Είμαστε όλοι Charlie? #charlieHebdo

Οι δηλώσεις Σαμαρά για το μακελειό στο Παρίσι, το χτύπημα στην ελευθερία της γνώμης, δείχνουν την απόστασή του από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις αξίες του και όσα χτίστηκαν πάνω του με πρώτη την ταπεινότητα αντί για αμετροέπεια μπροστά στο αίμα θυμάτων φανατικών.

Η πολιτική της οπισθοδρόμησης διατρέχει την ιστορία της Ευρώπης, είτε μιλάμε για τους δικούς της Σκοτεινούς Χρόνους, είτε για τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες του Μεσοπολέμου ή για τη σύγχρονη απειλή του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. 

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ό,τι πιο σκοταδιστικό έχει να δείξει η ήπειρος σε επίπεδο ηγεσίας, στην αναβίωση αντιλήψεων που την έχουν σημαδέψει, αφού κανείς άλλος δεν τόλμησε να κάνει τόσο ακραίες συνδέσεις. Όλα ερμηνεύονται μέσα από το δόγμα, και ενσωματώνονται στη ρητορική της πόλωσης, της αντιπαράθεσης και ενίοτε του μίσους. Λείπει το αίμα, αλλά δεν έλειψε η ανοχή σε αυτό (μέχρι τη δολοφονία Φύσσα και τον ξεσηκωμό της διεθνούς κοινότητας για να ξεθαφτούν, αρχικά, 32 επιθέσεις ρατσιστικής βίας).

“Σταυροφόροι”, με τις δηλώσεις τους, οι Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης και Μουρούτης. 

Την ώρα που όλα τα ευρωπαϊκά κανάλια έσπευσαν να γεμίσουν τις οθόνες των τηλεθεατών τους από μουσουλμάνους που καταδίκαζαν την επίθεση, ο Έλληνας πρωθυπουργός προχώρησε σε μία δήλωση που έκανε πρακτικά αδύνατη την εμφάνιση αντίστοιχων εκπροσώπων εδώ. Βάφτισε όποιον δεν έχει χαρτιά “λαθραίο” (την ώρα που δεν επιτρέπεται, με δική του ευθύνη, να έχει χαρτιά κάποιος ακόμα κι αν έχει γεννηθεί εδώ), ενώ ταύτισε τον πρόσφυγα-μετανάστη που έφυγε από την πατρίδα του για να ξεφύγει από το θρησκευτικό φασισμό με το βασανιστή του.

Προσπερνάμε το ζήτημα του εξευτελισμού εντός Ευρώπης, της εκπροσώπησης μας από έναν ακροδεξιό χριστιανό φονταμενταλιστή, και πάμε στην ουσία: η όποια περαιτέρω ανοχή μας στο φαινόμενο Σαμαρά σε καιρό εκλογών μας καθιστά συνένοχους. Δεν υπάρχει “ναι μεν αλλά” εδώ. Δεν υπάρχει οικονομία χωρίς ευρωπαϊκό πολιτικό κεκτημένο και δημοκρατία, και ο σημερινός πρωθυπουργός δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. 

Η μόνη ελπίδα είναι να το καταλάβει ο μέσος ψηφοφόρος - όχι από καθωσπρεπισμό γιατί “μας έκανε ρεζίλι”, αλλά για την πολιτική του διάσταση, το πού μας οδηγεί, και σε τι συμφωνούν υπερψηφίζοντας αυτή την πολιτική στάση και τη δηλητηριώδη ρητορική της. Κανείς δεν μπορεί πια να πει “δεν ήξερα”. Μόνο “δεν ήθελα να ξέρω”, αλλά θα είναι αργά.

Να το βάλουμε σε μία σειρά;

Η σημερινή κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη των Μέσων, έχει βάλει το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας σε ρόλο απολογούμενου.

Το καλύτερο όλων ήταν το “απολογηθείτε που συμπίπτει η ψήφος σας με τη Χρυσή Αυγή”, καθιστώντας τη ΧΑ τον απόλυτο ρυθμιστή για να βγει ο εκβιασμός της συνέχισης αυτής της κυβέρνησης. 

Ποιός είναι ο ανακριτής σε αυτή την ιστορία; Μία κυβέρνηση που δεν έχει πάρει μία πολιτική πρωτοβουλία αν εξαιρέσει κανείς το κλείσιμο της ΕΡΤ, με την οικονομική καταστροφή και το διασυρμό που αυτό έφερε. Μία κίνηση που έγινε για να καλύψει την αποτυχία των κλειστών και αδιαφανών διαπραγματεύσεων που γινόντουσαν εκείνες τις μέρες από τον ίδιο τον πρωθυπουργό για το φυσικό αέριο (ΔΕΠΑ) με ρωσική εταιρεία. Μία συμφωνία που αν είχε προχωρήσει θα είχε στρέψει το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον μας, αφού θα ενίσχυε το ενδεχόμενο ρωσικού μονοπωλίου στην ΕΕ.

Μια κυβέρνηση που σέρνεται πίσω από “τους λογιστές της Τρόικα” εδώ και τρία χρόνια, προσπαθώντας να κοροϊδέψει τόσο τους εταίρους όσο και το εσωτερικό της χώρας για δήθεν μεταρρυθμίσεις που, ως δια μαγείας, δεν αγγίζουν ποτέ κανέναν. Γιατί δεν αλλάζουν τίποτα. Κι ο χρόνος κύλισε και φτάσαμε στην τελική διαπραγμάτευση ελλιπείς. Το success story του καλοκαιριού, αυτό που απείχε μέρες από το να εκπληρώσει τα 18 σημεία του Ζάππειο ΙΙ, μετετράπη ξαφνικά σε εσπευσμένη έξοδο από το μνημόνιο. Όποιος διαφοροποιήθηκε, σαν τον πρώην τομεάρχη οικονομικών κ. Σαχινίδη απομακρύνθηκε, ενώ οδηγηθήκαμε ταχύτατα σε μία νέα κρίση με τα spreads τριετίας να έχουν φτάσει σήμερα να είναι στο 13,5%, όταν το δεκαετές είναι κάτω από το 10%. Δηλαδή οι αγορές βλέπουν το βραχυπρόσθεσμο ρίσκο να είναι μεγαλύτερο του μακροπρόθεσμου. 

Τι απαντάει σε αυτά η κυβέρνηση-ανακριτής; Τίποτα απολύτως. Πετάει την μπάλα στην εξέδρα, αφού η πλειονότητα των υπερχρεωμένων Μέσων δεν πρόκειται να την ψέξουν για αυτό, και υπόσχεται μετεκλογικές φοροελαφρύνσεις και δημοσιονομική χαλάρωση. Λες κι αν μπορούσε να τα κάνει αυτά, δεν θα τα ψήφιζε στη Βουλή πριν τις εκλογές για να πάει στις κάλπες με πιθανότητες νίκης.

Η αλήθεια είναι πως η μόνη έγνοια αυτής της κυβέρνησης είναι το μέλλον των προσώπων και των μηχανισμών που την αποτελούν. Κι αυτό με μοναδικό σκοπό τη συνέχιση υπεράσπισης και προώθησης ειδικών συμφερόντων κάθε λογής - φάνηκε άλλωστε στα δύο τελευταία νομοσχέδια που κατατέθηκαν στην τελευταία σύνοδο συνοδευόμενα από όχι μία ή δύο, αλλά από 186(!) τροπολογίες.

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, αστειότερη όλων μοιάζει η ερώτηση προς τον πρώην πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου “γιατί ιδρύει νέο κόμμα”. Να μεταφράσουμε το ερώτημα σε μία προσπάθεια να αποκαλύψουμε το θράσος του ερωτήματος; 

“Δεν κάναμε καμία μεταρρύθμιση, δεν εξυγιάναμε κανένα κομμάτι της αγοράς ή του δημοσίου - αντιθέτως τα επιβαρύναμε με νέες χαριστικές πράξεις, ακυρώσαμε ό,τι μπορούσαμε από τις μεταρρυθμίσεις που έκανες εσύ στους 18 μήνες της διακυβέρνησης σου (6 από τους οποίους έψαχνες να βρεις τι χρέη αφήσαμε γιατί “σβήσαμε” τα πάντα από το ΥΠΟΙΚ φεύγοντας), και οδηγήσαμε τη χώρα σε μία νέα κρίση αξιοπιστίας καταθέτοντας μονομερώς προϋπολογισμό για να αποκρύψουμε τα νέα μέτρα που επισείει η αποτυχία μας, ενώ διακόψαμε τη διαπραγμάτευση για να σκάσουμε το μυστικό στο λαό μετά την επανεκλογή μας, ή ακόμα καλύτερα, αν πάει άλλος πάλι να βγάλει το φίδι από την τρύπα και μετά εδώ είμαστε εμείς για να τους ρίξουμε κι αυτούς και να αναλάβουμε εκ νέου τη χώρα. Κι όλα αυτά τα καταφέραμε με το κόμμα σου σιωπηλό παρακολούθημα, τόσο σε αυτά, όσο και στην ακροδεξιά ρητορική και πρακτική μας που έθρεψε την Χρυσή Αυγή σε ποσοστά πέρα από κάθε προηγούμενο. Ο κ. Ευάγγελος να είναι καλά, και τα νεκρά κομματικά όργανα, που δύο φορές συμβιβάστηκαν με υποσχέσεις για συνέδριο, και τρεις είδαν να αθετείται. Εσύ γιατί φεύγεις - πού πας Γιώργο; Θα κάνουμε συνέδριο… κάποτε. Μπες στο Επικρατείας να σωθείς και τα λέμε μετά…”

Έπρεπε να μείνει. Να κάνει τον Κινέζο και να περιμένει τη στιγμή που το σύστημα θα αντάμειβε τη σιωπή και τη συνεργασία του πίσω από κλειστές πόρτες. Τι κι αν προσπάθησε επί των ημερών του να δώσει βάρος στις πραγματικές μεταρρυθμίσεις - νερό κι αλάτι. Δεν είναι ο ΕΝΦΙΑ μεταρρύθμιση, αλλά οι μόνιμες διαδικασίες διαφανών ιδιωτικοποιήσεων. Αλλά πού να τα πεις σε μία χώρα που ακόμα και η προστασία της Διαύγειας επαφίεται στον πατριωτισμό και την εγρήγορση μίας χούφτας ενεργών πολιτών, γιατί η παντοιοτρόπως χρεοκοπημένη δημοσιογραφία έχει καταντήσει μεταπράτης φίλιων δελτίων τύπου;

Πάμε σε εκλογές λοιπόν, με κυβέρνηση και Μέσα να ανακρίνουν τους πάντες για τα πάντα, πλην του προφανούς: “πώς βρεθήκαμε πάλι μπροστά σε grexit, μετά από όσα πλήρωσε ο πολίτης εδώ και πέντε χρόνια;”