης με την τοπική διαπλοκή και συντεχνίες κάθε λογής, η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα σωτηρίας. Το αποδείξαμε μετά από 6 χρόνια ύφεσης και μεταρρυθμιστικής αδράνειας (αν όχι οπισθοδρόμησης τους τελευταίους 15 μήνες).

Αυτό προσπαθεί να αλλάξει η Τρόικα, χρησιμοποιώντας το μόνο μέσο που έχει, το λαό.
Το λαό που δέχεται δικαίως τις «άδικες» συνέπειες των επιλογών των εκλεγμένων που εκείνο εξέλεξε. Όσο δεν απελευθερώνεται η χώρα από τις τοπικές ολιγαρχίες, τόσο θα στέλνεται ο λογαριασμός στους πολλούς - με υπερφορολόγηση και έλλειψη προοπτικής- κι όπου βγάλει.

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει», δημιουργεί με τα μέτρα ένα άλλο πολιτικό κόστος, ως το αποτέλεσμα της ΜΗ ρήξης με την τοπική διαπλοκή και συντεχνίες κάθε λογής που μπορεί να φτάσει μέχρι την πολιτειακή αποτυχία. Είναι το πολιτικό κόστος που φαίνεται στα ποσοστά των κυρίαρχων κομμάτων, στην άνοδο των άκρων, και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς. 
Όταν αυτό το πραγματικό πολιτικό κόστος – ως πολιτειακός κίνδυνος πλέον - υπερκεράσει το «πολιτικό κόστος» στη συνείδηση του πολιτικού συστήματος, τότε και μόνο τότε  θα γεννηθεί η ελπίδα σωτηρίας της χώρας και του λαού που βάλλεται σήμερα χωρίς ίχνος προοπτικής. Μακάρι να το κατανοήσει και ο λαός, και να επιλέξει με νέα κριτήρια στις επόμενες εκλογές.

Όταν το πολιτικό προσωπικό ταυτίσει τη μοίρα του με αυτή της προοπτικής της χώρας και του λαού, το αποτέλεσμα της αφαίρεσης πολιτικό κόστος μείον «πολιτικό κόστος» θα βγει θετικό. 

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» το επιχείρημα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης πως «ο λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες» θα συνεχίσει να μην καταλαβαίνει, όσο δεν προχωράνε οι σωτήριες μεατρρυθμίσεις. Το «ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε» τώρα δικαιώνεται, ενώ η μπάλα παραμένει (6 χρόνια μετά) ακίνητη στα πόδια του ελληνικού πολιτικού προσωπικού.

Τσακίρ κοινοβουλευτισμός, μειωμένης αντίληψης κινδύνου

13.11.13

Κουτσαβάκικη διαπραγμάτευση & εκλογές


Το «καλό» σενάριο λέει πως ο Πρωθυπουργός και το περιβάλλον του είναι αποφασισμένοι να δημιουργήσουν μία πολιτική κρίση που θα μπορεί να λυθεί μόνο με εκλογές· μία κρίση που δεν θα σηκώνει άλλο ένα «Nein» από το Βερολίνο.

Το κακό σενάριο λέει ότι τρελαθήκαμε τελείως, πως αποφασίσαμε να πιέσουμε για λύση εδώ και τώρα την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε pause ενόψει ευρωεκλογών, και η Γερμανία δεν έχει ακόμα κυβέρνηση.


Η διαπραγμάτευση που σπάει off the record σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα δημοσιεύματα περί μονομερούς πράξης από την Ελλάδα ψήφισης προϋπολογισμού, η εκτός θέματος αντιπαράθεση στην πρόταση δυσπιστίας το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, τα παραπολιτικά περί συγκρότησης ομάδας «αποφασισμένων» γύρω από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τόσα άλλα, δεν προσφέρονται για άλλη ανάγνωση. Ομοίως οι κινήσεις από βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Το πρόγραμμα όπως σχεδιάστηκε και όπως εφαρμόζεται, με κύρια ευθύνη της ελληνικής πλευράς, δεν δίνει προοπτική στη χώρα. Δεν το πιστεύει κανείς πλέον, ούτε η κυβέρνηση που επιμένει στην υπερφορολόγηση έναντι της περικοπής δαπανών, ούτε όσοι πραγματικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν την ανάπτυξη επενδύοντας και επιχειρώντας σε μία χώρα που όχι μόνο δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά ακυρώνει και ό,τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν.

