Η παραίτηση Κουβέλη και το βούτυρο στο ψωμί Σαμαρά - Βενιζέλου

Εδώ και καιρό παρατηρείται μια εμμονή σχετικά με τον Φώτη Κουβέλη, το ρόλο του στην κυβέρνηση και την κεντροαριστερά γενικότερα, όπως και μία ανεξήγητη - ουδείς την αναλύει πραγματικά - χρησιμότητα του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Προσπαθώ να το δω στη βάση της συνολικής πολιτικής κατάστασης, αντί της παραπολιτικής καθημερινότητας.

1. Είναι δεδομένο ότι θα έρθουν επόμενα μέτρα με χρονικό ορίζοντα μέχρι την ψήφιση του επόμενου προϋπολογισμού τον ερχόμενο Οκτώβριο, αν όχι πιο πριν.

2. Είναι πολύ πιθανό η κυβέρνηση να χάσει τις επόμενες εκλογές, ειδικά αν έχει διαψευσθεί και έχουν ψηφιστεί νέα μέτρα, ή έχει πέσει στην προσπάθεια της να τα περάσει από την Βουλή.

3. Η σημερινή Βουλή μπορεί να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αν εξασφαλίσει τις 14 ψήφους της ΔΗΜΑΡ. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, πασοκογενείς (κυρίως) ανεξάρτητοι και λοιποί, και ΔΗΜΑΡ ξεπερνούν μακράν το όριο των 181 βουλευτών, ενώ αν προστεθούν και μερικοί μετανοημένοι Χρυσαυγίτες και Ανεξάρτητοι Έλληνες, πλησιάζουμε τους 200. 

Πηγή: Βουλή των Ελλήνων

4. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να "διευκολύνει" μία (τεχνητή) πολιτική κρίση, παραιτούμενος πρόωρα προκειμένου να εκλεγεί νέος ΠτΔ. Σε ό,τι αφορά την κοινή γνώμη, το έδαφος έχει στρωθεί για μία τέτοια λύση.

Αν η κυβέρνηση πάει τίμια να ψηφίσει τα μέτρα που επιβάλλονται από τη μη ύπαρξη του "success story" θα πέσει, είτε τα ψηφίσει είτε όχι. Υπάρχει τρόπος να προσπεράσει το παράθυρο ευκαιρίας του ΣΥΡΙΖΑ για νίκη σε εθνική κάλπη, και να ψηφίσει τα μέτρα μετά ούτως ώστε να μην "τιμωρηθεί" για όσα ψευδώς υποστηρίζει μέχρι σήμερα; Νομίζω πως ναι. Αρκεί να στριμωχθεί ο κ. Κουβέλης, και να εγκλωβιστεί η κεντροαριστερά σε ένα ακόμα ψευδές δίλημμα· το πάτημα μπανανόφλουδας, άλλωστε, έχει γίνει το αγαπημένο σπορ του χώρου.

Δεν είναι καίριο το να γίνει ο Φώτης Κουβέλης ΠτΔ, αλλά να απαξιωθεί μέσα από την τιμητική πρόταση: αν την δεχτεί, καλώς. Αν αρνηθεί, ο αντίλογος θα είναι "μα τί θέλει επιτέλους - βρείτε άλλον". Και θα βρεθεί. Το καίριο εδώ είναι ο εγκλωβισμός των 14ων ψήφων της ΔΗΜΑΡ.

Η ακολουθία έχει ως εξής:

• Πρόκληση πολιτικής κρίσης (σαν της ΕΡΤ τον Ιούνιο του '13 για παράδειγμα)
• Καταλογισμός ευθυνών σε ΣΥΡΙΖΑ και όσους δεν συναινούν "στις λύσεις" (που είναι πάντα γενικές και απροσδιόριστες όποτε έχουν τεθεί τέτοια διλήμματα στο παρελθόν)
• Εγκατάσταση ενός ψευδούς εκβιασμού της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογής ΠτΔ, που "απειλεί την σταθερότητα στη χώρα", με την πολύτιμη βοήθεια των ΜΜΕ.
• Παραίτηση Παπούλια και άνοιγμα της διαδικασίας εκλογής νέου ΠτΔ από αυτή τη Βουλή με την ψήφο όσων αναφέρουμε στο (3).

Η κυβέρνηση, έχοντας "σώσει την πατρίδα" για μία ακόμη φορά, θα προχωρήσει "στα δύσκολα μέτρα που έφεραν όσοι λένε όχι σε όλα" μέχρι σήμερα, και η σκόπελος του Οκτωβρίου (προϋπολογισμός με μέτρα), όσο και του Φεβρουαρίου του 2015 (εκλογή ΠτΔ) θα έχει αποφευχθεί, έχοντας απαξιώσει για μία ακόμα φορά όποιον τολμήσει να διαφωνήσει με "την σωτηρία".

Εναλλακτικά, η κυβέρνηση θα μπορούσε να οδηγηθεί μόνη της στην πτώση της, να αφήσει την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ με την καυτή πατάτα των νέων μέτρων στα χέρια του, που αν τα ψηφίσει θα διαλυθεί εκ των έσω, ενώ αν δεν τα ψηφίσει θα οδηγηθεί εν μέσω επαπειλούμενης χρεοκοπίας σε εκλογές τον Φεβρουάριο του 2015 (εκλογή ΠτΔ) με επανεκλογή Σαμαρά.

Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχε ανεξάρτητη δημοσιογραφία στη χώρα. Αλλά δεν υπάρχει, είτε τα δεσμά της είναι ιδεολογικά, είτε κομματικά, είτε αυτά της διαπλοκής - το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Μακάρι να παραλογίζομαι, να μπορεί κάποιος να μου πει πως υπάρχει συνταγματικό λάθος σε ό,τι περιγράφω, ή κάποιο άλλο λόγο για τον οποίο απέχουμε μακράν ενός τέτοιου σεναρίου. Αν όχι, η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου έχει τουλάχιστον μία εναλλακτική για την συνέχιση της ακολουθούμενης πολιτικής, αυτής που κάνει την κρίση ευκαιρία για πολύ λίγους, καταρρακώνοντας τον λαό και τη χώρα με το ξεπούλημα ακόμα και των αιγιαλών της, ενώ δεν προχωράει σε ΜΙΑ μεταρρύθμιση που θα απελευθέρωνε το πραγματικά ικανό ανθρώπινο δυναμικό της χώρας για να παράξει και να φέρει έτσι την πραγματική ανάπτυξη και την άνοδο του ΑΕΠ που θα ήταν και μέρος της λύσης για το χρέος μας.

Ας μας διαφωτίσει, έστω σε αυτό, ο Νεογέροντας της ΔΗΜΑΡ, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος. Ήταν άλλωστε ένας από αυτούς που επέλεξε να ανακινήσει ξανά και ξανά εν μέσω εκλογών το θέμα Κουβέλη για την Προεδρεία της Δημοκρατίας, μειώνοντας έτσι τον κόμμα του σε πολιτικό γραφείο ενός επίδοξου... Δεν μπορεί να μην προέβλεψε τη ζημιά που έκανε - ηλίθιος δεν είναι. Ας μας εξηγήσει την ανώτερη προσδοκία του,  την υπέρτερη της εκλογικής επιτυχίας  και επιβίωσης του κόμματος του. Τι περιμένει να αποκομίσει στο τέλος αυτής της πορείας ο Ανδρέας, και με/για ποιούς;

Η ελληνική παθογένεια στην κάλπη

Η αποτίμηση των χθεσινών εκλογών δεν μπορεί να γίνει με όρους κερδισμένων και χαμένων, ούτε με όρους μικροπολιτικής που είναι μέρος της ελληνικής παθογένειας - αυτής που επιμένει να μην αναλαμβάνει το κόστος των επιλογών της.

Ο σταυρός προτίμησης στις ευρωεκλογές είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης. Σε αντίθεση με τις τοπικές εκλογές όπου ο πολίτης καλείται να ψηφίσει διαμερισματικούς και δημοτικούς συμβούλους της γειτονιάς του για τη γειτονιά του και την πόλη του, στις ευρωεκλογές είναι μία κατάρα. Και αυτό γιατί καλείται ο πολίτης να κάνει μία υπέρβαση που δεν είναι δυνατή. Καλείται να ψηφίσει εκπρόσωπο για κάτι «θολό» και «μακρινό», και η σταυροδοσία μεταβάλλει τη διαδικασία σε κάτι υποδεέστερο και της επιλογής τραγουδιού για την Eurovision.

Τα κόμματα δεν υπάρχουν μόνο για να οργανώνουν εκλογικές εκστρατείες και να μαντρώνουν ψήφους σε εκλεγμένα όργανα, ή εργαζόμενους σε σωματεία. Τα κόμματα συγκροτούνται και εκλέγονται για να αναλαμβάνουν και ευθύνες, όπως αυτές της ευρωλίστας, όχι με όρους αναγνωρισιμότητας των προσώπων που την απαρτίζουν, αλλά ικανοτήτων πάνω σε εξειδικευμένα θέματα που θα αφορούν τη χώρα το επόμενο διάστημα· την αλιεία, την εξωτερική πολιτική, την παιδεία και ούτω καθεξής. 

Τα επιχειρήματα κομματικών στελεχών υπέρ της σταυροδοσίας για τις ευρωεκλογές, σε μία πανελλαδική περιφέρεια, στερούνται κάθε λογικής και στερούνται αποκλειστικά σε επιχειρήματα που συνορεύουν με τον αντικοινοβουλευτικό λαϊκισμό που αρνείται το θεσμικό ρόλο των κομμάτων.

Ο σταυρός επιλέχθηκε αιφνιδιαστικά για να λύσει εσωκομματικά προβλήματα του κ. Σαμαρά που δεν ήταν σε θέση να συγκροτήσει λίστα χωρίς να διαλυθεί το κόμμα του, ενώ βρήκε σύμφωνο τον κ. Βενιζέλο για να κουρευτεί η διαφαινόμενη δυναμική της πρωτοβουλίας των «58» που από την μεριά τους βιάστηκαν να τον απειλήσουν με όρους αυτονομίας, χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει το πολιτικό σχήμα ή να έχουν αποκτήσει οργανωτική δομή για να αντέξουν τους κραδασμούς που επιδίωκαν να δημιουργήσουν.

Η ελληνική παθογένεια εδώ έγκειται στο ό,τι ουδείς αντέδρασε έγκαιρα στην επιλογή του σταυρού. Δημοσιολογούντες, δημοσιογράφοι και πολιτικά στελέχη σιώπησαν, ή εκδηλώθηκαν υπέρ της άθλιας επιλογής, σκεπτόμενοι το βραχυπρόθεσμο – το βασίλειο της μικροπολιτικής. Η λίστα επιχειρημάτων ήταν μακρυά όσο και ανόητη, και δεν θα την επαναλάβω εδώ.

