Ο ραγιάς προσπαθούσε πάντα να βρει πρόσβαση στην αυλή του Πασά για να διευθετήσει το θέμα του.
Η λογική δεν έχει αλλάξει: ο καθένας το θέμα του.
Το "εμείς" ανύπαρκτο. Η έλλειψη κοινωνίας δημιουργεί φαινόμενα που επιτείνουν τη δυσπιστία και πλέον ακόμα και ο συνδικαλισμός το εγώ (του σωματείου του) εξυπηρετεί με κάθε κόστος.
Χωρίς κοινωνικό ιστό κανείς δεν θα θυσιάσει τίποτα για κανένα, τουναντίον: θα κοιτάξει πως μπορεί να αρπάξει ότι μπορεί από όπου/όποιον μπορεί, σαν μισάνθρωπο αρπαχτικό.
Θεσμικοί φορείς που έπρεπε να είναι κομμάτι της λύσης εμφανίζονται πλέον σαν αίτια του προβλήματος. Κανείς δεν ασχολείται με την λύση, έχοντας την βεβαιότητα ότι τίποτα δεν αλλάζει.
Και τα χρόνια περνάνε και κάθε γενιά που έρχεται είναι πιο απογοητευμένη και εγωιστική από την προηγούμενη.
Ως πότε;
Μέχρι να αναστηθεί ο πολίτης.
Και να επέλθει ο θάνατος του ραγιά
Γιατί Πασάς χωρίς Ραγιά δεν υπάρχει.
