Το τέλος της πολιτικής, η micro_πολιτική

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε μία πολιτική πρόταση; 

Μη το μπερδέψουμε με ανοησίες που ξερνάνε ιδεολήψιες για ιδεολογίες. Ούτε για μικρομέγαλες βίδες που περνιούνται για οικοδομήματα. Για πολιτική πρόταση ρωτάω.

Θες να δεις το πρόβλημα; Άσε τον ανασχηματισμό, τα micro_κομματικά, την ΕΡΤ, τις αποκρατικοποιήσεις, το Μνημόνιο, τα Ζάππεια, και τα εθνικά αφηγήματα επιπέδου "Συνταγματικό Τόξο" κατά του φασισμού. Το πρόβλημα είναι στο τέλος της πολιτικής.

Το κενό καλύπτεται με μαζική παραγωγή γραπτής και τηλεοπτικής ανοησίας, γεμάτη αξιολογικές κρίσεις ημιμαθών, και εμμίσθων. Την ίδια ώρα, οι έχοντες τις δυνατότητες ανάταξης κιοτεύουν. Κρύβονται πίσω απο προηγούμενες απογοητεύσεις και κείμενα διαμαρτυρίας χωρίς κορμό ή συνοχή, micro_Βολταίροι χωρίς επίπτωση.

Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνει τις χειρότερες προβλέψεις: ότι δεν θα γεννηθεί τίποτα καινούριο αν δεν προηγηθεί το μεγάλο γεγονός - η καταστροφή. Μέχρι τότε, θα συνεχίζει το slow death spiral που υποτίθεται ότι βάλαμε στόχο να αποφύγουμε το 2010. Θα είναι απρόβλεπτο, και θα γεννηθεί από εκεί που δεν το περιμένει κανείς, από ένα κομμάτι της κοινωνίας που σήμερα δεν ξέρουμε καν ότι υπάρχει.

Ζούμε σε βαρετούς καιρούς - ξοδεύοντας τις ζωές μας περιμένοντας το τέλος του παρόντος, χωρίς να σχεδιάζουμε το αύριο. Η ματαιότητα σε όλη της τη φρίκη - το τέλος της πολιτικής.

Η τόλμη προϋποθέτει την αρετή

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ειδικά στην πολιτική σε μία συγκυρία όπου οι πολιτικοί παλεύουν(;) να βρουν την από καιρό χαμένη αξιοπιστία τους.

Οι επικοινωνιακοί ακροβατισμοί που προκαλούν δημοσιονομική ζημία, χωρίς μεταρρύθμιση, δεν είναι τόλμη. Η απόλυση και επαναπρόσληψη, κατόπιν αποζημιώσεως απόλυσης, των εργαζομένων της ΕΡΤ χωρίς κανένα εχέγγυο αξιοκρατίας δεν βοηθάει κανέναν, πλην όποιου έχει ενδιαφέρον να αλλάξει την επικαιρότητα μακρυά από την δύσκολη πραγματικότητα.

Δεν είναι τόλμη μία τέτοια άσκηση· το αντίθετο, είναι δειλία. Υπάρχει ένα ελαφρυντικό για αυτή την κυβέρνηση: η σημερινή σύνθεση του κοινοβουλίου είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης, με ευθύνη τόσο των ψηφοφόρων όσο και όσων τους απομάκρυναν από την πραγματικότητα με την ανεδαφική τους ρητορεία, κ. Σαμαρά. 

Αυτό δεν δικαιολογεί  σε καμία περίπτωση την περιφρόνηση που δείχνει ο Πρωθυπουργός για την κοινοβουλευτική λειτουργία, την κατάργηση της ώρας του Πρωθυπουργού, τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που πλέον γίνονται χωρίς καν να έχει συνεδριάσει το Υπουργικό Συμβούλιο, τη διακυβέρνηση μέσα από το εκτός θεσμών συμβούλιο αρχηγών και τόσα άλλα.

Δεν είναι τόλμη να κοροϊδεύεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, πότε με τις απολύσεις 2000 υπαλλήλων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (με γελοία κριτήρια), πότε με λίστες επίορκων με κριτήρια που ποτέ δεν προσδιορίστηκαν και πάλι δεν αποχώρησε κανείς (αντίθετα, διορίστηκε καταδικασμένος σε θέση ευθύνης), και τελικά να εμφανίζεις ως λύση "πυγμής" τον ακρωτηριασμό της δημόσιας τηλεόρασης - το κλείσιμο της ΕΡΤ - ενόψει άλλης μίας δόσης χωρίς καμία μελέτη ή σχέδιο για το κόστος της κίνησης και τις πιθανότητες επιτυχίας. 

