Πουλήστε τα ακίνητα να έρθει η ανάπτυξη

Στη συζήτηση για το νέο φόρο στα ακίνητα «τερμάτισε» το ανερμάτιστο. Άνοιξαν τα καπάκια και ξεπήδησαν Ταλιμπάν κάθε λογής: 

«Δεν γίνεται να μην δουλεύουν τα λεφτά σου/ κάτω οι κληρονόμοι/ οι εισοδηματίες φταίνε για την κρίση/ δεν θα κλάψουμε για το Ψυχικό/ Έχεις σπίτι; Είσαι τεμπέλης/ Έχεις σπίτι στο χωριό; Είσαι και τεμπέλης και Ωνάσης/ καλύτερα φόρο στο ακίνητο, παρά στο εισόδημα και την κατανάλωση/ το ακίνητο είναι αδρανές κεφάλαιο/ βάλε το ακίνητο να δουλέψει, ή πούλα το/ ...»

Όλα αυτά εν μέσω success story για πρωτογενές πλεόνασμα! Από πού πρωτογενές πλεόνασμα; Από τους φόρους που ξέσκισαν την πραγματική οικονομία, και τη μείωση μισθών και συντάξεων. Και τώρα που τελείωσε το χρήμα εκεί εφόρμησαν στα ακίνητα, γιατί φταίει όποιος έχει σπίτι/ οικόπεδο/ κτήμα/ αποθήκη/ βιοτεχνία στον «ευλογημένο τόπο». 

Υπάρχουν δύο τρόποι να βγούμε από την κρίση: ή να μεγαλώσουμε το ΑΕΠ της χώρας, αφού απελευθερώσουμε την εσωτερική αγορά από όσα την κρατούν όμηρο του κάθε πολιτευτή και των ημετέρων του, ή να βρέξει ο ουρανός λεφτά. Προϋπόθεση: να μαζευτούν οι δαπάνες του κράτους, και δεν εννοώ μόνο τις μισθολογικές – εκεί έχει γίνει ότι μπορούσε να γίνει από το 2010, επί Παπακωνσταντίνου.

Ή σχεδόν έγινε, μιας και ακόμα δεν έχω ακούσει ούτε μία περίπτωση αιρετού ή διοικητή να πηγαίνει κατηγορούμενος ή να καθαιρείται για πλασματικές υπερωρίες και υπερβάσεις στον προϋπολογισμό του φορέα που διοικεί. Το δημόσιο, και κυρίως «το κράτος των Αθηνών» συνεχίζει να αφήνει στο απυρόβλητο όσους επιλέγουν να μη συμμορφωθούν στο Ενιαίο Μισθολόγιο, ενώ οι αξιολογήσεις αναγκών των υπουργείων και των δομών που υπάγονται σε αυτά παραμένουν στα αζήτητα. 

Αλήθεια, τί απέγινε με τους υπαλλήλους της Βουλής; Την έφερε ποτέ την τροπολογία ο κ. Στουρνάρας; Αυτή που αποσύρθηκε με «εντολή Σαμαρά» λέω, στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Οι κόρες του αντιμνημονιακού Βύρωνος Πολύδωρα καλά; Πάντα καλά... Τα νοίκια στο δημόσιο μειώθηκαν; Μετακόμισε κανείς σε άδειο κρατικό κτήριο για να σταματήσει να πληρώνει τα εξωφρενικά μισθώματα στους ημέτερους των πολιτευτών;  

Σωστό το «βάλε το ακίνητο σου να δουλέψει, ή πούλα το», αγαπημένε Άδωνι (με γιώτα), αλλά όταν το λες εσωτερικά: προς το κράτος. Όχι όταν επιχειρείς να το επιβάλλεις σαν άμυαλος ακροδεξιός στους πολίτες της χώρας. Αυτό το δικαίωμα δεν σου το έδωσε κανείς – η περιουσία προστατεύεται στο δυτικό κόσμο. Όπως δεν σου έδωσε κανένα σύνταγμα αυτής της χώρας το δικαίωμα να εκτελείς με δημόσιο διασυρμό τους οροθετικούς συμπολίτες μας. Ψιλά γράμματα... Είναι να μην βάλεις αυταρχικό (δεξιό ή αριστερό) να σε «σώσει» - γιατί την πάτησες.

Εφόρμησε η συγκυβέρνηση στην ακίνητη περιουσία, για να καλύψει τις δαπάνες που δεν περιόρισε. Αυτό έγινε. Όσο για την επιχειρηματολογία των Ταλιμπάν που ξεπήδησαν αυτή τη φορά να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

Από πότε ένα (μη-Σοβιετικό) κράτος δικαιούται να εξαναγκάσει τους πολίτες που το συγκροτούν σε συγκεκριμένες οικονομικές αποφάσεις. Πότε έγινε το κίνητρο, «εντολή»;

Μην κλάψει κανείς για το Ψυχικό, αλλά όταν αυτό ισοπεδωθεί ως αξία, πού θα πάνε οι αξίες στην Κυψέλη;

Το «αδρανές» ακίνητο είναι συνήθως κρατικό. Τα υπόλοιπα είναι ακίνητα σε υποβαθμισμένες περιοχές, ή ακίνητα σε χέρια νεόπτωχων – αυτών που δεν έχουν χρήματα για να τα συντηρήσουν/βελτιώσουν. 

Και μία σημείωση: όταν οι τράπεζες λειτουργούσαν χωρίς έλεγχο, με τη σύμπραξη ή προτροπή της εκάστοτε κυβέρνησης (εκεί ήσασταν όταν άνοιξαν οι στρόφιγγες κ. Στουρνάρα), και μοιράζει στεγαστικά «για να κινηθεί η αγορά» και ισοδυναμεί η δόση με το ενοίκιο, ενώ παράλληλα φορολογείς το νοίκι με 40%, επίσης δημιουργείς «αδρανή» ακίνητα· μη εκμεταλλεύσιμα, αφού στρεβλώνεις την αγορά. Για να μην πούμε για τους όρους δανεισμού των δημοσίων υπαλλήλων – ξέρω, κι αυτά μόνα τους έγιναν, και μόνα τους διατηρούνται.

Τέλος, για να τελειώνουμε, αν κάποιος ρευστοποιήσει την περιουσία του στην Ελλάδα και αγοράσει ακίνητο στο εξωτερικό, θα είναι «προδότης»; Θα μπει σε «λίστα»; Θα τον γράψει το Πρώτο Θέμα; Για πείτε... 

Έτσι θα φέρετε την ανάπτυξη; Έτσι θα βγείτε στις αγορές το 2014; Θα πρέπει να αστειεύεστε. Κάποιος να μου πει ποιος είναι ο «νεοκομμουνιστής» σε αυτή την πραγματικότητα, γιατί πραγματικά τα έχω χαμένα.

______

ΥΓ: για αυτή τη "διαβούλευση", με τα κλειστά σχόλια, θα ζητήσει κανείς μία συγνώμη;

Πολιτειακή απαξίωση και αποτυχία

Δεν κόβουμε δαπάνες, δανειζόμαστε από τους Ευρωπαίους που καθυβρίζουμε σε κάθε ευκαιρία, υπερφορολογούμε τους πολίτες και τις δουλειές τους μέχρι να στεγνώσουν, και τώρα που ούτε οι πρώτοι δεν δέχονται άλλο τράτο («πολιτική διαπραγμάτευση») στις αλλαγές του κράτους που υπογράψαμε, και οι δεύτεροι δεν έχουν μία για να πληρώσουν άλλους φόρους, ο κ. Σαμαράς έδωσε «εντολή» να μας πάρουν τα σπίτια, τα χωράφια, τις αποθήκες και τα οικόπεδα.

Αυτή είναι η κατάσταση της Ελλάδας μετά από 5 χρόνια οικονομικής κρίσης.

Καλωσήρθατε στην πολιτική κρίση – ουχί κομματική, ή κυβερνητική, αλλά πολιτική μέχρι τα όρια της πολιτειακής.

Μην παρασυρθεί κανείς και πιστέψει, έστω και για ένα λεπτό, πως ο κ. Σαμαράς ανθίσταται στις αλλαγές και το Μνημόνιο για ιδεολογικούς λόγους, όπως διακήρυσσε όταν έλεγε «το λάθος εγώ δεν το υπογράφω». Ο σημερινός πρωθυπουργός, μαζί με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ «λύσσαξαν» κυριολεκτικά για να αναλάβουν την τύχη της χώρας με μοναδικό σκοπό να αποτρέψουν την κάθε αλλαγή. Αυτό είναι το σημείο συνάντησης με το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού της χώρας σήμερα.

Γιατί άρνηση στις αλλαγές που θα περικόψουν δαπάνες και θα ελαφρύνουν τον κόσμο από τα βάρη της υπερφορολόγησης και της οικονομικής ύφεσης;

Τελείωσαν οι δικαιολογίες – να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Το σημερινό πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, δράκες, που έχουν διαμορφώσει δεν επιθυμούν καμία αλλαγή γιατί η ύπαρξη τους εξαρτάται του σημερινού στρεβλού μοντέλου. 

Αν, δια μαγείας, άλλαζε η χώρα ουδείς εξ αυτών θα είχε τα εργαλεία ή τις γνώσεις για να ασκήσει εξουσία – να καθίσει τα πισινά τους στις καρέκλες που σήμερα καταλαμβάνει· από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο γραμματέα υπουργού. 

Αν αλλάζαμε, θα χρειαζόντουσαν άνθρωποι με ακαδημαϊκή γνώση και εργασιακή εμπειρία, άνθρωποι σαν αυτούς που το ελληνικό κράτος και πολιτεία καταδικάζουν καθημερινά, είτε μέσω σικέ εκλογών στα ΑΕΙ, είτε μέσω της αποφυγής κάθε αποκέντρωσης ούτως ώστε οι καρέκλες να καταλαμβάνονται από δοτά πολιτικά πρόσωπα, είτε ακόμα και με την ρητορική μίσους εναντίον του όποιου επιχειρηματία που βάφτισαν «κερδοσκόπο» – αυτού που σήμερα εκλιπαρούν να επενδύσει για να τον ξεσκίσουν αργότερα, στην περίπτωση που κάνει αυτό το λάθος.

Αντί να ανοίξουν τα επαγγέλματα, να σπάσουν τα μονοπωλιακά καρτέλ στον  κάθε τομέα της οικονομίας και της ζωής, και να αποκτήσουμε επιτέλους ένα κράτος που δεν θα το νέμονται 10 οικογένειες με δοτούς βουλευτές, ανίκανους/φοβισμένους/πουλημένους δημοσιογράφους και 50 συνδικάλες της συμφοράς, προτιμούν να διατηρήσουν το σήμερα. Προτιμούν να ξεφτιλίζονται σαν σχολειαρόπαιδα της συμφοράς, βρυχόμενοι στο εσωτερικό περί πρωτογενούς πλεονάσματος και success story, και να εκλιπαρούν στα πίσω δωμάτια της κάθε Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες για παράταση στη λύση. Το επαναλαμβάνω, οι άνθρωποι δεν είναι τρελοί – για την επιβίωση τους σε θέσεις εξουσίας μάχονται, με ό,τι μυαλό κουβαλάει όποιος έχει τέτοιες επιδιώξεις ενάντια σε ένα ολόκληρο λαό.

Εδώ είναι το δια ταύτα, στο ενάντια σε ένα ολόκληρο λαό, αυτό θα οδηγήσει στην «πολιτειακή αποτυχία» - failed state, ως το κράτος που δεν είναι πια κυβερνήσιμο. 

Δεν έχει μείνει μία κοινωνική ομάδα που να μην έχει στοχοποιηθεί όσο οι σημερινοί πολιτικοί παλεύουν για την πάρτη τους· από τον πρόεδρο της ΒΙΟΧΑΛΚΟ μέχρι τον τελευταίο δάσκαλο και συνταξιούχο. Η δε χώρα κυβερνιέται από την «εντολή Σαμαρά» και το συγκαταβατικό «νεύμα Βενιζέλου», ακόμα κι όταν πρόκειται για την κατάργηση της Διαύγειας, το νόμο της ιθαγένειας, τον Καλλικράτη και την επαναφορά των stage στο δημόσιο – αλλαγές που έφερε το ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο  διάστημα με τεράστιο κόστος, ελέω του «αντιμνημονιακού Σαμαρά» και της παλαβής αριστεράς του κ. Τσίπρα, τότε που εκστόμιζε τα «είστε Πινοσέτ» εντός του κοινοβουλίου.

Δεν συγκαλείται πλέον Υπουργικό Συμβούλιο που, αντίθετα με την εικόνα που έχουν οι πολλοί για αυτό, δεν είναι τελετουργικό όργανο αλλά κάτι αντίστοιχο ενός διοικητικού συμβουλίου μιας χώρας. Το έχει αντικαταστήσει ο δεξιότατος κ. Μπαλτάκος και οι εντολές του «Μεγάλου». 

Δεν υπάρχει η ώρα του Πρωθυπουργού – ο κ. Σαμαράς δεν βρίσκει το λόγο γιατί να απαντήσει εντός κοινοβουλίου σε επίκαιρες ερωτήσεις. «Ποιά δημοκρατία, εδώ σώζουμε...» το τομάρι μας. 

Όποιοι τοποθετήθηκαν με βιογραφικά σε θέσεις γενικών γραμματέων κλπ βάσει βιογραφικών και ανοιχτών διαδικασιών απομακρύνθηκαν (με ευθύνη και της ΔΗΜΑΡ τότε, που σήμερα «κόπτεται» για την αυταρχική διακυβέρνηση), και αντικαταστάθηκαν από κολλητούς. Εκεί ήταν άλλωστε ο κ. Κουβέλης όταν βόλευε το συμβούλιο αρχηγών αντί του υπουργικού.

Ακόμα και για τις εγκληματικές πράξεις των Χρυσαυγητών, «εντολή Σαμαρά» περίμενε η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη». Κι αν δεν είχε απειληθεί με στέρηση της Ευρωπαϊκής Προεδρίας, ακόμα θα μαχαίρωναν και θα έδερναν οι αλήτες.

Πρόσφατα η Δανία αναδείχθηκε πρώτη παγκοσμίως, ως το κράτος με τους πιο ευτυχισμένους πολίτες. Στα βασικά κριτήρια «ευτυχίας», ήταν η πίστη στη λειτουργία των θεσμών. Εδώ, με την απαξίωση των διαδικασιών και των οργάνων διακυβέρνησης από τους αμόρφωτους (πολιτειακά και πολιτικά) εξουσιομανείς, αυτούς που βάζουν την καρέκλα τους πάνω απ όλα, οι θεσμοί περνούν τη μεγαλύτερη κρίση τους. Μαζί με την υπερφορολόγηση που απαιτεί το δαπανηρό τους παρόν, καθιστούν τη χώρα ολοένα και περισσότερο  μη-κυβερνήσιμη. Αυτό είναι το τελευταίο σκαλί πριν πάρουμε το δρόμο χωρίς επιστροφή. 

Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα, δύο μήνες πριν την ανάληψη της Ευρωπαϊκής Προεδρίας από την Ελλάδα, που μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινώσει ούτε μία προτεραιότητα για το εξάμηνο της ευρωπαϊκής πρωτοκαθεδρίας της. Μιλήστε λίγο ακόμα για την Κεντροαριστερά, τους ξανθούς αγγέλους, και την κατάργηση των παρελάσεων... καιρός (δεν) υπάρχει.

Η συστηματική αποφυγή του αυτονόητου. #58 #κεντροαριστερά

Πέντε χρόνια κρίσης και ακόμα να αλλάξει το βασικότερο πρόβλημα που μας έφερε εδώ: καμία – μα καμία - συζήτηση δεν γίνεται στη βάση του προβλήματος που μπαίνει στο τραπέζι. Πρωτοσταντούντος του πολιτικού προσωπικού, ακολουθούμενου από τα ΜΜΕ και αυτό που θεωρούμε «δημοσιογραφία» σε αυτή τη χώρα, όλα τα θέματα αναλώνονται σε ανταλλαγές επιπέδου Τζιτζικώστα. 

Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις. Η πρώτη λέει ότι είμαστε «λαός Τζιτζικώστας» οπότε αρκούμαστε (ή επιδιώκουμε) το ανούσιο. Η δεύτερη λέει ότι δεν είμαστε αλλά το παίζουμε, μία σιωπηλή συμφωνία ή συνθήκη σύμφωνα με την οποία ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον, κι όλοι μαζί το πόπολο. Μία πλήρης αποδοχή του σημερινού status quo με όλες του τις παθογένειες και στρεβλώσεις, είτε γιατί μας βόλεψε εντός του, είτε επειδή δεν μας ενοχλεί αρκετά για να θελήσουμε την όποια ριζική αλλαγή του. Αν είναι επιλογή μας, καλώς είναι κι όπου μας βγάλει.

Αν δεν είναι όμως αυτή η επιλογή μας, αν διακηρύσσουμε με κάθε τρόπο πως επιδιώκουμε τη ριζική αλλαγή του τόπου, την απομάκρυνση από το σήμερα και την πρόοδο της χώρας σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και το σύγχρονο κόσμο και το κάνουμε με «εργαλεία Τζιτζικώστα» τότε προκύπτουν δύο νέα απλά ενδεχόμενα: είτε δεν μπορούμε να πραγματώσουμε αυτή την αλλαγή, οπότε καλύτερα για όλους να πάμε σπίτια μας, ή κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και όσους ενδεχομένως μας κοιτάζουν με κάποιο ενδιαφέρον.

Δεν έχω καμία αντίρρηση με επιστολές και εκκλήσεις τύπου «Τολμήστε» των 32 τότε, ή των 58 της «Ελιάς» σήμερα. Έχω πρόβλημα, όμως, όταν δεν είναι ξεκάθαρος ο σκοπός και η θέση τους. 

Έχω πρόβλημα όταν γράφεται ένα τέτοιο κείμενο με δόλια ουδετερότητα μόνο και μόνο για να πιέσει περαιτέρω ένα ήδη συμπιεσμένο κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ, κάτι που δεν μπορώ να μην αποδώσω στην φαντασία μου σε πρόθεση του Νίκου Μπίστη, προς τέρψιν του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Έχω πρόβλημα όταν η «ουδέτερη» γενικότητα του κειμένου καταλήγει να καταδικάσει μέρος του σημερινού πολιτικού φάσματος, όχι μέσα από την ανάλυση ή τη γενναία τοποθέτηση, αλλά πλαγίως· αποφεύγοντας πλήρως την ίδια θέση, και εκτοξεύοντας χαρακτηρισμούς περί νεοκομμουνισμού.

Η στάση όσων υπέγραψαν το κείμενο των 58, με εξαίρεση του Γιώργου Παγουλάτου  που διαφοροποιήθηκε σαφώς όταν έγραψε «... Οποιαδήποτε αυριανή κυβέρνηση, και η χώρα, πιθανότατα θα χρειαστεί έναν μετριοπαθή κεντροαριστερό εταίρο...», είναι δεδομένη αλλά δεν αποτυπώνεται τίμια στο χαρτί. 

Τι περίμενε κάποιος από μία προτροπή για ένα σχήμα τύπου «Ελιάς»; Προσωπικά θα περίμενα μία σαφή διαπίστωση, όχι χαρακτηρισμούς και αποσιωπήσεις, σε ό,τι αφορά το πολιτικό πεδίο στο οποίο καλείται το νέο σχήμα να υπάρξει. Ακολούθως θα περίμενα μία γενναία τοποθέτηση εκτός της υφιστάμενης κομματικής πραγματικότητας, αυτής που μας βασανίζει καθημερινά με την αδιέξοδη ανοησία που αναπαράγεται εντός της και κατ’ επέκταση στα ΜΜΕ.

Παιδικό παιχνίδι: σχεδιάστε τις κάθετες, διαγώνιες και οριζόντιες γραμμές, και ορίστε το ρόλο της "Ελιάς", έχοντας ταξινομήσει προηγουμένως τα 4 κόμματα σύμφωνα με τις τρεις κατηγορίες...

Δεν μας λείπει το κριτήριο για να επιλέξουμε σαν πολίτες μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ (ο καθένας μόνος του θα κάνει τις επιλογές του την ώρα της κάλπης) αλλά η εναλλακτική πρόταση· η διαφορετική οπτική στο ελληνικό πρόβλημα και οι νέες ισορροπίες που πρέπει να αναζητηθούν εντός της κοινωνίας αν είναι να τα καταφέρει, ως σώμα, να βγει ζωντανή στην άλλη όχθη. Δεν μπορεί το σημερινό αίτημα να έχει νέους «νικητές και χαμένους» με όρους Εμφυλίου. Μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, αυτές ήταν επιδιώξεις των άκρων και του περιθωρίου – όχι του Κέντρου.

Αυτό το γεφύρωμα και η σύνθεση ήταν η όποια δύναμη της κεντροαριστεράς – της σοσιαλδημοκρατίας – με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της. Αυτή ήταν η δουλειά της: η σύνθεση και η διαμόρφωση της νέας πρότασης. Κι όταν γινόταν επιτυχώς οι λαϊκές συσπειρώσεις ήταν ικανές για εξωφρενικά, για τα σημερινά δεδομένα, εκλογικά ποσοστά. 

Βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό σπιράλ θανάτου. Το επίπεδο των κομματικών δελτίων τύπου είναι μόνο ένα σημάδι της τηλεοπτικής λειτουργίας της δημοκρατίας, αυτής που δίνει βάρος στο πώς θα παιχτεί η κάθε ανοησία στα ΜΜΕ μακρυά από την ουσία των θεμάτων. Σε αυτή την επικίνδυνη γελοιότητα, κυρίαρχο εργαλείο είναι η πόλωση και η στείρα αντιπαράθεση όλων με όλους. 

Όσοι παίζουν αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι ελπίζοντας να μείνουν ακόμα μία μέρα σε κομματικές ή κυβερνητικές καρέκλες, γνωρίζοντας πως οποιαδήποτε αλλαγή θα σήμαινε το τέλος τους, καλώς και το παίζουν. Είναι θέμα επιβίωσης τους και δεν μπορούμε να ζητήσουμε κάτι διαφορετικό από αυτούς.

Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουμε να βγάλουμε το κεφάλι μας από το λάκκο και να σταματήσουμε να αποφεύγουμε φοβικά την διαμόρφωση μίας νέας πρότασης, μακρυά από όσους αρνούνται τα αυτονόητα που θα τους τελειώσουν. Με δύο εκατομμύρια ανέργους και τρία εκατομμύρια γύρω από το όριο της φτώχειας δεν μου καίγεται καρφί για το πολιτικό μέλλον κανενός. 

Με άλλα λόγια, αν λέμε ότι το μέλλον όλων μας εξαρτάται από τις αλλαγές στο κράτος, το Σύνταγμα και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, πρέπει να μιλήσουμε για αυτά. Χωρίς κανένα προεκλογικό φίλτρο πιθανής συνεργασίας ή μεροληψίας.

Τέλος, ας πάρουμε όλοι απόφαση ότι υπάρχουν δύο τρόποι να μετέχεις του πολιτικού συστήματος: ή να ενταχθείς σε μία από τις ομάδες του, τραγικό ενδεχόμενο στη σημερινή κομματική πραγματικότητα, ή να μαζέψεις τα κουράγια σου και να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Και τα δύο μαζί, δεν γίνεται.

Οι νεοφώτιστοι ήταν πάντα οι χειρότεροι

Η επιστροφή στο παρελθόν έχει προχωρήσει πολύ, στο πλαίσιο της πολιτικής πόλωσης που έχει επιτύχει ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος προκειμένου να κρατηθούν από κάπου στο σημερινό σκηνικό κατάρρευσης των κομματικών τους μηχανισμών. 

Εσχάτως, αποκτήσαμε και “αντικομμουνιστές”, with a twist: βάφτισαν το ΣΥΡΙΖΑ νεοκομμουνιστικό, και ανέλαβαν σε ρόλο McCarthy να κυνηγήσουν “τη νέα μάστιγα”. Ποιοι; Αυτοί που ετοιμάζονται να κρατικοποιήσουν ό,τι απέμεινε από την ιδιωτική περιουσία της μεσαίας και κατώτερης τάξης, για να πληρώσουν το κόστος της διατήρησης του σημερινού κράτους των ημετέρων και των κομματικών στρατών· το κόστος της μηδενικής μεταρρύθμισης δηλαδή.

Ο δε “νεοκομμουνιστής” ταξιδεύει στας Ευρώπας, που μέχρι χθες κατήγγειλε, για να επαληθεύσει την υποψηφιότητα του για την προεδρία της Κομισιόν (τιμητική υποψηφιότητα, εφόσον δεν υπάρχει πιθανότητα να βρεθεί ικανός αριθμός αριστερών για να τον εκλέξει, αλλά σημαντική ως στροφή προς το κέντρο και την παράδοση της ευρωπαϊκής αριστεράς).

Το χειρότερο αυτής της ιστορίας δεν είναι, ούτε το θέατρο σκιών στο οποίο έχουν αφιερωθεί αμφότερες πλευρές για να διατηρηθούν στην ζωή των παχιών αμοιβών και προνομίων, ούτε το ότι δεν δουλεύει κανείς για να λύσει τα προβλήματα της χώρας. Το χειρότερο είναι ότι παρασύρονται ολοένα και περισσότεροι πολίτες σε αυτές τις τραγελαφικές αντιπαραθέσεις και αψιμαχίες, με τραγικότερα θύματα τους πρώην αριστερούς συντρόφους - αυτούς που μέχρι χθες ακούγανε bank run και χαμογελούσαν μακάριοι γιατί δεν καταλάβαιναν Χριστό.

Οι νεοφώτιστοι ήταν πάντα οι χειρότεροι, αλλά το κακό έχει παραγίνει. “Προοδευτικοί μεταρρυθμιστές της κεντροαριστεράς”, σε ρόλο γενίτσαρου με γιαταγάνι να κυνηγάνε εικονικούς εχθρούς, καλό δεν το λες. Τελευταίο στάδιο πριν τον εμφύλιο, όμως, το λες. Έχει χαθεί παντελώς η επιδίωξη της συναίνεσης και της εξεύρεσης κοινού τόπου με τους όποιους απέναντι, και έχει αντικατασταθεί από πολλές μικρές πολεμικές μηχανές.

Δεν είναι η κεντροαριστερά κατακερματισμένη σύντροφοι - η χώρα όλη είναι. Κι αν δεν βρεθεί μία πολιτική ομάδα με σκοπό να την ενώσει ξανά, με συμβιβασμούς και αμοιβαίες υποχωρήσεις, δεν θα έχουμε καλή κατάληξη. Οι πεποιθήσεις ανήκουν στους αντιδραστικούς. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε κάποιες προσδοκίες, και την επίγνωση ότι ούτε μόνοι μας είμαστε για να γίνει “το δικό μας” και μόνο αυτό, ούτε τόσο θεοί είμαστε για να κουβαλάμε κάποιο αλάθητο. Αυτά είναι χαρακτηριστικά άλλων... πρόσφατα προφυλακισμένων.

Για το καλό τους

Πρόβλημα: πολιτευτές που θέλουν να δώσουν δουλειές στο ελεεινό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα, με σκοπό την έμμεση ή άμεση απόσπαση προσωπικού οφέλους (ειδικά πριν τις εκλογές).

Πρόβλημα: πολιτευτές που θέλουν να διορίσουν, ή να μοιράσουν υπερωρίες στο προσωπικό του οποίου προΐστανται στο δημόσιο, για να αποσπάσουν τα αναμενόμενα εκλογικά οφέλη

Πρόβλημα: ο διορισμός ή η τοποθέτηση κομματικών στελεχών σε θέσεις κλειδιά προκειμένου να γίνουν τα παραπάνω και να ωφεληθεί και το κόμμα.

Πρόβλημα: η διατήρηση της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας προκειμένου το ευρύτερο πολιτικό προσωπικό, με τους παρατρεχάμενους του, να μπορεί να είναι ο μόνος ρυθμιστής των πάντων και να συνεχίσει έτσι να λαμβάνει τις απολαβές των "μεσολαβήσεων" του. Σαν τον απαγωγέα που φέρνει πορτοκαλάδα στον όμηρο του.

Πρόβλημα: η πυραμίδα του πολιτικού συστήματος, που καταλήγει σε ηγέτες και κυβερνώντες που έχουν εκλεγεί/αναδειχτεί από πολιτικό προσωπικό αυτών των χαρακτηριστικών και επιδιώξεων. 

Πρόβλημα: ως είθισται στις προσωποκεντρικές εγκληματικές οργανώσεις, η αποκέντρωση εξουσιών και η εκχώρηση αρμοδιοτήτων στην τοπική αυτοδιοίκηση και τις ανεξάρτητες αρχές είναι αξιωματικά καταδικαστέες· ουδείς θέλει να αναπτυχθούν υγιείς πυρήνες έξω από το μαντρί που με τόσο "κόπο" κατακτήθηκε μέσα από την κάθε εκλογική διαδικασία. Το αντίθετο, το πολιτικό προσωπικό όσο πιο ψηλά είναι τόσο πιο πολλή εξουσία θέλει να ασκεί, όσο κι αν κοστίζει σε χρήμα, και στη λάθος στοχοθεσία, μακρυά από κάθε πραγματικό λόγο σύστασης και ύπαρξης ενός κράτους.

Πρόβλημα: τα ΜΜΕ της χώρας είναι κατά πλειοψηφία μέρος αυτού του συστήματος. Έχουν αυτο-ευνουχιστεί και αδυνατούν να ελέγξουν ως οφείλουν.

Το νέο ματς

Συμπέρασμα: με όσα ενδεικτικά αναφέρονται παραπάνω, είναι σαφές πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας δουλεύει για το καλό του, και μόνον αυτό. Λόγω χαμηλού επιπέδου, αδυνατούν να ταυτίσουν το δικό τους καλό με αυτό της χώρας μακροπρόθεσμα, και έτσι μας οδηγούν σε βέβαιο θάνατο. 

Ναι, είναι τόσο τυφλοί - οι δικοί τους χρόνοι είναι μέχρι τον επόμενο ανασχηματισμό ή εκλογική διαδικασία. Αυτό είναι και ένα από τα προβλήματα των διαχρονικά πρόωρων εκλογών. Ακόμα και οι εξαιρέσεις που επιχειρούν να δουλέψουν σε άλλη βάση, αδυνατούν στο χρόνο που έχουν. Συνδυαστικά με το συγκεντρωτικό χαρακτήρα της ελληνικής διακυβέρνησης, αυτό σημαίνει πως το ελληνικό κράτος (και οι πολίτες του) είναι σε ένα διαρκές reset.

Προοδευτικός σήμερα είναι όποιος μπορεί να ταυτίσει τις φιλοδοξίες του με το μακροπρόθεσμο καλό της χώρας (όποιος πει ότι δεν έχει φιλοδοξίες είναι απλά ένας απατεώνας που κρύβει τις επιδιώξεις του). Όποιος καταλαβαίνει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε χωρίς κανόνες. Όποιος επιθυμεί διακαώς να λυθούν τα παραπάνω προβλήματα και οι συνέπειες τους, και να αλλάξουμε πορεία. Όσοι καταλαβαίνουν γιατί χρειαζόμαστε τη Δι@γεια, την διοικητική αποκέντρωση του Καλλικράτη, την παιδεία που στήνεται γύρω από τη γνώση και τον μαθητή, τη δικαιοσύνη που δικάζει δίκαια χωρίς μεγαλοδικηγόρους και παραδικαστικά κυκλώματα, την υγεία και την πρόνοια που δεν θέλει μεσολάβηση και λάδωμα, την επιχειρηματικότητα που μπορεί να αναπτυχθεί αν αφήσει έστω και μία χαραμάδα η συμπαιγνία του σημερινού πολιτικού προσωπικού με αυτό τον ιδιωτικό τομέα (μικρό και μεγάλο - από τον συντηρητή κλιματιστικών, μέχρι τον εργολήπτη δημοσίων έργων).

Όσο το καλό του πολιτικού προσωπικού δεν ταυτίζεται με αυτό της χώρας σε βάθος χρόνου, τόσο θα μεγαλώνουν οι συμμορίες· είτε κουβαλάνε στειλιάρια και φαλτσέτες, είτε φοράνε γραβάτες και ταγιέρ. Μπορεί κάποιοι από εμάς να χανόμαστε στις διατυπώσεις των διατάξεων και να κάνουμε "φασαρία" για λεπτομέρειες που λίγοι καταλαβαίνουν λόγω έλλειψης τριβής με το αντικείμενο, αλλά μην υποτιμάτε την νοημοσύνη των πολλών. Μια χαρά καταλαβαίνουν πού το πάτε κάθε φορά και γιατί. Τέλος, μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο να σας σιχάθηκαν και οι μέχρι σήμερα συνοδοιπόροι σας - να κουράστηκαν να φιλούν για τρίτη ή τέταρτη γενιά τις ίδιες κατουρημένες ποδιές. 

Το πρόβλημα είναι πως όσο αυτές οι "ποδιές" επιμένουν στη διατήρηση τους σε θέσεις εξουσίας, τόσο θα δυναμώνει και η πίεση για να φύγουν. Εδώ είμαστε σήμερα, και η πλειοψηφία θα κάνει ό,τι καταλαβαίνει, όσο καταλαβαίνει, για να τις ξεφορτωθεί. Το αν αυτό θα είναι ομαλό ή μη, είναι στο χέρι του σημερινού πολιτικού προσωπικού· αλλά όχι για πολύ ακόμα. Η πολιτειακή αποτυχία είναι προ των πυλών, και η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη για όλους.

Για τελευταία φορά, ταυτίστε το καλό σας με αυτό της χώρας, ή ετοιμαστείτε για μία κρίση που δεν θα διαχειριστείτε με κανένα ΜΜΕ, ή τριχίλιαρο. Το αίτημα θα είναι βίαιο, και θα έρχεται από παντού.

_________

Πρόσφατες αφορμές για τα παραπάνω:

- Γραπτή Ερώτηση του ευρωβουλευτή κ. Φρανκ Ένγκελ για τη "Διαύγεια" προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή | Frank Engel

- Παζάρια με τρόικα ερήμην Στουρνάρα

- Αλλάζει ο "Καλλικρατικός" χάρτης της χώρας
- Οι εφημερίδες των κυβερνήσεων και η κυβέρνηση των εφημερίδων

Ερώτηση του ευρωβουλευτή Frank ENGEL (Λουξεμβούργο) για την Διαύγεια | #saveDiavgeia

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

του μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου 

Frank ENGEL

Στρασβούργο, 08.10.2013

Τις τελευταίες μέρες τέθηκε σε διαβούλευση από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης σχέδιο νόμου που προτείνει αλλαγές στο σύστημα «Διαύγεια». Την προσοχή τράβηξε συγκεκριμένο άρθρο το οποίο άφηνε πολλά περιθώρια για παρερμηνείες και θα μπορούσε να οδηγήσει στην υποβάθμιση της αξίας της «Διαύγειας». Το Υπουργείο αναδιατύπωσε το άρθρο, χωρίς ωστόσο και πάλι να αποκλείεται η κατάχρηση του συστήματος. 

Η «Διαύγεια» αποτελεί βασικό εργαλείο για την προώθηση της διαφάνειας στο Δημόσιο Τομέα, αλλά και τη συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία ελέγχου του κυβερνητικού έργου. Η διαφάνεια στις κυβερνητικές αποφάσεις επηρεάζει επίσης και την αξιοπιστία της χώρας προς τους Ευρωπαίους Εταίρους της, δεδομένου ότι στη «Διαύγεια» δημοσιεύονται και ανακοινώσεις για έργα συγχρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για το σκοπό αυτό ο ευρωβουλευτής από το Λουξεμβούργο και μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, κ. Frank Engel, υπέβαλε γραπτή κατεπείγουσα ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με το θέμα της «Διαύγειας». Σκοπός της ερώτησής του είναι η ενίσχυση της συνεργασίας των Θεσμικών Οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Ελληνική κυβέρνηση στο έργο του εκσυγχρονισμού και της εξυγίανσης του κράτους.

Η ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή: 

Η Ελλάδα έχει υλοποιήσει ένα σύστημα δημοσίευσης στο διαδίκτυο των επίσημων αποφάσεων των κρατικών αρχών, υπό το όνομα «Διαύγεια». Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης της Ελληνικής Δημοκρατίας σχεδιάζει αυτή τη στιγμή να αλλάξει τη χρήση αυτού του συστήματος, κατά τρόπο που το καθιστά σχεδόν προαιρετικό – περιλαμβανομένης, για παράδειγμα, της ανακοίνωσης προσλήψεων ή των δημοσίων συμβάσεων. Μια διαδικασία διαβούλευσης βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη και λήγει στις 8 Οκτωβρίου 2013. Ως εκ τούτου, η κατάργηση της υποχρεωτικής δημοσίευσης που περιγράφτηκε εδώ εν συντομία δικαιολογεί τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της παρούσας ερώτησης.

Δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι δικαιούχος ευρωπαϊκής βοήθειας η οποία συνδέεται μεταξύ άλλων με προϋποθέσεις για την αύξηση της διοικητικής διαύγειας, η Επιτροπή οφείλει να ανησυχήσει μπροστά στην πιθανότητα να παροπλιστεί ένα διαυγές σύστημα δημοσίευσης στο διαδίκτυο αποφάσεων των κρατικών αρχών. Στο μέτρο που σημαντικά νέα κονδύλια θα πρέπει να διατεθούν στην Ελλάδα, ιδίως για τις δημόσιες επενδύσεις, δύσκολα γίνεται κατανοητό πώς η διαχείριση και η κατανομή αυτών των ευρωπαϊκών πόρων θα γίνεται χωρίς διαφανείς διοικητικές αποφάσεις και πώς ειδικά οι προκηρύξεις των δημοσίων συμβάσεων δεν θα δημοσιεύονται εγκαίρως και κατά τρόπο ορατό σε όλους.

Συνεπώς, θα ήθελα να μάθω αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συμμερίζεται την άποψή μου σύμφωνα με την οποία ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της δημοσιοποίησης στο διαδίκτυο αποφάσεων των κρατικών αρχών της Ελλάδας πρέπει να διατηρηθεί ως έχει για να υπάρχει διαφάνεια στη διαχείριση πόρων, κυρίως ευρωπαϊκών, αλλά όχι μόνο, όπως και για να αυξηθεί η εμπιστοσύνη της Ελληνικής διοίκησης στη διοικητική δομή της και να εκπληρωθεί η ενίσχυση της διοικητικής διαφάνειας στην Ελλάδα, καθοριστικού παράγοντα για την παροχή βοήθειας στη χώρα.

Αν η Επιτροπή συμμερίζεται την άποψή μου, θα ήθελα να μάθω αν σκοπεύει να παρέμβει προς τις ελληνικές αρχές ώστε να εξασφαλίσει τη διατήρηση του υποχρεωτικού χαρακτήρα της δημοσίευσης στο διαδίκτυο των αποφάσεων των κρατικών αρχών μέσω του συστήματος «Διαύγεια».

πηγή εικόνας

πηγή

___________

Frank ENGEL

Bureau à Bruxelles: Bâtiment Paul-Henri Spaak

60 rue Wiertz; B-1047 Bruxelles; Bureau 12E153

Tél.: +32-2-28 45 162  /  Fax: +32-2-28 49 162

Bureau à Strasbourg: Bâtiment Louise Weiss

Allée du printemps F-67070 Strasbourg Bureau LOW T09 091

Tél.: +33-3881-75 162  /  Fax: +33-3881- 79 162

E-mail: frank.engel@europarl.europa.eu

Site internet: www.frankengel.lu 

Μία ξαφνική αυτοκτονία #saveDiavgeia

Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης το πήρε απόφαση να αυτοκτονήσει πολιτικά, τρεις μήνες αφότου ανέλαβε το υπ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης, και μετά από πολλά χρόνια αναμονής για την ανάληψη ενός υπουργείου. Χρόνια κατά τα οποία είχε χτίσει το προφίλ ενός σύγχρονου διαβασμένου πολιτικού, με σαφές φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό στίγμα. Προσωπικά είχα γράψει δημόσια πως η νέα κυβέρνηση (Ιούνιος 2013) είχε δύο θετικά νέα: τους κ.κ. Μητσοτάκη και Καψή.

Το πρώτο ατόπημα του κ. Μητσοτάκη με τη δημοτική αστυνομία ήταν εξηγήσιμο: “ο άνθρωπος δεν πρόλαβε να κάτσει στην καρέκλα και του έσκασε η καυτή πατάτα στα χέρια”. 

Το προχθεσινό όμως, με τη μουλωχτή διαβούλευση 30 ωρών, την ώρα που οι περισσότεροι είχαμε το βλέμμα μας στραμμένο στις προφυλακίσεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, δείχνει πλέον πολιτική πρόθεση· ειδικά μετά την αναδιατύπωση/κοροϊδία της σχετικής τροπολογίας.

Σύμφωνα με αυτήν, διατηρείται η παρ. 6 του άρθρου 20 περί υπεροχής του πρωτότυπου εγγράφου από το αναρτημένο, ενώ τροποποιείται η παρ. 4 του ίδιου άρθρου και επιτρέπεται πλέον ο υπογράφων μίας πράξης να προσδιορίζει την έναρξη ισχύος της. 

Σε απλά ελληνικά: η χάρτινη εκδοχή υπερισχύει της δημοσιοποιημένης/ηλεκτρονικής, ενώ τα όποια λάθη στην δημοσιοποιημένη δεν έχουν καμία επίπτωση στην εκτέλεση της πράξης εφόσον η ‘εναρξη ισχύος της απόφασης δεν είναι συνδεδεμένη με την ανάρτηση στο Δι@γεια. Γυρίσαμε στις εποχές που βουλευτές και δημοσιογράφοι αναζητούσαν για μήνες την πρώτη απόφαση πάνω στην οποία στήθηκε το Βατοπέδι, ένα παλιόχαρτο δηλαδή που ο τότε υπουργός είχε πάρει σπίτι του(!) σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής.

Κύριε Μητσοτάκη, μην εφησυχάζεστε από την σιωπή των πολιτικών σας αντιπάλων· οι εκδοχές είναι δύο: ή σας περιμένουν στη γωνία, να το παρουσιάσετε στη Βουλή και να αρμέξουν πολιτικά το θέμα τότε, ή περιμένουν να ψηφιστεί “αναγκαστικά” ως άρθρο του προϋπολογισμού για παράδειγμα, οπότε θα το έχουν για πάντα ως ισχυρό κατηγόρημα εναντίον σας για όποιο σκάνδαλο προκύψει εφεξής.

