Ή αλλιώς, τι έχουν τα έρμα (τα προοδευτικά) και ψοφάνε.
Η ατελής αστική, δυτική, φιλελεύθερη δημοκρατία κινδυνεύει να καταλήξει το “μικρό μουσικό διάλειμμα” μεταξύ μίας, κατά κύριο λόγο, αποικιοκρατικής φεουδαρχίας και μίας παγκοσμιοποιημένης μετοχοκρατίας. Η δημοκρατία στο ιστορικό πλαίσιο, εμφανίζεται ως μία σφήνα από το δίκαιο του μεγάλου γαιοκτήμονα, στο δίκαιο του μεγάλου μετόχου πολυεθνικής εταιρείας, δίχως έλεγχο, φορολόγηση, ή σεβασμό στις εθνικές νομοθεσίες, ελέω παγκοσμιοποίησης.
Η δημοκρατία όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα δεν υπερβαίνει τα 150-200 χρόνια, την ώρα που για 50 από αυτά, ξηλώνεται καθημερινά από τάχα οικονομικές θεωρήσεις εκτός κάθε δημοκρατικού ελέγχου και νομιμοποίησης. Είναι μία μετάβαση που δεν έχουν απλώς ασπαστεί ακόμα και η αριστερά με τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά συνέπραξαν με ένταση στη λεγόμενη απορρύθμιση, ειδικά μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Οι σοσιαλιστές των swaps, όσοι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τη μετακίνηση του κάθε Επίτροπου Μπαρόζο σε εταιρείες τύπου Goldman Sachs - ο συγκεκριμένος έχοντας προηγουμένως εξευτελίσει και φτωχοποιήσει εκατομμύρια πολιτών προκειμένου να την διασώσει από τα αδιέξοδα της απληστίας της - δεν χρειάζεται να δουν τίποτα παραπάνω για να εξηγήσουν την απονομιμοποίηση τους στο εκλογικό σώμα και τις αιτίες της καταρρευσης τους. Τα φαινόμενα και τα γεγονότα μπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά η ρίζα είναι κοινή. Δεν αποδίδω προθέσεις, αλλά μόνο αποτυπώνω το αποτέλεσμα, με τη γνώση που έχουμε σήμερα για την εξέλιξη των πραγμάτων.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί συστηματικά και με όλες της τις δυνάμεις να ολοκληρώσει σήμερα στην Ελλάδα αυτό που ξεκίνησε στις ΗΠΑ επί Ρήγκαν, και κλιμακώθηκε επί Μπιλ Κλίντον. Αξίζει μία παρένθεση εδώ: Οι κατά την Χίλαρι Κλίντον “deplorables”, αυτό είχαν ζήσει στο πετσί τους και την καταψήφισαν, όπως το είχαν ζήσει και οι οπαδοί του Μπέρνι Σάντερς, η υποψηφιότητα του οποίου υποσκάφτηκε, μάλλον αθέμιτα, από την πλειοψηφική όσο και προδεδεμένη στην αγορά μερίδα των Δημοκρατικών.
Σε αυτήν την πραγματικότητα, καμία αριστερά και κανένα προοδευτικό μέτωπο δεν πρόκειται να στηθεί και να σταθεί, αν δεν ξεκινήσει από τα βασικά. Από την κριτική του σημερινού καπιταλισμού, τη σύνδεση του με τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, και τις αντίστοιχες προτάσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέχρι να το κάνει, θα αρκείται σε πυροτεχνήματα-προτάσεις και σε πρόσωπα-μεσσίες, που θα επιτείνουν την απελπισία των πολιτών και τις τάσεις εκδικητικότητας ψηφίζοντας ακροδεξιά μορφώματα που βασίζονται στο μίσος (καταρχάς για το σύστημα και μετά για ό,τι αυτό προτάσσει ως εχθρό, ακόμα κι αν αυτό είναι η αλληλεγγύη και η συμπεριληπτική κοινωνία).
Δυστυχώς, για την ώρα, δεν φαίνεται καμία τέτοια προοπτική, διεθνώς, ευρωπαϊκά, ή εθνικά. Μόνο πρόσωπα και καμαρίλα, παρά τους οικονομολόγους που έχουν καταρρίψει τις οικονομικές ψευτοθεωρίες περί ανάπτυξης, τους ιστορικούς που προειδοποιούν για την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, ή έστω τους πράσινους που μιλούν για την κλιματική διάσταση του προβλήματος και το τσουνάμι που θα κλιμακώσει πέρα από κάθε αντοχή τα ήδη υφιστάμενα αδιέξοδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου