“Κρύβε λόγια σχοινοβάτη”

Η οικοδομή είναι νεκρή. Και θα παραμείνει αν δεν αλλάξει ο τρόπος που λειτουργούσε μέχρι σήμερα.

Ο μισός μου εαυτός ευχόταν να αλλάξουν τα πράγματα από τότε που έπιασα δουλειά σαν αρχιτέκτονας. Ο άλλος μισός, αυτός που ζυγίζει το ανύπαρκτο μου εισόδημα και τις αυξανόμενες υποχρεώσεις αγωνιά. Η λογική μου επιβάλλει να κάνω υπομονή. Η συσσώρευση χρέους μου λέει ότι δεν υπάρχει περιθώριο χρόνου.

Κι εγώ κάθε μέρα διαβάζω εφημερίδες και ακούω τους τρισκατάρατους των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων ακροβατώντας.

Η αλήθεια είναι ότι έχω πλέον σιχαθεί την δουλειά μου. Οι διαδικασίες ακόμα και για μία απλή ανακαίνιση, έχουν μεγαλύτερο χρονικό κόστος από τον σχεδιασμό και μερικές φορές την ολοκλήρωση του έργου. Το χειρότερο είναι ότι παρά το τρέξιμο, ο ιδιοκτήτης και ο εργολάβος σχοινοβατούν στα όρια της νομιμότητας κι αυτό όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η ασαφής νομοθεσία και τα πρόστιμα που επισύρει κάθε παρανόηση της, έχουν ως αποτέλεσμα τον πολίτη-κάβουρα. Δηλώνει τις ελάχιστες δυνατές εργασίες, αυτές που εντοπίζονται από τους έτοιμους για καταγγελία γείτονες, και οι υπόλοιπες γίνονται με αχρείαστη αγωνία. Το όφελος του ιδιοκτήτη: η αποφυγή κάποιων μηδαμινών ασφαλιστικών εισφορών και μέρος του ΦΠΑ. Οι εισφορές δεν αποτελούν κίνητρο. Ο ΦΠΑ ίσως είναι. Ο κυρίως λόγος όμως είναι το ενδεχόμενο “μπλέξιμο”. Το μπλέξιμο που φέρνει η λεπτομέρεια που δεν μπορείς να μάθεις ή να προβλέψεις, όπως και οι διαδικασίες και τα χρήματα (συνήθως λαδώματα) που φέρνει το ξέμπλεγμα... Το “κρύβε λόγια” είναι το motto όταν έχεις να κάνεις με το Δημόσιο. Και κοστίζει.

Στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει ποτέ (ποτέ όμως!) μία καθαρή διαδικασία. Μία διαδικασία σαν αυτές που συναντούσα καθημερινά στην Αγγλία. Πριν από δύο χρόνια, θέλησα να αλλάξω τον τρόπο εργασίας μου και να ανοίξω εταιρεία. Για δύο μήνες προσπάθησα με διαφορετικούς λογιστές, δικηγόρους και φοροτεχνικούς να μάθω πως λειτουργεί, τι βάρη και οφέλη θα έχει. Την απλή περιγραφή την ήξερα και μόνος μου. Το δια ταύτα όμως ήταν αλλού: η πραγματικότητα των εταιρειών κρινόταν στα παράθυρα της νομοθεσίας! Ουχί στην περιγραφή τους από το νόμο. Ο καθένας τους μου έλεγε διαφορετικά κόστη και οφέλη, αναλόγως του τι παράθυρο είχε ανακαλύψει για τους προηγούμενους πελάτες του. Όλες οι απαντήσεις τους ξεκινούσαν με “αυτό το αντιμετωπίζουμε με....”.

Το μόνο που μου έμενε από τις απαντήσεις τους ήταν το ρήμα “αντιμετωπίζουμε”. Αυτό που ακολουθούσε ήταν εξαρτώμενο από τον συνομιλητή μου, το παραθυράκι που είχε εντοπίσει και τις διασυνδέσεις του.

Δεν έβγαζα άκρη. Δεν προχώραγε και το μίσθωμα του γραφείου που είχα βρει, και τα παράτησα.

Για τους περισσότερους το πρόβλημα δεν είναι το πόσα πληρώνεις, αλλά το που πάνε και το τι παίρνεις για τα λεφτά σου. Στο υπάρχον καθεστώς, και ένα Ευρώ, είναι ακριβό, εφόσον δεν διασφαλίζει τίποτα: ούτε σύνταξη, ούτε υγεία, ούτε καν την νομιμότητα σου. Κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να αισθάνεται σίγουρος ότι ένας φορολογικός έλεγχος δεν θα του βρει “κάτι”, μάλλον “ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον...” που θα του του βρει “την λύση”.

Εγώ περιμένω την άλλη λύση. Αυτή της μεταρρύθμισης. Σε όλα. Από το ΓΟΚ και το ΙΚΑ της ανακαίνισης, μέχρι το φορολογικό και την δικαιοσύνη. Μόνο έτσι το κράτος θα σταματήσει να είναι απέναντι μου. Μόνο έτσι μπορώ να σταματήσω να ακροβατώ.

edit

v2.imerisia.gr - «Βουτιά» 70% στα deals στην αγορά ακινήτων - ειδησεις , ακινητα

kathimerini.gr | Το αποτελεσματικό Σχέδιο Β' (του Π. Μανδραβέλη)

the paper - Edito288 (του Φώτη Γεωργελέ) | www.athensvoice.gr

"Η αλλαγή της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνει μέσα σε κλίμα φόβου, με το λαϊκισμό να κυριαρχεί στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η κρίση είναι ένα καταστροφικό τέλος ή μια καινούργια αρχή. Αν χρησιμοποιήσουμε την κρίση για να αλλάξουμε όλες τις δομές, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που μας κρατάνε πίσω σ’ ένα παρελθόν ξεπερασμένο.

Μπορούμε να συζητήσουμε ένα ένα τα μέτρα, τα βήματα και τις τομές που πρέπει να γίνουν και να βρούμε τις πιο ευφυείς και δίκαιες λύσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς αισιοδοξία, χωρίς συστράτευση σε μια πανεθνική προσπάθεια εξόδου από το φαύλο κύκλο, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες και πολιτικές συγκλίσεις. Χωρίς να κερδηθεί δηλαδή, πριν απ’ όλα, η ιδεολογική μάχη με την καθυστέρηση. "