Ένας μπάτσος λιγότερος;

Η ρητορική, και δη η συστηματική, δεν είναι άνευ πρακτικών αποτελεσμάτων.

Η σύλληψη της 17Ν, δεν ήταν απαραίτητα το τέλος της τρομοκρατίας. Αλλά ήταν σίγουρα το τέλος μίας εποχής σε ότι αφορούσε την ανοχή της κοινωνίας προς πολιτικούς δολοφόνους. Ήταν μία νίκη του ορθού λόγου που έλεγε ότι“στην κοινωνία μας δεν δεχόμαστε την δολοφονία με καμία δικαιολογία”. Και αυτό περιελάμβανε πλέον και τις πολιτικές δολοφονίες.

Οι ρητορικές τύπου “η κυβέρνηση κατέλυσε την δημοκρατία” (Αλέκος Αλαβάνος) & “τρομοκρατία της κυβέρνησης” (ΚΚΕ) χτίζουν μία νέα συναίνεση για πολιτική αντι-βία και “αντίσταση” εφόσον κάποιος δεχτεί ότι αυτές οι δηλώσεις ευσταθούν. Άρα δεν είναι ούτε γραφικές, ούτε αστείες, ούτε άνευ αποτελέσματος.

Το ίδιο και το αυτό ισχύει σε μικρότερη κλίμακα, για το συμβάν στην Σπάρτη με τα 15χρονα που επιχείρησαν να κάψουν μετανάστες. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα παιδιά αυτά είχαν πειστεί ότι "οι ξένοι δεν είναι σαν κι εμάς”, “βρωμάνε”, “γεννοβολούν βάσει σχεδίου Ισλαμοποίησης της Πατρίδος” κλπ. Και κάπως έτσι θεώρησαν αυτονόητο το “δίκιο” του εμπρησμού που επιχείρησαν.

Χθες επιχειρήθηκε η δολοφονία του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Σκοτώθηκε τελικά ο Υπασπιστής του. Ήταν ένας χαμηλόμισθος δημόσιος υπάλληλος με δύο παιδιά ή ένας “Μπάτσος, Γουρούνι, Δολοφόνος”; Ένα εργαλείο λιγότερο της “Χούντας που μας κυβερνάει”; Μία αποδεκτή απώλεια;

Σε ότι με αφορά, στις σύγχρονες κοινωνίες δεν νοείται η “εξόντωση”, που γράφει ο ανεγκέφαλος στο Indymedia, κανενός. Γι αυτό δεν σκοτώνουμε τους βαρυποινίτες μας, όπως κάνουν στο Τέξας ή την Κίνα, δεν έχουμε “εχθρούς” επειδή διαφωνούμε με τα λόγια ή τις πράξεις τους. Και σεβόμαστε τις διαδικασίες του πολιτεύματος του οποίου μετέχουμε, ειδικά όταν αυτές μας έχουν δώσει έδρανα στο Κοινοβούλιο με την βούληση και την συμμετοχή μας (εκλογές).

Τα υπόλοιπα είναι λόγια. Πολύ επικίνδυνα και δυνάμει δολοφονικά λόγια ανεγκέφαλων.

Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Γιώργου Βασιλάκη.