Αντίο κ. Στουρνάρα

Ο κ. Στουρνάρας μπήκε σε αυτή την κυβέρνηση για να καλύψει το κενό γνώσης και θέλησης στο «κλαμπ των εκλεγμένων», αφού τα κομματικά επιτελεία δεν είχαν ποτέ χώρο για «Στουρνάρες» στα ψηφοδέλτια τους. Για λόγους που όλοι κατανοούμε, τα κόμματα έκριναν ξανά και ξανά πως ο κάθε Γιακουμάτος και Σκανδαλίδης ήταν πιο χρήσιμοι για τη χώρα.

Μαθαίνουμε από τις εφημερίδες πως η θητεία του κ. Στουρνάρα λήγει σύντομα, πως θα αντικατασταθεί από κάποιον από το «κλαμπ των εκλεγμένων». Η αλλαγή του, η επιστροφή «πολιτικού» προσώπου στο υπουργείο των οικονομικών, θα σηματοδοτήσει την στροφή αυτής της κυβέρνησης από την σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή προς την προσδοκία μίας νέας ευημερίας. Ο κ. Στουρνάρας ήταν ένα πικρό φάρμακο που τελείωσε... Τι καλά που θα ήταν, αν ήταν αλήθεια.

Το χειρότερο deal 

Ο κ. Στουρνάρας έκανε το χειρότερο deal που έχει κάνει ποτέ άνθρωπος για αυτή τη θέση: με μειωμένες δυνατότητες χάραξης οικονομικής πολιτικής, δεν του επετράπη να επιχειρήσει να διορθώσει τις πραγματικές αιτίες της ελληνικής κρίσης, ή να διορθώσει τα μεγέθη σε αυτή τη βάση. 

Δεν συμμετείχε σε ένα κυβερνητικό σχήμα που θα άλλαζε τον τρόπο λειτουργίας του κράτους, προσαρμοσμένο στις πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού και τις φοροδοτικές του ικανότητες, αλλά σε μία παράλογη άσκηση φτωχοποίησης των πολλών προκειμένου να επιβιώσει το πρόβλημα, οι λίγοι, κάτω από ένα πρόσχημα οικονομικής επιτυχίας. Το πρόσχημα του «πρωτογενούς πλεονάσματος».

Με αυτό το πλεόνασμα υπό μάλης ο Πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να παίξει το χαρτί της επιτυχίας, ένα θέατρο σκιών με τους δανειστές και ετέρους μας για όσο το πλεόνασμα μπορεί να διατηρηθεί· μέχρι να φανεί η φοροδοτική αδυναμία των πολιτών δηλαδή, και να επιστρέψουμε στα ελλείμματα. Ή χειρότερα, θα επιχειρήσει να το διατηρήσει για λίγο παραπάνω εφαρμόζοντας όσα ψήφισε για προσωποκράτηση, δημεύσεις περιουσίας, εξώσεις και πλειστηριασμούς. 

Αυτό θα είναι το τέλος της συναίνεσης, και κάθε λογικής – η αρχή του τρόμου που με τη σειρά του θα γεννήσει περισσότερο τρόμο, μέχρι και νέα τρομοκρατία ως καταστροφική αντίδραση.

Η επόμενη μέρα

Η Ελλάδα χρειάζεται ενέσεις χρήματος που δεν θα έρθουν από πουθενά όσο δεν δημιουργούμε τις συνθήκες ανοιχτότητας και ανταγωνιστικότητας που αυτό το χρήμα απαιτεί. Κανείς δεν θα δεχτεί να επενδύσει στην ελληνική διαπλοκή, και είναι γνωστό σε όλους ότι εκεί θα καταλήξουν τα χρήματα τους αν τα επενδύσουν εδώ. 

Ο εκβιασμός που επιχειρείται, αυτός που λέει πως «ή θα μας χαρίσετε χρήμα (με όποια μορφή), ή θα έχετε μία ωρολογιακή βόμβα μέσα στην Ευρώπη» δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Τα άλλα κράτη-μέλη έχουν τα δικά τους προβλήματα χρέους και ανεργίας, ενώ η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτα για να δικαιούται να αιτηθεί της αλληλεγγύης των άλλων λαών, παρά τις θυσίες των πολλών – την φτωχοποίηση, την εξαθλίωση.

Το επιχείρημα που επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός σήμερα στο Ευρωκοινοβούλιο, πως «μέσα από την Ελλάδα η Ευρώπη θα αποδείξει πως είναι ικανή να προχωρήσει μπροστά» μπορεί εύκολα να αντιστραφεί: η Ευρώπη θα μπορούσε να αποδείξει την αποφασιστικότητα της να προχωρήσει παγώνοντας την συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη, και εν πολλοίς στην Ένωση. Ειδικά αν ισχυροποιηθούν πανευρωπαϊκά οι δυνάμεις που όλοι περιμένουμε μετά από τις εκλογές του Μαΐου.

Χωρίς αντιπρόταση

Οι προοδευτικοί, από τις τάξεις των οποίων υποτίθεται πως προέρχεται ο κ. Στουρνάρας, παρακολουθούν χωρίς προτάσεις, χωρίς βούληση ανάληψης ευθυνών, χωρίς θέσεις, και εν τέλει χωρίς κομματικό όχημα. 

Κάποιοι είναι απασχολημένοι στο να αναγάγουν την εικονική επιτυχία του «δικού τους» κ. Στουρνάρα σε προπέτασμα καπνού πάνω από μία πραγματικότητα που δεν αντέχουν να αντιμετωπίσουν, ενώ οι περισσότεροι είναι απασχολημένοι με την διατήρηση προσώπων που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις κατ’ επανάληψη, έχουν τελειώσει. 

Επικεντρωμένοι σε ημερίδες για το «φύλο των αγγέλων» επιτείνουν την κρίση μέσα από τη μίτωση των ομάδων που τους εκπροσωπούν, πολλαπλασιάζοντας διαρκώς τα οχήματα εκπροσώπησης (κόμματα, ρεύματα, τάσεις) και παράλληλα διαιρώντας την πραγματική ισχύ και επιρροή. Λογικό, αφού δεν έχουν ακόμα πρόταση. Αν είχαν, αν άφηναν πίσω το παλιό και όσους το εκπροσωπούν, ίσως να κατάφερναν να ενωθούν κάτω από ένα κοινό όραμα. 

Δεν χρειάζονται ηγέτες, όραμα χρειάζεται ο τόπος για μία βιώσιμη οικονομία, ένα δίκαιο κράτος, ένα κοινωνικό κράτος. Αυτό το όραμα που θα γεννήσει μία νέα προσδοκία στους πολίτες όφειλε να είναι το σημείο συνάντησης, όχι κάποιος Μεσσίας που προφανώς δεν υπάρχει και δεν θα έρθει.