Αν δεν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε τις επιλογές μας, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συνεχίσουμε να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα και να σχεδιάζουμε τα επόμενα βήματα μας σύμφωνα με το στενά ατομικό συμφέρον και την ατζέντα της εβδομάδας, χωρίς εμπιστοσύνη σε θεσμικά εργαλεία (όπως είναι ΚΑΙ τα κόμματα), χωρίς να κοιτάμε το μείζον πριν το έλασσον δεν θα λυθεί τίποτα στη χώρα. Η δημοκρατία μας θα συνεχίσει να συρρικνώνεται αφήνοντας ολοένα και περισσότερο χώρο στο απολίτικο και τελικά το αντικοινοβουλευτικό. 

Όποιος νομίζει, για παράδειγμα, ότι οι σταυροί της κ. Καϊλή τη νομιμοποιούν περισσότερο από την υπερψήφιση μίας κομματικής λίστας που συγκροτήθηκε από κομματικά όργανα και υπερψηφίστηκε από 450.000 πολίτες (ψήφοι Ελιάς), ή του κ. Ορφανού έναντι μίας λίστας που υπερψηφίστηκε από 380.000 πολίτες, να ξαναδεί που στέκεται και τί στηρίζει πολιτειακά με τέτοιες επιλογές. Άξιες υποψηφιότητες - άνθρωποι που επέλεξαν να εκτεθούν - υπήρξαν, σε όλα τα ψηφοδέλτια. Μόνο μην τολμήσει κανείς να κατηγορήσει το λαό που δεν εκλεγήκαν.

Κυνηγώντας την ουρά της Χρυσής Αυγής

Μετά το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, έσπασε το αυγό, βγήκε το φίδι, και από τότε παρακολουθούμε όσους το εκκόλαψαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να κυνηγάνε την ουρά του.

Το εκκόλαψαν όσοι αγνόησαν τις πολιτικές που απαιτούνται για να αδυνατίσουν τη φασιστική νοοτροπία, από το bullying στα σχολεία και το χώρο δουλειάς, μέχρι την διατήρηση του κοινωνικού κράτους που αποδυναμώθηκε το τελευταίο διάστημα ελλείψει "γενναίων" κινήσεων όπως το κλείσιμο του Οργανισμού Κοπαΐδας για τον οποίο είδαμε μέχρι και νέες προσλήψεις πριν από λίγες μέρες.

Το εκκόλαψαν επίσης, όσοι υπέκυψαν σε εθνολαϊκιστικές αφηγήσεις, και πάλι προς άγρα ψήφων. Και το εκκόλαψαν όσοι, όχι απλώς δέχτηκαν "στωικά" αυτές τις αφηγήσεις, αλλά τις μετέτρεψαν σε πολιτικές δηλώνοντας πως δεν τους ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι ο διάλογος για τα αρχαία στα σχολεία εντάσσεται στο πλαίσιο κάποιας κρυφής συνωμοσίας "εθνομηδενιστών", όσοι έδωσαν ιθαγένεια μόνο σε όποιον έχει χορηγό στο ΝΒΑ, και όχι στα παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς προκειμένου να κρατήσουν το ελληνικό αίμα "καθαρό". Η όποια αντίθεση μετά από αυτά στις καμπάνιες αιμοδοσίας μόνο για Έλληνες, που διοργάνωνε η ΧΑ, είναι απλή υποκρισία.

Το έχω γράψει με κάθε ευκαιρία σε προηγούμενες αναρτήσεις, εδώ όσο και στο Αndro, πως η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική. Μετά το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής, όποιος το αρνηθεί είναι ή τρελός, ή δόλιος. Η λύση θα έρθει από όποιον μπορεί να συγκεράσει απόψεις και θέσεις, με το βλέμμα στραμμένο στον άνθρωπο, στον πολίτη. Ουδείς καταλληλότερος για αυτή τη δουλειά, που προϋποθέτει απόσταση από την πόλωση, το κέντρο και δη η κεντροαριστερά. Πάντα εντός Ευρωπαϊκού πλαισίου - αυτονόητα.

Ο χώρος αυτή τη στιγμή έχει καταρρεύσει, ενώ κάθε προσπάθεια ανασύστασης του τον έχει οδηγήσει σε νέο ναδίρ. Ο λόγος είναι κυρίως η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα πρόσωπα που ηγούνται αυτού του διαλόγου, κάτι που είναι απολύτως δικαιολογημένο ειδικά στην περίπτωση του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει συμβάλλει τα μάλα στην εκκόλαψη του φιδιού, δευτερευόντως με την σιωπή του απέναντι στο Μπαλτακισμό (νεολογισμός), και πρωτίστως με τον πολωτικό λόγο του και τις διαλυτικές του κινήσεις, τόσο προς το εσωτερικό του κόμματος του, όσο και με τα πέριξ αυτού - βλ "58" και σταυρό προτίμησης.

Σε αυτές τις εκλογές δεν αρκεί να στείλουμε ικανούς στο ευρωκοινοβούλιο. Είναι, δυστυχώς, απαραίτητο το να δοθεί και ένα μήνυμα στο εσωτερικό. Αυτό το μήνυμα πρέπει να είναι τόσο ηχηρό, ώστε να προκαλέσει τις απαραίτητες αλλαγές στο άμεσα επόμενο διάστημα. Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει, απλά απέχει μακράν από όπου εμπλέκεται ο πρόεδρος του - το είδαμε στις τοπικές εκλογές, όσο και στις επαγγελματικές. Άξιοι υποψήφιοι υπάρχουν παντού - θα τους βρει ο καθένας αναλόγως των πεποιθήσεων και της θεματολογίας που προκρίνει ως σημαντική για το επόμενο διάστημα. Αφού πρώτα, φροντίσει να δώσει το ισχυρότερο δυνατό μήνυμα απόρριψης σε όσους μας έφτασαν μέχρι εδώ· ως πρόσωπα και ως συμπεριφορές. 

Καλό βόλι.

Επιστολή Δρούτσα προς Μπαρόζο για FT/Spiegel

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ 

Γραφείο Δημήτρη Δρούτσα

Βουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 13 Μαΐου 2014

Ο ευρωβουλευτής Δημήτρης Δρούτσας απέστειλε σήμερα επιστολή στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Jose Manuel Barroso σχετικά με το πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times. Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής:

________________

"Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,

Αγαπητέ Χοσέ Μανουέλ,

Σε πρόσφατο δημοσίευμά της με τίτλο “How the euro was saved”, η εφημερίδα Financial Times αναφέρεται στο παρασκήνιο της Συνόδου G-20 που πραγματοποιήθηκε στις Κάννες στις 3-4 Νοεμβρίου του 2011. 

Όπως θα θυμάστε, στο περιθώριο της συγκεκριμένης Συνόδου συζητήθηκε η πρόταση που είχε υποβάλει η Ελληνική Κυβέρνηση για τη διενέργεια δημοψηφίσματος σχετικά με την έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης που είχε συμφωνηθεί στη Σύνοδο Κορυφής της 23ης Οκτωβρίου 2011. 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα που υπογράφει ο επικεφαλής του Γραφείου της Financial Times στις Βρυξέλλες, Peter Spiegel, τηλεφωνήσατε στον κ. Αντώνη Σαμαρά, τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, ο οποίος «γνωρίζατε ότι ήθελε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα» και εξασφαλίσατε την συγκατάθεσή του προκειμένου να δημιουργηθεί κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» στην Ελλάδα, αντικαθιστώντας τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό της χώρας με κάποιον «τεχνοκράτη». Αποφασίσατε μάλιστα να μην ενημερώσετε σχετικώς τον κ. Σαρκοζί ή την κυρία Μέρκελ. 

Στη συνέχεια, το άρθρο αναφέρει πως στο περιθώριο των συζητήσεων και χωρίς να ενημερώσετε για τις προθέσεις σας τον Έλληνα Πρωθυπουργό που βρισκόταν στην ίδια αίθουσα, συμφωνήσατε με τον Υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας κ. Ευάγγελο Βενιζέλο πως το δημοψήφισμα δεν έπρεπε να γίνει. Χαρακτηριστικά, σας αποδίδεται η φράση «Πρέπει να ‘σκοτώσουμε’ αυτό το δημοψήφισμα» (“We have to kill this referendum”), με την οποία - σύμφωνα με το δημοσίευμα - συμφώνησε ο κ. Βενιζέλος. 

Αν αληθεύουν οι ισχυρισμοί αυτοί, τους οποίους προς το παρόν δεν έχετε διαψεύσει, αντιλαμβάνεστε ότι δημιουργείται εξαιρετικά σοβαρό θέμα θεσμικής και ηθικής τάξης, καθώς παρουσιάζεται ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να παρεμβαίνει στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα ενός Κράτους Μέλους, να «συνωμοτεί», πίσω από την πλάτη δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών Κρατών Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να ανατρέψει μία νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας και μάλιστα σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας της. 

Σε λίγες ημέρες ζητούμε από τους Ευρωπαίους πολίτες να ψηφίσουν στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε μια ατμόσφαιρα γενικότερης αμφισβήτησης των ευρωπαϊκών θεσμών και του ρόλου τους. Δίνουμε μάχη προκειμένου να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών, οι οποίοι όλο και περισσότερο πείθονται είτε ότι η Ευρώπη δεν τους αφορά είτε ότι ο ρόλος της είναι «ύποπτος». Όλοι – κι εσείς κι εγώ – διαφημίζουμε ότι για πρώτη φορά η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα εκλεγεί απευθείας από τους πολίτες, ότι ο νέος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα διαθέτει ενισχυμένη δημοκρατική νομιμοποίηση. Είναι λοιπόν καθήκον σας να διαφυλάξετε το κύρος του θεσμού στην κορυφή του οποίου σας ανέδειξαν τα τελευταία δέκα χρόνια οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να εξηγήσετε στους πολίτες ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος και η ανάμιξή σας στα συγκεκριμένα γεγονότα. Σας θυμίζω ότι στις δημόσιες δηλώσεις σας τότε είχατε αναγνωρίσει «το δικαίωμα της Ελλάδας να αποφασίζει για το δικό της μέλλον». Σήμερα πληροφορούμαστε μια διαφορετική στάση και συμπεριφορά σας, η οποία δεν τιμά ούτε τον θεσμό που υπηρετείτε ούτε την Ευρώπη όπως την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της και όπως θέλουμε να την προβάλλουμε στους πολίτες της. 

Με δεδομένο το δημοκρατικό «κενό» που διαπιστώνεται αυτή την περίοδο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς ήδη από τις 17 Απριλίου δεν γίνονται πλέον δεκτές ερωτήσεις από τα μέλη του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σας απευθύνω την παρούσα ανοιχτή επιστολή, με την ελπίδα ότι με την απάντησή σας θα τιμήσετε τόσο τον θεσμό όσο και τους Ευρωπαίους πολίτες τους οποίους υπηρετείτε.

Με τιμή,

Δημήτριος Π. Δρούτσας

Βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

τ. Υπουργός Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας

------------------

Σχόλιο μας:

Όποιος θέλει απαντάει - δεν είναι ζήτημα.
Έχει τρεις αποδέκτες αυτή η επιστολή 

Η συνωμοσία Βενιζέλου-Μπαρόζο που έκανε τον Σαμαρά Πρωθυπουργό

Το χθεσινό άρθρο του έγκριτου Peter Speigel δεν είναι έκπληξη σε κανέναν που έχει παρακολουθήσει την πορεία του κ. Μπαρόζο και των συντηρητικών στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Του κ. Μπαρόζο, που πέταγε με τον κ. Καραμανλή πάνω από την κατεστραμμένη Ηλεία το 2007 για να προσφέρει προεκλογική στήριξη στη ΝέαΔημοκρατία προκειμένου να κερδίσουν τις τότε εκλογές.

Η δημοσιονομική ισοπέδωση που ακολούθησε μεταξύ 2007 και 2009, με τον διπλασιασμό του ελλείμματος που οδήγησε στην χρεοκοπία, είναι γνωστή σε όλους.

Αυτό που δεν ήταν γνωστό μέχρι χθες ήταν η εξαρχής σύμπραξη και ταύτιση του κ. Βενιζέλου μαζί τους, όπως και η εν κρυπτώ κινήσεις Μπαρόζο κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδας στις Κάννες: οι κρυφές συνομιλίες με τον κ. Σαμαρά, η προεπιλογή του κ. Παπαδήμου για Πρωθυπουργό από το επιτελείο του κ. Μπαρόζο, και ο ρόλος του κ. Βενιζέλου που ήταν το κλειδί για την εκτέλεση του σχεδίου· χωρίς αυτόν, δεν μπορούσε να έχει γίνει τίποτα.

Γράφει ο Peter Spiegel:

«Mr Barroso summoned his cabinet and other commission staff to his suite at the art deco Hotel Majestic Barrière to plot strategy. He decided he would not tell Mr Sarkozy or Ms Merkel of the conversation but according to people in the room, they began discussing names of possible technocrats to take over from Mr Papandreou in a national unity government. The first person to come to Mr Barroso’s lips was Lucas Papademos, the Greek economist who had left his post as vice-president of the ECB a year earlier. Within a week, Mr Papademos would have the job.

Unbeknown to Mr Sarkozy or Ms Merkel, Mr Barroso had called Mr Samaras, the Greek opposition leader, from his hotel before the meeting. He knew Mr Samaras was desperate to avoid the referendum.

Mr Samaras told Mr Barroso he was now willing to sign on to a national unity government between his New Democracy party and Pasok – something he had assiduously avoided for months in the hopes he could secure the premiership on his own.

Watching Mr Venizelos assert himself hours later inside the Palais, Mr Barroso saw his opportunity. Mr Sarkozy brought the meeting to a close, rereading his six-point plan and telling Mr Papandreou to go back to Athens to “take a decision”, and Mr Barroso pulled Mr Venizelos aside.

“We have to kill this referendum,” Mr Barroso said. The finance minister agreed almost immediately. Killing the referendum idea would also be the end of Mr Papandreou.»

[το άρθρο στα αγγλικά και στα ελληνικά]

"Το εναρκτήριο λάκτισμα Μπαρόζο" (FT)

Σύμφωνα με τον Peter Spiegel, το δημοψήφισμα είχε ήδη φέρει αποτελέσματα. Ο κ. Σαμαράς, μπροστά στο ενδεχόμενο δημοψηφίσματος που θα ισοπέδωνε την μέχρι τότε αντιμνημονιακή ρητορική του, δέχτηκε την διαμόρφωση κυβέρνησης συνεργασίας· αυτή που αρνιόταν να σχηματίσει με την ελπίδα ότι θα γίνει εκείνος Πρωθυπουργός.

Το επιτελείο του κ. Μπαρόζο προεπέλεξε τον κ. Παπαδήμο, οπότε δεν προκαλεί καμία έκπληξη η αποδοχή του από τον κ. Σαμαρά. Το μόνο που έλειπε ήταν η απομάκρυνση Παπανδρέου – του εκλεγμένου Πρωθυπουργού. Αυτή θα ήταν η δουλειά του κ. Βενιζέλου, την οποία εκτέλεσε όπως του ανατέθηκε από τον κ. Μπαρόζο. Ο πολιτικός φίλος του κ. Μπαρόζο, κ. Σαμαράς, είχε διασωθεί και με τον κ. Παπανδρέου «τελειωμένο» από τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του, θα προχωρούσε στην Πρωθυπουργία μόλις τελείωνε η αποστολή του κ. Παπαδήμου με το PSI.

Ο κ. Βενιζέλος έχει μία σωρεία εσφαλμένων πολιτικών εκτιμήσεων στο ενεργητικό του, κάτι που φάνηκε και από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ από τότε που ανέλαβε την προεδρία του. Ο μύθος της πολιτικής ικανότητας που χτίστηκε γύρω από την ρητορική του δεινότητα δεν επαληθεύτηκε ποτέ στην πράξη.

Ο κ. Βενιζέλος επικεντρωνόταν πάντα στην καταδίωξη «προσωπικών αντιπάλων» αδυνατώντας να προβλέψει τις συνέπειες τόσο για την χώρα, όσο και για το κόμμα του· και τελικά για τον ίδιο. Γιατί ποτέ δεν μοιάζει να κατάλαβε ότι σε κάποιον πρέπει να είσαι χρήσιμος για να μείνεις στην πολιτική – έστω στο κόμμα σου... Ότι κάπου, χρειάζεται να υπάρχει και λίγη πολιτική σκέψη που να περιλαμβάνει και άλλους, πέρα από τον ίδιο.

Συνωμότησε με τους συντηρητικούς, διευθέτησε εξωτερική παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, έριξε την ίδια του την κυβέρνηση που είχε εκλεγεί με 44%, ενώ στη συνέχεια αποξένωσε κάθε ικανό στέλεχος από το κόμμα. Τον δεν προκάτοχο του στο ΥΠΟΙΚ, προτίμησε να τον οδηγήσει στο ειδικό δικαστήριο, παρά να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Παπανδρέου για την οποία ζήτησε προεκλογικά το 2012 «συγνώμη», ενώ σε αυτές τις εκλογές επιχαίρει για την συνέχιση του έργου της...

Με το ΠΑΣΟΚ κατεστραμμένο από τις ανακολουθίες και την ταύτιση του με την δεξιά των Μπαλτάκων, το project «ανασύσταση της κεντροαριστεράς» έμελλε να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία του αυτοκαταστροφικού κ. Βενιζέλου.

Εκδίωξε την ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση αφήνοντας την ξεκρέμαστη στο ζήτημα της ΕΡΤ (και όχι μόνο – βλ. αντιρατσιστικό νόμο, απολύσεις, σχέδιο Μανιτάκη για το δημόσιο κλπ) προσδοκώντας, προφανώς, να γίνει εκείνος ο μόνος εταίρος στο Μαξίμου. Το δεύτερο «όφελος» ήταν στην νομή των κυβερνητικών πόστων που προέκυπταν διαρκώς από το ξήλωμα όποιου είχε τοποθετηθεί με opengov και αντικατάσταση του με στενούς κομματικούς φίλους, επιδιώκοντας στο χτίσιμο ενός νέου κομματικού πυρήνα – στρατού – χτισμένου πάνω στο ίδιον όφελος των μελών του. Δεν θα μοιραζόταν πλέον τις καρέκλες με κανέναν...

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας επικράτησης στο χώρο, οργάνωσε την πρωτοβουλία των «58», με την βοήθεια του Νίκου Μπίστη. Όσοι παρασύρθηκαν σε αυτή την προσπάθεια δεν ήθελαν, ή δεν μπόρεσαν, να δουν πίσω από την κουρτίνα. Έλεγαν πως «ο Βαγγέλης έχει ελαττώματα, αλλά μας χρειάζεται περισσότερο απ’ όσο τον χρειαζόμαστε εμείς». Έλεγαν πως «ο Βαγγέλης στηρίζει την κυβέρνηση και άρα τη χώρα, και ό,τι κι αν έχει προηγηθεί, πρέπει να τον στηρίξουμε».

Όταν τους κλάδεψε και αυτούς (συμφωνώντας εν κρυπτώ για μία ακόμα φορά με τον κ. Σαμαρά για τον σταυρό προτίμησης) επειδή ανέπτυξαν την αναμενόμενη δυναμική και έγιναν «απειλή», σταμάτησαν να λένε. Κάποιοι πήγαν στο Ποτάμι που ξεπήδησε ευκαιριακά από τον σταυρό και την αποτυχία των «58», ενώ οι υπόλοιποι επέστρεψαν στις δουλειές και την μεταρρυθμιστική αρθρογραφία τους.

Σε όλη αυτή την πορεία, το «προοδευτικό πρόσημο» δεν υπήρξε πουθενά. Ο κ. Βενιζέλος ταυτίστηκε απόλυτα με τον κ. Σαμαρά με τον οποίο συνωμότησε υπό την καθοδήγηση του κ. Μπαρόζο· δεν αντιτάχθηκε σε καμία απόσυρση των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, από τον νόμο Διαμαντοπούλου μέχρι την ιθαγένεια, δεν έφερε καμία αντίρρηση σε πρόσωπα, πράξεις και ρητορικές ανθρώπων σαν τον κ. Μπαλτάκο. Δεν έφερε καμία αντίρρηση στις χαριστικές πράξεις σε τράπεζες και ιδιωτικοποιήσεις της μίας (χαμηλής) προσφοράς.

Και έρχεται τώρα προεκλογικά να πει πως αυτός είναι το «προοδευτικό πρόσημο», ο εγγυητής της παράταξης και των κεντροαριστερών αξιών. Ποιος θα τον πιστέψει πέραν της δράκας ανθρώπων που έχουν γύρω του, όχι με πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά για ίδιον όφελος – το κίνητρο του ανίκανου για κάτι παραπάνω· για την πολιτική που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και τους πολλούς. Ελπίζω κανείς.

Γιατί όποιος επιθυμεί τη συνέχιση του άλλου ανεκδιήγητου αυτής της κρίσης, του κ. Σαμαρά θα τον ψηφίσει απευθείας, χωρίς μεσάζοντες. Να κάτι ακόμα που δεν προέβλεψε ο κ. Βενιζέλος...

Η στρατευμένη «σοσιαλδημοκρατία» και οι εκβιασμοί της

Χθες δέχτηκα την πιο περίεργη επίθεση που μου έχει τύχει στα οχτώ χρόνια μου στα καλώδια. Η αιχμή στο δόρυ του συνομιλητή μου ήταν η επί Στέφανου Μάνου εκλογική συνεργασία μου με το κόμμα της Δράσης* και η μετέπειτα ένταξη μου στην Κεντρική Επιτροπή, επί Καρίπογλου, μαζί με άλλους σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστερούς και οικολόγους-πράσινους.

Ο στόχος ήταν γνωστός, αλλά να το ξαναπούμε μετά τα χθεσινά. Από το 2010 και μετά η συζήτηση ήταν το πως θα συνεργαστούν οι προοδευτικοί της χώρας για να ξεκολλήσει η χώρα από παρωχημένες αντιλήψεις και πρακτικές· να κάνει το άλμα μπροστά. Αυτό έγινε πράξη με την εκλογή Καμίνη, τότε, αλλά δεν συνεχίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και εκεί συμμετείχα, στην δεκάδα που δουλέψαμε για να εκλεγεί, και ουδέποτε με εγκάλεσε κανείς για αυτό.

Τί αλλάζει στη μεγαλύτερη κλίμακα τέσσερα χρόνια μετά, και τον Καμίνη πάλι κοινό υποψήφιο; Ακόμα και η ατζέντα είναι λίγο-πολύ η ίδια σε επίπεδο πολιτικών επιλογών και αρχών, εξαιρώντας την εξωτερική πολιτική και την δικαιοσύνη, απλά αλλάζει η κλίμακα και το πεδίο εφαρμογής.

Ειδικά το 2012, για το οποίο κατηγορήθηκα, με την κυβέρνηση Παπανδρέου να παραπαίει από τους συντηρητικούς και τους δέσμιους κάθε λογής εντός της ήταν αυτονόητη η προσπάθεια να αποδειχθεί ότι υπάρχει πεδίο συνύπαρξης. Όσοι στηρίξαμε Καμίνη και Μπουτάρη το 2010, και όσοι μπήκαμε αργότερα στην Δράση με τους τότε όρους του ανοιχτού καλέσματος σε προγραμματική σύγκλιση, θέλαμε να αποδείξουμε πως αυτό γίνεται, πως μπορεί να βρεθεί συνισταμένη ακόμα και μεταξύ της απόλυσης 250.000 υπαλλήλων που έλεγε ο Στέφανος Μάνος τότε και του επιτελικού κράτους με νέο σκοπό που λέγαμε οι υπόλοιποι – της διοικητικής μεταρρύθμισης πριν τις απολύσεις.

Μία επιτυχία σε αυτό το επίπεδο ευελπιστούσαμε πως θα πείσει τους μετέχοντες στα υψηλότερα στρώματα της πολιτικής ζωής να συμπράξουν, ή ακόμα και να μετέχουν στο υπό διαμόρφωση σχήμα. Αυτή ήταν η σκέψη και εν μέρει πέτυχε, τόσο σε προγραμματικό λόγο όσο και σε συμμετοχή. Ατύχησε εκεί που ατυχεί κάθε τέτοια προσπάθεια μέχρι σήμερα, στην παλαιοκομματική καπατσοσύνη που υπερνικά πάντα την κομματική αφέλεια όσων ασχολούνται με την πολιτική σε ό,τι χρόνο τους περισσεύει από το κυνήγι του άρτου του επιούσιου – όσων δεν σιτίζονται από την πολιτική· όπως έγινε και με τους «58» πολύ αργότερα.

Σε ό,τι με αφορά, υπάρχει μία ατζέντα (το μισό μου blog είναι αφιερωμένο σε αυτή, οπότε δεν βρίσκω το λόγο να την επαναλάβω εδώ) η οποία οφείλει να είναι το κριτήριο συμμετοχής ή μη, της συνάντησης των διάσπαρτων από διαφορετικά μονοπάτια μέχρι σήμερα, για να γυρίσουμε σελίδα.

Εκεί, δεν χωράνε αξιολογικές κρίσεις, κομματικά πιστοποιητικά, πιστοποιητικά φρονημάτων και προσωπικές φιλοδοξίες. Πόσω μάλλον εκβιασμοί σαν αυτούς που προσπαθεί να θέσει για μία ακόμα φορά ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο κ. Βενιζέλος, που σε ρόλο bully σχολικής αυλής επιμένει να τραβάει καλαμιές προς όλους (πλην του κ. Σαμαρά) και να απαιτεί συγχρόνως να κάνουν κολεγιά μαζί του – ίσως και να υποταχθούν... στο θράσος της καλαμιάς του. Ευτυχώς, οι περισσότεροι μπορούν να βρουν λύσεις που δεν χωράνε στον καθρέφτη του κ. Βενιζέλου, και τις κυνηγούν προσπαθώντας να φανούν χρήσιμοι στους πολλούς, αντί να εξυπηρετήσουν την εναπομείνασα προεδρική δράκα της Χαριλάου Τρικούπη. Τελικές λύσεις δεν υπάρχουν, μόνο βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση και μακρυά από άθλιους συμβιβασμούς που συνήθως πακετάρονται με κάποιο εκβιασμό – σαν αυτόν της «κυβερνητικής σταθερότητας» κι ας είναι με Μπαλτάκους.

Λυπάμαι για όσους νομίζουν πως οι δικές τους προτεραιότητες οφείλουν να είναι σεβαστές από όλους, αλλιώς είναι άξιοι αξιολογικών κρίσεων και χαρακτηρισμών, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Απέχω από την λογική τους, την οποία βρίσκω πολιτικά ακραία και αντιδραστική, και θα συνεχίσω να επιδιώκω τις συνεργασίες – όπου τις βρω στο πολύ, πολύ, πολύ μικρό μέγεθος μου. Και ζητώ συγνώμη για την ανάγκη αυτού του κειμένου, δεδομένης της ασημαντότητας μου, αλλά δεν μπορούσα να το αποφύγω.

Ο αντικομμουνισμός με όρους 1950, τα πιστοποιητικά φρονημάτων, οι συμπράξεις με Μπαλτάκους εις βάρος του χώρου και της ατζέντας, η ανοχή σε προσωπικές φιλοδοξίες την ώρα που η ανηφόρα για τους πολλούς βρίσκεται ακόμα στην αρχή δεν με αφορούν, και δεν θα με αφορούν εις αεί. Όπως και οι ταμπέλες που επιμένουν να κρεμάνε οι στρατιώτες της «σοσιαλδημοκρατίας» - μόνο εγώ έχω τέσσερις (ΓΑΠικός, φιλελεύθερος, ΣΥΡΙΖΑίος, ΔΗΜΑΡίτης), λες και σημαίνει κάτι αυτό.

