Ένδεια οράματος

Σε μία χώρα που λειτουργεί μόνο πλαγίως το κυνήγι του μικροσυμφέροντος γίνεται καθημερινότητα, από τον άνθρωπο του πεζοδρομίου μέχρι τον οικονομικό παράγοντα που πιθανώς ελέγχει μέρος των ΜΜΕ (ως μέρος της «δια της πλάγιου οδού» λειτουργίας της χώρας).

Ο προγραμματικός λόγος, αυτός που εξηγεί το όραμα και το σχεδιασμό μίας πολιτικής ομάδας, ήταν το μεγαλύτερο θύμα της κρίσης· μπορεί να ήταν αναπόφευκτο στο ξέσπασμά της, αλλά σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Το πρόβλημα αφορά όλο το πολιτικό φάσμα, αφού δεν έχει ακουστεί μία ιδέα για τη χώρα εδώ και χρόνια. Ούτε καν εκείνες οι μπαλκονάτες παράτες, οι προεκλογικές. Ούτε καν σε προεκλογικό χρόνο, αυτό των ευρωεκλογών και της των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης. 

Η πολιτική αντί να προσπεράσει το μικροσυμφέρον με όραμα αφέθηκε να βυθιστεί στα μικρά· μικρά «οράματα», μικρές ιδέες, μικρά βήματα, μικρά συμφέροντα... Ιδέα που είναι «μικρή», δεν είναι ιδέα. Το μόνο που παρέμεινε μεγάλο ήταν το κόστος από το κενό που αφήνει, αυτό που έρχονται να καταλάβουν μικρονοϊκοί εθνικιστές και καταστρεπτικοί μεγαλοϊδεάτες.

Πότε κατάφερε κάτι ο άνθρωπος κινούμενος σαν ποντίκι σε λαβύρινθο, χωρίς να κοιτάξει από ψηλά και μακρυά για να δει το «λαβύρινθο» για αυτό που είναι, το πού εντάσσεται και από τι περιβάλλεται, και να εφαρμόσει θετική σκέψη και επιθυμίες για το μετασχηματισμό του; 

Ακριτόμυθοι πολιτικοί, στερούμενοι ίχνους εμβρίθειας καλύπτονται πίσω από ψευδεπίγραφο τεχνοκρατισμό, την ίδια ώρα που κακίζουν ή απολύουν όσους είναι πραγματικοί τεχνοκράτες γιατί δεν υποστηρίζουν τα ψεύδη τους· τα μικρά των αριθμών, και διαμέσου αυτών τα μεγαλύτερα που αφορούν την κατεύθυνση.

Ομοίως πράττοντες ακυρώνουν παντοιοτρόπως και όποιο πολιτικό λόγο, πνίγοντας τον με την απόλυτα ελεγχόμενη μάζα των ΜΜΕ, και δευτερεύοντος εκμεταλλευόμενοι κάθε αθέμιτο μέσο παρουσιαστεί ευκαιριακά.

Δεν είναι απορίας άξιο ούτε τα πρόσωπα που βρίσκονται στην τελευταία κυβέρνηση, ούτε το πόσοι από τους απελθόντες και νεοεισερχόμενους είχαν ή έχουν ανοιχτές υποθέσεις με τη δικαιοσύνη, ούτε όσα άθλια ευκόλως ξεστομίζουν αμφότεροι. Ούτε το κλείσιμο της Βουλής για να διευκολυνθεί η υπερψήφιση νομοσχεδίων όπως αυτό που αφορά το παραλιακό μέτωπο, ούτε το μαύρο της ΕΡΤ που επιβλήθηκε πριν ένα χρόνο για να καταλήξουμε στην εξίσου «ακριβή» αλλά σαφώς υποδεέστερη ΝΕΡΙΤ, ούτε οι επικείμενες αλλαγές στην τοπική αυτοδιοίκηση στα χέρια του κ. Ντινόπουλου, αυτού που πριν τέσσερα μόλις χρόνια κρύφτηκε πίσω από την βουλευτική ασυλία του για να μην αντιμετωπίσει κατηγορίες επί των πεπραγμένων του ως δήμαρχος.

Είμαστε στο προαύλιο της κολάσεως (limbo), στον τόπο των λησμονημένων ανάμεσα σε δύο υπαρξιακές καταστάσεις. Όσοι νομίζουν πως έχουν συμφέρον από την παραμονή μας σε αυτό το στάδιο μιλάνε με άσπρο-μαύρο, περιγράφουν πόλους και μας ζητούν να επιλέξουμε μεταξύ φαντασιακών διλημμάτων. Οι εξυπνότεροι αυτών επιχειρούν να πείσουν πως έχουν και νέο «τρίτο δρόμο», της κεντροαριστεράς και της προόδου, πάντα εντός του λαβυρίνθου όταν το πραγματικό ζητούμενο είναι η έξοδος μας από αυτόν.

Το μόνο υπαρκτό δίλημμα είναι αν θα οραματιστούμε, σχεδιάσουμε και δημιουργήσουμε για να επιστρέψουμε σε μία νέα ζωή, ή αν θα παραιτηθούμε επιλέγοντας την καταβύθιση. Το μόνο που δεν γίνεται είναι η παραμονή μας στο σημερινό προθάλαμο μέσα από ψευτοδιλήμματα. Όσο δεν υπάρχει η πρώτη επιλογή, όσο διακόπτεται κάθε προσπάθεια για την δημιουργία της, τόσο περισσότεροι θα παραιτούνται προς το διαφαινόμενο μονόδρομο.