Πόσες ημερίδες αντέχεις;

Δηλώνω ημεριδόπληκτος. Και μεταρρυθμισόπληκτος. Τόσο teasing, τόσο νάζι τόση αναποφασιστικότητα, ούτε η χειρότερη τσούπρα... Φταίω κι εγώ – διετέλεσα «πεταλούδα» του χώρου· μου αρκούσαν μερικές λέξεις κλειδιά, σαν παβλοφικά συνθηματικά, και ήμουν πάντα εκεί. Πέρασε ο καιρός – πάνε 5 χρόνια πια, και βάλε. Οι αλλαγές μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ οι ημερίδες στις εκατοντάδες και τα άρθρα στις εκατοντάδες χιλιάδες.

Οι συνθήκες και τα πρόσωπα παραμένουν τα ίδια, όπως και τα «εργαλεία» που τόσο αγάπησαν οι επιστήμονες μεταξύ ημών. Αυτό που άλλαξε είναι η ανοχή στην κενολογία για την καινοτομία σε όλα τα επίπεδα· από την πολιτική και τη νοοτροπία, μέχρι τα apps (που όποιος τα κουμαντάρει με επιτυχία παίρνει τα μάτια του και πάει στο Λονδίνο, ή έστω την Κύπρο).

Τα αντανακλαστικά όλων θυμίζουν αυτά στην αρχή της Μεταπολίτευσης: είχαμε βγει από την καταστροφή της επταετίας και της Κύπρου και το πολιτικό προσωπικό, που επέστρεφε από την εξορία, ήταν κυρίως απασχολημένο με το ρόλο που θα αναλάβει ο καθένας τους στο νέο σκηνικό· σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Επέστρεψαν αμέσως στις συμπεριφορές που επέτρεψαν στην Χούντα να επιβληθεί. 

Στη Μεταπολίτευση, «ο ηγέτης» (ως Μεσσίας) προσγειώθηκε από το Παρίσι σαν από μηχανής Θεός. Καθάρισε το παλάτι με δημοψήφισμα και τους χουντικούς με δίκη, και στήθηκε ως ο Εθνάρχης που αποκατέστησε την δημοκρατία. Είτε έγινε έτσι, είτε σχεδόν έτσι. Από τότε μέχρι σήμερα, η χώρα προχώρησε αρκετά. Χτίστηκαν υποδομές, μορφωθήκαμε περισσότεροι και καλύτερα, και κάποιοι ακολούθησαν και εξειδικευμένες σπουδές με το μάτι στραμμένο από νωρίς στη διακυβέρνηση του τόπου.

Την ερώτηση του γιατί παρά τα εφόδια, υλικά και μη, έφθινε τόσο η πολιτική θα την αφήσω στους ιστορικούς του μέλλοντος. Πάντως η απάντηση δεν θα έρθει ούτε από ανάλυση στα φύλλα του προϋπολογισμού, ούτε από άρθρο του Φώτη Γεωργελέ· είναι πιο σύνθετη και θα ήταν μία καλή αρχή αν το παίρναμε απόφαση και σταματούσαμε να χαραμίζουμε άλλες λέξεις. 

Είναι προφανές, αλλά να το ξεκαθαρίσω: γράφω από τη σκοπιά κάποιου που ανήκει στο συγκεκριμένο χώρο, που αρνείται κάθε συνθηματική ανοησία όπως «το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80 κατέστρεψε τη χώρα», ή «το Μνημόνιο έφερε την κρίση»· ή το κορυφαίο, πως η χώρα βυθίστηκε στο χάος από το «λεφτά υπάρχουν». Αν κάποιος από τα δεξιά ή τα αριστερά χαράμισε το χρόνο του διαβάζοντας μέχρι εδώ, ενώ πιστεύει τέτοια ανέξοδα τσιτάτα, του ζητώ συγνώμη. Μακάρι να ίσχυαν – οι λύσεις θα ήταν απλούστατες.

Οι λύσεις περνάνε μέσα από ικανούς κομματικούς μηχανισμούς, ικανούς στην παραγωγή πολιτικής και στην διεκδίκηση της εξουσίας. Δεν είναι λύση ο «τρίτος πόλος» όταν στην χώρα κυριαρχεί ένας, ο συντηρητικός. Δεν υπάρχει χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ – πρόκειται για φιλολογικό κατασκεύασμα· αν υπήρχε, κάποιος θα ήταν σε θέση να συνδυάσει τις πολιτικές των δύο. Να μία διασκεδαστική ιδέα, την επόμενη φορά που θα το ισχυριστεί κάποιος ρωτήστε τον τι «κρατάει» απ’ τον καθένα... 

Αυτό το ένα κόμμα, που θα μπορεί να παράξει συντεταγμένα πολιτική και να διεκδικήσει την εξουσία δεν υπάρχει. Τελεία. Για να γίνει, δεν χρειάζεται καν αρχηγό/ηγέτη – τομείς εργασίας θέλει, και επανασύνδεση με τις δυνάμεις της κοινωνίας σε υγιή βάση. Αν κάποιος πιστεύει πως δεν υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, σε όλους τους τομείς, ή ότι δεν μπορούν ποτέ να γίνουν κυρίαρχες, ας πάει σπίτι του σήμερα. Ή καλύτερα ας βγάλει διαβατήριο, αφού σύμφωνα με τη θεώρηση του ο τόπος δεν σώζεται με τίποτα. Να σταματήσει όμως να γίνεται εμπόδιο. 

Διογένης ο Κύων, via Wikipedia

Υπάρχει μία τελευταία ευκαιρία να δώσει ο χώρος μία μάχη καλών προθέσεων συγκροτώντας ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, πριν τις εκλογές του Μαΐου. Και πίσω από αυτό το ψηφοδέλτιο να γίνει ένα κόμμα με την υπόσχεση να κάνει τα παραπάνω – τα αυτονόητα - σε δεύτερο χρόνο. Για τώρα υπάρχει χρόνος μόνο για το πρώτο σκέλος. Ο τρόπος και οι όροι θα αποδείξουν την ειλικρίνεια των προθέσεων. Υπάρχουν πρωτοβουλίες σαν αυτή των «58», ή το «Προοδευτικό Φόρουμ» αυτού του Σαββατοκύριακου, και κομμάτια διάσπαρτα όσα κομματίδια, επιτροπές, ομάδες και πρόσωπα. Ας δούμε την τελευταία ευκαιρία που υπάρχει μπροστά μας, πριν το εκλογικό αποτέλεσμα του καλοκαιριού που σήμερα μοιάζει τετελεσμένο. Με την ειλικρίνεια και την γενναιότητα που απαιτείται - τα ημίμετρα δεν θα κοροϊδέψουν κανέναν πια. 

Στην τελική, αν οι παντός τύπου «προοδευτικοί» δεν μπορούν να πείσουν ο ένας τον άλλον γιατί να πειστεί η κοινωνία και ο ψηφοφόρος; Από απόγνωση; Αυτή είναι η τροφή της Χρυσής Αυγής και της ανοχής στα όποια άκρα, ακόμα και την τρομοκρατία που μέρα με τη μέρα κάνει και πιο αισθητή την παρουσία της, ως αναδυόμενος παίκτης του κενού που αφήσαμε.