Ο κρίκος - ελέφαντας

Ένα σημείωμα με αφορμή την χθεσινή πρώτη δημόσια συγκέντρωση της πολιτικής κοινότητας "Μπροστά - Σήμερα", μίας ομάδα νέων ανθρώπων προερχόμενων από την κεντροαριστερά, με κοινό χαρακτηριστικό τον υψηλό δείκτη αντίληψης για τα προβλήματα της χώρας και ακόμα υψηλότερη τεχνική κατάρτιση και εργασιακή εμπειρία.

Έγιναν εξαιρετικές τοποθετήσεις, η καθεμία στον τομέα της, όπως και κάποιες καλές τοποθετήσεις/ερωτήσεις από το κοινό. Ακούγοντας τες, ήμουν για  μία ακόμα φορά σίγουρος ό,τι υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό στην χώρα με αντίληψη στα τεχνικά ζητήματα που εμποδίζουν τη χώρα να αλλάξει σελίδα. Αυτό που δεν είδα είναι μία έστω εκδοχή της λύσης, και εξηγούμαι.

Στο δημόσιο διάλογο υπάρχει ένα τεράστιο κενό μεταξύ της σε βάθος τεχνικής και επιστημονικής αντίληψης του προβλήματος της χώρας, όπως αυτή παρουσιάστηκε και στη χθεσινή εκδήλωση, και της γενικευμένης (όσο και ασαφούς) λαϊκής απόρριψης του σήμερα, αυτής που όταν εμποτιστεί με οργή και αγανάκτηση στέλνει τους πολίτες στην αγκαλιά του πρώτου εθνικοσοσιαλιστή με ακραία κατάληξη την Χρυσή Αυγή.

Εχθές είδα πάλι τον αόρατο "ελέφαντα στο δωμάτιο" αυτόν που δεν κατονομάζει απρόσεκτα όποιος σοφά φοβάται την εύκολη απόρριψη του πολιτικού προσωπικού της χώρας, εφόσον αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του πρώτου λαϊκιστή/εθνικιστή. Αυτόν όμως πρέπει να αναλύσουμε· εκεί είναι το ζήτημα που ζητάει επιτακτικά απάντηση. Κι αν δεν το κάνουν οι έχοντες τη σκέψη τους σαφώς τοποθετημένη υπέρ της δημοκρατίας και της προόδου, θα το κάνουν με ευκολία οι λαϊκιστές συντηρητικοί, που λίγο σκοτίζονται για το πολίτευμα· αυτοί που τους αρκεί να καταλάβουν την εξουσία για να επιβάλλουν την άποψη τους, έξω από συνθέσεις και δημοκρατικές ισορροπίες.

Στις ολιγαρχίες και τις μη εξελιγμένες δημοκρατίες, υπάρχει υπερσυγκέντρωση δύναμης σε πολύ λίγους. Όσο πιο εξελιγμένη μία δημοκρατία, τόσο πιο αποκεντρωμένες είναι οι δομές εξουσίας εντός της. Για το πολιτικό προσωπικό που έχει γαλουχηθεί στην απόλυτη εξουσία, η αποκέντρωση των δομών, στην σκέψη τους, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Ομοίως και για κάποιες μερίδες των λειτουργών του κράτους. Και ίσως να είναι, εφόσον αρκετοί από αυτούς δεν έχουν τα εφόδια για να υπάρξουν αύριο στα σημερινά τους πόστα.

Σε όλες τις συζητήσεις που ακούω, και σε όλα τα άρθρα που διαβάζω για το πρόβλημα της Ελλάδας, η ερώτηση που προκύπτει πάντα είναι "και γιατί δεν τα κάνουν"; Προτείνω ό,τι η απάντηση είναι τραγικά απλή, όσο και επικίνδυνη: γιατί δεν θέλει το πολιτικό προσωπικό να γίνουν. 

Γιατί αν γινόντουσαν, οι ίδιοι θα ήταν πολιτικά νεκροί. Αυτοί αποτελούν το κρίκο - δεσμό - που πρέπει να σπάσει αν είναι να πάμε στην επόμενη μέρα. Αυτός ο κρίκος είναι "ο ελέφαντας στο δωμάτιο" κάθε προοδευτικού που συζητάει τα επιμέρους αλλά δεν αγγίζει, την καρδιά του προβλήματος, φοβούμενος ό,τι μπορεί η απάντηση είναι αυτομάτως "Γουδή" και "κρεμάλες". Κι έτσι περιορίζεται στην γκρίνια των επιμέρους που για μία ακόμα φορά δεν έγιναν, σαν να μην ξέρει το γιατί.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ό,τι αν δεν απαντήσουν αυτοί που πρέπει, αν δεν δώσουν αυτοί την λύση που πρέπει, κάποια στιγμή η απάντηση θα έρθει από μόνη της και θα είναι καταστροφική. Με την Χρυσή Αυγή να διεκδικεί πλέον τη θέση του τρίτου κόμματος στις δημοσκοπήσεις, είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Οι σκοταδιστές, και οι ανόητοι καιροσκόποι, είναι προ των πυλών. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν σύμφωνα με τη θέση του στην κοινωνία, την μόρφωση και την αντίληψη του. Η αδράνεια σήμερα φέρει ευθύνη για το αύριο - δεν είναι ουδετερότητα. 

Το σημερινό πολιτικό προσωπικό έχει τις δικές του αυτιστικές προτεραιότητες; τη διατήρηση της σημερινής συγκεντρωτικής δομής εξουσίας, και την ανελέητη προσπάθεια κατάκτηση αυτής της εξουσίας. Το είδαμε σε κάθε προσπάθεια αλλαγής που έγινε τις τελευταίες δεκαετίες, με αποκορύφωμα την τελευταία τριετία. Όπως ο κ. Ρέππας δεν δέχτηκε να απελευθερώσει τα ταξί, κρατώντας για την καρέκλα του το δικαίωμα να καθορίζει πόσες άδειες θα υπάρχουν στο Αργοστόλι, έτσι ο σημερινός Πρωθυπουργός αρνήθηκε πεισματικά για δύο χρόνια την δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας (ή Εθνικής Σωτηρίας, όπως την αποκαλούν αυτάρεσκα) αν δεν ήταν ο ίδιος στην καρέκλα που είχε βάλει σαν στόχο.

Δεν θα υπάρξει καμία λύση από τέτοιο προσωπικό, αλλά μέχρι αυτή την ώρα δεν υπάρχει άλλο. Αυτοί είναι, και δυστυχώς επαληθεύουν καθημερινά τη φράση "όλοι ίδιοι είναι" - το βούτυρο στο ψωμί του κάθε λαφαζανικού, καμμένου χρυσαυγίτη. Στην καλύτερη "θα παίρνουν τα μέτρα" για να μην καταρρεύσει επισήμως η χώρα, θα φορολογούν μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε δηλαδή, αρκεί να μην αλλάξουν κάτι σε ό,τι τους αφορά, αυτούς και όσους βρίσκονται πέριξ αυτών: από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και τραπεζίτες, μέχρι συνδικαλιστές καθαριότητας στους "αποκεντρωμένους" ΟΤΑ.

Ο σημερινός πολιτικός θα κάνει τα πάντα για την καρέκλα, είτε κάθεται σε αυτήν, είτε όχι. Καταρχάς θα την κρατήσει ανέπαφη, και στη συνέχεια θα βάλει τα δυνατά του να την κατακτήσει ο ίδιος με σύμμαχο τα φίλια μέσα μαζικής ενημέρωσης και όποιον άλλο έχει εξαρτήσει την ύπαρξη του από την ίδια δομή - οι επονομαζόμενοι και ημέτεροι. Είναι τόσο απλό, και τόσο γελοίο. 

Κι εκεί κάπου θυμώνω με τους ανθρώπους από τους οποίους ελπίζω, εκείνους που έχουν το πολιτικό κριτήριο για να καταλάβουν το τι απαιτείται να  γίνει, εκείνους που έχουν τις γνώσεις για να το κάνουν. 

Δεν θα ζητήσω ποτέ καμία ευθύνη από κανένα τσαρλατάνο. Σε αυτούς που μπορούσαν να απαντήσουν, σε αυτούς που μπορούσαν να κάνουν την διαφορά θα ρίξω το φταίξιμο αν η κατάληξη μας είναι αυτή που προδιαγράφεται καθημερινά. 

Ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να τον αγνοούμε. Στο πολιτικό προσωπικό στηρίζεται το πρόβλημα για την επιβίωση του. Και κάποιοι πρέπει να δοκιμάσουμε να δώσουμε μία απάντηση σε αυτό το ζήτημα, προτού το απαντήσει ο λαός με "κρεμάλες". Με ή χωρίς εισαγωγικά.

σχετικά:
"Ο βασιλιάς είναι γυμνός" #drassiConf
Δεν έχουμε απάντηση στον ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής
Η υποχώρηση της πολιτικής

Ανοιχτή κοινωνία - κλειστά ιερατεία #fb

Σαν μανιακό facebookάκι σνόμπαρα το “The Social Network”· όχι μόνο δεν πήγα να το δω, αλλά μειδίασα στην είδηση της ταινίας. Εχθές το βράδυ πέτυχα την λίστα της Ελίζας στο “Οι 10 αγαπημένες ταινίες της δημοσιογράφου Ελίζας Μπενβενίστε” του Δημοκίδη και το είδα στην 4η θέση.

Το έγραψε η Ελίζα λέμε. Ξέχασα το μειδίαμα μου, και το είδα.

Υπάρχει αυτή η σκηνή λοιπόν, όπου ο Justin Timberlake (ναι - ξέρω, τι να πω;), υποδυόμενος των επιχειρηματικά χρεοκοπημένο ιδρυτή του Napster, εξηγεί πως το facebook θα αλλάξει τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που η δική του εταιρεία άλλαξε την μουσική βιομηχανία για πάντα. 

Δεν εξήγησε πολλά, απλώς έθεσε το απλό ερώτημα: “Θες να πάρεις ένα υποκατάστημα της Tower Records” (αλυσίδα δισκοπωλείων, όπως τα λέγαμε στην εποχή μου);

Η ταινία έκανε κάτι απλό: είπε κάτι μεγάλο σε πάρα πολλούς, πειστικά: ένας πιτσιρικάς, κατά λάθος, άλλαξε μία τεράστια βιομηχανία. Ομοίως ένας άλλος, εξίσου κατά λάθος, αλλάζει το μοντέλο της σύγχρονης κοινωνίας. Γιατί πόσοι από εμάς θα μοιραζόμασταν από τηλεφώνου, όχι δημόσια, τις σκέψεις μας και τις πτυχές της ζωής μας με τον τρόπο που το κάνουμε σήμερα ψηφιακά; Εγώ πάντως όχι. Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που μου ήρθε το λινκ με email από μία φίλη, και την έπρηξα λέγοντας της το πόσο αντίθετος είμαι σε μία τέτοια έκθεση(!).

Η ανοιχτή κοινωνία κέρδισε τεράστιο έδαφος με το fb. Άνθρωποι σαν εμένα, αντίθετοι με την “έκθεση”, έμαθαν να χτίζουν και να συμμετέχουν σε δίκτυα εμπιστοσύνης και να διαμοιράζουν πληροφορία με βάση αυτή την εμπιστοσύνη.

Οι παλιότερες κοινωνίες βασίζονταν στον περιορισμό της πληροφορίας. Το όποιο σύστημα ιεραρχίας το ακολουθούσε η διαβάθμιση της πληροφορίας. Όταν μιλάμε για data το ζήτημα είναι πιο απτό και κάποιος μπορεί να φανταστεί λόγους διατήρησης κάποιας διαβάθμισης, ή ένα οδικό χάρτη για την δημοσιοποίηση της σε βάθος χρόνου. Όταν η πληροφορία όμως είναι η πολιτική σκέψη πίσω από κάποιες αποφάσεις ή προτάσεις, τότε το πράγμα δυσκολεύει. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τον ίδιο τον φέροντα αυτή την πολιτική. Εκεί το πράγμα μπερδεύεται. Ειδικά όσο υπάρχει ανοιχτή διαμάχη μεταξύ των δύο κόσμων (ανοιχτής Vs κλειστής κοινωνίας). Η λάθος πληροφορία, τη λάθος στιγμή μπορεί να βλάψει αντί να προωθήσει το επιθυμητό.

Και αυτό είναι το δίλημμα που θα αντιμετωπίζει τακτικά όποιος προοδευτικός προσπαθεί να παίξει με όρους ανοιχτής κοινωνίας, σε μία κλειστή. Εδώ το fb (μαζί με το twitter κλπ) έρχεται να παίξει τον καταλυτικό ρόλο: τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ανοίγουν ολοένα και περισσότερο την κοινωνία, μέσα στην καθημερινότητα του πολίτη. Στα likes στον Ρέμο, ναι. Γιατί με αυτά, ο άλλος αποκαλύπτεται με όρους που δεν θα το έκανε στο παρελθόν. Η ψευτιά αποκαλύπτεται εύκολα, δεν μπορεί να σταθεί. Δεν θα σταθεί εύκολα ο ψευδεπίγραφος. Η “δημόσια” εικόνα του, έρχεται να συνθλιβεί στο πειρακτικό σχόλιο του κολλητού του που τον ξέρει, κι εκείνη την ώρα, όλα έχουν τελειώσει. Την επόμενη φορά θα προτιμήσει να σχολιάσει το φόρεμα της Ζέτας Μακρυπούλια στο #dwts3 από το να κρυφτεί πίσω από μία μάσκα που ξέρει ότι θα του την κατεβάσει αυτός που τον ξέρει.

Εκεί αλλάζει η συνείδηση του χρήστη. Ο τρόπος που λειτουργεί. Αποθανατίζει την στιγμή του με ένα κινητό, χωρίς καν να κάνει συνειδητά την επιλογή ότι θα το ανεβάσει: αν βγει γαμάτο, αν μ αρέσει, αν... θα είναι στο fb μου σε 2 λεπτά. Αυτόματη η σκέψη. Και κάποιο κουλό βράδυ, που δύο κορίτσια θα ακούσουν ένα πυροβολισμό στα Εξάρχεια, θα σηκωθούν από τον καναπέ και θα πάνε στο παράθυρο με το κινητό στο χέρι, όχι για να καλέσουν την αστυνομία, αλλά για να την βιντεοσκοπήσουν στην χειρότερη στιγμή της, και να διαψεύσουν στη συνέχεια τις επαναλαμβανόμενες ψευδείς δηλώσεις υπουργών και αξιωματούχων για το τι έγινε. Σε λίγα λεπτά της ώρας, ή μερικές ώρες το πολύ.

Το μάθημα εδώ είναι σαφές για όποιον ήθελε να το πάρει. Οι συντηρητικοί, κολλημένοι με το παρελθόν και τον τρόπο που λειτουργούσαν μέχρι σήμερα τα έχουν βάλει με το μέσο. Θέλουν να καταργήσουν την ανωνυμία, να επιβάλλουν την ACTA, να δαιμονοποιήσουν τη χρήση. Είναι αργά όμως, ο κόσμος είχε πάει ένα βήμα παρακάτω. Ένα πολύ μεγάλο βήμα παρακάτω.

Η πληροφορία δεν ελέγχεται πια με τον ίδιο τρόπο. Αναλογιστείτε μόνο πόσες εκλογές κερδήθηκαν ή χάθηκαν από τα virals των κακών στιγμών ενός υποψηφίου. Στις δημοκρατίες δεν μπορεί κάποιος να πάρει τηλέφωνο το youtube και να του πει “κόψτο σε παρακαλώ - μου χρωστάς χάρη”. Αν γινόταν, θα εμφανιζόταν σε μία ώρα το uncensoredYouTube και θα έκλεινε το προηγούμενο, στο όνομα της ελευθερίας της χρήσης του μέσου.

Έχουμε πλέον φτάσει να συζητάμε θέματα δημοκρατίας πάνω από τους όρους χρήσης διαφορετικών πλατφορμών και λογισμικών, και αυτό είναι ένας ακόμη “Μαύρος Κύκνος” (σύμφωνα με τον Τάλεμπ), που ουδείς μπορούσε να φανταστεί το 1980 ή το 1990. 

Τέλος λοιπόν με τα ιερατεία, τις ελίτ και την διαβάθμιση της πληροφορίας που είναι  ίσως και όρος διατήρησης τους; Όχι. Φυσικά και όχι. Και δεν είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα ήταν και λειτουργικό σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό που αλλάζει ριζικά όμως είναι ο έλεγχος που ασκείται πάνω στο όποιο (αναγκαστικά ή μη) κλειστό σύστημα. Στην όποια εκλεγμένη ή μη εξουσία: από το διοικητικό συμβούλιο μίας πολυεθνικής**, μέχρι τον δήμαρχο του χωριού. Κι αυτό γιατί οι αποφάσεις τους αξιολογούνται με μη ελεγχόμενο τρόπο πλέον. Οι πολλές τελείτσες είναι αυτές που θα συνθέσουν την τελική εικόνα, όχι η γραμμή που θα επιχειρήσουν να επιβάλλουν. Όσα χρήματα κι αν διαθέτουν, κάποια στιγμή οι τελείτσες θα ενωθούν μόνες τους και θα συνθέσουν την πραγματική εικόνα.

Όποιος μπορεί να κατανοήσει αυτό το αυτονόητο, μπορεί να ελπίζει για μία θέση στο αύριο που ζούμε ήδη. Οι υπόλοιποι θα υποχωρήσουν, και στην καλύτερη περίπτωση θα βρεθούν σε μια γυάλα, μαζί με άλλα μουσειακά εκθέματα του χθες.

Περάσαμε από την κοινωνία του καλού παραμυθά, στην κοινωνία που απαιτεί από φυσικά, δημόσια και νομικά πρόσωπα να δείξουν τι πραγματικά είναι, αν θέλουν να μην περάσουν απαρατήρητοι και να χαθούν. Ο καθένας με τον τρόπο του, σύμφωνα με το τι είναι, και ποιο είναι το αντικείμενο του.  

Ο οδικός χάρτης για την απελευθέρωση δεδομένων έχει σχεδόν γραφτεί. Μένει να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές και αυτοί των οποίων η μοίρα περνάει μέσα από εκλογές. Όσο κι αν δεν μπορούν να εκθέσουν όλα τα δεδομένα της κάθε κατάστασης, τόσο επιβάλλεται να φανούν ειλικρινείς στις προθέσεις τους, στο ποιοι είναι σαν άνθρωποι - στην σκέψη τους. Και να είναι πάντα έτοιμοι να εκθέσουν την συλλογιστική τους και να την υπερασπιστούν απέναντι στα πιο δυσμενή δεδομένα στο πλαίσιο μίας διαδικασίας, όποια κι αν είναι αυτή.

Αν το μέσο επιβάλλει την ειλικρίνεια (αλλιώς κινδυνεύεις να καείς), τότε το μέσο μπορεί να μεταβάλλει την ίδια την νοοτροπία. Σε ένα κόσμο που επιδιώκει μία τέτοια αλλαγή σκεπτικού, αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Δεν νομίζω ό,τι θα υπάρξει άλλη εκλογική μάχη (ή αγορά προϊόντος) που δεν θα περάσει μέσα από την κρησάρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Είναι από τα λίγα αισιόδοξα πράγματα στη σημερινή μιζέρια το ό,τι οδεύουμε στην εποχή που θα συγχωρείται το ειλικρινές λάθος, και θα τιμωρείται το "ορθό" αλλά ψευδεπίγραφο. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή να μην χρειάζονται καν τα ιερατεία. Αλλά θα χρειαστεί αρκετή δουλειά και από την κοινωνία. Να γίνει κι αυτή συνειδητά ανοιχτή.

Να είναι καλά εκείνο το κορίτσι που πλήγωσε τον Μάρκ, (στην κινηματογραφική εκδοχή έστω). Επιτάχυνε πολλά. ;)

Σας αφήνω με το Χριστουγεννιάτικο βιντεάκι της Kim Wilde, στο μετρό του Λονδίνου. Περισσότερα για αυτό, εδώ.

________

** Ακόμα κι αν δεν ασκούν, είναι θέμα επιβίωσης του προϊόντος τους η έξωθεν καλή μαρτυρία. Τα εργαλεία “πιστοποίησης” έχουν αλλάξει ριζικά.

Δεν έχουμε απάντηση στον ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής

Μερικές σκέψεις με αφορμή τη συνέντευξη του εκπροσώπου της ΧΑ στη ΝΕΤ, και τις αντιδράσεις που προκάλεσε.

Η ΧΑ κάνει ακτιβισμό, και μάλιστα με δικά της χρήματα (μέρος τους έρχεται από την βουλευτική αποζημίωση - 2,800€/μήνα/βουλευτή σύμφωνα με τον κ. Κασιδιάρη). Την στιγμή που το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό (και οι κοντινοί τους - βλ. υπάλληλοι της Βουλής για παράδειγμα) βάλλονται συλλήβδην για φιλοτομαρία και δειλία, η ΧΑ λέει ότι προσφέρει “κοινωνικό έργο” στην καθημερινότητα του πολίτη.

Τρόφιμα, εθελοντές γιατροί, "ανακαινίσεις διαμερισμάτων", αιμοδοσία κ.α. Όπου λείπει, ή πάσχει το κράτος θα βρεις κάποια ομάδα της ΧΑ να δραστηριοποιείται. Αν δεν υπάρχει ομάδα, υπάρχει σίγουρα η διάθεση βοήθειας και παρέμβασης.

Το ρατσιστικό, μισαλλόδοξο και παραβατικό πρόσωπο της ΧΑ, ο πολίτης το βλέπει συνήθως στην τηλεόραση. Δεν σχετίζεται με το ακτιβιστικό κομμάτι της δραστηριότητας της. Αυτός ο πολίτης δεν θα νοιώσει ποτέ αποτροπιασμό για αυτές τις δράσεις της οργάνωσης, ειδικά όταν οι καταγγέλλοντες δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα εκλογικά ποσοστά που χάνουν, παρά για τον μετανάστη με το ανοιγμένο κεφάλι, ή το αν αποτελεί θεσμική εκτροπή το συγκεκριμένο μόρφωμα.

Αλήθεια, πόσοι πολιτικοί τόλμησαν να επισκεφτούν μαχαιρωμένο "λαθρομετανάστη" στο νοσοκομείο; Πόσοι πολιτικοί επισκέφτηκαν τις οικογένειες των νεκρών της Πέτρου Ράλλη, στα κατώγια που μένουν; Σχεδόν κανείς. Και ο λόγος είναι απλός: το πολιτικό κόστος. Η ρητορική τους δεν χωράει ανθρωπισμό. Αποκορύφωση αυτής της πλαστής καταγγελίας της δράσης της ΧΑ, ήταν η ρητορική του κ. Παπουτσή για το τείχος του Έβρου, και η δημοσιοποίηση των οροθετικών αλλοδαπών εκδιδομένων από τον κ. Λοβέρδο. Κι όλα αυτά προεκλογικά φυσικά - το γιατί ας το απαντήσουν μόνοι τους αν τους ενδιαφέρει. Η βάση ήταν κοινή, όποιες κι αν ήταν οι διαφοροποιήσεις του λόγου. "Κακοί λαθρομετανάστες" - τέλος. Σε αυτή τη κοινή βάση, προφανώς η ΧΑ θα αποκομίσει και τα μεγαλύτερα οφέλη, εφόσον είναι η μόνη που δεν ντρέπεται να το πει ανοιχτά και να αναλάβει την αντίστοιχη δράση.

Το θεωρητικό, ή αξιακό, υπόβαθρο μοιάζει να είναι κοινό. Οι μεν κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και παρεμβαίνουν μέσα στην κοινωνία, ενώ οι άλλοι το παρατηρούν μέσα από υπουργικά γραφεία και αυτοκίνητα. Οι μεν βάζουν το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν, και οι δε μόνο βάζουν στην τσέπη για να βοηθηθούν οι ίδιοι. Δεν λαϊκίζω - το παρουσιάζω με τους όρους που το βιώνει ο πολίτης. Τους όρους που το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει θέσει.

Ο κ. Κασιδιάρης (θα επιμείνω στο κύριος, και ελπίζω να γίνει κατανοητός ο λόγος στο τέλος του ποστ) εντοπίζει δύο μέτρα και δύο σταθμά σε έκνομες ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΑ, και συγκεκριμένα τις κατηγορίες για "αντιποίηση αρχής". Πιθανολογώ ό,τι έχει δίκιο. 

Στην Ελλάδα, οι κανόνες εφαρμόζονται ή κάμπτονται αναλόγως του ποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί σου. Αν ο Πρωθυπουργός είναι χριστιανός ορθόδοξος και εσύ σατιρίσεις στο facebook την φοβικότητα και την μισαλλοδοξία της Ελεύθερης Ώρας με αφορμή την εμμονή της με τις "προφητείες" (εν έτι 2012!) ενός νεκρού μοναχού μπορεί να συλληφθείς. Αν πεις τον Πρωθυπουργό της χώρας "δικτάτορα Πινοσέτ" μέσα από τα έδρανα της Βουλής, είσαι "λαϊκός αγωνιστής" και δεν τρέχει κάστανο. Η πολιτική κατανόηση που επιδεικνύεται στην κλοπή, όταν αυτή ονομαστεί απαλλοτρίωση. Ή στην καταπάτηση, όταν ονομαστεί κατάληψη. 

Να συνεχίσω; Να φέρω τα παραδείγματα των πρόσφατων προσλήψεων υμετέρων στις ΔΕΚΟ, την στιγμή που όλοι προεκλογικά ευαγγελίζονταν την αξιοκρατία στην Δημόσια Διοίκηση; Το ξήλωμα των όσων μπήκαν (με καθυστέρηση, ναι, αλλά αξιοκρατικά) με το σύστημα του opengov και της ανοιχτής προκήρυξης θέσεων στο δημόσιο από το 2010 και μετά; Ή αυτό των παθιασμένων αντιμνημονιακών δημοσιογράφων, που κατόπιν αλλαγής της κυβέρνησης σιώπησαν αναλαμβάνοντας θέση στη δημόσια τηλεόραση;
Ο απλός πολίτης που τα βλέπει αυτά τι θα υποθέσει; Ό,τι υπάρχει εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους-μηχανής που μάχεται καθημερινά για το δημόσιο συμφέρον, ή την ύπαρξη οργανωμένων ομάδων που διεκδικούν την εξουσία για ιδιοτελείς λόγους; Να μείνω στο τελευταίο παράδειγμα, και να ρωτήσω ευθέως: γιατί αλλάζουν τα πρόσωπα και οι παρουσιαστές στη Δημόσια Τηλεόραση μετά από κάθε εκλογική νίκη; Μη χαμογελάσετε - μην το συνηθίσετε - σκεφτείτε τι σκάνδαλο θα ήταν αυτό σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα.

  

Τα "δύο μέτρα και δύο σταθμά", η υποκρισία με άλλα λόγια, που καταγγέλλει η ΧΑ και οι εκπρόσωποι της σε κάθε τους εμφάνιση και ομιλία, είναι πραγματικότητα. Αυτή η υποκρισία είναι η βάση της ύπαρξης τους, μαζί με την συντηρητική και αντιθεσμική επί της ουσίας τοποθέτηση και δράση των κομμάτων που σήμερα καταγγέλλουν με υποκριτική ευκολία την ΧΑ. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων του εθνικιστικού μορφώματος ξεκινούν με αυτή την καταγγελία. Είναι η βάση της ύπαρξης τους: η αντιθεσμική λειτουργία του πολιτικού κατεστημένου. Χωρίς αυτή, η ΧΑ θα ήταν γυμνή.
Με αυτήν, η ΧΑ φοράει την μπέρτα του Ζορρό, και έρχεται "να καθαρίσει για τον πολίτη, εκεί που οι ψευδόμενοι ιθύνοντες ολιγωρούν". Όσες περισσότερες οι καταγγελίες των συστημικά αντιθεσμικών, τόσο μεγαλώνει το στάτους του αντιήρωα για τον κάθε μαχαιροβγάλτη, για τον απλό λόγο ότι είναι ψευδεπίγραφες - πλαστές, εφόσον ούτε εκείνοι τηρούν το πλαίσιο.

