14.4.20

Γιατί χαίρεται ο κ. Σταϊκούρας;

Αν οι χώρες του Νότου αποφάσιζαν πως δεν βγαίνουν, πως οι Γερμανοί έχουν δίκιο στην κριτική τους και ζητούσαν από τη Γερμανία να προσχωρήσουν ως κρατίδια, η Γερμανία θα τις απέρριπτε, για τον πολύ απλό λόγο πως στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως έχει, κάποιος πρέπει να χάσει για να μπορεί να κερδίζει όσο κερδίζει η κατά τα άλλα ενάρετη Γερμανία. 


Ο εθνοκεντρισμός της Γερμανίας αποτυπώθηκε αρνητικά και σε όσα ανακοινώθηκαν μετά το τελευταίο Eurogroup. Απορία προκαλεί πως ο Έλληνας υπουργός των Οικονομικών χαρακτήρισε «ικανοποιητική» αυτή την επιβολή των Γερμανικών θέσεων στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης. 
Μιλάμε για τον Σταύρο Σταϊκούρα, τον άνθρωπο που κι αυτός με τη σειρά του έβαλε το κάρο μπροστά από το μουλάρι, όταν χάριν στενής κομματικής και προσωποκεντρικής αφήγησης επιμένει δημοσίως πως η αποκάλυψη για το έλλειμμα του 2009 ήταν μία συνωμοσία εναντίον του Κώστα Καραμανλή και άρα πως η ελληνική κρίση ήτανε μεθοδευμένη

Άραγε, δεν ήταν σαφές για τον Έλληνα ΥΠΟΙΚ πως αυτές οι αποφάσεις θα διευρύνουν περαιτέρω τις ανισορροπίες μέσα στην Ευρωζώνη, αλλά και την Ένωση συνολικά; Ή μήπως το προσπέρασε με την ίδια ευκολία που προσπέρασε το ζήτημα της προστασίας της πρώτης κατοικίας (ακόμα δεν έχει απαντήσει αν το ζήτησε στο eurogroup, ή αν σώπασε για να φύγουν όλοι… «ικανοποιημένοι»), γιατί έχει άλλες προτεραιότητες;

Εν μέσω πανδημίας, όπως έγινε στην κρίση του ’08 και μετά του ’10, σε διαφορετικές κλίμακες κάθε φορά, ο κόσμος χωρίζεται σε όσους θα αγοράσουν και όσους θα πουλήσουν - από διεθνείς εταιρικούς κολοσσούς, μέχρι απλούς πολίτες. Σε αυτή τη μάχη ισχύος, θα μετέχουν και κράτη (ενισχύσεις/κρατικοποιήσεις) προκειμένου να ισχυροποιήσουν τη θέση τους.

Για την Κίνα τα πράγματα είναι απλά. Μία χώρα, ένα νόμισμα... ένα κόμμα. Στην περίπτωση της Γερμανίας, που έχει ανακοινώσει πως θα μετέχει σε αυτή τη διελκυστίνδα, τα πράγματα όφειλαν να είναι πολύ πιο σύνθετα, δεδομένης της δεσπόζουσας θέσης της στην ΕΕ και κυρίως την Ευρωζώνη. Η Γερμανία, όμως, μοιάζει να μην αναγνωρίζει καμία πολυπλοκότητα που να πηγάζει από τη συμμετοχή της στην ΕΕ, όπως δεν αναγνώρισε κανένα τέτοιο δίλημμα στις δύο κρίσεις που προηγήθηκαν τα τελευταία 12 χρόνια. 



Πολλοί ακραιφνείς ευρωπαϊστές νομίζαμε πως η στάση της Γερμανίας στην Ελληνική κρίση ήταν συντηρητική, αρτηριοσκληρωτική ή μπορεί και ηλίθια, όταν επέτεινε την κρίση αντί να την τελειώσει προτού αυτή φουντώσει. Σήμερα, χωρίς τις αξιολογικές κρίσεις του παρελθόντος (δεν φταίει όποιος έπιασε τον ιό) βλέπει πως η Γερμανία προτίθεται να κυνηγήσει με κρατικό χρήμα να ισχυροποιήσει τη Γερμανία μέσα στην Ένωση και τον κόσμο, ακόμα και εις βάρος του συνόλου της Ένωσης. Κι αυτό, ρίχνει ένα νέο φως στις επιλογές του παρελθόντος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση για τη Γερμανία αντιμετωπίζεται ως πηγή συσσώρευσης πλεονασμάτων και διεύρυνσης της πολιτικής της ισχύος - αλλιώς μιλάει με την Καγκελαρία ο Πρόεδρος των ΗΠΑ όταν η Γερμανία να ηγείται της ΕΕ και πολύ διαφορετικά θα την αντιμετώπιζε ως μία χώρα μόνη. Όταν κάτσει η στραβή, όμως, δεν υπάρχει Ένωση αλλά μόνο εθνικές προτεραιότητες. Μονά-ζυγά δικά της.

Το 2010, δεν ήταν ηλίθιοι, δεν έκαναν λάθος. Αυτό που συγκάλυψαν με ασυναρτησίες που επαναλαμβάνονται και σήμερα περί «ηθικού κινδύνου» (moral hazzard) ήταν πως είδαν ένα μονοπάτι κόλασης για όσους βάφτισαν «τεμπέληδες του Νότου» και PIIGS, που θα οδηγούσε στη δική τους ισχυροποίηση. 

Πώς αλλιώς δικαιολογούνται αυστηρά μέτρα για την Ελληνική οικονομία, την ώρα που παράλληλα την αποδυναμώνεις με την άκρατη υποδοχή Ελληνικών καταθέσεων στις Γερμανικές τράπεζες, για να καταλήξει ο «μηχανισμός βασανιστηρίων» (όπως βάφτισε προχθές ο Heiko Maas την Τρόικα) να ζητήσει ανακεφαλαίωση των τραπεζών από τον Ελληνικό λαό; Δεν βγάζει νόημα. 

Η βαθιά ανηθικότητα του θεωρήματος περί «ηθικού κινδύνου» που πρότασσαν απέναντι σε κάθε έκκληση για Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, συγκαλύφτηκε με αξιολογικές κρίσεις για Ζορμπάδες και PIIGS, κρίσεις ενάντια σε λαούς, κάτι που πυροδότησε όπως ήταν αναμενόμενο, έναν κύκλο ανόδου μίας ακροδεξιάς που διαχρονικά τρεφόταν από τέτοιες θέσεις.

Με αυτές τις προτεραιότητες καταλήξαμε στο χαρτζιλίκι των 500 δισεκατομμυρίων της συμφωνίας που ο κ. Σταϊκούρας βρήκε ικανοποιητική. Το ποσό αυτό δεν αντιστοιχεί ούτε στο 1/4 των αναγκών της ΕΕ, αν συγκρίνει κανείς τα μεγέθη της οικονομίας των ΗΠΑ (22τρισ.$) και της ΕΕ (18τρισ.€), με τις ΗΠΑ να διαθέτουν 2000 δισεκατομμύρια σε αυτή τη μάχη ή το 9% της οικονομίας τους, απέναντι σε ένα διστακτικό 2,7%. 
Η δική μας «Καλιφόρνια» δεν επέτρεψε Ευρωομόλογο, για να μην μεταβληθεί η δική της ισχύς, που θέλει να χρησιμοποιήσει για τη διεύρυνση ενός μοντέλου που καταδεικνύεται στην αυτοκινητοβιομηχανία, όπου οι μισές μάρκες ανήκουν πλέον σε έναν από τους 3 Γερμανικούς κολοσσούς. Όταν πρόκειται για τη Γερμανία δεν υπάρχει ούτε έλεγχος πλεονασμάτων, ούτε Επιτροπή Ανταγωνισμού, ούτε ζήτημα κρατικών ενισχύσεων.

Τι από αυτά δεν κατάλαβε ο κ. Σταϊκούρας και η κυβέρνηση του κ, Μητσοτάκη και είναι τόσο ικανοποιημένοι; Ποιες είναι οι προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης, που τους επιτρέπουν να αρκούνται σε όσα εξαγγέλθηκαν; Υπάρχει μεσοπρόθεσμος οικονομικός προγραμματισμός και με τι προβλέψεις για την κοινωνία; Αν υπάρχει γιατί δεν μας ανακοινώνεται, αλλά εξαντλούμαστε σε ανούσιες αξιολογικές κρίσεις για τους πολίτες, στο αν περπατούν στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, σε διαγγέλματα παροχών και πρωθυπουργικά καλέσματα για χειροκρότημα όσων μέχρι χθες ήταν στο στόχαστρο; 

Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει αντιγράψει κάτι από το Γερμανικό τρόπο διαχείρισης κρίσεων: προτάσσει το (ψευτο)ηθικό, για να αποκρύψει το πραγματικό. Αλήθεια, έως πότε θα νομοθετεί με ΠΝΠ και τροπολογίες; Πόσα ακόμα νομοσχέδια θα κατεβάσει ως κατεπείγοντα για να μην περάσουν από διαβούλευση; Γιατί δεν εφαρμόζει την τεχνολογία που χαίρει ο Πρωθυπουργός καθημερινά, της τηλεδιάσκεψης, για τις Επιτροπές και τις συνεδριάσεις της Βουλής, αλλά εξαντλείται στη νέα οπερέτα Βαρουφάκη. Ως πότε θα είναι ουσιαστικά κλειστή η Βουλή και γιατί; Μήπως γιατί το τάχα νέο δόγμα ανάπτυξης θα είναι το γνωστό, όσο και αποτυχημένο, από τα πάνω προς τα κάτω: φοροαπαλλαγές και χρήμα για τους λίγους, με την ευχή πως κάτι θα στάξει προς τα κάτω, σε μία νέα εκδοχή των καταστροφικών Trickle Down Economics;

Το πιο καίριο ερώτημα ίσως είναι για πόσο ακόμα οι πολίτες θα παραμένουν απαθείς δέκτες «θετικών ειδήσεων» που τελικά τους θάβουν;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Translate