Δύο ώρες στην ουρά της ΔΕΗ

Σκέφτεσαι πολλά αν περάσεις ένα διωράκι στη ΔΕΗ χωρίς κινητό. Σκέφτεσαι ό,τι θες να χτυπήσεις τον αργόσχολο "ψηφοφόρο Αυτιά" (νέα κατηγορία στον κοινωνικό αυτοματισμό που ζω), ο οποίος έχει μετατραπεί σε ηχητικό ρύπο, χειρότερο του δημοσιογράφου - ήρωα. 

Έψαχνα να βρω την κάμερα που τον τραβάει όση ώρα ξεστόμιζε μισογύνικες, ρατσιστικές, εμπαθείς ανοησίες επί παντός, με εξειδίκευση το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων. Κορύφωσε δηλώνοντας συνταξιούχος του δημοσίου. 

Απ όσο μας πληροφόρησε, ήταν η τρίτη ουρά που επισκεπτόταν σήμερα. Από τις άλλες δύο έφυγε και "ήρθε εδώ για καλύτερα", αλλά "κι εδώ τα ίδια χάλια". Προθυμότατος κατά τα άλλα να παραχωρήσει την θέση του στην ουρά στον άμοιρο συζητητή του, μιας και δεν βιαζόταν - δεν είχε τι άλλο να κάνει και βαριόταν σπίτι. Αυτές οι ουρές είναι μια κάποια λύση για μερικούς τελικά - το είδαμε και το πρωί με τους συνταξιούχους του ΙΚΑ στην Καλλιθέα, με την ουρά να γυρνάει το τετράγωνο. 

Θα γίνει η νέα κατάρα: να βιάζεσαι να κάνεις δουλειά στην τράπεζα, και να σκάσεις τη μέρα του συνταξιούχου που πήγε για socializing/ναΤονΠάρειΗκάμερα/ναΒρίσει/οτιΝαΝαι...

Εκεί κάπου με χτύπησε: αυτοί ψηφίζουν. Πάντα! Πάνε από το πρωί, πριν ή μετά την εκκλησία. Εθισμένοι στην παραδοξολογία, τις εύκολες κουβέντες χωρίς νόημα, την αποφυγή κάθε λογικής ακολουθίας στη σκέψη. 

O πόνος μιας φεμινίστριας, στο πρόσωπο της Σοφίας...

Η εκλεγμένη αντιπρόσωπος (και πρώην διευθύντρια λαϊκής εφημερίδας) μιλούσε για κρεμάλες προεκλογικά, με την ίδια ευκολία που σήμερα κατακεραυνώνει τους αντιπάλους για στήριξη σε στοιχεία κατά του πολιτεύματος. Με την ίδια ευκολία που ξεστόμιζε χθες βράδυ σε νεαρή συνάδελφο το εξαιρετικά φεμινιστικό «Αει σιχτίρ ρε παλιοτσόκαρο» βγήκε το πρωί να μιλήσει "για όσους δεν κατάλαβαν ότι βρίσκονται στο κοινοβούλιο [...] και βρίζουν για να ικανοποιήσουν μεταφέροντας τα πιο ταπεινά ένστικτα"... Γιατί οι προεκλογικές "κρεμάλες" κυρία Βούλτεψη μου, ήταν αφαιρετική τέχνη - το'χω, δεκτό.   

Όσοι επιμένετε για τα ηχητικά, ακούστε τα στο Τζινάκι με τα σχόλια του, εδώ. Καλό κουράγιο.

Έχει περάσει ήδη μία ώρα, και είμαι ακόμα στην ουρά. Μαθαίνω κι άλλα: ήρθαν όλοι σήμερα γιατί αύριο ξεκινάει 24ωρη απεργία της ΓΕΝΟΠ, και ουδείς γνωρίζει αν θα την τραβήξουν. Οι connaiseurs περί αυτών ενημερώνουν και τους υπόλοιπους ότι μπορεί να δουλέψει ο εργολάβος που στο κόβει, αλλά όχι το κεντρικό στο οποίο κάνεις διακανονισμό για επανασύνδεση. Μη με ρωτήσετε αν ισχύει - δεν έχω ιδέα. Όπως δεν έχω ιδέα αν όντως οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ έχουν δωρεάν βρεφονηπιακούς μόνο για την πάρτη τους, αν πληρώνουν μειωμένο τιμολόγιο κατά 50%, αν δεν εμφανίζονται στα γραφεία τους, κι αν όταν εμφανιστούν τα εγκαταλείπουν πριν τις 12, και τόσα άλλα που άκουσα περιμένοντας. 

Μηχανικά τσέκαρα πάλι, αν έχω το λογαριασμό μαζί μου. Είδα το μεγάλο ποσό, κι εκεί ήρθαν τα χειρότερα: άρχισα να κοιτάζω γύρω μου σαν αρχιτέκτονας με αρκετά χρόνια εμπειρίας σε επαγγελματικούς χώρους του ιδιωτικού τομέα. Έβλεπα τα ανοξείδωτα πλαίσια και προσπαθούσα να τα χρονολογήσω, σε ποια περίοδο πλαστής ευημερίας μπήκαν. Αυτοκόλλητα banners τοίχων και φυλλάδια ενημέρωσης σε προθήκες από ατσάλινες αντηρίδες και perspex, τη φωτιζόμενη νέον επιγραφή πίσω από τις κυρίες στην υποδοχή, και άλλα πολλά. 

Είχα περάσει πλέον στη δεύτερη ουρά - έπρεπε να πάω σε άλλη ουρά "για να μου κάνουν την αφαίρεση" (μαθηματικό υπολογισμό) και να επανέλθω στα ταμεία. Το βλέμμα μου έπεσε ασυναίσθητα σε μία μεγάλη ψηφιακή τηλεόραση, κυρίως λόγω της ασχήμιας της βάσης δαπέδου. Ήταν σβηστή, ακυρώνοντας έτσι το προωθητικό πρόγραμμα που έκρινε επιτακτική την αγορά της. Θυμήθηκα πόσες φορές προσπάθησα να πείσω ιδιώτη πελάτη να  δαπανήσει στο Α ή το Β, σαν εργαλείο πώλησης, για να πάρω την απάντηση "καταλαβαίνω αυτό που μου λες, αλλά δεν με παίρνει - ίσως του χρόνου, αν πάει καλά το μαγαζί", για να συμβιβαστούμε στην λύση της εν αναμονή υποδομής σε ρεύμα κλπ.

Η ΔΕΗ δεν έχει τέτοια προβλήματα. Αυτή πάντα πάει καλά. Κι όταν δεν πάει καλά, ο εκάστοτε καλοθελητής υπουργός ή θα βάλει χέρι στους φόρους για να την καλύψει (μετατρέποντας το εταιρικό έλλειμμα της ΔΕΗ σε κρατικό έλλειμμα), ή θα επιτρέψει να ανεβούν οι τιμές. Ή και τα δύο. Αυτό που δεν θα κάνει, είναι να ανοίξει την αγορά. Για επενδύσεις σε νέες μονάδες, ούτε συζήτηση - χρόνια τώρα. Η ΔΕΗ δεν λειτουργεί με τέτοια κριτήρια σκληρού καπιταλισμού - την αγαπάει ο κόσμος γιατί είναι δικιά του και την πληρώνει. Αδρά. Αυτή και τον κάθε κολλητό του Φωτόπουλου.

Όσοι σοβαροί διευθύνοντες πέρασαν από την ΔΕΗ, όταν έλυσαν το λαβύρινθο της κακοδαιμονίας και πρότειναν τις λύσεις απαλλάχθηκαν - αντικαταστάθηκαν. Οι υπόλοιποι, έκαναν προωθητικές με λεφτά που δεν είχαν, αλλά θα έβρισκαν βάζοντας το χέρι τους πιο βαθιά στην τσέπη μας. Με αυτά πλήρωναν και "την εργασιακή ειρήνη" των επιδομάτων ξυσίματος και καλής συνδικαλιστικής διαγωγής. Ουδείς άλλαξε τη διαδικασία, ούτως ώστε να μπορεί η κυρία πίσω από το αλεξίσφαιρο 25άρι τζάμι στο ταμείο να κάνει μία αφαίρεση, και να εισπράξει. Τα καλά του μονοπωλίου: μπορείς να κάνεις καμπάνια για το customer care, αλλά δεν χρειάζεται και να το προσφέρεις. 

Δύο ώρες μετά, κοντεύω να τελειώσω. Και οι δύο υπάλληλοι που με εξυπηρέτησαν ήταν μια χαρά - έκαναν τη δουλειά τους γρήγορα και αποτελεσματικά. Δεν τα βάζω μαζί τους. Τα βάζω με όποιον με έφτυσε πατόκορφα, και με έκανε να περιμένω τον τριπλάσιο χρόνο στις διάφορες ουρές, για να πληρώσω μία πανάκριβη υπηρεσία από μία εταιρεία που την απασχολεί το φαίνεσθαι και "η εργασιακή ειρήνη", και όχι ο πελάτης από τις επιλογές του οποίου θα κρινόταν η  βιωσιμότητας της σε μία ελεύθερη αγορά. 

Με τον κοινωνικό αυτοματισμό να έχει βαρέσει κόκκινο, λέω ότι αυτός ο κάποιος που με έφτυσε ανήκει στην ειδική κάστα που ονομάζουμε εκλέξιμο πολιτικό προσωπικό. Είναι αυτοί που βάζουν σε προτεραιότητα τη σχέση τους με τους όποιους συνδικάλες, πάντα με τα λεφτά των άλλων, ενώ αγνοούν επιδεικτικά την ίδια την εταιρεία και όσους πληρώνουν τις ζημιές της.

Είναι ομοϊδεάτες, ή καλύτερα ομόθρησκοι, με τους πολιτικούς που μας σώζουν εδώ και χρόνια, με μεγαλοστομίες για αλλαγές που δεν έγιναν ποτέ. Κι όσες έγιναν, οι φιλοφωτοπουλικοί που ακολούθησαν τις ανέτρεψαν σε μία νύχτα, διατηρώντας έτσι κάτι που μόνοι αυτοί μπορούν να χειριστούν, και μόνο ο "ψηφοφόρος Αυτιά" θα αγνοήσει όταν έρθει η ώρα να ψηφίσει πρώτος και σε εκείνη την ουρά.

Οι καλύτεροι θα απέχουν, άλλοι από βαρεμάρα, και άλλοι για λόγους προσωπικής επιβίωσης. Όπως θα απέχουν και οι ψηφοφόροι τους, έχοντας απαξιώσει πλήρως στο νου τους την όλη διαδικασία. Κάπως έτσι κυλάει τόσα χρόνια, και θα συνεχίσει μέχρι τελικής κατάρρευσης. Το πολιτικό προσωπικό κοιτάζει και αυτό για την δική του επιβίωση, και ξέρει καλά ότι αν το κράτος αλλάξει (όπως γενικόλογα υπόσχονται), εκείνοι θα πάνε στον κάλαθο των αχρήστων, εφόσον δεν έχουν τα εργαλεία, τις γνώσεις, για να λειτουργήσουν με αυτό και όχι εναντίον του. 

Δεν λέω κάτι καινούριο. Το έχει καταλάβει πλέον και η Moody's που, ενάντια στις προβλέψεις του κ. Στουρνάρα, προβλέπει ύφεση και το 2014 αφού δεν μπορεί να προβλέψει το πότε θα ξεκινήσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές που το πολιτικό προσωπικό υπόσχεται ακόμα και σήμερα, χωρίς καμία διάθεση ή πρόγραμμα να τις υλοποιήσει. Καλώς. Αυτό αποφάσισε η πλειοψηφία, και θα γίνει σεβαστό. 

Μία χάρη μόνο: μην μας κοροϊδεύετε τόσο άγρια. Μπορεί να το περάσουμε και εμείς για βία και να αντιδράσουμε παράλογα, κάνοντας νέα κόμματα με σκοπό να σας στείλουμε στα σπίτια σας, μια και καλή... #sarcasm 

Προκοπάκης: Τα κόμματα της τρικομματικής θα αναγκασθούν να αποκτήσουν πολιτική

Του Γιώργου Προκοπάκη, 

από τη Μεταρρυθμιστική Αριστερά

Τροφή για σκέψη

Τη στιγμή που η τρικομματική κυβέρνηση έχει ως πολιτική αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ την καταγγελία της πολιτικής που είχε μέχρι πριν ένα μήνα, ο Τσίπρας επιχειρεί να αλλάξει την ατζέντα. Το πού θα οδηγήσει η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης των τριών κομμάτων, απομένει να το δούμε. Το σίγουρο είναι πως οδηγεί σε συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, εστιάζοντας στα φοβικά ένστικτα. Το μπαράζ αυτό συνοδεύεται από την εμφανή κομματικοποίηση του κράτους (και από τα τρία κόμματα). Να δούμε πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα.

Ο παραλογισμός έγκειται στο γεγονός πως η σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράζεται από τον Τσίπρα, είναι πολύ πιο μετριοπαθής από τις αντιμνημονιακές ανοησίες Σαμαρά και Κουβέλη πριν τις εκλογές (μόλις επτά μήνες πριν) και πιο σοβαρή από τα κλαψουρίσματα (πάντα συνοδευόμενα από το αποκρουστικό σαρδώνειο χαμόγελο) περί κομματικής και προσωπικής θυσίας του κ. Βενιζέλου.

Προϊόντος του χρόνου ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να ξεκαθαρίσει πολιτική - ίσως και τις γραμμές του, αν και η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας είναι ισχυρό συγκολλητικό. Αντίστοιχα, τα κόμματα της τρικομματικής θα αναγκασθούν να αποκτήσουν πολιτική. Δυστυχώς, η αντιμετώπιση του κράτους, των μεταρρυθμίσεων και των συντεχνιών από την τρικομματική είναι βούτυρο στο ψωμάκι της νέας ατζέντας ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο παλαιοκομματισμός και η άλωση του κράτους προς ίδιον όφελος με τα οποία πολιτεύονται οι τρεις μπορεί να ισχυροποιούν τους αρχηγούς στις καρέκλες τους, όμως απλώνουν προνομιακό πεδίο στον "νέο" ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας "πείθει" τους ξένους. Το εάν θα πείσει και τους ιθαγενείς εξαρτάται από το εάν θα βάλουν μυαλό οι τρεις. Η ιστορία έχει δείξει πως δεν αρκεί το σώσιμο της παρτίδας για το πλασσάρισμα την επόμενη μέρα (πρβλ. ήττα του Τσώρτσιλ, νικητή του πολέμου).
WSJ: Που έχει δίκιο ο Τσίπρας

Γνώση ή προκατάληψη;

ή Γιατί θα παραμπέμπαμε τον Παπακωνσταντίνου ακόμα κι αν είχαμε το CD**

Βασικός όρος σε καθε έρευνα είναι η αναστολή κάθε ιδέας ή προκατάληψης σχετικά με το αποτέλεσμα, επιτρέποντας στην διαδικασία να σε οδηγήσει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. 

Δεν είναι εύκολο να αφήσεις την απόφαση σε μία διαδικασία. Είναι ένα από τα ευεργετήματα της ανώτατης παιδείας, όταν δουλεύει σωστά, η πίστη στην σωστή υπόθεση (ερώτημα) και η εμπιστοσύνη στην επιστημονική ανάλυση για την απάντηση. Στην Ελλάδα αυτό δεν τηρείται ακόμα και σε θέματα υγείας: πόσοι από εμάς εμπιστευόμαστε περισσότερο ένα γνωστό μας για την αντιβίωση που θα πάρουμε, παρά τον γιατρό μας, παραγκωνίζοντας την επιστήμη και υποκαθιστώντας την με δική μας "γνώση" - την γνώμη της κουμπάρας...

Είναι πολιτισμικό στοιχείο η εμπιστοσύνη ή μη στην επιστήμη, στην αφαίρεση, στις διαδικασίες. Εδώ είμαστε ακόμα πολύ πίσω. Προσλαμβάνουμε ειδικούς αλλά "εμείς ξέρουμε καλύτερα". Δεν ξέρει ο αρχιτέκτονας, ξέρει "ο θείος που πιάναν τα χέρια του". Δεν ξέρει ο ογκολόγος, αλλά η τηλεόραση και η βασικής παιδείας παρουσιάστρια που ορκίζονται στο δηλητήριο του μαύρου σκορπιού. 

Όταν αυτή η νοοτροπία εγκατασταθεί, αρχίζει να επηρεάζει και τον ίδιο τον ειδικό (ο γιατρός - ξεματιάστρα, σαν την παλιά ελληνική ταινία), και καταλήγει στο να διαμορφώσει το ίδιο το πλαίσιο λειτουργίας. Το βλέπεις καθημερινά, με ακραίο παράδειγμα υπουργούς να προσπαθούν να ρυθμίσουν πολύπλοκα ζητήματα με απίθανες μεταβλητές, γνωστές και τυχαίες, με το απλό τους μυαλουδάκι, όπως επιχειρήθηκε να γίνει με τις άδειες ταξί για παράδειγμα όπου ο τότε υπουργός μπορούσε να μαντέψει τις ανάγκες στο διηνεκές και να καθορίσει το πόσες χρειάζεται κάθε πόλη. Όχι μία διαδικασία ανάλυσης των αναγκών και καθορισμού μέσω αυτής έστω, αλλά του καθεαυτού αριθμού, για όλες τις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της επικράτειας...

Όταν αυτή η νοοτροπία επηρεάσει το νομοθετικό έργο, οι κανόνες που προκύπτουν εμπεριέχουν προκατάληψη, δίνοντας έτσι το δικαίωμα στον όποιο λειτουργεί με βαση αυτόν, ή κρίνεται από αυτόν να αντιπαραβάλλει τις δικές του ιδεοληψίες, συναίσθημα ή συμφέρον και να καταρρίψει την ισχύ του κανόνα. Αν διαλέγαμε κριτήρια βαρβαρότητας μίας κοινωνίας, αυτό θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της λίστας. Είναι η αρχή της κατάλυσης της ισότητας απέναντι στο νόμο, και η βάση για την επικράτηση του ισχυρού, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε κάθε διαφορετική περίπτωση.

Αν χρειαζόμαστε μία αλλαγή νοοτροπίας, μία επανάσταση, μοιάζει εδώ να έχουμε ένα καλό σημείο εκκίνησης. Είναι στην βάση της λειτουργίας του πολιτεύματος, της λειτουργίας του κράτους, και ίσως ο κύριος τρόπος να χτίσουμε όρους συνύπαρξης και εξέλιξης της κοινωνίας και των δεξιοτήτων μας.

Ίσως τότε να καταλάβουμε την σημασία της σωστής ερώτησης (υπόθεσης), και την αναζήτηση της βέλτιστης συμβουλής, καθοδήγησης ή διαδικασίας, αντί να πηδάμε απευθείας στην απάντηση και στο επιθυμητό όπως αυτό καθορίζεται από τα πάθη ή τις προκαταλήψεις μας. Είναι ο μόνος τρόπος εξέλιξης μίας δίκαιης κοινωνίας της γνώσης, αντί της βύθισης της στη βαρβαρότητα. 

____________

**

Μετά από δύο παθιασμένα αντιμνημονιακά χρόνια, όπου επιλέξαμε να αγνοήσουμε κάθε αντικειμενικό στοιχείο, ασπαζόμενοι τις πιο παράλογες θεωρίες συνωμοσίας, βρήκαμε το θύμα που θα σηκώσει το βάρος του εθνικού χρέους στην πλάτη του. Γιατί "ήταν αλαζόνας", "εγκλημάτισε με την οικονομία", κτλ 

Το βιαστικό κατηγορητήριο που συνέταξε το πολιτικό προσωπικό παίζοντας πολιτικάντικα παιχνίδια με το θυμικό του παθιασμένου λαού, και πρωτοστατούντος του εκπροσώπου της παραδοσιακά σκεπτόμενης αριστεράς κυρίου Κουβέλη, έλεγε το εξής απλοϊκό: 

να ελεγχθεί το αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου, διέγραψε συγγενικά του πρόσωπα από την Λίστα Falciani/Lagarde με βάση 

1. το γεγονός της συγγένειας, 

2. την υπόθεση ότι οι καταθέσεις είναι παράνομες, και

3. την υπόθεση ότι το αρχείο που παρέδωσε ο κ. Βενιζέλος στον κ. Σαμαρά και ελέγχθηκε από τους Οικονομικούς Εισαγγελείς είναι αυτό που παρέδωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου στον κ. Διώτη.

Την ώρα της παραπομπής Παπακωνσταντίνου σε προανακριτική από την Βουλή, το μόνο που ακόμα έστεκε ήταν το πρώτο: η συγγένεια. Οι καταθέσεις απεδείχθησαν νόμιμες, και άρα δεν υπήρχε κίνητρο, ενώ το αρχείο δεν ήταν το αρχικό και άρα δεν υπήρχε πλέον πειστήριο. 

Η Βουλή δεν σταμάτησε με βάση αυτά τα στοιχεία, αλλά παρέπεμψε. Το γιατί θα το βρείτε στους δεκάρικους των λυμάτων της πολιτικής: αλαζόνας, ο τσάρος του Μνημονίου και άλλα πολλά τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με το κατηγορητήριο. 

Έτσι καταλήγω στο απλό συμπέρασμα: ο Παπακωνσταντίνου θα είχε παραπεμφθεί ακόμα κι αν δεν υπήρχε η αλλοίωση. Ας υποθέσουμε ότι πρωτοκόλλησε το CD, δηλαδή μία έντυπη μορφή του με σφραγίδες και λοιπά σε κάθε σελίδα του, κυνήγησε αποτελεσματικά όσους μπορούσε, επέβαλλε πρόστιμα (όχι αυτός, το ΣΔΟΕ) αλλά τελικά οι αποφάσεις προσβλήθηκαν στο δικαστήριο, όπως έγινε στην Γαλλία, γιατί βασίστηκαν σε παράνομα στοιχεία. 

Σε ένα τέτοιο σενάριο θα προέκυπταν άλλες κατηγορίες για τον τσάρο του Μνημονίου: ότι πρωτοκόλλησε το παράνομο υλικό σκοπίμως, γνωρίζοντας ό,τι θα διαρρεύσει και θα χρησιμοποιηθεί από τους καταδικασμένους για φοροδιαφυγή για να ακυρώσουν τις αποφάσεις και τα πρόστιμα/ποινές. Θα τον κατηγορούσαμε ό,τι σκοπίμως ακύρωσε την χρησιμότητα της λίστας βγάζοντας την στο φως, αντί να την χειριστεί με απόλυτη μυστικότητα για να φέρει αποτελέσματα.

Θα το κάναμε, γιατί εδώ κυριαρχεί το πάθος και η κρίση μας, όχι τα στοιχεία και οι διαδικασίες. Το χρέος είναι επαχθές (δεν ξέρουμε τίποτα για τον φόνο δηλαδή, ειδικά οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα και οι μεγαλοεκδότες/καναλάρχες/εργολάβοι), το έλλειμμα είναι μέρος της συνωμοσίας του Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο Δου-Νου-Του, και η ΕΛΣΤΑΤ το παραποίησε με τον Τσάρο του Μνημονίου σε κάποιο υπόγειο για να μας αποτελειώσει μαζί με την Eurostat και άλλες 17 χώρες της Ευρωζώνης και τις 26 που μετέχουν της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. 

"Τα ξέρουμε" αυτά, γιατί μας τα είπε μία ημίτρελη, και μερικά κοινοβουλευτικά λύματα σε διαφορετικούς χρόνους ο καθένας, για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι ενδεχομένως και παθολογικούς/ψυχιατρικούς. Άλλοι απλά και κυνικά ψηφοθηρικούς/συντεχνιακούς.

Ψάχνουμε τρόπο να λύσουμε το κουβάρι; Ας ξεκινήσουμε με την εμπιστοσύνη στις διαδικασίες. Στον κόσμο της γνώσης και των δεδομένων. Είναι η μόνη εκδοχή στην οποία δεν θα οπισθοχωρήσουμε από την αποκέντρωση, την μεταρρύθμιση, την δικαιοσύνη και τελικά τον σύγχρονο κόσμο.

____________

σχετικά:

• Η χώρα του "ναι μεν αλλά"
• Το CD, τα usb, η λίστα, οι επιθεωρητές, οι υπουργοί και τα κόμματα τους
• Οι διαφορές
• Η ομιλία του ανεξάρτητου βουλευτή Ο. Βουδούρη για την σύσταση προανακριτικής για τη λίστα Λαγκάρντ
• Η μοίρα του τόπου ταυτίζεται με το μέλλον των λυμάτων του πολιτικού συστήματος;
• "Ο βασιλιάς είναι γυμνός" #drassiConf
• ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΕΠΟΝΗΣ «ΦΟΥΣΚΩΝΟΥΝ» ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ | Matrix 24
• Η κυβέρνηση στηρίζει την ηγεσία της ΕΛΣΤΑΤ, «δεν αμφισβητούμε τα στοιχεία» - Ειδήσεις - Οικονομία - in.gr

____________

ένα υστερόγραφο:

Ο Γιάννης Λυξουριώτης για "την επίταξη" στο Αττικό Μετρό

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, αναρτώ το σχόλιο του εργατολόγου και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής της Δράσης κ. Ιωάννη Λυξουριώτη για την επίταξη που "διχάζει" την... κυβέρνηση σωτηρίας. 

"Αυτές είναι οι ενδεδειγμένες ενέργειες στις οποίες η κυβέρνηση όφειλε άμεσα ήδη να έχει προχωρήσει εάν ήθελε να κάνει νόμιμα, έντιμα και θαρρετά τη δουλειά της, και εάν ήθελε να συγκρουστεί ουσιαστικά με τα συνδικαλιστικά κατεστημένα και με τις συνέργειες διοικήσεων ΔΕΚΟ και αμαρτωλού συνδικαλισμού. Δυστυχώς ακόμη μία φορά ο κομπογιαννιτισμός επικράτησε."

Επιτάσσοντας η κυβέρνηση τους παράνομους "ασθενείς-απεργούς" γελοιοποιεί τη νομιμότητα

ή

Πως βλακωδώς οπλίζεις τους παρανόμους και τους βοηθάς το παίζουν νόμιμοι 

Δυστυχώς, η κυβέρνηση απέναντι στους παράνομους "ασθενείς-αδειούχους-απεργούς" του Μετρό, επέλεξε, προχωρώντας στην εφαρμογή του μέτρου της επίταξης υπηρεσιών, να δράσει "εξόχως" παράνομα. 

Η επίταξη υπηρεσιών αποτελεί κατ' ουσίαν παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της απαγόρευσης της αναγκαστικής εργασίας (υπ’ αριθ. 29 Δ.Σ.E. του 1930 περί αναγκαστικής ή υποχρεωτικής εργασίας, υπ’ αριθ. 105 Δ.Σ.E. περί καταργήσεως της αναγκαστικής Εργασίας του 1957 κ.λπ.). 

Για το λόγο αυτό, οι διεθνείς συμβάσεις εργασίας δέχονται εξαιρέσεις μόνο σε περιπτώσεις ανώτερης βίας (πόλεμος, καταστροφές ή απειλές καταστροφών, όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, λιμοί, σεισμοί, επιδημίες κλπ.), ρητώς δε αποκλείουν τη χρησιμοποίηση της αναγκαστικής εργασίας "ως μέτρο κολασμού για τη συμμετοχή σε απεργία". 

Πέραν αυτού με τις διατάξεις του Ν. 3536/2007 έχει οριστεί ότι «έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία». 

Αυτό σημαίνει ότι το μέτρο της επίταξης για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών σε περίοδο ειρήνης επιτρέπεται αποκλειστικά και μόνο:

1. Για αμυντικές ανάγκες,
2. Για ανάγκες που προκαλούνται από φυσικές καταστροφές, και 
3. Λόγω κινδύνων της δημόσιας υγείας.

Η κυβέρνηση προτίμησε την παρανομία,  αντί θαρραλέα και έντιμα να προχωρήσει την εφαρμογή του Συντάγματος και του νόμου. 

Τί έπρεπε δηλαδή να κάνει;

1. Να εφαρμόσει το άρθρο 14 § 10 περίπτ. ε' Ν. 1264/1982 που ορίζει ότι οι συνδικαλιστές απολύονται "ΟΤΑΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΟΥ ΚΡΙΘΗΚΕ ΜΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΗ ΝΟΜΙΜΗ Ή ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ" (εδώ έχουμε μέχρι στιγμής όχι μία αλλά τρεις αποφάσεις που έκριναν την απεργία του Μετρό παράνομη. 
2. Να καταθέσει αγωγές αποζημίωσης κατά των συνδικαλιστικών φορέων που παρανόμως απεργούν και κατά των ίδιων των συνδικαλιστών ζητώντας την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη το Μετρό από την 8ήμερη παράνομη απεργία. Εάν σπάσω ένα μηχάνημα επικύρωσης εισιτηρίων αξίας κάποιων δεκάδων ευρώ, η εταιρεία οφείλει, και καλά θα κάνει, να ζητήσει δικαστικά να την αποζημιώσω. Τώρα που καθημερινώς η εταιρεία χάνει κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ εξ αιτίας ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΠΡΑΞΗΣ ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ !!!
3. Να στραφεί κατά της διοίκησης του Μετρό αστικά και ποινικά : 
• Γιατί καθυστέρησε να προσφύγει έγκαιρα δικαστικώς για να κηρυχθεί η απεργία παράνομη, 
• Γιατί συνήργησε με πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων της στην κατασκευή "απεργών-μαϊμού", ώστε η συντριπτική πλειοψηφία τους να αμείβεται (εδώ προκύπτει και αδίκημα ΑΠΑΤΗΣ). 
• Γιατί ήδη δεν έχει, ως όφειλε, προβεί στις αναγκαίες ενέργειες για την απόλυση των παρανομούντων συνδικαλιστών και την κατάθεση κατ' αυτών αγωγών αποζημίωσης. 
4. Να έχει ήδη ενημερώσει τους "απεργούς" ότι έχουν χάσει 8 ημέρες άδειας με αποδοχές, δεδομένου ότι οι ΗΜΕΡΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΦΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΑΔΕΙΑ
5.  Να ανακοινώσει ότι προχωρεί άμεσα στην τροποποίηση επί του Ν. 1264/1982 σε ό,τι αφορά στις απεργίες στο δημόσιο τομέα, έτσι ώστε να γίνουν πιο αυστηρές οι συνέπειες από την παραβίαση του νόμου. 

Αυτές είναι οι ενδεδειγμένες ενέργειες στις οποίες η κυβέρνηση όφειλε άμεσα ήδη να έχει προχωρήσει εάν ήθελε να κάνει νόμιμα, έντιμα και θαρρετά τη δουλειά της, και εάν ήθελε να συγκρουστεί ουσιαστικά με τα συνδικαλιστικά κατεστημένα και με τις συνέργειες διοικήσεων ΔΕΚΟ και αμαρτωλού συνδικαλισμού.

Δυστυχώς ακόμη μία φορά ο κομπογιαννιτισμός επικράτησε.

Η χώρα του "ναι μεν αλλά"

Πες ότι επιχειρείς να γράψεις μία εισήγηση που αφορά ένα κομμάτι της δημόσιας διοίκησης, και θες να ξεκινήσεις από το πλαίσιο:

Το κράτος στο κομμάτι της δημόσιας διοίκησης δεν διαφέρει πολύ από μία μεγάλη εταιρεία. Μία τεράστια εταιρεία. Ο σκοπός ύπαρξης είναι ειδικός και δεν αποσκοπεί στο κέρδος όπως μία ιδιωτική, χωρίς όμως να το αποκλείει. 

Να σταματήσω εδώ, εφόσον στο ελληνικό παράδοξο θα μπορούσαμε ήδη να ξεκινήσουμε ένα μικρό εμφύλιο για τις διαφωνίες που μπορούν να δημιουργήσουν αυτές οι τρεις απλές γραμμές. Ιδεολογικό πόλεμο, για το ρόλο του κράτους, την κοινωνία, την παγκόσμια οικονομία, τις τράπεζες, τα παιδιά που πεθαίνουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο, την Παλαιστίνη, τις ΑΟΖ, την μετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα, την ταξική κοινωνία, και άλλα πολλά, ο καθένας με διαφορετικά επιχειρήματα βασισμένα στην πολιτική θεώρηση του καθενός μας. 

Αυτός ο μικρός εμφύλιος ξεκινάει κάθε φορά που η κοινωνία μας προσπαθεί να πάρει μία απόφαση, όσο μικρή κι αν είναι· ακόμα και μία διεκδίκηση από ομάδα που απασχολείται στο κράτος, είτε σιτίζεται από αυτό (όπως οι αγρότες - το λες και οξύμωρο).

Δεν αναιρώ την πολιτική διάσταση των αποφάσεων σε ένα κράτος, κάθε άλλο. Η εφαρμοσμένη πολιτική με συναρπάζει. Στην Ελλάδα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Εδώ κάθε συζήτηση ξεκινάει εκ του μηδενός, σαν να μην υπάρχει τίποτα, σαν να μην υπάρχει καν παγκόσμια πραγματικότητα, και έτσι όλοι τοποθετούνται σε μηδενική βάση· από το συνδικαλιστή μίας μονάδας 10 ατόμων, μέχρι τον πολιτευτή και μερικές φορές τον υπουργό. Το αποτέλεσμα είναι ο μηδενισμός. Και η απραξία. 

Δεν μπορεί να υπάρξει εφαρμοσμένη πολιτική στη χώρα όσο δεν αποδεχόμαστε τα βασικά. Σε κάθε μας κίνηση αναθεωρούμε μέχρι και το πολιτειακό, και ναι, αυτό ήταν και παραμένει παιχνιδάκι της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής ή μη). Η Δεξιά βολεύεται πίσω από αυτό τον παραλογισμό, και εμφανίζεται ως η δύναμη της λογικής όταν στην πραγματικότητα κάνει απλή διαχείριση μικροσυμφερόντων που ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική, πόσω μάλλον με την εφαρμογή της.

Αυτή η γελοιότητα διέπει όλο το κράτος και την πολιτεία. Η αλλαγή κατεύθυνσης και η παλινδρόμηση σε βασικές αποφάσεις, αναλόγως τον υπουργό και την κυβέρνηση είναι η κανονικότητα, όχι η εξαίρεση. Αν κάποιος δει και το πόσο συχνά αλλάζουν και οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι έτσι δεν θα προχωρήσουμε ποτέ.

Ήρθε η ώρα να ληφθούν κάποιες βασικές αποφάσεις για το τι είμαστε, τι θέλουμε, και ποια οδό θα ακολουθήσουμε για να το πετύχουμε. Το μόνο που έχουμε μέχρι στιγμής είναι το πολιτειακό, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά στη γενική αμφισβήτηση παρασύρεται ακόμα και αυτό· μία από τις υπόγειες ζημιές του λαϊκισμού.

Αν θέλουν να κάνουν κάτι ως "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας" (τίτλος που απέδωσαν στον εαυτό τους) ας αποφασίσουν ανοιχτά το σκοπό ύπαρξης, τον τρόπο και τα εργαλεία. Το κράτος αναλαμβάνει την παιδεία η όχι; Δωρεάν ή μη; Κι αν την αναλαμβάνει, σημαίνει ότι μπορεί να αποκλείσει κάθε άλλον που θα θελήσει να ασχοληθεί με αυτήν; 

Η αποκέντρωση είναι επιδίωξη, ή θα συνεχίσει και εκεί το συνεχές μπρος-πίσω: κάθε φορά που αναλαμβάνει κάποιος συντηρητικός προσπαθεί να αναιρέσει κάθε αποκέντρωση που έχει κάνει ο προηγούμενος προοδευτικός και τούμπαλιν. Να διαλέξουν επιτέλους το μοντέλο κι ας το εφαρμόσουν μέχρι τέλους. Αυτή είναι η ευκαιρία μίας κυβέρνησης συνεργασίας, όχι η διακομματική κατάληψη κρατικών θέσεων, ή οι διακομματικές προσλήψεις μέσω εταιρειών "κοινωφελούς" σκοπού. 

Αν δεν αποφασίσουμε τα βασικά, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ταξινόμηση δομών σύμφωνα με το σκοπό ύπαρξης τους αφού αυτό δεν έχει ακόμα συμφωνηθεί συλλογικά, και έτσι το κράτος δεν θα καταλήξει ποτέ σε εφαρμοσμένη πολιτική με αποτελέσματα. Και κάπου εδώ, η κουβέντα για το μεγαλύτερο, μικρότερο, επιτελικό ή μη κράτος μετατρέπεται σε απλή κενολογία, αφού συζητάμε για το πως θα κάνουμε κάτι που δεν έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να το κάνουμε. 

Έτσι, σε κάθε τραπέζι αποφάσεων, από την αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής μέχρι το πάνελ του τελευταίου τοπικού τηλεοπτικού σταθμού(...), όταν κάποιος δει ότι η συζήτηση δεν είναι υπέρ των απόψεων του, καταφεύγει στο "ναι μεν αλλά...", όπου αμφισβητείται ακόμα και το αν η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο. 

Όποιος διαφωνήσει με αυτή την λογική είναι φασίστας, προδότης, Τσολάκογλου και άλλα πολλά τιμημένα κοσμητικά της δημοκρατίας μας. Και ίσως να είναι, δεν ξέρω, αφού εδώ και 180 χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να συναποφασίσουμε για τα βασικά. Αυτά που άλλοι έλυσαν με επαναστάσεις και άλλοι με το Διαφωτισμό. Αυτό που ξέρω είναι ό,τι σε αυτό το πλαίσιο, η δολοφονία του Καποδίστρια είναι δικαιολογημένη - εξόντωση του αντιπάλου, όταν αυτός προχωρήσει αποφασιστικά σε αλλαγές που έκρινε σκόπιμες. Σε μία κοινωνία που δεν έχει αποφασίσει που βρίσκεται, τι θέλει και που πάει, όποιος "το πάρει πάνω του" κινδυνεύει από όσους διαφωνούν μαζί του. 

Αυτό αφανίζει κάθε πεδίο αλλαγής, αφήνοντας το κενό να καταληφθεί από την διαφθορά και το μικροσυμφέρον, αφού εκεί οι όροι συνεννόησης είναι απτοί - εύκολοι. Ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει σε κάποιο βαθμό, και όλοι μαζί προχωρούν στο επόμενο θέμα. Προσομοιάζει δημοκρατική λειτουργία, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν λειτουργεί. 

Ο όρος για να δουλέψει ένα τέτοιο χαοτικό μοντέλο, είναι να βρέχει ο ουρανός λεφτά. Να μην χρειάζεται να δουλεύει κανείς, να μην υπάρχει φορολογία, και άλλα πολλά υπέροχα που υπόσχονται οι πολιτευτές μας σε κάθε ευκαιρία, αφού όσο δεν συμφωνούμε στο τι είναι ετούτος ο κόσμος, "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός". Δεν είναι όμως. Ζήσαμε σαν να ήταν για πολύ καιρό, με διάφορα κόλπα και τώρα κάπου φτάσαμε στο αδιέξοδο. Όλες αυτές οι μικρές συμφωνίες είχαν κόστη, τα οποία σωρεύτηκαν σε ένα τεράστιο χρέος. 

Η ελληνική κοινωνία αποφάσισε να το αντιμετωπίσει και αυτό με τον δικό της τρόπο: άλλοι λένε δεν το μετράτε σωστά (Γεωργαντά), άλλοι το αρνούνται ως επαχθές (Καμμένοι), και άλλοι φτάνουν στο σημείο να αρνούνται την ύπαρξη της παγκόσμιας οικονομίας και άρα της συμμετοχής μας σε αυτή με συγκεκριμένους κανόνες, και απειλούν (με τι;) ότι θα ρίξουν τον καπιταλισμό. Όχι, δεν είμαστε τρελοί. Βολεμένοι του κερατά είμαστε, και θα προσπαθήσουμε να το τραβήξουμε από τα μαλλιά μέχρι εκεί που δεν πάει, σαν παιδί προσχολικής ηλικίας που δεν έχει μάθει να αναγνωρίζει κάτι πέρα από τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες. 

Οι χειρότεροι σε αυτή την ιστορία, είναι όσοι έχουν την ευθύνη να οδηγήσουν την κοινωνία σε συλλογικές αποφάσεις, για να προχωρήσουμε μπροστά. Όσοι επιδίωξαν και κατάφεραν να πάρουν αυτή την ευθύνη στα χέρια τους, αλλά επιλέγουν καθημερινά να αρνούνται την ανάληψη της. Αυτό είναι το αδιέξοδο, όχι το οικονομικό πρόβλημα. Το οικονομικό είναι το αποτέλεσμα, και δεν πρόκειται να λυθεί όσο δεν αποφασίζουμε τα βασικά. 

Μη μας παραξενεύει αν ο περισσότερος κόσμος μας κοιτάζει σήμερα με αδιαφορία, λύπηση ή οργή, είναι αναμενόμενο - εκείνοι έχουν ενηλικιωθεί εδώ και καιρό, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους. Εμείς κάνουμε τους παλαβούς, και επισήμως πλέον, με τα χρήματα των άλλων. Η ερώτηση είναι μέχρι πότε; 

Κυνηγήστε όσο θέλετε τους σημερινούς Κοντόσταυλους και Καποδίστριες αλλά να ξέρετε ότι στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που γράφει στο τέλος την Ιστορία, οι υπόλογοι είστε εσείς. Όχι μόνο για την άρνηση σας να βγάλετε την χώρα από το τέλμα, ευθύνη που επιδιώξατε να αναλάβετε, αλλά για την χυδαιότητα των μέσων που επιστρατεύεστε καθημερινά για να το αποφύγετε με μοναδικό σκοπό την διαιώνιση του χρεοκοπημένου και ανεδαφικού σας μοντέλου. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει έναν ουδέτερο και επιστημονικά αποδεκτό όρο για να το χαρακτηρίσει. Εγώ σήμερα, σαν πολίτης και σαν γονιός, μπορώ να σκεφτώ μόνο έναν: αλητεία. Χωρίς "ναι μεν αλλά".

Οι διαφορές

Υπάρχουν διαφορές μέσα στην κοινωνία. Φυσικά. Αλλά δεν είναι αυτές που τεχνηέντως αναπτύσσονται συστημικά.

Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να κλείσει (ή να καεί) "το μπουρδέλο η Βουλή" (ασχολίαστο), υπάρχουν αυτοί που θέλουν να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών με κριτήρια κόστους και όχι πολιτικά (λαϊκισμός), και υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να ασκείται κοινοβουλευτικός έλεγχος στην Βουλή από τους βουλευτές που πληρώνονται αδρά για αυτή τους την ενασχόληση. 

Γιατί να ξεκινήσει κανείς από αυτή τη "λεπτομέρεια" σε μία εποχή που δολοφονούνται άνθρωποι για το χρώμα της επιδερμίδας τους, ή τη χώρα γέννησης; Σε μία εποχή που επιχειρείται να αναβιώσει η τρομοκρατία (ως εκφοβισμός έστω). Σε μία εποχή με >25% ανεργία.

Γιατί από το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση δίνεται ο τόνος για τη χώρα. Οι εκπρόσωποι δεν είναι απλά το αποτέλεσμα της ψήφου διαμαρτυρίας ή (σπανιότατα πλέον) ψήφου εμπιστοσύνης, αλλά αυτό που καθορίζει την πολιτική πορεία της χώρας στο δίπολο που αδυνατούμε να λύσουμε μεταξύ Ιράν και δυτικού διαφωτισμού.

Στείλτε το Χαϊκάλη, την Γιαταγάνα, τον Παππά και την Κανέλη στη Βουλή, αλλά στείλτε τους για να ασκήσουν κοινοβουλευτικό έλεγχο για τα χρήματα και τα προνόμια που καλώς έχουν. Το κοινοβούλιο είναι το ανώτατο όργανο διακυβέρνησης - μην το αφήνετε στην τύχη του. Μην το μετατρέπετε σε τηλεοπτική αρένα για τα παραπολιτικά του κάθε κρατικοδίαιτου εκδότη ή καναλάρχη. 

Ας επικρατήσει η αρχή της ανταποδοτικότητας πρώτα στο κοινοβούλιο και αυτό θα δώσει τον τόνο και για το υπόλοιπο δημόσιο. Τέρμα με τις "τιμητικές θέσεις" - ήρθε η ώρα για τις χρήσιμες θέσεις. Η διακυβέρνηση θέλει δουλειά. Σε ένα κράτος με την δική μας πολυνομία και γραφειοκρατία, χρειάζεται ακόμα περισσότερη. Η λύση δεν είναι ούτε λιγότεροι, ούτε φθηνότεροι, αλλά ικανότεροι για την συγκεκριμένη εργασία. Ναι, εργασία!

Να ένα στοίχημα για τους ποιητικούς και ποιοτικούς της πολιτικής, όπως και για τους "φίλους" τους. Να μία διαφορά που θα μπορούσε να φέρει αλλαγή. Σιγά μην το κάνετε!

Μα τι λέω; Εδώ είχαμε ένα σύστημα αναγνώρισης ικανών για τις χαμηλότερες και ταπεινότερες θέσεις στην διοίκηση (opengov) και τους ξηλώσατε για να παίξουμε κομματικό 5-4-2. Για να μην αναφερθώ στις ρυθμίσεις που προβλέφθηκαν στο τελευταίο Μνημόνιο, μία ανοιχτή πρόσκληση προς ψώνια και κακοποιά στοιχεία σε θέσεις πολιτικού προσωπικού. Θαυμάζω τη συναίνεση στη μεταρρύθμιση, αυτή που οδηγεί τάχιστα προς τα πίσω, και αναμένω το γεγονός που θα μας σώσει από το αποτέλεσμα της επόμενης κάλπης.

Κάντε στάτους στα facebook σας, κάντε γενικόλογες τοποθετήσεις για να συγκαλύψετε την απόσταση από τις πράξεις σας. Κοροϊδέψατε αρκετούς για ένα ικανό χρονικό διάστημα, οπότε προετοιμαστείτε: οσονούπω θα σας πάρει ο διάολος. 

Οι υπόλοιποι πρέπει να δούμε πως δεν θα μας πάρετε μαζί σας.

Ο βασιλιάς παραμένει γυμνός

Προκοπάκης: "Τα κουφάρια της τρικομματικής"

σχόλιο του Γιώργου Προκοπάκη στην Μεταρρυθμιστική Αριστερά

Κάποιοι φίλοι έχουν ενοχληθεί από τον χαρακτηρισμό "κουφάρια" για τα μικρά κόμματα της τρικομματικής. Ισιαίτερα δε για την απόδοση του χαρακτηρισμού στην ΔΗΜΑΡ. Ας δούμε τη συνέντευξη Κουβέλη στη RealNews.**

1. "Η διερεύνηση των σκανδάλων δεν συνιστά λόγο εκλογών."

Σωστά! Όμως αυτή η τοποθέτηση έρχεται κομματάκι καθυστερημένη. Ο κ. Βενιζέλος απείλησε με αποσταθεροποίηση την κυβέρνηση εάν η διερεύνηση του σκανδάλου "λίστα Λαγκάρντ" συμπεριλάβει και τον ίδιο. Ο κ. Κουβέλης και το κόμμα του δεν είπε κατά το δεκαήμερο του απόλυτου εξευτελισμού αυτά που λέει σήμερα. Παρέσχε υποστήριξη στην πολιτική ΠΑΣΟΚικοού ξεκαθαρίσματος του κ. Βενιζέλου. 

2. "Η προκαταρκτική εξέταση μπορεί και πρέπει να ερευνήσει χωρίς περιορισμούς την όλη υπόθεση."

Πλην όμως, το αίτημα σύστασης της προανακριτικής επιτροπής, την πρωτοβουλία για το οποίο ανέλαβε ο ίδιος, δεν αφορούσε την χωρίς περιορισμούς έρευνα της υπόθεσης. Ούτε η ψηφοφορία κατέληξε σ' αυτό. Η όλη διαδικασία κινήθηκε με τον ένοχο προσδιορισμένο και μάλιστα με κάθε του υπερασπιστική δήλωση να συνοδεύεται με ένα εκκωφαντικό "υποτίθεται". Με ποιά διαδικασία η συγκεκριμένη προανακριτική μπορεί να "ερευνήσει χωρίς περιορισμούς" την όλη υπόθεση; Στην καλύτερη περίπτωση θα επαναληφθεί ο απόλυτος εξευτελισμός που ζήσαμε, με επανάληψη του σκηνικού για τη σύσταση ΑΛΛΗΣ προανακριτικής, αν υποθέσουμε πως μπορεί να προκύψουν ενδείξεις στην κατεύθυνση μιας αλήθειας άλλης από το "υποτίθεται".

3. "Να συνεργαστούμε με το ΣΥΡΙΖΑ με ποιό πολιτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, με ποιά πολιτική διαφορετική από αυτή που ακολουθεί η ΔΗΜΑΡ για την παραμονή στο ευρώ, με ποιά μεταρρυθμιστική πολιτική;"

Όλοι πρέπει να έχουμε πολύ κοντή μνήμη! Ποιό σχέδιο κρατούσε στα χέρια του ο κ. Τσίπρας κατά τον κύκλο των διερευνητικών εντολών μετά τις πρώτες εκλογές όταν ο ίδιος ο κ. Κουβέλης τον χτύπησε στην πλάτη και του είπε "προχώρα Αλέξη"; Ο ίδιος ο κ. Κουβέλης δεν ήταν που διαβεβαίωνε πως υπογράφοντας μια προγραμματική συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κυβερνηθεί η χώρα από την "αριστερή κυβέρνηση", την προοπτική της οποίας ως και ο Γραμματέας του κόμματος κ. Λυκούδης διατυμπάνιζε σε συνεντεύξεις μέχρι και την τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές του Ιουνίου; Να θυμηθούμε πως η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ την εποχή του "προχώρα Αλέξη!" ήταν απολύτως παλαβή - αντίθετα με τη σημερινή που συμμαζεύεται σιγά-σιγά.

4. "Εάν εξακολουθήσουν σε ορισμένα θέματα να υπάρχουν μείζονες διαφορές θα συνεχίσει να διαφοροποιείται."

Το μείζον θέμα διαφοροποίησης ήταν οι εργασιακές σχέσεις με την κατάληξη στο "παρών-ναι". Στην ίδια συνέντευξη αναφέρει:

"άμεση αναπροσαρμογή των πόρων του ΕΣΠΑ για δράσεις κοινωφελούς εργασίας , απόκτησης εργασιακής εμπειρίας και κατάρτισης"

Οι δράσεις κοινωφελούς εργασίας και απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, από ποιό εργασιακό (και ασφαλιστικό) καθεστώς θα διέπονται;

Σε κάθε ένα από τα σημεία της συνέντευξης, σε συνδυασμό με εκπεφρασμένες και καταγεγραμμένες πολιτικές, βλέπουμε με θαυμαστή ευκολία την παράθεση πολιτικών θέσεων και των ακριβώς αντίθετών τους. 

Με θαυμαστή ευκολία μπορεί να παραδίδονται (delivery) οι ψήφοι των βουλευτών του κόμματος σε οποιαδήποτε πολιτική πρόταση. Το κριτήριο υποστήριξης μιας πολιτικής από πού θα έρχεται; Ας πούμε, το ξύσιμο της πλάτης Βενιζέλου είναι υποστηρίξιμη πολιτική γιατί βαφτίζεται διερεύνηση εις βάθος. Ας πούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΚΑΙ προνομιακός αλλά ΚΑΙ αδύνατος εταίρος. Ας πούμε, η επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων είναι ζήτημα αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, ενώ η προσωρινή και με περιορισμένη ασφαλιστική κάλυψη εργασία είναι μέτρο σωτηρίας.

Ο μόνος ο οποίος ενδεχομένως ωφελείται από τις διπλές πολιτικές για κάθε θέμα είναι ο παραδίδων τις βουλευτικές ψήφους - κόμμα με πολλαπλές πολιτικές αφαιρεί τη δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης με τις (ενδεχόμενες) συλλογικές επεξεργασίας, ανοίγει όμως το πεδίο στις πολιτικάντικες και ιδιοτελείς παρεμβάσεις. 

Δεν είναι πρωτόγνωρο κάτι τέτοιο: τόχει ξαναζήσει η Ελλάδα με το τότε κέντρο τη δεκαετία του 1950. Πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται στην ανανεωτική αριστερά!

_________
**Φ. Κουβέλης: Η διερεύνηση των σκανδάλων δεν συνιστά λόγο εκλογών | Μεταρρύθμιση

Οι αλλαγές, η πόλωση και η τρομοκρατία

Η χώρα πρέπει να αλλάξει. Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, αρνείται να κάνει τις διαρθρωτικές αλλαγές για ένα απλό λόγο ότι αν η χώρα εκσυγχρονιστεί και μπει επιτέλους στο σύγχρονο κόσμο, τα σημερινά πρόσωπα θα μπουν στο περιθώριο· δεν έχουν τις δεξιότητες ή τις προτεραιότητες που θα απαιτηθούν στη νέα Ελλάδα που ευαγγελίζονται.

Οι κατ όνομα μεταρρυθμιστές-Ευρωπαϊστές εξαντλούν τις προσπάθειες τους στην συνέχιση της υπερφορολόγησης των πολιτών για να χρηματοδοτήσουν το σημερινό κράτος και τα παρακλάδια του. Οι απέναντι, αρκούνται σε λεκτικά επαναστατική γυμναστική, περιγράφοντας ουτοπίες. Διόλου πειστικοί αμφότεροι, οπότε επιστρατεύεται η πόλωση για να καλυφθούν τα άλματα λογικής και να αποσιωπηθεί η απραξία όλων για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Η πόλωση ίσως είναι μία λύση για τα δικά τους προβλήματα, αλλά σίγουρα δεν είναι για τα δικά μας. Η πόλωση θα δώσει την ευκαιρία σε περισσότερες ομάδες να παίξουν με τη δημοκρατία και τους θεσμούς, να εκβιάσουν είτε ως πολιτικοί, είτε ως επιχειρηματικοί σχηματισμοί προκειμένου να προωθήσουν ο καθένας την δική του ατζέντα εις βάρος του συνόλου. 

Η σημερινή έκρηξη στο Mall είναι άλλο ένα φαινόμενο χώρας που καταρρέει. Την Πέμπτη, κατά την (γελοία) διαδικασία παραπομπής πολιτικών για την λίστα Lagarde παίχτηκε άλλο ένα επεισόδιο πόλωσης. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σακοράφα*, κατήγγειλε τον κ. Βενιζέλο για "τρομοκρατία της διαπλοκής" φέρνοντας το παράδειγμα του Mall. Σήμερα εξερράγη μηχανισμός, στο συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο. Προφανώς τη βόμβα δεν την έβαλε ούτε η κ. Σακοράφα, ούτε ο κ. Βενιζέλος για να κατηγορηθεί η συνάδελφος του. 

Τη βόμβα την έβαλε η πόλωση που επιδιώκουν με επιτυχία οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των δύο βουλευτών προχθές. Μην καταγγείλετε καμία βία - απλά σταματήστε να δημιουργείτε τις συνθήκες για βία και τρομοκρατία. Ως πολιτικό προσωπικό είστε τελειωμένοι - δεν χρειάζεται σε κανέναν να μας πάρετε μαζί σας. Φανείτε χρήσιμοι έστω τώρα, στην μετάβαση της χώρας προς το νέο. Κίνητρο σας, να σας θυμάται η ιστορία με συμπάθεια και όχι σαν δολοφόνους της χώρας.

Προχωρήστε τις αλλαγές ακόμα και αν σημαίνει το τέλος της δικής σας εμπλοκής με την πολιτική. Κάθε τραυματίας, κάθε υλική ζημία, κάθε επιπλέον μέρα που προστίθεται στην ύφεση σας βαραίνουν προσωπικά. Συνειδητοποιήστε το και κάντε το σωστό, έστω τώρα.

________

* Το απόσπασμα από την ομιλία της κ. Σακοράφα, στους διαξιφισμούς ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ για την λίστα:

"Εσείς, κύριε Βενιζέλο, με τον ολυμπιακό νόμο νομιμοποιήσατε τη μεγαλύτερη κατάληψη αυθαίρετου στα βαλκάνια και από τις μεγαλύτερες καταλήψεις αυθαιρέτων στην Ευρώπη. Νομιμοποιήσατε τον «καταληψία» Λάτση στη βίλα χιλιάδων στρεμμάτων που λέγεται «MALL». Και σήμερα σας ακούω να μιλάτε για φλερτ της Αριστεράς με την τρομοκρατία. Θα μπορούσε και αυτό να είναι φαιδρό. Επειδή, όμως, ο λαός μας αργοσβήνει, είναι πολύ σοβαρό. Εσείς που είχατε όχι φλερτ, αλλά επίσημη συζυγική σχέση με την τρομοκρατία της πολιτικής διαπλοκής, με την τρομοκρατία της υπουργικής παρανομίας, με την τρομοκρατία της αυθαιρεσίας, με την τρομοκρατία της κατάληψης δημόσιας γης, με την τρομοκρατία της φοροδιαφυγής, αφήστε και μη μιλάτε για την Αριστερά."

Πηγή

Η ομιλία του ανεξάρτητου βουλευτή Ο. Βουδούρη για την σύσταση προανακριτικής για τη λίστα Λαγκάρντ

Γιατί τέτοια βιασύνη για την σύσταση προανακριτικής, χωρίς να έχει καν ολοκληρωθεί η έρευνα για το πειστήριο του υπό εξέταση αδικήματος, το usb, και το κίνητρο του υπόπτου Παπακωνσταντίνου που δεν ισχύει εφόσον πλέον γνωρίζουμε ότι οι καταθέσεις των τριών συγγενών ήταν νόμιμες;

Μία εξήγηση: η ΔΗΜΑΡ ήθελε να προλάβει το ΣΥΡΙΖΑ. Αστεία και μικροπολιτική, αλλά όχι απίθανη. 

Η άλλη εξήγηση λέει ότι ήθελε πιθανώς να προστατεύσει τον Ευ. Βενιζέλο, βρίσκοντας πάτημα στις υπό διερεύνηση τότε υποψίες - το περιβόητο όσο και αναληθές πλέον "μίλησε το αίμα". Να προλάβει δηλαδή να καταθέσει το έγγραφο, προτού αλλάξουν τα δεδομένα με την συνέχιση της έρευνας και να περιορίσει εκεί τις έρευνες αγνοώντας τα 3 αδικήματα όπως αυτά περιγράφονται στα διαβιβαστικά των Οικονομικών Εισαγγελέων, κάτι το οποίο θα συμπεριελάμβανε αναγκαστικά και τον κ. Βενιζέλο.

Διαβάστε την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του ανεξάρτητου πλέον κ. Βουδούρη - είναι διαφωτιστική αν μη τι άλλο για τα γεγονότα.

__________________

Οδυσσέας Βουδούρης - Ανεξάρτητος Βουλευτής:

         Κύριε Πρόεδρε, κύριοι συνάδελφοι, όπως γνωρίζετε δεν υπάρχει κόμμα των ανεξάρτητων Βουλευτών. Η κλήρωση ή μάλλον η ταχύτητα με έφερε να μιλήσω εξ ονόματος αυτής της ομάδας. Δεν μπορώ, λοιπόν, να εκφράσω μία κοινή άποψη όλων των ανεξάρτητων Βουλευτών, αλλά θα προσπαθήσω και θα σταθώ υπεράνω κάθε κομματικής και πολιτικής σκοπιμότητας.

Θέλω να κάνω, καταρχάς, δύο παρατηρήσεις για το θέμα της διαδικασίας. Η πρώτη αφορά τη πρόταση του κ. Βενιζέλου, ο οποίος σήμερα συντάχθηκε στην πρόταση να υπάρχουν τέσσερις κάλπες. Θεωρώ ότι είναι προς τιμήν του. Το έκανε αργά, καθυστέρησε, αλλά όταν γίνεται κάτι σωστό, πρέπει αυτό το πράγμα να το τιμούμε. Θεωρώ, λοιπόν, ότι σωστά έπραξε ο κ. Βενιζέλος. Το έκανε καθυστερημένα. Η καθυστέρηση αυτή, βέβαια, τον εκθέτει στην κριτική ότι το έκανε κατόπιν της πιέσεως που ασκήθηκε, αλλά εν πάση περιπτώσει, καλύτερα αργά παρά ποτέ.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά αυτό το οποίο είπε ο κ. Δημήτρης Παπαδημούλης, ότι για να εξασφαλιστεί η μυστικότητα αυτής της ψηφοφορίας πρέπει ο κάθε Βουλευτής να βάλει ένα ψηφοδέλτιο σε κάθε κάλπη. Η μυστικότητα ξέρετε, έχει ένα σκοπό, δεν είναι από μυστικοπάθεια. Εξυπηρετεί ένα σκοπό κι ο σκοπός αυτός είναι η προστασία της ελευθερίας του κάθε Βουλευτή που θα ψηφίσει. 

Ξέρετε, όταν πάμε ως πολίτες να ψηφίσουμε, πρέπει να περάσουμε πίσω από ένα παραβάν. Και το να περάσουμε πίσω από το παραβάν είναι υποχρεωτικό. Μπορούμε να δηλώσουμε ή να μη δηλώσουμε τι έχουμε ψηφίσει. Αλλά υπάρχει μία υποχρεωτική διαδικασία που προστατεύει τον κάθε πολίτη, έτσι ώστε αν κάποιος τον πιέσει και του πει «εσύ ξέρεις θα ψηφίσεις έτσι ή αλλιώς» για να τον ελέγχει ουσιαστικά, να είναι εκ του νόμου προστατευμένος.

Συνεπώς, θεωρώ ότι είναι πολύ βάσιμη η πρόταση του κ. Παπαδημούλη και θα πρέπει για να είναι έγκυρη η ψήφιση κάθε Βουλευτή, να γίνεται με ψήφο σε κάθε κάλπη, συν το δεδομένο ότι εάν δεν το κάνουμε, κινδυνεύει να υπάρξει αναντιστοιχία μεταξύ της καταγραφής αυτών που ψήφισαν και των ψηφοδελτίων. 

Έρχομαι τώρα στην ουσία του θέματος και θα κάνω μία πρώτη παρατήρηση λέγοντας ότι εδώ έγινε ένα μεγάλο ατόπημα από εμάς, τους Βουλευτές. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία υπόθεση, που την εξετάζουμε από την ποινική της πλευρά. Εμείς, όμως, είμαστε κυρίως και πρωτίστως πολιτικοί. Το πολιτικό θέμα δεν το εξετάζουμε. 

Αυτό το οποίο έπρεπε να έχει γίνει - και δεν είναι αργά να διορθωθεί - είναι πρωτίστως μια εξεταστική επιτροπή που θα εξετάσει τις πολιτικές ευθύνες. 

Το ελληνικό Σύνταγμα έχει μία ιδιαιτερότητα. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η Βουλή παύει να λειτουργεί ως πολιτικό όργανο και γίνεται δικαστικό όργανο. Η διαδικασία την οποία ακολουθούμε σήμερα πρέπει να είναι, βάσει του Συντάγματος, μία αποκλειστικά δικαστική λειτουργία.

Και εδώ έγινε μία δεύτερη παράλειψη. Πριν δύο χρόνια ήρθε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο και θέσπισε αυτό το οποίο ονομάζεται Γνωμοδοτικό Συμβούλιο. Τι είναι το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο; Επειδή εμείς –οι περισσότεροι από εμάς- δεν είμαστε νομικοί, όταν μας έρχεται μία δικογραφία είναι πολύ δύσκολο να την αξιολογήσουμε. Ο νόμος ορίζει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η Βουλή έχει τη δυνατότητα να ψηφίσει τη συγκρότηση ενός γνωμοδοτικού συμβουλίου που απαρτίζεται από ανώτατους δικαστικούς, οι οποίοι κληρώνονται και οι οποίοι κάνουν μία εισήγηση έτσι ώστε εμείς οι μη σχετικοί, να μπορέσουμε πραγματικά να λειτουργήσουμε ως δικαστικοί. Αυτό, βέβαια, είναι παράδοξο που δεν έγινε από την κυβερνητική πλευρά, παράδοξο που δεν έγινε και από την Αντιπολίτευση. Διότι, ένα μεγάλο μέρος από τα θέματα που συζητάμε, θα μπορούσαμε να τα συζητήσουμε με έναν πιο τεκμηριωμένο τρόπο.

Αγαπητοί συνάδελφοι, άκουσα πύρινους λόγους, λόγους πολιτικούς. Άκουσα συναδέλφους να λένε «το κόμμα τάδε θα ψηφίσει έτσι ή αλλιώς». Είδα κοινοβουλευτικές ομάδες να συνεδριάζουν και να βγάζουν κομματικές γραμμές, Βουλευτές να διαγράφονται, διότι προληπτικά δήλωσαν αυτό το οποίο πιστεύουν. Αυτά τα πράγματα είναι τρομερά, διότι καταστρατηγούν την ουσία αυτής της διαδικασίας.

Εδώ πρέπει ο κάθε Βουλευτής, ατομικά και κατά συνείδηση, να ψηφίσει ως θα ψήφιζε και ως θα αποφάσιζε ένας ανώτατος δικαστικός. Φανταστείτε ένα δικαστήριο και ο Πρόεδρος του δικαστηρίου να ομαδοποιείται με ορισμένους δικαστικούς και να διαγράφει άλλους διότι δεν ψηφίζουν σύμφωνα με τη γραμμή που ορίζεται. Είναι αδιανόητα αυτά τα πράγματα. 

Ειπώθηκε ότι πρέπει να ψηφίσουμε προτάσεις κομμάτων. Δεν ξέρω ακριβώς τι αναφέρει ο Κανονισμός της Βουλής, αλλά θα πω αυτό που θεωρώ ως αυτονόητο. Η αναφορά μας για να ψηφίσουμε δεν μπορεί να είναι μία κομματική πρόταση. 
Η αναφορά μας για να ψηφίσουμε πρέπει να είναι η δικογραφία. Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα. Πήγα και κοίταξα τις δικογραφίες. Αναρωτιέμαι πόσοι συνάδελφοι πήγαν και πήραν στα χέρια τους έστω το διαβιβαστικό της δικογραφίας. Πληροφορίες μου λένε ότι δεν είναι πάνω από δέκα ή είκοσι. Είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα.  Ας ξεχάσουμε, λοιπόν, την πολιτική μας ιδιότητα και ας προσπαθήσουμε να λειτουργήσουμε με μία δικαστική δεοντολογία. Συνεπώς, θα αναφέρω τα γεγονότα. Θα το κάνω πολύ συνοπτικά, διότι πολλά από αυτά είναι πολύ γνωστά.

Ποια είναι τα γεγονότα; 

Στις 30 Σεπτεμβρίου, μετά από διάφορα δημοσιεύματα, ο κ. Στουρνάρας δήλωσε ότι αυτή η περίφημη λίστα, για την οποία μιλάει όλος ο κόσμος, δεν είναι στο Υπουργείο.

Δύο μέρες μετά ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποκάλυψε ότι αυτός κατέχει τη λίστα. Την έδωσε στον Πρωθυπουργό και στους οικονομικούς εισαγγελείς. Οι οικονομικοί εισαγγελείς άρχισαν μια έρευνα και μετά από λίγο επειδή έπεσαν πάνω σε ονόματα Υπουργών, έστειλαν αυτή τη δικογραφία με ένα διαβιβαστικό στη Βουλή.

Τι λέει αυτό το διαβιβαστικό; 

Θα σας διαβάσω μόνο ορισμένα αποσπάσματα. Καταρχήν λέει ότι αυτή η λίστα ήρθε μετά από αίτημα του κ. Παπακωνσταντίνου. Τον ονομάζει. Μετά λέει όλο το ιστορικό. Αναφέρει ότι αυτή η λίστα περιήλθε στα χέρια του κ. Βενιζέλου. Τον ονομάζει. Και καταλήγει στο εξής: 

«Επειδή από τα προεκτεθέντα προκύπτουν στοιχεία και πραγματικά περιστατικά σχέση έχοντα με πράξεις ή παραλείψεις του άρθρου τάδε και με πρόσωπα κατέχοντα συγκεκριμένες θέσεις στην κατά τότε κρίσιμο χρόνο κυβέρνηση της Ελλάδος, μεταβιβάζουμε αυτή τη δικογραφία». 

Αναφέρουν αυτά τα γεγονότα και τη μεταβιβάζουν ονομάζοντας τους Υπουργούς, και τον κ. Παπακωνσταντίνου και τον κ. Βενιζέλο. Ποια είναι αυτά τα γεγονότα; Είναι βασικά δύο. Είναι η μη αξιοποίηση της λίστας και η μη σύννομη διαχείριση αυτής της λίστας. Και σε αυτά τα δύο θέματα όποια ευθύνη έχει ο κ. Παπακωνσταντίνου, αντίστοιχη ευθύνη ακριβώς έχει και ο κ. Βενιζέλος. 