Το ίδιο παιχνίδι παίζει, από την εποχή του κ. Αλαβάνου και μετά, το ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα. Στο όνομα του αγώνα έκαναν και δικαιολόγησαν τα πάντα, αδιαφορώντας για τους κανόνες. Έβλεπαν την απήχηση στον κόσμο, και συνέχιζαν ολοένα και πιο δυνατά προς αυτή την κατεύθυνση, μέχρι την σημερινή τους κορύφωση. Εκεί συναντιέται η ΧΑ με το ΣΥΡΙΖΑ, πουθενά αλλού. Τα υπόλοιπα είναι κούφια λόγια, σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και ρητορικής ψεύδους που χρησιμοποιείται από το σημερινό πολιτικό προσωπικό. Αυτόν τον αναξιοπρεπή και δόλιο κατιμά που μας έμελλε να υποστούμε, εφόσον δεν αντιδράσαμε έγκαιρα στην δωροδοκία του εκλογικού σώματος με δανεικό χρήμα. Έτσι επιβλήθηκαν στην πολιτική σκηνή, και έτσι εκδίωξαν από αυτή όποιον είχε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Ποιος άλλος θα δεχόταν να παίξει με τέτοιους κανόνες;

Στο δια ταύτα, για να κλείσω χωρίς να επεκταθώ περαιτέρω, η μόνη ικανή απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί στην ΧΑ θα ήταν η θεσμική λειτουργία όλων. Η επαναφορά του ειλικρινούς ανθρωπισμού, του σεβασμού των θεσμών και της λειτουργίας τους, και η καταδίκη της εθνικιστικής μισαλλοδοξίας πρωτίστως στα συστημικά κόμματα, ούτως ώστε να γίνονται πιστευτοί όταν καταγγέλλουν.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει. Και δεν θα γίνει.

Μία τέτοια προσπάθεια θα ήθελε πρόσωπα με ειλικρινείς προθέσεις προς αυτή την κατεύθυνση, και αυτά δεν υπάρχουν στο σημερινό προσωπικό. Γι αυτό περιμένω την περαιτέρω άνοδο των Εθνικιστικών ομάδων, την περαιτέρω πόλωση που θα προκαλέσει η ανοησία των υποκριτών, και την πολιτική κατάρρευση που θα ακολουθήσει. 

Τότε, ίσως καταλάβουμε το πως εμείς ως κοινωνία δημιουργήσαμε την ΧΑ. "Δικό μας παιδί", και αυτή. Κι ίσως βρούμε το κουράγιο να ξεκινήσουμε σε άλλη βάση από την αρχή. 

Μακάρι να ζω ακόμα. Γιατί θα μας πάρει καιρό.


σχετικά:
Ο Μπίστης, ο Τζήμερος και η Χρυσή Αυγή
Δεν θα με κάνεις Βαΐμάρη(;)
Has Europe forgotten what National interests can do?

update:
RT @MilitaryRaiden: Ιδού η νέα λύση #Alavanos (ναι, ζει): δραχμή ως φράχτη ανεξέλεγκτης ροής παράνομης μεταναστεύσεως. Πόσο πιο ΧΑ; :Ρ http://t.co/4xHShHzq

Στην ιδεολογικό κορμό των "κακών μεταναστών" της ΧΑ, και του εθνικού/εθνικιστικού απομονωτισμού της Δραχμής.

"Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή"...

"Για το ΣΥΡΙΖΑ, καλά πάω";

Η ευκαιρία για το νέο χώρο στην κεντροαριστερά έκλεισε - μένουν μόνο κάτι διαδικαστικά από μεριάς ΣΥΡΙΖΑ. Όσο ο Αλέξης και το επιτελείο του δούλευαν πολύ γρήγορα και πολύ σκληρά, οι διάσπαρτοι της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς σπαταλούσαν χρόνο σε “ζυμώσεις” και αναμονή. 

Παράλληλα, τα δύο κόμματα του χώρου ξόδευαν πολιτικό κεφάλαιο που δεν τους περίσσευε, χωρίς να κάνουν το παραμικρό για να χτίσουν νέο. Το ΠΑΣΟΚ έκανε μία βουτιά στο παρελθόν ακυρώνοντας όργανα, πίσω από το φερετζέ μίας μυστικής διαδικασίας ανανέωσης από νέους επιστήμονες (θεωρητικούς) τα αποτελέσματα της οποίας δεν έχει δει κανείς. 

Η ΔΗΜΑΡ από την άλλη έδειξε σημάδια ωρίμανσης, συμμετέχοντας στη κυβέρνηση συνεργασίας, τα οποία όμως δεν είχαν καμία συνέχεια σε ό,τι αφορά το ίδιο το κόμμα. Καμία διεύρυνση, καμία εξέλιξη στον πολιτικό λόγο, καμία διεκδίκηση στον ευρύτερο χώρο· “όπως παλιά”, έκατσε και περίμενε τον κόσμο να έρθει, με την λογική του ώριμου φρούτου. Το αποτέλεσμα ήταν η διαρροή δυνάμεων, όχι η ενίσχυση.

Ομοίως έπραξαν και οι διάσπαρτοι του διαλυμένου πλέον ΠΑΣΟΚ. Οργανώθηκαν σε ομάδες ψυχανάλυσης και αλληλοϋποστήριξης, χωρίς καμία πρακτική πρωτοβουλία για την επόμενη μέρα. Επανεμφανίστηκαν και αυτοί που το Βήμα θα αποκαλούσε στο παρελθόν “δελφίνους”, αλλά στερούνται σοβαρότητας αφού μοιάζει να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση και να αναλώνονται στο να απαντήσουν σε τρίτα και τέταρτα υποερωτήματα.

Το ερώτημα για τη νέα κεντροαριστερά απαντήθηκε, από τον Αλέξη και το μετασχηματισμένο ΣΥΡΙΖΑ. Ας τους κατηγορήσει όποιος θέλει για κωλοτούμπες - το πρακτικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει: έκανε την στροφή με επιτυχία, και πλέον είναι έτοιμο για την τελική ευθεία διεκδίκησης της εξουσίας. Το τελευταίο έρεισμα όσων ήταν απέναντι, αυτό της συμμετοχής της χώρας στην Ευρώπη, χάθηκε. Ο Αλέξης είναι πλέον ένας Ευρωπαϊστής, με προτάσεις για το καλό της Ένωσης.

Greek opposition leader calls for European debt conference | World news | guardian.co.uk

Το μόνο που του λείπει πλέον για να ολοκληρώσει την πορεία του προς την εξουσία, είναι μερικά κυβερνητικά στελέχη. Θα τα βρει με ευκολία δεδομένης της δυναμικής που έχει χτίσει. Περιμένω μόνο την ανακοίνωση τους από το Κυριακάτικο Βήμα, που θα σηματοδοτήσει και τις απαραίτητες συμφωνίες με τον εξωκοινοβουλευτικό παράγοντα της κρατικοδίαιτης οικονομίας μας.

Το νέο ερώτημα για όποιον δεν εμπιστεύεται το ΣΥΡΙΖΑ, ή το βρίσκει πολύ αριστερό, είναι ποιος θα συγκροτήσει την μεγάλη κεντροδεξιά. Γιατί το ολοένα και δεξιότερο μόρφωμα της σημερινής γηρασμένης (πολιτικά, παρά τα νέα ηλικιακά πρόσωπα) Νέας Δημοκρατίας δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα. Θα καταλάβει τον χώρο της ΧΑ υποσχόμενη περισσότερη ασφάλεια και επιτρέποντας πιο μισαλλόδοξο πολιτικό λόγο στις τάξεις της, συγκαλυμμένο με μπόλικο “νεο-ορθόδοξο πατριωτισμό”. 

Πολύ φοβάμαι ότι και το νέο ερώτημα θα μείνει αναπάντητο. Γιατί λίγοι είναι έτοιμοι να δεχτούν την αποτυχία τους στην απάντηση του προηγούμενου, και ακόμα λιγότεροι έχουν το σθένος και την όρεξη να δουλέψουν στη νέα πραγματικότητα, όσο χρειάζεται για να φέρουν αποτελέσματα. Λίγες ήταν οι συγκροτημένες προσπάθειες με μακροχρόνιο σχεδιασμό στην χώρα, και δεν αναφέρομαι μόνο στο πεδίο της πολιτικής αλλά σε όλα. Ακόμα και το επιχειρηματικό. Το πρόβλημα είναι ό,τι το “μεροδούλι-μεροφάι” και η λογική του "ώριμου φρούτου" δεν λειτουργούν στον σύγχρονο κόσμο, με την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που ζητούν λύσεις. 

Κι απ όσο φαίνεται, αυτό το modus vivendi είναι ακόμα ισχυρό στη χώρα. Όλα στο “θα δείξει” κι “άγιος ο Θεός”. Ειδικά στους "προοδευτικούς"...

Η υποχώρηση της πολιτικής

Η σύγχρονη διακυβέρνηση έχει τρία διαφορετικά πεδία: 

• την πολιτική, όπου ορίζεται η βούληση μίας πολιτείας, μέσα από την ιεράρχηση σκοπών και αρχών συνολικά, χωρίς εξαιρέσεις. 
• την οικονομία, που στο σύγχρονο κόσμο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και εθνικής πολιτικής, έχει αρχίσει να αυτονομείται όλο και περισσότερο, και 
• την διοίκηση, τους κανόνες και την γραφειοκρατία που χρειάζονται για την εφαρμογή των αποφάσεων, την  καθεαυτή λειτουργία της διακυβέρνησης.

Στην άσκηση της πολιτικής οφείλει να υπάρχει η τοποθέτηση της πολιτείας για το σύνολο των θεμάτων μίας κοινωνίας και μέσα από αυτή εκφράζεται η βούληση της πολιτείας σύμφωνα με τις προτεραιότητες και τις αρχές της. Υπάρχει σήμερα; Νομίζω πως όχι.

Σε διεθνές επίπεδο υπάρχει η δικαιολογία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας απέναντι σε πολλά, διαφορετικά συστήματα διακυβέρνησης. Και λέω δικαιολογία, γιατί τα κράτη κυβερνώνται ακόμα από εθνικά κοινοβούλια, και στην περίπτωση της Ευρώπης υπάρχουν και μεγαλύτερα συλλογικά όργανα, που ορίζουν τη νομοθεσία με την οποία λειτουργούν. Στον σημερινό κόσμο οι εκλεγμένες ηγεσίες ορίζουν το πλαίσιο λειτουργίας και μπορούν ανά πάσα ώρα να το αναθεωρήσουν. Η εξουσία αυτή λοιπόν είναι ακόμα στα χέρια των εθνών.

Τι δεν είναι στα χέρια των εθνών; Το χρήμα. Ή σχεδόν δεν είναι. Σε πολύ σύντομο χρόνο, η δημοκρατία διευρύνθηκε δημιουργώντας πιο περίπλοκα όργανα στην προσπάθεια της να γίνει πιο αποτελεσματική. Παράλληλα το χρηματοπιστωτικό σύστημα έγινε και αυτό πιο περίπλοκο, με μία σημαντική διαφορά: οι κανόνες εδώ έγιναν παγκόσμιοι. Η καθοριστική συνέπεια, ήταν ότι το χρήμα με το οποίο κινούνται τα κράτη είναι πλέον διεθνοποιημένο, όπως και οι κανόνες του. 

Έτσι, για παράδειγμα, όταν τα κράτη φορολογούν για να χρηματοδοτήσουν τις δομές που έχουν συμφωνήσει ό,τι επιθυμούν να έχουν σαν κοινωνίες, κοιτάζουν το πως θα κατανείμουν τα βάρη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ανάλογα  με την γκάμα φορολογητέων πηγών που έχουν στη διάθεση τους. 

Εκεί λοιπόν, όταν δεν υπάρχει παγκόσμια πολιτική τοποθέτηση και νομοθετική πρόβλεψη για τους φορολογικούς παραδείσους, ενώ παράλληλα υπάρχει η δυνατότητα υπερσυγκέντρωσης πλούτου, υπάρχει πρόβλημα. Γιατί οδηγεί σε ανισότητα στο σύστημα. Όταν η υπερσυγκέντρωση μετατραπεί σε άσκηση μη εκλεγμένης πολιτικής μέσα από τους κανόνες της οικονομίας.

Σήμερα υπάρχει μία παγκόσμια κρίση χρέους, από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Ελλάδα και τον Τρίτο Κόσμο. Στην περίπτωση της Ευρώπης ο πολιτικός κόσμος οι δημοκρατίες, έχουν μετατραπεί στον μικρό παίκτη. Δεν θα μπω στο ζήτημα του πως δημιουργήθηκε αυτό το χρέος, ποιο κομμάτι οφείλεται σε συστημικά  προβλήματα και ποιο σε κακοδιαχείριση των εκλεγμένων. Το πρόβλημα είναι δεδομένο, και οι λύσεις που προτείνονται θα επηρεάσουν πάνω από μία γενιές. Την απόφαση αυτή ποιος θα την λάβει; Οι δημοκρατίες, ή η οικονομία; Όλα δείχνουν ότι σήμερα οι δημοκρατίες δεν έχουν το ένα παγκόσμιο όργανο που θα μπορούσε να απαντήσει και να διαπραγματευτεί  με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. 

Και δεν θα μπορέσει να υπάρξει, εφόσον η κάθε κοινωνία έχει εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες κοινωνικών παροχών, αμυντικών αναγκών, και λοιπά. Και τελείως διαφορετική παραγωγική βάση. Ένα πρόβλημα σαν αυτό του χρέους όμως είναι παγκόσμιο. Αυτό πως αντιμετωπίζεται σε μία δημοκρατία, όπου ο κανόνας λέει ό,τι προέχει το καλό των πολλών;

Οι παλαβοί του πολιτικού συστήματος κυνηγούν εκλογικά οφέλη καταγγέλλοντας φαντάσματα και κακές αγορές. Οι υπόλοιποι, αυτοί που καταλαβαίνουν τη σημασία των θεσμών και των κανόνων για την συνοχή και την συγκρότηση των κοινωνιών, παρακολουθούν αμήχανοι τις διαδικασίες. Και η αίσθηση μου είναι ότι δεν τις ελέγχουν - δεν τις αξιολογούν - στο σύνολο τους.

Και κάπου εκεί, οι εκλεγμένοι μετατρέπονται σε γραφειοκράτες ακυρώνοντας οι ίδιοι τον ρόλο τους. Προσπαθούν να βρουν λύσεις φορώντας ένα θεσμικό ζουρλομανδύα, ακυρώνοντας τελείως το ρόλο τους, που είναι να μην υπάρξει ποτέ αυτός ο ζουρλομανδύας. Ή για να το πω καλύτερα, να μην πάρουν ποτέ αποφάσεις για τους λαούς τους φορώντας ένα ζουρλομανδύα

Πολλοί μιλάνε για την έλλειψη πολιτικών ηγετών. Ακόμα περισσότεροι κρύβονται πίσω από την πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου. Δεκτά όλα, αλλά το πρόβλημα παραμένει. Αν η πολιτική συνεχίσει την (εθελούσια;) υποχώρηση της μετατρέποντας εαυτό σε διοικητικό γρανάζι, θα συνεχίσει η υποχώρηση της δημοκρατίας. Και κάποια στιγμή θα δικαιωθούν οι παλαβοί στην κάλπη, και θα γυρίσουμε σε όσα ο σύγχρονος κόσμος υποσχέθηκε να καταργήσει: την ανισότητα, τον εθνικισμό, την  μισαλλοδοξία, τον πόλεμο.

Οι αγορές δεν θα εκτιμήσουν αυτούς τους κινδύνους, και δεν θα τους λάβουν υπόψη τους στο σχεδιασμό και την λειτουργία τους. Δεν είναι αυτή η δουλειά τους, αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών. Ήρθε η ώρα να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από τους μηχανιστικούς κανόνες της οικονομίας, και να δημιουργήσουν τα όργανα εκείνα που θα μπορέσουν να απαντήσουν. 

Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή η συζήτηση δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μοιάζει να κρύβονται πίσω από μαξιμαλιστικές, και άρα μη εφικτές, φεντεραλιστικές λύσεις την στιγμή που η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ένωσης, η Γερμανία, αρνείται με κάθε τρόπο την άσκηση πολιτικής. Τα υπόλοιπα κράτη παρακολουθούν αμήχανα την απραξία, και ο χρόνος περνάει αφήνοντας όλο και περισσότερο κόσμο έρμαιο της κρίσης που κανείς δεν αγγίζει. Είναι στην φύση του γραφειοκράτη να μένει προσηλωμένος στη διαδικασία και το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί. 

Είναι δουλειά του πολιτικού να σχεδιάζει και να εξελίσσει αυτό το πλαίσιο, και κάπου εδώ θα ήταν μία πολύ καλή στιγμή για να βλέπαμε και πάλι λίγη πολιτική από τους πολιτικούς μας στην Ευρώπη, αντί να περιμένουν τον από μηχανής Θεό σαν ταπεινοί γραφειοκράτες. Με πρώτη την Γερμανία. Αν εκείνη δεν το καταλαβαίνει, υπάρχουν άλλες 26 χώρες. Ας λάβουν εκείνες την πρωτοβουλία, είτε να την παρακινήσουν, είτε να την εκβιάσουν, είτε να την εγκαταλείψουν. Αλλά κάποιος πρέπει να ξεκινήσει. Χθες.

Alan Simpson [Simpson-Bowles budget proposal], on US debt: 

"there is group out there that doesn't give a damn about Republicans, Democrats, Presidents. And it's the people we owe 16 trillion bucks to. [...] So the markets are going to crack down, and at that point they 'll say: "we don't give a damn about who is out there, but I 'll tell you one thing: you guys are history. We are going to give you more money, but we want more money for our money". Interest rates will kick up, inflation will kick in and the guy that gets screwed is the little guy - the middle class."

The Daily Show with Jon Stewart	Mon - Thurs 11p / 10c
Exclusive - Alan Simpson Extended Interview Pt. 3
www.thedailyshow.com
Daily Show Full Episodes Political Humor & Satire Blog The Daily Show on Facebook

Δεν θα με κάνεις Βαΐμάρη(;)

Απάντηση του Πρωθυπουργού κ. Σαμαρά στην ερώτηση της Bild, "εάν η κατάσταση παραμένει συγκρίσιμη με εκείνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης":

"Ναι, αλλά έχουμε διδαχθεί από την Ιστορία…Δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Μια αποκλειστική πολιτική λιτότητας εν μέσω ύφεσης δεν μπορεί να φέρει μια υγιή οικονομία. Αυτή η πολιτική αποσταθεροποιεί τη δημοκρατία, καταστρέφει την κοινωνική συνοχή και μπορεί να οδηγήσει στην άνοδο του εξτρεμισμού. Προσπαθούμε να επιτύχουμε την δημοσιονομική εξυγίανση και με τις ιδιωτικοποιήσεις θα επιδειχθεί πρόοδος."

πηγή skai.gr

Αυτό που δείχνει η ιστορία είναι ότι "η Βαϊμάρη" αποφεύγεται μόνο με χρήματα και αποφόρτιση των πολιτικών εξάρσεων. Η φτώχεια, ο φόβος της φτώχειας, και η πολιτική έξαρση δημιουργούν την όποια Βαϊμάρη, την τότε, τις προηγούμενες, και όσες ακολούθησαν. 

Η κυβέρνηση σήμερα δεν κάνει καμία κίνηση προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις. Τα χρήματα των ιδιωτικοποιήσεων δεν πρόκειται να φέρουν καμία ανάπτυξη αν δεν αλλάξει το επενδυτικό τοπίο. 

Μέρος αυτής της προσπάθειας θα ήταν ο εξορθολογισμός του κράτους με στόχο την μείωση των περιττών δαπανών και την απόδοση όσων αποφασίσουμε να διατηρήσουμε. Το πρώτο βήμα θα ήταν ο καθορισμός των τομέων και ο επανασχεδιασμός τους - η αλλαγή αντικειμένου των παρωχημένων δομών. Δεν έχει καν συμφωνηθεί ως κατεύθυνση κάτι τέτοιο. Είμαστε ακόμα ένα βήμα πριν, αυτό της κενής ρητορείας.

Στο ζήτημα της αποφόρτισης του πολιτικού κλίματος η κυβέρνηση επιδεικνύει ζήλο στην αντίθετη τροχιά, αυτή της όξυνσης. Η δήλωση της Νέας Δημοκρατίας για την σημερινή επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, είναι ένα μόνο παράδειγμα αυτής της ανόητης και επικίνδυνης πολιτικής, που μόνο ο μικροκομματισμός μπορεί να δικαιολογήσει.

Το δυστύχημα εδώ, είναι ό,τι ούτε η σημερινή Ευρώπη δείχνει να θυμάται αυτά τα πολύ απλά. Οι συντηρητικοί πολιτικοί της, βάζουν τον κοντόφθαλμο μονεταρισμό και το συναισθηματική ηθική πριν την ειρήνη και την ευημερία για το σύνολο της Ένωσης. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα είναι καταστροφικό και για εκείνους, κι ας μην έχουν την οικονομική κρίση στο βαθμό που την βιώνουμε εμείς.

Ένα σχετικό άρθρο για το Βερολίνο εδώ:

How Berlin is fighting back against growing anti-tourist feeling in the city | Travel | guardian.co.uk

όπου περιγράφει πως η εχθροπάθεια έχει πλέον στραφεί εναντίον τουριστών και χίπστερς. Αυτοί είναι το νέο "ξένο σώμα". Η αφορμή είναι η άνοδος των τιμών στα ακίνητα - αυτό που κανονικά ορίζουμε ως ανάπτυξη (ή μέρος της). Απ ότι φαίνεται, ούτε εκεί αναπτύσσονται όλοι μαζί. Όπως είναι φυσικό, αυτοί που μένουν πίσω οικονομικά, με ή χωρίς δική τους υπαιτιότητα, περνάνε στην απέναντι όχθη: αυτή του μίσους, της αντιπαλότητας και του "αντι-_______" (συμπληρώστε κατά περίπτωση).

Θλιβερότερο όλων η έλλειψη πολιτικής απάντησης σε όλα αυτά. Από πρόθεση, όχι από ατύχημα. Οι ικανότεροι και οι επιφανέστεροι του κεντρώου χώρου στην Ελλάδα ούτε προέβλεψαν την ανάγκη για την συγκρότηση ενιαίου μετώπου με την μορφή του κατεπείγοντος, ούτε θεώρησαν ό,τι θα έπρεπε έστω να έχουν προετοιμαστεί.

Θέλει χρήματα, και πάρα πολύ χρόνο για να διεκδικήσεις την ψήφο. Κι όταν δεν έχεις το πρώτο, πρέπει να σπάσεις το κεφάλι σου να δεις με τι θα το αντικαταστήσεις. Αντί για αυτά, οι περισσότεροι επιμένουν ή να παίζουν προσωπικά για την δική τους πολιτική επιβίωση (τι να το κάνεις αγαπημένε στα συντρίμμια που θα ακολουθήσουν;), ή να παρακολουθούν αμέτοχοι ένα ατύχημα σε εξέλιξη.

Ο Τάλεμπ επιμένει ό,τι η ιστορία είναι γραμμένη με μαύρους κύκνους: με αυτά που ουδείς προέβλεψε αλλά άλλαξαν το ρου της εξέλιξης. Μακάρι να έχει δίκιο η μεταφορά της θεωρίας και στην κοινωνία, την ιστορία, την πολιτική. Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να βρέξει ο ουρανός λεφτά, και σαν την Μελίνα στη γνωστή ταινία να πάμε όλοι στις παραλίες (ξανά) για το happy end. 

Άστο στην τύχη - "δεν τρέχει τίποτα"...

Σχετικά:

Κρίση Αξιών, ουχί αξιόγραφων

Ο Μπίστης, ο Τζήμερος και η Χρυσή Αυγή

Στα της πολιτικής μπορούμε να μιλήσουμε για την πραγματικότητα, ή να μιλήσουμε για τις εντυπώσεις.

Προχθές, παράλληλα με το Ανοιχτό Συνέδριο της Δράσης έγινε πάλι ο κακός χαμός με ένα repost του Θάνου Τζήμερου στο Facebook (sic). Αυτό έλεγε:

“Η Χρυσή Αυγή ασκεί μόνο βία. Συγκριτικά με το κακό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί τη βία της εξουσίας επάνω σε χιλιάδες ανθρώπους συγχρόνως και η οποία μεταβιβάζεται σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο επικίνδυνος για τον τόπο και την Ευρώπη ολόκληρη. Τις κορδελίτσες περί ναζιστών και φασιστών, τυλίξτε τις στα κενά κουτάκια της σκέψης σας. Πιο φασίστες, πιο παρανοϊκοί, πιο ολοκληρωτικοί από τον ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, δεν υπάρχουν. Οι Χρυσαυγίτες, έχουν έστω μια ιδεολογία. Οι Συριζαίοι δεν έχουν τίποτα, δεν αγαπούν ούτε τον Έλληνα, ούτε τη χώρα, όπως έστω εντελώς λάθος, αγαπάει η Χρυσή Αυγή. Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αυγό του φιδιού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φίδι.”

Πιο ηλίθιος τρόπος για να κάνεις αρνητικό σχόλιο για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει (σόρυ Έλια). Ξεκινάς με μία υπερβολή και καταλήγεις με την πλάτη στον τοίχο, να τρως ξύλο από κάθε κατεύθυνση. Προκύπτει το συμπέρασμα ότι όποιος συμμερίζεται το παραπάνω ενδιαφέρεται περισσότερο ενδεχομένως για τα αδέσποτα ή την επιστροφή μας στην Δραχμή; Ναι, αβίαστα. 

Το δια ταύτα εδώ όμως, δεν είναι ότι ο Τζήμερος, ή η φιλόζωη Έλια που έγραψε το original post στο Facebook της, είναι ναζιστές. Αυτό που προκύπτει είναι ο κίνδυνος των grassroots politics, όταν αυτά γίνονται χωρίς πλαίσιο ή πολιτική καθοδήγηση από όσους έχουν την πείρα και το εύρος που χρειάζεται η πολιτική. Κάτι που σίγουρα έχει για παράδειγμα ο Νίκος Μπίστης, ο οποίος την ίδια μέρα είπε από βήματος στο Συνέδριο της Δράσης: 

“Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως πολιτεύεται είναι χώρος transit για τη Χρυσή Αυγή.” via @Drassi

Δεν θα αναλύσω την φράση - θέλει ένα post μόνη της, αλλά αυτό είναι το δια ταύτα με έναν πιο ψημμένο πολιτικά: μπορεί να ανοίξει μία συζήτηση με 11 λέξεις, αντί να θάψει τον εαυτό του και όποιον βρεθεί δίπλα του με 116 (τις μέτρησα).

Κι εκεί είναι το σοβαρότερο πρόβλημα, αν αποφασίσουμε ποτέ να εξαλείψουμε την πείρα και την γνώση από την πολιτική ζωή του τόπου. Γιατί, πολύ απλά, η ενέργεια και η οργή των πολιτικά απαίδευτων μπορεί εύκολα να πάψει να θυμίζει Εθνικοσοσιαλισμό και να γίνει.

Μην ασχοληθούμε άλλο σε τέτοιο βαθμό με τον όποιο Τζήμερο, θετικά ή αρνητικά, αλλά με την ουσία που εδώ είναι η επόμενη μέρα του πολιτικού μας συστήματος: με ποιούς και πως. Γιατί θα υπάρξει εν μέρει παρθενογένεση (δεν υπάρχει μακρά ιστορική θεσμική παράδοση όπως σε άλλες χώρες για να μας προστατεύσει) και θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τα ζητούμενα που θα θέσουμε. Όπως και με τις λύσεις.

Φιλικά προς όλους, ακόμα κι εσάς που θα πέσετε να με φάτε.

_______

Επίσης φιλικά

Αγαπητέ κύριε Τζήμερε, 

Η ενέργεια σας είναι θεμιτή, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αυτοπεριοριστείτε μέχρι να αποκτήσετε την εμπειρία και το κριτήριο που απαιτείται από ένα αρχηγό κόμματος. Είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης, αν θέλετε, να θέσετε ένα όριο στον εαυτό σας που να αντιστοιχεί στις σημερινές σας δεξιότητες. Θα είναι καλό και για εσάς, και για όσους εκπροσωπείτε. Ο εντοπισμός εχθρών σε όποιον μας κρίνει δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Κάθε άλλο. Καταρράκωσε όποιον επιδόθηκε σε τέτοιους αγώνες...