Συμμετοχή - πόσο λάθος μπορεί να είναι; #drassiConf

Το συγκεκριμένο είναι κομματικό ποστ. Ελπίζω ότι διαβάζετε ακόμα.

Αφορά το κάλεσμα της Δράσης για συμμετοχή στις εργασίες του συνεδρίου της, που θα καθορίσουν τα νέα όργανα και το νέο πρόεδρο του κόμματος.

Θα συνεχίσω να είμαι προκλητικός, σε εποχές που πολίτες ζητούν “Γουδή για τα κομματόσκυλα”, και θα γράφω τη λέξη κόμμα σε κάθε πρόταση. Γιατί; Γιατί μπορώ.

- Γιατί η Δράση ως κόμμα δεν θα σε διορίσει, και άρα δεν μπορεί κανείς κακόβουλος να βρει τη συναλλαγή ως κίνητρο.

- Γιατί η Δράση ως κόμμα δεν τρώει από το δημόσιο κορβανά - κάθε άλλο: επιστρέφει επιχορήγηση στο γενικό προϋπολογισμό, όπως δεσμεύτηκε στις προηγούμενες εκλογές.

- Γιατί η Δράση ως κόμμα δεν χρωστάει, ούτε σε πρόσωπα, ούτε σε σπόνσορες, ούτε σε τράπεζες, ούτε σε ΜΜΕ.

- Γιατί η Δράση ως κόμμα δεν έχει βγάλει μέχρι σήμερα ούτε ένα Δελτίο Τύπου που να καταπατά το αξιακό πλαίσιο όποιου πιστεύει στην Διαφάνεια, τα Δικαιώματα, την Ελευθερία και την Ανοιχτή Κοινωνία.

- Γιατί η Δράση ως κόμμα είναι ο “τρελός” του συστήματος: επαληθεύεται διαρκώς με καθυστέρηση, ενώ η ίδια δεν έχει ωφεληθεί ποτέ εκλογικά ή οικονομικά από τη στάση της. Δεν κινήθηκε με γνώμονα την επιβίωση της, όσο κι αν αυτή απειλείται με κάθε εκλογική ήττα. Το λες και δείγμα χαρακτήρα.

Ναι, υπάρχουν και αυτά τα “κόμματα”. 

Τι προτείνει; Να γίνεις μέλος μέχρι τις 4 Μαΐου, σε μία ανοιχτή διαδικασία συμμετοχής, και να ψηφίσεις ή να ψηφιστείς για σύνεδρος. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία να συμμετάσχεις και να συνδιαμορφώσεις με άλλους προοδευτικούς το μεγαλύτερο οργανωμένο αμιγώς προοδευτικό και κεντρώο κόμμα που υπάρχει σήμερα στη χώρα. 

Ένα κόμμα που έχει δηλώσει ότι είναι έτοιμο να αυτοδιαλυθεί εάν υπάρξει η ευκαιρία για την διαμόρφωση μίας ένωσης δυνάμεων, κάτι που προωθεί ενεργά με όλες τις τις δυνάμεις.

Πόσο λάθος μπορεί να κάνεις αν εμπλακείς; Σκέψου το, έχεις μέχρι το Μεγάλο Σάββατο 4 Μαΐου (3 εβδομάδες πριν το Συνέδριο, όπως ορίζεται από το επικαιροποιημένο καταστατικό του Δεκεμβρίου). Πέντε μέλη ορίζουν ένα σύνεδρο/εκπρόσωπο.

___________

σχετικά:

• Δράση: Ανοικτό Συνέδριο στις 25-26 Μαΐου
• Δράση: Φόρμα εγγραφής
• Δράση: Καταστατικό
• Δράση: Ανοιχτό Συνέδριο 1-2 Δεκεμβρίου 2012
• Συνέδριο Δράσης 25 & 26 Μαίου: Για να ακουστεί δυνατά η φωνή του πολιτικού κέντρου — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)
• Δράση: Ασχολούμενοι, όχι σχολιαστές!

Constantinos Alexacos - #003 "αισιοδοξείτε γιατί χανόμαστε" | Mixcloud

Φιλολαϊκές αριστοκρατίες

Έχουν δίκιο οι κ.κ. Λαφαζάνης και Καμμένος: η εσωτερική υποτίμηση και η δημοσιονομική προσαρμογή έχουν οδηγήσει τους μισθούς σε πολύ χαμηλά επίπεδα και την ανεργία σε ύψη που δεν είχε δει η χώρα για δεκαετίες. Απ την άλλη κρύβουν τεχνηέντως, επειδή δεν έχουν καμία απάντηση, το γιατί οδηγηθήκαμε σε αυτή τη βίαιη προσαρμογή: την έλλειψη παραγωγικής βάσης. Η χώρα δεν παράγει - μόνο καταναλώνει. Και μέχρι να ξεκινήσει να παράγει η κρίση θα κλιμακώνεται.

Ουδείς Έλλην πολίτης ή πολιτικός περίμενε την απότομη μεταστροφή της Ευρώπης από μηχανισμό παροχής χαμηλότοκων, σχεδόν χωρίς όρους, δανείων σε τέρας δημοσιονομικής πειθαρχίας και επιβολής λιτότητας. Πολλά μπορούμε να πούμε για τον τρόπο που έγινε και τα καταστροφικά πολιτικά αποτελέσματα σε όλη την Ευρώπη με την άνοδο διαφόρων παλαβών κινημάτων εκτόνωσης του θυμικού και της αγωνίας χειμαζόμενων και δανειστών αντίστοιχα, όπως και τις εκλογικές επιτυχίες αντιδραστικών και αντι-ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Αυτό όμως που δεν μπορούμε να αρνηθούμε είναι την πραγματικότητα του προβλήματος, όπως κάνει από την αρχή της κρίσης η φιλολαϊκή αριστοκρατία της χώρας που συναπαρτίζεται από πολιτικούς παλαιάς κοπής, συνδικαλιστές, ημιμαθείς δημοσιογράφους και την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη της χώρας.

Οι μισοί "σώζουν τη χώρα" εδώ και τρία χρόνια αναβάλλοντας τη λήψη κάθε απόφασης που θα άλλαζε το τοπίο και θα επέτρεπε την απρόσκοπτη ανάπτυξη της δημιουργικότητας των πολιτών για να χτίσουν μία νέα οικονομία, ενώ οι άλλοι μισοί κραυγάζουν αντιπολιτευόμενοι με την ευκολία που τους παρέχει "η παλαιά τάξη πραγμάτων", αυτή των εξαψήφιων συνδικαλιστικών απολαβών από το κράτος, της χρόνιας θεσμοθετημένης πολιτικής φοροαποφυγής, όπως και της βουλευτικής αποζημίωσης ως αποτέλεσμα συναλλαγής με τα ΜΜΕ και τις συντεχνίες - αφού έτσι εκλέγονται.

Αμφότεροι κύριοι και κυρίες δεν έχουν κάποια αγωνία για την πραγματική λύση του δράματος, εφόσον αντιμετωπίζουν την κρίση προσωπικά: το άγχος τους επικεντρώνεται στη διατήρηση της φούσκας που τους ανέδειξε. Έξω από αυτήν δεν είναι τίποτα. Δεν έχουν διακριθεί επιστημονικά ή επαγγελματικά - δεν έχουν plan b. 

Έτσι, στην χθεσινή ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο της επόμενης δόσης, έγινε λίγο πριν τα μεσάνυχτα ο κακός χαμός με το θέμα των 5μηνων προσλήψεων άνεργων νέων στους δήμους με μισθούς που κυμαίνονται στα όρια του επιδόματος ανεργίας, εκτός διαδικασιών ΑΣΕΠ απ όσο φαίνεται.

Οι "σωτήρες" τύπου Βενιζέλου έβγαλαν δεκάρικους περί ανακούφισης και διάσωσης, ενώ οι επίδοξοι "σωτήρες" τύπου Λαφαζάνη κατήγγειλαν τον εκμηδενισμό του κατώτατου μισθού. Ουδείς φαίνεται να γνωρίζει ποιοι είναι οι σημερινοί μισθοί εκτός κομματικού μηχανισμού - στην αγορά και την πραγματική οικονομία. Ή κάνουν ότι δεν γνωρίζουν.

Είναι προφανές ότι οι προσλήψεις αυτές είναι εφάμιλλες των stage του Καραμανλή, αυτά που έληξε ο κακός-κηπουρός-Ραγκούσης, και ότι επανέρχονται τώρα ενόψει δημοτικών εκλογών. Όπως είναι προφανές ότι είτε προσληφθούν είτε όχι, δεν αλλάζει κάτι στην ουσία του προβλήματος - αυτό του χτισίματος μίας νέας παραγωγικής βάσης. Ομοίως και με τους αυτοκινητόδρομους και την κρατική "επένδυση". 

Ίσως να τα δεχόμουν κιόλας όλα αυτά, ως ημίμετρα βραχυπρόθεσμης ανακούφισης, αν έβλεπα να γίνονται παράλληλα οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η οικονομία και η κοινωνία μας. Φευ, αυτά δεν απασχολούν τη φιλολαϊκή αριστοκρατία των κρατικοδίαιτων. Είναι προφανές ότι θα κάνουν ότι μπορούν για την προσωπική τους επιβίωση μέχρι της αναπόφευκτης τελικής τους πτώσεως. 

Ο φόβος παραμένει, ότι θα μας πάρουν μαζί τους. Από την πολλή αγάπη...

Ο κ. Σαμαράς στην cameo εμφάνιση του εχθές στη Βουλή.
Δεν τοποθετήθηκε - για το πηγαδάκι μετά την ψηφοφορία πήγε, αλλά είναι κι αυτό μία αρχή. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή να απαντήσει και στην ώρα του Πρωθυπουργού...

Ντροπή στους απαισιόδοξους

Πάγιο αίτημα λαϊκιστών και μη, περιμένοντας διαφορετικές απαντήσεις ο καθένας, ήταν το να πει κάποιος την αλήθεια στο λαό. Οι λαϊκιστές περίμεναν απαντήσεις γύρω από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, το τσιπ του 666 και "το ξεπούλημα", ενώ οι δε περίμεναν κάτι πιο τεχνικό: την ανάγκη για αλλαγή της παραγωγικής βάσης, τη διατροφική αυτάρκεια της χώρας, τον περιορισμό των κρατικών δαπανών αναλόγως του πραγματικού μεγέθους της οικονομίας και της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών, τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού κλπ.

Τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου καιγόταν η Αθήνα καθημερινά από διαδηλώσεις όσων αντιδρούσαν σε περικοπές μισθών, εξαγγελίες ανοίγματος επαγγελμάτων (ακόμα τις περιμένουμε), τις απολύσεις stagiers και συμβασιούχων στο δημόσιο τομέα, τις εξαγγελίες κλεισίματος αχρείαστων δημόσιων οργανισμών, τη μείωση "επιχορηγήσεων" και επιδομάτων παντός τύπου κλπ.

Μετά τις διπλές εκλογές του 2012 όλα αυτά σταμάτησαν. Όπως και οι δύσκολες εξαγγελίες και αποφάσεις. Τις τελευταίες μέρες ακούμε πλέον ότι η κρίση τελειώνει - ήρθε η ανάκαμψη. Πιστέψτε το. Δεν χρειαζόταν καμία αλλαγή ο τόπος, καμία αλλαγή πλαισίου, ή δημιουργία νέας παραγωγικής βάσης. Το αφήγημα ήταν λάθος. Το ερώτημα του γιατί μπήκαμε σε αυτή την κρίση δανεισμού δεν απαντιέται φυσικά, αλλά δεν απασχολεί και κανέναν πια. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν να ανοίξουμε και να κλείσουμε μερικές τρύπες στους  δρόμους, κατά την γνωστή παραμορφωμένη εκδοχή του Κεϋνσιανού μοντέλου, και να αρχίσουμε να προσλαμβάνουμε πάλι στο δημόσιο.

Η χώρα ανακάμπτει λέμε. Στους απαισιόδοξους, αυτούς που περίμεναν συγκρούσεις και αλλαγή πλαισίου - μεταρρύθμιση - έχουμε να πούμε μόνο αυτό: ντροπή σας μικρόψυχοι!

21η Απριλίου 2013

Οι επιτυχίες της Μεταπολίτευσης είναι αυτές της χρονικής διάρκειας της μεγαλύτερης περιόδου συνεχούς δημοκρατίας και ευημερίας (με την οικονομική και θεσμική υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης), και τα επιτεύγματα όπως το ΕΣΥ.

Οι αποτυχίες δυστυχώς είναι εξίσου σοβαρές. Ο λαϊκισμός που γιγαντώθηκε τα χρόνια της δικτατορίας (και όχι ξαφνικά το '81) παραμένει ένας από τους βασικούς πολιτικούς μηχανισμούς. Η διαχείριση των κοινών από το πολιτικό προσωπικό, πλην εξαιρέσεων που όλοι μίσησαν κι από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, μπορεί να συγκριθεί μόνο με συμπεριφορά πεντάχρονου σε μαγαζί με καραμέλες.

Ασυδοσία διαχείρισης, ακολουθούμενη από επικοινωνιακή διαχείριση των καταστροφικών αποτελεσμάτων της διακυβέρνησης ήταν και παραμένει ο κανόνας, μέσα από ΜΜΕ χωρίς κανόνες και δεοντολογία.

Λαϊκιστική αριστερή φυλλάδα θα δημοσιεύσει σήμερα δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 30% δηλώνει ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στην 7ετία. 

Τα κόμματα, που παραμένουν τα ανώριμα τέκνα του συστήματος, θα παίξουν το θέμα αναλόγως εκλογικών επιδιώξεων. Οι ψηφοφόροι θα πουν το κοντό τους και το μακρύ τους στα φυσικά και στα ηλεκτρονικά καφενεία (καλή ώρα), και η κατηφόρα θα συνεχίσει στον αυτόματο πιλότο αφού κανείς  δεν θα ασχοληθεί με την ουσία. Με τη θεσμική ενίσχυση του πολιτεύματος και των λειτουργιών του δηλαδή.

Η ασυδοσία, αυτή που επιτρέπει στον κομματικά διορισμένο διευθυντή ειδήσεων του κρατικού καναλιού να διαφημίζει  μέσα από το δελτίο ειδήσεων την κρατικοδίαιτη φυλλάδα του, δεν θα υποχωρήσει. Ουδείς βλέπει το λόγο να θέσει περιορισμούς στην "ελευθερία" του να ασελγεί πάνω στην Πολιτεία με τη δύναμη που του δίνει η ψήφος των συμπολιτών του. Κάθε άλλο· αυτό εκλαμβάνεται να είναι η εντολή του λαού, είτε μέσα από αιτήματα για τα "δικά μας παιδιά", είτε μέσα από αιτήματα ικανοποίησης συντεχνιακών απαιτήσεων.

Είναι καλύτερα σήμερα από την επταετία; Φυσικά και είναι. Απλά αν κρίνεις τι έπρεπε να περιμένεις βάσει ρητορικής τότε και τώρα, στο τότε το "έτσι γουστάρω" ήταν καθεστωτική θέση. Δεν είχες τον εξευτελισμό της υποκρισίας. Αυτή είναι η διαφορά. Σε καιρό κρίσης, με την τσέπη τρύπια, η ειλικρίνεια είναι κάτι που εκτιμάται διαφορετικά. Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς φυσικά την ανοησία του αντιδραστικού ψηφοφόρου - του εθισμένου στη συνθηματολογία τύπου: "η Χούντα δεν τελείωσε το '73".

Η μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή ήταν στα χρόνια της δανεικής ευημερίας και χάθηκε. Η ερώτηση για το αν μπορεί να γίνει κάτι τώρα με την 100πλάσια προσπάθεια χωρίς να υπάρξει πολιτικό και/ή κοινωνικό μπραφ παραμένει αναπάντητη. Τόσο από το πολιτικό προσωπικό, όσο και από τους ψηφοφόρους. Η άνοδος όμως της ακροδεξιάς, όπως και των αντιδραστικών τύπου ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτική όσο και αποκαρδιωτική.

Amagi - εκπομπή πρώτη #001

Σχέσεις επίορκες

Είμαι ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος και μόλις ξεκίνησε το δίωρο στη Χώρα της Μεταρρύθμισης. Σε αυτή την πρώτη εμφάνιση, θα αφιερωθούμε σε μία εμπύρετη όσο και παραληρηματική εισαγωγή. 

Η εκπομπή είναι ταγμένη - θα επιχειρήσει να αποκαταστήσει την ψυχοκόρη της πρώτης, της δεύτερης, της τρίτης και συντόμως της τέταρτης ελληνικής δημοκρατίας: την Μεταρρύθμιση, γνωστή χαϊδευτικά και ως Σούλα.

Θα θέσουμε βασανιστικά ερωτήματα, όπως: “Τα 200 χρόνια της δημοκρατίας των 3000 ετών πότε τα γιορτάζουμε; Ποιος καλεί, και ποιος μεγάλος οραματιστής θα έχει δικαιωθεί μέχρι τότε;”

Θα αναλύσουμε το όραμα, θα βγάλουμε αφήγημα, και θα ανοίξουμε το δρόμο για το μεσαίο χώρο. Θα κόψουμε και μετοχές, απλές - προνομιακές, αναλόγως του συνεδρίου, της κίνησης, του κόμματος, του blog, της τάσης και της προσωπικότητας. 

Θα στηρίξουμε - θα αποκαταστήσουμε - θα αναστηλώσουμε - θα αναστήσουμε, μακριά από αφελληνιστικές λοξότητες και παραφύσει σκοπιμότητες. Όλα αυτά εμείς, εδώ, από την ηλεκτρονική IP του amagiradio.

Χωρίς αφήγημα - δεν πας πουθενά τη σήμερον. Το πρόβλημα εδώ είναι πρόβλημα κλίμακας. Στη Δύση οι φραγκοβαλεντίνοι αναλύουν και κατηγοριοποιούν. Σου λέει υπάρχει η μεγάλη εικόνα και το μακροπρόθεσμο, το καθημερινό και το άμεσο, και ό,τι μεσολαβεί μεταξύ των δύο. Επόμενο είναι - όταν δεν έχεις συνέχεια ιστορίας και αίματος για πυξίδα μαγική, αυτά κάνεις. 

Οι Έλληνες δεν έχουμε τέτοια ανάγκη - ποιά ιεράρχηση σκοπού; Εδώ παίρνουμε το μεγάλο και το κάνουμε μικρό. Και τούμπαλιν. Έχεις ας πούμε ένα κράτος που δεύτερο του δεν θα βρεις πουθενά σε μπουρδούκλωμα και χάος, αλλά πηδάς στο μικρό και όλα είναι θέμα επίορκων. Δεν είναι ότι πληρώνεις για κάτι που δεν έχεις να πληρώσεις. Δεν είναι ότι πληρώνεις για κομμάτια που δεν θες. Όχι.

Το ζήτημα της πατρίδας είναι ποιος θα φαγωθεί τελικά. Όσο για το ποιος είναι επίορκος τελικά, θα περιμένουμε την εντολή Σαμαρά, κατόπιν φωτίσεως του από την Παναγιά το Δεκαπενταύγουστο, μεγάλη η χάρη της.  “Ο κακός της εβδομάδας - του μήνα”, και πάμε παρακάτω. 

Πλην του Μητσοτάκη βέβαια, που είναι διαχρονικά κακός. Ευτυχώς τώρα του δώσαμε Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου - έλεος με τα 100 χρόνια μοναξιάς. Να είναι καλά οι υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου, και τα δικόγραφα του κ. Κουβέλη - αυτά της παραπομπής του Παπακ σε προανακριτική. Έτσι, για να μπει το αφήγημα σε μία σειρά. Γιατί εμείς δεν είχαμε έλλειμμα - αυτός μας έβαλε στο ΔουΝουΤου γιατί ήταν σε εντεταλμένη αποστολή από την Κριστίν και τους τραπεζίτες. 

Ο Θεός να δίνει δύναμη και στον εισαγγελέα Πεπόνη που ξεκίνησε ποινική δίωξη στο όργανο - τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ - και στο Πρώτο Θέμα που του ανοίγει τα μάτια με τα δημοσιεύματα του μπας και καθαρίσει ο τόπος επιτέλους!

Η εκπομπή ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. 

Θα ήταν άδικη οποιαδήποτε άλλη στάση 

• όταν η πρώτη δόση της  Τρόικας πάει για να χρηματοδοτήσει κόμματα και εφάπαξ δημοσίων υπάλληλων, ή 
• όταν ο υπουργός δικαιοσύνης λειτουργεί, κατά δήλωση του, ως συνδικαλιστής των παρανόμως απεργούντων δικαστικών, γιατί ως γνωστόν η δικαιοσύνη λειτουργεί άψογα, τι κι αν έχεις 1 χρονο αναμονής για το άνοιγμα μίας διαθήκης, ή 10 χρόνια αναβολών για το όποιο φορολογικό σου στείλει η Παναγιά στο δρόμο σου.

Θα ήταν άδικη οποιαδήποτε άλλη στάση 

• όταν ο κύριος Μανιτάκης μας διαβεβαιώνει ότι έχει σχέδιο για τη δημόσια διοίκηση, ναι, κι ας μη το έχει δει κανείς - κακόπιστοι

Θα ήταν άδικη οποιαδήποτε άλλη στάση 

• όταν αποφασίζουμε ότι το πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης είναι το αν θα φύγουν 3 ή 5 χιλιάδες από το 1 εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων, κι όχι το ότι μπλέκεται στα πόδια σου ακόμα και για να σκουπίσεις τη μύτη σου

Θα ήταν άδικη οποιαδήποτε άλλη στάση 

• όταν οι δόσεις εξαρτώνται από το αν θα ρημάξεις στην φορολογία τους συνήθεις ύποπτους, και όχι απ το αν θα λύσεις κάποιο από τα χρονίζοντα προβλήματα που δεν αφήνουν άνθρωπο να δουλέψει αν δεν λαδώσει, βρει κολλητό κλπ
• όταν μένουν ανέπαφα τα επιμελητήρια κάθε επαγγελματικού κλάδου ως συνδιαχειριστές του δημόσιου κορβανά
• όταν σου στέλνει ο ΔΗΜΑΡίτης, σε ρόλο νέου opengov, ραβασάκι ηλεκτρονικό, να σε ενημερώσει για τις θέσεις των νοσοκομειακών διευθυντών - να τρέξεις να τις πιάσεις αξιοκρατικά και δημοκρατικά
• όταν σου πιάνει η άλλη τις 5 θέσεις ευθύνης και σου τις κάνει 15, μη και μείνει άνθρωπος παραπονεμένες - όλοι για ένα επίδομα ζούμε σ αυτο το δημόσιο, και ένα εξουσιαστικό μικροκλίμα

Αισιοδοξείτε λέμε, γιατί χανομαστε...! Με σχέδιο και οργανόγραμμα αυτή τη φορά...

Το podcast της εκπομπής, εδώ.

Οι ασυνάρτητοι

από το λεξικό του Τριανταφυλλίδη

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, ίσως και σε αυτή που προηγήθηκε της δικτατορίας, μπερδεύουμε την συνάρτηση με την κακώς εννοούμενη εξάρτηση· τη λογική αλληλουχία με την καταπίεση, ακόμα και την τυραννία (της πραγματικότητας ενδεχομένως).

Ο σύγχρονος κόσμος είναι γεμάτος σχέσεις, συναρτήσεις, αλληλουχίες, αλληλεξαρτήσεις οι οποίες ορίζουν τη δική τους σειρά στα πράγματα. Είναι ένας υπέροχος κόσμος - εξελιγμένος και περίπλοκος - αποτέλεσμα της προόδου του ανθρώπινου είδους και του πολιτισμού που δημιούργησε. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τη μικρή κλίμακα, μία από τις πλακέτες του υπολογιστή που χρησιμοποιεί καθημερινά. Πόσες πατέντες, σχέδια, εμπορικές και διακρατικές συμφωνίες χρειάστηκαν για να γίνει προτού φτάσει να μπει στο μηχάνημα και να φτάσει στο κατάστημα και μετά στο σπίτι μας. 

Μέχρις εδώ τα πράγματα είναι απλά, αν δεν είσαι αναγνώστης της “Ελεύθερης Ώρας” και δεν φοβάσαι το τσιπ του 666. Στην πολιτική δυστυχώς τα πράγματα μπερδεύονται - οι αποφάσεις δεν είναι τόσο απλές όσο στην κατανάλωση αγαθών, ούτε οι επιπτώσεις απτές όπως αυτές ενός χαλασμένου laptop. Το πεδίο είναι ανοιχτό στη ρητορική του όποιου Ασυνάρτητου Έλληνα, των συνομιλητών του, και των οπαδών του, για να παρουσιάσουν τις μεγαλύτερες ασυναρτησίες ως την αλήθεια - τη μία και μοναδική - αυτή “που κρύβουν από τον κοσμάκη οι ισχυροί”.

Η απήχηση στον τσαρλατανισμό των ασυνάρτητων εξαρτάται από το μορφωτικό επίπεδο του λαού (όχι απαραίτητα αυτό της επίσημης εκπαίδευσης - αρκεί να θυμηθεί κανείς τους λοξούς καθηγητές ΑΕΙ που απαρτίζουν τα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ), την καθημερινή εμπειρία τους με το κράτος (θέμα δημόσιας διοίκησης και νομοθεσίας) και την απάντηση των εχόντων την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. 

Όταν ο κυβερνητικός λόγος απαντάει στους τσαρλατάνους επί ίσοις όροις, όταν η πόλωση επιλέγεται ως εργαλείο επιβίωσης, όταν η εμπειρία της καθημερινότητας μοιάζει με κακό ανέκδοτο σε ένα λαό που δεν έχει προσλαμβάνουσες έξω από τον χειρότερο εαυτό του, τότε ξεκινάει η εποχή των τεράτων. Είναι η παρακμή που θα οδηγήσει σε μία κατάρρευση και μία επανεκκίνηση, αλλά ουδείς μπορεί να προβλέψει το τί θα ακολουθήσει, ή το πόσο καιρό θα πάρει. 

Με τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει κανένας σχεδιασμός και καμία έξοδος από την οικονομική κρίση, γιατί προέχει η επίλυση της πολιτικής κρίσης. Το πρωτεύον ζήτημα είναι αυτό σήμερα. 

Όσο η κυβέρνηση (και η Ευρωπαϊκή Ένωση) επιλέγει να βλέπει μόνο την δημοσιονομική διάσταση του προβλήματος τα πράγματα θα χειροτερεύουν και οι ελπίδες για ανάκαμψη θα σβήνουν. Όσο συνεχίζεται ο παραλογισμός της οπισθοχώρησης από την κάθε αλλαγή που πρέπει να συζητηθεί με όρους επιβίωσης ενός λαού και όχι ενός συνδικαλιστή/επιχειρηματία/άλλου, όσο υποχωρεί η διάθεση για την μεταρρύθμιση που θα έφερνε το νέο βίωμα στην καθημερινότητα μας, όσο ο κόσμος δεν πληροφορείται για το σημαντικό και τις σχέσεις που το καθορίζουν αλλά άγεται από τους τσαρλατάνους, τόσο θα βυθιζόμαστε. 

Για την ώρα οι ασυνάρτητοι, οι με δόλο (ή ανοησία) αποκομμένοι από την πραγματικότητα, μοιάζει να κερδίζουν καθημερινά έδαφος. Κάποια στιγμή θα προσκρούσουν στο αδιέξοδο αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα μας έχουν πάρει μαζί τους.

[δημοσιεύτηκε στο thepaper.gr]

Ο Τράγκας και η φιλελεύθερη εκδοχή του “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”...

Δεν είδα την προχθεσινή εκπομπή του Τράγκα, αλλά δεν την απέφυγα. Την ζω τρεις μέρες μέσα στα social media, μέσω σχολιασμού και καταδικαστικών Δελτίων Τύπου.

Τον συγκεκριμένο τον ξέρουμε όπως και τους ομόσταβλους πλέον Αυτιά, που "θα προσαρμοζόταν(sic) στο ποιοτικό κανάλι", και τον Ευαγγελάτο/Εισαγγελάτο. Όπως και τα πάνελ τους. Τίποτα καινούριο εκεί.

Το νέο εδώ είναι η αλλαγή του ΣΚΑΙ - του καναλιού που σε πείσμα της πλειοψηφίας των τηλεθεατών επιχείρησε για ένα διάστημα να ανοίξει ένα άλλο δρόμο στην τηλεόραση, με αποτελέσματα ταπεινότερα της κρατικής/ποιοτικής ΝΕΤ. 

