My BBC_Blogsworld video message

http://www.bbc.co.uk/blogs/blogworld/2010/02/constantinos_alexacos.html

The Berlin wall & the PIIGS

The Berlin wall & the PIIGS

by Constantinos Alexacos

A few months ago, the western world celebrated 20 years since “The Fall of the Berlin Wall”. An different anniversary, that wasn’t celebrated was 60 years since the end of Germany’s Allies occupation, following WWII (1945-1949).

Sixty years is a long time, even for a place like Europe. The question is whether it is enough, for people to change. Seventy years ago, the Nazi movement was gaining popularity following The great Depression. Germany’s reaction then was to lash out against friends and foes (Lithuania ultimatum, 1939) in an attempt to regain grounds it had lost after the Versailles Treaty. A new German realm was the goal and WWII was the result.

The European Union was created in the aftermath of all this, in an effort to ensure peace in the future. A political union that could not exist without an economic one.

9 May 1950 — French Foreign Minister Robert Schuman presents a plan for deeper cooperation. Later, every 9 May is celebrated as 'Europe Day'.

In a few months, we will celebrate “Europe’s Day”. Following the recent European press, I am having great difficulty understanding the meaning of today’s Europe. Six decades have past and I see no political union. All I see is the €uro. The borders are guarded by member States, the foreign policy is dictated by Sovereign interests as is the common currency.

The PIIGS are a European matter, which is dealt according to German interests. This is not what we agreed when entering the EU. We entered a political Union, not the federation of the Deutsch Mark. Yes, the Greeks were slow to reform, and yes they had financial discrepancies. Who didn’t? Greece’s difference is that it benefited the least from this Union, a prime example being its defense spending, that amounts to an average of 6% of its GDP to guard European borders. Greece received financial incentives to change its economy, only to return them by importing German, British and French goods - not to mention military supplies. On the CIA’s Factbook, Greece holds the 26th place (out of 173) in military expenditures. The following €urozone country is France at 2.6% in 61st place. [Portugal 72nd @2.3%, Italy 93rd @1.8%, Germany 109th @1.5%, Spain 128th @1.2%, Ireland 146th @0.90%].

To achieve this kind of excessive spending on military supplies (to guard EU borders), as well as other imports and infrastructures (like the new airport that was built by the German company Hocktif) Greece borrowed. It borrowed a lot. In 2004 it owed 164 billion €. Today Greece owes more than 300 billion €. And yes, some of it went on bribes to corrupt government officials that partly facilitated this spending (eg SIEMENS, MAN, ...).

Are Greeks to blame? Yes. Of course we are. But we are not alone in this. There is also blame for (mainly monitoring) procedures that didn’t exist or weren’t followed within the EU. I find it hard to believe that no one noticed for 2 years, that the previous government rose public spending from 45% to 75% of all economic activity. I am having difficulty understanding why the Commission kept quiet until the recent election was won by G.Papandreou (by more than 10% gap) with an agenda of reform. That surely proves that the Greeks want to see this change. I definitely cannot understand why on earth would Almunia, Triche and other officials decide to fuel the speculative press with their initial reactions to the Greek problem. Didn’t they know prior to October 2009? If they knew, why were they so silent? Can anyone really see any fairness in all this?

What I really don’t understand, is why the EU (or should I say Germany) is determined to force economic measures that will harm growth, only to reduce the budget deficit. Measures that were usually adopted by the IMF with well documented destructive results for the peoples involved. Before I have an answer, I would like to see a full report on our spending/income, 1979 onwards. If all this aggression is fueled by the subsidies received, I would like to see the bill to-date, including all EU imposed penalties on Greece, and our foreign expenditure on cars, goods, and arms.

Then I’ll understand who benefited from this wondrous Union, by how much and at what cost. Until then, I refuse the term PIIGS, I refuse the VAT increase, I refuse the challenge to our Sovereignty and I definitely refuse the press’s racist approach to a political and financial problem. We have seen this before. Markets don’t have the time nor the will to reflect on history and determine long term goals for the people. That is the basis of politics, and it is good time we see some of it. Enough.

All we asked for, was time. All we got, was abuse.

Has Europe forgotten what National interests can do?

Greece has narrowly escaped defaulting.

For the past 5 years, Greece was robbed of its funds and dignity by the most corrupt government the country has ever seen. The corruption was so well planned and executed that it managed to cheat all of the EU (this is an assumption Mr.Barozo).

Four months ago, there was an election. A new government was elected (+10% gap), with an agenda of reform, thus proving the people’s will for change. The assumption was that the EU would be behind such an effort.

First step, to come clean with regards to our economic position - full disclosure. It proved to be a major mistake. The EU did not appreciate this disclosure. Instead of facilitating the reform, it proved to be our worst adversary, thus justifying every Eurosceptic in this country and abroad. National and market interests have prevailed over European ones.

The Commission could have stopped this new crisis early on. It didn’t. Worries about the Spanish housing bubble and its ties to the British and German banking sectors allowed (or dictated) that Greece should be thrown to the market lions, in a new (financial) Arena.

A welcome side-effect: the lower Euro against Dollar, that would help exports. Are there any certainties that the situation is under control? That the fall of Euro can be stopped whenever the EU decides it had enough? Suggesting something like this, would mean that there is a plan, that uses the fate of 11 million Greeks as tools for monetary gains. Unthinkable, and as such rejected.

The only explanation then, is the lack of policy that can handle this crisis. Or the lack of will. If so, this is no Union. It’s a monetary pact. And as such, it will collapse under stress, since each member will try to achieve National goals, not European ones.

The Greeks didn’t ask for money. Just time to “put our house in order” as the Greek PM repeats again and again. And protection from the unlicensed CDS gamblers and speculators.

“No can do” said Ms. Merckel now, and Mr. Almunia before her.

If Greece defaults as a result of this non-unified EU stance, it won’t be its fault. And they won’t suffer the most. But have no doubt, that it will be a huge step backwards, not for Greece, but for Europe, if not the world.

Has Europe forgotten what “National” interests can do?

P.S.: See what a little disclosure, from a small country can do?

It can unveil all kinds of false pretences.

It can clarify and question so much.

I have a bad feeling about this, and I hope I am wrong.

edit

• Credit default swap - Wikipedia, the free encyclopedia
• Nine EU members 'have excessive debts’
• almunia greece - Google Search Look at the timeline, and how it all started right after the election. If nothing else, it is interesting.
• Europe’s Trojan Horse - Project Syndicate
• Revealed: Goldman Sachs’ mega-deal for Greece - Risk.net
• Stop missing the point. Greece is important – Crikey
• One big world of cheats | FP Passport
• Analysis: Wall Street banks behind Greek crisis? - CNN.com You have the sense that banks have been playing all sides of this, making money whatever happens to Greece.
  --Senior European Commission official
  

Εθνική προσπάθεια

Μήπως αντί να κοιτάμε τα ρετιρέ του δημοσίου (εφοριακούς) να απεργούν, πρέπει να βάλουμε ένα χεράκι;

Μήπως αντί για τα συντεχνιακά και εγωιστικά μας θέλω, πρέπει να δούμε το “εμείς”;

Μήπως ήρθε η ώρα για ένα νέο εθελοντισμό; Στα πρότυπα των Ολυμπιακών;

Μήπως έτσι δείξουμε έμπρακτα στους εαυτούς μας και στους γύρω μας ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.

Δεν προτείνω σε καμία περίπτωση την ακύρωση της όποιας αντιπολίτευσης ή κριτικής.

Κάθε άλλο.

Ο Παπανδρέου, καλώς ή κακώς, ηγείται μίας Εθνικής προσπάθειας. Μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με όρους Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, ή μπορούμε να βοηθήσουμε. Για 2, 3, 6 μήνες.

Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι πρόκειται για πόλεμο.

Μένει να αποδειχθεί αν είμαστε εγωπαθείς μαυραγορίτες ή πολίτες με προοπτική.

Εξεταστική τώρα!

Διαβάζω δηλώσεις του Κοντοπυράκη στην NY Times να δηλώνει ότι στοχοποιείται για τις παρατυπίες του Παπαθανασίου.

Ακούω τον Παπαθανασίου να κατηγορεί τον Παπακωνσταντίνου για υπερβολές (στο έλλειμμα) και τον Αλογοσκούφη για ολιγωρίες (μεταρρύθμιση).

Ακούω τον Αλογοσκούφη να υπερασπίζεται “το έργο” του.

Δυστυχώς, άκουσα και τον Παυλόπουλο να λέει προχθές ότι το 2007 μείωσαν το έλλειμμα, πέρα από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση.

Αυτές οι αρλούμπες, δεν μπορούν να συνεχίσουν στην σημερινή συγκυρία. Είναι θέμα δικαιοσύνης, αξιοπιστίας, άρα και οικονομικής ανάκαμψης να μάθουμε τι έγινε και πως δεν θα ξαναγίνει.

Εξεταστική τώρα! Με συνοπτικές διαδικασίες.

Σημείωση: τι κάνει ο κ.Κοντοπυράκης στην Νέα Υόρκη; Ελπίζω να μην αρχίσουμε να ανταλλάσσουμε εντάλματα πάλι.

“Σήμερα δοκιμάζεται ακόμη και η αξιοπιστία της ΕΕ”

(Ο τίτλος είναι δανεισμένος από την ομιλία του Πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο, που έγινε την επομένη της επιστροφής του από το ταξίδι του σε Παρίσι και Βρυξέλλες.)

Δεν έχω ακούσει ποτέ τον ΓΑΠ να λέει περιττές φράσεις.

Από τις τελευταίες εξελίξεις συγκράτησα ότι:

• η ΕΕ δεν έχει τους μηχανισμούς για να μας βοηθήσει στον δημοσιονομικό μας έλεγχο.
• η ΕΕ δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να επαληθεύσει τα παραποιημένα Greek Statistics του Καραμανλή, ενώ τού παρασχέθηκε πολιτική στήριξη από τον Μπαρόζο (όντες αμφότεροι σε προεκλογική περίοδο)
• η ΕΕ δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να προστατεύσει πρακτικά την Ελλάδα (π.χ. με εκδήλωση πρόθεσης έκδοσης Ευρωπαϊκού ομολόγου, ή άλλης αντίστοιχης δήλωσης)
• η ΕΕ θα συνεχίσει να πειραματίζεται, στο δικό της χρόνο, προκειμένου να αποφασίσει τι θα κάνει (κατόπιν εορτής) όταν η κατάσταση θα εξαπλωθεί σε όλο το “χοιροστάσιο” (PIIGS).

Η Κίνα μαζεύει ρευστό, η Αμερική ανακάμπτει (καρπώνοντας την έγκαιρη και αποφασιστική της παρέμβαση), ενώ η ανάπτυξη στην ΕΕ μπαίνει σε ύφεση.

Όταν υποχωρήσει η εμπιστοσύνη (ανεξάρτητα από την ισοτιμία) στο Ευρώ, δεν θα φταίει ούτε η Ελλάδα, ούτε τα άλλα γουρουνάκια. Αλλά η ασυγχώρητη ολιγωρία των Ευρωπαίων που συνεχίζεται και σήμερα, με λίγες ελπίδες να ανατραπεί στο ΕCOFIN της ερχόμενης εβδομάδας.

Ήδη, έχουμε καλέσει το ΔΝΤ για τεχνική βοήθεια, εφόσον οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί αποδείχθηκαν ανεπαρκείς στην παρακολούθηση και πιστοποίηση των Ελληνικών Στατιστικών στοιχείων. Τα Greek Statistics δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα.

Η μεταρρύθμιση προχωράει με συνεχείς καταθέσεις νομοσχεδίων, ούτως ώστε τα νέα δανεικά να μην πέσουν στην κρατική μαύρη τρύπα που έπεσαν και τα προηγούμενα. Δεν έχει να κάνει με την μείωση των ελλειμμάτων. Η πραγματική προτεραιότητα είναι η διαφάνεια και η αξιοπιστία. Μόνο αυτά θα μας σώσουν στον επόμενο δανεισμό μας, εφόσον η Ευρώπη μπορεί να εγγυηθεί μόνο για τις τράπεζες της, ουχί τα κράτη της.

Αναρωτιέμαι, ποιος θα πληγεί περισσότερο αν η Ελλάδα προσφύγει στο σημερινό ΔΝΤ (ή την όποια Sachs). Έτσι κι αλλιώς, εμείς έχουμε αφεθεί στα λιοντάρια. "Σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου γίνεται συστηματική κερδοσκοπία, όπου δημιουργείται πιστωτική ασφυξία, ή ακόμη και υψηλότατο κόστος δανεισμού, η χώρα μας θα αναγκαζόταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όμως, είμαστε μέλος της Ευρωζώνης και ήταν αναγκαίο να αποφασίσει η Ευρώπη τι θέλει.” (από την ομιλία του Γ. Παπανδρέου στο χθεσινό Υπ. Συμβούλιο)

Αποφάσισε η Ευρώπη;

Για την Ιστορία

Οι εκλογές, ο Μπαρόζο και ο (δημοσκοπικά) Καταλληλότερος

01/09/2007

Ώρες ευθύνης για Καραμανλή & Μπαρόζο, που πέταξαν μαζί πάνω από τα καμμένα 2 εβδομάδες πριν τις εκλογές του 2007

27/03/2009

Στο μέγαρο Μαξίμου πάλι, συζητούν για την μετανάστευση αυτή τη φορά.

27/04/2009

«Επικοινωνιακή επιχείρηση στήριξης ενός πρωθυπουργού σε δυσκολία» χαρακτήρισε το ΠΑΣΟΚ την επίσκεψη του Ζοζέ Μπαρόζο στην Αθήνα.

Και ενός τότε υποψήφιου Μπαρόζο:

χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της Καθημερινής, που εξηγεί μεταξύ άλλων ότι: "Ακόμη και ιδεολογικοί του σύμμαχοι, όπως ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, τον παιδεύουν προκειμένου να συναινέσουν στον διορισμό του. Οι δε αντίπαλοί του τον κατηγορούν ως άνθρωπο χωρίς πεποιθήσεις και ως νεοφιλελεύθερο, ενώ η Αριστερά δεν ξεχνάει το γεγονός ότι ο Μπαρόζο ήταν οικοδεσπότης στην «πολεμική σύνοδο» των Αζορών το 2003 με αντικείμενο την εισβολή στο Ιράκ.”

Το πιο χαρακτηριστικό σχόλιο για την επανεκλογή του Μπαρόζο ήρθε από τους Γερμανικούς FT, τον Σεπτέμβριο του 2009: "Η επανεκλογή του Μπαρόζο ανήκει στα πιο θλιβερά κεφάλαια της ευρωπαϊκής ιστορίας. Όχι μόνο γιατί η πρώτη θητεία του δεν ήταν ικανοποιητική αλλά και γιατί παραμένει στο αξίωμα του επειδή δεν υπήρχε κανένας άλλος υποψήφιος.”

Τα Μ.Μ.Ε.

Για όποιον χρειάζεται το ιστορικό του ελλείμματος:

Είπαν ψέματα για το έλλειμμα και το χρέος - TO BHMA

Το άρθρο είναι από 'Το Βήμα' που κι αυτό για χρόνια, έβλεπε μόνο τα ελικόπτερα να πετάνε πάνω από τα καμμένα, ενώ συστηματικά αγνοούσε τις προειδοποιήσεις Παπανδρέου για την οικονομία, επιλέγοντας να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στις ταξιδιωτικές προτιμήσεις του σημερινού Πρωθυπουργού και τα ποδηλατικά του ατυχήματα (υπαρκτά και μη).

Όχι ότι η άλλη “έγκριτη” πήγαινε πίσω.

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Ο διάδοχος

Ο υπουργός Πολιτισμού, Αντώνης Σαμαράς, ξενάγησε στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο

Να τον χαίρεστε

ΣΚΑΪ : Μια μικρή περιουσία κόστισαν τα ταξίδια Μπαρόζο το 2009

(δημοσιεύτηκε στο Parapolitiki.com)

edit

• Στο ΔΝΤ ο ρόλος του «κακού» για την Ελλάδα | TVXS.gr (ο τίτλος έπρεπε να είναι: “ΔΝΤ: έχουμε τους λόγους μας να είμαστε στο πλευρό της Ελλάδας”)
• ΣΚΑΪ : Γιούνκερ: Αμελήσαμε την Ελλάδα
• Με τρία νομοσχέδια απαντά στην ΕΕ η Κυβέρνηση
• EU's Juncker warns against eurozone drift apart: report | Reuters"Because throwing (a state out) would have momentous, uncontrollable consequences. We must prevent a state from getting close to bankruptcy."Financial markets would react very negatively if a country like Greece were to leave the euro zone, added Juncker. "An exit would be the end for Greece. And it would be absolutely negative for the image of the euro zone.”
• almunia greece - Google Search
• Mια συνάντηση που θα έπρεπε να εξελιχθεί σε καβγά.. | Παραπολιτική
• Λ. Κατσέλη: Eάν η Ευρωζώνη δεν μπορεί να βρεί λύσεις, θα πάμε αλλού | Άρθρα | Ελευθεροτυπία

Για να γίνω πιο σαφής:

Η σπέκουλα μου είναι ότι η Άνχελα θα μας παρακαλάει σε 2-3 μήνες να μας δώσει τις εγγυήσεις που δεν μας έδωσε προχθές. Κι αντίζηλος της τότε, θα είναι το ΔΝΤ.

The Robin Hood Tax

The Robin Hood Tax - a tiny tax on bankerss to tackle poverty and climate change here and abroad

Watch

Join

Share

Στην εντατική

Οι εφημερίδες, παρά τις κρατικές διαφημίσεις και τις φοροελαφρύνσεις ετών, δεν έγιναν ούτε πιο αξιόπιστες, ούτε καλύτερες.

Οι αγρότες δεν εξελίχθηκαν, παρά τις υπερτιμολογήσεις που έπληξαν τους καταναλωτές και τις επιδοτήσεις που κόστισαν σε όλους τους πολίτες (κυρίως λόγω προστίμων).

Οι επί σειρά ετών αθρόες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων δεν βελτίωσαν το κράτος ή τις υπηρεσίες του. Τα επιδόματα των εφοριακών και τελωνειακών δεν έκαναν το σύστημα πιο αποδοτικό ή δίκαιο.

Τα δανεικά που πήρε η χώρα (ειδικά την τελευταία 6ετία που δεν έμεινε ούτε μία υποδομή) δεν βελτίωσαν την κατάσταση της χώρας, αλλά την καταρράκωσαν

Ο λόγος απλός: τίποτα από αυτά δεν έγινε βάσει κανόνων ή πραγματικών αναγκών. Όσα κι αν μαζέψει το ΥΠΟΙΚ από φορολογία και δανεισμό, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι αν δεν υπάρξουν κανόνες και πρόγραμμα.

Η κυβέρνηση βάζει σε σειρά το φορολογικό και εισπρακτικό μηχανισμό (με την συνδρομή του ΔΝΤ για να σταματήσει το ανέκδοτο των Greek Statistics). Αν εφαρμοστεί σωστά και συμπληρωθεί από τις δράσεις άλλων υπουργείων θα είναι ένα μεγάλο βήμα για την αξιοπιστία, την δικαιοσύνη και την ανάπτυξη.

Χθες, προσγειωθήκαμε στα πόδια μας, με την Ευρωζώνη για πατερίτσα. Το δια ταύτα είναι όμως η μεταρρύθμιση. Χωρίς αυτήν, και τα επόμενα δανεικά και παροχές σε πολίτες και επιχειρήσεις θα πέσουν στην μαύρη τρύπα που πήγαν και τα προηγούμενα.

Αυτό είναι το δια ταύτα, κι όποιος Υπουργός, Βουλευτής, Διοικητής ή πολίτης δεν το καταλάβει είναι μέρος του προβλήματος. Όποιος μπορεί να στηρίξει και να βελτιώσει την πραγματική επανίδρυση, θα είναι μέρος της λύσης, στο βαθμό που θα την επιτρέψει ο κακός μας εαυτός.

Ο κυνισμός και η εξαίρεση

Το περασμένο Σάββατο ήμουν καλεσμένος στο radiobubble, στην εκπομπή του φίλου μου του Βασίλη.

@41.20 η κουβέντα μας έφερε στις αντιδράσεις της ΓΣΕΕ στις ανακοινώσεις Παπανδρέου. Κριτικάροντας την αξιοπιστία του συνδικαλιστικού κινήματος, είπα ότι ακόμα περιμένω να δω μία κινητοποίηση με αίτημα την μεταρρύθμιση και όχι την εξαίρεση ενός κλάδου. Η απάντηση σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, πάγια: “να ψοφίσει η κατσίκα του γείτονα”. Και ίσως να ήταν δικαιολογημένο, εφόσον και οι κυβερνήσεις λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο, προστατεύοντας τον μισθό και τα προνόμια τους. Ενδεχομένως και των υμετέρων τους είτε αφορούσε συνδικαλιστικούς χώρους, είτε συγκεκριμένους επιχειρηματίες κλπ.

