Η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει με αυτόν τον τρόπο η ΕΡΤ ήταν απαράδεκτη. Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε, έκανα αυτό που θεωρούσα χρέος μου ως δημοσιογράφος και ως πολίτης. Ενημέρωσα το σωματείο μου – την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στις Βρυξέλλες (International Press Association) – το οποίο στη συνέχεια εξέδωσε καταδικαστική ανακοίνωση. Μίλησα για το θέμα με ξένους συναδέλφους μου, έδωσα συνεντεύξεις σε ευρωπαϊκά μέσα και προσπάθησα να εξηγήσω τι συμβαίνει, όπως εγώ τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι. Τους είπα ότι η βίαιη διακοπή του σήματος ενός ραδιοτηλεοπτικού σταθμού από αστυνομικές δυνάμεις παραπέμπει σε τριτοκοσμική πολιτεία και πως η Ελλάδα έγινε για μία ακόμη φορά ρεζίλι των σκυλιών. Τους είπα ότι η απόφαση ανακοινώθηκε λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή της και δεν διέθετε τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ελληνικής βουλής. Το γιατί δεν διέθετε την πλειοψηφία, με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Τη Δημοκρατία δεν τη σέβομαι μόνο όταν συμφωνώ με τις αποφάσεις της.
Εξήγησα επίσης στους ξένους συνομιλητές μου ότι υπήρχε έτοιμο σχέδιο νόμου για την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ εν λειτουργία. Το γεγονός ότι το σχέδιο αυτό δεν εφαρμόστηκε δεν αποτελεί επίδειξη μεταρρυθμιστικής πυγμής της κυβέρνησης, αλλά ομολογία αποτυχίας. Επιπλέον τεκμήριο ανικανότητας αποτελεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ λόγω της αδυναμίας της να προωθήσει στοχευμένες απομακρύνσεις επιόρκων, πλαστογράφων και κοπανατζήδων στο ελληνικό Δημόσιο, στη βάση ενός προγράμματος αξιολόγησης και καταγραφής των υφιστάμενων αναγκών του κράτους, όπως υποχρεούταν εκ της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει. Έτσι, καθώς ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, αποφάσισε να ποιήσει την ανάγκη φιλοτιμία, με ένα επικοινωνιακό «πανηγυράκι αποφασιστικότητας», μήπως και καλοπιάσει τη δύσπιστη Τρόικα.
Το κυριότερο, πιστεύω ότι το επιχείρημα πως όλοι οι απολυμένοι της ΕΡΤ είναι άχρηστα κομματόσκυλα και έπαθαν ό,τι τους άξιζε αγγίζει τα όρια του φασισμού. Η ΕΡΤ δεν είναι το χειρότερο μέσο ενημέρωσης ούτε της Ελλάδας, ούτε της Ευρώπης. Κάποιοι έκαναν καλά τη δουλειά τους στην Αγία Παρασκευή και σήμερα είναι άνεργοι. Το να τους ζητάμε και τα ρέστα από πάνω, είναι το λιγότερο προκλητικό.
Και τέλος, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις προθέσεις εκείνων που διέλυσαν την ΕΡΤ και διορίζουν κατά συρροήν ακόμη και σήμερα τους πελάτες τους σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων στο δημόσιο. Με τι μούτρα παρουσιάζεται ως μεταρρυθμιστής της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ο άνθρωπος που ανέβασε στο Ραδιομέγαρο μια καραβιά «ειδικών συμβούλων» με παχυλές αμοιβές; Με τι μούτρα μιλάνε εκείνοι που την ώρα που κρινόταν η τύχη της Ελλάδος στα Eurogroup, είχαν αφήσει την ΝΕΤ χωρίς ανταποκριτή στις Βρυξέλλες, ενώ είχαν ταυτόχρονα διορίσει «ανταποκρίτρια στο Μονπελιέ» και είχαν αποσπάσει υπάλληλο στο Βέλγιο με τα καθήκοντα του «ειδικού συνδέσμου μεταξύ ΕΡΤ και Europarl TV (!)»;
Ανάλογες τοποθετήσεις έκαναν και οι συνάδελφοί μου Έλληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες, οι οποίοι έδωσαν συνεντεύξεις σε τοπικούς και μη ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και απηύθυναν άβολες ερωτήσεις στην Κομισιόν, σε εντονότατο ύφος, όπως και όλοι οι δημοσιογράφοι – Έλληνες και ξένοι – στο press room. Την αντίθεσή μου σε όσα συνέβησαν δεν μπορώ όμως να την εκφράσω μέσω του μέσου στο οποίο εργάζομαι, ούτε να ενημερώσω τους αναγνώστες για τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις, όπως εκ της θέσεως μου ως ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, υποχρεούμαι. Η εφημερίδα στην οποία εργάζομαι, βλέπετε, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορήσει.
Σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους συναδέλφους μας που είναι ελεύθεροι να δείξουν αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ, ούτε εγώ, ούτε και κανένας άλλος δημοσιογράφος στην Ελλάδα θεωρητικά μπορεί να μιλήσει, να γράψει, να εκφράσει γνώμη, διότι η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ για μία ακόμη φορά μας στερούν βίαια αυτό το δικαίωμα. Με την απόφασή τους για πολυήμερη απεργία, τα σωματεία φιμώνουν κάθε επικριτική φωνή για όσα συνέβησαν και προσφέρουν ανέλπιστες υπηρεσίες στον κ. Κεδίκογλου. Με την προκλητική ανοχή μάλιστα που δείχνουν σε κομματικούς σταθμούς, οι οποίοι συνεχίζουν να εκπέμπουν ειδήσεις ανεμπόδιστα, οι Ενώσεις μας επιχειρούν να ελέγξουν την ενημέρωση, καταπατώντας έμπρακτα το καταστατικό τους, αλλά και κάθε κώδικα δεοντολογίας. Ακόμη, αφήνουν τους πολίτες έρμαια της μπουρδολογίας, από μπλογκ της συμφοράς, ή αναγκάζουν τους ρεπόρτερ να γίνουν απεργοσπάστες, γράφοντας ανώνυμα κείμενα στα σάιτ των εφημερίδων, καθώς οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι καταιγιστικές. Το πως βοηθάμε με τη στάση μας τους απολυμένους της ΕΡΤ, είναι ένα ερώτημα που μόνο ο κ. Τρίμης δεν έχει σκεφτεί να θέσει στον εαυτό του.
Το πιθανότερο σενάριο είναι λοιπόν ότι αν η απεργία συνεχιστεί, τελικά θα σπάσει. Δεν είναι μόνο οι οικονομικές πιέσεις που θα αναγκάσουν δημοσιογράφους και ιδιοκτησίες να γράψουν την ΕΣΗΕΑ και τις άλλες ενώσεις στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Το κυριότερο είναι ότι δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτή τη δουλειά, αν όταν κοντεύει να πέσει η κυβέρνηση, οι πολίτες αναγκάζονται να καταφεύγουν στο twitter για να μάθουν τα νέα. Ασ'το αν είναι, να κατεβάσουμε τα μολύβια και να αλλάξουμε επάγγελμα. Είτε αυτό θα γίνει, είτε μαζί με την ΕΡΤ, θα ενταφιαστούν εντός ολίγου και οι συνδικαλιστικές ενώσεις. Τις τελευταίες δε, θα τις θρηνήσουν πολύ λιγότεροι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου