Η τόλμη προϋποθέτει την αρετή

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ειδικά στην πολιτική σε μία συγκυρία όπου οι πολιτικοί παλεύουν(;) να βρουν την από καιρό χαμένη αξιοπιστία τους.

Οι επικοινωνιακοί ακροβατισμοί που προκαλούν δημοσιονομική ζημία, χωρίς μεταρρύθμιση, δεν είναι τόλμη. Η απόλυση και επαναπρόσληψη, κατόπιν αποζημιώσεως απόλυσης, των εργαζομένων της ΕΡΤ χωρίς κανένα εχέγγυο αξιοκρατίας δεν βοηθάει κανέναν, πλην όποιου έχει ενδιαφέρον να αλλάξει την επικαιρότητα μακρυά από την δύσκολη πραγματικότητα.

Δεν είναι τόλμη μία τέτοια άσκηση· το αντίθετο, είναι δειλία. Υπάρχει ένα ελαφρυντικό για αυτή την κυβέρνηση: η σημερινή σύνθεση του κοινοβουλίου είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης, με ευθύνη τόσο των ψηφοφόρων όσο και όσων τους απομάκρυναν από την πραγματικότητα με την ανεδαφική τους ρητορεία, κ. Σαμαρά. 

Αυτό δεν δικαιολογεί  σε καμία περίπτωση την περιφρόνηση που δείχνει ο Πρωθυπουργός για την κοινοβουλευτική λειτουργία, την κατάργηση της ώρας του Πρωθυπουργού, τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που πλέον γίνονται χωρίς καν να έχει συνεδριάσει το Υπουργικό Συμβούλιο, τη διακυβέρνηση μέσα από το εκτός θεσμών συμβούλιο αρχηγών και τόσα άλλα.

Δεν είναι τόλμη να κοροϊδεύεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, πότε με τις απολύσεις 2000 υπαλλήλων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (με γελοία κριτήρια), πότε με λίστες επίορκων με κριτήρια που ποτέ δεν προσδιορίστηκαν και πάλι δεν αποχώρησε κανείς (αντίθετα, διορίστηκε καταδικασμένος σε θέση ευθύνης), και τελικά να εμφανίζεις ως λύση "πυγμής" τον ακρωτηριασμό της δημόσιας τηλεόρασης - το κλείσιμο της ΕΡΤ - ενόψει άλλης μίας δόσης χωρίς καμία μελέτη ή σχέδιο για το κόστος της κίνησης και τις πιθανότητες επιτυχίας. 

Όταν δε, η πρόθεση δεν ήταν το κλείσιμο αλλά η επανεκκίνηση μίας εταιρείας με κύκλο εργασιών άνω των 100 εκατομμυρίων, το λιγότερο που θα περίμενε κανείς θα ήταν να έχουν μετρηθεί έστω οι τρέχουσες υποχρεώσεις της εταιρείας, και το κόστος "της τόλμης" από τη μη εκπλήρωση συμβατικών υποχρεώσεων προς τρίτους.

Υπήρχε κάποιο έκτακτο ή σημαντικό γεγονός που να δικαιολογεί αυτή την κίνηση; Με βεβαιότητα όχι. Όσο για τις απολύσεις και τη μείωση του λειτουργικού κόστους μέσα από τη μείωση του μισθολογικού, ελέγχεται ως ανακριβές αφού ήδη επαναπροσλαμβάνουν 2000 από τους 2600 υπαλλήλους, την ώρα που οι 400 εξ αυτών μάλλον μπορούσαν να αποχωρήσουν λόγο διπλοθεσίας. Γιατί μπήκε η χώρα σε αυτή την περιπέτεια, και γιατί κρίθηκε αναγκαία η τόσο ξαφνική "τόλμη"; Για 200 δημοσίους υπαλλήλους; Ας απέλυαν τους 36 που πήραν τους τελευταίους 12 μήνες, με ετήσιο κόστος μισθοδοσίας 1.000.000€ - το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα θα είχε, και δεν θα είχαμε τον διεθνή εξευτελισμό των πρωτοσέλιδων και την ακόλουθη πολιτική κρίση που παραλίγο να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Μέρες πριν το κλείσιμο της ΕΡΤ, ζούσαμε στον παλμό του "success story" της τρικομματικής κυβέρνησης. Μία ερώτηση: τώρα που έφυγε η ΔΗΜΑΡ και οι υπουργοί της, θα επανέλθουμε σε αυτό, ή το ξεχάσαμε οριστικά; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για τον πρόσφατο υποβιβασμό της χώρας από αναπτυγμένη σε αναπτυσσόμενη; Μήπως φταίει η ΔΗΜΑΡ που το ΔΝΤ απειλεί με διακοπή της χρηματοδότησης του προγράμματος διάσωσης; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για την κοροϊδία και τη διγλωσσία περί μείωσης του δημοσίου; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για την κατάργηση του opengov και της Δι@υγειας; Φταίει μήπως ακόμα και για το ότι δεν γίνονται Υπουργικά Συμβούλια όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα; Ίσως και να φταίει, γιατί ποτέ δεν ζήτησε την αλλαγή του Πρωθυπουργού...

Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να κατηγορηθεί για ένα και μόνο πράγμα: ότι δεν διαφοροποιήθηκε ούτε κατ' ελάχιστον από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Κρύφτηκε πίσω τους, και με μισόλογα έπαιξε σε όλο αυτό το διάστημα το κουτοπόνηρο, όσο και άθλιο, μικροπολιτικό παιχνίδι των παλαιοκομματικών της εταίρων. Ότι ήταν μία από τα ίδια δηλαδή. 

Η καταγγελία, μέσω διαρροών, μίας αντιμεταρρυθμιστικής ΔΗΜΑΡ που μπλόκαρε τον μέγα Μεσσήνιο είναι γελοία, και απευθύνεται σε κομματόσκυλα και εγκεφαλικά νεκρούς. Στην τελική, ας έκανε υπουργικό συμβούλιο, ο Τολμηρός, κι ας προέκυπτε εκεί η δυσαρέσκειά του για τις όποιες καθυστερήσεις, αν και εφόσον ήταν ευθύνη των υπ. Δικαιοσύνης ή Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η σκέψη και μόνο προκαλεί το γέλιο, για τον απλό λόγο ότι κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν πραγματική τόλμη, και όχι παρασκηνιακό χειρισμό της επικαιρότητας μέσω διαρροών και τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, για να κρυφτεί η αμηχανία απέναντι στα πραγματικά προβλήματα.

Όπως θα χρειαζόταν πραγματική τόλμη, για να μην κλείσει η κυβέρνηση μία εταιρεία που δουλεύει ήδη με το 50% του προϋπολογισμού που είχε το 2009, με τους μισούς εργαζόμενους, αλλά με καλύτερο αποτέλεσμα, αυτό που έφερε ο "κηπουρός" Γερουλάνος. Αυτός μάλλον το δούλεψε καλύτερα το κλαδευτήρι, ως πραγματικά τολμηρός. Η δε τότε αντιπολίτευση, νυν κυβέρνηση, με πρωτοστατούντα τον κ. Κεδίκογλου, τον σταύρωσαν για αυτή του την προσπάθεια. Ο υφυπουργός του Λιάτσου, της eurovision και της Σαλαγκούδη...

Ας χαλιναγωγήσουμε τα πάθη και τις ιδεοληψίες μας, και ας δούμε επιτέλους τί μπορεί να φέρει αποτέλεσμα για τη χώρα - ειδικά όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως μεταρρυθμιστές/προοδευτικοί/κεντρώοι/κλπ. Η ψύχραιμη αποτίμηση των πραγματικών γεγονότων είναι αυτή που έχει αξία αυτή τη στιγμή, και όχι το ανεδαφικό κυνήγι μαγισσών, γιατί στην τελική, δεν υπάρχει χειρότερο από τον "προοδευτικό" που ακούγεται σαν infotainment του J.E.Hoover σε μία νέα πλαστή διαμάχη κρατιστών και μη.

H χώρα συνεχίζει να μην έχει ένα πολιτικό σχηματισμό που να θέλει και να μπορεί (να έχει τις γνώσεις) να φέρει τις αναγκαίες αλλαγές.

Η τελευταία εβδομάδα απέδειξε για άλλη μία φορά το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό για να καλύψει την ατολμία και την απραξία του. Ο κ. Βενιζέλος είδε την ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον κ. Κουβέλη από την "σοσιαλδημοκρατία", ενώ ο κ. Κουβέλης βρήκε την ευκαιρία να την κάνει από την κυβέρνηση ενόψει ενός πολύ δύσκολου φθινοπώρου, και να τοποθετηθεί σε ρόλο ρυθμιστή για τις επόμενες εκλογές με μία ενδεχόμενη νίκη ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τον κ. Σαμαρά, αυτός τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν αυτό το παιχνίδι, όταν εκείνος προσπάθησε να στρίψει την επικαιρότητα από την προσωπική του ήττα στο θέμα της ΔΕΠΑ/Gazprom και την αποτυχία εκτέλεσης του οικονομικού προγράμματος. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για μικρά παιδιά, και δεν θα έπρεπε να απασχολούν κανέναν μας. Πρόκειται για τις τελευταίες πράξεις πολιτικά νεκρών υποκειμένων.

Τέλος, σε ό,τι αφορά τις εκλογικές προσδοκίες των τριών, ας χαμογελάσουμε συγκαταβατικά... Είναι αντίστοιχες των μεταρρυθμιστικών τους προσπαθειών μέχρι σήμερα, ως μία κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας", μέσα από τη συγκρότηση του "Συνταγματικού Τοξου"... Αλήθεια, το Συνταγματικό Τόξο υπάρχει ακόμα μετά την αποχώρηση ΔΗΜΑΡ, ή το πετάξαμε κι αυτό μαζί με τα υπόλοιπα επικοινωνιακά πλακάτ του τελευταίου χρόνου; Δεν άκουσα κάτι στις δηλώσεις τους, κι ανησυχώ· είχα ακουμπήσει πολλές ελπίδες, και σε αυτή την τολμηρή κίνηση των τριών... #sarcasm