Το «απόλυτο κακό» του καθενός...

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, υπήρξαν εκείνοι που προσπάθησαν να πείσουν όσους έβλεπαν λύσεις «στα χέρια» και όχι στα μυαλά, πως η μόνη πραγματική ελπίδα μπορεί να έρθει από τους θεσμούς. 

Πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση χρέους, και τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος και των παρελάσεων, υπήρξε η εξέγερση με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα, σε μία εποχή απόλυτης κατάρρευσης του θεσμικού πλαισίου. Μηδενικό νομοθετικό έργο, απόλυτη αδιαφάνεια και σκάνδαλα σαν αυτό του Βατοπεδίου, ανοιχτά παράτυπες προσλήψεις για «τα δικά μας παιδιά», χειραγώγηση της κοινής γνώμης για το κυβερνητικό έργο της «θωρακισμένης οικονομίας» και εν τέλει προσπάθεια αιτιολόγησης της δολοφονίας του μαθητή με ψεύδη περί ανάγκης αυτοάμυνας από μεριάς του αστυνομικού. 

Εν μέσω αυτής της κατάστασης όποιος προσπάθησε να πει το αυτονόητο, πως η άσκηση νόμιμης βίας σε ένα οργανωμένο κράτος εκχωρείται αποκλειστικά στα σώματα ασφαλείας του, δεχόταν γιαούρτια, αβγά και σφαλιάρες. Στην περίπτωση του Πάσχου Μανδραβέλη αυτό συνέβαινε ακόμα και κατά τη διάρκεια διάλεξης εντός της Νομικής Αθηνών την ώρα που εξηγούσε πως η συνθήκη αυτή έχει όρους που οφείλει να τηρεί το κράτος, ειδάλλως καταρρέει.

Το θεσμικό πλαίσιο είχε καταρρεύσει, κι όποιος μιλούσε για την ανάγκη επαναφοράς του κινδύνευε από τις σφαλιάρες όσων το έβλεπαν καχύποπτα, ως στήριξη στη γενικευμένη διαφθορά· ως στήριξη στο «απόλυτο κακό», σύμφωνα με αυτούς που μπέρδευαν το Σύνταγμα με τον Καραμανλή και την κυβέρνηση του.

Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται κάτι διαφορετικό ως το «απόλυτο κακό». Ο εφοπλιστής της Σπευσίπου που έδειρε την Αλεξία Έβερτ βρίσκει το απόλυτο κακό στο να του τσουγκρίσεις τη Ferrari του, ο Χρήστος Χωμενίδης στο να του προσβάλλεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, κάποιος άλλος στην κακή διαιτησία στο ματς της Κυριακής. Κι ο καθένας μπορεί να παρεκτραπεί και να σηκώσει χέρι, γιαούρτι, καδρόνι, τηλεφωνικό κατάλογο και οφείλει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου, αυτού που ψηφίζεται στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής.

Είναι κακή η ώρα που η Ολομέλεια αυτοαναιρείται μέσα από τις πράξεις της. Είναι κακή η ώρα που η αποτροπή μίας βιαιοπραγίας, εξηγείται με όρους βίας. Είναι κακή η ώρα που δεν θυμόμαστε τη γροθιά του Παναγούλη στον Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο εντός του κοινοβουλίου σαν μαύρη ώρα για τη δημοκρατία, αλλά επιχαίρουμε συγχέοντας την κακιά την ώρα με τα «παντελόνια» του μάγκα που χειροδικεί στα πεζοδρόμια, στο χώρο εργασίας, στο σχολείο, στο σπίτι του.

Το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη για όσα έγιναν προχθές στη Βουλή είναι βαθιά προβληματικό, αφού δεν στέκεται απέναντι στο πραγματικά «απόλυτο κακό», αυτό της κατάρρευσης των θεσμών, αλλά στο ατομικό του. Και είναι προβληματικό γιατί το γράφει ο Χωμενίδης και όχι ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Χωμενίδης που σίγουρα αναγνωρίζει πως στη δημοκρατία οι διαφορές λύνονται αλλιώς. Στην τελική, καλύτερα να χειροδικούσε ο Μίχος εναντίον του Τατσόπουλου και να μένανε όλοι «Παυλόπουλοι» μέχρι να συλληφθεί από την ασφάλεια του κοινοβουλίου, από το να διαβάζουμε αναλύσεις σαν αυτές που στην τελική προσβάλλουν και τα πρόσωπα.

Προσπάθησα να το εξηγήσω τα παραπάνω στον φίλο μου το Χρήστο το πρωί για να δεχτώ μία ειρωνική απάντηση που ενδεχομένως να ήταν και «για χαστούκια». Η μόνη διαφορά είναι πως εγώ θα συνεχίσω να τηρώ τον Λόγο μου, οπότε δεν θα του τα δώσω ποτέ. 

Τα γεγονότα* που αναφέρει στο άρθρο του με τόση ιλαρότητα, η τότε πολιτική πόλωση και η επικράτηση της άποψης πως την υποκειμενική αντίληψη περί «απόλυτου κακού» την υπερασπίζεται κανείς με γροθιές, ακόμα και μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής, ήταν καθοριστικά στο να ακολουθήσει η επταετία των συνταγματαρχών. Για εκείνους, το «απόλυτο κακό» ήταν ο κομμουνισμός. Οι συνταγματικές προβλέψεις δεν ήταν για εκείνους αρκετές, όπως δεν είναι για τον Χρήστο (όχι απαραίτητα για τον Πύρρο Δήμα που ουδέποτε σήκωσε χέρι) οι προβλέψεις του ποινικού δικαίου για την περίπτωση που ο Μίχος όντως ασκούσε βία στον Τατσόπουλο. 

Οι άντρες οι «παντελονάτοι» τα λύνουν «αλλιώς» αυτά. Ακόμα και μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής... Γύρνα πίσω Χρήστο, σε χρειαζόμαστε.

_________

* Στις 14 Μαρτίου 1963 αγορεύοντας εκτόξευσε απειλές εναντίον της ΕΔΑ, κάτι που προκάλεσε τους βουλευτές να τον αντιμετωπίσουν με κραυγές "Χαϊλ Χίτλερ", "ήσουν αξιωματικός των Ες-Ες", κ.α. Ακολούθως εξελίχθηκε συμπλοκή με τον Παπαδόπουλο να χειροδικεί εναντίον του Αντώνη Μπριλλάκη (βουλευτή της ΕΔΑ), και ακολούθως να δέχεται μπουνιά στο πρόσωπο από τονΓρηγόρη Λαμπράκη, που με τη σειρά του δέχθηκε επίθεση από άλλους βουλευτές. Η συνεδρίαση διακόπηκε και οι επίμαχες φράσεις διαγράφηκαν από τα επίσημα πρακτικά. Πηγή


update: η πολιτική μετάλλαξη ενός καλού φίλου μοιάζει να ολοκληρώθηκε...
Ποιος είναι και τι θέλει ο Αντώνης Σαμαράς; Του Χρήστου Χωμενίδη | LiFO