Ξεδοντιασμένα κόμματα, ξεδοντιασμένο πολίτευμα

Δεν ξέρω πόσο ρεαλιστικό ήταν το «να γίνει η κρίση ευκαιρία». Ίσως, αν σηκώναμε τα μανίκια μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα που έβαλε η πραγματικότητα όταν την φτάσαμε στο αμήν, αν κάναμε τα διλήμματα ερωτήσεις και δουλεύαμε τις απαντήσεις. Δεν έγινε.

Αυτό που επιλέχθηκε τελικά ήταν η εμβάθυνση του αδιεξόδου, με μεθοδολογία ‘τουρλουμπούκι’ και επικράτηση οικονομικών μέτρων και ειδικών συμφερόντων κάθε λογής χωρίς ίχνος πολιτικής.

Για πολλούς η δημοκρατία, οι διαδικασίες και ο χρόνος που χρειάζονται ήταν μέρος του προβλήματος. Δέχτηκαν με ευκολία την κάθε παράκαμψή τους μπερδεύοντας τις διαδικασίες και τα βήματα του πολιτεύματος με την αχρείαστη γραφειοκρατία. Ας πούμε ότι είναι δικαιολογημένο να μην καταλαβαίνουν οι πολίτες τη διαφορά, αλλά οι πολιτικοί; Εκείνοι πώς το δέχτηκαν;

Οι πολιτικοί μας ήταν απασχολημένοι με τις μάχες των θέσφατων τους, οχυρωμένοι πίσω από τις ‘αλήθειες’ τους κοιτούσαν πως θα επιβάλλουν την αποψάρα τους αντί να μπουν στον κόπο και τη σύνθεση που χρειάζεται η παραγωγή πολιτικής, η κατάθεση (αντι)προτάσεων και η συζήτηση τους μέσα από διαδικασίες. Οι κοκορομαχίες στα τηλεοπτικά πάνελ με μοναδικό όπλο την ορμή της φωνής σου είναι ευκολότερες· όσο και παντελώς άχρηστες στους πολλούς. 

Με το ίδιον όφελος κατά νου δέχτηκαν τη σχετική διατήρηση των δικών τους αμοιβών και την καταβαράθρωση των κομματικών επιχορηγήσεων σύμφωνα με τις επιταγές των κίτρινων ΜΜΕ και των πουλημένων λαϊκιστών. Όσο λάθος κι αν χρησιμοποιήθηκε το κομματικό χρήμα στο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε και σωστά. Υπήρχε επιστημονικό προσωπικό δίπλα στους διαδρομιστές και τα ‘κομματόσκυλα’(sic), άνθρωποι που θα μπορούσαν για παράδειγμα να διαβάσουν το χωροταξικό των 320 σελίδων που κατατέθηκε προχθές ως κατεπείγον, άνθρωποι με δυνατότητες επεξεργασίας αντιπροτάσεων που με τη σειρά τους τα κόμματα θα κατέθεταν στη Βουλή (και στη δημοσιότητα) χτίζοντας συμμαχίες γύρω από αυτές.

Αντ’ αυτού, μείναμε στις δειλές αποψάρες του κάθε αδιάβαστου βουλευτή, με πιθανότερη πηγή πληροφόρησής του τα τηλεφωνήματα και τις εισηγήσεις ομάδων και προσώπων με ελεγκτέες δυνατότητες επεξεργασίας ενός τέτοιου νόμου, όπως και ελεγκτέας τοποθέτησης απέναντι στο δημόσιο συμφέρον.

Τα κόμματα είναι θεσμικό εργαλείο στην καρδιά του πολιτεύματος, και μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί άλλος μηχανισμός υποκατάστασης τους στις μη υποσαχάριες δημοκρατίες – σε αυτές που το πολίτευμα λειτουργεί. Αν το επιθυμητό κράτος είναι αυτό της Λιβύης και το μόνο που μένει είναι να ψηφίζουμε κάθε τόσο για τον Καντάφι μας, να το πούμε. Αν όχι, τότε οι διαδικασίες είναι σημαντικές όπως και το κρατικό χρήμα και ο χρόνος που απαιτούν.

Καλό το μεσογειακό συναίσθημα, ακόμα και ο θυμός μερικές φορές, φτάνει να μην καταλήγει ξανά και ξανά στο να βγάζουμε τα μάτια μας. Η οπισθοχώρηση της δημοκρατίας που παρατηρούμε δεν είναι υπέρ των πολλών. Γι’ αυτό στηρίχθηκε άλλωστε με τόση λύσσα από τον κίτρινο τύπο των ημετέρων της διαπλοκής. Με πάτημα τις κακές πρακτικές του παρελθόντος ξεδόντιασαν τα κόμματα (που στο παρελθόν είχαν αλώσει με εύκολα τραπεζικά δάνεια, και δικά τους πρόσωπα που στήριξαν με μαύρο χρήμα και άπλετο τηλεοπτικό χρόνο), και μαζί με αυτά ξεδόντιασαν και τη δημοκρατία. Οι δε πολίτες από την πλευρά μας ας προσέχουμε τι ευχόμαστε, γιατί μερικές φορές μπορεί και να το υποστούμε.

Τα γκομενικά της πολιτικής

Είναι εκ νέου ανοιχτά όλα τα θέματα για τη χώρα, και το πολιτικό προσωπικό κεντάει ανακοινώσεις που ξεχειλίζουν από εφηβικά ορμονικά: «μου είπες, σου είπα, δεν είπες, δεν είπα...». Και για το δια ταύτα τίποτα. Η μόνη διαφορά είναι πως εδώ υπάρχει μέθοδος και σκοπιμότητα στην υστερία και το δήθεν προσωπικό. Όσο όλοι μαζί «γκομενίζουν», αποφεύγουν οι μεν να πουν γιατί πάνε να πουλήσουν τις παραλίες του τόπου, ή γιατί θα προχωρήσουν σε νέες μειώσεις στις συντάξεις για παράδειγμα, ενώ οι δε μπορούν αμέριμνοι να υπόσχονται έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός.

Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο

Βγαίνει το πρόγραμμα; Όχι δεν βγαίνει είναι η απάντηση, αλλά αυτό δεν είναι δικαίωση για όποιον δεν το εφάρμοσε μέχρι σήμερα παρότι εκλέχθηκε με αυτή την υπόσχεση, ούτε για όποιον ήταν αντίθετος εξαρχής αλλά δεν είχε εναλλακτική. Δεν ήταν μόνο η πρώτη περικοπή δαπανών το Μνημόνιο, αλλά και η αλλαγή στο εσωτερικό που κάκιστα θεωρήθηκε αυτονόητη· δεν ήταν.

