Το φιάσκο της (αντισυνταγματικής) αλαζονείας

Α. Τσίπρας, στην Προ Ημερησίας Διατάξεως Συζήτηση για τη Διαφθορά και τη Διαπλοκή: «Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ξέρετε για κάτι που είμαι πάρα πολύ ευτυχής από αυτόν τον διαγωνισμό για τις άδειες; Είμαι πολύ ευτυχής, γιατί με αυτήν τη διαδικασία όλος ο ελληνικός λαός διαπίστωσε επιτέλους ότι αυτοί που για χρόνια τώρα φάνταζαν τεράστιοι, ογκόλιθοι, ανίκητοι, δεν ήταν τίποτε άλλο από απλούς επιχειρηματίες σαν όλους τους άλλους και πρέπει και αυτοί, όπως όλοι σε αυτόν τον τόπο, να τηρήσουν τον νόμο και να είναι υπόλογοι απέναντι σε αυτόν, γιατί ο νόμος είναι για όλους.

Και αυτό που χάρηκα πιο πολύ και εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, είναι ότι αυτοί οι ογκόλιθοι, τα μεγαθήρια, κλείστηκαν επί τρία μερόνυχτα μέσα στα καμαράκια στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και δεν έβγαιναν από εκεί, γιατί έπρεπε να τηρηθεί ο νόμος και αυτό ήταν το μήνυμα που δόθηκε επιτέλους για μια φορά από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ότι εδώ τηρείται ο νόμος!

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω μια έκφραση άλλη, ότι το νταβατζιλίκι –πώς το είχατε πει- τελείωσε. Τώρα τελείωσε πραγματικά. Αυτό ήταν το μήνυμα.»

Ο «ογκόλιθος» ήταν άλλος τελικά - αυτός της αντισυνταγματικότητας. Όσοι προειδοποίησαν για την αντισυνταγματικότητα της υφαρπαγής των αρμοδιοτήτων του ΕΣΡ από τον κ. Παππά, στοχοποιήθηκε ως μέρος της διαπλοκής.

Προφανώς ο Πρωθυπουργός, με τη λοιπή σημερινή δράκα του Μαξίμου, νόμισε πως μπορούσε να προσπεράσει και το Σύνταγμα, όπως προσπέρασε το έκτρωμα της «φαντεζί διαπραγμάτευσης», του προσχηματικού δημοψηφίσματος των πέντε ημερών που έκλεισε τις τράπεζες και πέταξε τα ελληνικά ομόλογα στα αζήτητα, εκτός ποσοτικής χαλάρωσης. Με επικοινωνιακά κόλπα και τερτίπια.

Όπως νόμιζε πως θα διώξει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα σταθερότητας, χρησιμοποιώντας τις υποκλαπείσες συνομιλίες, αφήνοντας την υπόνοια στο διεθνή τύπο πως το ελληνικό κράτος είναι διάτρητο, πως οι μυστικές υπηρεσίες κάνουν τέτοιες βρωμοδουλειές για χάρη της κυβέρνησης. Υπόνοιες που επανήλθαν με τις παρακρατικές πιέσεις που ασκήθηκαν σε Δικαστή του ΣτΕ, όταν αντιστοίχως υπεκλάπη ηλεκτρονική του συνομιλία και δημοσιοποιήθηκε την κρισιμότερη στιγμή της διαδικασίας του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες, με την κυβέρνηση να διατάσσει έρευνα εναντίον του θύματος της παραβίασης της ιδιωτικότητάς του και όχι του θύτη.

Σε αυτή την πορεία, μάθαμε πόσα στρώματα έφερε ο στρατός, που θα κάνουν οι διαγωνιζόμενοι την ανάγκη τους, τι θα φάνε και τι θα πιουν. Μάθαμε και ποιός πληρώνει για όλα αυτά: οι ίδιοι οι διαγωνιζόμενοι, οι «ογκόλιθοι» που χάρισαν τόσο απλόχερα θέαμα και χαρά στον Πρωθυπουργό, σύμφωνα με την παραπάνω δήλωσή του, με τον εγκλεισμό τους «επί τρία μερόνυχτα μέσα στα καμαράκια στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης», με πληρωμή σχετικού τσουχτερού παράβολου συμμετοχής. Κανείς τους δεν αναρωτήθηκε σε αυτή την πορεία: ωραία τα λέμε, αλλά αν έχουν δίκιο όσοι φωνάζουν για αντισυνταγματικότητα, ποιός θα πληρώσει για όλα αυτά;

Συντετριμμένοι και οργίλοι βγήκαν ο ένας μετά τον άλλον, μετά την αναγγελία της απόφασης του ΣτΕ, με πρώτη την κ. Γεροβασίλη και το λογύδριο της για όσα θα στερηθεί ο μικρός Βασιλάκης Καΐλας λόγω της άτιμης της κοινωνίας και των δικαστών της. Παρένθεση: η «φαντεζί διαπραγμάτευση» μπορεί να του κόστισε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες δισ., να απόλυσε τον μπαμπά του ή να ισοπέδωσε τη σύνταξη της γιαγιάς του, αλλά του έδωσε «περηφάνια» του Βασιλάκη του Καϊλα... Κλείσιμο παρένθεσης.

Αν ο αντισυνταγματικός, τελικά, εγκλεισμός «στα καμαράκια», με τη δημοσιοποίηση κάθε λεπτομέρειας με λαγνεία κλειδαρότρυπας ενός δημόσιου εξευτελισμού, κυρίως των εργαζομένων που εκπροσωπούσαν τους επίδοξους ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών, δεν ήταν επαρκής απόδειξη των προθέσεων της κυβέρνησης, η αντίδρασή της στη δικαστική απόφαση αρκεί: «είμαι γκουβέρνο και το κέφι μου θα κάνω». Δεν υπάρχουν άλλοι συνταγματικά κατοχυρωμένοι πόλοι εξουσίας, δεν υπάρχουν όροι και δικλείδες στην άσκηση της, δεν υπάρχει έλεγχος, δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Υπάρχει μόνο Τσίπρας και οι 153 βουλευτές του σε ρόλο πήλινου στρατού, διαλύοντας κάθε απορία για το θαυμασμό που εκφράζει κάθε τόσο ο κ. Μπαλτάκος για τον τρόπο διακυβέρνησής τους.

Οι κυβερνητικοί ζουν σε ένα σύμπαν μεταξύ Σουλεϊμάν και Πούτιν, ενώ η νομοθετική διαδικασία σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος είναι μία μάλλον γραφειοκρατική διαδικασία. Πόσο απέχουν άραγε από το να την ακυρώσουν και αυτή, όπως πήραν πίσω τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ; Γιατί να μην κυβερνούν με φιρμάνι;

Κάποιος εκδικητικός, δεν θα αρκούνταν στην ανατροπή του εκτρώματος της αλαζονείας τους, του νόμου Παππά, αλλά θα ζητούσε rewind και στο θέαμα: ακύρωση του παραβόλου που κατέβαλαν οι «ογκόλιθοι (της διαπλοκής)» και καταλογισμό του κόστους αγοράς των χημικών τουαλετών, των εργατοωρών, των λογισμικών και του catering στους άλλους «ογκόλιθους», όσους υπέγραψαν την διεξαγωγή του αντισυνταγματικού διαγωνισμού.

Οι υπόλοιποι, που το τελευταίο που επιζητούμε είναι πολιτική με τέτοιους όρους, θα αρκεστούμε στη λειτουργία του πολιτεύματος, έστω την ύστατη στιγμή. Την ύστατη στιγμή, γιατί η δικαιοσύνη είχε την ευκαιρία να ακυρώσει όλο αυτό το φιάσκο πολύ νωρίτερα. Με την ελπίδα πως η Αντιπολίτευση θα βοηθήσει στην επαναλειτουργία και την ενίσχυση του ΕΣΡ, για να δώσει αυτό με τη σειρά του τελικές, αντί των προσωρινών, άδειες λειτουργίας με την καταβολή του νόμιμου αντιτίμου, χωρίς η χώρα, το Σύνταγμα και οι εργαζόμενοι στα Μέσα να γίνονται θύματα στις μάχες εξουσίας της Βουλής, ή της εξωφρενικής αλαζονείας του σημερινού Μαξίμου.

