Όταν μιλάμε για δημοκρατία όλοι συμφωνούμε στο γενικό πλαίσιο αξιών. Οι διαφωνίες είναι στο τι μπορούμε ή πρέπει να περιμένουμε εντός δημοκρατίας, στο τι είναι εφικτό ή ρεαλιστικό και τι όχι. Αυτός είναι ο βασικός διαχωρισμός συντηρητικών και προοδευτικών, και καταλήγει συνήθως σε μία τεκμηριωμένη ανάλυση των μεν ως προς την αναγκαιότητα διεύρυνσης, και ένα ατεκμηρίωτο «ρεαλισμό» των δε που λέει «δεν γίνονται αυτά».
Το ζήτημα της δημοκρατίας είναι τεχνικό, όχι αξιακό, αφού στα γενικόλογα τα βρίσκουμε όλοι με όλους· ακόμα και οι κραυγαλέοι φασίστες τη δημοκρατία επικαλούνται, αλλά όταν φτάσουμε στα τεχνικά η συμμετοχή στο πολίτευμα εξαρτάται από τη χώρα προέλευσης του αιτούντος τη συμμετοχή.
Κάποιος μπορεί πολύ σωστά να πει πως οι τεχνικές παρεκκλίσεις είναι θέμα (ερμηνείας των) αξιών τελικά αλλά είναι σημαντικό αυτή την ώρα να αναδείξουμε πως δεν αρκεί η διακήρυξη των ιδεών αλλά το πώς τις αντιλαμβάνεται κανείς. Αυτό φαίνεται μόνο στο τεχνικό κομμάτι, στο λειτουργικό, στον κανονισμό του κόμματός του, στους νόμους που προωθεί και υπερψηφίζει, και αυτούς που καταργεί.
Για να φτάσει μία πολιτική ομάδα να ψηφίζει ή να καταψηφίζει τους νόμους που διαμορφώνουν στην πράξη το πολίτευμα – δεν υπάρχει μία δημοκρατία, λυπάμαι - πρέπει να ψηφιστεί η ίδια σε εκλογές. Για να γίνει αυτό πρέπει να οργανωθεί σε κόμμα και να ζητήσει να εκπροσωπήσει κάποιους πολίτες. Είναι δυνατόν να οργανωθεί μία ομάδα με όρους αριστοκρατίας, ή κονκλάβιου, για να πρεσβεύει προοδευτικά ιδεώδη; Υπάρχει κάπου ένα παράδειγμα «προοδευτικής δικτατορίας», να πιαστούμε από αυτό και να πούμε ένα μεγάλο «γίνεται», αίροντας κάθε αμφιβολία από τη σκέψη μας; Δεν υπάρχει.-
Να σοβαρευτούν λίγο όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, τόσο όσοι βρίσκονται σε θέσεις τιμονιέρη όσο και οι υποστηρικτές τους, και να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από καλές προθέσεις που δεν προκύπτουν από τις πράξεις και τις αποφάσεις τους.
Να πούμε και κάτι ακόμα, αφού φτάσαμε να πρέπει να εξηγούμε τα βασικά, να απαντήσουμε στο γιατί δημοκρατία προοδευτικό πρόσημο και ευρεία συμμετοχή, σε μία Ανοιχτή Κοινωνία, με ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες· πέρα από το γενικό περί δημοκρατίας που όλοι επικαλούνται.
Αν η ευημερία βασίζεται στην εργασία και τη δημιουργία των πολλών, αν η αυτοεκπλήρωση είναι η βασικότερη κινητήριος δύναμη στον αναπτυγμένο κόσμο και όχι η επιβίωση, τότε πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο κανόνων που δεν ακυρώνει κανέναν είτε επειδή εξαιρείται λόγω ιδιαιτερότητας, είτε επειδή θα πρέπει να έρθει σε παρασκηνιακή συναλλαγή για να καταφέρει το οτιδήποτε και έτσι να ακυρωθεί στην πράξη.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο ρόλος του κοινωνικού κράτους και της προστασίας των αδυνάτων, οι επιδιώξεις μας από την παιδεία και οι ζητούμενες θεσμικές αλλαγές έχουν αδιαπραγμάτευτο χαρακτήρα και σαφή κατεύθυνση.
Όποιος έχει συμβιβαστεί με την ύπαρξη κονκλαβίων κάθε επιπέδου, και την ατομική του ακύρωση μέσα από την κακώς εννοούμενη συναλλαγή, προφανώς δεν έχει κανένα κίνητρο για αλλαγή. Έχει κάνει τις επιλογές του και είναι φύσει συντηρητικός, αφού εκεί βρίσκεται πλέον το συμφέρον του, στη διατήρηση του υπάρχοντος.
Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να διαχωρίσουν τη θέση τους και να σταματήσουν να μπλέκουν την ήρα με το στάρι σε ένα συνεχές εκκρεμές προοδευτισμού που μόνο ζημιά κάνει. Ειδικά όταν επιδεικνύεται ανοχή σε ένα εκκρεμές που είναι καταφανώς πλαστό, για να κρύψει βαθιά αντιδραστικές πρακτικές και πεποιθήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου