Η κυρίαρχη φιλοδοξία όποιου εμπλέκεται με τα κοινά οφείλει να είναι η ευρύτερη δυνατή εκπροσώπηση χωρίς σημαντικούς συμβιβασμούς σε ζητήματα αρχών, και η διασφάλιση αποτελεσμάτων - της επίτευξης των στόχων - από την όποια άσκηση εξουσίας σε περίπτωση εκλογικής επιτυχίας.
Η πόλωση, οι μανιχαϊστικές αναγνώσεις, η αναζήτηση «εχθρών» ανήκουν στα άκρα του πολιτικού συστήματος. Η περιχαράκωση, ειδικά σε μία περίοδο σαν αυτή που διανύουμε εδώ και χρόνια, είναι μάντης κακών τόσο για τη χώρα όσο και για το πολιτικό όχημα που θα επιλέξει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο. Ακόμη κι αν καταφέρει να «κερδίσει» στην κάλπη η πορεία του θα είναι δύσκολη, η νομιμοποίησή του ισχνή, και η διάρκειά του στην άσκηση εξουσίας περιορισμένη.
Δύο ενδεχόμενα, μόνο, είναι χειρότερα: ο συγκεκαλυμμένος μανιχαϊσμός, και ο ιδεολογικός (ως στρατηγικός) χυλός. Το δεύτερο αντιμετωπίζεται από την σύνταξη συγκεκριμένου προγράμματος οχταετίας για την χώρα μέσα από διαδικασίες σύμπραξης και συνεργασίας, έχοντας ακόμα και το μάτι στραμμένο στην υποκλοπή ψηφοφόρων που σήμερα βρίσκονται «απέναντι»· αναγνωρίζοντας τις ισορροπίες που έστειλαν κάποιον εκεί, και ανατρέποντας τες.
Το πρώτο, ο συγκεκαλυμμένος μανιχαϊσμός, είναι πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Οι μεγάλες πλειοψηφίες έχουν καταδικαστεί στο μυαλό όσων συμμετείχαν η παρακολουθούσαν στενά τα κοινά, ως η κυρίαρχη αιτία για την συμμετοχή των λάθος ανθρώπων στη διαμόρφωση της όποιας διακυβέρνησης προέκυψε από τέτοια σχήματα. Κλασσικό παράδειγμα είναι η ρητορική ισοπέδωση του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, έξω από κάθε πλαίσιο και αναφορά, ή επιτυχίες.
Η δυσκολία με αυτές τις προσεγγίσεις είναι ότι λειτουργούν σαν ιοί, αποκτούν την δική τους δυναμική, γίνονται ο καθοριστικός παράγοντας και οδηγούν στην περιθωριοποίηση, στην διάλυση, και τελικά στην αποτυχία. Όσο καλές κι αν ήταν οι αρχικές προθέσεις των συμμετεχόντων. Σαν ιός, απλώνονται πάνω από όλα και δημιουργούν αξεπέραστες διαφωνίες, όχι ουσίας αλλά «ταμπέλας».
Η μόνη «αντιβίωση» σε αυτό τον ιό είναι οι καλές προθέσεις που εκπορεύονται από την διάθεση για την ευρύτερη δυνατή εκπροσώπηση μέρους του λαού – την ευρύτερη δυνατή δημοκρατική νομιμοποίηση της πρότασης. Αυτός είναι ο δρόμος επί της αρχής, της δημοκρατίας, και αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την εκλογική επιτυχία προκειμένου η όποια πρόταση να περάσει στην πολιτική υλοποίηση – να γίνει πράξη.
Το Κέντρο παραδοσιακά δεν έχει «εχθρούς» – έχει πρόταση. Λύσεις. Η ελληνική δεξιά του ’50, όσο και η αριστερά που υπάρχει μόνο ως αντίδραση (καθρέφτης) αυτής της δεξιάς, δεν προσέφεραν ποτέ την συναίνεση ως επιλογή. Δεν την καταλαβαίνουν, και γι’ αυτό ήταν πάντα περιθωριοποιημένες στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ελέω κρίσης και έλλειψης αντιπρότασης μπορεί να ζήσουν κάποιες απροσδόκητες νίκες, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμη λύση. Ήταν και θα παραμείνουν μία στιγμή, ένας εφιάλτης, ένα κακό επεισόδιο.
Το Κέντρο δεν εχθρεύεται ούτε όσους το εχθρεύονται. Το Κέντρο αναγνωρίζει τα σημεία, κοιτάζει μακρυά, και χαράζει πολιτική πρόταση χωρίς φοβικά σύνδρομα και ετεροπροσδιορισμό. Το Κέντρο δεν ενδιαφέρεται αν οι χειρότεροι της δημοσιογραφίας, ή οι διαπλεκόμενοι, το συσχετίσουν με τη Νέα Δημοκρατία ή το ΣΥΡΙΖΑ γιατί αναγνωρίζει και στα δύο σχήματα τα σημεία επαφής, τα σημεία ανατροπής δηλαδή της όποιας ισορροπίας έστειλε ένα ψηφοφόρο σε αυτά. Τα αναγνωρίζει , επίσης, και ως σημεία συνεργασίας. Το Κέντρο κάνει τη δουλειά που πρέπει προς τα κάτω για να πατήσει τα πόδια του γερά στην πραγματική κοινωνία των εκατομμυρίων. Όχι σε περιορισμένες λέσχες ανάγνωσης και ανταλλαγής αρθρογραφίας.
Ο δημόσιος διάλογος που παρακολουθούμε αρκετοί με αγωνία τον τελευταίο καιρό είναι ένα καλό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, για το λόγο ότι είναι δημόσιος και όχι κρυφός (πλέον). Αλλά δεν αρκεί. Κρίνεται πολύ μικρό και πολύ αργό βήμα σε αυτή την συγκυρία, τέσσερις μήνες πριν τις ευρωεκλογές και με τις εθνικές να καραδοκούν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και απέχει τραγικά πολύ από το δια ταύτα, που είναι η ζύμωση με την κοινωνία που θα το συνδιαμορφώσει και θα το οδηγήσει στην άσκηση εξουσίας.
Αν κάποιος γνωρίζει ένα άλλο τρόπο για να επιτύχει, αρχικά εκλογικά και στη συνέχεια στην άσκηση εξουσίας, από το να εμπνεύσει μία νέα φιλοδοξία στο λαό μέσα από γέφυρες και όχι φαράγγια, ας τον πει τώρα. Αν όχι, ήρθε η ώρα να σωπάσει γιατί παρασύρει κόσμο και την χώρα στο αδιέξοδο και την ήττα. Ακόμα καλύτερα, ας βγάλει τις παρωπίδες κι ας στρωθεί στη δουλειά μαζί με τους πολλούς, για τους πολλούς. Όχι άλλο «κοσκίνισμα». Ήρθε η ώρα να συναντηθεί η «ιντελιτζένσια» της χώρας, με το «πλαστικό σημαιάκι» του σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου