Η περίπτωση Στρέφη είναι ο νέος κανόνας

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το κέρδος - σε καπιταλισμό ζούμε, αυτόν έχουμε. Το πρόβλημα είναι όταν το κέρδος αποκτά αντικοινωνικά χαρακτηριστικά, όταν γίνεται ερήμην της ζημίας που προκαλεί, σε ποιους και σε πόσους. 

Οι προοδευτικοί προσπαθούν (όχι με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία 30 χρόνια) να ζυγίζουν το κέρδος του ενός με το όφελος ή τη ζημία των πολλών και υπόσχονται (με πρώτο τον Μπάιντεν) πως θα προσπαθήσουν να τα πάνε καλύτερα. 

Οι συντηρητικοί από την άλλη, όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τέτοιες ευαισθησίες, αλλά επαίρονται για το πόσο δεν τους ενδιαφέρει, εξυψώνοντας την απορρύθμιση ως μέγιστο αγαθό, στο δρόμο για τη ζούγκλα. Γνωστές οι λαϊκές και μη ρήσεις για το τι μας ξεχωρίζει από τα ζώα, αν είναι ο πολιτισμός ή οι αντίχειρες μας, αλλά εν προκειμένω αυτό που μας ξεχωρίζει είναι οι κανόνες - το θεσμικό πλαίσιο. Γιατί τι να τον κάνεις τον πολιτισμό ή τους επιδέξιους αντίχειρες σου, όταν τρέχεις για να γλιτώσεις τη ζωή σου στη ζούγκλα;

Όταν οι τεντεξάτοι ντούερς καμαρώνουν πως «κάνουν πράγματα, προσπερνούν εμπόδια», αυτό που λένε ουσιαστικά είναι πως αντιλαμβάνονται εαυτούς ως υπεράνω κανόνων και θεσμικού πλαισίου. Αναλόγως του στυλ καθενός τους, άλλοι ζουν την έπαρση ως πρίγκηπες, άλλες ως Αντουανέτες και άλλοι ως Όρμπαν με ιδεασμό  Τζένγκις Χαν με τη σπάθα στο χέρι, τον 21ο αιώνα. 

Δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη, αλλά υπάρχουν οικογενειακά χούγια. Κυριάκος και Κώστας, ο καθένας από διαφορετική καρέκλα, έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο την κρίση του κορωνοϊού προκειμένου να παρακάμψουν το δημοκρατικό έλεγχο και τους κανόνες. Οι ΠΝΠ αντικατέστησαν τη νομοθετική διαδικασία σχεδόν στο σύνολο των πρωτοβουλιών της κυβέρνησης, ενώ ό,τι δεν χωρούσε σε αυτές, κορυφαία νομοθετήματα όπως οι νόμοι Κεραμέως για την Παιδεία και Χατζηδάκη για το περιβάλλον, πέρασαν από μία κλειστή Βουλή 60 βουλευτών. 

Τα δε Δημοτικά Συμβούλια της χώρας, μαζί τους και της Αθήνας, είναι πια διακοσμητικά, με νόμο του θείου, χάριν τεντεξόνιας κυβερνησιμότητας. Έτσι, έχουμε επιστρέψει στην εποχή που συνάπτονται συμφωνίες χωρίς να δημοσιοποιούνται, πότε με αρχιτεκτονικά γραφεία και πότε με εταιρείες παρακολούθησης πολιτών (Pallantir), έχουμε επιστρέψει στην εποχή των προσλήψεων με συνέντευξη, έχουμε επιστρέψει στις μέρες που η είδηση περνάει από την κρησάρα της κρατικής ενίσχυσης του εκάστοτε Μέσου. 

Αμφότεροι άνδρες, έχουν ήδη τεράστιες και πανάκριβες «γκάφες» στο ενεργητικό τους, που θα είχαν αποφύγει αν ακολουθούσαν τη θεσμική πεπατημένη. 

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Κυριάκο όταν σε μία μεγάλη Τεντεξονική του στιγμή πρότεινε να μας δανείσει το Βρετανικό Συμβούλιο τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Αν είχε μιλήσει με κάποιον ειδικό προτού ανοίξει το στόμα του (όχι πολύ ειδικό εδώ που τα λέμε, αλλά κάποιον που να διαβάζει μια Κυριακάτικη εφημερίδα το μήνα βρε αδερφέ), θα ήξερε πως άπαξ και αποδεχόμασταν δανεισμό από το Μουσείο θα ήταν σαν να αποδεχόμασταν πως τα Μάρμαρα ήταν ιδιοκτησία των Βρετανών. Έπεσε σε εμπόδιο ο ντούερ κι έτρεχε μετά «το Λινάκι», όπως αποκαλεί την υπουργό του, να ανασκευάσει και να εξηγήσει τι ήθελε να πει ο κυβερνήτης. 

Tσιμέντο θα γίνει, όπως απέναντι

Το Λινάκι με τη σειρά του, ακολουθώντας το μοντέλο (ή τις οδηγίες;) του ηγέτη, πήγε και τσιμέντωσε την Ακρόπολη παρέα με το Ίδρυμα Ωνάση, που επίσης έχει θέμα με τη διαβούλευση και τη διαφάνεια στις διαδικασίες. Δεν είναι τωρινό - το είχε από την εποχή που είχε αποφασίσει πως η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου είναι καλή ιδέα και μετά έφερε ειδικούς για να τεκμηριώσουν την προειλημμένη απόφαση εν τη σοφία τους.

Τη σκυτάλη για αυτό το Τάμα την πήρε πάνω του ο μικρός φέρελπις Κώστας. Σαν καλός ντούερ αγνόησε μελέτες δεκαετιών για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, έφερε μία εταιρεία με χρώματα κι άλλη μία με γλάστρες κι έκανε την Πανεπιστημίου pop-up... favela, με χαρτί από τον θείο πως η πεζοδρόμηση του κεντρικού κόμβου της πόλης ήταν μέτρο για τον κορωνοϊό! Όχι τα τεστ, όχι η βοήθεια με μππ στην πρώτη γραμμή, αλλά η πεζοδρόμηση! Αυτό ήταν 4 «ζεστά εκατομμυριάκια», που αν τα είχε κρατήσει ζεστά, μπορεί να περίσσευε τίποτα για να μαζέψει κανένα σκουπίδι από το Στρέφη, αντί να τον παραδώσει στο real estate για μόλις ένα... «ζεστό εκατομυριάκι».

"Φυσική" διαχείριση υδάτων

Ο Λόφος Στρέφη έχει προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλά έχει και πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που η Δημοτική Αρχή αγνοεί, αφού η Τεντεξοσύνη της δεν της επιτρέπει να ασχολείται με ενοχλητικές λεπτομέρειες. 

Ο Λόφος Στρέφη μέχρι πριν από 100 χρόνια ήταν λατομείο. Το 1914 δωρίστηκε στο δημόσιο και το 1938 πέρασε στο Δήμο Αθηναίων. Η μορφολογία του, οι αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει σε αυτά τα 100+ χρόνια είναι άξια μελέτης. Συνδυάζουν χρήσεις, υλικά και τεχνικές λύσεις στήριξης κυρίως με πέτρα, με έναν τρόπο που έχουμε μάθει να θεωρούμε και να αντιλαμβανόμαστε ως παραδοσιακό και ταιριαστό με τη φύση - κάτι σαν την πηγή στο χωριό, αλλά σε πιο τεχνικό αφού πρέπει να στηριχτούν χώματα και πέτρινοι όγκοι που έμειναν μετέωροι από τις μέρες του ως λατομείο. Τα χαρακτηριστικά αυτά, τον καθιστούν πολύ πιο σημαντικό από τον Λυκαβηττό, που παρεμπιπτόντως ουδείς διανοήθηκε να μαντρώσει για να κρατήσει τους Κολωνακιώτες εκτός. 

Πέτρινη αντιστήριξη - παγκάκι

Γιατί ας μην κοροϊδεύομαστε - αυτό είναι το project εδώ, το πώς θα κλειδώνει ο λόφος, γιατί οι Εξαρχιώτες είναι λίγο ζώα, λίγο δευτέρας διαλογής και χρειάζονται πειθαρχία - «δεν είναι σαν εμάς, υπέρκομψοι». Το βλέπεις σε κάθε τοποθέτηση και σε κάθε δράση τους, στην ελλιπή καθαριότητα στους δρόμους που ποτέ δεν σκουπίζει κανείς, στο αποχετευτικό δίκτυο που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, παρότι στους περισσότερους δρόμους έχουν γίνει αιτήσεις κι έχουν πληρωθεί προκαταβολές από τους δημότες, στην παντελή έλλειψη εποπτείας στα δημόσια έργα, στις λάμπες που αν δεν ασχοληθεί κάποιος για 6 μήνες με διαρκείς οχλήσεις δεν αλλάζουν, στην πυροσβεστική που θέλει 20 λεπτά για να έρθει σε σοβαρό περιστατικό, στις πινακίδες ρύθμισης της κυκλοφορίας που ουδείς αποκαθιστά, στον τρόπο που αντιμετωπίζει ο δημοτικός υπάλληλος μία κλήση από τα Εξάρχεια και μία κλήση από το Κολωνάκι αντικατοπτρίζοντας τις οδηγίες που έχει πάρει, τις κουβέντες που έχει ακούσει στην υπηρεσία. Η λίστα είναι ενδεικτική όσο και ατελείωτη.

Το βλέπεις και στους υπαλλήλους του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, στο πώς απευθύνονται στους πολίτες αναλόγως ταχυδρομικού κώδικα, όπου ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να συμπεριφέρεται σαν αστυνομικός στο Κολωνάκι και σαν μπάτσος στα Εξάρχεια. 

Μπορώ να φανταστώ τις αντιδράσεις πολλών σε αυτές τις γραμμές, αλλά δυστυχώς μάλλον είναι των ίδιων που όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος αναρωτήθηκαν σιωπηλά ή πολύ φωναχτά τι γύρευε παιδί πράγμα στα Εξάρχεια και πού ήταν οι γονείς του. Αν είχε πετάξει ένα μπουκαλάκι νερό από την πάλαι ποτέ Αβάνα* θα ήταν απλά ένα ακόμα Σαββατόβραδο.

Το δεύτερο χούι που μοιράζονται Κώστας και Κυριάκος, είναι αυτό της σχέσης τους με την αλήθεια, ή για να το πούμε πιο σωστά, η ανερυθρίαστη αναίδεια με την οποία θα σου πετάξουν ένα ψέμα στη μούρη λες και είσαι εγκεφαλικά νεκρός. Ο Δήμαρχος της Αθήνας είπε πως η «χορηγία» (που απεδείχθη εκχώρηση αρμοδιοτήτων και δημοσίου χώρου) εντάσσεται στο πρόγραμμα «Υιοθέτησε την Πόλη σου». Αν κάποιος μπορέσει να μου βρει πρακτικά συνεδρίασης του «Υιοθέτησε την Πόλη σου», θα φάω το πληκτρολόγιο μου. Μέχρι τότε, ο Δήμαρχος εκτός από επικίνδυνα ελλιπής για όσα του έχουν ανατεθεί, είναι και ψεύτης.

το πριν

το μετά

αντιστήριξη με μπετό και πέτρα

Όσες τεντεξικές κοινοτοπίες κι αν βάλουν στις ανακοινώσεις τους, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο Δήμαρχος και η παράταξη του στο Δήμο χαρίζουν το λόφο σε μία εταιρεία real estate προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα δικά της συμφέροντα που ουδείς έχει ελέγξει αν συμπίπτουν με αυτά των σημερινών κατοίκων, του φυσικού περιβάλλοντος, ή της ιστορίας του λόφου. Αν ο Δήμαρχος ενδιαφερόταν για κάτι από αυτά, ή πίστευε πως τα υπηρετεί (στο δρόμο του για Βουλευτής Α' Αθήνας), τότε δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να βάλει την πρόταση σε δημόσια διαβούλευση, ειδικά για μία τόσο μεγάλη παρέμβαση σε έναν τόσο καίριο δημόσιο χώρο, προκειμένου να αποσπάσει τα εύσημα για τις προσπάθειες του, αντί να δρομολογεί τις αποφάσεις του εν κρυπτώ, πάντα αιφνιδιαστικά, χωρίς διαφάνεια και λογοδοσία, ως μπροσούρες σε φίλια Μέσα, λες και πρόκειται για το χωράφι του παππού του.

Οι ανάγκες του λόφου, των κατοίκων και της περιοχής δεν θα υπηρετηθούν με κρυφές μεθοδεύσεις, ψέματα, παράκαμψη του θεσμικού πλαισίου και μερικά δημοσιεύματα. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο, αλλά η Πανεπιστημίου και η Ακρόπολη (για να μην πάμε σε δυσκολότερα νερά) αποτελούν πια καθημερινά πειστήρια του πού οδηγούν αυτές οι πρόχειρες προσεγγίσεις σε σύνθετα προβλήματα που δεν μετριούνται σε «ζεστά εκατομμυριάκια» αλλά ως αποτύπωμα πολιτισμού.

τσιμέντο να γίνει

___________

*στέκι των μαθητών του Κολλεγίου Αθηνών πριν από 3-4 δεκαετίες, με δική του πεζογέφυρα σύνδεσης με το σχολείο μετά από πολλαπλά θανατηφόρα τροχαία στη συγκεκριμένη διάβαση της Λεωφόρου Κηφισίας.

ελεύθερη χρήση των φωτογραφιών με αναφορά πηγής