Στην Ελλάδα της κρίσης η πεταλούδα έγινε σκουλήκι, και γεννοβόλησε μισαλλοδοξία, λαϊκισμό και παραπληροφόρηση. Τα βασισμένα σε επιστημονική γνώση ντοκιμαντέρ έγιναν φασιστικοί μονόλογοι και θεωρίες συνωμοσίας ενάντια σε “ανώτερες" φυλές και εθνότητες.

Εδώ, σύντροφοι του φιλελευθεράτου, η εκδοχή της αυτορύθμισης και της προσωπικής επιλογής χωλαίνει. Το “άλλαξε το” και τα “μην το δεις” δεν αρκούν για τον απλό λόγο ότι δεν έχεις ισότιμους μαθησιακά πολίτες, όσο κι αν έχεις ισότιμους πολιτειακά (στην κάλπη μεταξύ άλλων). Ο τηλεθεατής του Τράγκα δεν οφείλει να γνωρίζει την πολιτειακή ζημιά που μπορεί να προκαλέσει ο όποιος Αλαφούζος με τις δικές του επιλογές. Είναι άλλου δουλειά αυτό στις ανεπτυγμένες κοινωνίες.

Ειδικά σε ένα περιβάλλον όπου η πλήρης απορύθμιση των ΜΜΕ (ο νόμος για τον βασικό μέτοχο ισοδυναμεί με προαναγγελία πρόωρων εκλογών - πάντα συζητιέται εκβιαστικά πριν από αυτές και ξεχνιέται μετά) μαζί με την κοινωνική αναταραχή που ενισχύει τον παραλογισμό, υπάρχει χώρος για κρατική ρύθμιση και εποπτεία των μέσων, και μάλιστα ισχυρή. 

Το ασθενικό ΕΣΡ δεν μπορεί, και δεν θέλει να ασκήσει αυτό το ρόλο. Μέχρι σήμερα έχει εξαντλήσει την πυγμή του στα φιλιά του Παπακαλιάτη και τα μεσημεριανάδικα - τις Τατιάνες. Όσο για την ΕΣΗΕΑ, ειδικά μετά την καταδικαστική απόφαση εναντίον του Μανδραβέλη, δεν αξίζει ούτε τις λέξεις που θα σπαταλούσε κανείς για να αποδείξει την απαξίωσή της. 

Η φιλελεύθερη εκδοχή της ρύθμισης μίας ιδιωτικής επιχείρησης ΜΜΕ είναι στα ζητούμενα αυτή την εποχή, όσο και στα επείγοντα. Γιατί, σε μερικά ζητήματα, αν περιμένουμε να μάθουν οι πολίτες από τα λάθη τους μπορεί να μην έχουμε κοινωνία για να μοιραστεί το όφελος της νέας γνώσης. Να προλάβω όσους θελήσουν να φέρουν το παράδειγμα της Αγγλίας και να τους ζητήσω να επανέλθουν στην ελληνική πραγματικότητα· το ανέκδοτο το αποδίδει άριστα: “η ΕΡΤ θα γίνει BBC όταν οι Έλληνες θα γίνουν Άγγλοι”. Όπου Άγγλοι δεν εννοεί τους πολίτες μόνο, αλλά όλο το θεσμικό πλαίσιο. 

Καλή η στροφή της αφήγησης προς την ευθύνη του ατόμου, και την ελευθερία των επιχειρήσεων, αλλά υπάρχει και η κοινωνία που συγκροτείται και συνυπάρχει μέσα από θεσμούς. Αλλιώς θα πέσουμε στην άλλη εκδοχή του “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” - αυτός που λειτουργεί μόνο με ατομική ευθύνη - και θα είναι κρίμα.

_________________________

Η σχετική ανακοίνωση των εργαζομένων της Καθημερινής

Εμείς οι εργαζόμενοι της Καθημερινής αποδοκιμάζουμε έντονα την εκπομπή “Ελεύθερος Σκοπευτής” του Γιώργου Τράγκα στον τηλεοπτικό σταθμό “Σκάι” της 7ης Απριλίου 2013, στην οποία είχαν προσκληθεί τέσσερις βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Δεν μας αφορούν ούτε οι λόγοι, ούτε τα κίνητρα που ο εν λόγω «συνάδελφος» αποφάσισε να δώσει βήμα και μάλιστα χωρίς αντίλογο σε τέσσερις φιλοναζιστές, νοσταλγούς του Χίτλερ, για να εκθέσουν τις επικίνδυνες για την δημοκρατία απόψεις τους. Επιθυμούμε να ξεκαθαρίσουμε ότι από ανάλογες πρακτικές μας χωρίζει άβυσσος στον τρόπο που δημοσιογραφικά σκεφτόμαστε και λειτουργούμε.
Η συγκεκριμένη εκπομπή προβολής της Χρυσής Αυγής, με τον ιδιαίτερα απροκάλυπτο χαρακτήρα της, αποτελεί τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, καθώς ανάλογα φαινόμενα έχουν εμφανιστεί σε πολλά ΜΜΕ. Απαιτείται η ευαισθητοποίηση, συζήτηση και ενεργοποίηση όλου του δημοσιογραφικού κόσμου για την αντιμετώπιση του επικίνδυνου αυτού φαινομένου.

_________________________

update

Ανακοίνωση Συντακτών ραδιοφωνικού σταθμού Σκάι 100.3 για την εκπομπή “Ελεύθερος Σκοπευτής”

Εμείς, οι δημοσιογράφοι στο Ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, καταγγέλλουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την εκπομπή της Κυριακής (7 Απριλίου 2013) με τίτλο “Ελεύθερος Σκοπευτής” και παρουσιαστή τον Γιώργο Τράγκα, δηλώνοντας στους ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού αλλά και στους τηλεθεατές της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ ότι βρισκόμαστε απέναντι με το περιεχόμενο της συγκεκριμένης εκπομπής.
Οι κραυγές φασισμού, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας, οι οποίες με περισσή άνεση εκτοξεύτηκαν από τους 4(!) παράλληλους μονολόγους, αποτέλεσμα των προσκεκλημένων βουλευτών και στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή”, συνιστούν από την πλευρά του παρουσιαστή καταπάτηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας αλλά πολύ περισσότερο θέτουν ζητήματα που αγγίζουν μέχρι τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.
Η προσπάθεια “δικαιολόγησης” των όσων πρεσβεύει και πράττει η Χρυσή Αυγή αποτελεί την πιο αισχρή και ύπουλη προπαγάνδα, επικίνδυνη για τη νεολαία, τους εργαζόμενους και τη κοινωνία, πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει σε μια εκπομπή υψηλής τηλεθέασης.
Το ρατσιστικό δηλητήριο που χύθηκε το βράδυ της Κυριακής από την εκπομπή “Ελεύθερος Σκοπευτής” απέχει έτη φωτός από την δημοσιογραφία που εμείς θέλουμε να υπηρετούμε, πόσο μάλλον στη σημερινή εποχή.

Η Συνέλευση των Συντακτών στον Ρ.Σ. ΣΚΑΙ 100.3 

Λυπάμαι κ. Μανιτάκη, αλλά δεν σας πιστεύω

Αν οι προσπάθειες του κ. Μανιτάκη και της κυβέρνησης συνολικά για τη διοικητική μεταρρύθμιση ήταν ειλικρινείς θα είχε ανοίξει μία συζήτηση για το ρόλο του δημοσίου, για τους τομείς που θέλουμε και μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε εφεξής· εκτός αν οι εκλεγμένοι νομίζουν ότι η οικονομική κρίση είναι κάτι περιστασιακό, κάτι που θα λυθεί με κάποιον από μηχανής Θεό προκειμένου να επιστρέψουν εκείνοι και οι εξαρτώμενοι τους στην προτέρα κατάσταση.

Στα λόγια μας διαβεβαιώνουν όλοι ότι κατανοούν το ζήτημα, ότι είναι διατεθειμένοι να κάνουν αλλαγές και να εκσυγχρονίσουν το παρωχημένο όσο και ξεχειλωμένο κράτος, που εκτείνεται και υπερκαλύπτει όλες τις δραστηριότητες των πολιτών. 

Στην πράξη, ψάχνουν να βρουν το "ποιός/ ποιός/ ποιός θα φαγωθεί". Ποιός μπορεί να βαπτιστεί επίορκος, υπέργηρος (εφεδρεία), ή ό,τι άλλο θα σκαρφιστούν ενόψει κάποιας επίσκεψης της Τρόικας για να ξεχωρίσουν ένα τμήμα του προσωπικού, να το "επικοινωνήσουν" ως πρόβλημα/αντικειμενικό κριτήριο/κλπ, και να δουν στο τέλος, μετά από μήνες αναταραχής και απειλές απόλυσης, το πώς ΔΕΝ θα απολυθεί (βλέπε διαθεσιμότητα το Δεκέμβριο).

Η δημόσια διοίκηση είναι στο κέντρο της ζωής όλων μας, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι. Εκεί εκφράζεται όλη η πολιτική μιας χώρας, από αυτήν υλοποιούνται οι στρατηγικές της επιλογές, μέσω αυτής ερχόμαστε όλοι σε επαφή με το κράτος μας. Αν υπήρχε πραγματική διάθεση για αλλαγή, για μεταρρύθμιση, η συζήτηση δεν θα ήταν για το ποιός θα μείνει στο δημόσιο, αλλά για το τί θα κάνει στο δημόσιο. 

Αυτό δεν γίνεται ούτε με επιτροπές, ούτε πίσω από κλειστές πόρτες, ούτε σε χαρτοπετσέτες. Είναι εκ βάθρων δομική αλλαγή. Θα ήταν και αντιδημοκρατικό να το επιχειρήσετε μόνος σας κ. Μανιτάκη μιας και μιλάμε για αλλαγή του χαρακτήρα της χώρας, που αν δεν γίνει δεν θα έρθει ποτέ καμία επένδυση.  Δεν υπάρχει κανείς που να μην σέβεται τα χρήματα του τόσο, ώστε να έρθει να τα επενδύσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον· από τον Εμίρη του Κατάρ, μέχρι τον ψιλικατζή της γειτονιάς.

Αντί αυτής της συζήτησης ακούμε ακόμα για το ποιός θα μείνει στο δημόσιο, με τους ίδιους λίγο-πολύ όρους που τις προηγούμενες δεκαετίες συζητιόταν το ποιος θα μπει στο δημόσιο. Όχι ότι σήμερα δεν μπαίνει, κάθε άλλο. Το ΕΣΠΑ και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ να είναι καλά.

Κατόπιν τούτων, λυπάμαι κ. Μανιτάκη, αλλά δεν σας πιστεύω. Θα ζητούσα την παραίτηση σας, σαν πολίτης, αν θεωρούσα ότι το πρόβλημα είστε εσείς· αν πίστευα ότι ο αντικαταστάτης σας θα είχε την βούληση να προχωρήσει. Είμαι βέβαιος όμως ότι το πρόβλημα σας ξεπερνάει - είναι θέμα πολιτικού προσωπικού συνολικά και αφορά και τα 300 έδρανα της Βουλής. Αν έκανα λάθος, θα είχα ακούσει έναν/μία (1) βουλευτή να σας λέει τα παραπάνω σε κάποιον από τους δεκάρικους που παραληρηματικά απαγγέλουν από βήματος. Φευ...

Αφιερωμένο στον Τιτανικό της Ολομέλειας 

Το κενό

Υπάρχει ένα κενό που διαρκώς διευρύνεται, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι το κενό μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης. Ίσως υπάρχει και ως απόρροια της αναγωγής της επικοινωνίας σε εργαλείο διαχείρισης και όχι επικοινωνίας.

