Τα γκομενικά της πολιτικής

Είναι εκ νέου ανοιχτά όλα τα θέματα για τη χώρα, και το πολιτικό προσωπικό κεντάει ανακοινώσεις που ξεχειλίζουν από εφηβικά ορμονικά: «μου είπες, σου είπα, δεν είπες, δεν είπα...». Και για το δια ταύτα τίποτα. Η μόνη διαφορά είναι πως εδώ υπάρχει μέθοδος και σκοπιμότητα στην υστερία και το δήθεν προσωπικό. Όσο όλοι μαζί «γκομενίζουν», αποφεύγουν οι μεν να πουν γιατί πάνε να πουλήσουν τις παραλίες του τόπου, ή γιατί θα προχωρήσουν σε νέες μειώσεις στις συντάξεις για παράδειγμα, ενώ οι δε μπορούν αμέριμνοι να υπόσχονται έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός.

Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο

Βγαίνει το πρόγραμμα; Όχι δεν βγαίνει είναι η απάντηση, αλλά αυτό δεν είναι δικαίωση για όποιον δεν το εφάρμοσε μέχρι σήμερα παρότι εκλέχθηκε με αυτή την υπόσχεση, ούτε για όποιον ήταν αντίθετος εξαρχής αλλά δεν είχε εναλλακτική. Δεν ήταν μόνο η πρώτη περικοπή δαπανών το Μνημόνιο, αλλά και η αλλαγή στο εσωτερικό που κάκιστα θεωρήθηκε αυτονόητη· δεν ήταν.

Χρέος

Είναι παλιό το δυτικό ρητό για τον Τρίτο Κόσμο: «μη τους δίνεις ψάρια, δώσε τους καλάμια και μάθε τους να ψαρεύουν». Το 2010 μας είπαν πως επιδοτούμενα και δανεικά ψάρια γιοκ. Το αν μας έδωσαν καλάμια ή αν μας πήραν και αυτά που είχαμε είναι συζητήσιμο, αλλά παραμένει δυστυχώς αδιαμφισβήτητη η απροθυμία μας να ψαρέψουμε. Ως έχει το ελληνικό μοντέλο, όχι ψάρια, ούτε θάλασσα δεν έχει. 

Αν δεν υπάρξουν συνθήκες που θα επιτρέψουν στην εγχώρια παραγωγή να εξάγει τα προϊόντα της (κόστος γραφειοκρατίας, εισφορών και κυρίως μεταφοράς αγαθών), δεν θα υπάρξει νέα παραγωγή. Κανείς δεν είναι ηλίθιος με τα χρήματα του μετά από τη διπλή οικονομική κρίση για να τα παίξει στην παρωδία της ελληνικής «οικονομίας», ενώ οι ευκαιρίες είναι πάμπολλες στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον.

Αν δεν υπάρξει παραγωγή δεν υπάρχει χρήμα για να γίνει μισθοί και συντάξεις, για να κινηθεί η αγορά, για να υπάρχει παιδεία και πρόνοια, ασφάλεια και τελικά κοινωνική συνοχή. Κράτος και κοινωνία θα διαλυθούν.

Ο ξένος παρατηρητής δεν θα κοιτάξει μόνο πόσο της εκατό είναι το χρέος στο ΑΕΠ για να πει αν είναι βιώσιμο ή μη, οπότε όλες οι γκομενικές αναλύσεις που λένε «μα δες της Ιαπωνίας – είναι μεγαλύτερο» και άλλα ευφάνταστα δεν στέκουν. Το κύριο που θα δει είναι αν υπάρχουν πραγματικές προϋποθέσεις ανάκαμψης – αν αυτή η χώρα θα αναζητήσει επιτυχώς καλάμι να πάει για ψάρεμα. Για την ώρα δεν μας έχει περάσει καν η ιδέα από το μυαλό, εκτός αν λογίζονται οι ημερίδες της κεντροαριστεράς ή οι κούφιες ρητορείες της κυβέρνησης ως σοβαρές, οπότε πάσο...

Νόμισμα

Το ζήτημα του νομίσματος έχει επανέλθει, είτε τολμάμε να το πούμε φωναχτά είτε όχι. Οι οικονομίες που δεν παράγουν ανταγωνιστικά έχουν μόνο ένα «όπλο» στα χέρια τους, αυτό της υποτίμησης. Εντός Ευρώ υποτίμηση δεν υπάρχει. Να προλάβουμε εδώ την όποια υστερία και να πούμε ότι ανταγωνιστικότητα δεν σημαίνει απαραίτητα εργατική και ταξική εξαθλίωση, αρκεί να μπορείς να σχεδιάσεις την εθνική σου οικονομία με όρους δυτικής χώρας και όχι Μποτσουάνας φυλάρχων (νταβατζήδες τους λέμε εδώ).

Δημοκρατία

Το έχουμε ξαναγράψει πως τα ζητήματα της ανοιχτής κοινωνίας δεν είναι θέμα lifestyle αλλά δικαιοσύνης, πολιτισμού και οικονομίας. Υπάρχει λόγος που καμία τριτοκοσμική πρωτεύουσα δεν έγινε ποτέ Παρίσι, και δεν είναι τα λεφτά ή τα παλιά κτήρια της τότε αριστοκρατίας. Είναι οι άνθρωποι, και όσα ελπίζουν ότι μπορούν να επιτύχουν ζώντας σε μία δυτική πόλη – ο καθένας διαφορετικά πράγματα, και όλοι μαζί με τους ίδιους σχεδόν κανόνες (ναι, ούτε κι εκεί είναι τέλεια τα πράγματα, αλλά δεν είναι της ώρας).

Όταν εξαιρούμε κάθε διαφορετική κοινωνική ομάδα επειδή είναι γυναίκα, επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος, επειδή είναι ιδιωτικός υπάλληλος, επειδή είναι μαύρος/κόκκινος/κίτρινος/μπλε (στη μπάλα, το κόμμα ή το δέρμα), επειδή είναι gay, και λοιπά, τότε μέχρι Δαμασκός επί Καντάφι γίνεσαι. Παραπάνω δεν έχει, γιατί όποιος είναι για παραπάνω θα πάει όπου το πολίτευμα και το περιβάλλον του επιτρέπει να κάνει ότι επιθυμεί χωρίς την έγκριση του φύλαρχου, του παπά, του Αντώνη και του Βαγγέλη.

Όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο μεγαλύτερες θεσμικές υποχωρήσεις θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Οι αλλαγές (ακόμα και οι πολιτειακές) δεν έγιναν ποτέ επειδή κάποια μέρα ξύπνησαν πέντε παλαβοί και τούμπαραν το σύμπαν (ή τη δημοκρατία). Είναι οι συνεχείς μικρές ή μεγάλες υποχωρήσεις μέχρι τελικά να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις διασχύσει μακράν κάθε κόκκινη γραμμή και είσαι πλέον στην αντιπέρα όχθη. Κι από κει έχει πολύ κολύμπι η επιστροφή, και παίρνει γενιές – εσύ κι εγώ δεν θα το ζήσουμε.

Γκόμενοι και γκόμενες

Αντιμέτωποι με όλα τα παραπάνω, το γκομενίζον πολιτικό μας προσωπικό (με την αρωγή της εξαίρετης δημοσιογραφίας της χώρας) ερίζει επί προσωπικού με εγωκεντρικά θέσφατα ηλιθίων που νομίζουν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν το ίδιον όφελος ακόμα κι αν αυτό στρέφεται κατά του συνόλου· άλλοι από στρουθοκαμηλισμό και άλλοι από απλό καιροσκοπισμό. 

Οι θεσμοί έχουν ατροφήσει, τα κόμματα ως θεσμικά εργαλεία και οι ιδεολογίες ως ερμηνευτικά εργαλεία απαξιώνονται ακόμα και από τους «φιλοσόφους» του τόπου, και το μόνο που μένει είναι τα ερωτικά καβγαδάκια από τις κομματικές και δημοσιογραφικές περσόνες των δελτίων των 8.

Είναι συγκλονιστικό παράδειγμα των παραπάνω η τυφλή ρητορική των τζόβενων της κεντρο-αριστεράς που που βλέπει την πολυπολιτισμικότητα ως απειλή, και τις ιδεολογίες ως παρωχημένο εργαλείο. Αυτής που δεν βρήκε ένα βέτο να σηκώσει στη σημερινή (ακρο)δεξιά σε ένα θέμα αρχής - από αυτά που δεν έχουν δημοσιονομικό βάρος. Ίσως υπάρχει σύνδεση μεταξύ υστερίας και αμορφωσιάς, τελικά, όπου το ένα μπορεί να σε οδηγήσει στο άλλο και αντίστροφα, αλλά θα το αφήσουμε στους ειδικούς. Για την ώρα ψάχνουμε το χάρτη για τόπους ασφαλείς, με προοπτική. Πως σας φαίνεται η Γκάνα; Μέχρι να λύσουν οι εδώ τα γκομενικά τους...