Επιστροφή

Πιάσαμε ανατολές και δύσεις. Μαυρίσαμε. Είδαμε τα παιδιά μας να παίζουν όπως παίζαμε κάποτε εμείς και ίσως θυμηθήκαμε όσους φύγαν· είμαστε στα παπούτσια τους πια. Αγκαλιαστήκαμε ξανά εκτός ωραρίου υποχρεώσεων - σε κενό χρόνο, δικό μας χρόνο.

Και όλα αυτά με σκηνικό το συγκλονιστικό ελληνικό τοπίο, τους δρόμους που το σκίζουν και μας οδηγούν στους άπειρους ορίζοντες του.

Κανείς δεν μπορεί να πει πως αυτή η χώρα δεν έχει μέλλον. Ούτε μπορεί να κρύβεται πίσω από μακρο-οικονομικές παρόλες για να κρύψει προσωπικές επιδιώξεις και έλλειψη ικανοτήτων.

Ουδείς είναι εξοπλισμένος για να μετέχει της πολιτικής και όλοι είναι, φτάνει να τηρήσουν έναν κανόνα: να έχουν το δημόσιο συμφέρον - των πολλών - στη ματιά και την καρδιά τους. Όπως το καταλαβαίνουν αυτοί και όσοι τους ψηφίζουν. Όταν ξεχάσεις αυτόν τον απαράβατο κανόνα, όταν σε μπλέξει ο καθρέφτης σου, όλα τα δεινά της προσωπικότητας σου θα έρθουν στην επιφάνεια και θα καταρρακώσουν τόσο εσένα, όσο και αυτούς που εξαρτώνται των αποφάσεων σου.

Ο κυνισμός των τελευταίων δεκαετιών μας έχει πείσει πως ο φιλοτομαρισμός είναι αποδεκτή συμπεριφορά. Δεν είναι. Δεν είναι! 

Ίσως να πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό το ξήλωμα, του κυνισμού. Να μαλακώσουμε, να συνεννοηθούμε. Αν είναι να κοντραριστούμε να είναι πάνω σε ιδέες και όχι επί πτωμάτων.

Έχουμε ένα σαθρό πλαίσιο λειτουργίας, που έχει αποσαθρώσει κάθε αξία και βάση - ατομικά και κοινωνικά. Οι κυνικοί θα προσπαθήσουν να μας πείσουν και πάλι πως «έτσι είναι ο κόσμος». Στο χέρι μας είναι να μαλακώσουμε και αυτούς. Ή να τους απομονώσουμε. Έτσι κι αλλιώς μόνοι τους είναι, χαμένοι στο είδωλο του καθρέφτη τους.