18.11.12

Ένα βήμα πίσω


Αγαπητοί εκπρόσωποι της γενιάς της Μεταπολίτευσης

Κάντε το γενναίο βήμα. Ένα βήμα πίσω. Αποδεχτείτε πρώτοι την κόπωση σας, κόπωση του ατομικού και συλλογικού αγώνα που κάνατε μέχρι σήμερα. 

Δεν είναι παραίτηση - κάθε άλλο. Είναι κίνηση θαρραλέων. Αποδεχτείτε την αλλαγή που πρέπει να γίνει, με σημερινά δεδομένα που ενδεχομένως να μην έχετε παρακολουθήσει. Με δεδομένα που σίγουρα δεν μπορείτε να συμπεριλάβετε στον σχεδιασμό που πρέπει να γίνει.

Δεν είναι εν ζωή θάνατος, μην το δείτε λάθος· αλλά η εποχή σας έχει παρέλθει. Οι ρίζες που διαφυλάσσετε δεν σάς χρειάζονται - είναι ρίζες, αυτή είναι η φύση τους. Η εποχή έχει σχεδόν ξεπεράσει τους σημερινούς σαραντάρηδες, εμάς που μεγαλώσαμε στην ευημερία της φούσκας. Εμάς που πρέπει επίσης να κάνουμε ένα τεράστιο βήμα πίσω σε όσα μας υποσχεθήκατε στην θολούρα της Μεταπολίτευσης.

Υπάρχει ρόλος, και είναι στο χέρι σας να τον αποδεχτείτε και να τον συνδιαμορφώσετε, αλλά κάντε το βήμα πίσω. 
Προσπεράστε ακόμα και εμάς, παραδώστε το στους σημερινούς 25άρηδες. Η ευθύνη άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος ωρίμανσης. Κι όσο πιο γρήγορα τις “φορτώσετε” στους επόμενους, τόσο πιο γρήγορα θα αντεπεξέλθουν με την προσαρμοστικότητα και την ευελιξία της ηλικίας τους.

Ο ευνουχισμός διαμέσου των “νεολαιών” των κομμάτων που φτιάξατε είναι καταστροφικός. Δεν είναι εργαστήρια παραγωγής πολιτικής (βλέπε Σκανδιναβικά κόμματα) αλλά ψυγεία άεργων και, ως τέτοια, εκκολαπτήρια παρασίτων. Μόνο η ευθύνη ωριμάζει, μόνο η ευθύνη δημιουργεί συνειδήσεις. Η ευθύνη που κρατάτε στα χέρια σας εδώ και δεκαετίες και αρνείστε να μοιραστείτε και επιτέλους να παραδώσετε ως οφείλετε στους επόμενους.

Κατανοητό ότι αισθάνεστε την ματιά σας να είναι αυτή ενός 20άρη, αλλά δεν είμαστε ούτε στο 1960, ούτε στο 1970, ούτε στο 1980. Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ από τότε.
Σε χώρες με θεσμικές λειτουργίες αιώνων η αλλαγή φρουράς είναι μέρος της λειτουργίας μέσα από τους ίδιους τους θεσμούς. Σε άλλες χώρες, όπως η Σλοβακία, όπου οι θεσμοί δεν το προέβλεπαν η αλλαγή έγινε από μόνη της - οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν τα εργαλεία για να λειτουργήσουν στο νέο κόσμο.

Στην Ελλάδα, η αλλαγή φρουράς σημαίνει ή κληρονομικό δικαίωμα (δείτε το σημερινό κοινοβούλιο και την συντηρητική παράταξη), ή παιδιά του κομματικού σωλήνα: τα άβουλα πειθήνια παράσιτα για τα οποία έχετε την αποκλειστική ευθύνη.

Η αλλαγή δεν θα έρθει Deus ex machina, θέλει πρόσωπα. Πρόσωπα που δεν θα έρθουν ποτέ αν δεν δημιουργήσετε κενό με την απουσία σας. Η εναλλακτική είναι η σύγκρουση - το τελευταίο που χρειαζόμαστε σε καιρό κρίσης, αλλά αναπόφευκτο αν δεν υπάρξει άλλος τρόπος.

Θα μου πείτε, έχεις πολλούς συνομήλικους με διάθεση εμπλοκής; Η απάντηση είναι “δεν ξέρω”. Είτε συνεχίσετε να αρνείστε την πραγματικότητα προσκολλημένοι στο χθες σας, είτε όχι, θα μάθουμε πολύ σύντομα. Γιατί το σημερινό έχει ημερομηνία λήξης που έχει παρέλθει προ πολλού.




Σχετικά:
One feature of Boomers was that they tended to think of themselves as a special generation, very different from those that had come before. In the 1960s, as the relatively large numbers of young people became teenagers and young adults, they, and those around them, created a very specificrhetoric around their cohort, and the change they were bringing about.[5] This rhetoric had an important impact in the self perceptions of the boomers, as well as their tendency to define the world in terms of generations, which was a relatively new phenomenon.

the typical Boomer feels nine years younger than his or her chronological age

Το καταλαβαίνω το άσμα, αλλά δεν κάνετε λίγο πιο κει τώρα; Γιατί μας βυθίσατε... "Εσείς... Του '60 οι εκδρομείς."http://bit.ly/m6XMJG

14.11.12

Απολύσεις με το Μεσοπρόθεσμο - μερικές διευκρινίσεις


Μερικές διευκρινίσεις για το τι σημαίνουν οι απολύσεις που έγιναν με το Μεσοπρόθεσμο:

1. δημιουργείται νέο τάγμα ομήρων: στο σχετικό άρθρο υπάρχει υπόσχεση μετάταξης και άρα άρσης καθεστώτος διαθεσιμότητας. Με ποιες διαδικασίες; Τις γνωστές, αυτές που περνάνε από προθαλάμους γραφείων.

2. απολύονται οι λάθος άνθρωποι: οι έχοντες πειθαρχικά και άλλα παραπτώματα δεν πρόκειται να υποστούν καμία συνέπεια από τις ψευτοαλλαγές του Μεσοπρόθεσμου.
Οι ΙΔΑΧ στο δημόσιο ήταν παιδιά κατώτερου θεού - συμβασιούχοι που μονιμοποιήθηκαν. Ήταν αυτοί που έβγαζαν τη δουλειά από την αρχή της εισόδου τους στο δημόσιο, και συνέχισαν, χωρίς καμία προοπτική ανέλιξης στην ιεραρχία.
Επελέγησαν ως ο εύκολος στόχος - το πραγματικά κομματικό προσωπικό, αυτό που βασιζόταν στο "μπάρμπα στην Κορώνη”, αυτοί που είχαν πλάτες για να λουφάρουν (και ό,τι άλλο) έμειναν ανέπαφοι. Αναμενόμενο - είναι “σπλάχνα τους”.

3. η μη απασχόληση των αμειβομένων “σε διαθεσιμότητα” για περίοδο 12 μηνών, και η καταβολή του 75% της αμοιβής και των ασφαλιστικών εισφορών ΧΩΡΙΣ την δυνατότητα ημιαπασχόλησης τους από τον φορέα που τους πληρώνει είναι τουλάχιστον δυσνόητη. Ειδικά για όσους ξέρουν τα κενά παντού μετά τις συνταξιοδοτήσεις/αποχωρήσεις. Αλλά ουδείς μιλάει για αυτές που είναι περί τις 150,000 από το 2010. 

Αν το αναλύσετε με τους όρους της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, φανταστείτε ότι έρχεται κάποιος, σας αφαιρεί την μηχανοργάνωση, επιστρέφετε σε απλογραφικό, σας φορτώνει εκατοντάδες διαδικασίες ακόμα και για την προμήθεια ζάχαρης για τον καφέ σας, και μετά σας παίρνει τους υπαλλήλους που έβγαζαν τη δουλειά. Α ναι! Αυτά όλα, αφότου σας έχει πάρει τους senior managers - αυτούς που είχαν χτίσει τεχνογνωσία για δεκαετίες και ΗΞΕΡΑΝ τη δουλειά (εφεδρεία). Σωστά, θα έκλεινες.
Κι εγώ σου λέω να κλείσουν κάποια κομμάτια. Ξέρει κανείς ποια; Ποια έχουν ευκαιρίες, και ποια είναι μόνο βάρος; Το σχεδίασε κανείς; Δεν θέλει πολύ χρόνο - θέλει πολλή δουλειά. Και θέληση, που λείπει από το πολιτικό προσωπικό εφόσον (ορθώς) αντιμετωπίζουν μία τέτοια αλλαγή ως χαρακίρι.

Περαστικά μας, και θερμά συγχαρητήρια σε όποιον έγραψε αυτό το νομοσχέδιο. Οι γνώσεις του για τις ανάγκες και την λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, ειδικά την στιγμή που απαιτείται στροφή/εκσυγχρονισμός/μεταρρύθμιση/αλλαγή αντικειμένου [διαλέχτε - όλα αυτά το ίδιο είναι σε όποια φράξια κι αν ανήκετε] είναι λιγότερες και του τελευταίου Ρέππα.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: οι παραπάνω απόψεις είναι προσωπικές.

10.11.12

Η γενιά της Μεταπολίτευσης

Η γενιά της Μεταπολίτευσης και τα παιδιά της έζησαν πέρα από τις δυνατότητες τους, κουρσεύοντας το μέλλον των επόμενων.
Και τώρα αναφωνούν σύσσωμοι: έλεος!
Όχι μετανοημένοι, αλλά αμετανόητοι. Γιατί θέλουν να συνεχίσουν ως είχαν τα πράγματα.


[το παραπάνω είχε γραφτεί το 2010, αλλά δεν το είχα δημοσιεύσει. Δεν θυμάμαι πια γιατί.]

Translate