Η μπίζνα της «κλειδαρότρυπας»

Πρώτον, να καταλάβουμε ότι όποιος έχει προσωπική ζωή οφείλει να ενδιαφερθεί για την προστασία της είτε αφορά δημόσιο πρόσωπο, είτε όχι. Αν ο εκβιασμός σε κάποιον γνωστό γίνεται μέσω ΜΜΕ, στην ιδιωτική μας ζωή θα γίνει μέσω επιστολής, ή email, ή μέσων κοινωνικής δικτύωσης (εσχάτως) με τα ίδια χαρακτηριστικά και αποτελέσματα.

Δεύτερον, καμία δίκη δεν δικαιώνει ποτέ κανένα θύμα βιασμού μέσω δημόσιας διαπόμπευσης. Δεν σβήνεται το δημοσιοποιημένο υλικό από τις μνήμες των ανθρώπων εντός μίας οικογένειας, ενός κοινωνικού περίγυρου, ή μίας κοινωνίας (στην περίπτωση δημόσιου προσώπου).

Όσο κι αν απολαμβάνουμε ό,τι κάνει ο καθένας στο κρεββάτι του, όσο κι απελευθερωμένοι και ευτυχείς κι αν είμαστε για τις εμπειρίες και τις επιλογές μας, η μη εθελούσια δημοσιοποίηση τους δεν νομιμοποιείται με κανένα τρόπο. Το κρεβάτι μας είναι πίσω από μία κλειστή πόρτα που κρατάει στο σκοτάδι τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας, τους συναδέλφους στη δουλειά, τον περιπτερά, την αστυνομία, τον κάθε Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και την κοινωνία συνολικά.

Ειδικά στον καιρό του διαδικτύου και της ανέμελης προσωπικής έκθεσης, αυτή η «πόρτα» οφείλει να ισχυροποιηθεί στο μυαλό μας και το νομικό μας πλαίσιο, κάτι που έγινε στο πρόσφατο παρελθόν με τη δημιουργία σχετικής ανεξάρτητης αρχής για τα προσωπικά δικαιώματα και την ψήφιση σχετικών διατάξεων. Όταν το 2000 ο κ. Δαφέρμος επέβαλλε για πρώτη φορά ένα δικαίως υψηλό πρόστιμο για την δημοσιοποίηση της προσωπικής ζωής του Στέφανου Κορκολή, απάντησε στις ενστάσεις Τριανταφυλλόπουλου περί δήθεν δημοσίου συμφέροντος: «Ο πολίτης, αν παραβίασε κάποια διάταξη που συνεπάγεται επιβολή κύρωσης (πειθαρχικής, ποινικής, αστικής ή διοικητικής), πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Κύρωση όμως με τη μορφή της διαπόμπευσης δεν προβλέπεται από κανέναν νόμο. Η διαπόμπευση είναι βάσανος ψυχική και τα βασανιστήρια απαγορεύονται»!

Από τότε μοιάζει να κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι, με ακραίο παράδειγμα την δημόσια προεκλογική διαπόμπευση οροθετικών εκδιδομένων γυναικών, και πάλι δήθεν στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος, όταν ήταν δεδομένο πως ήταν άσκηση ψηφοθηρίας των κ.κ. Λοβέρδου και Χρυσοχοΐδη σε ένα κοινό που γινόταν μέρα με τη μέρα πιο αντιδραστικό/συντηρητικό.

Η μπίζνα της κλειδαρότρυπας έχει πολλές μορφές και κίνητρα, από την ερωτική αντιζηλία και την πολιτική αμετροέπεια, μέχρι τον επαγγελματικό ή πολιτικό εκβιασμό. Όσο υποκύπτουμε ως θεατές στην δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων τρίτων, τόσο θα πλησιάζουμε στην ώρα που θα δημοσιοποιηθούν και τα δικά μας. Δεν υπάρχει ποτέ δημόσιο συμφέρον εδώ. Μόνο εκβιαστές και καιροσκόποι, και ήρθε η ώρα να τους καταδικάσουμε πρωτίστως στη σκέψη μας, και δευτερευόντως στα ποινικά δικαστήρια σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία.

__________

Ενα  απαραίτητο υστερόγραφο:

Για την κριτική στο "η αριστερά δεν εκβιάζεται" στη δήλωση Σακελαρίδη που στάθηκε αφορμή για το παραπάνω κείμενο, να το δούμε λίγο γιατί μέχρι σήμερα κάποιοι προφανώς υπέκυψαν σε εκβιασμούς επιτρέποντας έτσι το να υπάρχει ακόμα ο Τριανταφυλλόπουλος και οι όμοιοι του με σπίτια, κανάλια και φυλλάδες. Δεν είναι τόσο παράλογος ο διαχωρισμός, και μακάρι να μπορούσε να τον κάνει και η κέντρο-αριστερά, έστω και με καθυστέρηση ετών...