Η διαβούλευση τελειώνει σε μία ημέρα. Ικανός χρόνος για διόρθωση υπάρχει, όπως και χρόνος για να ζητήσετε συγνώμη και να ξεχαστεί το ατόπημα αυτής της τροπολογίας. Αν ψηφιστεί, θα έχετε αυτοκτονήσει πολιτικά. Το γιατί, το θα το ξέρετε μόνο εσείς.

______

ΥΓ: δεν έχω ούτε μία λέξη για τις παράλληλες πολιτικές αυτοκτονίες των "σιωπηλών μεταρρυθμιστών” της κεντροαριστεράς. Είναι από καιρό "νεκροί”.

ΥΓ2: η Διεθνής Διαφάνεια είναι “σύστημα Ραγκούση” κ. Υπουργέ;

σχετικό:

Δι@ύγεια: εργαλείο δημοκρατίας - Andro

Το παρόν με το μπαλταδάκι του κ. Βορίδη

Ο τίτλος είναι παράφραση του κ. Πουλικάκου από την Ανατροπή, όπου μιλώντας για το τσεκούρι των νιάτων του κ. Βορίδη και το πώς διαδέχτηκε τον κ. Μιχαλολιάκο στην ΕΠΕΝ χωρίς ποτέ να αποκηρύξει... “το παρελθόν του με το μπαλταδάκι”. Το τσεκούρι δηλαδή.

Ο κ. Βορίδης, ζητώντας το λόγο επί προσωπικού, δεν απάντησε προσωπικά αλλά μάλλον ως εκπρόσωπος της νέας Νέας Δημοκρατίας, εντοπίζοντας το αίτιο ανόδου της Χρυσής Αυγής σε μία δήθεν επικράτηση και ιδεολογική καταπίεση της Αριστεράς του 80. Ψήγματα αυτής της θέσης συναντάμε τακτικά στον Πρωθυπουργικό λόγο, ενώ το περιβάλλον του κ. Σαμαρά χύνει καθημερινά τόννους ηλεκτρονικού και μη μελανιού για να στοιχειοθετήσει μία τέτοια εμμονική - αν όχι ψυχωτική - εκδοχή της πραγματικότητας.

Προφανώς αναφέρονται στην στροφή της χώρας μεταπολιτευτικά, όταν έγινε κυρίαρχο το αίτημα για αποχουντοποίηση του κράτους - αυτής που απέτυχε να κάνει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο βεριτάμπλ) αναδεικνύοντας έτσι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου σε πρώτη πολιτική δύναμη το 81.Ένα ΠΑΣΟΚ που προφανώς, ως μεταβατικό σχήμα την συγκεκριμένη εποχή, ενσωμάτωσε αναγκαία και τον εθνολαϊκισμό περί “ανάδελφου έθνος” και λοιπά.

Ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, το εκσυγχρονιστικό, με τις αντιστάσεις που όλοι αναγνωρίζουν σήμερα ότι υπήρξαν από την κοινωνία, όπως και από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή που το διαδέχτηκε και αντί να “επανιδρύσει” το κράτος, όπως υποσχόταν, το αποσάθρωσε οικονομικά και διοικητικά. Τέλος φτάσαμε στις κυβερνήσεις “των Μνημονίων”. Αυτή είναι η σύντομη περίληψη. 

Μου είναι αδύνατο να εντοπίσω την αριστερή επικράτηση που τόσο καταπίεσε τις μάζες και τις οδήγησε στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής, όπως ακούσαμε τον κ. Βορίδη να λέει, αλλά είναι σχετικά εύκολο να καταλάβει κάποιος τί εννοεί, δεδομένης της πορείας του στην πολιτική και το λόγο που έχει αναπτύξει εδώ και 35 χρόνια. Τί τον ενοχλεί. Και είναι δικαίωμα του στην τελική, να είναι όσο ακροδεξιός θέλει. Αρκεί να κρατάει τα μπαλταδάκια στο εξοχικό, για να κόβει ξύλα.

Ουδείς βρέθηκε να αναφέρει το γεγονός ότι η ΧΑ ήταν ανύπαρκτη δημοσκοπικά μέχρι να ξεκινήσει ο κ. Σαμαράς τον “ανένδοτο αγώνα” του εναντίον του Μνημονίου που σήμερα εφαρμόζει. Ακόμα και στις αρχές του 2012 η ΧΑ ήταν στο 1,1%, ενώ στις εκλογές του 2009 τα ποσοστά της ήταν κάτω από 0,2%. Εμφανίστηκε στο Δήμο της Αθήνας και αλλού το 2010, σε εκλογές χαμηλού ενδιαφέροντος που θα μπορούσαν να αναδείξουν ακόμα και το Λεωνίδα Βεργή σε παράγοντα της Τ.Α., αλλά ουδεμία σχέση με τη σημερινή έκρηξη.

Η χυδαιότητα του κ. Βορίδη είναι διπλή. Πρώτον, εργαλειοποιεί μία συγκυρία που έχει κοστίσει ζωές και έχει λάβει πλέον διεθνείς διαστάσεις που μειώνουν την πραγματική θέση της χώρας. Πιο σημαντική, όμως, είναι η στρέβλωση της πρόσφατης ιστορίας μέσα από μία εμμονική εκδοχή που επιλέγει να παραβλέψει το πραγματικό αποτέλεσμα της ένταξης του ακροδεξιού λόγου στο επίκεντρο της πολιτικής της χώρας.

Με άλλα λόγια, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της δράκας του κ. Σαμαρά, προτείνει ως λύση το δηλητήριο που μας έφτασε ένα βήμα πριν την πολιτειακή αποτυχία. Και δεν βρέθηκε ένας να διαφωνήσει μαζί του σε αυτή τη βάση, πλην του κ. Καμίνη που ακόμα δεν έχει καταφέρει να επιβληθεί και να μιλήσει σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, και άρα δεν “ακούστηκε”. Οπότε να αναρωτηθώ τελικά: ποια επικράτηση, ποιας αριστεράς κ. Βορίδη; Μαζί σας είναι (σχεδόν) όλοι, και στον διαχρονικά επικρατήσαντα αντιδραστικό σας λόγο. Αυτόν που μέχρι και τον ΠΑΣΟΚ του Αντρέα ενσωμάτωσε κάποτε, για να εκλεγεί και να αποχουντοποιήσει το κράτος.