Όταν δε, η πρόθεση δεν ήταν το κλείσιμο αλλά η επανεκκίνηση μίας εταιρείας με κύκλο εργασιών άνω των 100 εκατομμυρίων, το λιγότερο που θα περίμενε κανείς θα ήταν να έχουν μετρηθεί έστω οι τρέχουσες υποχρεώσεις της εταιρείας, και το κόστος "της τόλμης" από τη μη εκπλήρωση συμβατικών υποχρεώσεων προς τρίτους.

Υπήρχε κάποιο έκτακτο ή σημαντικό γεγονός που να δικαιολογεί αυτή την κίνηση; Με βεβαιότητα όχι. Όσο για τις απολύσεις και τη μείωση του λειτουργικού κόστους μέσα από τη μείωση του μισθολογικού, ελέγχεται ως ανακριβές αφού ήδη επαναπροσλαμβάνουν 2000 από τους 2600 υπαλλήλους, την ώρα που οι 400 εξ αυτών μάλλον μπορούσαν να αποχωρήσουν λόγο διπλοθεσίας. Γιατί μπήκε η χώρα σε αυτή την περιπέτεια, και γιατί κρίθηκε αναγκαία η τόσο ξαφνική "τόλμη"; Για 200 δημοσίους υπαλλήλους; Ας απέλυαν τους 36 που πήραν τους τελευταίους 12 μήνες, με ετήσιο κόστος μισθοδοσίας 1.000.000€ - το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα θα είχε, και δεν θα είχαμε τον διεθνή εξευτελισμό των πρωτοσέλιδων και την ακόλουθη πολιτική κρίση που παραλίγο να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Μέρες πριν το κλείσιμο της ΕΡΤ, ζούσαμε στον παλμό του "success story" της τρικομματικής κυβέρνησης. Μία ερώτηση: τώρα που έφυγε η ΔΗΜΑΡ και οι υπουργοί της, θα επανέλθουμε σε αυτό, ή το ξεχάσαμε οριστικά; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για τον πρόσφατο υποβιβασμό της χώρας από αναπτυγμένη σε αναπτυσσόμενη; Μήπως φταίει η ΔΗΜΑΡ που το ΔΝΤ απειλεί με διακοπή της χρηματοδότησης του προγράμματος διάσωσης; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για την κοροϊδία και τη διγλωσσία περί μείωσης του δημοσίου; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για την κατάργηση του opengov και της Δι@υγειας; Φταίει μήπως ακόμα και για το ότι δεν γίνονται Υπουργικά Συμβούλια όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα; Ίσως και να φταίει, γιατί ποτέ δεν ζήτησε την αλλαγή του Πρωθυπουργού...

Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να κατηγορηθεί για ένα και μόνο πράγμα: ότι δεν διαφοροποιήθηκε ούτε κατ' ελάχιστον από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Κρύφτηκε πίσω τους, και με μισόλογα έπαιξε σε όλο αυτό το διάστημα το κουτοπόνηρο, όσο και άθλιο, μικροπολιτικό παιχνίδι των παλαιοκομματικών της εταίρων. Ότι ήταν μία από τα ίδια δηλαδή. 

Η καταγγελία, μέσω διαρροών, μίας αντιμεταρρυθμιστικής ΔΗΜΑΡ που μπλόκαρε τον μέγα Μεσσήνιο είναι γελοία, και απευθύνεται σε κομματόσκυλα και εγκεφαλικά νεκρούς. Στην τελική, ας έκανε υπουργικό συμβούλιο, ο Τολμηρός, κι ας προέκυπτε εκεί η δυσαρέσκειά του για τις όποιες καθυστερήσεις, αν και εφόσον ήταν ευθύνη των υπ. Δικαιοσύνης ή Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η σκέψη και μόνο προκαλεί το γέλιο, για τον απλό λόγο ότι κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν πραγματική τόλμη, και όχι παρασκηνιακό χειρισμό της επικαιρότητας μέσω διαρροών και τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, για να κρυφτεί η αμηχανία απέναντι στα πραγματικά προβλήματα.

Όπως θα χρειαζόταν πραγματική τόλμη, για να μην κλείσει η κυβέρνηση μία εταιρεία που δουλεύει ήδη με το 50% του προϋπολογισμού που είχε το 2009, με τους μισούς εργαζόμενους, αλλά με καλύτερο αποτέλεσμα, αυτό που έφερε ο "κηπουρός" Γερουλάνος. Αυτός μάλλον το δούλεψε καλύτερα το κλαδευτήρι, ως πραγματικά τολμηρός. Η δε τότε αντιπολίτευση, νυν κυβέρνηση, με πρωτοστατούντα τον κ. Κεδίκογλου, τον σταύρωσαν για αυτή του την προσπάθεια. Ο υφυπουργός του Λιάτσου, της eurovision και της Σαλαγκούδη...

Ας χαλιναγωγήσουμε τα πάθη και τις ιδεοληψίες μας, και ας δούμε επιτέλους τί μπορεί να φέρει αποτέλεσμα για τη χώρα - ειδικά όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως μεταρρυθμιστές/προοδευτικοί/κεντρώοι/κλπ. Η ψύχραιμη αποτίμηση των πραγματικών γεγονότων είναι αυτή που έχει αξία αυτή τη στιγμή, και όχι το ανεδαφικό κυνήγι μαγισσών, γιατί στην τελική, δεν υπάρχει χειρότερο από τον "προοδευτικό" που ακούγεται σαν infotainment του J.E.Hoover σε μία νέα πλαστή διαμάχη κρατιστών και μη.

H χώρα συνεχίζει να μην έχει ένα πολιτικό σχηματισμό που να θέλει και να μπορεί (να έχει τις γνώσεις) να φέρει τις αναγκαίες αλλαγές.

Η τελευταία εβδομάδα απέδειξε για άλλη μία φορά το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό για να καλύψει την ατολμία και την απραξία του. Ο κ. Βενιζέλος είδε την ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον κ. Κουβέλη από την "σοσιαλδημοκρατία", ενώ ο κ. Κουβέλης βρήκε την ευκαιρία να την κάνει από την κυβέρνηση ενόψει ενός πολύ δύσκολου φθινοπώρου, και να τοποθετηθεί σε ρόλο ρυθμιστή για τις επόμενες εκλογές με μία ενδεχόμενη νίκη ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τον κ. Σαμαρά, αυτός τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν αυτό το παιχνίδι, όταν εκείνος προσπάθησε να στρίψει την επικαιρότητα από την προσωπική του ήττα στο θέμα της ΔΕΠΑ/Gazprom και την αποτυχία εκτέλεσης του οικονομικού προγράμματος. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για μικρά παιδιά, και δεν θα έπρεπε να απασχολούν κανέναν μας. Πρόκειται για τις τελευταίες πράξεις πολιτικά νεκρών υποκειμένων.

Τέλος, σε ό,τι αφορά τις εκλογικές προσδοκίες των τριών, ας χαμογελάσουμε συγκαταβατικά... Είναι αντίστοιχες των μεταρρυθμιστικών τους προσπαθειών μέχρι σήμερα, ως μία κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας", μέσα από τη συγκρότηση του "Συνταγματικού Τοξου"... Αλήθεια, το Συνταγματικό Τόξο υπάρχει ακόμα μετά την αποχώρηση ΔΗΜΑΡ, ή το πετάξαμε κι αυτό μαζί με τα υπόλοιπα επικοινωνιακά πλακάτ του τελευταίου χρόνου; Δεν άκουσα κάτι στις δηλώσεις τους, κι ανησυχώ· είχα ακουμπήσει πολλές ελπίδες, και σε αυτή την τολμηρή κίνηση των τριών... #sarcasm

Η Δράση μετά το συνέδριο και την ΕΡΤ

Επειδή η μούγκα σε ό,τι μας αφορά προσωπικά δεν είναι πολιτικός πολιτισμός, αλλά απολίτικη πρακτική, νοιώθω την υποχρέωση να γράψω αυτό το κείμενο. 

Η Δράση έθεσε ως στόχο τη διεύρυνσή της, από την εποχή που κατέβηκε σε εκλογές υπό τον Στέφανο Μάνο. Η σκέψη ήταν, ότι δεν υπάρχει κοινό ή χρησιμότητα για ένα "καθαρό" φιλελεύθερο κόμμα στη χώρα, ενώ αντίθετα, υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό στη συνεννόηση και τη συνεργασία όσων πίστευαν ότι η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο.

Αυτή η προσπάθεια εντατικοποιήθηκε κατόπιν παραίτησης Μάνου, με τη Δράση υπό τον Αντύπα Καρίπογλου. Δυστυχώς, σε κανένα σημείο αυτής της πορείας δεν επιχειρήθηκε να χτιστεί μία συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση πάνω στην οποία θα εξειδικεύονταν θέσεις και προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Μείναμε στην οριακά απολιτική αφήγηση του αυτονόητου του εγχειρήματος.

Αυτό οδήγησε σε μία κρίση (storm in a teacup, but still...) τις μέρες του συνεδρίου, με κύρια ευθύνη όσων δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο δια ταύτα του εγχειρήματος, και να συνεννοηθούν (ναι, παρασκηνιακά) στο τι μέλλει γενέσθαι για το επόμενο διάστημα. Έτσι, επικράτησε όποιος είχε τη μεγαλύτερη ορμή, ο Θεόδωρος Σκυλακάκης, χωρίς να υπάρχει καμία λογική συνέχεια ή πολιτική εξήγηση στο τί επιχειρεί να κάνει αυτό το μικρό κόμμα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά - και στις εκλογές του Ιουνίου το ίδιο έγινε, με την ξαφνική συνεργασία με τη Δημιουργία Ξανά. Και όσο δεν συγκροτείται πολιτικός κορμός και δομή, το πιο πιθανό είναι ότι θα ξαναγίνει. Και κάθε φορά, θα χάνεται η όποια εμπιστοσύνη και οι προσδοκίες που έχουν χτιστεί στο προηγούμενο διάστημα· εντός και εκτός.

Η αλλαγή ηγεσίας συνέπεσε με μία αδυσώπητη επικαιρότητα, από αυτές που δεν συγχωρούν λάθη, σαν αυτό του πρώτου δελτίου τύπου για την ΕΡΤ· εκείνου που, ευκαιρίας δοθείσης, έβγαλε ένα "φιλελεύθερο" πρόσωπο με το οποίο διαφωνεί ακόμα και ο πρόεδρος του ALDE, Guy Verhofstadt. 

Αν η Δράση επιθυμεί ακόμα να βοηθήσει τον τόπο μέσα από την απελευθέρωση από τα ταμπού της μεταπολίτευσης, δοκιμάζοντας τη σύνθεση απόψεων αντί της στείρας αντιπαράθεσης μικρών και μεγάλων στρατοπέδων, θα πρέπει πολύ σύντομα να χτίσει στο εσωτερικό της αυτή την πεποίθηση, να τη συμφωνήσει, και να την υπηρετήσει απαρέγκλιτα. Ειδικά τώρα, που στο τιμόνι της βρίσκεται ένας branded κεντροδεξιός - κάτι που δυσκολεύει ιδιαίτερα την όποια διεύρυνση προς την κεντροαριστερά.

Δεν θα μπω σε ανούσιες συγκρίσεις μεταξύ του πού θα μπορούσε να ήταν η Δράση των περασμένων μηνών, αυτή της διεύρυνσης, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, και πόσο δυσκολότερη είναι η θέση της σήμερα (ειδικά μετά τις άστοχες τοποθετήσεις στο θέμα της ΕΡΤ). 

Δεν υπήρχε κανένα "μεταρρυθμιστικό μέτωπο" στην τρικομματική, και δεν θα υπάρξει στην δικομματική. Ο κ. Σαμαράς στην ξαφνική "πυγμή" του δεν υπολόγισε καν το οικονομικό κόστος των κινήσεων του. Η δε ανυπαρξία σχεδίου είναι χαρακτηριστική ενός πολιτικού προσωπικού που μας βύθισε χωρίς στόχους, πέραν της επανεκλογής του.

Θα περιοριστώ μόνο στο να τονίσω ότι ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος, και ότι αν θέλει πραγματικά η Δράση να συνεχίσει από εκεί που ήταν τον Απρίλιο, θα πρέπει να καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες για να καλύψει το πολιτικό κενό που έχει χτιστεί στο εσωτερικό της (εδώ και καιρό), και να βγει πλέον προς την κοινωνία ως ένα συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο· με αρχή, μέση και τέλος.

Αυτό, αν δεν θέλει να χαθεί "ήσυχα στη νύχτα" των επικείμενων εθνικών εκλογών, που σαφέστατα πλέον θα προηγηθούν αυτών της ευρωβουλής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Είμαι και παραμένω μέλος της Κεντρικής Επιτροπής με την ελπίδα ότι υπάρχουν ευήκοα ώτα στις παραπάνω καλοπροαίρετες  σκέψεις. Το κενό στο πολιτικό πεδίο, κατόπιν αποχωρήσεως της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, είναι πλέον σαφέστερο από ποτέ. Ιδού η Ρόδος** λοιπόν...

____________

** Η φράση προέρχεται από τον αισώπειο μύθο «Ανήρ Κομπαστής», σύμφωνα με τον οποίο, κάποιος αθλητής είχε πάει γιά αγώνες στη Ρόδο κι όταν επέστρεψε στην Αθήνα, κόμπαζε στους φίλους του, ότι είχε πηδήξει πάρα πολλά μέτρα, κανείς όμως δεν τον πίστευε, μιας και όλοι ξέρανε τις περιορισμένες δυνατότητες του αθλητή. 

Καθώς εκείνος επέμενε, προκαλώντας τους να πάνε στη Ρόδο να ρωτήσουν τους θεατές που είδαν το κατόρθωμά του, ένας από τους φίλους του πήγε στο σκάμμα και με το χέρι έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη Ρόδος. Μετά γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: «Γιατί να πάμε στην Ρόδο; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.». 

πηγή

97 mins on #whatEurope with Dany Cohn-Bendit, in Greece #FreeThinkinZone - video

Προς μεταρρυθμιστές και "μεταρρυθμιστές"

Καταρχάς, η θλιβερότερη διαπίστωση των τελευταίων ημερών είναι ότι δεν υπάρχει καμία ικανή πολιτική ομάδα στη χώρα να αντιμετωπίσει τις σημερινές προκλήσεις. Αν η κυβέρνηση Σημίτη λειτουργούσε κάποτε με "30 Παγουλάτους" (σχήμα λόγου), σήμερα λειτουργεί με τρεις-τέσσερεις αφανείς καραδεξιούς. Για να μην αναφερθούμε στους διεθνούς εμβέλειας συμβούλους της κυβέρνησης Παπανδρέου, και ξυπνήσουμε πρόσφατα πάθη.

Ομοίως, τα σχήματα της συγκυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στερούνται σαφώς εκείνου του πολιτικού προσωπικού και δομών που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, καταθέτοντας αξιόπιστες προτάσεις εξόδου από την κρίση. 

Αυτή η φτώχεια καταγράφεται σαφέστατα και στα "κείμενα" θέσεων περί κεντροαριστεράς, φιλελευθερισμού, συνασπισμών και λοιπών αναζητήσεων περί ανέμων και υδάτων την ώρα που οι πολίτες συνεχίζουν να μαραζώνουν σε μία χώρα που δεν αλλάζει, αλλά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο σε μία πολιτική κρίση χωρίς προηγούμενο. Η υπερφορολόγηση (όπως προκύπτει από το κόστος ζωής και τα εισοδήματα των πολιτών σε σχέση με τις απαιτήσεις του κράτους) είναι φαινόμενο του αδιεξόδου - όχι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η ανυπαρξία πολιτικής διεξόδου.

Δεν είναι έκπληξη οι εξελίξεις στην ΕΡΤ Α.Ε. Η ανικανότητα του πολιτικού (και τεχνοκρατικού) προσωπικού, μόνο τέτοια αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Ακόμα και οι αποσπασματικές προτάσεις - βλέπε πρόταση Μάνου για την Εθνική Σύνταξη - δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα, εφόσον την επόμενη μέρα θα υπάρξει κάποια νέα κίνηση που θα εξαφανίσει το όποιο όφελος.

Αν δεν αποφασίσουμε σαν χώρα το ρόλο του νέου κράτους, τους τομείς και τα κριτήρια δραστηριοποίησης του, δεν θα πάμε πουθενά. Δεν μπορεί να χύνονται τόννοι χολής για το αν θα υπάρχει ή όχι η "Ραδιοτηλεόραση", αλλά πρέπει να μας ενδιαφέρει με ποιους όρους θα υπάρχει η δημόσια τηλεόραση, για να μπορέσει στη συνέχεια να υπάρξει επιχειρησιακός σχεδιασμός που να συνάδει με αυτούς, και να πάμε παρακάτω.

Στην Ελλάδα των ημετέρων, μικρών και μεγάλων (από τον μπάρμπα που ζητάει επιδότηση για τη συλλογή με γκλίτσες, μέχρι τον εθνικό εργολάβο), κάθε τέτοια προσπάθεια έμεινε στη μέση. Είτε γιατί μα ξεβόλευε, και άρα βαφτιζόταν "ανάλγητη", είτε γιατί ο αντίλογος του ημιμαθούς ξερόλα επικρατούσε της περίπλοκης και δομημένης πρότασης.

Το πρόβλημα σήμερα είναι ακόμα εντονότερο, μιας και έχει καταστραφεί κάθε δομή που θα μπορούσε να φέρει τέτοιες προτάσεις. Οι κομματικές δομές, ελλείψει χρημάτων, κράτησαν όποιον μπορούσε "να κουβαλήσει κουκιά", ενώ εξοβέλισαν όποιον μπορούσε να παράξει πολιτική. Ομοίως στο δημόσιο τομέα, οι δομές που απέμειναν όρθιες μετά την "επανίδρυση" του Κώστα Καραμανλή και του Προκόπη Παυλόπουλου, με τις καταργήσεις ανεξάρτητων αρχών και τον κομματικό ευνουχισμό όλων, έφεραν αντίστοιχα αποτελέσματα.

Είμαστε 7 μέρες μετά την "ριζοσπαστική μεταρρύθμιση" στην ΕΡΤ Α.Ε. Όποιος ελπίζει ότι μία τέτοια "λύση" είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, μάλλον είναι μέρος του προβλήματος. Είτε επειδή δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τις ιδεοληψίες του με την ψυχραιμία που απαιτείται, είτε επειδή ανήκει στην κατηγορία του "ξερόλα" που πιστεύει ότι υπάρχουν λύσεις εκτός γενικότερου πλαισίου και σχεδιασμού, είτε επειδή είναι απλά ημέτερος. 

Υπάρχει σειρά στα πράγματα, και πρέπει κάποια στιγμή να την σεβαστούμε, όσο "γαμάτοι" κι αν είμαστε... Πολιτική κατεύθυνση, στρατηγικός σχεδιασμός, σχέδιο δράσεων, εξειδίκευση, διαβούλευση σε όλα τα στάδια με τους εμπλεκόμενους και τους γνώστες των θεμάτων και μετά υλοποίηση. Τα υπόλοιπα είναι μέρος του προβλήματος. Αυτή τη φορά φαίνεται να την γλιτώσαμε, αλλά το μπραφ δεν είναι μακριά...

BBC News - Brazil protests spread in Sao Paulo, Brasilia and Rio
Δεν είναι μόνο η "ανάπτυξη"...

Και ξαφνικά, #ert

Το success story ήταν κούφιο*, ενώ οι ιστορίες περί αδελφού Ξανθού Γένους (Πούτιν) που ήθελε να μας βοηθήσει αλλά το εμπόδιζε ο αμερικανικός παράγοντας και "οι πράκτορες" του καταρρίφθηκαν ενώ είχε βάρδια εκείνος που εν πολλοίς τις έσπειρε. Η ιστορία της Gazprom δεν θα γινόταν ποτέ δεκτή από τους ευρωπαίους εταίρους μας, αφού θα δημιουργούσε συνθήκες ρωσικού μονοπωλίου στην παροχή φυσικού αερίου. Τέλος, σε χρονικό ορίζοντα λίγων μηνών, θα έρθουν νέα μέτρα - ο προϋπολογισμός δεν βγήκε πάλι. Και ίσως να μην βγαίνει και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Για την ώρα, μόνο παλιά και φθαρμένα πρόσωπα έχουν ωφεληθεί, και οι μέχρι πρότινος ημιθανείς επιχειρήσεις τους.

Ο κ. Σαμαράς προσγειώνει ένα-ένα τα προεκλογικά "όνειρα" του, ενώ παράλληλα σκοτώνει κάθε ελπίδα ότι, έστω, θα συγκρατούσε την άνοδο των ακροδεξιών. Κάθε άλλο, δυστυχώς την τροφοδοτεί. Το παράδειγμα Σαρκοζί και οι ψήφοι που έστειλε στη Μαρί Λεπέν με τις προεκλογικές "μεταναστευτικές" του ακρότητες, είναι πρόσφατο και εξηγείται από το απλούστατο σκεπτικό ψηφοφόρου: "καλά τα λες για τους μετανάστες, με έπεισες, αλλά δεν είσαι εσύ ο κατάλληλος για αυτό το πρόβλημα". Και η ψήφος φεύγει δεξιότερα.

Εδώ είναι και το καταστροφικότερο όλων. Η επικοινωνιακή ατζέντα του κ. Σαμαρά, το προφίλ που επιδιώκει να χτίσει για τον εαυτό του, περνάει μέσα από μία ακραία πόλωση του πολιτικού πεδίου, με μοναδικό σκοπό την συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το πρόσωπο του. Φαίνεται να μην έχει καταλάβει ακόμα την ανάγκη συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας για να χτίσουμε μία άλλη Ελλάδα - αυτή που θα μας βγάλει από την κρίση, και θα εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών μας. Παραμένει με άλλα λόγια, ο εγωπαθής προεκλογικός Σαμαράς - ο αρχηγός κόμματος· το κουστούμι του Πρωθυπουργού δεν το φόρεσε ποτέ. 

Αυτό συνέβη με την ΕΡΤ. Ήταν ένα νέο Ζάππειο. Ένα πυροτέχνημα, ένας κεραυνός εν αιθρία, με μοναδικό σκοπό το εγωπαθές όφελος. Δεν υπήρχε καμία απεργία διαρκείας, ή κάποιο ξαφνικό σκάνδαλο (μόνο το διαρκές της διαχείρισης της από τον αρμόδιο υπουργό), ούτε κάποιο άλλο ξαφνικό γεγονός που να απαιτούσε μία τόσο γρήγορη και αιφνιδιαστική κίνηση. Αλήθεια, αιφνιδιαστική προς ποιούς; Τους κυβερνητικούς του εταίρους; Αυτούς με τους οποίους οφείλει να συνεργάζεται; Δεν τους κάνει καμία χάρη - κυβέρνηση συνεργασίας είναι. Χωρίς εκείνους, δεν υπάρχει Μαξίμου.

Ο κ. Σαμαράς έστησε άλλη μία επικοινωνιακή φιέστα τύπου Ζάππειο, εναντίον όλων. Τι δεν υπολόγισε. Πρώτον, ότι ο νέος "αντίπαλος" (ΕΡΤ) θα είχε εξοπλισμό και τεχνογνωσία για να αντικρούσει επίσης επικοινωνιακά. 

Δεύτερον, δεν υπολόγισε το τι είναι η ΕΡΤ. Το επίπεδο γνώσης του ήταν αυτού που τη χρησιμοποιεί ως πηγή μισθοδοσίας πολιτικών φίλων. Απεδείχθη ότι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, και ίσως πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για αυτή την αποκάλυψη. Θα μας βοηθήσει όλους στο να σκεφτούμε το ποιά ΕΡΤ θέλουμε: αυτή των Σαμαράδων/Κεδίκογλου/Ρουσόπουλων/eurovision ή την άλλη. 

Για να μην επεκταθώ άλλο, αυτή την ώρα είναι μόνος του. Δεν φταίει κάποιος τρίτος γι'αυτό - εκείνος το επεδίωξε με την κίνηση αιφνιδιασμού προς όλους. Αν αποφασίσει να φορέσει επιτέλους το κοστούμι του πρωθυπουργού, και να αφήσει αυτό του κομματάρχη, θα ζυγίσει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η EBU, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι λοιποί πολιτικοί αρχηγοί, ο κόσμος σε ποσοστό 67%, είναι αντίθετοι με την πράξη του, και το έχουν εκφράσει με τον πιο δημόσιο τρόπο. Αν δεν αποφασίσει να το αντιληφθεί, και μείνει περιχαρακωμένος στο κομματικό ακροατήριο της όποιας ΟΝΝΕΔ, τα πράγματα θα σκουρύνουν πολύ για όλους· γιατί καλώς ή κακώς, ΕΙΝΑΙ ο πρωθυπουργός, και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι η επανέναρξη πολιτικών διαδικασιών.

Θέλω να είμαι αισιόδοξος, ότι θα βρεθεί ένας άνθρωπος να τον απομακρύνει από εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, που τον οδήγησαν κάποτε στο να τινάξει την υπόθεση του Μακεδονικού στον αέρα σε τέτοιο βαθμό που 20 χρόνια μετά να παραμένει άλυτο, με τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος. Πού θα τον βρει αυτόν τον άνθρωπο δεν ξέρω· γιατί είναι μόνος του. Όπως το επέλεξε. Και το πιο βασανιστικό ερώτημα παραμένει: γιατί;

_________________

*update:

Ευχαριστώ τον κ. Χατζηγεωργίου για την επισήμανση:

RT @KostasChatzigeo: @constantnos Καλή ανάλυση. Να προστεθεί και η υποβάθμιση από τον οίκο MSCI που δυναμιτίζει κι άλλο την κατάσταση. 

Greece Cut to Emerging Market at MSCI in World First - Bloomberg

Δημοσιοποιήθηκε το πρωί που προέκυψε η "ξαφνική κρίση" της ΕΡΤ.

Νίκος Χρυσολωράς: Η ΕΡΤ και η Απεργία της ΕΣΗΕΑ

Η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει με αυτόν τον τρόπο η ΕΡΤ ήταν απαράδεκτη. Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε, έκανα αυτό που θεωρούσα χρέος μου ως δημοσιογράφος και ως πολίτης. Ενημέρωσα το σωματείο μου – την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στις Βρυξέλλες (International Press Association) – το οποίο στη συνέχεια εξέδωσε καταδικαστική ανακοίνωση. Μίλησα για το θέμα με ξένους συναδέλφους μου, έδωσα συνεντεύξεις σε ευρωπαϊκά μέσα και προσπάθησα να εξηγήσω τι συμβαίνει, όπως εγώ τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι. Τους είπα ότι η βίαιη διακοπή του σήματος ενός ραδιοτηλεοπτικού σταθμού από αστυνομικές δυνάμεις παραπέμπει σε τριτοκοσμική πολιτεία και πως η Ελλάδα έγινε για μία ακόμη φορά ρεζίλι των σκυλιών. Τους είπα ότι η απόφαση ανακοινώθηκε λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή της και δεν διέθετε τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ελληνικής βουλής. Το γιατί δεν διέθετε την πλειοψηφία, με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Τη Δημοκρατία δεν τη σέβομαι μόνο όταν συμφωνώ με τις αποφάσεις της. 

Εξήγησα επίσης στους ξένους συνομιλητές μου ότι υπήρχε έτοιμο σχέδιο νόμου για την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ εν λειτουργία. Το γεγονός ότι το σχέδιο αυτό δεν εφαρμόστηκε δεν αποτελεί επίδειξη μεταρρυθμιστικής πυγμής της κυβέρνησης, αλλά ομολογία αποτυχίας. Επιπλέον τεκμήριο ανικανότητας αποτελεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ λόγω της αδυναμίας της να προωθήσει στοχευμένες απομακρύνσεις επιόρκων, πλαστογράφων και κοπανατζήδων στο ελληνικό Δημόσιο, στη βάση ενός προγράμματος αξιολόγησης και καταγραφής των υφιστάμενων αναγκών του κράτους, όπως υποχρεούταν εκ της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει. Έτσι, καθώς ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, αποφάσισε να ποιήσει την ανάγκη φιλοτιμία, με ένα επικοινωνιακό «πανηγυράκι αποφασιστικότητας», μήπως και καλοπιάσει τη δύσπιστη Τρόικα. 

Το κυριότερο, πιστεύω ότι το επιχείρημα πως όλοι οι απολυμένοι της ΕΡΤ είναι άχρηστα κομματόσκυλα και έπαθαν ό,τι τους άξιζε αγγίζει τα όρια του φασισμού. Η ΕΡΤ δεν είναι το χειρότερο μέσο ενημέρωσης ούτε της Ελλάδας, ούτε της Ευρώπης. Κάποιοι έκαναν καλά τη δουλειά τους στην Αγία Παρασκευή και σήμερα είναι άνεργοι. Το να τους ζητάμε και τα ρέστα από πάνω, είναι το λιγότερο προκλητικό.

Και τέλος, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις προθέσεις εκείνων που διέλυσαν την ΕΡΤ και διορίζουν κατά συρροήν ακόμη και σήμερα τους πελάτες τους σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων στο δημόσιο. Με τι μούτρα παρουσιάζεται ως μεταρρυθμιστής της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ο άνθρωπος που ανέβασε στο Ραδιομέγαρο μια καραβιά «ειδικών συμβούλων» με παχυλές αμοιβές; Με τι μούτρα μιλάνε εκείνοι που την ώρα που κρινόταν η τύχη της Ελλάδος στα Eurogroup, είχαν αφήσει την ΝΕΤ χωρίς ανταποκριτή στις Βρυξέλλες, ενώ είχαν ταυτόχρονα διορίσει «ανταποκρίτρια στο Μονπελιέ» και είχαν αποσπάσει υπάλληλο στο Βέλγιο με τα καθήκοντα του «ειδικού συνδέσμου μεταξύ ΕΡΤ και Europarl TV (!)»;

Ανάλογες τοποθετήσεις έκαναν και οι συνάδελφοί μου Έλληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες, οι οποίοι έδωσαν συνεντεύξεις σε τοπικούς και μη ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και απηύθυναν άβολες ερωτήσεις στην Κομισιόν, σε εντονότατο ύφος, όπως και όλοι οι δημοσιογράφοι – Έλληνες και ξένοι – στο press room. Την αντίθεσή μου σε όσα συνέβησαν δεν μπορώ όμως να την εκφράσω μέσω του μέσου στο οποίο εργάζομαι, ούτε να ενημερώσω τους αναγνώστες για τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις, όπως εκ της θέσεως μου ως ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, υποχρεούμαι. Η εφημερίδα στην οποία εργάζομαι, βλέπετε, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορήσει. 

Σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους συναδέλφους μας που είναι ελεύθεροι να δείξουν αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ, ούτε εγώ, ούτε και κανένας άλλος δημοσιογράφος στην Ελλάδα θεωρητικά μπορεί να μιλήσει, να γράψει, να εκφράσει γνώμη, διότι η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ για μία ακόμη φορά μας στερούν βίαια αυτό το δικαίωμα. Με την απόφασή τους για πολυήμερη απεργία, τα σωματεία φιμώνουν κάθε επικριτική φωνή για όσα συνέβησαν και προσφέρουν ανέλπιστες υπηρεσίες στον κ. Κεδίκογλου. Με την προκλητική ανοχή μάλιστα που δείχνουν σε κομματικούς σταθμούς, οι οποίοι συνεχίζουν να εκπέμπουν ειδήσεις ανεμπόδιστα, οι Ενώσεις μας επιχειρούν να ελέγξουν την ενημέρωση, καταπατώντας έμπρακτα το καταστατικό τους, αλλά και κάθε κώδικα δεοντολογίας. Ακόμη, αφήνουν τους πολίτες έρμαια της μπουρδολογίας, από μπλογκ της συμφοράς, ή αναγκάζουν τους ρεπόρτερ να γίνουν απεργοσπάστες, γράφοντας ανώνυμα κείμενα στα σάιτ των εφημερίδων, καθώς οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι καταιγιστικές. Το πως βοηθάμε με τη στάση μας τους απολυμένους της ΕΡΤ, είναι ένα ερώτημα που μόνο ο κ. Τρίμης δεν έχει σκεφτεί να θέσει στον εαυτό του. 

Το πιθανότερο σενάριο είναι λοιπόν ότι αν η απεργία συνεχιστεί, τελικά θα σπάσει. Δεν είναι μόνο οι οικονομικές πιέσεις που θα αναγκάσουν δημοσιογράφους και ιδιοκτησίες να γράψουν την ΕΣΗΕΑ και τις άλλες ενώσεις στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Το κυριότερο είναι ότι δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτή τη δουλειά, αν όταν κοντεύει να πέσει η κυβέρνηση, οι πολίτες αναγκάζονται να καταφεύγουν στο twitter για να μάθουν τα νέα. Ασ'το αν είναι, να κατεβάσουμε τα μολύβια και να αλλάξουμε επάγγελμα. Είτε αυτό θα γίνει, είτε μαζί με την ΕΡΤ, θα ενταφιαστούν εντός ολίγου και οι συνδικαλιστικές ενώσεις. Τις τελευταίες δε, θα τις θρηνήσουν πολύ λιγότεροι...

πηγή