Πάγιο αίτημα λαϊκιστών και μη, περιμένοντας διαφορετικές απαντήσεις ο καθένας, ήταν το να πει κάποιος την αλήθεια στο λαό. Οι λαϊκιστές περίμεναν απαντήσεις γύρω από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, το τσιπ του 666 και "το ξεπούλημα", ενώ οι δε περίμεναν κάτι πιο τεχνικό: την ανάγκη για αλλαγή της παραγωγικής βάσης, τη διατροφική αυτάρκεια της χώρας, τον περιορισμό των κρατικών δαπανών αναλόγως του πραγματικού μεγέθους της οικονομίας και της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών, τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού κλπ.
Τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου καιγόταν η Αθήνα καθημερινά από διαδηλώσεις όσων αντιδρούσαν σε περικοπές μισθών, εξαγγελίες ανοίγματος επαγγελμάτων (ακόμα τις περιμένουμε), τις απολύσεις stagiers και συμβασιούχων στο δημόσιο τομέα, τις εξαγγελίες κλεισίματος αχρείαστων δημόσιων οργανισμών, τη μείωση "επιχορηγήσεων" και επιδομάτων παντός τύπου κλπ.
Μετά τις διπλές εκλογές του 2012 όλα αυτά σταμάτησαν. Όπως και οι δύσκολες εξαγγελίες και αποφάσεις. Τις τελευταίες μέρες ακούμε πλέον ότι η κρίση τελειώνει - ήρθε η ανάκαμψη. Πιστέψτε το. Δεν χρειαζόταν καμία αλλαγή ο τόπος, καμία αλλαγή πλαισίου, ή δημιουργία νέας παραγωγικής βάσης. Το αφήγημα ήταν λάθος. Το ερώτημα του γιατί μπήκαμε σε αυτή την κρίση δανεισμού δεν απαντιέται φυσικά, αλλά δεν απασχολεί και κανέναν πια. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν να ανοίξουμε και να κλείσουμε μερικές τρύπες στους δρόμους, κατά την γνωστή παραμορφωμένη εκδοχή του Κεϋνσιανού μοντέλου, και να αρχίσουμε να προσλαμβάνουμε πάλι στο δημόσιο.
Η χώρα ανακάμπτει λέμε. Στους απαισιόδοξους, αυτούς που περίμεναν συγκρούσεις και αλλαγή πλαισίου - μεταρρύθμιση - έχουμε να πούμε μόνο αυτό: ντροπή σας μικρόψυχοι!
2 σχόλια:
Ελπίζω, να μην μείνουμε σε αυτά. Η ανάγκη πραγματικών αλλαγών είναι, ίσως μεγαλύτερη από ποτε, τρία χρόνια μετα το πρώτο μνημόνιο, άλλα και η δυσκολία επίσης.
Τρία χρόνια μετά δεν ξέρω ποιος είναι ο βαθμός δυσκολίας - όσο να 'ναι, αρκετοί κατάλαβαν την αναγκαιότητα. Αυτό που είναι (εκ νέου) το ζητούμενο, είναι η θέληση...
Δημοσίευση σχολίου