Το χειρότερο είναι η κοινές διαπιστώσεις Τρόικας και κυβερνητικών βουλευτών, σαν τον κ. Μωραΐτη, περί «εσωτερικής Τρόικας» ημετέρων υπό την προστασία της κυβέρνησης.

Κι όλα αυτά με μία κυβερνητική πλειοψηφία τρεισήμισι βουλευτών, κατόπιν αποχώρησης ΔΗΜΑΡ.

Η Ντόρα Μπακογιάννη έθεσε πλαγίως εχθές το βράδυ πως υπάρχει ζήτημα πλειοψηφίας· πλαγίως γιατί προφανώς δεν θα γυρίσει η υπό διάλυση ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση όπως πρότεινε η συνυποψήφια του κ. Σαμαρά για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Η νέα πλειοψηφία, η νέα συνεργασία στα πρότυπα αυτής που έγινε υπό τον Λουκά Παπαδήμο, βρίσκεται μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αν μας ξενίζει ως ιδέα αρκεί να θυμηθούμε τον κ. Σαμαρά τον Ιούνιο του 2011 που κατήγγειλε «Ευρω-συνωμοσία για συναίνεση». Δεν απέχει πολύ από τον κ. Τσίπρα σήμερα.

Από "Τα Νέα"
Το ερώτημα εδώ είναι αν ο κ. Σαμαράς είναι ο καταλληλότερος αρχηγός για μία τέτοια συνεργασία. Μάλλον δεν είναι, οπότε ίσως υπάρχει και εκεί ένα μέτωπο πίεσης που να ωθεί τον Πρωθυπουργό σε εκλογές, και αν μη τι άλλο «ηρωική έξοδο».


Σε ένα τόσο ρευστό πεδίο, η όποια εκτίμηση θα ήταν παρακινδυνευμένη. Το μόνο σίγουρο είναι πως τις ερχόμενες μέρες η χώρα θα περάσει από μία νέα κρίση, ενώ όλα δείχνουν πως το παιχνίδι με τους εταίρους μόνο σκάκι δεν είναι... Για να χρησιμοποιήσω την φράση ενός φίλου, μοιάζει περισσότερο με ράγκμπι.

7.11.13

Κλείσιμο ΕΡΤ: ενός κακού μύρια κακά έπονται #ERT


Οι μεταρρυθμίσεις που προκύπτουν μετά από σχεδιασμό, την αναζήτηση συναινέσεων μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία και την στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια απλοποιούν τα προβλήματα, και μας πάνε ένα βήμα μπροστά.

Όταν ο αυταρχισμός βαφτίζεται «μεταρρύθμιση», όταν οι επικοινωνιακές ανάγκες μίας κυβέρνησης προέχουν του οικονομικού κόστους που θα επωμιστούν για μία ακόμα φορά οι φορολογούμενοι (120εκ € μας πήγε το κλείσιμο της ΕΡΤ όπως έγινε), τότε το αποτέλεσμα είναι σαν το σημερινό κουβάρι της ΕΡΤ.

Αδυνατώ να βάλω τη σκέψη μου σε μία φράση:

Ενός κακού, μύρια κακά έπονται. #κλείσιμοΕρτ

Όπως αδυνατώ να ασχοληθώ με τα μικροκομματικά του κάθε πολιτικού, τις δηλώσεις τους και την περιρρέουσα ανοησία.

Θα ασχοληθώ όμως με την ΔΗΜΑΡ, που ενώ αποχώρησε (υποτίθεται) από την κυβέρνηση συνεργασίας για το ζήτημα της ΕΡΤ, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να υπερψηφίσει το σχέδιο νόμου που παρέδιδε τις ψηφιακές συχνότητες στη διαπλοκή αφού δεν υπήρχε η ΕΡΤ για να διεκδικήσει τον διαγωνισμό.

Θα ασχοληθώ με την κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που πήραν την ευθύνη για το κουβάρι της ΕΡΤ, αυτό που αποδείχθηκε τόσο ωφέλιμο για την διαπλοκή των ΜΜΕ.

Θα ασχοληθώ με όσους επιχαίρουν για τον Βοριδικό Αδωνισμό αυτής της κυβέρνησης, που είχε κάθε ευκαιρία να προχωρήσει σε αλλαγές στην ΕΡΤ με δημοκρατικές διαδικασίες. Πρώτη κίνηση θα ήταν να επαναφέρει για ψήφιση στη Βουλή το νόμο Αλιβιζάτου που καταψήφισε το 2011, και επιχειρεί να εφαρμόσει σήμερα μετά την κατακραυγή (και την ολοκλήρωση της εκχώρησης των συχνοτήτων).

Απλά πράγματα, αν δεν είσαι φύσει και θέσει ακροδεξιός.

3.11.13

Ο μύθος της «ανύπαρκτης εναλλακτικής» στην υπερφορολόγηση


Ο κ. Στουρνάρας ως πρόεδρος του ΙΟΒΕ υπολόγιζε την δημόσια ακίνητη περιουσία στα 300δις Ευρώ, και προχώρησε σε προτάσεις αξιοποίησης της. Τότε, εν μέσω αντιμνημονιακού πρωταθλητισμού του νυν Πρωθυπουργού κ. Σαμαρά με τον σημερινό επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Τσίπρα, κάθε ιδέα αξιοποίησης ή εκποίησης δημόσιας περιουσίας παρουσιαζόταν ως «ξεπούλημα της πατρίδας» από τους «προδότες – Πινοσέτ».

Ο τύπος και τα ΜΜΕ των ημετέρων, όσων ήλπιζαν να παραμείνει η χώρα στα χέρια τους με κάθε κόστος (για τους πολλούς – εκείνοι είχαν βγάλει τα χρήματα τους έξω ακόμα και με βαλίτσες), στάθηκαν δίπλα στους κυρίους αυτούς με πρωτοσέλιδα ντροπής και ανελέητο πόλεμο κάθε απόγευμα από τα δελτία των οκτώ.

Σήμερα, ο κ. Σαμαράς, με την ανεκτίμητη βοήθεια του κ. Βενιζέλου το 2011, είναι Πρωθυπουργός. Ένα «ουδείς αλάθητος» μοιάζει να ήταν αρκετό για να ξεπλύνει την ζημία δισεκατομμυρίων που προκάλεσε στη χώρα καθυστερώντας την με τα συνεχή «όχι», με την εδραίωση των αντιδραστικών και αντιμνημονιακών δυνάμεων σε κάθε τομέα του δημοσίου, και την ενίσχυση του μισαλλόδοξου λόγου – αυτού που απογείωσε τη Χρυσή Αυγή.

Υπουργός Οικονομικών είναι ένας από τους ανθρώπους που δούλεψαν επί Σημίτη για να προετοιμάσουν την είσοδο της χώρας στο Ευρώ, ενώ ως επικεφαλής του ΙΟΒΕ συνέταξε πάμπολλες μελέτες ισοδύναμων μέτρων την εποχή προ και μετά ένταξης της χώρας στο μηχανισμό στήριξης.

Μετανοημένοι και ορθολογιστές, λοιπόν, δουλεύουν επιτέλους μαζί για τη σωτηρία της πατρίδος. Σωστά; Αν ναι, είναι εύλογη η απορία τί έγινε με την περικοπή δαπανών στο δημόσιο – όχι μισθών και συντάξεων που έχουν χάσει άνω του 30%, αλλά οι υπόλοιπες. Γιατί το δημόσιο συνεχίζει να μισθώνει κτήρια με δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα, όταν τα κρατικά κτήρια παραμένουν κενά; Αν δεν είναι «ωφέλιμα» ή κατάλληλα για τους σκοπούς του δημοσίου γιατί δεν βγαίνουν στο σφυρί για να αγοραστούν κατάλληλα; 

Αν δεν μπορούν, λόγω αδυναμίας λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ κλπ, γιατί δεν παίρνουν την εύλογη απόφαση κάθε νοικοκύρη, να μετακομίσουν πίσω στα δημόσια κτήρια μέχρι να δουν πώς θα καταφέρουν να τα πουλήσουν; Με ποιο δικαίωμα και ποιό ηθικό ανάστημα ζητούν από τους πολίτες να εκποιήσουν την δική τους περιουσία για να πληρώσουν τα ενοίκια της ανικανότητας νοικοκυρέματος τους; Τί απέγιναν οι μελέτες του ΙΟΒΕ και της ΜΚΟ «Κ» που τόσο ένθερμα παρουσίαζε ο κ. Στουρνάρας προτού αναλάβει υπουργός στη θέση του υπουργού που τόσο έντονα αποδοκίμαζε τότε για ατολμία εκποίησης/εκμετάλλευσης;

Πόσοι «φίλοι» του πολιτικού προσωπικού αμείβονται ακόμα αδίκως από τον κρατικό κορβανά; Πόσοι άχρηστοι οργανισμοί καταργήθηκαν τους τελευταίους 18 μήνες διακυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου/Στουρνάρα; Γιατί τόση πρεμούρα να μην κλείσουν οι «αμυντικές (εδώ γελάμε) βιομηχανίες»; Η λίστα είναι μακρύτερη των δικαιολογιών του κ. Στουρνάρα και του συμβούλου του, του κ. Καραβίτη, γιατί να πληρώσουν οι πολίτες τον τετραπλάσιο φόρο στα ακίνητα τους από το 2008, πολλαπλάσιο φόρο εισοδήματος και εισφορές στα ταμεία. Πέραν των οριζόντιων μειώσεων μισθών και συντάξεων τί έκαναν; Η απάντηση είναι: σχεδόν τίποτα.

Συλλεκτική φωτογραφία: ένα από τα δύο Υπουργικά Συμβούλια που έχουν γίνει τους τελευταίους 18 μήνες 
«Δεν υπάρχει εναλλακτική» κ. Στουρνάρα; Κάντε ένα διάλειμμα και δείτε τι γράφατε το 2010 ως επιστήμονας – όχι δημοσιολόγος - και αποφασίστε πότε μας κοροϊδεύατε: τότε ή τώρα;

Η υπόθεση μου είναι ότι μας κοροϊδεύετε τώρα, έχοντας συμβιβαστεί απολύτως με τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος που κάποτε επικρίνατε. Του πολιτικού συστήματος που δεν δέχεται καμία αλλαγή που μπορεί να επηρεάσει το ίδιο ή τους ημετέρους του. Ενδεικτική η ρύθμιση για τους υπαλλήλους της Βουλής, που όχι απλώς θάφτηκε αλλά εσχάτως μάθαμε ότι ο γραμματέας της κυβέρνησης κ. Μπαλτάκος διόρισε την σύζυγο του με μισθό 1,700€/μήνα, στο Γραφείο Πρωθυπουργού. 

Ποσώς με ενδιαφέρει αν σας κατακρίνουν οι χειρότεροι του πολιτικού προσωπικού ως μέρος του προεκλογικού τους αγώνα για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Αυτό δεν σας κάνει καλό υπουργό. Η λογική «ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου» ανήκει σε βαρβάρους, και δεν αποτελεί έλλογο επιχείρημα. Έλλογο επιχείρημα θα ήταν το «έκοψα ό,τι μπορούσα και ακόμα δεν με φτάνουν». Αλλά δεν είναι αυτή η περίπτωση εδώ. Εσείς απλά επιτίθεστε στους πολλούς, δέσμιος εκούσια του αθλιότερου πολιτικού προσωπικού που έχει γνωρίσει η χώρα. 

Μια χάρη μόνο: μην προσβάλλετε άλλο την κοινή λογική και όσους θα υποστούν τις συνέπειες της ανημποριάς σας ζητώντας «εναλλακτικές» από ποιους; Αυτούς που δεν τις ήθελαν ούτε το 2010, ούτε τώρα; Εσείς τις ξέρετε, τις έχετε περιγράψει, αλλά πετάτε την μπάλα στην κερκίδα – στο πολιτικό προσωπικό των Κακλαμάνηδων της χρεοκοπίας. Κάντε ό,τι είναι να κάνετε, αλλά μη μας δουλεύετε. Φτάνει.

2.11.13

Η αναγκαία απενοχοποίηση της συστημικής υποσχετικής


Μία υποσχετική δίνει ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα, ουχί πολιτικό, στους πολίτες μίας δυτικής δημοκρατίας: την ευκαιρία πλουτισμού με όρους σχετικής ισοτιμίας.

Δεν είναι πολιτικό σύστημα ο καπιταλισμός και δεν πρέπει να λογίζεται ως τέτοιο γιατί αφενός θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να αφήσουμε τη λειτουργία του πολιτεύματος στην οικονομία, εξισώνοντας την με το πολίτευμα, και αφετέρου γιατί δεν ισχύει. Και η Κίνα με καπιταλισμό λειτουργεί, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την Δύση και τη δημοκρατία σε ό,τι αφορά τους πολίτες της.

Στην Ελλάδα της κρίσης, της συρρικνωμένης οικονομίας και των εκατομμυρίων ανέργων μία υπόσχεση μπορεί να δώσει και να επιδιώξει να εκπληρώσει το πολιτικό προσωπικό: τον εκ νέου πλουτισμό των πολιτών με νέους όρους, δυτικούς αυτή τη φορά, όπου το κράτος, το πολιτικό προσωπικό και τα καρτέλ δεν θα στερούν από τον πολίτη το δικαίωμα στην οικονομική ευημερία.

Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσει να αναλύσει κάποιος τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα με αυτούς τους όρους, και να δει κατά πόσο πληρούν προγραμματικά τις προϋποθέσεις για μία τέτοια επιδίωξη. Οι άνθρωποι είναι τόσο αφοσιωμένοι σε «βερεσέδια» του πολιτικού τους παρελθόντος, και την προσωπική τους επιβίωση που δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τη δεξιά από το νεοκομμουνισμό και τη σοσιαλδημοκρατία.

Το παράδειγμα του φόρου στα ακίνητα είναι σαφές: σε μία τετραετία τετραπλασιάστηκαν οι απαιτήσεις μέσω έκτακτων φόρων που τώρα επιχειρούν να μονιμοποιήσουν, ενώ παράλληλα ανέβηκε η φορολογία στο εισόδημα, συρρικνώθηκε το ΑΕΠ και οι προσφερόμενες υπηρεσίες και παροχές του κράτους. Είναι επομένως σαφές ότι δεν αυξήθηκε ο συγκεκριμένος φόρος για να αλλάξει κάποιο μείγμα πολιτικής.

Η ερώτηση εδώ είναι μία: που πάνε τα λεφτά; Στο παρωχημένο κράτος των ημετέρων είναι η απάντηση, και το πολιτικό προσωπικό δείχνει αποφασισμένο να γονατίσει όποιον δεν ανήκει σε αυτό. Δεν υπάρχει ούτε πολιτική, ούτε οικονομική θεωρία σε αυτή την προσέγγιση – είναι απλή ληστεία, και κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού συμβολαίου στο οποίο θα στηριζόταν η συγκρότηση ενός κράτους για να υπάρξει ο απαιτούμενος, για την λειτουργία και ύπαρξη του, σεβασμός των πολιτών προς αυτό.

Αν δε, επαληθευτούν τα σενάρια για την εκ των πραγμάτων υποχρεωτική μεταβίβαση της ιδιωτικής μικρο-ιδιοκτησίας σε κτηματομεσιτικούς κολοσσούς, θα μιλάμε για νέο «Χρηματιστήριο» επί δέκα. Θα υπάρξει μόνιμη ζημία που θα προκληθεί στην οικονομία από τη δημιουργία ενός ακόμα καρτέλ – αυτή τη φορά ακινήτων – που θα καθορίζει τις τιμές και τα μισθώματα κατά το δοκούν, έξω από κάθε έννοια ανοικτής οικονομίας και ελεύθερης αγοράς. Αυτά ανήκουν στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες κατόπιν της ξαφνικής Περεστρόικας – όχι στην Ευρώπη του 2014. Και μη χαρεί κανένας ανόητος για την «πτώση του κομμουνισμού» - δείτε τα αποτελέσματα σήμερα σε αυτά τα κράτη, με πρώτη τη Ρωσία της ακμάζουσας μαφίας και της ελλιπούς δημοκρατίας.

Η Ελλάδα ήταν, και παραμένει στην Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και αδυνατώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να υποστεί τέτοιες βαρύτατες συνέπειες. Για να μην χάσουν τη δουλειά τους μερικοί γραφειοκράτες από τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του κράτους; Πουλήστε το ΟΑΚΑ στον Μελισσανίδη ή τον Αλαφούζο καλύτερα, να μην σαπίζει κιόλας και φάει κανένας άνθρωπος την στέγη του Καλατράβα στο κεφάλι μια μέρα. Εκεί αρμόζει το «κάνε την ακίνητη περιουσία ωφέλιμη, ή πούλα την» κ. Γεωργιάδη. Όχι στο τί θα κάνει ο πολίτης με το πατρικό του.


Για να κλείσω, μία τίμια πρόταση υπάρχει για μία δυτική χώρα που ασπάζεται τη δημοκρατία και τον καπιταλισμό: ο πλουτισμός των πολιτών της, και η αύξηση του ΑΕΠ. Αυτός είναι ο όρος για να υπάρξουν και οι πόροι για καλύτερη υγεία, πρόνοια, παιδεία και άμυνα – ο όρος για να προσφέρει το κράτος την προστασία (με την ευρύτερη έννοια) που οφείλει. Αλλιώς λύεται, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

Για να γίνει αυτό οι αλλαγές είναι δεδομένες και τις γνωρίζουν όλοι. Οι μισές, αυτές που αφορούν την αγορά, είναι καταγεγραμμένες στο Μνημόνιο και παραμένουν ανεφάρμοστες μέχρι σήμερα. Εξ ου κι η «πολιτική διαπραγμάτευση», η «κόντρα με την Τρόικα», και τα θρίλερ πριν κάθε δόση.
Πέρα από αυτές, χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση, απλοποίηση των διαδικασιών του επιχειρείν, νέος φορολογικός νόμος με 10ετή (τουλάχιστον) περίοδο εφαρμογής χωρίς ετήσιες ανατροπές, άνοιγμα των επαγγελμάτων, διοικητική αποκέντρωση, περικοπή δαπανών στο δημόσιο (πέρα από το μισθολογικό), αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που το 2010 το ΙΟΒΕ του κ. Στουρνάρα εκτιμούσε πως ήταν 300δις Ευρώ (το ξέχασε μάλλον), λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών και κυρίως αυτών που αφορούν τις τηλεπικοινωνίες τα ΜΜΕ και τον ανταγωνισμό, τη δημιουργία Συνταγματικού και Φορολογικού δικαστηρίου, κ.α.

Ο οδικός χάρτης για όλα αυτά έχει γραφτεί με χιλιάδες τρόπους, από χιλιάδες ανθρώπους: καταρχήν από τους Ευρωπαίους εταίρους στα κείμενα και τις διατάξεις λειτουργίας της ΕΕ, από εταιρείες συμβούλων (είτε τους πλήρωσε το κράτος για αυτές, είτε τα έγραψαν μόνοι τους σε ένα άτυπο pitch σε περίπτωση που το κράτος αποφάσιζε να κάνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση), από οργανισμούς σαν τον ΟΟΣΑ, από το ΙΟΒΕ, από δημοσιογράφους εντός και εκτός της χώρας, από καθηγητές πανεπιστημίων και τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, από bloggers και ενεργούς πολίτες – η λίστα είναι ατελείωτη, όπως και οι ανθρωποώρες που χάθηκαν για να περιγράψουν το αυτονόητο.


Γιατί δεν γίνονται; Γιατί το πολιτικό προσωπικό δεν είναι διατεθειμένο να κάνει χαρακίρι. Γι’αυτό δεν γίνονται. Το αυτονόητο για εμάς, πως είναι χαρακίρι να μην κάνουν αυτές τις αλλαγές για να μπορέσουν να επιβιώσουν μαζί με τη χώρα, δεν είναι αυτονόητο σε όποιον έχει μάθει να πολιτεύεται και να εκλέγεται όπως αυτοί. Ίσως ήρθε η ώρα να ξεπεράσουν η ΕΕ και η Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) το σημερινό τους ρόλο, και να μιλήσουν αυτοί ανοιχτά στο λαό

[Δημοσιεύτηκε στο andro.gr]

Translate