Επειδή η μούγκα σε ό,τι μας αφορά προσωπικά δεν είναι πολιτικός πολιτισμός, αλλά απολίτικη πρακτική, νοιώθω την υποχρέωση να γράψω αυτό το κείμενο.
Η Δράση έθεσε ως στόχο τη διεύρυνσή της, από την εποχή που κατέβηκε σε εκλογές υπό τον Στέφανο Μάνο. Η σκέψη ήταν, ότι δεν υπάρχει κοινό ή χρησιμότητα για ένα "καθαρό" φιλελεύθερο κόμμα στη χώρα, ενώ αντίθετα, υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό στη συνεννόηση και τη συνεργασία όσων πίστευαν ότι η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο.
Αυτή η προσπάθεια εντατικοποιήθηκε κατόπιν παραίτησης Μάνου, με τη Δράση υπό τον Αντύπα Καρίπογλου. Δυστυχώς, σε κανένα σημείο αυτής της πορείας δεν επιχειρήθηκε να χτιστεί μία συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση πάνω στην οποία θα εξειδικεύονταν θέσεις και προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Μείναμε στην οριακά απολιτική αφήγηση του αυτονόητου του εγχειρήματος.
Αυτό οδήγησε σε μία κρίση (storm in a teacup, but still...) τις μέρες του συνεδρίου, με κύρια ευθύνη όσων δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο δια ταύτα του εγχειρήματος, και να συνεννοηθούν (ναι, παρασκηνιακά) στο τι μέλλει γενέσθαι για το επόμενο διάστημα. Έτσι, επικράτησε όποιος είχε τη μεγαλύτερη ορμή, ο Θεόδωρος Σκυλακάκης, χωρίς να υπάρχει καμία λογική συνέχεια ή πολιτική εξήγηση στο τί επιχειρεί να κάνει αυτό το μικρό κόμμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά - και στις εκλογές του Ιουνίου το ίδιο έγινε, με την ξαφνική συνεργασία με τη Δημιουργία Ξανά. Και όσο δεν συγκροτείται πολιτικός κορμός και δομή, το πιο πιθανό είναι ότι θα ξαναγίνει. Και κάθε φορά, θα χάνεται η όποια εμπιστοσύνη και οι προσδοκίες που έχουν χτιστεί στο προηγούμενο διάστημα· εντός και εκτός.
Η αλλαγή ηγεσίας συνέπεσε με μία αδυσώπητη επικαιρότητα, από αυτές που δεν συγχωρούν λάθη, σαν αυτό του πρώτου δελτίου τύπου για την ΕΡΤ· εκείνου που, ευκαιρίας δοθείσης, έβγαλε ένα "φιλελεύθερο" πρόσωπο με το οποίο διαφωνεί ακόμα και ο πρόεδρος του ALDE, Guy Verhofstadt.
Αν η Δράση επιθυμεί ακόμα να βοηθήσει τον τόπο μέσα από την απελευθέρωση από τα ταμπού της μεταπολίτευσης, δοκιμάζοντας τη σύνθεση απόψεων αντί της στείρας αντιπαράθεσης μικρών και μεγάλων στρατοπέδων, θα πρέπει πολύ σύντομα να χτίσει στο εσωτερικό της αυτή την πεποίθηση, να τη συμφωνήσει, και να την υπηρετήσει απαρέγκλιτα. Ειδικά τώρα, που στο τιμόνι της βρίσκεται ένας branded κεντροδεξιός - κάτι που δυσκολεύει ιδιαίτερα την όποια διεύρυνση προς την κεντροαριστερά.
Δεν θα μπω σε ανούσιες συγκρίσεις μεταξύ του πού θα μπορούσε να ήταν η Δράση των περασμένων μηνών, αυτή της διεύρυνσης, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, και πόσο δυσκολότερη είναι η θέση της σήμερα (ειδικά μετά τις άστοχες τοποθετήσεις στο θέμα της ΕΡΤ).
Δεν υπήρχε κανένα "μεταρρυθμιστικό μέτωπο" στην τρικομματική, και δεν θα υπάρξει στην δικομματική. Ο κ. Σαμαράς στην ξαφνική "πυγμή" του δεν υπολόγισε καν το οικονομικό κόστος των κινήσεων του. Η δε ανυπαρξία σχεδίου είναι χαρακτηριστική ενός πολιτικού προσωπικού που μας βύθισε χωρίς στόχους, πέραν της επανεκλογής του.
Θα περιοριστώ μόνο στο να τονίσω ότι ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος, και ότι αν θέλει πραγματικά η Δράση να συνεχίσει από εκεί που ήταν τον Απρίλιο, θα πρέπει να καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες για να καλύψει το πολιτικό κενό που έχει χτιστεί στο εσωτερικό της (εδώ και καιρό), και να βγει πλέον προς την κοινωνία ως ένα συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο· με αρχή, μέση και τέλος.
Αυτό, αν δεν θέλει να χαθεί "ήσυχα στη νύχτα" των επικείμενων εθνικών εκλογών, που σαφέστατα πλέον θα προηγηθούν αυτών της ευρωβουλής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Είμαι και παραμένω μέλος της Κεντρικής Επιτροπής με την ελπίδα ότι υπάρχουν ευήκοα ώτα στις παραπάνω καλοπροαίρετες σκέψεις. Το κενό στο πολιτικό πεδίο, κατόπιν αποχωρήσεως της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, είναι πλέον σαφέστερο από ποτέ. Ιδού η Ρόδος** λοιπόν...
____________
** Η φράση προέρχεται από τον αισώπειο μύθο «Ανήρ Κομπαστής», σύμφωνα με τον οποίο, κάποιος αθλητής είχε πάει γιά αγώνες στη Ρόδο κι όταν επέστρεψε στην Αθήνα, κόμπαζε στους φίλους του, ότι είχε πηδήξει πάρα πολλά μέτρα, κανείς όμως δεν τον πίστευε, μιας και όλοι ξέρανε τις περιορισμένες δυνατότητες του αθλητή.
Καθώς εκείνος επέμενε, προκαλώντας τους να πάνε στη Ρόδο να ρωτήσουν τους θεατές που είδαν το κατόρθωμά του, ένας από τους φίλους του πήγε στο σκάμμα και με το χέρι έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη Ρόδος. Μετά γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: «Γιατί να πάμε στην Ρόδο; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου