Ευτυχώς «δεν γίναμε Φιλιππινέζες»

Ένας καλός φίλος, είχε πει για το προσφυγική κρίση πως: «δεν είναι κρίση, αφού η λέξη κρίση ενέχει το στοιχείο του αιφνιδιασμού - του απρόβλεπτου». Το ίδιο ισχύει και για όσα βλέπουμε κάθε βδομάδα με τα περιστατικά βίας, το ίδιο ισχύει και για τους χθεσινούς θανάτους στη Μόρια: ήταν αναμενόμενοι. 

Οφείλουμε να δούμε τα πράγματα καθαρά, στην πραγματική τους διάσταση. 

Η κυβέρνηση δεν κυβερνάει. Υπογράφει με δισταγμό ό,τι αναγκάζεται να υπογράψει, αλλά αυτό δεν είναι διακυβέρνηση. Δεν παίρνει πρωτοβουλίες δεν εντοπίζει προβλήματα στα οποία να δίνει βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες λύσεις, αλλά αναλώνεται με μανία στον εντοπισμό «εχθρών». Συμπτώματα ακραίας εγωπάθειας που καμία σχέση δεν έχουν με το αντικείμενο της διακυβέρνησης - το δημόσιο συμφέρον - με μοναδικό σκοπό την παραμονή τους στην εξουσία, μέσα από επικοινωνιακές σκιαμαχίες. 

Ο Πρωθυπουργός που εκλέχθηκε ως αριστερός, παρεδόθη στην ακροδεξιά από την πρώτη ημέρα. Είτε το κατάλαβε, στην περίπτωση που το έκανε συνειδητά, είτε από αλαζονεία και κυνισμό, οπότε παλεύει ακόμα με τα φαντάσματα μίας τάχα αριστερής διακυβέρνησης. Λίγο μας ενδιαφέρει τι από τα δύο ισχύει - δεν είμαστε εξομολογητές του. Αυτό που μας ενδιαφέρει, όμως, είναι το αποτέλεσμα. 

Η αδράνεια της κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα και έλλειψης προσανατολισμού - ιδεολογικού προσήμου - εκδηλώνεται με τον πιο εξωφρενικό τρόπο στο Προσφυγικό. Η κουτοπονηριά υπέδειξε πως το Προσφυγικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέρος της οικονομικής διαπραγμάτευσης, υποκαθιστώντας τη σκληρή δουλειά και την ανάληψη πολιτικού κόστους. Ο κυνισμός, επέβαλλε πως θα αφεθεί ως θέμα στην τύχη του, προκειμένου να μην δυσαρεστηθεί ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος, ο επιχαίρων για την εκλογή Τραμπ, που δήλωσε από νωρίς πως «ο Ελληνικός Στρατός δεν θα γίνει catering των μεταναστών». 

Η χωρίς συντονισμό ή επικεφαλής τριανδρία των Καμμένου, Μουζάλα και Τόσκα, ήταν απόφαση του Πρωθυπουργού. Όπως ήταν Πρωθυπουργική και η ανοχή σε όσα αυτή έφερε. Εν μέσω όλων αυτών, η κομμουνιστική - ουχί αριστερή - καχυποψία προς τους διεθνείς οργανισμούς και όποιον μπορούσε να βοηθήσει. Η καχυποψία είναι το καλό σενάριο. Το κακό, θα ήταν να υπάρχει πρόθεση στις εικόνες όπως αυτές της Ειδομένης, με τον Τόσκα να λέει πως θα μοιράσει φαγητό ο στρατός, τον Καμμένο να το αρνείται, και τον Κυρίτση εκ μέρους του Μουζάλα να λέει «συμβιβαστικά» πως ο στρατός θα μαγειρέψει, αλλά δεν θα «σερβίρει» (μοιράσει), για να ικανοποιηθούν τα ακροδεξιά blogs που έγραφαν για «Φιλιπινέζες». 

Η Ελλάδα δεν έχει προσφυγικό πρόβλημα άπαξ και σταμάτησαν οι ροές. Έχει το πολύ 60.000 κόσμο. Η Γερμανία θα τους είχε απορροφήσει σε 30 ημέρες - 2.000 την ημέρα επεξεργάζεται. Υπάρχουν όροι όμως σε αυτό. Να μην βάλεις άσχετους στην υπηρεσία του ασύλου, αλλά εξειδικευμένους απόφοιτους της Νομικής. Να κάνεις την αίτηση που ακόμα περιμένουν οι Γερμανοί, για να σου στείλουν και δικούς τους. Να συνεργαστείς με τις διεθνείς οργανώσεις. Να απορροφήσεις τα 450 εκατομμύρια που ακόμα λιμνάζουν στις Βρυξέλλες, γιατί δεν κάναμε τη Διαχειριστική Αρχή (και το πάρτι καλά κρατεί - θυμηθείτε τις σχετικές παραιτήσεις όσων αρνήθηκαν να είναι θεατές). Για τα δε χρήματα που δεν απορροφούμε, πληρώνουμε πρόστιμα από πέρσι! 

Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, δημιουργήθηκε Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, τάχα για να αντιμετωπίσει την έλλειψη επικεφαλής. Δεν είναι της παρούσης, αλλά πρέπει να σημειωθεί, πως το νέο υπουργείο άφησε τις υπηρεσίες που αφορούν την παροχή της ιθαγένειας στο υπουργείο των Εσωτερικών. Μην σκανδαλιστεί ο κυβερνητικός εταίρος, ή μη χαθούν τα ακροδεξιά ψηφαλάκια που πλέον ακολουθούν το περίεργο μόρφωμα; Ας σημειωθεί επίσης, πως το μόνο κόμμα που αντέδρασε σε αυτό, ήταν το Κίνημα· μερικοί, συνεχίζουν να μην φοβούνται το πολιτικό κόστος. 

Θα ήταν παράδοξη η επιδείνωση των ζητημάτων που απορρέουν από το Προσφυγικό, μετά την ίδρυση αυτόνομου υπουργείου, αν δεν υπήρχε ο παράγοντας της αρχικής συμμαχίας του Αλέξη Τσίπρα με την ακροδεξιά. Οι χθεσινοί θάνατοι, δυστυχώς, είναι το αποτέλεσμα. Όπως ήταν και τα επεισόδια που προηγήθηκαν. Φαίνεται πως απέναντι στην σώρευση των δεινών της αδράνειας, υπήρξε πλέον μία χαλάρωση της ασφάλειας, που επέτρεψε την ενεργοποίηση των Χρυσαυγητών. Στις δικές τους φωτιές, ήρθε χθες να προστεθεί και αυτή που πήρε από τη ζωή μία γιαγιά, που μαγείρευε σε ένα τσουκάλι, για το εγγόνι της. Ευτυχώς, όμως, «δεν γίναμε Φιλιππινέζες». Είναι και το μόνο που θα εκτιμήσουν οι νέοι τομεάρχες, Βαρβιτσιώτης και Βούλτεψη, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που ο κ. Μουζάλας κατηγορεί, σκιαμαχώντας για μία ακόμη φορά, για παρεμπόδιση του έργου του.

Ευτυχώς «δεν γίναμε Φιλιππινέζες»

Ένας καλός φίλος, είχε πει για το προσφυγική κρίση πως: «δεν είναι κρίση, αφού η λέξη κρίση ενέχει το στοιχείο του αιφνιδιασμού - του απρόβλεπτου». Το ίδιο ισχύει και για όσα βλέπουμε κάθε βδομάδα με τα περιστατικά βίας, το ίδιο ισχύει και για τους χθεσινούς θανάτους στη Μόρια: ήταν αναμενόμενοι. 

Οφείλουμε να δούμε τα πράγματα καθαρά, στην πραγματική τους διάσταση. 

Η κυβέρνηση δεν κυβερνάει. Υπογράφει με δισταγμό ό,τι αναγκάζεται να υπογράψει, αλλά αυτό δεν είναι διακυβέρνηση. Δεν παίρνει πρωτοβουλίες δεν εντοπίζει προβλήματα στα οποία να δίνει βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες λύσεις, αλλά αναλώνεται με μανία στον εντοπισμό «εχθρών». Συμπτώματα ακραίας εγωπάθειας που καμία σχέση δεν έχουν με το αντικείμενο της διακυβέρνησης - το δημόσιο συμφέρον - με μοναδικό σκοπό την παραμονή τους στην εξουσία, μέσα από επικοινωνιακές σκιαμαχίες. 

Ο Πρωθυπουργός που εκλέχθηκε ως αριστερός, παρεδόθη στην ακροδεξιά από την πρώτη ημέρα. Είτε το κατάλαβε, στην περίπτωση που το έκανε συνειδητά, είτε από αλαζονεία και κυνισμό, οπότε παλεύει ακόμα με τα φαντάσματα μίας τάχα αριστερής διακυβέρνησης. Λίγο μας ενδιαφέρει τι από τα δύο ισχύει - δεν είμαστε εξομολογητές του. Αυτό που μας ενδιαφέρει, όμως, είναι το αποτέλεσμα. 

Η αδράνεια της κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα και έλλειψης προσανατολισμού - ιδεολογικού προσήμου - εκδηλώνεται με τον πιο εξωφρενικό τρόπο στο Προσφυγικό. Η κουτοπονηριά υπέδειξε πως το Προσφυγικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέρος της οικονομικής διαπραγμάτευσης, υποκαθιστώντας τη σκληρή δουλειά και την ανάληψη πολιτικού κόστους. Ο κυνισμός, επέβαλλε πως θα αφεθεί ως θέμα στην τύχη του, προκειμένου να μην δυσαρεστηθεί ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος, ο επιχαίρων για την εκλογή Τραμπ, που δήλωσε από νωρίς πως «ο Ελληνικός Στρατός δεν θα γίνει catering των μεταναστών». 

Η χωρίς συντονισμό ή επικεφαλής τριανδρία των Καμμένου, Μουζάλα και Τόσκα, ήταν απόφαση του Πρωθυπουργού. Όπως ήταν Πρωθυπουργική και η ανοχή σε όσα αυτή έφερε. Εν μέσω όλων αυτών, η κομμουνιστική - ουχί αριστερή - καχυποψία προς τους διεθνείς οργανισμούς και όποιον μπορούσε να βοηθήσει. Η καχυποψία είναι το καλό σενάριο. Το κακό, θα ήταν να υπάρχει πρόθεση στις εικόνες όπως αυτές της Ειδομένης, με τον Τόσκα να λέει πως θα μοιράσει φαγητό ο στρατός, τον Καμμένο να το αρνείται, και τον Κυρίτση εκ μέρους του Μουζάλα να λέει «συμβιβαστικά» πως ο στρατός θα μαγειρέψει, αλλά δεν θα «σερβίρει» (μοιράσει), για να ικανοποιηθούν τα ακροδεξιά blogs που έγραφαν για «Φιλιπινέζες». 

Η Ελλάδα δεν έχει προσφυγικό πρόβλημα άπαξ και σταμάτησαν οι ροές. Έχει το πολύ 60.000 κόσμο. Η Γερμανία θα τους είχε απορροφήσει σε 30 ημέρες - 2.000 την ημέρα επεξεργάζεται. Υπάρχουν όροι όμως σε αυτό. Να μην βάλεις άσχετους στην υπηρεσία του ασύλου, αλλά εξειδικευμένους απόφοιτους της Νομικής. Να κάνεις την αίτηση που ακόμα περιμένουν οι Γερμανοί, για να σου στείλουν και δικούς τους. Να συνεργαστείς με τις διεθνείς οργανώσεις. Να απορροφήσεις τα 450 εκατομμύρια που ακόμα λιμνάζουν στις Βρυξέλλες, γιατί δεν κάναμε τη Διαχειριστική Αρχή (και το πάρτι καλά κρατεί - θυμηθείτε τις σχετικές παραιτήσεις όσων αρνήθηκαν να είναι θεατές). Για τα δε χρήματα που δεν απορροφούμε, πληρώνουμε πρόστιμα από πέρσι! 

Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, δημιουργήθηκε Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, τάχα για να αντιμετωπίσει την έλλειψη επικεφαλής. Δεν είναι της παρούσης, αλλά πρέπει να σημειωθεί, πως το νέο υπουργείο άφησε τις υπηρεσίες που αφορούν την παροχή της ιθαγένειας στο υπουργείο των Εσωτερικών. Μην σκανδαλιστεί ο κυβερνητικός εταίρος, ή μη χαθούν τα ακροδεξιά ψηφαλάκια που πλέον ακολουθούν το περίεργο μόρφωμα; Ας σημειωθεί επίσης, πως το μόνο κόμμα που αντέδρασε σε αυτό, ήταν το Κίνημα· μερικοί, συνεχίζουν να μην φοβούνται το πολιτικό κόστος. 

Θα ήταν παράδοξη η επιδείνωση των ζητημάτων που απορρέουν από το Προσφυγικό, μετά την ίδρυση αυτόνομου υπουργείου, αν δεν υπήρχε ο παράγοντας της αρχικής συμμαχίας του Αλέξη Τσίπρα με την ακροδεξιά. Οι χθεσινοί θάνατοι, δυστυχώς, είναι το αποτέλεσμα. Όπως ήταν και τα επεισόδια που προηγήθηκαν. Φαίνεται πως απέναντι στην σώρευση των δεινών της αδράνειας, υπήρξε πλέον μία χαλάρωση της ασφάλειας, που επέτρεψε την ενεργοποίηση των Χρυσαυγητών. Στις δικές τους φωτιές, ήρθε χθες να προστεθεί και αυτή που πήρε από τη ζωή μία γιαγιά, που μαγείρευε σε ένα τσουκάλι, για το εγγόνι της. Ευτυχώς, όμως, «δεν γίναμε Φιλιππινέζες». Είναι και το μόνο που θα εκτιμήσουν οι νέοι τομεάρχες, Βαρβιτσιώτης και Βούλτεψη, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που ο κ. Μουζάλας κατηγορεί, σκιαμαχώντας για μία ακόμη φορά, για παρεμπόδιση του έργου του.

«Stin ygeia sas»

Ο Πρωθυπουργός έμοιαζε να υποδέχεται τον βαρετό ξάδερφο από το χωριό. Η πάντα ξεκούρδιστη μπάντα, οι εθνικοί ύμνοι που έφταναν από το ανοιχτό παράθυρο στα αφτιά του, δεν τον αφύπνισαν, δεν σήμαναν κάτι. 

Είχε στείλει τον Καμμένο να τον παραλάβει από το αεροδρόμιο, 48 ώρες μετά την τηλεοπτική συνέντευξη όπου εκθείαζε τον νικητή των αμερικανικών εκλογών, ντυμένο με την πιο κόκκινη γραβάτα-υπογραφή-Τραμπ που μπορούσε να βρει. Αντιαμερικανική ‘πισινή’ για τα συντρόφια, ή ‘γέφυρα’ στον Τραμπ; Μπορεί και τα δύο.

Στο στραβοστρωμένο χαλί της Ηρώδου Αττικού τον υποδέχτηκε ο κύριος Προκόπης. Τα είπαν για λίγο στο χρυσό καναπεδάκι από τα 50’ς και τον έστειλαν στον κύριο Αλέξη. 

Τον καλοδέχτηκε στο σαλόνι, χωρίς να κρύψει την κούραση του. Με λυμένα τα διλήμματα για το χρώμα της γραβάτας, με το πουκάμισο ξεκούμπωτο και ακολλάριστο, βυθισμένος στην πολυθρόνα του, πότε κοίταζε το ρολόι του και πότε χασμουριόταν. 

Λίγο αργότερα, όρθιος, δίπλα στο μεγάλο τζάκι, σα να ξύπνησε. Θα έλεγε ό,τι είχε να πει, κι ας ήταν ο «ξάδερφος» δίπλα. Κάποτε ίσως καταλάβει πως η στοιχειώδης ευγένεια προστατεύει πρωτίστως τον ευγενή, αλλά δεν ήταν σήμερα αυτή η μέρα. 

«Δεν είναι ώρα για τείχη, αλλά για γέφυρες». είπε. Με τον Τραμπ η γέφυρα. Αυτό ήταν το εύρημα του λογογράφου του, που στραγγάλισε την προοδευτική προτροπή ενάντια στον απομονωτισμό. Μπράβο Αλέξη. Τους την έφερες πάλι, των προοδευτικών. Των εχθρών.

Στο δείπνο, στην πρόποση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, παραλίγο να μη σηκωθεί. Τον ανάγκασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που ήταν ήδη όρθιος σαν από ώρα, με το σακάκι κουμπωμένο, το ποτήρι στο χέρι και το καλύτερο χαμόγελό του στα χείλη.

«Stin ygeia sas».

European Socialists, post Trump

 Authoritarianism has become a European, a First World problem.

Donald Trump’s candidacy opened up the discussion on a global scale, personifying all that is wrong in the world, by being his greedy, selfish, sociopath self for the entire campaign.

Trump isn’t the problem though: people who were decent and caring, voting for Trump is the problem. People ready to pick up axes and handguns for Trump is the problem. People attacking people of color, even in London, is the problem. Let alone Golden Dawn in Greece, or other hate groups.

Victory cake being wheeled into Trump Tower

How did we get here?

I was my daughter’s age, when Maggie Thatcher and Ronald Reagan decided that capitalism is a system by which we are allowed to hunt each other again, this time financially.

This paradigm, became a political dogma, and today it is called being realistic: this is the status quo and it must remain unchallenged. Should a progressive, or a socialist speak out against it, he or she will be branded a communist, or a totalitarian who does not respect free will and enterprise. We need to remember, that, we still had capitalism, before Maggie and Ronald, without giving up our principles or humanity.

Progressives yielded and a world of increasing inequality and poverty was created. Do we really have to think hard where hate comes from? It must be obvious - it has happened before, again and again and again. The historical examples are there. Every time, it resulted in conflict: local, national or multi-national.

Europe was born as an answer to all this. It had ideals set in stone. It declared that Man, Woman and Child would be at its center till the end of time. Human life was its most valuable commodity and the protection of such life would be undisputed. Today, we are building fences and walls, pushing refugees into the sea. The moment we let go of that principle, we regressed.

We opened up the opportunity for pseudo-radicals, to claim that they will solve everything by dismantling all collective tools, safeguarding peace and actively pursuing  prosperity for all, including the European Union. The ground was set for a populist rhetoric of discrimination based on gender, race, nationality, wealth, legal status etc.

If we insist, as Europeans, as citizens of the First World, to remain silent and accept the very recent development of this neoliberal status quo, we will be responsible for all that follows.

We cannot avoid facing the real problems caused by the inequality gap that occurred on our watch,  and at the same time point fingers to those voting reactionaries, or even those who choose to monetize politically and financially from a situation that we allow to continue undisrupted.

Be it Farage, Trump, Le Pen, or even Varoufakis who almost bankrupt Greece, thinking that it was good fun to gamble our future on some half baked theory of playing chicken with the elected representatives of 18 countries, that lend their citizens’ money for Greece to get back on its feet.

He didn’t even care to see how the system works. He simply attacked, and almost took Greece with him. What good would it do to anyone to break up the EU? Or a Grexit? Britain is significantly  stronger - how are they dealing with Brexit?

Starting today

There is plenty of room for radical thinking - not insane. It requires a lot of work and analysis of the facts, rather than just pondering on how to communicate to voters how to vote what today does not serve them, how to make them believe that it is worth preserving what today does not serve them.

We need to find a way to declare war on Trickle Down Economics, which as far as I know, it is not even an economic model. It is a political one, ruling on political decisions with regards to regulation, taxation and incentives.

Deregulation meant that the top glass would get as big as it liked, leaving no trickles for all those whose lives depend on that glass actually trickling regularly.

Institutionalized tax breaks, offshore havens and loop holes mean that the very few can amass what should be shared. Money is not abundant. On the contrary, it is strictly regulated. If one collects it all, what happens to the rest? Insult to injury: «oh you didn’t work hard enough, you didn’t try, you rely on government hand-outs, you must be lazy, or worthless».

When did it become OK to be a billionaire whilst paying your employees 7 bucks an hour?

We need to say, not as progressives, nor socialists, but as Europeans, that we made a mistake, some 40 years ago. That this is not working. It will not inflate radicals or hate, it will deflate them. Because we will back it with a solution to all this, a plan, conditional to our courage to sever some ties to todays establishment, for a little while, until capitalism is regulated again.

We need to talk freely about Trickle UP Economics: the political will to make sure that the 99% live above the poverty line, safe, healthy, with access to education. What money is left, can then be amassed by the 1%. Not before.

We also need to understand, that it is our business when Syrian farmers protest because they don’t have water for their land. We shouldn’t have turned a blind eye, the refugee crisis has proved it.

Climate change is a thing, and so is Assad’s regime, Assad who believed that war on these farmers was the solution to a water problem. If Assad and turning a blind eye are OK, then so is Organ in Hungary, the progressives legitimized him.

It is an obscene lie, that one nation can deal with any of this alone. It is an obscene lie, that if we all turn into selfish sociopaths, we will continue to have societies. That is no way to stay safe, or safeguard peace.

The 1% should have been a bit wiser themselves: all they rely on to make money, will collapse if we let them have their way in dismantling all that constitutes smaller and larger societies and unions - all that keeps us human.

So can we beat populism and new forms of authoritarianism? Sure we can. By telling the truth. And by being brave enough to stay true and act where change is needed, beginning with our democratic party-institutions, instead of rigging primaries, respecting the voters. There is no democracy (or election wins) in blackmailing.

Δεν έχει γυναίκες η αριστερά

Μετά τον ανασχηματισμό, οι Υπουργοί πήγαν από τους 45 στους 49, αλλά η ποσόστωση γυναικών έπεσε, αφού αυτές παρέμειναν μόλις οκτώ. Ο προοδευτικός, νέος και άθεος Πρωθυπουργός μας δεν κατάφερε να βρει έστω μία επιπλέον γυναίκα για να προστεθεί στις δυνάμεις της κυβέρνησης του.

Αν δεν με γελάει η μνήμη μου, η αριστερά κάποτε χλεύαζε την ποσόστωση του 30% στις λίστες υποψηφίων στις εκλογές - δεν ήταν αρκετή, έλεγαν. Το 15% της δικής τους κυβέρνησης υποκρύπτει προφανώς κάποιο μεταφεμινιστικό συμβολισμό: «εφόσον δεν υπάρχουν ικανές γυναίκες για να συμμετέχουν στην κυβέρνηση της χώρας, δεν θα τις βάλουμε». 

Κάτι τέτοιο πρέπει να είναι το σκεπτικό. Αποκλείεται να είναι μία ακόμα ανακολουθία, ή  μία ακόμα προσχώρηση στα ιδεώδη του macho και (κατά παράβαση του στρατιωτικού κανονισμού) ένστολου κυβερνητικού εταίρου. Όπως αποκλείεται να είναι προσχώρηση στη δεξιά η απομάκρυνση Φίλη από το υπουργείο που έχει συγχρόνως υπό την εποπτεία του την επιστημονική έρευνα, τις θρησκείες και την παιδεία, κατόπιν παρεμβάσεως της Αρχιεπισκοπής που ελέγχει τον macho κυβερνητικό εταίρο, αποκαλύπτοντας τον τριαδικό χαρακτήρα της κυβέρνησης.

Αν κάτι με προβληματίζει, όμως, είναι η υπουργοποίηση του κ. Ζουράρι στο εν λόγω υπουργείο, αυτού του νεο-ορθόδοξου, απολογητή της 17Ν και εξ αγχιστείας εθνικιστή. 

Από την εκπομπή Κίτρινος Τύπος (2000), 
για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες,
όταν απειλούσε τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Μ. Σταθόπουλο,
για την αναφορά του υπουργού στη δράση του Δικτύου 21,
στο ΔΣ του οποίου ο κ. Ζουράρις υπήρξε μέλος.

Ενδεχομένως ο Πρωθυπουργός να έκρινε πως ο συγκεκριμένος είναι κατάλληλος, στο πλαίσιο της κόντρας εκκλησίας-κράτους, να αναλάβει μέρος των ηνίων της παιδείας, όπως είναι μετα-φεμινισμός το να μην έχει γυναίκες μία αριστερή προοδευτική κυβέρνηση. 

Όπως και να’χει, είμαι βέβαιος πως ο κ. Τσίπρας θα έχει την ευκαιρία να το εξηγήσει στην επόμενη σύναξη των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών, όποτε αυτοί τον ξανακαλέσουν. Όταν επαναλάβουν το λάθος να τον καλέσουν.