Δεν έχω μούτρα...

«Αν ήταν η γενιά μου να σώσει τον τόπο θα το είχε ήδη κάνει». Αυτή ήταν η αποστομωτική απάντηση που πήρα από ένα μεγαλύτερο μου άνθρωπο της πολιτικής, σε μία συζήτηση για την αναγκαιότητα εμπλοκής των 28-45 στην πολιτική.

Συντηρητικός είναι αυτός που δεν κατανοεί την εξέλιξη του κόσμου γύρω του· ενδεχομένως την αντιλαμβάνεται αλλά τον ενοχλεί, αν δεν τον φοβίζει. Προοδευτικός είναι αυτός που δεν περιορίζεται στην κατανόηση των αλλαγών αλλά δρα θετικά, ακόμα και με υπολογισμένο «άλμα στο κενό», για να πάει στο επόμενο επίπεδο.

Στην Ελλάδα του ημίμετρου, πλεονάζουν οι ψευτο-προοδευτικοί: αυτοί που διαπιστώνουν σε κάθε ευκαιρία τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, αλλά στην πράξη κλειδώνουν τη συνέχιση του χθες. Οι υποκριτές της πολιτικής.

Μακράν οι χειρότεροι, όμως, είναι άλλοι· όλοι όσοι οφείλουν είτε λόγω γενιάς, είτε λόγω θέσης και αντιλήψεων να γίνουν φορείς του «νέου» και αδρανούν. Ναι, κάποιοι «οφείλουν» να δράσουν, με προφανή εργαλεία και βήματα. Είναι οι χειρότεροι γιατί γνωρίζουν, επίσης, πως η ουδέτερη παρουσία τους στην πολιτική δικαιώνει όσους υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει εναλλακτική στο χθες που παλεύουν να διατηρήσουν· με όποιο κόστος.

Διαβάζω παρακλητικά άρθρα για τη «συμμετοχή των νέων στην πολιτική» και οικτίρω την γενιά μου. Πότε διεκδίκησαν αυτή τη συμμετοχή, πότε τόλμησαν να χτίσουν κοινωνικές αναφορές, ή να μετρηθούν οι ιδέες και άρα το δικαίωμα της εκπροσώπησης των πολιτών στη Βουλή ή την διακυβέρνηση; Μέσα από κομματικές νεολαίες; Αυτές τις κομματικές νεολαίες; Στο συνδικαλισμό; Στις τοπικές, έστω, εκλογές; Πού;

Μπορεί να έχει δίκιο ο συνομιλητής μου που δεν βλέπει φως στη γενιά του αλλά δεν έχω μούτρα, για την ώρα, να του πω πως βλέπω φως από την δική μου. Δια της προσκολλήσεως στο παλιό, χωρίς καθαρή θέση, χωρίς κατεύθυνση και διάθεση «να φας τα μούτρα σου» ξανά και ξανά μέχρι να πετύχεις, δεν θα πάμε πουθενά. Μόνο για την αφομοίωση σου μπορείς να ελπίζεις – μέχρι εξαφάνισης – ως γενιά, και ως πρόσωπα. Κι η σκυτάλη στους επόμενους, για να σε τσακίσουν όπως σου αξίζει.