CETA, Ευρώπη και Δημοκρατία

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση συνεχίζει να τρέχει με ρυθμούς που ξεπερνούν την θεσμική που όφειλε να προηγείται - αυτή της διασφάλισης των κανόνων με θεσμικά αντίβαρα και δικλείδες. Είναι αδιαμφισβήτητο πως η ΕΕ οφείλει να συνάψει εμπορικές συμφωνίες με τον Καναδά, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και άλλους εμπορικούς προορισμούς για τα προϊόντα της, αλλά αυτή δεν μπορεί να γίνει χωρίς θεσμικό πλαίσιο, ή παρακάμπτοντας τη δημοκρατική διαδικασία.

Ο Πρόεδρος της Κομισιόν έχοντας λάβει το μήνυμα της κριτικής που γίνεται πανευρωπαϊκά για τον μέχρι σήμερα τρόπο λειτουργίας της Ένωσης, ειδικά της Κομισιόν επί Μπαρόζο, αποφάσισε μία από αυτές τις συμφωνίες (CETA) να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια. Ένα κρατίδιο του Βελγίου την καταψήφισε, ασκώντας βέτο, ως δικαιούται.

Ευρωβουλευτές όπως ο Guy Verhofstadt, που μέχρι χθες κατέκριναν την λειτουργία της Κομισιόν επί Μπαρόζο ως αντιδημοκρατική, γιατί διαπραγματευόταν και συμφωνούσε πίσω από κλειστές πόρτες για την ACTA και SWIFT, αίφνης κάνουν πλήρη μεταστροφή και ζητούν από την Κομισιόν να κάνει αυτό για το οποίο την κατηγορούσαν: να αποφασίσει μόνη της.

Ο δε Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Gianni Pittella, ζητάει ανοιχτά την αλλαγή του βέτο, της τελικής δημοκρατικής δικλείδας της ΕΕ, γιατί δεν πέρασε μία ΕΜΠΟΡΙΚΗ συμφωνία. Όχι για τους πρόσφυγες, όχι για τα δικαιώματα, αλλά για την πώληση φέτας (σε ό,τι μας αφορά) στον Καναδά!

Το Brexit φαίνεται να μην ήχησε αρκετά δυνατά στα αυτιά κανενός. Η δίκαιη ή μη εικόνα μίας ΕΕ που «φλυαρεί» για αρχές και αποφασίζει αποκλειστικά σύμφωνα με το παγκοσμιοποιημένο χρήμα, αντί της Δημοκρατίας, των θεσμών και των πολιτών που εξυμνούνται σε κάθε δεκάρικο του κάθε Gianni Pittella, εντείνεται.

Εντείνεται, γιατί αντί η ΕΕ να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να ενισχύσει τη συμμετοχικότητα των πολιτών, όχι απλά των κρατών, στη λήψη των αποφάσεων, δείχνει πρόθυμη να προσπεράσει ακόμα και τους ανεπαρκείς σημερινούς δημοκρατικούς θεσμούς.

Η συμφωνία με τον Καναδά δεν είναι κάτι έκτακτο ή μοναδικό. Όπως προείπαμε, θα ακολουθήσουν και άλλες. Προς τι λοιπόν η βιάση, πρώτα να ψηφιστούν όλες αυτές οι Συμφωνίες και μετά να ιδρυθεί το Εμπορικό Δικαστήριο που ζητούν όσοι σήμερα είναι επιφυλακτικοί; Γιατί δεν γίνεται η ελάχιστη προσπάθεια να βρεθεί μία θεσμική λύση, αντί για οικονομικά ανταλλάγματα;

Το πρόβλημα που θα προκύψει είναι ήδη γνωστό, οπότε είναι απορίας άξιο το γιατί επιλέγεται να αφεθεί να δημιουργηθεί, όταν είναι σαφές πως κατόπιν υπογραφής των συμφωνιών αυτών, θα χρειαστεί μία νέα διαπραγμάτευση για να γίνει αποδεκτό το θεσμικό όργανο - το Εμπορικό Δικαστήριο. Αν γίνει. Όταν γίνει.

