Ημιυπαίθρια αβουλία

Η συζήτηση για τους ημιυπαίθριους έγινε σε πλασματική βάση. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα το ζήτημα δεν είναι καν περιβαλλοντολογικό, αν αυτός ήταν πράγματι ο αρχικός στόχος του μέτρου το ‘86. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα κριτήρια για την κατασκευή ενός ημιυπαίθριου, όπως ορίζονται από τον Κτιριοδομικό Κανονισμό (ΓΟΚ) δεν εξασφαλίζουν κανένα “πράσινο” όφελος εφόσον δεν ορίζεται καν ο προσανατολισμός, ή άλλα στοιχεία του κτιρίου που θα λειτουργούσαν σε συνδυασμό για να υπάρξουν τα αναμενόμενα οφέλη. Για παράδειγμα, μία ταπεινή τέντα στην μεσημβρία προσφέρει περισσότερα από ένα ημιυπαίθριο στο βοριά.

Οι ημιυπαίθριοι ήταν πηγή διαφθοράς από την σύλληψη τους. Και αυτό γιατί δόθηκαν για να καθησυχάσουν όσους αντιδρούσαν στην μείωση των συντελεστών δόμησης, συνοδευόμενοι από το κλείσιμο του ματιού μιας και ήταν δεδομένο ότι θα κλείνονται. Η τότε κυβέρνηση ικανοποίησε τους εργολάβους και κάποιους ιδιοκτήτες χωρίς να εμφανίζεται να υπαναχωρεί σε πιέσεις.

Αυτή η κατάσταση επικράτησε για 25 χρόνια χωρίς καμία ουσιαστική προσπάθεια επίλυσης της από την πολιτεία, δημιουργώντας ευθύνες για το κράτος, καταστάσεις ομηρίας για πολλούς μικροϊδιοκτήτες, και κερδοσκοπίας για αρκετούς υπαλλήλους πολεοδομιών και άλλους (εφοριακούς, ελεγκτές ΔΕΗ/ΤΑΠ κλπ) που λαδώνονται για να “διευκολύνουν”.

Υπάρχει επίσης το νομικό χάος με την χρήση/διατήρηση/μεταβίβαση, ενώ τα τετραγωνικά των χώρων αυτών έχουν ενσωματωθεί στον οικονομικό υπολογισμό των οικοδομών. Για να γίνει κατανοητό, μία πιθανή κατάργηση των ημιυπαίθριων (που ισούται με επιπλέον 20% της δόμησης) θα σήμαινε μείωση της τάξεως του 10 με 15% στις τιμές της γης - δηλαδή πάγωμα των νέων οικοδομών.

Δεδομένου λοιπόν ότι:

Α. οι ημιυπαίθριοι είναι νόμιμα ΧΤΙΣΜΕΝΑ τετραγωνικά και επομένως

Β. δεν επιβαρύνουν το αστικό τοπίο παράνομα, ενώ

Γ. τα μόνα οφέλη του είναι (θεωρητικά) περιβαλλοντικά

μία λύση ήταν:

1. η πλήρης ενσωμάτωση των τετραγωνικών των ημιυπαίθριων στον συντελεστή δόμησης (κατάργηση της παρούσας αυθαιρεσίας - τρέλας) το οποίο επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα στην πραγματική δόμηση

2. την φορολογική επιβράβευση ιδιοκτητών κτιρίων με πραγματικά πράσινα κριτήρια μέσω φοροελαφρύσεων για τα "φιλικά προς το περιβάλλον" κτίρια (ΚΙΝΗΤΡΟ) πριμοδοτώντας έτσι την ύπαρξη/κατασκευή ημιυπαίθριων Αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί και με την ενεργειακή αξιολόγηση των κτιρίων που θα γίνεται σε λίγα χρόνια σύμφωνα με τα πρότυπα της ΕΕ.

Έτσι, αφενός το κράτος θα δεχόταν την επί 25ετίας ευθύνη του για την διαιώνιση μίας άθλιας νομοθεσίας, χωρίς να μεταβιβάσει πάλι το κόστος στον πολίτη, ενώ θα μπορούσε μετά δικαίως να απαιτήσει εξωφρενικά πρόστιμα για όποιον δεν συμμορφωθεί. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να εισπράξει € από την “τακτοποίηση/νομιμοποίηση” - το είδαμε.

Πρακτικά, ο πολίτης θα δήλωνε τον κλεισμένο ημιυπαίθριο, χάνοντας τις φοροελαφρύνσεις που θα δίνονταν σε όσους δεν τον έχουν κλείσει. Κίνητρο για να το κάνεις; Μηδενικό κόστος έναντι υπέρογκου προστίμου αν το αποκρύψεις. Νομική τακτοποίηση σε όλα τα επίπεδα και δίκαιη ρύθμιση δεδομένου ότι η αρχική του 86 ήταν εξαρχής ελαττωματική για να μην την χαρακτηρίσω δόλια. Εξουδετερώνεις το πρόβλημα στην ρίζα του και για τα προηγούμενα χρόνια και για το μέλλον, σαν ένα κράτος που παροτρύνει, δεν τιμωρεί.

Τέλος μία υποσημείωση για τα τετραγωνικά των υπογείων, στο ίδιο πνεύμα. Αν ο στόχος είναι ο περιορισμός του όγκου μίας οικοδομής ας σταματήσουν την παρωχημένη λογική των παλαιοτέρων με το τι κάνει ο καθένας στο κτίριο του - δεν είναι συνέταιρος το κράτος. Ας χρησιμοποιήσει ο ιδιοκτήτης και την σοφίτα και το υπόγειο και το πατάρι... Δεν του πέφτει λόγος του κράτους η εσωτερική διαμόρφωση ενός κτιρίου, εφόσον ο όγκος (η επιβάρυνση του αστικού τοπίου) είναι ο πραγματικός στόχος. Η όποια ενεργειακή ή άλλη επιβάρυνση χρεώνεται μέσω ΕΥΔΑΠ/ΔΕΗ/ΤΑΠ κλπ. Το μόνο που χρειάζεται είναι η ρύθμιση για να υπάρξουν αληθινές προδιαγραφές ασφαλείας σε περίπτωση πυρκαγιάς, σεισμού, καθώς και αερισμού του χώρου.

Αν αποφάσιζαν να προχωρήσουν σε μία τέτοια λογική, πέρα από την "ένεση" που θα έδιναν στην οικοδομή και την οικονομία, μία τέτοια κατεύθυνση θα ήταν φιλελεύθερη (από κοινωνική σκοπιά όχι οικονομική/αγοράς), ενώ συγχρόνως θα ακύρωνε πάμπολλες εστίες διαφθοράς.

Τρόπος υπήρχε λοιπόν - έλειψε η θέληση. Και ο ρεαλισμός. Εξ ου και η επαναφορά της ρύθμισης Σουφλιά που κατακεραύνωναν προεκλογικά.

Υ.Γ.: οι 6 μήνες που είχε παγώσει η ρύθμιση Σουφλιά, δεν επαρκούσαν σύμφωνα με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ κ.Παπουτσή, για να μπει το νομοσχέδιο σε δημόσια διαβούλευση.

Σχετικά:

Πολιτης: Ημι-υπαίθριοι εκβιασμοί

Πολιτης: Ημιυπαίθρια απογοήτευση

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ | Στα 232 ευρώ η ελάχιστη αμοιβή των Μηχανικών

(Σχέδιο από το The American Institute of Architects)