Δεν ξέρω πόσο ρεαλιστικό ήταν το «να γίνει η κρίση ευκαιρία». Ίσως, αν σηκώναμε τα μανίκια μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα που έβαλε η πραγματικότητα όταν την φτάσαμε στο αμήν, αν κάναμε τα διλήμματα ερωτήσεις και δουλεύαμε τις απαντήσεις. Δεν έγινε.
Αυτό που επιλέχθηκε τελικά ήταν η εμβάθυνση του αδιεξόδου, με μεθοδολογία ‘τουρλουμπούκι’ και επικράτηση οικονομικών μέτρων και ειδικών συμφερόντων κάθε λογής χωρίς ίχνος πολιτικής.
Για πολλούς η δημοκρατία, οι διαδικασίες και ο χρόνος που χρειάζονται ήταν μέρος του προβλήματος. Δέχτηκαν με ευκολία την κάθε παράκαμψή τους μπερδεύοντας τις διαδικασίες και τα βήματα του πολιτεύματος με την αχρείαστη γραφειοκρατία. Ας πούμε ότι είναι δικαιολογημένο να μην καταλαβαίνουν οι πολίτες τη διαφορά, αλλά οι πολιτικοί; Εκείνοι πώς το δέχτηκαν;
Οι πολιτικοί μας ήταν απασχολημένοι με τις μάχες των θέσφατων τους, οχυρωμένοι πίσω από τις ‘αλήθειες’ τους κοιτούσαν πως θα επιβάλλουν την αποψάρα τους αντί να μπουν στον κόπο και τη σύνθεση που χρειάζεται η παραγωγή πολιτικής, η κατάθεση (αντι)προτάσεων και η συζήτηση τους μέσα από διαδικασίες. Οι κοκορομαχίες στα τηλεοπτικά πάνελ με μοναδικό όπλο την ορμή της φωνής σου είναι ευκολότερες· όσο και παντελώς άχρηστες στους πολλούς.
Με το ίδιον όφελος κατά νου δέχτηκαν τη σχετική διατήρηση των δικών τους αμοιβών και την καταβαράθρωση των κομματικών επιχορηγήσεων σύμφωνα με τις επιταγές των κίτρινων ΜΜΕ και των πουλημένων λαϊκιστών. Όσο λάθος κι αν χρησιμοποιήθηκε το κομματικό χρήμα στο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε και σωστά. Υπήρχε επιστημονικό προσωπικό δίπλα στους διαδρομιστές και τα ‘κομματόσκυλα’(sic), άνθρωποι που θα μπορούσαν για παράδειγμα να διαβάσουν το χωροταξικό των 320 σελίδων που κατατέθηκε προχθές ως κατεπείγον, άνθρωποι με δυνατότητες επεξεργασίας αντιπροτάσεων που με τη σειρά τους τα κόμματα θα κατέθεταν στη Βουλή (και στη δημοσιότητα) χτίζοντας συμμαχίες γύρω από αυτές.
Αντ’ αυτού, μείναμε στις δειλές αποψάρες του κάθε αδιάβαστου βουλευτή, με πιθανότερη πηγή πληροφόρησής του τα τηλεφωνήματα και τις εισηγήσεις ομάδων και προσώπων με ελεγκτέες δυνατότητες επεξεργασίας ενός τέτοιου νόμου, όπως και ελεγκτέας τοποθέτησης απέναντι στο δημόσιο συμφέρον.
Τα κόμματα είναι θεσμικό εργαλείο στην καρδιά του πολιτεύματος, και μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί άλλος μηχανισμός υποκατάστασης τους στις μη υποσαχάριες δημοκρατίες – σε αυτές που το πολίτευμα λειτουργεί. Αν το επιθυμητό κράτος είναι αυτό της Λιβύης και το μόνο που μένει είναι να ψηφίζουμε κάθε τόσο για τον Καντάφι μας, να το πούμε. Αν όχι, τότε οι διαδικασίες είναι σημαντικές όπως και το κρατικό χρήμα και ο χρόνος που απαιτούν.
Καλό το μεσογειακό συναίσθημα, ακόμα και ο θυμός μερικές φορές, φτάνει να μην καταλήγει ξανά και ξανά στο να βγάζουμε τα μάτια μας. Η οπισθοχώρηση της δημοκρατίας που παρατηρούμε δεν είναι υπέρ των πολλών. Γι’ αυτό στηρίχθηκε άλλωστε με τόση λύσσα από τον κίτρινο τύπο των ημετέρων της διαπλοκής. Με πάτημα τις κακές πρακτικές του παρελθόντος ξεδόντιασαν τα κόμματα (που στο παρελθόν είχαν αλώσει με εύκολα τραπεζικά δάνεια, και δικά τους πρόσωπα που στήριξαν με μαύρο χρήμα και άπλετο τηλεοπτικό χρόνο), και μαζί με αυτά ξεδόντιασαν και τη δημοκρατία. Οι δε πολίτες από την πλευρά μας ας προσέχουμε τι ευχόμαστε, γιατί μερικές φορές μπορεί και να το υποστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου