Πολίτης: Και ξαφνικά, #ert

Το success story ήταν κούφιο*, ενώ οι ιστορίες περί αδελφού Ξανθού Γένους (Πούτιν) που ήθελε να μας βοηθήσει αλλά το εμπόδιζε ο αμερικανικός παράγοντας και "οι πράκτορες" του καταρρίφθηκαν ενώ είχε βάρδια εκείνος που εν πολλοίς τις έσπειρε. Η ιστορία της Gazprom δεν θα γινόταν ποτέ δεκτή από τους ευρωπαίους εταίρους μας, αφού θα δημιουργούσε συνθήκες ρωσικού μονοπωλίου στην παροχή φυσικού αερίου. Τέλος, σε χρονικό ορίζοντα λίγων μηνών, θα έρθουν νέα μέτρα - ο προϋπολογισμός δεν βγήκε πάλι. Και ίσως να μην βγαίνει και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Για την ώρα, μόνο παλιά και φθαρμένα πρόσωπα έχουν ωφεληθεί, και οι μέχρι πρότινος ημιθανείς επιχειρήσεις τους.

Ο κ. Σαμαράς προσγειώνει ένα-ένα τα προεκλογικά "όνειρα" του, ενώ παράλληλα σκοτώνει κάθε ελπίδα ότι, έστω, θα συγκρατούσε την άνοδο των ακροδεξιών. Κάθε άλλο, δυστυχώς την τροφοδοτεί. Το παράδειγμα Σαρκοζί και οι ψήφοι που έστειλε στη Μαρί Λεπέν με τις προεκλογικές "μεταναστευτικές" του ακρότητες, είναι πρόσφατο και εξηγείται από το απλούστατο σκεπτικό ψηφοφόρου: "καλά τα λες για τους μετανάστες, με έπεισες, αλλά δεν είσαι εσύ ο κατάλληλος για αυτό το πρόβλημα". Και η ψήφος φεύγει δεξιότερα.

Εδώ είναι και το καταστροφικότερο όλων. Η επικοινωνιακή ατζέντα του κ. Σαμαρά, το προφίλ που επιδιώκει να χτίσει για τον εαυτό του, περνάει μέσα από μία ακραία πόλωση του πολιτικού πεδίου, με μοναδικό σκοπό την συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το πρόσωπο του. Φαίνεται να μην έχει καταλάβει ακόμα την ανάγκη συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας για να χτίσουμε μία άλλη Ελλάδα - αυτή που θα μας βγάλει από την κρίση, και θα εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών μας. Παραμένει με άλλα λόγια, ο εγωπαθής προεκλογικός Σαμαράς - ο αρχηγός κόμματος· το κουστούμι του Πρωθυπουργού δεν το φόρεσε ποτέ.

Αυτό συνέβη με την ΕΡΤ. Ήταν ένα νέο Ζάππειο. Ένα πυροτέχνημα, ένας κεραυνός εν αιθρία, με μοναδικό σκοπό το εγωπαθές όφελος. Δεν υπήρχε καμία απεργία διαρκείας, ή κάποιο ξαφνικό σκάνδαλο (μόνο το διαρκές της διαχείρισης της από τον αρμόδιο υπουργό), ούτε κάποιο άλλο ξαφνικό γεγονός που να απαιτούσε μία τόσο γρήγορη και αιφνιδιαστική κίνηση. Αλήθεια, αιφνιδιαστική προς ποιούς; Τους κυβερνητικούς του εταίρους; Αυτούς με τους οποίους οφείλει να συνεργάζεται; Δεν τους κάνει καμία χάρη - κυβέρνηση συνεργασίας είναι. Χωρίς εκείνους, δεν υπάρχει Μαξίμου.

Ο κ. Σαμαράς έστησε άλλη μία επικοινωνιακή φιέστα τύπου Ζάππειο, εναντίον όλων. Τι δεν υπολόγισε. Πρώτον, ότι ο νέος "αντίπαλος" (ΕΡΤ) θα είχε εξοπλισμό και τεχνογνωσία για να αντικρούσει επίσης επικοινωνιακά.

Δεύτερον, δεν υπολόγισε το τι είναι η ΕΡΤ. Το επίπεδο γνώσης του ήταν αυτού που τη χρησιμοποιεί ως πηγή μισθοδοσίας πολιτικών φίλων. Απεδείχθη ότι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, και ίσως πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για αυτή την αποκάλυψη. Θα μας βοηθήσει όλους στο να σκεφτούμε το ποιά ΕΡΤ θέλουμε: αυτή των Σαμαράδων/Κεδίκογλου/Ρουσόπουλων/eurovision ή την άλλη.

Για να μην επεκταθώ άλλο, αυτή την ώρα είναι μόνος του. Δεν φταίει κάποιος τρίτος γι'αυτό - εκείνος το επεδίωξε με την κίνηση αιφνιδιασμού προς όλους. Αν αποφασίσει να φορέσει επιτέλους το κοστούμι του πρωθυπουργού, και να αφήσει αυτό του κομματάρχη, θα ζυγίσει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η EBU, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι λοιποί πολιτικοί αρχηγοί, ο κόσμος σε ποσοστό 67%, είναι αντίθετοι με την πράξη του, και το έχουν εκφράσει με τον πιο δημόσιο τρόπο. Αν δεν αποφασίσει να το αντιληφθεί, και μείνει περιχαρακωμένος στο κομματικό ακροατήριο της όποιας ΟΝΝΕΔ, τα πράγματα θα σκουρύνουν πολύ για όλους· γιατί καλώς ή κακώς, ΕΙΝΑΙ ο πρωθυπουργός, και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι η επανέναρξη πολιτικών διαδικασιών.

Θέλω να είμαι αισιόδοξος, ότι θα βρεθεί ένας άνθρωπος να τον απομακρύνει από εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, που τον οδήγησαν κάποτε στο να τινάξει την υπόθεση του Μακεδονικού στον αέρα σε τέτοιο βαθμό που 20 χρόνια μετά να παραμένει άλυτο, με τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος. Πού θα τον βρει αυτόν τον άνθρωπο δεν ξέρω· γιατί είναι μόνος του. Όπως το επέλεξε. Και το πιο βασανιστικό ερώτημα παραμένει: γιατί;