Τα προβλήματα είναι αλλού, και ζητάνε λύσεις που θα έρθουν μόνο από την σύμπραξη και τη συνεννόηση. Είτε μας δέχονται οι νεο-λοχίες, που μόνο σοσιαλδημοκράτες δεν είναι τελικά, είτε όχι. Η διαπλοκή και ο παλαιοκομματισμός καλπάζουν μαζί με την ανεργία από τότε που ανέλαβε αυτή η κυβέρνηση, κι εμείς συζητάμε ακόμα για το φύλλο των αγγέλων. Λυπάμαι, αλλά δεν θα πάρω.

___________________

* οι διαφορές της τότε Δράσης με τη σημερινή δεν είναι μέρος αυτού του ποστ – τις έχω αναλύσει ως πρόβλεψη κατά την διάρκεια του συνεδρίου του Μαΐου του 13 (εδώ κι εδώ) προτού αποχωρήσω· πρόβλεψη που δυστυχώς επαληθεύτηκε με το χειρότερο τρόπο.

Δεινός ρήτορας σε μανία καταδίωξης...

Ο Βαγγέλης έχει καταφέρει να τσακωθεί, με δική του πρωτοβουλία, με τους πάντες· από το Γερμανό φορολογούμενο που διάβασε έκπληκτος τις «συστάσεις» του ανδρός σε άρθρο σε γερμανική εφημερίδα για το τί πρέπει να γίνουν οι φόροι του, μέχρι τους κομματικούς του συντρόφους και τον ευρύτερο χώρο.

Είναι η χειρότερη εκδοχή «καθηγητή», μιας και συνδυάζει την λύσσα του εξουσιαστή, με το θέσφατο δημοδιδάσκαλου άλλης εποχής... αυτού με την βίτσα.

Μόνο που η εποχή έχει αλλάξει, τόσο στην παιδεία, όσο και στην πολιτική. Ζούμε σε μία κοινωνία αρκετά πιο ανοιχτή, και οι παλαιού τύπου εξουσιαστές απλά προσπερνιούνται από τα πράγματα – μένουν στο περιθώριο. Κανείς δεν ανέχεται την επιβολή, αντί της συνεννόησης, το μειωτικό λόγο και την ειρωνεία προς «συντρόφους» ή αντιπάλους. 

Ο Βαγγέλης είναι μόνος αν εξαιρέσει κανείς τους αφελείς που επιλέγουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλο τους («εγώ δεν είμαι ΠΑΣΟΚ – είμαι Ελιά»), τους πονηρούς που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ σε δύσκολες στιγμές για να γυρίσουν σήμερα στο ρημάδι (την Ελιά) καθαγιασμένοι και στιλπνοί, και κάποιους που καμία σχέση δεν έχουν με τον προοδευτικό χώρο και τις επιδιώξεις του σε ό,τι αφορά την πολιτική πρακτική και βολεύονται μια χαρά με τον... δημοδιδάσκαλο.

Αυτή η εγκατάλειψη του ανδρός, βέβαια, έχει ένα πρόβλημα: αποτυπώνεται και σε κάλπες. Είναι κάτι που δεν προέβλεψε ο «ευφυής ρήτορας» όταν καθύβριζε το σύμπαν, πλην του Πρωθυπουργού των Μπαλτάκων. 

Το πρόβλημα με αυτής της νοοτροπίας κινήσεις και επιλογές είναι ότι οδηγούν σε αδιέξοδα, όπως είναι αναμενόμενο για όποιον αρνείται την πραγματικότητα μπροστά στο είδωλο του μεγαλείου του. Ο Βαγγέλης, και οι λίγοι φίλοι του, κατηγορούσαν για χρόνια το νεποτισμό που δεν του επέτρεψε ποτέ να ξεδιπλώσει την στρατηγική και πολιτική του δεινότητα. Το βράδυ της επιστροφής από τις Κάννες του δόθηκε η ευκαιρία, mega θέλοντος, και κατάφερε να άρει όσα τον κρατούσαν πίσω για 20 χρόνια.

Επιτέθηκε στο μισό κόμμα, αγνόησε το άλλο μισό, «δάγκωσε» τους λοιπούς της κεντροαριστεράς (οδηγώντας την ΔΗΜΑΡ εκτός κυβέρνησης), απαξίωσε πλήρως κάθε έκφραση και θέση της αριστεράς, και εν τέλει μαχαίρωσε νύχτα ακόμα και πρωτοβουλίες που ο ίδιος είχε ξεκινήσει όπως αυτή των «58». Στο νέο αδιέξοδο, που ο ίδιος οδήγησε τον εαυτό του βρήκε τη λύση(!) της Ελιάς. Της Ελιάς που θα μετρηθεί απέναντι στο ανεξάρτητο ΠΑΣΟΚ της τοπικής αυτοδιοίκησης και θα βρεθεί καμιά 20αριά μονάδες πίσω. Ποιός στήνει ένα σχήμα (την Ελιά) για να χάσει από αυτό του οποίου ηγείται (το ΠΑΣΟΚ); Ποιός είναι αυτός ο «στρατηγός»;

Στα τέλη Μαΐου ο Βαγγέλης θα μετρηθεί ως Ελιά για αυτό που είναι, και αυτό που πρεσβεύει στην πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ θα μετρηθεί μόνο του, στις αυτοδιοικητικές. Η απάντηση του κόσμου - η διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ελιάς - οφείλει να γίνει σεβαστή από όλους. Αντίο Βαγγέλη.

To twitter για τον Ευάγγελο Βενιζέλο στο theTOC / The TOC