Διαβιβάζεται, λοιπόν, αυτή η δικογραφία. Δεν υπάρχει καμία αντίδραση από την Κυβέρνηση. Περνάνε οι μέρες, αποκαλύπτεται το θέμα των τριών ονομάτων και βέβαια, πάρα πολύ λογικά οι εισαγγελείς στέλνουν στη Βουλή μια δεύτερη δικογραφία για την οποία δεν θα πω αναλυτικά τι λέει αλλά θέλω να τονίσω μόνο ένα στοιχείο. Αυτή η δικογραφία είναι διαβίβαση στη Βουλή των Ελλήνων συμπληρωματικών στοιχείων σχετικά με την προκαταρκτική εξέταση η οποία είχε μπει μπρος με την πρώτη δικογραφία. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι αυτή η δεύτερη δικογραφία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μεμονωμένα. Και εδώ έχουμε το παράδοξο. 

Μόλις κατατίθεται στις 28 Δεκεμβρίου αυτή η δικογραφία, αστραπιαία ενώ δεν υπήρχε καμία αντίδραση στην πρώτη ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς συντάσσει μια πρόταση που γίνεται πρόταση της Κυβέρνησης και η οποία αναφέρει ότι πρέπει να παραπεμφθεί σε προκαταρκτική εξέταση ο κ. Παπακωνσταντίνου, ένα άτομο, για ένα θέμα, για το θέμα της αφαίρεσης των τριών ονομάτων. Αυτά είναι τα γεγονότα. 

Να κάνουμε μια σύνοψη. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή τρεις κατηγορίες. 

- Η πρώτη είναι η μη αξιοποίηση αυτής της λίστας η οποία ήρθε στην Ελλάδα ακριβώς γι’ αυτόν στον στόχο. 
- Η δεύτερη είναι η μη σύννομη διαχείριση, το γεγονός ότι αυτή η λίστα δεν πρωτοκολλήθηκε, το γεγονός ότι αυτή η λίστα δεν παραδόθηκε από τον κ. Παπακωνσταντίνου στον κ. Βενιζέλο και από τον κ. Βενιζέλο στον κ. Σαχινίδη και το γεγονός ότι αυτή η λίστα βρέθηκε στα χέρια του κ. Βενιζέλου, ενώ δεν είχε πλέον καμία αρμοδιότητα. 
- Και η τρίτη κατηγορία είναι η αφαίρεση των τριών ονομάτων. 

Ήθελα να πω το εξής όσον αφορά το θέμα της ζημιάς που προκλήθηκε στο δημόσιο. Γιατί υπάρχει μία άποψη που λέει ότι όταν δεν προκαλείται ζημιά στο δημόσιο, δεν υπάρχει ποινικό αδίκημα. Το θέμα εδώ είναι πολύ λεπτό. Γιατί τι είναι ζημιά στο δημόσιο; Ζημιά στο δημόσιο είναι μόνο μία οικονομική ζημιά; Αν υποθέσουμε ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου όντως αφαίρεσε τα δύο ονόματα αλλά δεν υπάρχει καμία ενοχή των συγγενών του –έχουν πληρώσει τους φόρους και είναι εντάξει- δεν υπάρχει ζημιά στο δημόσιο; Δεν έχει ζημιωθεί το δημόσιο από αυτήν την πράξη του κ. Παπακωνσταντίνου που μπορεί να την έκανε για έναν δευτερεύοντα λόγο, απλώς για να μην αναφερθεί το όνομά του, για να μη γίνει κουβέντα;

Προφανώς, έχει τρωθεί το κύρος της Κυβέρνησης. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τις άλλες κατηγορίες. Το αν έχει προκληθεί ζημιά στο δημόσιο ή όχι δεν μπορούμε να το αποφασίσουμε εμείς.

Θέλω επίσης να κάνω την εξής επισήμανση: Από τις τρεις αυτές κατηγορίες τις οποίες ανέφερα, οι δύο πρώτες είναι αυταπόδεικτες. Είναι αυταπόδεικτο ότι αυτή η λίστα δεν αξιοποιήθηκε, είναι αυταπόδεικτο ότι η διαχείριση αυτής της λίστας δεν έγινε με σύννομο τρόπο. Μόνο η τρίτη κατηγορία είναι μία κατηγορία η οποία πρέπει να αποδειχθεί και θα είναι δύσκολο να αποδειχθεί. 

      Συνεπώς, εάν ακολουθήσουμε την πρόταση αυτών που λένε «θα παραπέμψουμε μόνο ένα άτομο, τον κύριο Παπακωνσταντίνου και μόνο για μία υπόθεση, την αφαίρεση των τριών ονομάτων», είναι πάρα πολύ πιθανό όλοι «να βγουν λάδι». Πιθανώς θα πάει ο κύριος Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο και θα αθωωθεί, διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδείξεις ότι το έκανε ειδικά ο κύριος Παπακωνσταντίνου.

Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό η πρόταση που θα κάνουμε για την Προκαταρκτική να περιέχει το σύνολο των θεμάτων που προκύπτουν από τη δικογραφία και το σύνολο των ανθρώπων που εμπλέκονται σ’ αυτή την υπόθεση. Ποιοι εμπλέκονται; Είναι σαφές. Ονομάζονται, είναι ονομαστικά στη δικογραφία. Είναι οι Υπουργοί Οικονομικών.

    Θέλω εδώ να πω ότι προσπαθώντας πάντα να λειτουργήσω μ’ αυτή τη δικαστική δεοντολογία, δεν βλέπω αναφορά στους Πρωθυπουργούς. Δεν υπάρχει αναφορά στους Πρωθυπουργούς σ’ αυτή τη δικογραφία, στο διαβιβαστικό. Βέβαια, κατ’ εμέ αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό. Το σημαντικό είναι να κατονομαστούν τα γεγονότα τα οποία θα διερευνήσουμε και, εφόσον προκύψουν -διότι αν υπάρχει εμπλοκή, θα προκύψει απ’ αυτή τη διερεύνηση- τότε θα υπάρχει και αντίστοιχη διαδικασία απέναντι στους Πρωθυπουργούς.

Επιτρέψτε μου να πω την άποψή μου για τη στάση του κυρίου Βενιζέλου. Προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο ακριβοδίκαιος και γι’ αυτό είπα ότι είναι προς τιμήν του το γεγονός ότι άλλαξε άποψη και πρότεινε ο ίδιος τις τέσσερις κάλπες. 
       Θεωρώ ότι, αντί να προβεί σ’ αυτούς τους «πύρινους» λόγους για σκευωρία έχοντας την απόλυτη προσωπική πεποίθηση ότι είναι ο ίδιος αθώος, θα δικαιωνόταν αν πρότεινε να πάει σ’ αυτή την Προκαταρκτική, διότι δεν υπάρχει στίγμα στην Προκαταρκτική. Αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο το οποίο πρέπει να τονίσουμε. Η Προκαταρκτική, αυτό το οποίο θα αποφασίσουμε εμείς εδώ, δεν είναι παραπομπή σε δίκη. Δεν αποφασίζουμε να παραπέμψουμε κάποιον σε δίκη. Αποφασίζουμε να παραπέμψουμε κάποιον για να εξεταστεί και ενδεχομένως να πάει σε μία ανάκριση η οποία ενδεχομένως θα καταλήξει σε μία δίκη. Συνεπώς τι το καλύτερο; Έτσι είχε κάνει σε μία άλλη περίπτωση ο Πρόεδρος της Βουλής κύριος Μεϊμαράκης -και ήταν προς τιμήν του- όπου όταν ακούστηκε το όνομά του για μία άλλη υπόθεση –όπου προφανώς ήταν άσχετος- ο ίδιος είπε «εγώ ζητώ να πάω» και βέβαια έκλεισαν όλα τα στόματα.

Αγαπητοί συνάδελφοι, κλείνω με μία εκτίμηση πιο πολιτική: Υπάρχει ένα επιχείρημα το οποίο έχει πείσει αρκετούς συναδέλφους και από τη Δημοκρατική Αριστερά και από αλλού ότι αν προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε όλες τις πτυχές αυτού του θέματος και όλα τα πρόσωπα, θα «πέσει» η Κυβέρνηση. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από τη Συμπολίτευση, υπακούοντας σ’ αυτή την απειλή, θα ψηφίσετε.

Εγώ σας λέω ότι υπάρχουν δύο θέματα. Αν υποθέσουμε ότι αυτό ισχύει, υπάρχει ένα μεγάλο ηθικό θέμα το οποίο ο καθένας λύνει κατά συνείδηση. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να συγκαλύψω ένα ποινικό αδίκημα μ’ αυτή την απειλή, αλλά ο καθένας ας πράξει κατά συνείδηση.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως είναι ότι είναι προφανές το αντίστροφο, ότι δηλαδή εάν δεν ρίξουμε όλο το φως σ’ αυτή την υπόθεση, εάν δεν εξετάσουμε όλες τις πτυχές και όλους τους εμπλεκόμενους, τότε θα αποσταθεροποιηθεί η Κυβέρνηση, τότε θα κινδυνεύσει να «πέσει» η Κυβέρνηση, διότι οι ενδεχόμενες, οι τυχούσες ευθύνες των Υπουργών και του κυρίου Βενιζέλου, όπως σας είπα, είναι αυταπόδεικτες και ο κόσμος θα εκλάβει αυτή την απόφασή μας σ’ αυτή την ψηφοφορία σαν μία απόπειρα συγκάλυψης. 

Στην περίοδο της κρίσης που ζούμε, το μεγαλύτερο ατού μίας κυβέρνησης είναι το ηθικό της κύρος. Εάν λοιπόν φανεί ότι η Κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει, θα χάσει αυτό το ηθικό κύρος και θα αποσταθεροποιηθεί.

Σας ευχαριστώ πολύ.

____________
Πηγή: αδιόρθωτα πρακτικά της Βουλής

μορφοποίηση δική μου για να διευκολύνω την ανάγνωση των 2000+ λέξεων