Το υπαρξιακό ζήτημα του Δημόσιου τομέα, ή “Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα της Πολιτικής”.

Η συζήτηση για το δημόσιο τομέα, ήταν και θα παραμείνει εκτός θέματος αν δεν απαντηθεί πρωτίστως το ποιο Δημόσιο θέλουμε, και γιατί.

Αν κάποτε ασχοληθούμε με αυτό, τότε θα μπορέσουμε να ορίσουμε το νέο αντικείμενο και να οργανώσουμε το νέο Δημόσιο βάσει αυτού, και όχι με γνώμονα τις προσωπικές ή ομαδικές εμπειρίες ή ιδεοληψίες μας.

Κουράστηκα μέχρι απογοήτευσης, να ακούω ατεκμηρίωτες και αβάσιμες τοποθετήσεις για το πόσοι υπάλληλοι πρέπει να φύγουν ή να προσληφθούν, για το ποιοι οργανισμοί πρέπει να ανοίξουν ή να κλείσουν, ή για τα υπουργεία που αλλάζουν ονόματα και διασπώνται ή συγχωνεύονται κατά το δοκούν της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας που αναλαμβάνει, ή φιλοδοξεί να αναλάβει, αυτό το παρωχημένο συνονθύλευμα υπηρεσιών που ονομάζουμε κράτος.

Κάποια στιγμή, πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα σεβαστούμε την ιεράρχηση που μας επιβάλλει ο λόγος μας, η λογική μας, και ό,τι θα την ακολουθήσουμε όσο κι αν αντιτίθεται σε προσωπικές ή ομαδικές επιδιώξεις και επιθυμίες.

Η πρώτη κίνηση για την εξυγίανση του κράτους και την δημιουργία μίας ορθολογικής πρότασης, θα ήταν ο καθορισμός της αναγκαιότητας ύπαρξης  του κάθε κομματιού του κράτους, ο εκ νέου καθορισμός του σκοπού αυτών, και η αλλαγή αντικειμένου και άρα διάρθρωσης και οργάνωσης των αντίστοιχων τομέων που θα διατηρούσαμε/αλλάζαμε/δημιουργούσαμε. Μετά θα βλέπαμε και πόσοι υπάλληλοι θα χρειάζονταν, με τι δεξιότητες, και πόσο χρόνο θα χρειαζόταν η μετάβαση.

Εμείς τι κάνουμε; Αγοράζουμε υπολογιστές (για πασιέντζα) και νοικιάζουμε σύγχρονα γραφεία για οργανισμούς (ακόμα και υπουργεία) που δεν έχουμε προσδιορίσει την αναγκαιότητα ύπαρξης τους! Αυτή η αντίληψη του εκσυγχρονισμού επικράτησε με δανεικό χρήμα, δηλαδή με “ξένο”. Είναι και αυτή μία ιδιότυπη και άκρως ελληνική αλλοτρίωση φίλε “αγωνιστή”: η αποξένωση με το χρήμα ως αποτέλεσμα του μόχθου όσων φορολογούνται για να γεμίσει κάθε χρόνο ο δημόσιος κορβανάς.

Το δημόσιο χρήμα, ακόμα και σήμερα, είναι για το μέσο τηλεθεατή του κάθε ΠαπαδακΑυτιά ότι είναι το πορτοφόλι του μπαμπά για ένα εξάχρονο: γεμίζει αυτόματα/μαγικά, και αδειάζει μετά από συναισθηματικούς εκβιασμούς μέσα στο παιχνιδάδικο. Η ιεράρχηση των αναγκών και η εκπλήρωση τους με πεπερασμένα μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο δεν απασχόλησε κανένα εξάχρονο ποτέ. 

Όχι ότι οι εγχώριοι μεταρρυθμιστές είναι οι ενήλικοι αυτής της ιστορίας - κάθε άλλο. Από πολλές απόψεις είναι χειρότεροι, εφόσον παρουσιάζουν εαυτούς ως μέρος μίας λύσης που διακηρύσσουν ως “σκληρή πραγματικότητα”, τη στιγμή που δεν έχουν κάνει ούτε τα βασικά για να την προσδιορίσουν, να την μετρήσουν και ακολούθως να την περιγράψουν. 
Που να τους ζητηθεί να την επανασχεδιάσουν κιόλας...

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, η πιπίλα της αμοιβής των υπουργών, ή του “ολιγομελούς και ευέλικτου” υπουργικού σχήματος. 

Δεν κοιτάμε τι πρέπει να πληρώνεται ένας υπουργός βάσει της ευθύνης και των υποχρεώσεων που αναλαμβάνει, ή πόσοι υπουργοί χρειάζονται για να κυβερνηθεί το σημερινό κράτος, αλλά ακολουθούμε τις ασυναρτησίες του κάθε ανεγκέφαλου δημοοσιολόγου, που πέταξε μία πιασάρικη ατάκα έξω από την πραγματικότητα που ονομάζεται ελληνική δημόσια διοίκηση. Για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν με προγραμματισμό (τουλάχιστον) πενταετίας για να υπάρξει ολιγομελές υπουργικό, δεν θα μιλήσει κανείς.

Η νέα κυβέρνηση “Εθνικής σωτηρίας” δεν αποτελεί εξαίρεση φυσικά - και πως θα μπορούσε: οι ίδιοι άνθρωποι, με τις ίδιες ιδεοληψίες, και τις ίδιες εμμονές σε ότι αφορά την επικοινωνία της πολιτικής αντί της παραγωγής πολιτικού έργου. 

Η νέα κυβέρνηση των τριών κομμάτων, αποφάσισε την ανασύσταση του υπουργείου Μακεδονίας Θράκης (αδυνατώντας φυσικά να παρουσιάσουν ένα πειστικό αντικείμενο για αυτό το υπουργείο), αλλά συγχώνευσαν τα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας για να μην κατηγορηθούν για μεγάλο υπουργικό συμβούλιο. Ένα ακόμα τραγικό ανέκδοτο που θα έβγαζε πολύ γέλιο, αν δεν είχαμε χρεοκοπήσει. 

Η ελαφρότητα της λήψης αποφάσεων από το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν έχει τελειωμό.

Πραγματικά, δώστε μας το νέο οργανόγραμμα του συγχωνευθέντος υπουργείου, τις νέες διαδικασίες λειτουργίας του, και το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής αυτής της συγχώνευσης και θα υποκλιθώ. Ειδικά αν ο χρόνος εφαρμογής είναι μικρότερος δεκαετίας. Μέχρι τότε, επιτρέψτε μου να σας οικτίρω, και να συνεχίσω να κοιτάζω το μέλλον με κλιμακούμενη απαισιοδοξία.

Το χειρότερο είναι ότι αντίθετα με την κείμενη ιδεολογία που επέβαλλε αυτή τη συγχώνευση, στη σημερινή συγκυρία χρειάζονται πολλοί και ικανοί υπουργοί, με κεντρικό συντονισμό και προγραμματισμό για να μπορέσουν ο καθένας να σχεδιάσει την αλλαγή αντικειμένου στον τομέα ευθύνης του, και να προχωρήσει μετά στο σχεδιασμό των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που θα συγκροτήσουν τελικά σαν σύνολο το δικό μας Μνημόνιο εξόδου από την κρίση. 
Δεν θες ολιγομελές υπουργικό συμβούλιο για αυτή την απαραίτητη δουλειά αλλά μία στρατιά ανθρώπων με γνώσεις δημόσιας διοίκησης, επαφή με την πραγματική παραγωγή και υπηρεσίες και θέληση για αλλαγές.

Αλίμονο, όσο η ολίγιστη πολιτική ηγεσία θα συνεχίσει να παίζει ανέμελα στο κατάστρωμα του Τιτανικού, τα φαινόμενα της κρίσης θα οξύνονται. Όπως και οι λαϊκιστικές φωνές που τα εντείνουν και συχνά τα τροφοδοτούν (βλέπε ρατσισμό). 

Και κάθε μέρα που θα περνάει, η κατάρρευση θα μοιάζει ολοένα και πιο κοντινή, όσο και χρήσιμη, αφού θα συνεχίσουμε να μην κάνουμε τίποτα ουσιαστικό για να την αποφύγουμε, και δεν θα προτάσσεται καμία εναλλακτική λύση για την αντιμετώπιση της Αβάσταχτης Ελαφρότητας της Πολιτικής.

image source

Philosophical Dissemblers & Digressers, by John G. Rodwan, Jr.

Οι Διάσπαρτοι

Διάβαζα τον εκλογικό απολογισμό του παραπολιτικού για τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας. 

Διαφωνώ μαζί του στο εξής: μοιάζει να αθροίζει τα λίγα ποσοστά που πήραν οι Διάσπαρτοι μεταρρυθμιστές, οπότε προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο λαός δεν θέλει (ή δεν μπορεί). Είναι το ίδιο σφάλμα που έκαναν όσοι άθροισαν τα ποσοστά που έλαβαν οι Δράση/ΦιΣ, ΔημΣυμ και ΔημΞα και είπαν το δημοφιλές "αν είχατε συνεργαστεί, θα ήσασταν στη Βουλή και θα είχαμε κυβέρνηση".

Τα πολιτικά "αθροίσματα" δεν αθροίζονται, για τον απλό λόγο ό,τι το άθροισμα αποτελεί νέα πρόταση και κρίνεται πολιτικά και εκλογικά ως τέτοια. Όποιος αγνοεί αυτή την απλή και αυτονόητη πραγματικότητα, καταλήγει σε λάθος συμπεράσματα για τη δυναμική της όποιας νέας κίνησης, κρίνοντας από την εκλογική επιτυχία/αποτυχία των συντελεστών της σε άλλα σχήματα.

Το πρόβλημα με τους Διάσπαρτους, είναι ότι προσπαθούν (για μία ακόμη φορά - μέχρι πότε θα επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος, άγνωστο) να λειτουργήσουν μέσα από ξένους οργανισμούς. Σαν ιοί σε σώμα ξενιστή, με την ελπίδα της εξάπλωσης.

Για δεκαετίες, οι Διάσπαρτοι νομιμοποιούν τις ψευδείς υποσχέσεις συντηρητικών κομμάτων που όλα, ανεξαιρέτως, υπόσχονταν μεταρρύθμιση και προέβαλλαν και τα νέα στελέχη που θα την έφερναν. Το αποτέλεσμα: οι αλλαγές δεν γινόντουσαν ποτέ, και ο εκάστοτε Διάσπαρτος έφευγε πληγωμένος πολιτικά και μερικές φορές και φυσικά. Οι συντηρητικοί βλέπεις, δεν ντράπηκαν ποτέ να φιλοξενήσουν τον εκάστοτε τραμπούκο στις τάξεις τους.

Το άθροισμα αυτών των αποτυχιών, μαζί με τα φτωχά ατομικά εκλογικά αποτελέσματα τους αποθάρρυναν ακόμα περισσότερο· σήμερα είναι πλέον πεπεισμένοι ότι μπορούν να υπάρξουν μόνο ως "κομματικές ψυχοκόρες". Τραγικό σφάλμα μεν, αλλά κατανοητό δε· ανθρώπινο...

Τα κακά ατομικά εκλογικά αποτελέσματα είναι επίσης λογικά εφόσον στην πλειοψηφία τους δεν καταδέχτηκαν την κομματική συναλλαγή ή την ξεφτίλα της δημιουργίας "μηχανισμού" σαν αυτούς που όλοι πλέον λίγο ή πολύ γνωρίζουμε, ο καθένας από την θέση του. Πως μπορεί να περιμένει κάποιος να είναι σε λάκκο βουβάλων και να επιβιώσει ως βατράχι, με ξεπερνάει.

Όλα αυτά είναι πλέον σαφή και στον τελευταίο ψηφοφόρο. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να εμπιστευθεί ή να ακούσει ότι ο ένα (Διάσπαρτος) κούκος θα φέρει κάποια άνοιξη, και επομένως ούτε θα τον αναζητήσει ούτε θα τον "σταυρώσει". Ο ψηφοφόρος, ΑΝ πάει να ψηφίσει, θα ψηφίσει με την λογική του "μη χείρον, βέλτιστο".

Έτσι, η άποψη μου είναι ότι δεν έχει υπάρξει ακόμα μεταρρυθμιστικό κόμμα - μεταρρυθμιστική επιλογή. Οργανωμένη και συντεταγμένη πρόταση, με ισχυρή κομματική δομή και τις αντίστοιχες λειτουργίες που θα επέτρεπαν μία αξιοπρεπή διεκδίκηση της εξουσίας με μία μεταρρυθμιστική ατζέντα.

Δεν έχει να κάνει με τα χαμηλά αθροίσματα των ψήφων που κατάφεραν να αποσπάσουν ο καθένας ξεχωριστά λοιπόν, αυτά ποτέ δεν κατέγραψαν την ενδεχόμενη απήχηση, εφόσον η πρόταση δεν τέθηκε ποτέ ολοκληρωμένα ή συντεταγμένα από μία αμιγή ομάδα Διάσπαρτων. 

Εδώ είναι το ζητούμενο κατ' εμέ, και το δια ταύτα. Οφείλουν όσοι νομίζουν ότι μπορούν να συντάξουν αυτή την πρόταση να το κάνουν. Χθες, ήταν ήδη αργά.

Σε ό,τι με αφορά, όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα στο μέσο πολίτη/ψηφοφόρο. Ακόμα και αν κάποιος δεν τα έχει βάλει με αυτή τη σειρά, τα ξέρει. Και δεν πρόκειται να δώσει καμία πίστωση χρόνο σε κανέναν για την (καθ' όλα ανθρώπινη) δειλία διαμόρφωσης μίας ειλικρινούς πρότασης. Φταίει και το σημερινό κλίμα για την έλλειψη ανοχής, και η κρίση και τα αδιέξοδα, και όλα... Ναι. Αλλά τι να κάνουμε; Αυτές είναι οι συνθήκες, και αν επιλέξεις να κινηθείς μέσα σε αυτές, θα πρέπει να πράξεις σύμφωνα με τις επιταγές του καιρού σου.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, μείνε σπίτι σου. Έτσι κι αλλιώς, ως Διάσπαρτος δεν μπορείς να βοηθήσεις - το απέδειξαν όλοι οι προηγούμενοι.

_______

image source

Ludwig Belitski - Fragments of Ornamental Stone Borders and Decoration

"Ο Κώστας, το χρέος και οι εκλογές" του Γιώργου Προκοπάκη

Ο φίλος μας ο Κώστας έχει πάρει από διάφορες τράπεζες διακοποδάνειο, καταναλωτικό δάνειο, εορτοδάνειο (όλα με σχετικά ψηλά επιτόκια του 8%-10% όταν τα στεγαστικά ήταν στο 4%) και έχει φορτώσει καμιά δεκαριά πιστωτικές κάρτες διαφόρων τραπεζών (με επιτόκια 16% έως 23%). Όχι για καθαρό καταναλωτισμό – είχε τη μάνα του άρρωστη, δυο παιδιά στην Αγγλία. Σύνολο κάπου εκατό χιλιάρικα. Τα φέρνει βόλτα πολύ δύσκολα. Μια και δυο κάνει τη γύρα του στις τράπεζες και καταλήγει (συνήθως με την τράπεζα που έχει την πιο μακροχρόνια σχέση ή τη μεγαλύτερη έκθεση ή που βρίσκει επαφή με διευθυντή υποκαταστήματος) να μαζέψει όλα του τα χρέη σε ένα δάνειο, μακράς σχετικά διάρκειας και με επιτόκιο χαμηλότερο από το πιο καλό δάνειο που είχε πριν. 

Η τράπεζα που δίνει το νέο δάνειο πληρώνει όλες τις άλλες, εξοφλεί τις κάρτες – και τις κλείνει. Ο Κώστας δεν μπορεί πια να φορτώνει κάρτες, δεν μπορεί να παίρνει άλλα καταναλωτικά δάνεια, μέχρις ότου η οικονομική του κατάσταση βελτιωθεί. Έχει όμως συμμαζέψει τα χρέη του, έχει πολύ μικρότερη συνολική δόση να πληρώνει κάθε μήνα. Σε συνεργασία με τον μοναδικό πια δανειστή του έχει προσδιοριστεί η δόση που κατά τεκμήριο μπορεί να αντέξει χωρίς να διαλυθεί. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, είναι όμως πολύ καλύτερα από πριν. Έχει μπει και μια υποχρεωτική πειθαρχία στη διαχείριση των οικονομικών του. 

 Τι έχει γίνει με τους διάφορους παίκτες σ’ αυτό το παιγνίδι; Οι παλιοί δανειστές «σώθηκαν» από επισφαλή δάνεια. Ο μοναδικός πια δανειστής, που είχε την οικονομική επάρκεια  (και διάθεση!) να φορτωθεί τα δάνεια του Κώστα, κερδίζει από το νέο δάνειο και έχει σχετική ασφάλεια, μιας και η οικονομική κατάσταση του φίλου μας υποδεικνύει ότι μπορεί να το εξυπηρετεί. Κερδισμένος είναι και ο Κώστας. Κατάφερε την αναχρηματοδότηση του χρέους του: μια κατάσταση εκτός ελέγχου μετατράπηκε σε διαχειρίσιμη, αποφεύχθηκε η ατομική χρεοκοπία. Τα παιδιά στην Αγγλία θα στριμωχτούν λίγο περισσότερο, η μάνα μπορεί να έλθει στο σπίτι και να μη πληρώνεται η οικιακή βοηθός. Την ημέρα που κλείνει η συμφωνία με όλους τους παίκτες, ο Κώστας χρωστάει ακριβώς όσα χρωστούσε, τα χρέη του έχουν περάσει από δέκα τράπεζες σε μία, οι όροι δανεισμού είναι πολύ καλύτεροι. 

 Δεν νομίζω ότι οι φίλοι του Κώστα θα κραυγάζουν «το νέο δάνειο που φορτώθηκες δεν είναι για σένα, οι τοκογλύφοι σώζουν τις τράπεζες που σε είχαν δανείσει». Το ξανασκέφτομαι: οι φίλοι του, Αλέξης, Αλέκα, Φώτης, Πάνος, Νίκος, πέρα από κάθε λογική θα κραυγάζουν ακριβώς αυτό. Αυτό γίνεται σήμερα από τους πάσης φύσεως και πάσης αποχρώσεως λαϊκιστές αντιμνημονιακούς σε σχέση με την κατάσταση που ζούμε ως χώρα.

Όταν η απόφαση της Συνόδου 27/10/2011 λέει «το χρέος της Ελλάδας το αναλαμβάνει η Ευρωζώνη, τα ελλείμματά της η ίδια η χώρα» τι σημαίνει; Σημαίνει απλώς ότι σταδιακά το χρέος της Ελλάδας θα περάσει από τους εκατοντάδες ή χιλιάδες ομολογιούχους δανειστές (πολλοί απ’ αυτούς τράπεζες και ταμεία, κάποιοι σπεκουλαδόροι, κάποιοι μικροί ή μεγάλοι αποταμιευτές) στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τους προϋπολογισμούς της Ευρωζώνης, τον EFSF/ESM, το ΔΝΤ. Με χρονικά απομακρυσμένες πληρωμές, με χαμηλότερο, πολύ χαμηλότερο, επιτόκιο.Οι κραυγές αριστερών και δεξιών αντιμνημονιακών «τα δάνεια που φορτωνόμαστε πάνε στις τράπεζες» είναι αποκάλυψη και καταγγελία της βαρύτητας του «η Γη είναι στρογγυλή». Αυτό ακριβώς σημαίνει αναχρηματοδότηση του χρέους! Το ίδιο ακριβώς χρέος μεταφέρεται ως υποχρέωση από τους χιλιάδες δανειστές στην τρόικα – με καλύτερους όρους για τον οφειλέτη – εμάς δηλαδή. 

Προκύπτει βέβαια ότι η τρόικα δεν είναι ένας σκέτος τραπεζίτης που αναδιαρθρώνει χρέη. Παρέχει πρόσθετο δανεισμό μέχρις ότου καταφέρει η Ελλάδα να εξυπηρετεί μόνη το χρέος της, το οποίο βέβαια έχει απομειωθεί με το PSI. Από τα τριμηνιαία δελτία χρέους του ΥΠΟΙΚ προκύπτει ότι το συνολικό χρέος της Ελλάδας στις 31/3/2010 (ένα μήνα πριν το Μνημόνιο) ήταν €310 δισ, στις 31/12/2011 ήταν €368 δισ. Στο μεσοδιάστημα πληρώθηκαν περίπου €20 δισ σε τόκους, ενώ η τρόικα εκταμίευσε €73 δισ. Δηλαδή, από τα χρήματα της πρώτης δανειακής σύμβασης, περίπου €35 δισ πήγαν στην αναχρηματοδότηση και εξυπηρέτηση παλιού χρέους και €38 δισ σε νέα ελλείμματα ή/και «εκκαθάριση» των Greek Statistics. 

 Το μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων της δανειακής σύμβασης του Φεβρουαρίου 2012 είναι είτε προσωρινό δάνειο (ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών) είτε μεταφορά παλιού χρέους από τους χιλιάδες δανειστές της χώρας, στην τρόικα. Πράγματι, τα χρήματα αυτά δεν πάνε ως επί το πλείστον για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις (αν και ακόμη και οι κουτσουρεμένες συντάξεις δεν θα μπορεί να πληρωθούν χωρίς αυτά). Πάνε για τη σταδιακή αναδιάρθρωση του χρέους, ώστε η ελληνική κοινωνία να καταφέρει να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές και να ζει με όσα παράγει. Για όσο καιρό χρειάζεται να μην έχει πρόβλημα αναχρηματοδότησης. 

Όσο οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν αυτά που καταλαβαίνει ο κάθε Κώστας που «γυρνάει τα χρέη του όλα σε ένα», εγκλωβίζονται οι ίδιες αλλά εγκλωβίζουν και τους πολίτες σε ένα ατελέσφορο λαϊκισμό. Είναι προφανές ότι πίσω από τις κραυγές «τα δάνεια πάνε στις τράπεζές τους» κρύβεται η άρνηση του χρέους. Όσο αγριοι ή νηφάλιοι ή έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνες και εάν παρουσιάζονται οι πολιτικοί αρχηγοί, καλούν προεκλογικά το λαό να στηρίξει τον αντικαπιταλιστικό λαϊκισμό και προσέρχονται στις ενδεχόμενες διαπραγματεύσεις με την τρόικα με δύο επιλογές: ή άμεσο αδιέξοδο με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή περιφανή κωλοτούμπα. Ο Κώστας που καταλαβαίνει τι του γίνεται, εύχεται το δεύτερο. Όσο κι αν καταλαβαίνει ότι οι επιδιδόμενοι στο σπορ θα βρουν την επομένη το διάολό τους από τους παραμυθιασμένους οπαδούς τους. 

 Από το FB του Γιώργου Προκοπάκη

Πόσες κρεμάλες θα στήσουν τελικά, και ποιοι;

Πρόβλημα είναι

η Ελλάδα των πολιτικών πρωινάδικων, εκεί που οι πολιτειακές λειτουργίες αναλύονται με την ελαφρότητα και το πάθος Αθλητικής Κυριακής. Μαζικά και κατευθυντήρια.

η Ελλάδα που μπερδεύει την πίστη και την πεποίθηση με το φανατισμό, και εν συνεχεία αναζητεί προδότες σε όποιον διαφωνεί, χάνοντας έτσι κάθε ευκαιρία να φανεί χρήσιμη, μέσα από την συνεννόηση, την σύγκλιση και την συνεργασία.

η Ελλάδα που λέει εγώ, και ποτέ εμείς.