Η Ευρώπη διαλύεται από μικρόνους και δειλούς πολιτικούς, που εμφανίζονται μονίμως πρόθυμοι να ακολουθήσουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά απειλούν με κατάργηση ακόμα και υπαρχόντων δημοκρατικών εργαλείων, όταν απαιτείται η δημιουργία διεθνών θεσμικών αντίβαρων. Το αν το κρατίδιο του Βελγίου που άσκησε βέτο το έκανε για ίδιον όφελος, δεν έχει καμία σημασία πλέον. Η αντίδραση των Ευρωπαίων Αξιωματούχων θα δημιουργήσει ένα ακόμα κύμα αντιευρωπαϊσμού και ευρωφοβίας.

Κανείς δεν ψηφίζει αυτό που δεν τον υπηρετεί

Στην πολιτική, έχουμε μπερδέψει, εδώ και χρόνια, το υπηρετώ με το εξυπηρετώ. Οι πρώτοι ένοχοι ήταν οι θύτες που εμφανίζονται ‘θύματα’ των εξυπηρετήσεων, πολλοί δε, πολιτικοί πρώτης γραμμής. ‘Θύματα’ ενός λαού που τους ανάγκασε, είπαν.

Στην πραγματικότητα, όσοι ήταν ανίκανοι να υπηρετήσουν, εξυπηρετούσαν. Το πρώτο θέλει αρχές, σχέδιο και πολλή δουλειά. Το δεύτερο θέλει πελατειασμό, ανταλλάγματα και σχέσεις κρυφές και εύκολες. Και οδηγεί στην παράδοση των όπλων.

Τα προβλήματα που ζητούν λύσεις, όμως, είναι αλλού. Και ζητούν υπηρέτες, όχι πολιτικούς μαυραγορίτες.

Ο λαός ψήφισε ξανά και ξανά αυτό που θα τον υπηρετούσε, αλλά απογοητεύθηκε όταν οι μαυραγορίτες σάλταραν, ξανά και ξανά στο καράβι για πλιάτσικο. Δεν είναι στους πολίτες το πρόβλημα, αλλά στους μηχανισμούς που καλούνται να τους υπηρετήσουν. Στις αρχές που ξεχάστηκαν, στον κυνισμό που ξεχείλισε και στις δομές που όφειλαν να ενισχύουν το πρώτο και να εξαλείφουν το δεύτερο.

Στο όνομα της δημοκρατίας, τάχα, αφήσαμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. Ή μήπως ήταν στο όνομα των αριθμών στην κάλπη; «Άσ’τον, φέρνει τους Χ ψηφοφόρους, θα δούμε μετά». Και είδαμε το μετά. Και φτάσαμε σε καράβια γεμάτα ποντικούς.

Σε ένα κόσμο με θέσφατο πως πρώτα ο πλούσιος θα γίνει πλουσιότερος και μετά θα δούμε για τους εργαζόμενούς του, αν θα έχουν να ζήσουν, αν θα έχουν περίθαλψη, αν τα παιδιά τους θα έχουν σχολεία, η πολιτική απάντηση δεν μπορεί να είναι η μεσολάβηση. Ούτε μπορεί, ειδικά η Σοσιαλδημοκρατία, να κρύβεται από το πρόβλημα, αντιμετωπίζοντας μόνο τεχνικά τη ζούγκλα, την «Αγορά Εργασίας».

Όποιος τολμάει να μιλήσει για όλα αυτά, βαφτίζεται αυτομάτως ενάντιος της δημοκρατίας, οπαδός του ολοκληρωτισμού, κόντρα στις δημιουργικές δυνάμεις, της ηθικοπλαστικής αριστείας, απολειφάδι του Στάλιν.

Ανοησίες, αρκεί να σκεφτεί κανείς πως υπήρχε καπιταλισμός και πριν την Μάργκαρετ Θάτσερ ή τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, αυτών που απορύθμισαν αρχικά τις εργασιακές σχέσεις και την αγορά, για να το ολοκληρώσει μετά η Σοσιαλδημοκρατία που μπέρδεψε την ανάπτυξη με την κατανάλωση, που μέθυσε στους αριθμούς και ξέχασε τις ρίζες και τον λόγο ύπαρξης της. Αυτό την καταβαράθρωσε διεθνώς.

Το σοσιαλισμός ή καπιταλισμός είναι ένα απολειφάδι από τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου - δεν υφίσταται. Το μόνο που το διατηρεί ως ψευτοδίλημμα, είναι η αμηχανία μίας παλιάς φρουράς που όσο προστατεύεται από την κριτική, για την αμηχανία και την παράδοση της, τόσο θα εντείνεται και το υπαρξιακό πρόβλημα της Σοσιαλδημοκρατίας. Τόσο θα συνεχίσει να αναρωτιέται «τι να πούμε στους ψηφοφόρους μας».

Το ερώτημα σήμερα είναι ποιός καπιταλισμός και για ποιόν: πότε έγινε ΟΚ το να πληρώνει κάποιος $7/ώρα στο δρόμο για το επόμενο εκατομμύριο; Και τι χρήμα θα μείνει στην αγορά για τους υπόλοιπους, όταν τα εκατομμύρια γίνουν δισεκατομμύρια, σε λίγους; Το χρήμα ήταν και θα παραμείνει πεπερασμένο. Η υπερσυγκέντρωση, και δη μέσω θεσμοθετημένης φοροαποφυγής, ποιόν εξυπηρετεί; Σίγουρα όχι τις εθνικές οικονομίες ή τις κοινωνίες. Απορούμε μετά για την αντιδραστική ψήφο των νέων αποκλεισμένων... Ενίοτε την κακίζουμε κιόλας, υπερθεματίζοντας εμμέσως την επιστροφή στον δεσποτισμό.

Η Σοσιαλδημοκρατία της παλαιάς φρουράς, δεν θυμήθηκε ούτε για μια στιγμή να σταματήσει και να αναρωτηθεί, τι θα απογίνουν οι πολλοί όταν η απορυθμισμένη τσέπη στην κορυφή θα μπορεί να μεγαλώνει κατά βούληση, αποκτώντας ανεξέλεγκτη άτυπη εξουσία, στερώντας τους πόρους ανάπτυξης, διαβίωσης και εξέλιξης των πολλών. Η μάχη αυτή δεν ήταν προσωπική, αλλά θεσμική και έπρεπε να είχε δοθεί, αντί της παραίτησης προτού καν ξεκινήσει.

Η μάχη είναι ακόμα μπροστά μας και είναι θεσμική. Ξεκινάει από τη διαφάνεια των σχέσεων, για τις ροές χρήματος, για το μέγεθος των παικτών και την ισχύ τους που δεν μπορεί να ξεπερνάει ακόμα και Ενώσεις κρατών, σε μία άσκηση εξουσίας που δεν νομιμοποιείται από κάλπες αλλά από χρηματοπιστωτικές αγορές και ειδικές σχέσεις.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όσοι επιθυμούν ακόμα να εξυπηρετήσουν, εμποδίζοντας όσους καλούνται να υπηρετήσουν, είναι απλά μαυραγορίτες. Εμπόδια, για ίδιον όφελος, που πρέπει να αντιμετωπισθούν εκ των έσω. Πολύ πριν ζητηθεί η ψήφος. Όλα μαζί δεν γίνονται. Απεδείχθη. Δεν επαρκούν οι δυνάμεις κανενός για διμέτωπες μάχες.

Όσο για αυτούς που σπεύδουν να περάσουν απέναντι, μακάρι να το κάνουν. Βαρίδια είναι και υπαίτιοι του εκτροχιασμού, όχι της οικονομίας, όσο της δημοκρατίας, μέσα από την απορρύθμιση όσων συγκροτούσαν αυτό που ονομάζουμε κοινωνία. Το λάθος τους ήταν διαχρονικό και εξουσιαστικό: οι κοινωνίες δεν είναι στρατώνες, αλλά συγκροτούνται εθελοντικά, όπως και διαλύονται όταν οι όροι συγκρότησης τους καταπατούνται - αυτό που εξοραϊσμένα αποκαλούμε πια «Κοινωνική Συνοχή». Η διαφύλαξη των όρων, της Δημοκρατίας, είναι το αντικείμενο της πολιτικής και των πολιτικών, όταν δεν φαντασιώνονται «Συναγερμούς»· Στρατιωτικούς, ή άλλους.

Μόνο αν επανέλθει η πολιτική καθαρότητα των θέσεων μπορεί να υπάρξει ξανά Σοσιαλδημοκρατία και να προσφέρει, με μόνο σκοπό να υπηρετηθεί το σύνολο. Μόνο έτσι θα νικηθεί αυτή η ανερμάτιστη εθνικιστική αριστερά - όχι με μιμητικές (αντικομμουνιστικές) κορώνες - κρατικιστών εξουσιομανών, χωρίς πολιτική πυξίδα για να καθορίζεται  η τεχνοκρατική πράξη, πλήρης μεγάλων ρητορικών σχημάτων, δήθεν ριζοσπαστικών, που πάντα καταλήγουν σε βαρύτατα αντιλαϊκά αποτελέσματα.

Η νέα θεοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ

Θεός είναι η Αριστερά και επί της Γης προφήτης ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το δόγμα αυτής της διακυβέρνησης. Δεν υπάρχουν αντίβαρα, δεν υπάρχει πολίτευμα, δεν υπάρχουν θεσμοί· όλα αυτά αποτελούν τερτίπια και τεχνάσματα του συστήματος, πρόσχωμα, στο δρόμο για την αρετή. Γι αυτό τα ξεπερνούν χωρίς ενδοιασμό το ένα μετά το άλλο. 

Σε έναν λαό που ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη σημασία του θεσμικού πλαισίου, που εκθειάζει τους δολοφόνους του Καποδίστρια, όταν τους εξετάζει ξεχωριστά από τις πράξεις τους, η ισοπέδωση των θεσμών είναι εύκολη. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, όταν αναλογιστεί κανείς την στάση των πολιτειακών παραγόντων, τον άλλων πολιτικών και των δημοσιογράφων που επίσης αντιμετώπιζαν εργαλειακά τα στοιχεία του πολιτεύματος. Αρκούσε ο εκάστοτε ‘εγκληματίας’ να ήταν «δικός μας», για να κάνουν όλοι τα στραβά μάτια. Ουδείς αναλογίστηκε τι θα συμβεί όταν εμφανιστεί κάποιος χειρότερος από τους ίδιους, που έστω προσχηματικά, κρατούσαν τους τύπους.

Δικαιοσύνη, Ενημέρωση, Πολυφωνία, Διαφάνεια, νομιμότητα - όλα στο βωμό της νέας θεοκρατίας τους. Οι πολιτικοί αντίπαλοι μουδιασμένοι, αφενός γιατί θυμούνται τις δικές τους πομπές, αφετέρου γιατί δεν θυμούνται ή δεν έμαθαν ποτέ (οι νεότεροι) πώς υπερασπίζεται κανείς τους θεσμούς, ειδικά σε ένα κοινό που έχει ξεχάσει τη σημασία τους στη ρύθμιση της καθημερινής μας ζωής, σύμφωνα με συναποφασισμένες αξίες και αρχές - το Σύνταγμα δηλαδή.

Το κάναμε σφουγγαρόπανο για δεκαετίες και οσονούπω θα το φρεσκάρουμε, θα το αλλάξουμε με άλλο, μέσα από τη Συνταγματική Αναθεώρηση που θα κάνουν ιδεοληπτικοί σύμφωνα με τις επιταγές του προφήτη - του ΣΥΡΙΖΑ. Από την «εντολή Σαμαρά» και το κλείσιμο της Βουλής από τον Προκόπη Παυλόπουλο, στα όσα έρχονται, ένα τσιγάρο δρόμος.

«Στα όσα έρχονται», γιατί ουδείς ξέρει τι έρχεται. Αυτό έπρεπε να ήταν το πρώτο στο οποίο θα αντιδρούσε η αντιπολίτευση καθημερινά: στην έλλειψη διαφάνειας της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τις προθέσεις της. Πώς να το κάνει, όμως. Πότε δεν αιφνιδίασαν αυτοί, για να απαιτήσουν να μην αιφνιδιάζουν οι σημερινοί κυβερνώντες, είτε πρόκειται για (σχεδιασμούς έστω για) αλλαγή νομίσματος, είτε για τις τηλεοπτικές άδειες και τη διαφημιστική δαπάνη που θα περνάει από το γραφείο του υπουργού, είτε το Σύνταγμα τελικά.

Με τι φόντα θα αντιμετωπίσουν αυτό τον τυφώνα οπισθοδρόμησης, προς μία νέα εκδοχή Ανατολικού Βερολίνου; Εδώ δεν μπορούν να πουν πόσο ήταν το έλλειμμα του 2009 για να μην στεναχωρήσουν έναν Νέρωνα. Στα μεγάλα θα σηκώσουν ανάστημα; Δεν υπάρχει περίπτωση.

Σοσιαλδημοκράτες στο «νέο Γοργοπόταμο»

Καταλαβαίνω τους αριστερούς που αποδέχτηκαν την πρόσκληση Τσίπρα για το 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση και είναι απολύτως κατανοητές, τόσο η όποια επιθυμία να συμβάλουν, όσο και η ουτοπική σκέψη πως θα καταφέρουν να αλλάξουν σε κάποιο βαθμό την πορεία αυτού που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μπορεί να περιγραφεί με τους μέχρι σήμερα πολιτικούς ορισμούς. Είναι απλά ένας συρφετός που ήρθε να καταλάβει το χώρο του πελατειασμού που νέμονταν εναλλάξ ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία μέχρι χθες, απαλλαγμένος από πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού ξεκινάει από την εθνικιστική δεξιά και φτάνει μέχρι τις στέπες της κομμουνιστικής αριστεράς. Καμία σχέση με την ευρωπαϊκή. Καμία σχέση με την ευρωπαϊκή.

Μία ευρωπαϊκή αριστερά θα αγωνιούσε για το πρόβλημα της χώρας, πολύ πριν ασχοληθεί με το πρόβλημα του κόμματος. Θα εξυπηρετούσε φυσικά το δεύτερο, αλλά πάντα υπηρετώντας το πρώτο. Θα αντιλαμβανόταν τη σημασία των θεσμών και θα πάλευε με τα τέρατα για να τους ενισχύσει, να τους οχυρώσει απέναντι στον επόμενο Παπαγγελόπουλο, στον επόμενο Πρωθυπουργό που θα επιχειρούσε να κυβερνήσει με «εντολή Σαμαρά» και διαπραγματεύσεις για τα κοινά πίσω από κλειστές πόρτες, ενισχύοντας την Διαφάνεια.

Ετούτη, η κομμουνιστική αριστερά, έβαλε το κόμμα πρώτο. Το κράτος είναι το κόμμα, μία αντίληψη που μοιράζεται και με την Δεξιά. Την μοιράζεται και με την Εκκλησία - κι αυτή νομίζει πως η χώρα είναι Εκείνη. Και οι τρεις, εχθρεύονται κάθε κανονιστικό πλαίσιο που τους περιορίζει, που τους υποχρεώνει σε λογοδοσία και θεσμικό έλεγχο.

Αυτά τα χαρακτηριστικά δημιουργούν κοινούς τόπους συνάντησης. Ο Αρχιεπίσκοπος έχει λόγο στο τι θα διδάσκεται στα σχολεία, ο κ. Παπαγγελόπουλος είναι πλέον «σύντροφος», ενώ το Μαξίμου συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες εξουσίες, σκοτώνοντας κάθε ελπίδα για ένα επιτελικό αποκεντρωμένο κράτος που θα λειτουργεί ερήμην κομματικών επιταγών.

Οι μόνοι που αντιστάθηκαν διαχρονικά σε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης, ήταν οι σοσιαλδημοκράτες. Όχι πάντα με επιτυχία ομολογουμένως, αλλά ό,τι έχει να επιδείξει η Ελλάδα σε αυτή την κατεύθυνση, ήταν δικό τους. Από το ΑΣΕΠ, τις ταυτότητες και την ΕΛΣΤΑΤ, μέχρι τον Καλλικράτη, τη ΔΙΑΥΓΕΙΑ και το opengov.

Έτσι, όσο κι αν σεβόμαστε τις επιλογές κάθε πολιτικού να κινηθεί όπως εκείνος ή εκείνη θεωρεί σκόπιμο για τη χώρα, οφείλουν, νομίζω, μια κουβέντα, για το πώς οραματίζονται αυτή την συνεργασία με αυτόν τον συρφετό οπισθοδρόμησης και καταστρατήγησης όσων και εκείνοι, ενδεχομένως, πάλεψαν να γίνουν στο παρελθόν. Κάθε αυταπάτη ή «αυταπάτη» για το περί τίνος πρόκειται διαλύθηκε οριστικά στα μέσα του 2015· ουδείς μπορεί να την επικαλεστεί πλέον στα πρόθυρα του 2017.