Σήμερα, στο χείλος του γκρεμού, γίνεται μία ύστατη προσπάθεια για τις χρειαζούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Αφορούν όλους και όλα, σε μία προσπάθεια να αφαιρεθεί από το σύστημα η στρέβλωση των χιλιάδων υποπεριπτώσεων και ρυθμίσεων, που θεσμοθετήθηκαν από βλακεία ή διαπλοκή (βλ. προεκλογικές “τακτοποιήσεις”). Το βασικό επιχείρημα όσων διαφωνούν δεν είναι η κατεύθυνση, ή η πρόθεση της κυβέρνησης, αλλά η εξαίρεση τους από τις αλλαγές. “Να ψοφίσει η κατσίκα του γείτονα” πάλι.

Η διαχρονική αποτυχία των προηγούμενων κυβερνήσεων (με την σιωπηλή συναίνεση όσων είχαν εξασφαλίσει την “εξαίρεση” τους), ίσως δικαιολογεί αυτό τον κυνισμό. Στο βαθμό που δεν είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Όταν για εβδομάδες κράζουμε την ισχνή μείωση του προϋπολογισμού της Βουλής (-1,74%) και υπάρξει ανταπόκριση, γιατί συνεχίζουμε το κράξιμο;

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί και οι Διοικητές, καθώς και η Προεδρία της Δημοκρατίας και το Μαξίμου ανακοίνωσαν σημαντικές μειώσεις σε αμοιβές και προϋπολογισμούς. Αναμένεται, με καθυστέρηση, και η αντίστοιχη μείωση στους βουλευτικούς μισθούς και τον προϋπολογισμό της Βουλής καθώς και η κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης, από τον κ.Πετσάλνικο.

Ελπίζω ότι αυτός ο κυνισμός είναι στα πλαίσια του κακού χιούμορ. Ή έστω, η ουρά της συσσωρευμένης απογοήτευσης.

Αλλιώς θα δικαιώσει το ταπεινωτικό “Αυτοί είμαστε” που μας είχε πετάξει στα μούτρα ο Σημίτης: οι διεφθαρμένοι ηλίθιοι του καφενέ.

Το νέο φορολογικό εδώ.

edit

• Βενζινοπώλες: "Ναι στις αποδείξεις, όχι στον έλεγχο" | Άρθρα | Ελευθεροτυπία
• Σε 24ωρη απεργία οι οδηγοί ταξί | TVXS.gr
• Κατά 800€ μειώνονται οι μηναίες αποδοχές των βουλευτών - 11/2/2010 1:08:00 μμ
• v4.ethnos.gr - «Μειώστε και το δικό μου μισθό» - ειδησεις , πολιτικη
• Greek Strikes Defy Papandreou’s Bid to Stop Crisis (Update2) - Bloomberg.com

Συνέβη;

(από το Έθνος)

"Αν πράγματι συνέβη, δεν θα έχει προηγούμενο... Σήμερα θα ανακοινωθεί στη Βουλή αίτηση άρσης ασυλίας του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κ. Βελόπουλου, σε βάρος του οποίου έχει σχηματιστεί δικογραφία ύστερα από καταγγελία ότι εθεάθη να... σκάει τα λάστιχα ενός αυτοκινήτου!" Λ.Γ.

Υπάρχει Θεός! :)

Retrospectiva IV

Βασίλη ευχαριστώ για την πρόσκληση.

Η εκπομπή εδώ

[Mια εκπομπή με θέματα που έκαναν εντύπωση από την εβδομάδα που πέρασε. Tραγούδια από τη δεκαετία του 90, διαχρονικά soundtracks, Xατζηδάκις, λαϊκοπόπ εκπλήξεις, νεο-ιταλικές εμμονές στυλ και ανατρεπτική διάθεση. Live κάθε Σάββατο 11.00-12.00, μετά τον καφέ και πριν τον Μπαρδάκη.]

Κρίση Αξιών, ουχί αξιόγραφων

Οι φτωχοί συγγενείς της ΕΕ κατηγορούμε (με την συνδρομή βραβευμένων οικονομολόγων) την Συνθήκη του Μάαστριχ και τις δύο ταχύτητες που δημιούργησε στην Ευρώπη με τον περιορισμό του ελλείμματος στο 3%.

Στην Αμερική, που δεν έχει αντίστοιχους περιορισμούς και χρησιμοποιείται ως παράδειγμα για το πως τα μέλη πρέπει να βοηθούνται από τον κεντρικό προϋπολογισμό της Ένωσης σε στιγμές κρίσης, αναλύουν το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα και αναζητούν τους λόγους που οι αγορές τους, τούς οδήγησαν στην πρόσφατη κρίση.

Αν δεχτούμε ότι στην Αμερική είναι ένα βήμα παρακάτω από τους Ευρωπαίους, πρέπει να δούμε γιατί ούτε εκείνοι μπόρεσαν να αποφύγουν την πρόσφατη κρίση.

Στην ακόλουθη συζήτηση, ο Nicolas Nassim Taleb (The Black Swan Theory) υποστηρίζει ότι το χρηματοπιστωτικό στηρίζεται σε ακραία στοιχήματα και περιγράφει αυτή τη συμπεριφορά σαν αυτοκτονικό ιδεασμό.

Ο λόγος, απλός: οι χειριστές του συστήματος δεν βλάπτονται από αυτές τις ακροβασίες - δεν χάνουν δικά τους χρήματα, δεν τους αγγίζουν οι επιπτώσεις (βλ. το θέμα των bonus που συζητήθηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αμερική).

Θα πρόσθετα ότι δεν επηρεάζεται ούτε το σύστημα το οποίο χειρίζονται - οι πρόσφατες απώλειες τους καλύπτονται εν μέρει από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις σε νομίσματα και χώρες.

Συνομιλητής του Taleb είναι ο (βραβευμένος με Νομπέλ) ψυχολόγος Daniel Kahnemann. Ο Kanhemann αναλύει από την δική του οπτική, τον αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, διαχωρίζοντας τις προσδοκίες βάσει εμπειρίας από τις προσδοκίες που βασίζονται στην λογική.

Πριν λίγα χρόνια συζητούσαμε ποιος έπρεπε να είναι ο ρόλος της Αγοράς. Σε πολύ λίγο χρόνο, και χωρίς να ληφθεί συνειδητή απόφαση, η Αγορά βρέθηκε στην πρωτοκαθεδρία. Η ταχύτητα με την οποία συνέβη μας έφερε στο σήμερα όπου η ζωή μας καθορίζεται από ένα σύστημα που δεν αντανακλά τις αξίες μας.

Οι χειριστές του χρηματοπιστωτικού συστήματος θεωρούν ότι αυτό είναι το νέο status quo. Στον αντίποδα, βρίσκονται όσοι βιώνουν τις συνέπειες αυτής της νέας κατάστασης και οι πολιτικοί που τους εκπροσωπούν.

H συνέχεια επί της οθόνης - κάτω δεξιά πατήστε watch full program για να παρακολουθήσετε όλη την συζήτηση.

“Κρύβε λόγια σχοινοβάτη”

Η οικοδομή είναι νεκρή. Και θα παραμείνει αν δεν αλλάξει ο τρόπος που λειτουργούσε μέχρι σήμερα.

Ο μισός μου εαυτός ευχόταν να αλλάξουν τα πράγματα από τότε που έπιασα δουλειά σαν αρχιτέκτονας. Ο άλλος μισός, αυτός που ζυγίζει το ανύπαρκτο μου εισόδημα και τις αυξανόμενες υποχρεώσεις αγωνιά. Η λογική μου επιβάλλει να κάνω υπομονή. Η συσσώρευση χρέους μου λέει ότι δεν υπάρχει περιθώριο χρόνου.

Κι εγώ κάθε μέρα διαβάζω εφημερίδες και ακούω τους τρισκατάρατους των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων ακροβατώντας.

Η αλήθεια είναι ότι έχω πλέον σιχαθεί την δουλειά μου. Οι διαδικασίες ακόμα και για μία απλή ανακαίνιση, έχουν μεγαλύτερο χρονικό κόστος από τον σχεδιασμό και μερικές φορές την ολοκλήρωση του έργου. Το χειρότερο είναι ότι παρά το τρέξιμο, ο ιδιοκτήτης και ο εργολάβος σχοινοβατούν στα όρια της νομιμότητας κι αυτό όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η ασαφής νομοθεσία και τα πρόστιμα που επισύρει κάθε παρανόηση της, έχουν ως αποτέλεσμα τον πολίτη-κάβουρα. Δηλώνει τις ελάχιστες δυνατές εργασίες, αυτές που εντοπίζονται από τους έτοιμους για καταγγελία γείτονες, και οι υπόλοιπες γίνονται με αχρείαστη αγωνία. Το όφελος του ιδιοκτήτη: η αποφυγή κάποιων μηδαμινών ασφαλιστικών εισφορών και μέρος του ΦΠΑ. Οι εισφορές δεν αποτελούν κίνητρο. Ο ΦΠΑ ίσως είναι. Ο κυρίως λόγος όμως είναι το ενδεχόμενο “μπλέξιμο”. Το μπλέξιμο που φέρνει η λεπτομέρεια που δεν μπορείς να μάθεις ή να προβλέψεις, όπως και οι διαδικασίες και τα χρήματα (συνήθως λαδώματα) που φέρνει το ξέμπλεγμα... Το “κρύβε λόγια” είναι το motto όταν έχεις να κάνεις με το Δημόσιο. Και κοστίζει.

Στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει ποτέ (ποτέ όμως!) μία καθαρή διαδικασία. Μία διαδικασία σαν αυτές που συναντούσα καθημερινά στην Αγγλία. Πριν από δύο χρόνια, θέλησα να αλλάξω τον τρόπο εργασίας μου και να ανοίξω εταιρεία. Για δύο μήνες προσπάθησα με διαφορετικούς λογιστές, δικηγόρους και φοροτεχνικούς να μάθω πως λειτουργεί, τι βάρη και οφέλη θα έχει. Την απλή περιγραφή την ήξερα και μόνος μου. Το δια ταύτα όμως ήταν αλλού: η πραγματικότητα των εταιρειών κρινόταν στα παράθυρα της νομοθεσίας! Ουχί στην περιγραφή τους από το νόμο. Ο καθένας τους μου έλεγε διαφορετικά κόστη και οφέλη, αναλόγως του τι παράθυρο είχε ανακαλύψει για τους προηγούμενους πελάτες του. Όλες οι απαντήσεις τους ξεκινούσαν με “αυτό το αντιμετωπίζουμε με....”.

Το μόνο που μου έμενε από τις απαντήσεις τους ήταν το ρήμα “αντιμετωπίζουμε”. Αυτό που ακολουθούσε ήταν εξαρτώμενο από τον συνομιλητή μου, το παραθυράκι που είχε εντοπίσει και τις διασυνδέσεις του.

Δεν έβγαζα άκρη. Δεν προχώραγε και το μίσθωμα του γραφείου που είχα βρει, και τα παράτησα.

Για τους περισσότερους το πρόβλημα δεν είναι το πόσα πληρώνεις, αλλά το που πάνε και το τι παίρνεις για τα λεφτά σου. Στο υπάρχον καθεστώς, και ένα Ευρώ, είναι ακριβό, εφόσον δεν διασφαλίζει τίποτα: ούτε σύνταξη, ούτε υγεία, ούτε καν την νομιμότητα σου. Κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να αισθάνεται σίγουρος ότι ένας φορολογικός έλεγχος δεν θα του βρει “κάτι”, μάλλον “ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον...” που θα του του βρει “την λύση”.

Εγώ περιμένω την άλλη λύση. Αυτή της μεταρρύθμισης. Σε όλα. Από το ΓΟΚ και το ΙΚΑ της ανακαίνισης, μέχρι το φορολογικό και την δικαιοσύνη. Μόνο έτσι το κράτος θα σταματήσει να είναι απέναντι μου. Μόνο έτσι μπορώ να σταματήσω να ακροβατώ.

edit

v2.imerisia.gr - «Βουτιά» 70% στα deals στην αγορά ακινήτων - ειδησεις , ακινητα

kathimerini.gr | Το αποτελεσματικό Σχέδιο Β' (του Π. Μανδραβέλη)

the paper - Edito288 (του Φώτη Γεωργελέ) | www.athensvoice.gr

"Η αλλαγή της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνει μέσα σε κλίμα φόβου, με το λαϊκισμό να κυριαρχεί στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η κρίση είναι ένα καταστροφικό τέλος ή μια καινούργια αρχή. Αν χρησιμοποιήσουμε την κρίση για να αλλάξουμε όλες τις δομές, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που μας κρατάνε πίσω σ’ ένα παρελθόν ξεπερασμένο.

Μπορούμε να συζητήσουμε ένα ένα τα μέτρα, τα βήματα και τις τομές που πρέπει να γίνουν και να βρούμε τις πιο ευφυείς και δίκαιες λύσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς αισιοδοξία, χωρίς συστράτευση σε μια πανεθνική προσπάθεια εξόδου από το φαύλο κύκλο, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες και πολιτικές συγκλίσεις. Χωρίς να κερδηθεί δηλαδή, πριν απ’ όλα, η ιδεολογική μάχη με την καθυστέρηση. "

Η Παρεξήγηση

Κλείνουμε τέσσερις μήνες μεθαύριο, από τις εκλογές τις 4ης Οκτωβρίου. Οι συζητήσεις των εκλογών και τα συνθήματα ηχούν ακόμη.

-“Ναι, αλλά τότε ο Μητσοτάκης...”

-“Ο Παπανδρέου...”

-“Ο Εθνάρχης...”

Με την συνήθη προχειρότητα του καφενέ, κατηγορήσαμε προσωπικά τον κάθε προηγούμενο Πρωθυπουργό, αυτούς που τον εξέλεξαν και αριθμήσαμε τα λάθη τους. Κανείς από εμάς δεν έφταιξε σε τίποτα. Ο λαός ήτανε πάντοτε αθώος. Τους ψηφίσαμε και μας πρόδωσαν... “Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ - όλοι ίδιοι είναι”.

Στην Ελλάδα μας, οποιαδήποτε αλλαγή περνάει την κρησάρα των συνδικαληστών και των κάθε λογής ανεπάγγελτων κοπρόσκυλων, που ζουν από το διεφθαρμένο υφιστάμενο καθεστώς. Και θα κάνουν ότι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα, προσπαθώντας να διατηρήσουν την θέση τους στην κοινωνία και τον τρόπο ζωής τους.

Κι όταν αποχωρήσει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός, έχοντας αποτύχει να μεταρρυθμίσει την χώρα, οι ίδιοι που τον σταμάτησαν θα φωνάξουν: “όλοι ίδιοι είναι - δεν κάνουν τίποτα”. Με φωνή δυνατή, σύνθημα λαϊκό και υστερικό, θα μας πουν στις επόμενες εκλογές πως κανείς δεν νοιάζεται για εμάς... εκτός από τους ίδιους. Τους πραγματικούς κρατικοδίαιτους.

Η παρεξήγηση είναι ότι όλα κρίνονται το βράδυ των εκλογών. Στην πραγματικότητα όλα κρίνονται καθημερινά: στα μπλόκα αγροτών που ζητούν χρήματα για να διατηρήσουν τον στρεβλό και επιζήμιο (για τους υπολοίπους) τρόπο ζωής τους. Κρίνονται στους αγώνες των εφοριακών που δεν θέλουν μεταρρύθμιση του φορολογικού, γιατί τους θίγει. Κρίνεται στους αρχιτέκτονες που συνεχίζουν να λαδώνουν τον υπάλληλο της πολεοδομίας, όχι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αλλά επειδή είναι πλέον και αυτοί παράσιτα και χρηματίζουν για να περάσουν οι παρανομίες των πελατών τους. “Μου έκανε παπάδες - τα κανόνισε όλα”, λέει ο προηγούμενος στον επόμενο πελάτη, και το μαγαζί προχωράει...

Όσο μεγαλύτερη η μεταρρυθμιστική προσπάθεια, τόσο μεγαλύτερες οι αντιδράσεις. Ο μόνος που γλίτωσε τέτοιων μαχών, ήταν ο Καραμανλής ο Β’. Λογικό, εφόσον ικανοποίησε το ραχάτι του κάθε κοπρόσκυλου. Αυτή του η απραξία, τον ανέδειξε σε “Καταλληλότερο” για μία εξαετία.

123 μέρες από τις εκλογές, η χώρα των δειλών Καταλληλότερων στο χείλος του γκρεμού, κι εμείς “πάμε σαν άλλοτε”. Δεν είναι αυτοί όλοι ίδιοι: εμείς είμαστε. Αυτήν την παρεξήγηση να την λύσουμε, χάριν ειλικρίνειας.

(Δημοσιεύτηκε στο Parapolitiki.com)

EDIT via The Economist

A blog by the author of our column on the European Union

Charlemagne's notebook

A Greek bailout, and soon?

• Jan 28th 2010, 10:01

IN Brussels policy circles, the question asked about a bailout of Greece used to be: are European Union governments willing to do this? Now, I can report, the question among top EU officials has changed to: how do we do this?

Twice in the past 48 hours I have heard very senior figures—both speaking on deep background—ponder the political mechanics of how large sums in external aid could be delivered to Greece before it defaults on its debts: a crisis that would have nasty knock-on effects for the 16 countries that share the single currency.

One figure said yesterday that heads of government could not wait "forever" to take decision. That means a decision in the next few months, at most. Greece's draft plans for reducing its deficit from around 13% to 3% in three years did not seem credible, said this source. Thus a crisis loomed. "We need to help them," he said. This means "external aid" of some sort, in exchange for strict conditions. As a top priority, conditions would have to include a complete change in the way that economic statistics are collected in Greece, ending years of political manipulation and book-cooking so that data from Greece can be relied upon (indeed, the distrust is so deep that nobody would be astonished if even the latest Greek deficit number of almost 13% underestimates the full horror of the situation).

Both senior figures confirmed that it was politically unthinkable for the International Monetary Fund to intervene in a member of the euro zone. But Greece would have to agree to spending cuts every bit as painful as those that would be imposed by the IMF, it was said.

A third question (can a euro zone country legally be bailed out?) has been answered long ago. It is commonly said that the Maastricht Treaty rules establishing the euro include a no bailout clause. But as Tony Barber noted in his Financial Times blog this week, there are EU rules that allow for financial aid to countries in trouble due to exceptional crises. More technically still, the Maastricht rules in fact forbid other countries from assuming liability for the debts and commitments of fellow-members. That is not quite the same thing as a blanket ban on aid. In any case, the then German finance minister, Peer Steinbrück, let the cat out of the bag last February when he said: "The euro-region treaties do not foresee any help for insolvent states, but in reality the others would have to rescue those running into difficulty."

For several months, as the problems in Greece and other members of the euro zone deepened, there has been debate about whether other governments were willing to help. There was real anger among European officials and political leaders when the centre-left government elected last year turned round and informed Brussels that Greece's predicted deficit for 2009 would be 12.7% (or more than double what had been previously reported). Though in truth some of the shock was feigned: everyone had long suspected the deficit numbers being reported by the last centre-right government stank.

Last December's EU leaders' summit now looks like a clear turning point. At a private dinner with other leaders, George Papandreou, the Greek prime minister, bared his country's soul. He described rampant corruption within the state, notably in the field of public procurement, and said his country had far too many layers of local government, some of which would need to be abolished. That candour seemed to shift elite opinion in his favour. His finance minister, George Papaconstantinou, has also been touring European capitals spreading the message that this time, Greece is serious. A smooth operator with a doctorate from the London School of Economics, Mr Papaconstantinou's road-show has been getting positive reviews.

What this does not mean is that other EU leaders believe that the current plan drafted by the Greek government is going to work, in terms of deficit reduction.

So now we are into how to help Greece. The technical mechanics of getting the money to Greece seem not to cause too much worry. I have heard senior figures talk about advancing Greece money from EU structural funds they were due to receive in the next few years, or about loans from government-owned savings institutions, such as the various Caisses des Dépôts and National Savings funds in the EU. There are "no taboos" on how to find the money, I was told, the goal is only to avoid actions that damage the credibility of the euro.

This brings me back to an interesting detail about the IMF. It is often said that the IMF cannot intervene within the euro zone because it would be too humiliating, politically, for the EU to admit it could not look after one of its core members. That is clearly a view shared by senior officials. However, one source offered a further reason why the IMF is not welcome that I had not heard before. The fund's experts typically offer countries in trouble a mixture of fiscal and monetary advice, he explained: ie, they tell countries to cut public spending and raise taxes, but also to alter interest rates and take steps to stabilise their currency. If the IMF told Greece to cut public sector salaries, say, that would not shock the rest of the EU, he said. But what if the IMF demands that Greece tighten or loosen its monetary policy? Greece shares its monetary policy with the other 15 members of the euro zone: would the ECB be expected to change its monetary policies? And what would Germany have to say about that?

How soon could we see action? Well, European heads of government are now busy talking to each other about this, or rather their top officials are. Leaders themselves will meet for an informal economic strategy summit in Brussels on February 11th.

The word going out is, don't panic. Greece only accounts for between two and three percent of Union GDP: its woes are astonishing (and largely self-inflicted, despite the conspiracy theories swirling within Greece), but they are "affordable", senior figures say. I wonder if people are being too calm. It is one thing to talk about external aid in exchange for tough conditions. But what if those conditions are politically impossible to meet? I am not talking about reliable statistics, it must be possible to parachute in crack EU auditors to watch for political manipulation. But as I wrote in an earlier blog posting, if the EU finds itself asking for IMF-style budget cuts in Greece, the political consequences will be grim. If I were the European Commission delegation office in Athens, I would be buying some fire extinguishers.