Eurogroup 21/02/2012

του Γιώργου Προκοπάκη


Στις 27/10/2011 η Ευρωζώνη αποφάσισε την παροχή του 2ου πακέτου στήριξης προς την Ελλάδα. Βασικός στόχος ήταν η μείωση του ελληνικού χρέους στο θεωρούμενο ως βιώσιμο 120% του ΑΕΠ το 2020. Το πακέτο προέβλεπε (α) τη μείωση του ελληνικού χρέους κατά €100 δισ ως «συμβολή του ιδιωτικού τομέα» μέσω του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων (PSI+), (β) την παροχή νέου δανείου €130 δισ (συνολικά περίπου €168 δισ με τα υπόλοιπα του Μνημονίου 1), (γ) την εφαρμογή σειράς δομικών αλλαγών στην ελληνική οικονομία και το δημόσιο ώστε η χώρα να μπορέσει να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της.

Τι αποφασίσθηκε στις 21/2/2012

Από τις 27/10/2011 μεσολάβησαν πολλά τα οποία έκαναν ακόμη πιο δυσχερή την ελληνική θέση. Η έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους της τρόικας (15/2/2012) υπεδείκνυε ότι με τις νέες συνθήκες, ο στόχος χρέους 120% του ΑΕΠ το 2020 ήταν ανέφικτος, ακόμη και εάν το πρόγραμμα μπορούσε να εκτελεσθεί κατά γράμμα. Στο Eurogroup επαναβεβαιώθηκε η επιθυμία των εταίρων, έστω και με βαριά καρδιά, να συνεχίσει η Ελλάδα την ευρωπαϊκή της πορεία και ελήφθησαν τα μέτρα που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη – αρκεί βέβαια η Ελλάδα να κάνει από τη μεριά της ό,τι απαιτείται.

Η φιλοσοφία της απόφασης

Η φιλοσοφία της απόφασης της 21/2/2012 είναι λίγο-πολύ η ίδια με αυτήν των αποφάσεων των συνόδων κορυφής της 21/7 και 27/10:

Παρέχεται στην Ελλάδα μια περίοδος δέκα ετών με μειωμένες απαιτήσεις εξυπηρέτησης (και πρακτικώς μηδενικές) αναχρηματοδότησης του χρέους της, ώστε να γίνουν όλες οι απαραίτητες αλλαγές και να ορθοποδήσει η χώρα.

Το πρόσθετο στοιχείο της τελευταίας απόφασης είναι η περαιτέρω ελάφρυνση όλων των απαιτήσεων εξυπηρέτησης του χρέους μέχρι το 2015, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα πρόσθετα προβλήματα της παρατεινόμενης ύφεσης και του δυσμενούς διεθνούς περιβάλλοντος.

Οι λεπτομέρειες της απόφασης

Το 2ο πακέτο στήριξης ήταν πάντα ένα και ενιαίο, με δύο συστατικά: το PSI και το δάνειο. Ό,τι περισσότερο μπορούσε να εξοικονομηθεί από το PSI, τόσο περισσότερα χρήματα θα μπορούσαν να προστεθούν στα «φρέσκα» €130 δισ του δανείου.

Η μείωση του χρέους

Το PSI κατέληξε σε κούρεμα των ιδιωτών δανειστών 53.5%. Με την υποστήριξη της Ευρωζώνης η Ελλάδα προχωράει στην εισαγωγή ρητρών συλλογικής δράσης (CAC) στη νομοθεσία της, ώστε είτε υπό την απειλή είτε από την ενεργοποίησή τους, η συμμετοχή εθελοντική ή «αναγκαστικά εθελοντική» να φθάσει πρακτικά το 100%. Αυτό αντιστοιχεί σε διαγραφή χρέους περίπου €107 δισ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην ιστορία!

Από το απομένον χρέος προς τους ιδιώτες (σύνολο περίπου €100 δισ), €70 δισ ανταλλάσσονται με ομόλογα μακράς ωρίμανσης (λήξης) με χαμηλό επιτόκιο και €30 δισ αναλαμβάνονται από τον EFSF με χρήματα από τη δανειακή σύμβαση των €130 δισ. Το επιτόκιο των νέων ομολόγων κλιμακώνεται από το απίστευτα χαμηλό 2% μέχρι το 2015, στο 3% μέχρι το 2020 και 4.3% εφεξής. Στο μακροπρόθεσμο επιτόκιο προστίθεται ένα μικρό ποσοστό σε περίπτωση που η Ελλάδα πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης πέραν των προβλεπομένων από την τρόικα. Κατά μέσο όρο μέχρι το 2042 το επιτόκιο διαμορφώνεται στο 3.65% - τα ελληνικά ομόλογα πριν το κούρεμα έχουν μέσο επιτόκιο περίπου 4.6% (και για τη διπλάσια ονομαστική αξία).

Στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους συμμετέχουν εμμέσως η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης με τα ελληνικά ομόλογα που αγόρασαν για να στηρίξουν την ελληνική αγορά ομολόγων, κατανέμοντας τα «κέρδη» τους (διαφορά ονομαστικής τιμής και τιμής κτήσης) στις κυβερνήσεις οι οποίες με τη σειρά τους θα τα παράσχουν στην Ελλάδα. Με το σχήμα αυτό επιτυγχάνεται περαιτέρω μείωση του ελληνικού χρέους (ο χρονικός ορίζοντας δεν είναι σαφής) περίπου €20 δισ.

Το σημαντικό στη μείωση του χρέους με τα επιτόκια που συμφωνήθηκαν είναι η ελάφρυνση του προϋπολογισμού, δηλαδή είτε η άρση της ανάγκης λήψης πρόσθετων (υφεσιακών) μέτρων είτε η απελευθέρωση πόρων για άλλους σκοπούς, π.χ., αναπτυξιακούς. Ειδικά για την περίοδο μέχρι το 2015, οι απαιτήσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους (τόκοι) μειώνονται κατά €7.2 δισ περίπου ή 3.3% του σημερινού ΑΕΠ – κάθε χρόνο! Ο προϋπολογισμός 2012 εκπονήθηκε με πρόβλεψη μείωσης τόκων κατά €5 δισ.

Το δάνειο των €130 δισ (που είναι €168 δισ)

Το δάνειο του 2ου πακέτου είναι €130 δισ στα οποία θα πρέπει να προστεθούν τα υπόλοιπα του Μνημονίου 1 περίπου €38 δισ, σύνολο €168 δισ. Απ’ αυτά,

1. €30 δισ προορίζονται για το PSI
2. περίπου €15 δισ προορίζονται για ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους (π.χ., κάλυψη της πιθανής μη συμμετοχής εθελοντών στην ανταλλαγή ομολόγων)
3. περίπου €10 δισ προορίζονται για μετατροπή βραχυπρόθεσμου σε μακροπρόθεσμο δανεισμό
4. περίπου €12 δισ προορίζονται για αύξηση διαθεσίμων του Δημοσίου

Δηλαδή, ένα σύνολο περίπου €67 δισ δεν αποτελεί νέο χρέος, αλλά διευθέτηση παλαιού με καλύτερους όρους. Επιπροσθέτως, ένα ποσόν €30 δισ (ίσως έως €50 δισ) που προορίζεται για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι προσωρινό χρέος, δεδομένου ότι θα ανακτηθεί εντός πενταετίας. Επίσης, ένα ποσόν τουλάχιστον €12 δισ προορίζεται να καλύψει τα «φέσια» του ελληνικού δημοσίου (οφειλές από μη επιστροφή ΦΠΑ, προς κατασκευαστές, προμηθευτές, παλαιά χρέη  νοσοκομείων και τοπικής αυτοδιοίκησης).  Τα υπόλοιπα του γιγαντιαίου δανείου θα καλύπτουν τους τόκους και τα όποια ελλείμματα μέχρι το 2015.

Τι υποχρεώσεις αναλαμβάνει η Ελλάδα

Οι υποχρεώσεις της Ελλάδας είναι δύο ειδών:

• Οι άμεσα σχετιζόμενες με τα «λογιστικά», δηλαδή, (α) η δημιουργία ταμείου στο οποίο θα καταβάλλονται τα ποσά που αφορούν την ικανοποίηση των δανειακών υποχρεώσεων, (β) η ενσωμάτωση στη νομοθεσία της πρόβλεψης για ικανοποίηση των δανειακών υποχρεώσεων κατά προτεραιότητα, (γ) η αποδοχή «τεχνικής βοήθειας» από τους εταίρους ώστε να διασφαλισθεί η εκτέλεση του προγράμματος. Ας έχουμε υπ’ όψιν βέβαια ότι περισσότερο από το 75% του ελληνικού χρέους θα είναι οφειλή προς το δημόσιο 16 κρατών της Ευρωζώνης και προς το ΔΝΤ (το οποίο με όσα κακά και να του προσάπτονται δεν παύει να χρηματοδοτείται από 170 χώρες του πλανήτη).
• Οι υποχρεώσεις της έναντι της Ευρωζώνης, δηλαδή, η ραγδαία μεταρρύθμιση του συνόλου του δημόσιου τομέα, η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της  χώρας  με την απελευθέρωση της οικονομίας από τα πελατειακά δεσμά του κράτους-πατερούλη – και βεβαίως η πιστή τήρηση των προβλέψεων του Μνημονίου 2 όπως ψηφίστηκε στις 12/2.

Επίλογος

Με την απόφαση της 21/2/2012 διασφαλίσθηκε το ένα σκέλος της εξίσωσης της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Οι εταίροι προσφέρουν ένα πλαίσιο στο οποίο μπορεί να κινηθεί η Ελλάδα ώστε σε περίπου δέκα χρόνια να καταφέρει να απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να συμβαδίσει με την υπόλοιπη Ευρώπη. Το άλλο σκέλος της μακροπρόθεσμης παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ αφορά την ικανότητα και προσήλωσή μας, κινούμενοι στο πλαίσιο αυτό, να επιτύχουμε τους στόχους του προγράμματος. Τώρα πια είναι δική μας υπόθεση!

source

Μπροστά, σήμερα.

Αθήνα, 12.02.2012

α. Η «γενιά της Ευρώπης» χρειάζεται να μιλήσει

Σήμερα η Βουλή των Ελλήνων θα ψηφίσει ή θα απορρίψει τη νέα δανειακή σύμβαση. Το δίλημμα έχει τεθεί και δεν είναι προσχηματικό. Είναι πραγματικό και αφορά όλους μας.Είτε θα συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα των επίπονων αλλαγών μέσα στην Ευρώπη, με κόστος, αλλά με δυνατότητες ή θα βρεθούμε στην τριτοκοσμική τροχιά της δραχμής και θα γυρίσουμε δεκαετίες πίσω. Σήμερα αποφασίζουμε για το ποιοί είμαστε, που ανήκουμε, που θέλουμε να πάμε και πώς θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια.

Υπάρχει μια γενιά, την οποία προκλητικά επικαλούνται όλοι, πάνω στην οποία συστηματικά βυσσοδομούν κυρίως οι παλαιότερες γενιές, ενώ η ίδια δεν εκφράζεται συγκροτημένα στο δημόσιο διάλογο. Είναι η γενιά όσων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, όταν η χώρα μας έκανε τα πρώτα της βήματα στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Είναι η γενιά με την καλύτερη μόρφωση και τυπικά προσόντα που έζησε ποτέ στη χώρα, η οποία «φέρει» ένα σημαντικό προνόμιο και κεκτημένο: την Ευρώπη. Είναι η δική μας γενιά. Για εμάς, η Ευρώπη είναι κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Βρίσκεται στις υποδομές μας, στην οικονομία μας, στο κράτος, στον πολιτισμό, στις σπουδές μας, στο περιβάλλον. Πήραμε το πρώτο μας χαρτζιλίκι σε δραχμές, αλλά τα πρώτα μας χρήματα τα αποκτήσαμε σε ευρώ. Δε θυμόμαστε πια πόσα ευρώ είναι «ένα πεντοχίλιαρο» κι έχουμε φίλους στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη και στο Άμστερνταμ. Δεν ασπαζόμαστε συνομωσίες, δεν πιστεύουμε ότι μας "χρωστάνε", ούτε ότι είμαστε περιούσιος λαός. Πιστεύουμε όμως στις δυνατότητές μας, αλλά και στο ότι η Ευρώπη είναι το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε. Είναι ο σταθερός μοχλός μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στη χώρα μας, ο ειρηνοποιός σε μια ταραγμένη γειτονιά. Είναι μια κοινότητα που έχει ωφελήσει την Ελλάδα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά.

Και όμως. Είμαστε η πρώτη γενιά μεταπολεμικά που δε ζει με την προσδοκία μιας καλύτερης πραγματικότητας. Οι έννοιες της απόκτησης ιδιοκτησίας, της περιουσίας, της αποταμίευσης, της σταθερής εργασίας, της ασφάλειας, της δημιουργίας οικογένειας είναι πλέον για την πλειονότητα των νέων απόμακρες και πιθανά απραγματοποίητες. Ταυτόχρονα, βλέπουμε τους εργοδότες μας στον ιδιωτικό τομέα να συλλαμβάνονται για χρέη στο Δημόσιο. Πολλούς στο Δημόσιο να συνεχίζουν ατάραχοι τον καταστροφικό τους λήθαργο ή να εμποδίζουν τους λίγους ευσυνείδητους να κάνουν το καθήκον τους. Την ίδια στιγμή ακούμε συνομήλικούς μας να φωνάζουν να «καεί η Βουλή» ή να υιοθετούν εύκολα συνθήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου, να υψώνουν τείχη σε αλλαγές, για τις οποίες θα έπρεπε να είμαστε μπροστάρηδες, να ενδίδουν καθημερινά σε έναν ξεπερασμένο από τις εξελίξεις ιδεολογικό αγώνα, που νομιμοποιεί την ανομία και μας γυρίζει πίσω, όταν το ζητούμενο είναι η φυγή προς τα εμπρός.  Τελικά, να κοινωνούν έναν διογκούμενο δηλητηριώδη λαϊκισμό που περιθωριοποιεί την κοινή λογική, την ψυχραιμία, τον τεκμηριωμένο λόγο, το σχεδιασμό, τη συνεργασία, την πολιτική πράξη. Είναι αναμενόμενο. Σε αυτό το περιβάλλον ζούμε. Αυτά είναι τα πρότυπα και οι πρακτικές που κληροδοτούν οι προηγούμενες γενιές στη δική μας. Σαφέστατα, δεν έχουμε τεκμήριο αθωότητας. Όμως αποποιούμαστε αυτήν την αχρείαστη κληρονομιά.  

β. Η κρίση έχει ταυτότητα

Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις για το πως φτάσαμε ως εδώ. Δεν ζούσαμε στον επίγειο παράδεισο ούτε βρισκόμαστε στο περιθώριο. Η κρίση βρήκε τη χώρα ανοχύρωτη και απροετοίμαστη σε επίπεδο εξουσίας, οικονομίας, κοινωνικών δομών και κυρίως νοοτροπίας. Λίγοι μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν με ειλικρίνεια την είσοδό μας σε μια σκληρή πραγματικότητα. Και ακόμα λιγότεροι μπόρεσαν να ακούσουν, αφού οι φωνές του λαϊκισμού και της αντίδρασης ήταν πολλές και έβρισκαν εξίσου πολλούς πρόθυμους αναμεταδότες. Όπως συμβαίνει κάθε φορά που το μαχαίρι μπαίνει στο κόκκαλο και απειλούνται τα βολικά προνόμια εντός και δορυφορικά του κράτους.

Τα άκρα απειλούν να ορίσουν το δημόσιο διάλογο. Ο κρατισμός ονομάζεται κοινωνική ευαισθησία. Η διάλυση της πόλης που ζούμε ονομάζεται δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Ο αποκλεισμός δημοσίων υπηρεσιών θεωρείται «αντίσταση στην εξουσία». Θεσμικοί παίκτες υπερασπίζονται τη μη εφαρμογή νόμων και την αναπαραγωγή ενός συστήματος δικαιοσύνης, που πλέον δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας μας. Η ανομία και η ατιμωρησία  ονομάζονται «νομική παράδοση» στο θέατρο των δήθεν υπερασπιστών της συνταγματικής νομιμότητας. Οι ανορθολογικές και οι αντιευρωπαϊκές φωνές πληθαίνουν.

Βλέπουμε καθαρά τα διαχρονικά ελλείμματα της πολιτικής όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Βλέπουμε καθαρά τη μυωπική στάση της σημερινής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα εγχώρια λάθη της τελευταίας κρίσιμης διετίας: στην απουσία σύνδεσης ύφεσης και στόχων, στο αναπτυξιακό έλλειμμα, στις οριζόντιες και άδικες περικοπές εισοδημάτων, στην ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές αλλαγές γρήγορα και αποτελεσματικά. Και προκαλεί τη λογική και τη μνήμη μας η υποκρισία μερικών αποτυχημένων διαχειριστών του μνημονίου που σήμερα το λοιδωρούν και το δαιμονοποιούν.

γ. Νέες συλλογικότητες χωρίς ψευδαισθήσεις

Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν κοινωνικές συμμαχίες και ηγέτες. Σήμερα οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε νέες πολιτικές δυνάμεις που δεν ωραιοποιούν, δεν κρύβονται, δεν στρογγυλεύουν, αλλά υπερβαίνουν την παλαιά πολιτική και τα κόμματά της. Τώρα όσο ποτέ ένα μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς νιώθει την ανάγκη να πάρει το λόγο και να εκτονώσει δημιουργικά την αντίθεσή του απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Είναι μια αρχή μιας νέας συλλογικότητας που θα μας οδηγήσει σύντομα σε μια νέα κοινωνική και πολιτική οργάνωση. Η συζήτηση είναι πλέον ανοιχτή και τα τείχη έχουν πέσει. Όσοι περισσότεροι έλθουμε κοντά γιατί μας ενώνει το εφικτό, όσοι περισσότεροι βλέπουμε ευκαιρίες να δημιουργήσουμε, όσοι περισσότεροι απαντάμε πειστικά απέναντι στο οργανωμένο μπλοκ της άρνησης, της μετριοκρατίας και της απομόνωσης, τόσο αυξάνουμε την πιθανότητα να έλθουν στο φως και να ενεργοποιηθούν άξιοι πολίτες. 

δ. Η παραμονή στην Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη. Άμεσες ενέργειες.

Δε διανοούμαστε μια Ελλάδα αφημένη κυριολεκτικά στις εμπνεύσεις και ορέξεις  των σημερινών πολιτικών πρωταγωνιστών του μεταπολιτευτικού δράματος. Η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη. Η διεθνής απομόνωση, η φτώχεια, η στασιμότητα και η ανασφάλεια που αυτή θα επιφέρει είναι απευκτέες. Η μάχη πρέπει να δοθεί και θα δοθεί μέσα στην Ευρώπη. Ο δρόμος είναι ένας: δουλειά, δημιουργία, ευθύνη, φαντασία, κοινή λογική, έλεγχος, διαφάνεια, λογοδοσία, δημοκρατία, συμμετοχή, ποιότητα, ουσία.

Σήμερα, προέχει να ψηφισθεί και να υλοποιηθεί η νέα δανειακή σύμβαση. Δεν υποστηρίζουμε ότι το νέο Μνημόνιο είναι πανάκεια για τη χώρα. Περιέχει μέτρα που μας βρίσκουν αντίθετους, όπως για παράδειγμα η μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Περιέχει όμως  και ευεργετικές διατάξεις για αλλαγές στο κράτος, τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, την ενίσχυση του ανταγωνισμού τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης. Ας είμαστε ρεαλιστές. Η νέα σύμβαση μπορεί να αποτελέσει την τελευταία πράξη μιας περιόδου ανασφάλειας και αβεβαιότητας και την απαρχή μιας νέας δύσκολης προσπάθειας, χωρίς όμως ψευδαισθήσεις. Μιας περιόδου αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και σκληρής δουλειάς. Μέσα στους επόμενους μήνες, προέχει να κερδίσει η χώρα μας την εμπιστοσύνη των εταίρων της, των διεθνών οργανισμών και των Ευρωπαίων φορολογουμένων που μας δανείζουν.

Αυτό είναι εφικτό με την αναγκαία παράταση ζωής στη σημερινή κυβέρνηση και τη στήριξή της από τα κόμματα χωρίς τυχοδιωκτισμούς, ώστε να υλοποιηθούν οι βασικές μεταρρυθμίσεις πριν από τις εκλογές και να εμπεδωθεί από όλους ότι στο εξής η συνεργασία είναι μονόδρομος. Είναι εφικτό – τώρα και στη συνέχεια -  με την άμεση και αποφασιστική προώθηση αλλαγών που «χτυπούν» την κομματοκρατία στον πυρήνα της, δηλαδή ένα νέο αναλογικότερο εκλογικό σύστημα με κατάτμηση των μεγάλων περιφερειών, ένα νέο πλαίσιο για τη χρηματοδότηση των κομμάτων και την αποφασιστική μεταρρύθμιση των δομών και της λειτουργίας του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, ώστε να έλθουν γρήγορα δίκαια αποτελέσματα στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του ανοίγματος τομέων της οικονομίας και στην απονομή της δικαιοσύνης.

Με την παρέμβασή μας κάνουμε μια αρχή. Φιλοδοξούμε να καταθέτουμε τις προτάσεις μας, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας πολιτικής κοινότητας που αγκαλιάζει τη δυναμική Ελλάδα. Αυτήν που γνωρίζει τι σημαίνει «παράγω», «δημιουργώ», «μορφώνομαι», «αγωνιώ», «αναζητώ», «σέβομαι», «συμμετέχω», «προσφέρω». Αυτήν που μπαίνει μπροστά για να πάμε μπροστά στα δύσκολα. Χρειαζόμαστε μια ανάσα ελπίδας, εμπιστοσύνη και ουσιαστική επικοινωνία. Μπορούμε να τα κερδίσουμε.   

Υπογράφοντες

Κωνσταντίνος Αλεξάκος – Αρχιτέκτονας

Θανάσης Αργυρόπουλος – Πολιτικός Επιστήμονας

Παναγιώτης Βλάχος – Υπ. Δρ. Πολιτικής Επιστήμης/Σύμβουλος Πολιτικής

Βαγγέλης Βλάχος – Μηχανικός Υπογείων Έργων, MSc

Θανάσης Γκούγκλας - Πολιτικός Επιστήμονας/Μέλος G700

Ανδρέας Κανελλάκης – Ειδικος Διαπραγματευτης Β' Παραγωγων ΧΠΑ

Μάριος Θεμιστοκλέους – Γιατρός

Ξένια Καπόρη – Οικονομολόγος

Μαρία Καρακλιούμη - Πολιτική Αναλύτρια/Αντιπεριφερειάρχης Αττικής

Βασίλης Κ. Καραμητσάνης – Δικηγόρος

Νίκος Κασκαβέλης – Δικηγόρος

Θανάσης Κοντογεώργης – Δικηγόρος

Χριστίνα Κόκοτα – Πιανίστρια Εθνικού Ωδείου

Μιχάλης Λούπης – Δημοσιογράφος

Νίκος Μαντζούφας - Πολιτικός Μηχανικός/Ειδικός Γραμματέας Συμπράξεων Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα

Αντώνης Μαρκόπουλος -  Δρ. Ηλ. Μηχανικος/Ειδικός Γραμματέας Ψηφιακού Σχεδιασμού

Δήμητρα Μαυράκη – Περιβαλλοντολόγος, MSc

Ρόζα Μόνου – Σύμβουλος Επικοινωνίας

Ευάγγελος Ντηνιακός – Δικηγόρος

Αντώνης Οικονόμου - Δρ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

Κωνσταντίνος Πλατίτσας – Δικηγόρος

Λαμπρινή Ρόρη – Υπ. Δρ. Πολιτικής Επιστήμης, Université Paris I, Sorbonne

Άκης Σκέρτσος - Σύμβουλος Πολιτικής Επικοινωνίας

Μιχάλης Στάγκος – Επιχειρηματίας

Τάσος Συκάκης – Διεθνολόγος/Σύμβουλος Επικοινωνίας

Στράτος Τάκης – Πολιτικός Επιστήμονας

Αλέξανδρος Χατζόπουλος – Δικηγόρος

source


Forward Greece Today Petition | GoPetition

Υπάρχουν όρια κ. Κέζα, και αυτή τη φορά τα ξεπεράσατε.

Πάμε να δούμε λίγο το άρθρο της Λώρη Κέζα, "Ο συνήγορος των αστέγων"; Γραμμή προς γραμμή; 

Υπάρχουν άνθρωποι που ταΐζουν τα αδέσποτα σκυλιά, υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν φόλες. Ας το αναγνωρίσουμε ως σύγκρουση πολιτισμών και ας φανταστούμε τι θα έκανε ο δήμαρχος Αθηναίων αν έβρισκε στο χιόνι μια χαρτόκουτα με κουτάβια. 

Σκηνή 1η: άστεγοι και κουτάβια, στο ίδιο... "χαρτόκουτο" κατά την κ. Κέζα, στα πλαίσια κάποιας νεο-ευαισθησίας να υποθέσω. 

Δεν μπορούμε να επεκτείνουμε περισσότερο τον συλλογισμό για τον απλούστατο λόγο ότι ο κ. Γ. Καμίνης είναι δικηγόρος και μάλιστα καλός. Θα μας σύρει στα δικαστήρια κι άντε να ξεμπλέξουμε. Κάτι θα βρει αν τον πειράξουμε – συκοφαντία θα είναι, έγκλημα Τύπου θα είναι, πάντα κάτι υπάρχει. 

Σκηνή 2η: ο Καμίνης σε ρόλο δικομανούς. Καλό θα ήταν να μας πει τι εννοεί. Εκτός αν αναφέρεται σε υποθέσεις που σχετίζονται με την διαφάνεια στον Δήμο της Αθήνας, βλέπε το σκάνδαλο των 500,000€ μόνο από τα hot-dog μίας χρονιάς σε ένα άλλο Κυλικείο - αυτό της Τεχνόπολις επί Ιγνατίου και Κακλαμάνη. Ή μήπως την υπόθεση του ΚΥΑΔΑ, που ο ίδιος ο Δήμαρχος οδήγησε στον εισαγγελέα;

Να, με τους άστεγους ξεπέρασε τον εαυτό του. Μπήκαν στο άδειο καφενείο του Πνευματικού Κέντρου για να ζεστάνουν το κοκαλάκι τους και ο Δήμος τους εκδικήθηκε καταθέτοντας μήνυση για κλοπή ηλεκτρικού ρεύματος. Ας μην γελιόμαστε, το πρόβλημα δεν ήταν η κιλοβατώρα. Το πρόβλημα ήταν η πρωτοβουλία των ανθρώπων που φοβήθηκαν ότι θα πάνε σαν το σκυλί στο αμπέλι.

Σκηνή 3: βλ. σκηνή 6 - την κλιμάκωση.

Καταλαβαίνουμε την αγωνία του δημάρχου. Έκανε μια καλή προετοιμασία για τους άστεγους, άνοιξε γυμναστήρια κι άλλους χώρους, τύπωσε αφίσες με τα τηλέφωνα όπου πρέπει να απευθύνονται οι Αθηναίοι, έπιασε από κοντά την Εκκλησία για το συσσίτιο. Νοιάστηκε, οργανώθηκε – και τούτη τη φορά και στα προηγούμενα μεγάλα κρύα. 

Σκηνή 4: πρώτη αληθινή στιγμή σε αυτή την οπερέτα εμπάθειας. Ίσως για να στηρίξει αυτήν που ακολουθεί:

Πλην όμως οι άστεγοι δεν χωρούν στις αίθουσες που προβλέπονται. Εκείνοι που ζουν από καιρό στα παρτέρια μεταξύ Νομικής Σχολής και Πνευματικού Κέντρου δεν πήγαν στα θερμαινόμενα κέντρα υποδοχής. 

Σκηνή 5: δυστυχώς είναι ψέμματα. Μακάρι να είχαν γεμίσει οι προσφερόμενοι χώροι, και να έπρεπε ο Δήμος να ανοίξει και άλλους. Δυστυχώς, και πάλι δυστυχώς, οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο, δεν πείθονται να χρησιμοποιήσουν τις υποδομές. Και ενέργειες σαν την προχθεσινή κατάληψη τους κάνουν ακόμα πιο δύσπιστους προς ένα κράτος που δεν μέλησε επαρκώς, ίσως και τότε που ακόμα είχαν σπίτια δικά τους μερικοί από αυτούς.

Παρανόμησαν, σπάζοντας μια πόρτα και κάνοντας κατάληψη σε δημόσιο κτήριο. Διεκδίκησαν να κρατηθούν στη ζωή (ακούστηκε ότι ένας από αυτούς, εξαρτημένος, πέθανε από την παγωνιά). 

Σκηνή 6: η τραγική κορύφωση μίας ανάλγητης δημοσιογραφίας της πεντάρας. Ο νεκρός, εάν επαληθευτεί νεκρός, ήταν στο νοσοκομείο Γεννηματά. 

Όσοι έχετε ακόμα το κουράγιο, συνεχίστε να διαβάζετε. Κάποια στιγμή πρέπει να έχουν όλοι όρια. Ειδικά όσοι λειτουργούν σε θέση ευθύνης, όπως είναι η θέση δημοσιογράφου σε έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας. 

Το πρόβλημα λοιπόν για τον δήμαρχο δεν είναι ούτε η κιλοβατώρα ούτε η κλειδωνιά. Το πρόβλημα είναι ότι οι πεινασμένοι έκαναν ένα αποφασιστικό βήμα. Αν ο δήμαρχος επέτρεπε την κατάληψη υπήρχε φόβος να ξεθαρρέψουν, να αρχίσουν να μπουκάρουν σε άδεια γραφεία, σε άδεια μαγαζιά, σε άδεια σπίτια. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τις συνθήκες: χιόνιζε, άνθρωποι κοιμόντουσαν στον πάγο, υπήρχε δίπλα αδειανό καφενείο, μπήκαν μέσα. 

Σκηνή 7η: η λεπτομέρεια που διέφυγε της Λ.Κ.: οι άστεγοι που δεν σύρονται από σκλαβέμπορους ευαισθησίας, αλλά πραγματικά μένουν γύρω από το Πνευματικό Κέντρο, γνωρίζουν καλά το κυρίως κτήριο, αφού το χρησιμοποιούν καθημερινά, κυρίως για τις τουαλέτες του.

Επειδή αυτό δεν ευσταθεί ως πολιτικό αφήγημα, αποδίδονται σκοπιμότητες σε «αλληλέγγυους». Έτσι αποκαλούνται πλέον οι γείτονες και οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες. Κάποιος που συμπαραστέκεται στον άστεγο έχει πολιτική σκοπιμότητα. Με την ίδια λογική έχει πολιτική σκοπιμότητα αυτός που αφήνει ξηρά τροφή στο πεζοδρόμιο: θέλει να σαμποτάρει τα προγράμματα περίθαλψης αδέσποτων του Δήμου. Η αλήθεια είναι ότι για να κάνει κάποιος αυτήν την περίπλοκη πολιτική σκέψη (περί «υποκινητών») πρέπει να έχει φάει για πρωινό κάμποσο μπέικον με αυγά, να έχει φορέσει ορειβατικό τζάκετ, γάντια fleece, και να έχει οδηγήσει υβριδικό suv για να πάει στην καλοπληρωμένη του δουλειά. Για να μιλήσει κάποιος περί «υποκινητών» πρέπει να βλέπει τους άστεγους μόνο στις εκπομπές του Θεοδωράκη και να διαβάζει τις στατιστικές από πίνακες οργανώσεων που βιοπορίζονται από το πρόβλημα των αστέγων. Εκ τους σύνεγγυς σφίγγεται η καρδιά. Δεν ισχύει για όλους, το είπαμε. Εδώ κάποιοι συνάνθρωποί μας βάζουν τα κουτάβια σε νάιλον σακούλες και τα πετούν στους βολικούς κάδους του Δήμου Αθηναίων.

Επίλογος:  ένα συνονθύλευμα αποτελούμενο από την σύγχυση της δημοσιογράφου περί αδέσποτων και αστέγων, με μία ισχυρή δόση κομπλεξισμού προς μη ρυπογόνα οχήματα (για την ενημέρωση σας, του δημάρχου είναι υβριδικό μεν, 1400άρι Prius δε - όχι SUV), και κάποιου παλαιοκομμουνιστικού ταξικού(;) μίσους. Πως λέμε για τους φασίστες με τους "ξένους"; Αυτό, αλλά σε πιο sic εκδοχή. Πιο "αριστερά" βρε παιδί μου.

Για να τελειώνουμε, είτε υπηρετείτε δικά σας πάθη κ. Κεζα είτε αυτά τρίτων φροντίστε σας παρακαλώ να έχετε τα στοιχεία ενός ζητήματος. Ειδικά αν αυτό αφορά το δράμα κάποιων συνανθρώπων μας. Έτσι, για να μην βγάζουμε τα συκώτια μας όταν, για κακή μας τύχη, πέσουμε πάνω σε κάποιο πόνημα σας.

ΥΓ: οι απόψεις μου είναι προσωπικές, και δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση κανένα άλλο, φυσικό ή νομικό πρόσωπο.

ΥΓ2: μέχρι σήμερα έχω αποφύγει την χρήση του blog μου για θέματα που άπτονται των καθηκόντων μου στο Δήμο. Συγχωρέστε μου αυτή την εξαίρεση.