Τι ψηφίστηκε για τις τράπεζες

Το 2011 το δημόσιο έσωσε τις τράπεζες για τα θαλασσοδάνεια/διακοποδάνεια τους, και έλαβε έναντι μετοχές. Το ζήτημα των μετοχών, ίσως, ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι της τραπεζικής και μηντιακής διαπλοκής το 2011 που απαίτησαν την ανατροπή Παπανδρέου. 

Η διαφωνία ήταν πως ο τότε Πρωθυπουργός επέμενε πως ενόψει PSi οι μετοχές έπρεπε να είναι "κοινές", ούτως ώστε να υπάρχουν τα αναμενόμενα δικαιώματα του (κρατικού πλέον) μεγαλομετόχου και να πωληθούν σε τιμή αγοράς όταν οι τράπεζες ανακάμψουν μέσα από αναγκαστικές συγχωνεύσεις και εξυγιάνσεις στα χαρτοφυλάκια τους.

Ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός Οικονομικών Παπαδήμου επιχείρησε να πείσει για "προνομιούχες μετοχές" (μειωμένων δικαιωμάτων έναντι των κοινών), αλλά δεν κατάφερε να πείσει την τότε κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2012 ψηφίστηκε το PSi με την δέσμευση ότι οι μετοχές θα ήταν κοινές. Η σχετική σελίδα έλειπε από τον προϋπολογισμό λόγω "τεχνικής δυσκολίας". 

Ακολούθησε μία μακρά και αδιαφανής πορεία, συμπεριλαμβανομένης της ανάστασης της Τράπεζας Πειραιώς μετά την περιπέτεια της Κύπρου, και φτάσαμε στο χθεσινοβραδινό όπου το σχέδιο νόμου Στουρνάρα/Σαμαρά/Βενιζέλου άνοιξε το δρόμο για την πώληση των τραπεζικών μετοχών του δημοσίου με κόστος αντί για κέρδος. Αυτό, το ονόμασαν "διευκόλυνση εισροής ιδιωτικών κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα".

Τί είναι στην πραγματικότητα: οι τραπεζικοί μεγαλομέτοχοι θα πάρουν πίσω τις μετοχές τους με κέρδος. Κέρδος που θα προέλθει από τη χασούρα του δημοσίου - του πολίτη, δηλαδή, που έχουν αφαιμάξει φορολογικά την τελευταία πενταετία. Αυτό ψηφίστηκε. Συνεχίστε τώρα την συζήτηση σας περί "σταθερότητας" της χώρας, και ξεχάστε κάθε αναφορά των διεθνών και ευρωπαϊκών εκθέσεων που μιλάνε για την εξυπηρέτηση "ειδικών συμφερόντων" σε βάρος των πολλών και της ανάκαμψης από αυτή την κυβέρνηση. 

Και ναι, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ το ανέδειξε - κάθε άλλο· με τις αστειότητες του κέρδισε άλλοθι για το μέλλον ("εμείς κάναμε πρόταση μομφής"), ενώ βοήθησε κυβέρνηση και τραπεζικό τομέα να αποκρύψουν το πραγματικό διακύβευμα της χθεσινής ψηφοφορίας.

Ναι, είναι "πολιτική αλητεία" Βαγγέλη.

Ήταν πολιτική αλητεία ότι χρησιμοποίησες τις Κάννες και την πρόταση για δημοψήφισμα για να καταφέρεις το μόνο που σε ενδιέφερε σε όλη τη διάρκεια της προεδρίας Παπανδρέου - να γίνεις αρχηγός στη θέση του αρχηγού. Ακόμα και την ώρα που η χώρα λύγιζε κάτω από το χρέος που άφησαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή, το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν το πώς θα επωφεληθείς εσύ. Δεν εργάστηκες ποτέ για κάτι πέρα από το προσωπικό συμφέρον.

Δεν στήριξες τίποτα, μέχρι που εκβίασες με τους πολιτικούς ογκόλιθους επιπέδου Φλωρίδη, Καϊλή, Αποστολάκη και Λιάνη, στο περιστύλιο της Βουλής. Και μετά, οδήγησες τη χώρα σε κρίση, όταν φούσκωσες τα φτερά σου σαν παγόνι και έφυγε η Τρόικα για να γυρίσει μετά τις διπλές εκλογές που προκαλέσατε μαζί με την διαπλοκή της χώρας με επιπλέον έξι δισεκατομμύρια σε μέτρα - αυτό κατάφερες με όλους αυτούς που δεν διευκόλυνε ο Παπανδρέου στα νέα θαλασσοδάνεια που ζητούσαν, αλλά εξυπηρετήσατε μόλις μπήκατε στο Μαξίμου με τον Αντώνη Σαμαρά.

Μιλάς συνέχεια για το βάρος που σήκωσες, αλλά το βάρος το σήκωσαν οι πολίτες όσο εσύ και οι όμοιοι σου ξοδεύατε τις προσπάθειες όλων μας στην ανάνηψη ό,τι πιο σάπιου υπήρχε στη χώρα· της "Ληστρικής Ολιγαρχίας", που έγραφε ο ξένος τύπος - ποτέ ο εγχώριος. Αυτοί ποτέ "δεν είδαν - δεν άκουσαν". Ούτε κατάλαβαν πώς ρίξατε ένα εκλεγμένο Πρωθυπουργό γιατί είπε "ως εδώ" στον κάθε διαπλεκόμενο. Κι αυτό στον ξένο τύπο το διαβάσαμε, όπως και το γιατί χάσατε την είδηση της χρεοκοπίας της χώρας! Αυτό που γινόταν όσο γράφατε για την "θωρακισμένη οικονομία".

Το βάρος που σηκώσαμε εμείς, όχι εσύ, επιχειρείτε τώρα να το μεταβιβάσετε στις τράπεζες με χαριστική επαναγορά των μετοχών τους εις βάρος του ελληνικού δημοσίου. Αυτή είναι η "πολιτική αλητεία" Βαγγέλη. Σε όλες τις χώρες που υπήρξε κρατική διάσωση των τραπεζών, οι μετοχές δόθηκαν πίσω με κέρδος για το κράτος και τους πολίτες. Στην ελληνική διαπλεκόμενη πραγματικότητα θα δοθούν με ζημία, και ουδείς μοιάζει διατεθειμένος να εξηγήσει το γιατί. Ίσως γιατί είναι προφανές. Ίσως γιατί το μεροκάματο και η ζωή τους εξαρτάται από την πρόσκαιρη "αφέλεια".

via parapolitiki.com

Τον Φεβρουάριο του 2012, έχοντας ρίξει τον Παπανδρέου, πήγατε και ψηφίσατε το PSi με ρητή υπόσχεση για κοινές μετοχές. Μόνο που η συγκεκριμένη σελίδα στην συμφωνία ήταν ΛΕΥΚΗ - κυριολεκτικά - γιατί "δεν προλαβαίνατε". Σήμερα, επαληθεύσατε ό,τι περιμέναμε όσοι δεν ξεγελαστήκαμε από το "σώζουμε τη χώρα", όσοι δεν πετάξαμε αρχές και ιστορία για μια καρέκλα σε ένα τραπέζι που σβήνει μπροστά στην Τέταρτη Δημοκρατία.

via www.papandreou.gr

Είναι πολιτική αλητεία ότι καταψήφισε αυτό για το οποίο τον ρίξατε, ή το ότι έμεινε πιστός στις αρχές του για δικαιοσύνη και προστασία του δημοσίου συμφέροντος και όχι των τραπεζών; Πολιτική αλητεία, Βαγγέλη, είναι η μεταβίβαση των φόρων των πολλών στους διαπλεκόμενους τραπεζικούς Λάζαρους που σας στήριξαν διαχρονικά. Έρχεται και η νέμεση. Εκλογές, κοντή γιορτή.

Δεν βάσταξε η Τρόικα... #βάσταΤρόικα

Η κρίση ήρθε από το στρεβλό πλαίσιο που διέπει κάθε παραγωγική και μη διαδικασία στη χώρα· από τη δικαιοσύνη και τη δημοσιογραφία, μέχρι την υγεία, τον πολιτισμό και την παιδεία.

Η ευκαιρία της κρίσης ήταν στο κίνητρο που θα έδινε η δημοσιονομική πίεση – το βίαιο ξεβόλεμα από τις κακές πρακτικές που όλοι είχαμε συνηθίσει. Αυτές οι αλλαγές θα ήταν οι μεταρρυθμίσεις που το πολιτικό προσωπικό, και οι ημέτεροι, εμποδίζουν με κάθε τρόπο· οι μεν γιατί αν γίνουν θα πάψουν να λειτουργούν σαν μεσολαβητές στο χάος και δεν είναι ικανοί για κάτι παραπάνω, ενώ οι δε γιατί αντίστοιχα δεν είναι ικανοί να κατέχουν τη σημερινή προνομιακή τους θέση στον τομέα τους σε συνθήκες ανοιχτού ανταγωνισμού και ελεύθερης (εθνικής και ευρωπαϊκής) αγοράς.

Πολλές από τις μεταρρυθμίσεις είχαν περιληφθεί στο πρώτο μνημόνιο, με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης, για να κάνουν την υλοποίηση τους αναγκαστική. Η Τρόικα έσφαλε γιατί ποτέ δεν έβαλε όρο για κάποια δόση την οποιαδήποτε αλλαγή, και αυτό ήταν που βόλεψε την σημερινή κυβέρνηση και όσους την στηρίζουν. Αφαίμαξαν τον πληθυσμό φορολογικά, ικανοποίησαν και με το παραπάνω τα δημοσιονομικά κριτήρια του Μνημονίου (3δισ. πρωτογενές πλεόνασμα), και μπόρεσαν για μία ακόμα φορά να μην αλλάξουν τίποτα. Αυτή είναι η χθεσινή «νίκη», αλλά δεν έχει τίποτα να κάνει με το συμφέρον των πολλών.

Η πραγματική προσβολή έρχεται με την «κοινωνική πολιτική» που προβάλλεται στην διανομή του αποτελέσματος της ως άνω διαδικασίας. Συγχωρέστε με αν δεν πανηγυρίσω μαζί σας. Και όχι, δεν υπάρχει καμία έξοδος από την κρίση όσο το πλαίσιο παραμένει στρεβλό. Οι μόνοι που νίκησαν, για μία ακόμα φορά, είναι όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα – όσοι εξαρτούν την επιβίωση τους με προνομιακούς όρους από την συνέχιση του παλιού.

_________

ΥΓ: συνεχίζω να χρησιμοποιώ το #βάσταΤρόικα, ελπίζοντας σε comeback τον Οκτώβριο, μετά τις εκλογές – όσες κι αν είναι αυτές...

Κεντροαριστερά (και κράτος) «προσωπικοτήτων»;

Από το 2009 μέχρι σήμερα, ζούμε μέσα σε μία συνεχόμενη «στιγμή» - σε ένα ορόσημο: στο τέλος του παλιού και την καθολική αποδοχή της ανάγκης για κάτι καινούργιο. Μου αρέσει να παραποιώ το γνωστό «η ζωή είναι αλλού» με το «η ζωή είναι αλλιώς».

Δυστυχώς, η αλλαγή παίρνει χρόνο. Αν δει κανείς τη χθεσινοβραδινή συνέντευξη του πρώην υπουργού κ. Γερουλάνου θα καταλάβει τί εννοώ· τη διαφορά μεταξύ προγραμματικού λόγου που κινείται γύρω από ένα αξιακό κορμό, απέναντι σε ερωτήματα «καθημερινότητας» που συχνά λειτουργούν ως βόμβος – ως θόρυβος.

Γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται άλλη απάντηση στο «θόρυβο»· στο κενό πρέπει να απαντήσει κάποιος, και αυτό δεν γίνεται εύκολα.

Όταν η θέση σου είναι πως δεν μπορεί να συνεχιστεί το προσωποκεντρικό κράτος, αυτό που ο υπουργός απολαμβάνει το κάθε τί που περνάει από το γραφείο του (με την ευρεία και την κακή έννοια) για να αποκομίσει τα εύσημα της λύσης που θα δώσει, αντί να ενθαρρύνει τις υπηρεσίες του να λειτουργήσουν αυτόνομα ως οφείλουν με κοινοποιημένες διαδικασίες και κριτήρια, τότε είναι αδιανόητο να προβάλλεις τα πρόσωπα ως κυρίαρχο μέρος της λύσης αντί αυτού που κομίζουν. Γιατί ακόμα κι αν η αφετηρία τους είναι σωστή, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα στρεβλώσουν, θα αχρηστευθούν. Αναλυτικότερα με το παράδειγμα του πολιτισμού, εδώ.

Είμαι βέβαιος πως αυτό το έχει καταλάβει η κοινωνία, έστω άρρητα, αλλά όχι οι δημοσιογράφοι που επικεντρώνονται στα ψυχογραφήματα των προσώπων που ασκούν ή παράγουν πολιτική, και τις μεταξύ τους αντιπαλότητες, αντί στο δια ταύτα των προτάσεων τους. Εκεί χωλαίνει εν πολλοίς και η πρόοδος στο δημόσιο διάλογο: στον ισορροπισμό(sic) της ενημέρωσης μεταξύ προσώπων, αντί στην εμβάθυνση και στον έλεγχο των όσων λένε – των θέσεων τους.

Η κεντροαριστερά με το φιλελεύθερο κέντρο εξέφραζαν παραδοσιακά το χώρο των ιδεών, ένα χώρο που τείνουμε να ποινικοποιήσουμε σήμερα. Μπορεί κάποιος να μιλήσει και για «αντι-διανοουμενισμό», ακόμα και από ακαδημαϊκούς και διανοούμενους. Μία προσπάθεια, σαν της «ελιάς» ή του «ποταμού», που βασίζεται στο συμβολισμό ή στα πρόσωπα τροχοδρομεί εαυτόν προς την αποτυχία.

Τί θες, για ποιούς, πώς και με ποιούς θα το κάνεις, και στο τέλος το πώς σε λένε. Αυτή είναι η σειρά. Και είναι σημαντικό να την τηρήσεις ως ιεράρχηση σκοπού καταρχάς, αλλιώς θα μπερδέψεις το τί θες, με το ποιόν θες. Το λάθος της Μεταπολίτευσης, και της πλαστικής σημαίας που μας έχει εγκλωβίσει στο αέναο ορόσημο της πενταετίας. Να προχωρήσουμε;

_____

σχετικά

Προτάσεις ή «αντίπαλοι»;

Παρουσίαση ψηφοδελτίου χωρίς υποψηφίους – όχι κόμματος

Οι ΠΑΣΟΚοι του σήμερα... 

Προτάσεις ή «αντίπαλοι»;

Αυτό είναι το δίλημμα σήμερα, και μοιάζει όλοι να επιλέγουν το «αντίπαλοι», είτε μπορούν να συνθέσουν προτάσεις, είτε όχι. Το επεκτείνουμε δε, και πάμε πλέον στο απολίτικο: «δεν με ενδιαφέρουν οι ιδεολογίες»· όχι ως ευφημισμό απέναντι σε όποιον κακοποίησε ιδέες, αλλά ως παραδοχή ενός νέου κυνισμού που βαφτίσαμε ρεαλισμό. 

Σταχυολογώντας δηλώσεις και πεπραγμένα πολιτικών παικτών που είναι στο προσκήνιο, και χαριτολογώντας, μπορεί κάποιος να πει:

Ποτάμι: δεν έχω ιδεολογία, αλλά θα αποδείξω επιχειρησιακή δεινότηταΣΥΡΙΖΑ: έχω μόνο ιδεολογία ΝΔ (σήμερα): έχω ιδεολογία· η επιχειρησιακή μου δεινότητα είναι για άλλη δουλειάΠΑΣΟΚ (λέγε με «ελιά»): όπως ΝΔ, αλλά έχω αμφιβολίες
ΔΗΜΑΡ: όπως ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν αναλαμβάνω καμία ευθύνη.

Το αντιδραστικό «αντίπαλοι», δεν το επιλέγουν μόνο οι δεξιοί για να καταδιώξουν επικοινωνιακά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εσχάτως και οι πρωτοκλασάτοι της κατεξοχήν 'συνθετικής' σοσιαλδημοκρατίας. 

Διάβασα, με τρόμο αν όχι οργή, σε άρθρο του Νίκου Μπίστη, του ανθρώπου που ταξίδεψε πολιτικά από τον Ριζοσπάστη σε υπουργικό θώκο κυβέρνησης Σημίτη, πως «την ώρα της μάχης δεν υπάρχουν μελλοντικοί σύμμαχοι αλλά μόνο αντίπαλοι». Αυτό σε κείμενο στήριξης της ‘σύνθεσης’ που επικαλείται η «ελιά».

Αν αληθεύει δε, πως υπήρξε από αυτούς που πρωτοστάτησαν στο να μην παρουσιαστούν οι θέσεις των «58», το κείμενο εκδηλώνει μία βαθιά παθογένεια στην πολιτική σήμερα. Επιλέγω να μην πιστέψω πως αναβλήθηκε η τοποθέτηση τους για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στο απολύτως απολίτικο σημερινό ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του, που εκείνες τις μέρες δημοσιοποιούσε μία κενή περιεχομένου προγραμματική συμφωνία με τον κ. Σαμαρά με καθυστέρηση ενός χρόνου.

Σύμφωνα με τη λογική του Νίκου Μπίστη, και όχι μόνο, θα πάμε σε εκλογές(!) με ατζέντα το «ψηφίστε μας - εμείς είμαστε οι καλοί ως φιλοευρωπαϊστές, γιατί η Ευρώπη είναι καλή»; Αυτό; Και οι άλλοι θα πουν «ψηφίστε εμάς, γιατί οι άλλοι είναι κακοί, κι εμείς θα κάνουμε μια άλλη Ευρώπη»; Και τέλος; Αυτό είναι;

Καλή αποτυχία στην αλαζονεία σας παίδες. Ό,τι κι αν νομίζετε για τον ψηφοφόρο, όσο κι αν τον κατηγορήσατε στο περασμένο διάστημα, εκείνος θα επιλέξει όποιον έχει δύο πειστικές προτάσεις – απτές. Αν έχει και ιδεολογικό υπόβαθρο και δομή, τόσο το καλύτερο, μιας και δεν θα πέφτει η μία πρόταση πάνω στην άλλη. Γιατί αυτό είναι η ιδεολογία που απορρίπτεται σήμερα συλλήβδην: μία πυξίδα για την σκέψη μας. Λες και φταίνε οι ιδέες για τα χάλια μας· δεν μας φτάνει που τις κακοποιήσαμε στο περασμένο διάστημα, τώρα θα τους ρίξουμε και το φταίξιμο.

Αφήστε τις προτάσεις που συνθέτουν αντί να διχάζουν για μετά τις εκλογές – για αυτούς που θα ακολουθήσουν την ήττα σας. Θέλουν δουλειά και πειθαρχία αυτά τα κόλπα, και δεν είναι για όλους. Κρίμα για τους εκπροσώπους που θα στείλουμε στο ευρωκοινοβούλιο για 5 χρόνια, με 1 εκατομμύριο ευρώ το κομμάτι (στην πενταετία). Τζάμπα λεφτά, αλλά αυτό είναι το μικρότερο κακό...

«ελιάς» εσοδεία

Η «ελιά» είναι η σύμπραξη του σημερινού ΠΑΣΟΚ με τρεις πρώην υπουργούς του: τους κυρίους Μπίστη (2003), Μόσιαλο (2011) και Λοβέρδο (2002, 2009). Κάθε άλλο σενάριο διεύρυνσης απέτυχε με κύρια ευθύνη του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ. 

Με την ΔΗΜΑΡ, καταρχήν, χάθηκε κάθε εμπιστοσύνη όταν το «ό,τι πει ο Φώτης» για το ζήτημα της ΕΡΤ έγινε σπρωξιά στην πλάτη της ΔΗΜΑΡ εκτός κυβέρνησης· ο οπορτουνισμός της στιγμής δεν μπόρεσε να προβλέψει για το κακό σενάριο, το σημερινό, αυτό που θα ζητούσε εκλογική σύμπραξη λόγω δημοσκοπικής κατάρρευσης.

Η «κίνηση των 58» πήγε στην «ελιά» χωρίς καμία εκλογική συμμετοχή. Μετά τον αιφνιδιασμό με τον σταυρό προτίμησης και τη μη υιοθέτηση ασυμβίβαστου μεταξύ βουλευτή και υποψήφιου ευρωβουλευτή από τον κ. Βενιζέλο, για να μην αναφερθεί κανείς στις μειωτικές παραπολιτικές διαρροές, ήταν θέμα αξιοπρέπειας η οπισθοχώρηση των «58».

Οι δε διαδικασίες συγκρότησης θύμιζαν δεξιά καμαρίλα, αντί ‘ανοιχτή σοσιαλδημοκρατία’. Οπότε, δεν προσήλθε κανείς που επιθυμεί πραγματική ανανέωση, αυτή που περνάει αναγκαστικά από ανοιχτές διαδικασίες.

Δεν προσήλθε και η πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που δικαίως θίγεται από το ψευδεπίγραφο του εγχειρήματος όταν αυτό κατέληξε να είναι η αυξημένη επιρροή τριών πρώην ‘συντρόφων’ τους που εγκατέλειψαν τη βάρκα στην καταιγίδα για να επιστρέψουν δελφίνοι, ή έστω ‘παράγοντες’· ήταν ηλίθιοι όσοι έμειναν μέσα, όσοι στήριξαν την περιβόητη κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας... Όπως δεν προσήλθαν και οι εν ενεργεία ευρωβουλευτές μετά τη συνεχή απαξίωση τους από τον σημερινό αρχηγό, με κορυφαία στιγμή τον νυκτερινό αιφνιδιασμό του τελευταίου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ.

Σε όλες τις συμπράξεις, πόσω μάλλον στην πολιτική, απαιτείται εμπιστοσύνη και σεβασμός. Ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έκαψε κάθε τέτοια προοπτική στα δύο χρόνια που ηγείται αφού έβαλε τρικλοποδιά σε κάθε φυσικό σύμμαχο, κοιτώντας αποκλειστικά το προσωπικό και το βραχυπρόθεσμο όφελος – τους τίτλους των Κυριακάτικων φύλλων. Κρίμα που ο ηγέτης οφείλει να κοιτάει μακρύτερα, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Αντιμέτωπος με την αποτυχία του Σαββατοκύριακου που μας πέρασε, ο κ. Βενιζέλος συνεχίζει ακάθεκτος για τα βράχια, και αναζητεί ευθύνες σε όποιον δεν πήγε, όχι σε αυτόν που κάλεσε ανεπιτυχώς, αφού είχε κάψει κάθε γέφυρα, και προδώσει κάθε πολιτικό fair play και εμπιστοσύνη. Έφτασε δε, στο σημείο να απειλήσει τον Πρωθυπουργό που έριξε με εθνικές εκλογές, την ευθύνη των οποίων θέλει να του καταλογίσει αν το ΠΑΣΟΚ πατώσει σε 70 μέρες υπό την ηγεσία του. Θλιβερές στιγμές, και ορθώς μας θυμίζει σήμερα ο Φελνίκος το «γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην…»

Στον αντίποδα, ξεκινάει σήμερα η αντίστοιχη προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ, που έχει να επιδείξει περισσότερες προσχωρήσεις, αλλά ούτε όνομα αλλάζει, ούτε προνομιακούς συνομιλητές τους έκανε, ούτε πάνω από τα κομματικά όργανα και όσους έμειναν στις τάξεις της τους έβαλε.

Αν η προτεραιότητα του κ. Βενιζέλου είναι όντως η κυβερνητική πλειοψηφία και η πορεία του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, «η πόρτα είναι ελεύθερη και τα σκυλιά δεμένα». Ας συγκαλέσει για αρχή τα όργανα του κόμματός του, αυτά που παραγκωνίζει διαρκώς εδώ και δύο χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες στο Μαξίμου. Το φάντασμα που πλανάται πάνω από την κυβερνητική πλειοψηφία δεν είναι ο Παπανδρέου – αυτός έχει αποδείξει από το 2011 τις προτεραιότητες του, όταν πρότεινε συγκυβέρνηση στον τότε αντιμνημονιακό κ. Σαμαρά. Σειρά σας κ. Βενιζέλο, να αποδείξετε για μία φορά τις δικές σας.

Για ποιά «Ελιά» και ποιά «σωτηρία;»

Παρακολουθούμε την κυβέρνηση να ανθίσταται στη μεταρρύθμιση στο γάλα, και ακούμε ό,τι ανοησία κατεβάζει ο spin doctor του καθενός, με πρώτο και καλύτερο τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να συγκρίνει και να ιεραρχεί μεταξύ διατίμησης βιβλίων και τις ημέρες στο γάλα «για το καλό της ελληνικής κτηνοτροφίας». Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση λέει ότι οι τιμές δεν έχουν πέσει στην αγορά, και γι’αυτό «παίρνουν πρωτοβουλίες» κάθε τόσο. Με ποιούς; Το καρτέλ του γάλακτος, των σουπερμάρκετ ή και των δύο μαζί; Οι κτηνοτρόφοι δεν έχουν καταγγέλλει κατ’επανάληψη το καρτέλ γάλακτος, ή έχω χάσει εγώ επεισόδια; Αγγίζουμε πλέον την ύβρη.

Η κορυφαία στιγμή πολιτικού spin του Αντιπροέδρου, βέβαια, θα έρθει αυτό το Σαββατοκύριακο. Έχοντας σφάξει κυριολεκτικά στο γόνατο τους «58» με τον αιφνιδιασμό του σταυρού προτίμησης, αφού πρώτα τους περιέφερε ως θίασο ανανέωσης για 3 μήνες, τώρα θα τους σύρει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για την τελευταία πράξη: την ίδρυση και την παρουσίαση της «Ελιάς» ενώπιον του Martin Schulz... 

Εγώ νόμιζα ότι οι «58» ήταν η «Ελιά»... Και μάλλον το νόμισαν και αυτοί, όταν ο κ. Βούλγαρης ανακοίνωνε από το Περιστέρι ότι το ΠΑΣΟΚ θα κατέβει κάτω από την ομπρέλα τους.

Υπάρχει βέβαια ένα γεγονός που δεν ακούμπησε κανείς – ίσως γιατί δεν μπορεί να το διαχειριστεί σε επίπεδο spin ούτε ο Kasper Juul, του Borgen: τον διορισμό του κ. Γιάννη Παπαθανασίου στην προεδρία του διοικητικού συμβουλίου των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ), και μάλιστα με μισθό πέριξ των 200.000€.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν τοποθετήθηκε και κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Τι φοβούνται; Μη και παραδεχτούν αυτό που ξέρει και ο τελευταίος πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό που έχει πιστοποιηθεί με αλλεπάλληλες εκθέσεις περί πλαστών στατιστικών στοιχείων που έστελνε ο κ. Παπαθανασίου στους εταίρους μας για να μπορεί ο κ. Σαμαράς ως μέρος της κυβέρνησης Καραμανλή να μιλάει για «θωρακισμένη οικονομία» και έλλειμμα 4,5% πριν τις εκλογές του 2009; Ή για να μην αποξενώσουν τους ψεκασμένους ψηφόφόρους που ακόμα και σήμερα λένε πως δεν μας έβαλε η χρεοκοπία στο Μνημόνιο, αλλά το ΔΝΤ με την Λέσχη Bilderberg και τους «Εβραιομασόνους»;

Και καλά αυτοί. Παλαιοκομματικοί πες. Οι «58»; Οι φίλοι μου από τους «Μπροστά»; Οι κ.κ. Μόσιαλος και Λοβέρδος, υπουργοί των κυβερνήσεων Παπανδρέου, πώς θα παραστούν στην πανήγυρη της «Ελιάς», με το κ. Παπαθανασίου να ετοιμάζει για τη νέα του θέση το λάπτοπ που πήρε από το ΥΠΟΙΚ, τότε που το αδειάσανε φεύγοντας μαζί με έγγραφα και σκληρούς δίσκους. Για να παραλάβει ο σχεδόν υπόδικος πλέον κ. Παπακωνσταντίνου μία χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς ένα χαρτί στη διάθεση του για το που βρισκόμαστε και τι είχε συζητηθεί μεταξύ Κομισιόν και Ελληνικού Κράτους.

Οι νυν και οι πρώην βουλευτές και στελέχη που σήκωσαν το βάρος του Μνημονίου και της διάσωσης της χώρας από την καταστροφή των κυβερνήσεων Καραμανλή, πώς το καταπίνουν αυτό; Σε ποιον θα πάνε να ζητήσουν ψήφο, και τί θα πουν; «Ελιά»; Για το ΠΑΣΟΚminus? Θα τους πάρουν με τις πέτρες. 

Ο πρόεδρος τους έχει την δική του ατζέντα, και μακάρι να έχει δρομολογήσει την εκτός ΠΑΣΟΚ καριέρα του – να έχει βρει αμφιθέατρο/άμβωνα για τον μονίμως προτεταμένο δείκτη της χείρας του, και την ρητορική του «δεινότητα» που δεν μετεξελίχθηκε ποτέ σε πολιτική. Ο άνθρωπος επιτομή της μικροπολιτικής και του βραχυπρόθεσμου ωφελιμισμού. 

Οι υπόλοιποι πού πάτε σύντροφοι & «σύντροφοι», και γιατί; Για τη «σωτηρία»; Τίνος; Ζητήστε έστω το αυτονόητο - το βέτο του κ. Βενιζέλου στο διορισμό Παπαθανασίου, ως όρο για την παρουσία σας στη Συνδιάσκεψη, σε ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης της αφήγησης της αρθρογραφίας σας, των ευρωπαϊκών θεσμών που εξαπάτησε με πλαστά στοιχεία, και της  «γραμμής με το παρελθόν» που ευαγγελίζεστε.

σχετικά

Βγάλτε τον άνθρωπο που χρεοκόπησε τη χώρα από τα ΕΛΠΕ

"Εγκώμιο ενός που αποχώρησε.", του Ηλία Κανέλη

Παραθέτω το σημερινό άρθρο του Ηλία Κανέλη στα "Νέα", για τον Αντύπα Καρίπογλου. Το αναρτώ δηλώνοντας τιμή και περηφάνια για την τότε πρόσκλησή του να συμμετέχω στην προσπάθεια, μέχρι τον περασμένο Αύγουστο που αποχώρησα. Κ.Α.

_________

Σε μια εποχή κατά την οποία πολλά νέα πρόσωπα εισέρχονται στην πολιτική, προφανώς δεν περισσεύει πολύς χώρος για μια αποχώρηση (για λίγο; για περισσότερο;) ενός προσώπου όπως ο Αντύπας Καρίπογλου.

Θα αναρωτηθείτε: ποιος είναι ο Αντύπας Καρίπογλου; Πράγματι, δεν έγινε ευρύτερα γνωστός. Και γι' αυτό δεν φταίει ότι βρέθηκε έως και επικεφαλής ενός μικρού κόμματος όπως η Δράση, κάθε άλλο. Ο Καρίπογλου είναι και ευφραδής, και έξυπνος, και με πολιτική πείρα, και με μεγάλη ιστορία στα πολιτικά πράγματα. Θα ήταν αδιανόητο γι' αυτόν να πολιτευθεί χωρίς να έχει αποσαφηνίσει τις θέσεις του για τα πράγματα της συγκυρίας. Την ώρα της κρίσης, για παράδειγμα, δεν έλεγε άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Το κόμμα του δεν οχυρώθηκε στα δικά του Ζάππεια, δεν έστησε αγανακτισμένους στις πλατείες για να προσεταιρισθούν μελλοντικούς πελάτες, δεν έβριζε τους δανειστές και εταίρους, γενικώς δεν ζητούσε την επιδοκιμασία πάση θυσία. Αντίθετα, με σαφήνεια και μαχητικότητα, σχεδόν στο περιθώριο της δημοσιότητας, διεκδίκησε τον ευρωπαϊκό δρόμο, το ευρώ, τη Δύση και, κατά συνέπεια, «την ελευθερία, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την ευτυχία των ανθρώπων αυτής της χώρας».

Και όλα αυτά, με τρομερή προσωπική θυσία, ανυστερόβουλα, μάλιστα με προσωπικό ξόδεμα: ζώντας και εργαζόμενος στη Δράμα, ήταν συνεχώς σε ένα αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευε στην Ελλάδα για τις ανάγκες του κόμματος. Δεν είναι εύκολο να κάνει την προσωπική σου ζωή ποδήλατο για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα, εκτός αν είσαι πεισμένος ότι η μαγιά που αφήνεις αξίζει τον κόπο.

Ο Καρίπογλου δούλεψε σκληρά γι' αυτήν τη μαγιά. Προσείλκυσε νέους, διόρθωσε και διορθώθηκε, έχτισε έναν οργανισμό στον οποίο συνυπήρξε με σοβαρούς και δημιουργικούς ανθρώπους. Επιστήμονες, επιχειρηματίες, αγρότες. Πρώτα επαγγελματίες που δίνουν έμφαση στην καινοτομία και στην πρόοδο και μετά πολιτικούς. Πρόσωπα που δεν περιμένουν από το κράτος αλλά συμβάλλουν με τους φόρους τους στη λειτουργία του - που, ασφαλώς, θα ήθελαν καλύτερο κράτος, για να μην πηγαίνουν τα λεφτά των φορολογουμένων στον βρόντο.

Βαθύτατα δημοκράτης, ο Αντύπας Καρίπογλου επέλεξε να την κάνει διακριτικά όταν, όπως εκτιμώ διαβάζοντας το ευγενικό κείμενο αποχώρησής του, θεώρησε ότι οι στόχοι της Δράσης συρρικνώθηκαν, ότι έγινε κάτι άλλο από ένας ηθικός πολιτικός χώρος που θα διεκδικούσε την ευρύτερη προοδευτική συνεργασία, επειδή απαιτείται «συνολική πολιτική πρόταση, γιατί το πρόβλημα του τόπου μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό».

Παλαιός φίλος, ο Καρίπογλου δεν ζήτησε ποτέ να βοηθήσω να περάσει έστω μια ανακοίνωση του κόμματός του στην εφημερίδα. Θα ξαφνιαστεί, ελπίζω όχι δυσάρεστα, που γράφω χωρίς να το ξέρει για πρώτη φορά το όνομά του τώρα που αποχώρησε. Ελπίζω να καταλαβαίνει ότι χρειάζεται να επιστρέψει σύντομα.

_____

Άλλες αναρτήσεις για Καρίπογλου

Παρουσίαση ψηφοδελτίου χωρίς υποψηφίους – όχι κόμματος

«Εγώ τείνω στον Τζημερισμό», μου είπε χαριτολογώντας πριν από καιρό ένας καλός φίλος – παλιός αριστερός. «Όχι με αυτόν τον ηλίθιο, αλλά το ‘από τα κάτω’ που έκανε – δεν θα βγει άκρη αλλιώς με αυτούς που έχουμε».

Είναι κοινή διαπίστωση, αν δεν είσαι ψεκασμένος στον αντίποδα των ψεκασμένων, πως δεν είναι τα κόμματα το πρόβλημα ή οι ψηφοφόροί τους (δεν είναι η λύση να στείλουμε κάποιους εξορία, ε;) αλλά οι κορυφές, οι ηγετικές τους ομάδες και οι μηχανισμοί τους (κομματικοί, μηντιακοί, επιχειρηματικοί) που εξασφάλισαν την αναρρίχηση και την με κάθε κόστος παραμονή τους εκεί.


Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αποτελεί λύση η ‘πολιτική χωρίς πολιτικούς’ ή ‘χωρίς πολιτικό παρελθόν’ (σε καφετέριες θα τους βρει;) ούτε πολιτική χωρίς κόμματα και εσωτερικές διαδικασίες αντιπροσώπευσης κάποιου πράγματος μεγαλύτερου και συλλογικότερου του εγωισμού του ενός ‘Ηγέτη’ ( ή των 30/58/κ.ο.κ.).

Κάθε άλλο, το σημερινό πολιτικό προσωπικό καθιστά πρωταρχική την ανάγκη για την επιστροφή της πολιτικής, αφού αποδεχτήκαμε σιωπηλά και για δεκαετίες την υποκατάσταση της από την συστηματοποιημένη διαπλοκή κάθε βαθμίδας, της διαπλοκής που στην Ελλάδα αποδεχτήκαμε σαν κανονικότητα.

Αυτή την ώρα, κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν έχω την πολυτέλεια να ασχοληθώ με το ποιός θα κάνει την καλύτερη αρπαχτή στην κάλπη, ποιός θα κάνει το κόλπο που θα βουτήξει τις ψήφους, όσο κι αν αγωνιώ ότι θα γεμίσει το ευρωκοινοβούλιο ευρωσκεπτικιστές από όλες τις χώρες· και αυτές που δανείζονται και αυτές που δανείζουν. 

Με ενδιαφέρει η συλλογικότητα που θα μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα, που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από κόμμα, έστω υπό διαμόρφωση, από ανθρώπους που κατανοούν τα παραπάνω και τα θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα. Δεν είναι φορμαλισμός – είναι η λειτουργία της δημοκρατίας. Και παρέα να ήσουν πριν, από την ώρα που μπαίνεις στην πολιτική βγάζεις το χέρι από την τσέπη, μιλάς στους πρώην συναδέλφους στον πληθυντικό και παρουσιάζεις σχέδιο και χρόνους – όχι την αποψάρα σου. Αυτό το κάνουμε όλοι πια – τα κοινωνικά δίκτυα να είναι καλά.

Από αυτή την άποψη λοιπόν, και μόνο, η συνέντευξη τύπου 'του Σταύρου' (δεν είδα ποτάμι) με άφησε παντελώς αδιάφορο. Και θα συνεχίσει να με αφήνει αδιάφορο, μέχρι να δείξει αφενός πως κατανοεί τα βασικά της πολιτικής, και αφετέρου ότι δουλεύει σκληρά για να καλύψει τα κενά που έχει λόγω της ξαφνικής εισόδου του σε ένα παιχνίδι όπου δεν οφείλει να κάνει τις ερωτήσεις – αυτές τις κάνεις πολύ πριν βγεις στον κόσμο – αλλά να δίνει μία εκδοχή, έστω, των απαντήσεων. Με σεβασμό στο πρόβλημα και σε αυτόν από τον οποίο ζητάς την ψήφο. Το αν συμπαθώ ή όχι αυτόν που μου λέει "άκου φίλε", ανήκει σε ένα άλλο πεδίο - σε μπύρες στο γήπεδο. Όταν μου ζητάς την ψήφο για την Ευρωβουλή, κοίτα να έχεις κάτι να πεις, κάτι που να μεριάζει το τέχνασμα, τη μανιέρα, το τάλαντο το επικοινωνιακό... Και να είσαι κόμμα - συλλογικότητα οργανωμένη με δημοσιοποιημένους κανόνες και αρχές (καταστατικό) - όχι 'ο Σταύρος'.