Χρέος

Είναι παλιό το δυτικό ρητό για τον Τρίτο Κόσμο: «μη τους δίνεις ψάρια, δώσε τους καλάμια και μάθε τους να ψαρεύουν». Το 2010 μας είπαν πως επιδοτούμενα και δανεικά ψάρια γιοκ. Το αν μας έδωσαν καλάμια ή αν μας πήραν και αυτά που είχαμε είναι συζητήσιμο, αλλά παραμένει δυστυχώς αδιαμφισβήτητη η απροθυμία μας να ψαρέψουμε. Ως έχει το ελληνικό μοντέλο, όχι ψάρια, ούτε θάλασσα δεν έχει. 

Αν δεν υπάρξουν συνθήκες που θα επιτρέψουν στην εγχώρια παραγωγή να εξάγει τα προϊόντα της (κόστος γραφειοκρατίας, εισφορών και κυρίως μεταφοράς αγαθών), δεν θα υπάρξει νέα παραγωγή. Κανείς δεν είναι ηλίθιος με τα χρήματα του μετά από τη διπλή οικονομική κρίση για να τα παίξει στην παρωδία της ελληνικής «οικονομίας», ενώ οι ευκαιρίες είναι πάμπολλες στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον.

Αν δεν υπάρξει παραγωγή δεν υπάρχει χρήμα για να γίνει μισθοί και συντάξεις, για να κινηθεί η αγορά, για να υπάρχει παιδεία και πρόνοια, ασφάλεια και τελικά κοινωνική συνοχή. Κράτος και κοινωνία θα διαλυθούν.

Ο ξένος παρατηρητής δεν θα κοιτάξει μόνο πόσο της εκατό είναι το χρέος στο ΑΕΠ για να πει αν είναι βιώσιμο ή μη, οπότε όλες οι γκομενικές αναλύσεις που λένε «μα δες της Ιαπωνίας – είναι μεγαλύτερο» και άλλα ευφάνταστα δεν στέκουν. Το κύριο που θα δει είναι αν υπάρχουν πραγματικές προϋποθέσεις ανάκαμψης – αν αυτή η χώρα θα αναζητήσει επιτυχώς καλάμι να πάει για ψάρεμα. Για την ώρα δεν μας έχει περάσει καν η ιδέα από το μυαλό, εκτός αν λογίζονται οι ημερίδες της κεντροαριστεράς ή οι κούφιες ρητορείες της κυβέρνησης ως σοβαρές, οπότε πάσο...

Νόμισμα

Το ζήτημα του νομίσματος έχει επανέλθει, είτε τολμάμε να το πούμε φωναχτά είτε όχι. Οι οικονομίες που δεν παράγουν ανταγωνιστικά έχουν μόνο ένα «όπλο» στα χέρια τους, αυτό της υποτίμησης. Εντός Ευρώ υποτίμηση δεν υπάρχει. Να προλάβουμε εδώ την όποια υστερία και να πούμε ότι ανταγωνιστικότητα δεν σημαίνει απαραίτητα εργατική και ταξική εξαθλίωση, αρκεί να μπορείς να σχεδιάσεις την εθνική σου οικονομία με όρους δυτικής χώρας και όχι Μποτσουάνας φυλάρχων (νταβατζήδες τους λέμε εδώ).

Δημοκρατία

Το έχουμε ξαναγράψει πως τα ζητήματα της ανοιχτής κοινωνίας δεν είναι θέμα lifestyle αλλά δικαιοσύνης, πολιτισμού και οικονομίας. Υπάρχει λόγος που καμία τριτοκοσμική πρωτεύουσα δεν έγινε ποτέ Παρίσι, και δεν είναι τα λεφτά ή τα παλιά κτήρια της τότε αριστοκρατίας. Είναι οι άνθρωποι, και όσα ελπίζουν ότι μπορούν να επιτύχουν ζώντας σε μία δυτική πόλη – ο καθένας διαφορετικά πράγματα, και όλοι μαζί με τους ίδιους σχεδόν κανόνες (ναι, ούτε κι εκεί είναι τέλεια τα πράγματα, αλλά δεν είναι της ώρας).

Όταν εξαιρούμε κάθε διαφορετική κοινωνική ομάδα επειδή είναι γυναίκα, επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος, επειδή είναι ιδιωτικός υπάλληλος, επειδή είναι μαύρος/κόκκινος/κίτρινος/μπλε (στη μπάλα, το κόμμα ή το δέρμα), επειδή είναι gay, και λοιπά, τότε μέχρι Δαμασκός επί Καντάφι γίνεσαι. Παραπάνω δεν έχει, γιατί όποιος είναι για παραπάνω θα πάει όπου το πολίτευμα και το περιβάλλον του επιτρέπει να κάνει ότι επιθυμεί χωρίς την έγκριση του φύλαρχου, του παπά, του Αντώνη και του Βαγγέλη.

Όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο μεγαλύτερες θεσμικές υποχωρήσεις θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Οι αλλαγές (ακόμα και οι πολιτειακές) δεν έγιναν ποτέ επειδή κάποια μέρα ξύπνησαν πέντε παλαβοί και τούμπαραν το σύμπαν (ή τη δημοκρατία). Είναι οι συνεχείς μικρές ή μεγάλες υποχωρήσεις μέχρι τελικά να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις διασχύσει μακράν κάθε κόκκινη γραμμή και είσαι πλέον στην αντιπέρα όχθη. Κι από κει έχει πολύ κολύμπι η επιστροφή, και παίρνει γενιές – εσύ κι εγώ δεν θα το ζήσουμε.

Γκόμενοι και γκόμενες

Αντιμέτωποι με όλα τα παραπάνω, το γκομενίζον πολιτικό μας προσωπικό (με την αρωγή της εξαίρετης δημοσιογραφίας της χώρας) ερίζει επί προσωπικού με εγωκεντρικά θέσφατα ηλιθίων που νομίζουν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν το ίδιον όφελος ακόμα κι αν αυτό στρέφεται κατά του συνόλου· άλλοι από στρουθοκαμηλισμό και άλλοι από απλό καιροσκοπισμό. 

Οι θεσμοί έχουν ατροφήσει, τα κόμματα ως θεσμικά εργαλεία και οι ιδεολογίες ως ερμηνευτικά εργαλεία απαξιώνονται ακόμα και από τους «φιλοσόφους» του τόπου, και το μόνο που μένει είναι τα ερωτικά καβγαδάκια από τις κομματικές και δημοσιογραφικές περσόνες των δελτίων των 8.

Είναι συγκλονιστικό παράδειγμα των παραπάνω η τυφλή ρητορική των τζόβενων της κεντρο-αριστεράς που που βλέπει την πολυπολιτισμικότητα ως απειλή, και τις ιδεολογίες ως παρωχημένο εργαλείο. Αυτής που δεν βρήκε ένα βέτο να σηκώσει στη σημερινή (ακρο)δεξιά σε ένα θέμα αρχής - από αυτά που δεν έχουν δημοσιονομικό βάρος. Ίσως υπάρχει σύνδεση μεταξύ υστερίας και αμορφωσιάς, τελικά, όπου το ένα μπορεί να σε οδηγήσει στο άλλο και αντίστροφα, αλλά θα το αφήσουμε στους ειδικούς. Για την ώρα ψάχνουμε το χάρτη για τόπους ασφαλείς, με προοπτική. Πως σας φαίνεται η Γκάνα; Μέχρι να λύσουν οι εδώ τα γκομενικά τους...

Η μπίζνα της «κλειδαρότρυπας»

Πρώτον, να καταλάβουμε ότι όποιος έχει προσωπική ζωή οφείλει να ενδιαφερθεί για την προστασία της είτε αφορά δημόσιο πρόσωπο, είτε όχι. Αν ο εκβιασμός σε κάποιον γνωστό γίνεται μέσω ΜΜΕ, στην ιδιωτική μας ζωή θα γίνει μέσω επιστολής, ή email, ή μέσων κοινωνικής δικτύωσης (εσχάτως) με τα ίδια χαρακτηριστικά και αποτελέσματα.

Δεύτερον, καμία δίκη δεν δικαιώνει ποτέ κανένα θύμα βιασμού μέσω δημόσιας διαπόμπευσης. Δεν σβήνεται το δημοσιοποιημένο υλικό από τις μνήμες των ανθρώπων εντός μίας οικογένειας, ενός κοινωνικού περίγυρου, ή μίας κοινωνίας (στην περίπτωση δημόσιου προσώπου).

Όσο κι αν απολαμβάνουμε ό,τι κάνει ο καθένας στο κρεββάτι του, όσο κι απελευθερωμένοι και ευτυχείς κι αν είμαστε για τις εμπειρίες και τις επιλογές μας, η μη εθελούσια δημοσιοποίηση τους δεν νομιμοποιείται με κανένα τρόπο. Το κρεβάτι μας είναι πίσω από μία κλειστή πόρτα που κρατάει στο σκοτάδι τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας, τους συναδέλφους στη δουλειά, τον περιπτερά, την αστυνομία, τον κάθε Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και την κοινωνία συνολικά.

Ειδικά στον καιρό του διαδικτύου και της ανέμελης προσωπικής έκθεσης, αυτή η «πόρτα» οφείλει να ισχυροποιηθεί στο μυαλό μας και το νομικό μας πλαίσιο, κάτι που έγινε στο πρόσφατο παρελθόν με τη δημιουργία σχετικής ανεξάρτητης αρχής για τα προσωπικά δικαιώματα και την ψήφιση σχετικών διατάξεων. Όταν το 2000 ο κ. Δαφέρμος επέβαλλε για πρώτη φορά ένα δικαίως υψηλό πρόστιμο για την δημοσιοποίηση της προσωπικής ζωής του Στέφανου Κορκολή, απάντησε στις ενστάσεις Τριανταφυλλόπουλου περί δήθεν δημοσίου συμφέροντος: «Ο πολίτης, αν παραβίασε κάποια διάταξη που συνεπάγεται επιβολή κύρωσης (πειθαρχικής, ποινικής, αστικής ή διοικητικής), πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Κύρωση όμως με τη μορφή της διαπόμπευσης δεν προβλέπεται από κανέναν νόμο. Η διαπόμπευση είναι βάσανος ψυχική και τα βασανιστήρια απαγορεύονται»!

Από τότε μοιάζει να κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι, με ακραίο παράδειγμα την δημόσια προεκλογική διαπόμπευση οροθετικών εκδιδομένων γυναικών, και πάλι δήθεν στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος, όταν ήταν δεδομένο πως ήταν άσκηση ψηφοθηρίας των κ.κ. Λοβέρδου και Χρυσοχοΐδη σε ένα κοινό που γινόταν μέρα με τη μέρα πιο αντιδραστικό/συντηρητικό.

Η μπίζνα της κλειδαρότρυπας έχει πολλές μορφές και κίνητρα, από την ερωτική αντιζηλία και την πολιτική αμετροέπεια, μέχρι τον επαγγελματικό ή πολιτικό εκβιασμό. Όσο υποκύπτουμε ως θεατές στην δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων τρίτων, τόσο θα πλησιάζουμε στην ώρα που θα δημοσιοποιηθούν και τα δικά μας. Δεν υπάρχει ποτέ δημόσιο συμφέρον εδώ. Μόνο εκβιαστές και καιροσκόποι, και ήρθε η ώρα να τους καταδικάσουμε πρωτίστως στη σκέψη μας, και δευτερευόντως στα ποινικά δικαστήρια σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία.

__________

Ενα  απαραίτητο υστερόγραφο:

Για την κριτική στο "η αριστερά δεν εκβιάζεται" στη δήλωση Σακελαρίδη που στάθηκε αφορμή για το παραπάνω κείμενο, να το δούμε λίγο γιατί μέχρι σήμερα κάποιοι προφανώς υπέκυψαν σε εκβιασμούς επιτρέποντας έτσι το να υπάρχει ακόμα ο Τριανταφυλλόπουλος και οι όμοιοι του με σπίτια, κανάλια και φυλλάδες. Δεν είναι τόσο παράλογος ο διαχωρισμός, και μακάρι να μπορούσε να τον κάνει και η κέντρο-αριστερά, έστω και με καθυστέρηση ετών...

Σκατά μεταρρύθμιση

Είναι δεδομένη η ανάγκη να καθαρίζεται το υπουργείο Οικονομικών (και κάθε άλλη υπηρεσία ή επιχείρηση), και προβλέπεται ακόμη και με νόμο που αφορά τις συνθήκες εργασίας.

Είναι δεδομένη η ανάγκη να πληρώνεται η υπηρεσία του καθαρισμού όσο κοστολογείται την κάθε εποχή (δεν θα μπω στη συζήτηση περί βασικού μισθού εδώ, και ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος).

Είναι επίσης δεδομένη η ανάγκη να υπάρχει μέριμνα ούτως ώστε ένας καθαριστής/καθαρίστρια να έχει τα ίδια δικαιώματα μισθολογικής ωρίμανσης και επαγγελματικής ανέλιξης (σε επόπτη κοκ) με όποιο άλλο κλάδο, και εδώ το κράτος έχει ρόλο.

Και είναι δεδομένη η ανάγκη να κοστολογείται η υπηρεσία που ζητείται/απαιτείται, και βάσει αυτής της κοστολόγησης να λαμβάνονται αποφάσεις που αφορούν το προσωπικό του δημόσιου τομέα.

Έτσι, η απόλυση καθαριστών, φυλάκων, καθηγητών, διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ και λοιπά, ΔΕΝ μπορεί να γίνεται με αφαιρετικό αριθμητικό προσδιορισμό, ή με ιδεολογικό πρόσημο εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, πόσω μάλλον εναντίον του κράτους γενικά και νεοσυντηρητικά, ειδικά από όσους αυτοπροσδιορίζονται ως "φωνή της λογικής"(sic) και φορείς μεταρρύθμισης. 

Η απόλυση των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ χωρίς να παρουσιάζεται έστω μία οικονομοτεχνική μελέτη που να μιλάει για x% εξοικονόμηση δαπανών δεν στέκει, ενώ είναι ύποπτη εφόσον δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα περάσει κάτι στον (κρατικοδίαιτο και διαπλεκόμενο) ιδιωτικό τομέα με μεγαλύτερο κόστος για λιγότερες υπηρεσίες.

Δεν είναι μεταρρύθμιση αυτό, ούτε εξορθολογισμός, ούτε "λογική". Είναι μοδάτος ιδεολογισμός, και ως τέτοιος κρίνεται ως σκατά κι απόσκατα - από αυτά που μας έφτασαν στη χρεοκοπία.

Δουλεύει καλύτερα η καθαριότητα κτηρίων αν είναι στον ιδιωτικό τομέα, και κοστίζει Χ λιγότερο ενώ εξασφαλίζονται οι συνταγματικά προβλεπόμενες διατάξεις για τους εργαζόμενους (αντί όσων πολεμούσε η Κούνεβα μέχρι να την ποτίσουν βιτριόλι); Αποδείξτε το με οικονομοτεχνική μελέτη που να δείχνει ότι διασφαλίζεται το δημόσιο συμφέρον εντός πλαισίου νομιμότητας (όχι Μανωλάδα δλδ με δημόσιο χρήμα). Αν όχι, βγάλτε το σκασμό και ακολουθείστε τις αποφάσεις των δικαστηρίων, ειδικά αν είστε ο ΥΠΟΙΚ, προτού ξεχάσουμε ποιός κάνει τι σε αυτή τη χώρα και γίνουμε ζούγκλα. Κι ο νοών, νοείτω.

Ένδεια οράματος

Σε μία χώρα που λειτουργεί μόνο πλαγίως το κυνήγι του μικροσυμφέροντος γίνεται καθημερινότητα, από τον άνθρωπο του πεζοδρομίου μέχρι τον οικονομικό παράγοντα που πιθανώς ελέγχει μέρος των ΜΜΕ (ως μέρος της «δια της πλάγιου οδού» λειτουργίας της χώρας).

Ο προγραμματικός λόγος, αυτός που εξηγεί το όραμα και το σχεδιασμό μίας πολιτικής ομάδας, ήταν το μεγαλύτερο θύμα της κρίσης· μπορεί να ήταν αναπόφευκτο στο ξέσπασμά της, αλλά σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Το πρόβλημα αφορά όλο το πολιτικό φάσμα, αφού δεν έχει ακουστεί μία ιδέα για τη χώρα εδώ και χρόνια. Ούτε καν εκείνες οι μπαλκονάτες παράτες, οι προεκλογικές. Ούτε καν σε προεκλογικό χρόνο, αυτό των ευρωεκλογών και της των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης. 

Η πολιτική αντί να προσπεράσει το μικροσυμφέρον με όραμα αφέθηκε να βυθιστεί στα μικρά· μικρά «οράματα», μικρές ιδέες, μικρά βήματα, μικρά συμφέροντα... Ιδέα που είναι «μικρή», δεν είναι ιδέα. Το μόνο που παρέμεινε μεγάλο ήταν το κόστος από το κενό που αφήνει, αυτό που έρχονται να καταλάβουν μικρονοϊκοί εθνικιστές και καταστρεπτικοί μεγαλοϊδεάτες.

Πότε κατάφερε κάτι ο άνθρωπος κινούμενος σαν ποντίκι σε λαβύρινθο, χωρίς να κοιτάξει από ψηλά και μακρυά για να δει το «λαβύρινθο» για αυτό που είναι, το πού εντάσσεται και από τι περιβάλλεται, και να εφαρμόσει θετική σκέψη και επιθυμίες για το μετασχηματισμό του; 

Ακριτόμυθοι πολιτικοί, στερούμενοι ίχνους εμβρίθειας καλύπτονται πίσω από ψευδεπίγραφο τεχνοκρατισμό, την ίδια ώρα που κακίζουν ή απολύουν όσους είναι πραγματικοί τεχνοκράτες γιατί δεν υποστηρίζουν τα ψεύδη τους· τα μικρά των αριθμών, και διαμέσου αυτών τα μεγαλύτερα που αφορούν την κατεύθυνση.

Ομοίως πράττοντες ακυρώνουν παντοιοτρόπως και όποιο πολιτικό λόγο, πνίγοντας τον με την απόλυτα ελεγχόμενη μάζα των ΜΜΕ, και δευτερεύοντος εκμεταλλευόμενοι κάθε αθέμιτο μέσο παρουσιαστεί ευκαιριακά.

Δεν είναι απορίας άξιο ούτε τα πρόσωπα που βρίσκονται στην τελευταία κυβέρνηση, ούτε το πόσοι από τους απελθόντες και νεοεισερχόμενους είχαν ή έχουν ανοιχτές υποθέσεις με τη δικαιοσύνη, ούτε όσα άθλια ευκόλως ξεστομίζουν αμφότεροι. Ούτε το κλείσιμο της Βουλής για να διευκολυνθεί η υπερψήφιση νομοσχεδίων όπως αυτό που αφορά το παραλιακό μέτωπο, ούτε το μαύρο της ΕΡΤ που επιβλήθηκε πριν ένα χρόνο για να καταλήξουμε στην εξίσου «ακριβή» αλλά σαφώς υποδεέστερη ΝΕΡΙΤ, ούτε οι επικείμενες αλλαγές στην τοπική αυτοδιοίκηση στα χέρια του κ. Ντινόπουλου, αυτού που πριν τέσσερα μόλις χρόνια κρύφτηκε πίσω από την βουλευτική ασυλία του για να μην αντιμετωπίσει κατηγορίες επί των πεπραγμένων του ως δήμαρχος.

Είμαστε στο προαύλιο της κολάσεως (limbo), στον τόπο των λησμονημένων ανάμεσα σε δύο υπαρξιακές καταστάσεις. Όσοι νομίζουν πως έχουν συμφέρον από την παραμονή μας σε αυτό το στάδιο μιλάνε με άσπρο-μαύρο, περιγράφουν πόλους και μας ζητούν να επιλέξουμε μεταξύ φαντασιακών διλημμάτων. Οι εξυπνότεροι αυτών επιχειρούν να πείσουν πως έχουν και νέο «τρίτο δρόμο», της κεντροαριστεράς και της προόδου, πάντα εντός του λαβυρίνθου όταν το πραγματικό ζητούμενο είναι η έξοδος μας από αυτόν.

Το μόνο υπαρκτό δίλημμα είναι αν θα οραματιστούμε, σχεδιάσουμε και δημιουργήσουμε για να επιστρέψουμε σε μία νέα ζωή, ή αν θα παραιτηθούμε επιλέγοντας την καταβύθιση. Το μόνο που δεν γίνεται είναι η παραμονή μας στο σημερινό προθάλαμο μέσα από ψευτοδιλήμματα. Όσο δεν υπάρχει η πρώτη επιλογή, όσο διακόπτεται κάθε προσπάθεια για την δημιουργία της, τόσο περισσότεροι θα παραιτούνται προς το διαφαινόμενο μονόδρομο.

Το «απόλυτο κακό» του καθενός...

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, υπήρξαν εκείνοι που προσπάθησαν να πείσουν όσους έβλεπαν λύσεις «στα χέρια» και όχι στα μυαλά, πως η μόνη πραγματική ελπίδα μπορεί να έρθει από τους θεσμούς. 

Πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση χρέους, και τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος και των παρελάσεων, υπήρξε η εξέγερση με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα, σε μία εποχή απόλυτης κατάρρευσης του θεσμικού πλαισίου. Μηδενικό νομοθετικό έργο, απόλυτη αδιαφάνεια και σκάνδαλα σαν αυτό του Βατοπεδίου, ανοιχτά παράτυπες προσλήψεις για «τα δικά μας παιδιά», χειραγώγηση της κοινής γνώμης για το κυβερνητικό έργο της «θωρακισμένης οικονομίας» και εν τέλει προσπάθεια αιτιολόγησης της δολοφονίας του μαθητή με ψεύδη περί ανάγκης αυτοάμυνας από μεριάς του αστυνομικού. 

Εν μέσω αυτής της κατάστασης όποιος προσπάθησε να πει το αυτονόητο, πως η άσκηση νόμιμης βίας σε ένα οργανωμένο κράτος εκχωρείται αποκλειστικά στα σώματα ασφαλείας του, δεχόταν γιαούρτια, αβγά και σφαλιάρες. Στην περίπτωση του Πάσχου Μανδραβέλη αυτό συνέβαινε ακόμα και κατά τη διάρκεια διάλεξης εντός της Νομικής Αθηνών την ώρα που εξηγούσε πως η συνθήκη αυτή έχει όρους που οφείλει να τηρεί το κράτος, ειδάλλως καταρρέει.

Το θεσμικό πλαίσιο είχε καταρρεύσει, κι όποιος μιλούσε για την ανάγκη επαναφοράς του κινδύνευε από τις σφαλιάρες όσων το έβλεπαν καχύποπτα, ως στήριξη στη γενικευμένη διαφθορά· ως στήριξη στο «απόλυτο κακό», σύμφωνα με αυτούς που μπέρδευαν το Σύνταγμα με τον Καραμανλή και την κυβέρνηση του.

Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται κάτι διαφορετικό ως το «απόλυτο κακό». Ο εφοπλιστής της Σπευσίπου που έδειρε την Αλεξία Έβερτ βρίσκει το απόλυτο κακό στο να του τσουγκρίσεις τη Ferrari του, ο Χρήστος Χωμενίδης στο να του προσβάλλεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, κάποιος άλλος στην κακή διαιτησία στο ματς της Κυριακής. Κι ο καθένας μπορεί να παρεκτραπεί και να σηκώσει χέρι, γιαούρτι, καδρόνι, τηλεφωνικό κατάλογο και οφείλει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου, αυτού που ψηφίζεται στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής.

Είναι κακή η ώρα που η Ολομέλεια αυτοαναιρείται μέσα από τις πράξεις της. Είναι κακή η ώρα που η αποτροπή μίας βιαιοπραγίας, εξηγείται με όρους βίας. Είναι κακή η ώρα που δεν θυμόμαστε τη γροθιά του Παναγούλη στον Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο εντός του κοινοβουλίου σαν μαύρη ώρα για τη δημοκρατία, αλλά επιχαίρουμε συγχέοντας την κακιά την ώρα με τα «παντελόνια» του μάγκα που χειροδικεί στα πεζοδρόμια, στο χώρο εργασίας, στο σχολείο, στο σπίτι του.

Το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη για όσα έγιναν προχθές στη Βουλή είναι βαθιά προβληματικό, αφού δεν στέκεται απέναντι στο πραγματικά «απόλυτο κακό», αυτό της κατάρρευσης των θεσμών, αλλά στο ατομικό του. Και είναι προβληματικό γιατί το γράφει ο Χωμενίδης και όχι ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Χωμενίδης που σίγουρα αναγνωρίζει πως στη δημοκρατία οι διαφορές λύνονται αλλιώς. Στην τελική, καλύτερα να χειροδικούσε ο Μίχος εναντίον του Τατσόπουλου και να μένανε όλοι «Παυλόπουλοι» μέχρι να συλληφθεί από την ασφάλεια του κοινοβουλίου, από το να διαβάζουμε αναλύσεις σαν αυτές που στην τελική προσβάλλουν και τα πρόσωπα.

Προσπάθησα να το εξηγήσω τα παραπάνω στον φίλο μου το Χρήστο το πρωί για να δεχτώ μία ειρωνική απάντηση που ενδεχομένως να ήταν και «για χαστούκια». Η μόνη διαφορά είναι πως εγώ θα συνεχίσω να τηρώ τον Λόγο μου, οπότε δεν θα του τα δώσω ποτέ. 

Τα γεγονότα* που αναφέρει στο άρθρο του με τόση ιλαρότητα, η τότε πολιτική πόλωση και η επικράτηση της άποψης πως την υποκειμενική αντίληψη περί «απόλυτου κακού» την υπερασπίζεται κανείς με γροθιές, ακόμα και μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής, ήταν καθοριστικά στο να ακολουθήσει η επταετία των συνταγματαρχών. Για εκείνους, το «απόλυτο κακό» ήταν ο κομμουνισμός. Οι συνταγματικές προβλέψεις δεν ήταν για εκείνους αρκετές, όπως δεν είναι για τον Χρήστο (όχι απαραίτητα για τον Πύρρο Δήμα που ουδέποτε σήκωσε χέρι) οι προβλέψεις του ποινικού δικαίου για την περίπτωση που ο Μίχος όντως ασκούσε βία στον Τατσόπουλο. 

Οι άντρες οι «παντελονάτοι» τα λύνουν «αλλιώς» αυτά. Ακόμα και μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής... Γύρνα πίσω Χρήστο, σε χρειαζόμαστε.

_________

* Στις 14 Μαρτίου 1963 αγορεύοντας εκτόξευσε απειλές εναντίον της ΕΔΑ, κάτι που προκάλεσε τους βουλευτές να τον αντιμετωπίσουν με κραυγές "Χαϊλ Χίτλερ", "ήσουν αξιωματικός των Ες-Ες", κ.α. Ακολούθως εξελίχθηκε συμπλοκή με τον Παπαδόπουλο να χειροδικεί εναντίον του Αντώνη Μπριλλάκη (βουλευτή της ΕΔΑ), και ακολούθως να δέχεται μπουνιά στο πρόσωπο από τονΓρηγόρη Λαμπράκη, που με τη σειρά του δέχθηκε επίθεση από άλλους βουλευτές. Η συνεδρίαση διακόπηκε και οι επίμαχες φράσεις διαγράφηκαν από τα επίσημα πρακτικά. Πηγή


update: η πολιτική μετάλλαξη ενός καλού φίλου μοιάζει να ολοκληρώθηκε...
Ποιος είναι και τι θέλει ο Αντώνης Σαμαράς; Του Χρήστου Χωμενίδη | LiFO

Μία πρόταση για τους δήμους και τους κ.κ. Καμίνη και Σακελαρίδη

Πολιτικά, το πείραμα «Καμίνη – Μπουτάρη» το 2010 αφορούσε το δυσεπίλυτο (όπως αποδεικνύεται 4 χρόνια μετά) ζήτημα της συνεργασίας κομματικών δυνάμεων σε μία προγραμματική βάση για το καλό του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών. Η επιτυχία στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν μεταφέρθηκε ποτέ στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Μικροπολιτικά συμφέροντα και έλλειψη εμπιστοσύνης ήταν οι βασικοί λόγοι της αποτυχίας όπως και η έλλειψη απτού στόχου, κάτι που στην τοπική αυτοδιοίκηση ήταν ευκολότερο ειδικά όσο οι μεγαλύτεροι κομματικοί παίκτες της κεντροαριστεράς θεωρούσαν χαμένη μάχη της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και δεν θέλησαν να εμπλακούν (οι δήμοι αυτοί ήταν στη δεξιά για δεκαετίες). Ευτυχώς.

Η πρόταση απευθύνεται κυρίως προς τον κ. Καμίνη, ενώ θα μπορούσε να είναι προς την Πρωτοβουλία των Πέντε Δημάρχων για παράδειγμα, επειδή αφενός έχει δείξει ενδιαφέρον να προωθήσει νομοθετικές προτάσεις προς την κεντρική κυβέρνηση (διαδηλώσεις – διπλή ανάπλαση), ενώ αφετέρου υπήρχαν οι ειλικρινείς δηλώσεις Καμίνη και Σακελαρίδη περί μετεκλογικής συνεργασίας για για το καλό της πόλης. 

Το πρόβλημα

Α. Τα ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ των δήμων χρησιμοποιούνται συχνά για την «επιμόρφωση» πολιτευτών στη δημόσια διοίκηση. Μέχρι να μάθουν συχνά παγώνουν κάθε δραστηριότητα, ενώ γίνονται πολλά λάθη με κόστος για τις πόλεις τους - οικονομικό όσο και ανταποδοτικό σε υπηρεσίες. Επίσης συνήθης είναι η αλλαγή τους ανά 20 μήνες, με αποτέλεσμα την επανεκκίνηση του εκάστοτε οργανισμού, την εκ νέου διάπραξη λαθών, και τη διακοπή κάθε προηγούμενου προγραμματισμού - θετικού ή μη, δεν είναι της παρούσης.

Οι δε αστοχίες καλύπτονται από διακομματικό «πολιτικό πολιτισμό», όπου κάθε πιθανή δίωξη για σοβαρές περιπτώσεις προσκρούουν σε μία ρητορική περί κομματικής δίωξης. Αυτή η έλλειψη καταλογισμού ευθυνών, και λογοδοσίας, μεταφέρεται από την κορυφή (το Διοικητικό Συμβούλιο και το Προεδρείο) σε όλη την δομή της διοίκησης (διευθυντές, τμηματάρχες, υπαλλήλους) με τα γνωστά αποτελέσματα που βλέπουμε στις εκθέσεις Ρακιντζή και ευκαιριακά δημοσιεύματα.

Β. Η πολιτική πόλωση που παρατηρείται στην κοινωνία είναι διαλυτική, τόσο σε ό,τι αφορά τους θεσμούς και την εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτούς, όσο και για την κοινωνία την ίδια. Οι αλληλοκατηγορίες στα τηλεοπτικά πάνελ, και η αναγκαστική χειραγώγηση της πραγματικότητας για την εξυπηρέτηση της εφήμερης αντιπαράθεσης μεταφέρονται και σε την Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις διοικήσεις, τα συνδικαλιστικά όργανα και τα διοικητικά συμβούλια δημιουργώντας τεράστιες καθυστερήσεις στους 20μηνους κύκλους της κάθε διοίκησης.

Η πρόταση

Η πρόταση είναι απλή: νομοθετική πρωτοβουλία προς την Βουλή για την κατάργηση των δεκαπενταμελών διοικητικών συμβουλίων, και αντικατάσταση τους από Γενικούς Διευθυντές που θα προσλαμβάνονται με ανοιχτή διαδικασία, πενταετούς θητείας, και αμοιβή που θα εξαρτάται του οικονομικού κυρίως μεγέθους του οργανισμού, που συνήθως συνάδει της ευθύνης ακόμα κι όταν το αντικείμενο είναι κοινωνικού χαρακτήρα (βλ. βρεφοκομείο).

Τι επιτυγχάνεται - οι παράμετροι:

1. Τα ΝΠΔΔ και τα ΝΠΙΔ είναι κομμάτι της δημόσιας διοίκησης, και οφείλουν να έχουν σταθερές διοικήσεις, με γνώση του αντικειμένου, σταθερούς στόχους και παρακολούθηση εκπλήρωσης αυτών, με λογοδοσία και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό που έχει συμφωνηθεί με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση μεταξύ των εκλεγμένων πολιτικών δυνάμεων.

2. Τα διοικητικά συμβούλια λειτουργούν ανασταλτικά, ενώ είναι συνήθως ανεπαρκή στην καθεαυτή διοικητική παρακολούθηση που τους έχει ανατεθεί από την σημερινή νομοθεσία. Το ρόλο της δημοκρατικής νομιμοποίησης και της συνδιαμόρφωσης μπορεί κάλλιστα να τον εκπληρώνει ετήσια το Δημοτικό Συμβούλιο με την ψήφιση σχεδίου που θα εκπονεί η πλειοψηφία σε διαβούλευση με τη μειοψηφία και την διοίκηση κάθε οργανισμού.

3. Έτσι, διασφαλίζεται και ο προγραμματισμός ανταποδοτικών στόχων και οικονομικών δαπανών, ενώ το έργο μπορεί να έχει αποκλειστικό υπεύθυνο και μία βάση απολογισμού στο κλείσιμο της χρονιάς αντί αυτού που γίνεται τώρα, τον απολογισμό στη βάση εκτέλεσης ενός κατά κανόνα πλασματικού προϋπολογισμού και θολής στοχοθεσίας αναλόγως τα κέφια του ή της προέδρου του Δ.Σ. Αυτή θα είναι και η βάση προσαρμογής του όποιου στρατηγικού σχεδιασμού από χρόνο σε χρόνο, όπως και αξιολόγησης των στόχων που μπαίνουν και των ανθρώπων που τους επιτυγχάνουν (ή μη).

4. Εν μέσω κρίσης, ο δήμος μείωσε σημαντικά τις θέσεις ευθύνης που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενες διοικήσεις για να εξυπηρετηθούν επιδοτούμενες αργομισθίες. Είναι θέμα δικαιοσύνης η επέκταση της ορθής αυτής λογικής στο πολιτικό προσωπικό, εξασφαλίζοντας παράλληλα την δημοκρατικότερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία, με όρους διαφάνειας και πραγματικής λογοδοσίας (αφού τώρα θα μπορούν να αποδοθούν ευθύνες χωρίς να θάβονται κάτω από διακομματικές συμφωνίες ή άλλες πολιτικές σκοπιμότητες).

5. Η αστειότητα της μείωσης της αντιμισθίας των δημοτικών Δ.Σ. από το Μεσοπρόθεσμο του Νοεμβρίου του 2012 μπορεί να κριθεί μόνο ως πρόσκληση σε ακατάλληλο πολιτικό προσωπικό, ή ως ταξικό φραγμό, αφού περιορίζει την ενασχόληση με τα κοινά μόνο σε όσους έχουν μεγάλη προσωπική περιουσία ή επιδιώκουν την πολιτική ανέλιξη, ακόμα και τον πλάγιο πλουτισμό.

6. Η πλειονότητα των δημοτικών ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ είναι επωφελή για τους δημότες, ειδικά μετά τον Καλλικράτη και την επιχειρούμενη σύνδεση του τοπικού - της γειτονιάς - με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και οφείλουμε να τους εξασφαλίσουμε τις καλύτερες δυνατόν διοικήσεις. Με την πρόταση αυτή δεν καταργείται η αυτοτέλεια, αλλά ενισχύεται μέσα από την καλύτερη λειτουργία τους, την απόκτηση «μνήμης» που δεν χάνεται με κάθε αλλαγή σύνθεσης Δ.Σ. και την ισχυροποίηση τους μέσα από τα αποτελέσματα που θα φέρνουν στην κοινωνία. Η δε σταθερότητα στην απόδοση τους, θα μπορέσει να εξασφαλίσει χορηγίες και συνεργασίες με βάθος χρόνου, αντί των σημερινών ευκαιριακών που δεν αφήνουν ούτε γνώση ούτε έργο.

Ελπίδα είναι πως μία τέτοια πρόταση θα μπορούσε να υιοθετηθεί από κοινού με τη μείζονα αντιπολίτευση του κ. Σακελαρίδη και της Ανοιχτής Πόλης, ως μία προσπάθεια αλλαγής του τρόπου λειτουργίας των δημοτικών επιχειρήσεων.

Τέλος, θα ήταν θετικό για την πόλη να δούμε στην πράξη τη συνεργασία που εξήγγειλαν οι κ.κ. Καμίνης και Σακελαρίδης το βράδυ των αποτελεσμάτων, με την παραχώρηση κάποιας αντιδημαρχίας στην αντιπολίτευση (απαιτεί επίσης νομοθετική παρέμβαση, στον Καλλικράτη).

Στη σημερινή καταστροφική πόλωση η από κοινού σύμπραξη σε προγραμματικό πλαίσιο προς όφελος της πόλης και του πολίτη θα αποτελούσε πολιτική επανάσταση, και απομάκρυνση από τη μεταφορά των εφήμερων και κατά κανόνα λαϊκιστικών κεντρικών κομματικών διλημμάτων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Θα ήταν ένα βήμα υπέρ της συναίνεσης και της κοινωνικής συνοχής, απέναντι στην πόλωση που τρέφει το φασισμό, ειδικά στην πρωτεύουσα. Θα ήταν ένα σαφές μήνυμα σε όσους βλέπουν την τοπική αυτοδιοίκηση ως πεδίο άσκησης προσωπικών φιλοδοξιών, αντί προσφοράς.

Και τη Βουλή θα κλείσουμε για την «σταθερότητα»

Η χειραγώγηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας συνεχίζεται με τη σύμφωνη γνώμη του «προοδευτικού πρόσημου» του κ. Βενιζέλου.

Το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής με την δικαιολογία της μη ύπαρξης κοινοβουλευτικού έργου είναι προσβολή όταν εκκρεμούν όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι για την εκταμίευση της δόσης του ενός δισεκατομμυρίου, ενώ ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Αθανασίου μας είπε πως δεν φέρνει τον αντιρατσιστικό γιατί δεν υπήρχε χρόνος στη Βουλή. 

Η μεθόδευση είναι προφανής και αφορά την διατήρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας χωρίς τριγμούς. Δεν θα μας εκπλήξει καθόλου αν επιχειρηθεί η ψήφιση κρίσιμων νομοσχεδίων από τα θερινά τμήματα, όπως αυτό για τους αιγιαλούς ή τη ΔΕΗ, με «αντικαταστάτες» βουλευτές ούτως ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα παρέκκλισης από την κομματική γραμμή των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου. 

Παλιότερο εξώφυλλο του Hot Doc.
Από τότε "βρέθηκε" η δικογραφία
και είναι στη Βουλή
από τις 30 Απριλιου,
σύμφωνα με τον υπ. Δικαιοσύνης.

Για τον Οκτώβριο πάει και η συζήτηση για το βίντεο Μπαλτάκου Κασιδιάρη, όπως και η δικογραφία για τις επί πληρωμή ερωτήσεις για λογαριασμό του προφυλακισμένου κ. Πάλλη (επιχειρηματία εμπλεκόμενου με το Πρώτο Θέμα, με ερωτηματικά για όπλα μέσω μουσείου κλπ) από τον υπουργό εσωτερικών κ. Μιχελάκη. 

Παράλληλα, μαθαίνουμε ότι ο κ. Στουρνάρας παραίτησε τον τελευταίο εναπομείναντα Γενικό Γραμματέα που διορίστηκε με την ανοιχτή διαδικασία του opengov, τον κ. Χάρη Θεοχάρη, γιατί προφανώς ενόχλησε η αποφασιστικότητα του να εφαρμόζει τις αθλιότητες που έφερνε ο ίδιος ο κ. Στουρνάρας προς ψήφιση στη Βουλή, και δεν ακολούθησε την ελληνική πολιτική παράδοση της μη εφαρμογής των νόμων που ψηφίζουν. «Πάλιωσε» γρήγορα ο τεχνοκράτης...

Αυτό δεν είναι κοινοβουλευτισμός. Δεν είναι δημοκρατική λειτουργία. Υπενθυμίζουμε πως η συγκυβέρνηση είχε την επιλογή παράτασης των εργασιών του χειμερινού τμήματος εφόσον έχει όλα αυτά τα κρίσιμα νομοσχέδια μπροστά της, αντί του πρόωρου και αιφνιδιαστικού κλεισίματος.

Μην αναρωτιέται κανείς τι στέλνει Ναζί στα κοινοβούλια - η απαξίωση της δημοκρατίας και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας είναι· ηλίθιε. Συνεχίστε να χαίρεστε που έχει και το «προοδευτικό πρόσημο» δικούς της μπρατσαράδες στη Βουλή - είστε στο σωστό δρόμο, αν το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι ένα κοινοβούλιο παλαίστρα.

Τι εννοούμε «πρόβλημα δημοκρατίας»;

Όταν μιλάμε για δημοκρατία όλοι συμφωνούμε στο γενικό πλαίσιο αξιών. Οι διαφωνίες είναι στο τι μπορούμε ή πρέπει να περιμένουμε εντός δημοκρατίας, στο τι είναι εφικτό ή ρεαλιστικό και τι όχι. Αυτός είναι ο βασικός διαχωρισμός συντηρητικών και προοδευτικών, και καταλήγει συνήθως σε μία τεκμηριωμένη ανάλυση των μεν ως προς την αναγκαιότητα διεύρυνσης, και ένα ατεκμηρίωτο «ρεαλισμό» των δε που λέει «δεν γίνονται αυτά».

Το ζήτημα της δημοκρατίας είναι τεχνικό, όχι αξιακό, αφού στα γενικόλογα τα βρίσκουμε όλοι με όλους· ακόμα και οι κραυγαλέοι φασίστες τη δημοκρατία επικαλούνται, αλλά όταν φτάσουμε στα τεχνικά η συμμετοχή στο πολίτευμα εξαρτάται από τη χώρα προέλευσης του αιτούντος τη συμμετοχή.

Κάποιος μπορεί πολύ σωστά να πει πως οι τεχνικές παρεκκλίσεις είναι θέμα (ερμηνείας των) αξιών τελικά αλλά είναι σημαντικό αυτή την ώρα να αναδείξουμε πως δεν αρκεί η διακήρυξη των ιδεών αλλά το πώς τις αντιλαμβάνεται κανείς. Αυτό φαίνεται μόνο στο τεχνικό κομμάτι, στο λειτουργικό, στον κανονισμό του κόμματός του, στους νόμους που προωθεί και υπερψηφίζει, και αυτούς που καταργεί.

Για να φτάσει μία πολιτική ομάδα να ψηφίζει ή να καταψηφίζει τους νόμους που διαμορφώνουν στην πράξη το πολίτευμα – δεν υπάρχει μία δημοκρατία, λυπάμαι - πρέπει να ψηφιστεί η ίδια σε εκλογές. Για να γίνει αυτό πρέπει να οργανωθεί σε κόμμα και να ζητήσει να εκπροσωπήσει κάποιους πολίτες. Είναι δυνατόν να οργανωθεί μία ομάδα με όρους αριστοκρατίας, ή κονκλάβιου, για να πρεσβεύει προοδευτικά ιδεώδη; Υπάρχει κάπου ένα παράδειγμα «προοδευτικής δικτατορίας», να πιαστούμε από αυτό και να πούμε ένα μεγάλο «γίνεται», αίροντας κάθε αμφιβολία από τη σκέψη μας; Δεν υπάρχει.-

Να σοβαρευτούν λίγο όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, τόσο όσοι βρίσκονται σε θέσεις τιμονιέρη όσο και οι υποστηρικτές τους, και να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από καλές προθέσεις που δεν προκύπτουν από τις πράξεις και τις αποφάσεις τους. 

Να πούμε και κάτι ακόμα, αφού φτάσαμε να πρέπει να εξηγούμε τα βασικά, να απαντήσουμε στο γιατί δημοκρατία προοδευτικό πρόσημο και ευρεία συμμετοχή, σε μία Ανοιχτή Κοινωνία, με ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες· πέρα από το γενικό περί δημοκρατίας που όλοι επικαλούνται.

Αν η ευημερία βασίζεται στην εργασία και τη δημιουργία των πολλών, αν η αυτοεκπλήρωση είναι η βασικότερη κινητήριος δύναμη στον αναπτυγμένο κόσμο και όχι η επιβίωση, τότε πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο κανόνων που δεν ακυρώνει κανέναν είτε επειδή εξαιρείται λόγω ιδιαιτερότητας, είτε επειδή θα πρέπει να έρθει σε παρασκηνιακή συναλλαγή για να καταφέρει το οτιδήποτε και έτσι να ακυρωθεί στην πράξη. 

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο ρόλος του κοινωνικού κράτους και της προστασίας των αδυνάτων, οι επιδιώξεις μας από την παιδεία και οι ζητούμενες θεσμικές αλλαγές έχουν αδιαπραγμάτευτο χαρακτήρα και σαφή κατεύθυνση.

Όποιος έχει συμβιβαστεί με την ύπαρξη κονκλαβίων κάθε επιπέδου, και την ατομική του ακύρωση μέσα από την κακώς εννοούμενη συναλλαγή, προφανώς δεν έχει κανένα κίνητρο για αλλαγή. Έχει κάνει τις επιλογές του και είναι φύσει συντηρητικός, αφού εκεί βρίσκεται πλέον το συμφέρον του, στη διατήρηση του υπάρχοντος.

Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να διαχωρίσουν τη θέση τους και να σταματήσουν να μπλέκουν την ήρα με το στάρι σε ένα συνεχές εκκρεμές προοδευτισμού που μόνο ζημιά κάνει. Ειδικά όταν επιδεικνύεται ανοχή σε ένα εκκρεμές που είναι καταφανώς πλαστό, για να κρύψει βαθιά αντιδραστικές πρακτικές και πεποιθήσεις.