Για αρχή να ξεκαθαρίσουμε ότι δεξιοί είναι οι Μητσοτάκηδες και οι Χατζιδάκηδες, οι Κουμουτσάκοι και οι Αβραμόπουλοι που επιμένουν στο μπλέηζερ με το χρυσό κουμπί γιατί το φόραγε ο παππούς τους. Συντηρητικοί που άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο δεν αποδέχονται εύκολα τις αλλαγές που χρειάζονται, ή τις αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία και προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν το χθες.
Η ακροδεξιά είναι άλλο πράγμα. Είναι σετ ιδεών, που ξεκινάει από τον εθνικισμό που πλασάρουν ανοιχτά οι πρώην βουλευτές του ΛΆΟΣ, Βορίδης και Γεωργιάδης, συνεχίζει με νέες αφηγήσεις σαν αυτές του Χρύσανθου Λαζαρίδη, και καταλήγει σε κλείσιμο του ματιού στον Πρωθυπουργικό λόγο και ανθρώπους σαν τον Τάκη Μπαλτάκο σε κομβικές κυβερνητικές θέσεις και συμβούλους επιπέδου Κρανιδιώτη και Κοτούλα στο στενό κύκλο του Πρωθυπουργικού γραφείου.
Ο κ. Μπαλτάκος αποπέμφθηκε για να διατηρηθεί μία ψευδεπίγραφη εικόνα «κέντρου», όπως ακριβώς είχε διαγραφεί ο παιδιόθεν δεξιός κ. Χατζηγάκης όταν κατήγγειλε «Φιρφιρίκους» και «ακροδεξιά σταγονίδια» στο περιβάλλον Σαμαρά λίγο πριν την κυβέρνηση Παπαδήμου – το Νοέμβριο του 2011.
Ο Πρωθυπουργός μπορεί να δυσκολεύει όσο θέλει την δουλειά του κ. Μουρούτη στο πολιτικό spin της πραγματικότητας αλλά η πραγματικότητα είναι μία, όσα επεισόδια κι αν προσπερνάει με προθυμία το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και η συμμαχία των προθύμων «αντικομουνιστών»· αυτών που εξισώσουν το ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με το τέλος της χώρας.
Τα λάθος αξιώματα εδώ είναι δύο: πρώτον, ότι υπάρχει ευρωπαϊκό μέλλον για χώρα που δεν σέβεται τα δικαιώματα και τους θεσμούς, πόσω μάλλον ότι μπροστά στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» επιβάλλεται η στρέβλωση. Και δεύτερον ότι ο κ. Σαμαράς είναι μονόδρομος στην αποφυγή του πρώτου – της εκλογικής επιτυχίας που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Κι όμως, τα πράγματα είναι απλούστερα. Η απομάκρυνση του σημερινού Πρωθυπουργού, του περιβάλλοντος του, και της ανοχής(;) του στις ακροδεξιές ιδέες και αντιλήψεις μπορεί να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η εγχώρια παραγωγή για να ανεβάσει το ΑΕΠ και να μειώσει την ανεργία (δεν είναι λύση το κλείσιμο της ΕΡΤ, το Ελληνικό, και η χωρίς πραγματική εξυγίανση επιστροφή των τραπεζών στους ιδιώτες), και να ενισχύσει την δημοκρατία και τους θεσμούς.
Όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει αυτό το αυτονόητο, ας κοιτάξει λίγο στον καθρέφτη του · στα είκοσι δεύτερα θα ανακαλύψει την εξάρτηση του. Αν όχι, ας βγει σαν τον Άδωνι κι ας δηλώσει για αρχή «εθνικιστής». Το κρυφτούλι της ακροδεξιάς που ασπάζεται ο καθένας, ή καταπίνει για λόγους προσωπικής επιβίωσης, έχει κοντά ποδάρια που κόντυναν λίγο περισσότερο μετά το Baltakosgate. Τι κρίμα που δεν κόντυναν όταν ο κύριος αυτός δήλωνε, εκπροσωπώντας τον Πρωθυπουργό που τον τοποθέτησε αν όχι και τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης που τον αποδέχτηκε, πως «δεν τους ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα» και τα περιστατικά ρατσιστικής βίας. Ή όταν εκβίαζε την ΔΗΜΑΡ για συγκυβέρνηση με την Χρυσή Αυγή. Και τόσα άλλα – τα ξέρετε, μην κουράσω με τον κατάλογο· είναι μακρύς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου