Την λάθος δουλειά

Πόσες αναλύσεις επί αναλύσεων για την έξοδο από την κρίση μπορείς να αντέξεις;

Πόσες γνώμες; Πόσες επιλογές μπορείς να κάνεις κάθε φορά που ακούς μία ακόμη γνώμη; Και πως συμβιβάζεις τις νέες σου επιλογές με αυτές που έκανες προ ενός τετάρτου και μάλλον είναι αντιφατικές με τις τωρινές και τις επόμενες.

Διάολε, δεν είναι καν στο γνωστικό σου αντικείμενο όλη αυτή η πληροφορία. Και παρόλα αυτά, καλείσαι να αποφασίσεις· πιεστικά και κάθε τόσο από τον κάθε πολιτικό, συνδικαλιστή, δημοσιογράφο, δημοσιολόγο κοκ.

Λοιπόν σου έχω νέα. Και αυτοί που τα λένε και σου θέτουν τα διλήμματα κάθε τρεις και λίγο, οι καλές περιπτώσεις εξ' αυτών δηλαδή, έχουν το ίδιο πρόβλημα με εσένα: ούτε αυτοί ξέρουν πως να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα - πως να βγάλουν άκρη σε αυτό το κουβάρι.

Ο λόγος απλός: ούτε εκείνοι έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να ασκήσουν το επάγγελμα που ασκούν. Να πάρουν τις αποφάσεις που παίρνουν.

Βλέπεις εδώ, προτιμούσαμε τους "αγωνιστές", από τους ειδικούς.

Πως την παλεύουν λοιπόν κι αυτοί οι δύσμοιροι;

Είναι απλό: κάποιοι ακολουθούν "την λογική τους". Ένα βαθύ όσο και ημιμαθή υποκειμενισμό. Είναι αυτονόητο ότι όσο σημαντικότερη θέση κατέχουν, τόσο πιο επικίνδυνοι είναι.

Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να ακολουθήσουν το χρήμα ή άλλο προσωπικό τους συμφέρον: "σκατά κόσμος, σκατά κατάσταση, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;", σου λέει.

Υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, που αφορά κυρίως ανθρώπους με θέση ευθύνης, που λέει "δεν ξέρω εγώ, αλλά ξέρω ποιος ξέρει". Αυτοί είναι οι λιγότεροι, και παίζει να μην μας αφορούν εδώ. Βλέπεις το δημόσιο λόγο στην Ελλάδα, τον καταλαμβάνουν οι εθνικοί παντογνώστες, αγαπημένε μου Γιάννη. Έτσι είμαστε εδώ: "ανατρεπτικοί". Κι η επιτυχία του Γιάννη το αποδεικνύει πανηγυρικά.

Πίσω στα δικά σου: εσύ πως θα την παλέψεις;

Σου έχω μία συμβουλή, που θα προσπαθήσω να ακολουθήσω εφεξής: πλακώνεται π.χ. δημοσιογράφος με έναν υπουργό. Και οι δύο λειτουργούντες εκτός αντικειμένου. Και εσύ καλείσαι να διαλέξεις μεριά. Μην το κάνεις! Δεν έχει νόημα. Αυτό που έχει νόημα είναι να δεις αν ο δημοσιογράφος είναι πράγματι δημοσιογράφος, και αν ο υπουργός είναι κάποιος που λειτουργεί εντός του γνωστικού του πεδίου. Όταν δεν ισχύει τίποτα από τα δύο, δεν έχεις κάτι να σκεφτείς. Δέξου με αξιοπρέπεια την κατάντια και προχώρα παρακάτω.

Αν δηλαδή έχτιζες σπίτι και παρακολουθούσες καυγά σοβατζή με υδραυλικό για τα ηλεκτρολογικά, θα έδινες σημασία; Όχι. Το πρόβλημα βέβαια αλλάζει δραματικά αν έχεις φέρει υδραυλικό για να φτιάξει τα ηλεκτρολογικά.

Αν είναι και εγωιστής δε, και επιμένει ότι μπορεί παρά τα βραχυκυκλώματα και τις φωτιές, την πάτησες αγαπητέ.

Και κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και μέρος της λύσης: αν σταματήσουμε δηλαδή να ακούμε ή να επιλέγουμε ανθρώπους για την λάθος δουλειά, μόνο και μόνο επειδή τα λένε καλά. Επειδή το Εγώ τους είναι εύγλωττο, όσο και ευχάριστο ενδεχομένως. Οι συνέπειες των λάθος επιλογών είναι προφανείς πλέον - τις ζούμε. Αν αυτό σου είναι δύσκολο, ας αρχίσουμε από το να μην τους παίρνουμε στα σοβαρά. Κι αυτό κάτι είναι.

Γιατί οι τύποι αυτοί, κάνουν την λάθος δουλειά.

ΥΓ: αν σε ενδιαφέρει 'η κρίση', δες το παρακάτω. Έτσι, σαν βασική εισαγωγή. Και θα καταλάβεις πόσοι είναι εκτός θέματος με το "αφήγημα" τους...

ΥΓ 2: it's the structure, idiot!

ΥΓ 3: όλα τα ανωτέρω είναι άκυρα. Είναι θέμα "παράδοσης", και πρέπει να είμαστε περήφανοι για τις παραδόσεις του τόπου μας... Αρκεί να σκεφτείς ότι βάλαμε στατικούς μηχανικούς να ξηλώσουν την Αθήνα του Τσίλερ, γιατί κάποιος τότε νόμισε ότι αυτή ήταν μία πάρα πολύ καλή ιδέα... Δεν σχολιάζω καν το αν ήταν καλή ιδέα η αντιπαροχή, αλλά το πολύ απλό: σε ποιον αφέθηκε/ανατέθηκε αυτό το εγχείρημα. Ναι, στους 'μπετατζήδες με πτυχίο'. Ελλαδάρα!