Στις δύσκολες αποφάσεις, οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν κάποιον στο δωμάτιο που θα τους συμβουλέψουν για το "τι θα τους πουν" οι αντιπολιτευόμενοι, και το "τι θα τους απαντήσουν" εκείνοι - το πως θα το πουλήσουν (λαϊκιστί) στην πλειοψηφία με το λίγο χρόνο, και τα κλειστά αυτιά. 

Στην στρεβλή της εκδοχή αυτή η διαδικασία μεταλλάσσεται. Όταν δηλαδή η δύσκολη απόφαση είναι δύσκολη όχι λόγω της αρετής της, αλλά της κακίας της. Όσο πιο ικανός νοιώθει ένας πολιτικός ή μία πολιτική ομάδα επικοινωνιακά, τόσο μεγαλύτερη άνεση νοιώθει στην επικοινωνιακή στρεψοδικία.

Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι γεγονός ότι το δημόσιο βρίθει άχρηστων και άνευ αντικειμένου οργανισμών και φορέων· αρκεί να θυμηθεί κανείς τους 600+ που δημιουργήθηκαν επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, τότε που "λεφτά υπήρχαν" και το λαϊκό αίτημα ήταν για "τα δικά μας παιδιά". Είναι επίσης δεδομένο ότι με τους σημερινούς κανόνες λειτουργίας, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν δουλεύουν για το μισθό τους, αλλά αρκούνται στον "εθελοντισμό" τους σε κάθε προεκλογική ή άλλη προσπάθεια του πάτρωνά τους.

Η ορθή/δύσκολη απόφαση εδώ είναι να αποφασίσουμε τους τομείς στους οποίους θα δραστηριοποιείται το κράτος, τις βαθμίδες στις οποίες θα εμπλέκεται (από το υπουργείο μέχρι την τοπικά αυτοδιοίκηση ή τις ανεξάρτητες αρχές) και να καταργήσουμε ό,τι περισσεύει, ενώ παράλληλα να περάσει όλο το υπάρχον προσωπικό από αξιολόγηση προκειμένου να δούμε ποιοι μπορούν να στελεχώσουν το νέο Κράτος, και ως τέτοιοι να παραμείνουν.

Σε μία τέτοια διαδικασία, μπορεί να αποδειχθεί ότι θα πρέπει να υπάρξουν μέχρι και προσλήψεις, αν στους σημερινούς δεν έχουν τα απαραίτητα εφόδια και απολυθούν.

Μία τέτοια διαδικασία όμως θα ισοδυναμούσε με διάλυση του πολιτικού συστήματος. Οι κομματικοί στρατοί των αργόσχολων και μη χαχόλων, αυτών που περιφέρονται στους διαδρόμους ως συνομιλητές της εκάστοτε ηγεσίας όταν οι συνάδελφοι τους κάνουν την δουλειά και αυτών, θα έχαναν τις θέσεις τους. Είναι κατανοητό ότι μία τέτοια αλλαγή δεν θα πέρναγε εύκολα από τη Βουλή.

Έτσι, για μία ακόμη φορά, οι πολιτικοί θα βαφτίσουν επικοινωνιακά το κρέας ψάρι· πριν με τους ΙΔΑΧ, και τώρα με τους "επίορκους", θα επιχειρήσουν να περιχαρακώσουν μία ομάδα υπαλλήλων για να αποφύγουν τις πραγματικές λύσεις - αυτές που περνάνε πάνω από τους κομματικούς στρατούς της τρικομματικής και ενδεχομένως της αντιπολίτευσης (σε αυτά τα βρίσκουν - συμφωνίες κυρίων). 

Στην πορεία, θα καταργήσουν το τεκμήριο της αθωότητας, θα διαταραχθεί η εργασιακή ειρήνη, θα χαθεί ό,τι έχει ψήγμα ηθικού αποθέματος έχει απομείνει στο εναπομείναν προσωπικό (το ίδιο θα γινόταν και σε μία εξίσου παράλογη ιδιωτική επιχείριση), ενώ θα επαληθευτεί για μία ακόμη φορά ότι όποιος είναι στο δημόσιο και δουλεύει είναι ηλίθιος, αφού το μόνο που χρειάζεσαι είναι να ανήκεις σε ένα από τα κομματικά στρατόπεδα.

Κάποιος θα πει "ας γίνει και άδικα - δεν με ενδιαφέρει - φτάνει να σπάσει το ταμπού των απολύσεων". Αναρωτιέμαι τι θα πει αυτός ο κάποιος, όταν μάθει ότι την ίδια ώρα που του πουλάνε τις απολύσεις των 3,900 "επίορκων", προσλαμβάνονται στους δήμους δεκάδες χιλιάδες νέοι υπάλληλοι μέσω ΟΑΕΔ και ΕΣΠΑ. Αναρωτιέμαι τι θα πει όταν μάθει το πως δεν λειτουργούν τα πειθαρχικά για βεβαιωμένες παραβάσεις καθήκοντος, ή πως δεν στέλνονται υποθέσεις πλαστών βεβαιώσεων σπουδών, υγείας, και οικογενειακής κατάστασης στις αρχές. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτεί την επόμενη φορά που θα διαβάσει μία ακόμα είδηση για διπλούς μισθούς και golden boys/girls.

Θα σκεφτεί το προφανές: ότι τον κοροϊδεύουν για μία ακόμα φορά, κι εκεί το κενό θα μεγαλώσει. Μαζί με το κενό, θα μεγαλώσει και το χάσμα που τον χωρίζει από το κράτος του και τους θεσμούς. Εκεί είναι που θα στραφεί, με όση γνώση του έχει απομείνει και θα σταυρώσει στην κάλπη τον τελευταίο Τσαρλατάνο που θα βρει μπροστά του, αυτόν που ξεκινάει και τελειώνει τις ασυναρτησίες του με το "σε κοροϊδεύουν". Εκεί θα βρει δικαίωση ο ανθρωπάκος, και δεν τον αδικώ καθόλου.

"Η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική τους", θα πει ρίχνοντας το ψηφοδέλτιο της ντροπής.