η Ελλάδα που “έχει δίκιο”· εκείνη και μόνο εκείνη. Κανείς άλλος.

η Ελλάδα που συνυπάρχει μόνο όσο έχει δανεικά, και εξαντλεί την “αντίσταση” της στο κόκκινο φανάρι, σκοτώνοντας τον απέναντι που πέρασε με πράσινο.

η Ελλάδα που αρνείται τις άλλες Ελλάδες, και άρα δεν μπορεί να καταλάβει τι θα πει εμφύλιος, μέχρι να τον ζήσει. Ποιος εμφύλιος σου λέει, ο άλλος είναι εχθρός. Γιατί; Γιατί έτσι τον βάφτισα κάποια στιγμή. Για γελοία αφορμή ή μικροκομματικό όφελος της σέχτας μου. 

Πρόσεχε την ώρα που βαφτίζεις τον απέναντι εχθρό - μπορεί να το πιστέψει.

Μην ξαναπείς “πούλησαν την πατρίδα”. Γιατί θα είναι η στιγμή που έσπασες την πατρίδα σε κομμάτια για μία ακόμα φορά. Ναι, εσύ ο ένας.

Λύση είναι 

η συνεννόηση η συνύπαρξη.

να καταλάβεις ότι δεν είναι προδοσία ένα άδειο ταμείο, αλλά συλλογική αμέλεια για όσο καιρό δεν κοίταζες.

να δεις τον απέναντι, “τον εχθρό”, και να βρεις τα ελάχιστα που σας ενώνουν.

να αποφασίσεις ότι η δημοκρατία είναι μία, με κοινούς κανόνες.

να αποφασίσεις ότι υπάρχει μία χώρα.

Δεν έχει πολλές Ελλάδες, ούτε πολλές πατρίδες.

Αν το ξεχάσεις αυτό, θα γίνεις ο προδότης που έψαχνες. 

Αλλά θα είναι αργά - η οργή δεν θα σε αφήσει να αντιδράσεις.

Κι όταν θα κάτσει ο κουρνιαχτός, θα είναι αργά.

Πρέπει να συνεννοηθούμε.

Να παλέψουμε με τον εαυτό μας, όχι με τους άλλους.

Κανόνες - όχι εμφύλιους.

Μικρούς ή μεγάλους.

Είναι Χρυσαυγίτες οι 450,000; Θα σήκωναν χέρι ή όπλο σε συνάνθρωπο υπό κανονικές συνθήκες;
Θα στήνανε κρεμάλες οι 100,000 της πλατείας Συντάγματος Είναι διατεθειμένοι να δουν συνάνθρωπο να σπαρταράει στο σκοινί;
Είναι διατεθειμένοι να φύγουν από την Ευρώπη ή να κάνουν πολιτοφυλακή οι 1,061,000 που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που πρότεινε και η ΧΑ άλλωστε πριν τις δημοτικές εκλογές του 2010;

Εν βρασμώ ψυχής, και στο σημερινό κλίμα, κάποιοι από αυτούς ίσως να το κάνουν. Όπως έκανε ο 25χρονος εχθές  με την καραμπίνα του. Με τον νεκρό μπροστά του, σίγουρα πάγωσε το αίμα του, αλλά ήταν πια αργά.

Ας σκεφτούμε την αναλογία για την κοινωνία μας, κι ας προσπαθήσουμε να ηρεμήσουμε όλοι.
Και να συνεννοηθούμε. Προτού υπάρξουν γεγονότα καταστροφικά και μη αναστρέψιμα.

Ότι κι αν επιβάλλει η καθημερινότητα της Σχολής Παπαδάκη.


___________
ΥΓ1: Παπαδάκη φάε σκατά.
ΥΓ2: το ποστ είχε ανέβει με άλλο τίτλο (Οι Χρυσαυγίτες είναι αδέλφια μας). Το άλλαξα, μετά από συζήτηση με καλή φίλη - στρεβλωνόταν το δια ταύτα.
ΥΓ3: κάποιος να συλλάβει και αυτόν, μαζί με τον Κασιδιάρη: