Η γερουσιαστής εξήγησε πως το GOP για επτά χρόνια δεν έχει προτείνει τίποτα. Μοναδικός του σκοπός ήταν το πως θα σταματήσει την Προεδρεία Ομπάμα. Πως θα τον μπλοκάρουν. Σε αυτή την πορεία, πούλησαν τρέλα, είπαν ψέμματα, έπαιξαν με τα χειρότερα ένστικτα του αμερικανικού λαού. Με λίγα λόγια, για επτά χρόνια, έχτισαν το κλίμα που οδήγησε στο φαινόμενο Τραμπ. Ακόμα και τώρα, στα προεδρικά debates, εκτοξεύουν συνθήματα και προσωπικές προσβολές. Καμία συζήτηση για τα προβλήματα, καμία πρόταση για λύση.
Στην Ελλάδα, από την αρχή της κρίσης, έγινε ακριβώς το ίδιο, με την διαφορά πως ήταν από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, πλην της σύντομης εξαίρεσης όσων σήκωσαν μόνοι το βάρος της δημιουργίας του Μηχανισμού Διάσωσης. Έχτισαν μύθους, είπαν ψέμματα και κοίταξαν πως θα σταματήσουν κάθε λύση - κάθε αλλαγή. Αρκεί να ανακτήσουν τα ποσοστά τους οι μεν και να διατηρήσουν τις βουλευτικές τους έδρες οι δε.
Όταν τα κυρίαρχα αστικά κόμματα, στην αρχή της κρίσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, νομιμοποίησαν την αντιμνημονιακή ρητορική, οι μεν λέγοντας ανεύθυνα «έχω συνειδησιακά - δεν μπορώ να ψηφίσω για την έκτη δόση» (Βάσω Παπανδρέου) και οι δε πως τάχα κάποιοι «φούσκωσαν το έλλειμμα για να μας πάνε στο ΔΝΤ» για να «υποδουλώσουν τη χώρα και να κονομήσουν», ήταν φυσικό να ακολουθήσουν όσα ήρθαν. Ο κ. Σαμαράς καμάρωνε το 2012: «εγώ ήμουν ο αρχιτέκτονας του αντιμνημονίου».
Αν σε αυτό το πολιτικό πρόβλημα προστεθεί η διαρκής και άνιση μάχη της διαπλοκής που επ’ ουδενί αποδεχόταν να επιτρέψει το άνοιγμα της χώρας, κατεβάζοντας από τα Μέσα που είχε στον έλεγχο της τον αγώνα της για κλειστά συστήματα στην κοινωνία και τους επαγγελματικούς κλάδους, υποστηρίζοντας το κάθε παράλογο αίτημα και ατόπημα τους, γίνεται σαφές πως η χώρα δεν είχε ελπίδα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις αφίσες του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Έτσι, αφενός η αναποτελεσματικότητα στις μεταρρυθμίσεις και αφετέρου η δεξιά στροφή της συμμαχίας ΝΔ/ΠΑΣΟΚ μετά το 2012, οδήγησαν στα μισά του 2014 (ευρωεκλογές) στη ‘λύση’ ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Σαμαράς αποφάσισε πως θα αφήσει την βόμβα να σκάσει στα χέρια του κ. Τσίπρα, για να επανέλθει όπως έκαναν το 2011. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν εύκολο. Ό,τι ανεδαφικό είχε ισχυριστεί μέχρι τότε είχε ήδη νομιμοποιηθεί από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενώ πρόβαλλε (ιδίως στο εξωτερικό) ως δύναμη αλλαγής. Και ήταν, δυνάμει. Αν δεν ήταν τόσο συγκλονιστικά ανίκανοι και ανεύθυνοι.
Καλώς ή κακώς, η Ευρώπη, έχοντας δει την απροθυμία των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ να προχωρήσουν σε αλλαγή της χώρας, ήταν έτοιμη πλέον για έναν έντιμο συμβιβασμό, για μία πολιτική διαπραγμάτευση - ο καθένας ας το πει όπως θέλει. Λάθη είχαν γίνει από όλες τις πλευρές. Η επιθυμία ήταν να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη και να πάμε όλοι παρακάτω. Στις πρώτες 15 μέρες από τον σχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το 2015, είχαμε τη συνέντευξη τύπου Βαρουφάκη - Ντάισελμπλουμ με ξεκάθαρα τα σημάδια για ό,τι θα ακολουθούσε. Αδράνεια, αναξιοπιστία, κούφιοι βρυχηθμοί και περαιτέρω βύθιση της χώρας με περαιτέρω φτωχοποίηση των πολλών.
Δεκαπέντε μήνες μετά, η χώρα έχει περάσει παραπάνω από το μισό διάστημα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με capital controls, αλλά ουδείς θορυβείται. Ουδείς αλλάζει τροπάρι. Ουδείς αναζητεί λύσεις. Ο Τάσος Γιαννίτσης, χθες στη Βουλή, είπε πως 80% του χρέους που χτίσαμε την περίοδο 2000 - 2009 ήταν από τα ελλείμματα του ασφαλιστικού. Το 2016 φέραμε το νόμο Κατρούγκαλου... Αυτή είναι η λύση που έχει να προτείνει η χώρα, τόσο στους πολίτες, όσο και στους δανειστές μας.
Η Ελλάδα, με ευθύνη σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, έχει οδηγηθεί στο ίδιο αδιέξοδο με το GOP: αυτό της αυτοκαταστροφής, χωρίς να διαφαίνεται λύση. Ό,τι κι αν κάνει η ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ, ο Τραμπ δεν σταματάει πια. Τον έχει σηκώσει ο κόσμος στα χέρια του, έχοντας γαλουχηθεί από το ίδιο το κόμμα στην παραφροσύνη, την συνωμοσιολογία και τη μυθοπλασία. Όπως το ελληνικό πολιτικό σύστημα γαλούχησε την ελληνική κοινωνία.
Ο δικός μας Τραμπ κυβερνάει ήδη ως το εθνολαϊκιστικό και ανερμάτιστο συνονθύλευμα ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, με ευθύνη όσων πόνεσε η κοιλιά/συνείδηση/γενιά τους μπροστά σε κάθε δύσκολη λύση. Και όσων έκλεισαν μάτια και αφτιά σε κάθε πραγματικότητα προκειμένου να διαφυλάξουν το δικό τους συμφέρον (άρχουσα τάξη).
Δεν υπάρχει καμία απορία για το πώς φτάσαμε πάλι σήμερα, για μία ακόμα φορά, ενώπιον μίας πιθανής εξόδου της χώρας από τον δυτικό κόσμο που συγχέουμε με το νόμισμα. Δεν θα φύγουμε, αν φύγουμε, απλά από το ευρώ, αλλά από την προστασία του ευρωπαϊκού πλαισίου· νομικού και θεσμικού. Αυτή θα είναι η καταστροφή.
Ας μπούμε για λίγο στη θέση κάποιου που παρακολουθεί αυτή την ξέφρενη πορεία για έξι χρόνια, με πολιτικό κόστος στην πατρίδα του από τα απανωτά eurogroup και πακέτα διάσωσης και ας αναρωτηθούμε αν στοιχηματίζει πως οι Έλληνες θα σηκωθούν ένα πρωί και θα πιάσουν δουλειά να λύσουν τα προβλήματα τους, ή πως ουδείς προτίθεται ή μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Στοιχηματίστε...
Οι αισιόδοξοι λένε πως η ΕΕ θα προσπαθήσει πάλι - θα μας δώσει άλλη μία ευκαιρία. Κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται «ποιό το νόημα; Οι Έλληνες δεν θέλουν».
_________
Υστερόγραφο: ναι, η αδράνεια της Ελλάδας απέναντι στα προβλήματα της μπορεί να παρομοιαστεί και με την διεθνή αδράνεια σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή, ή την κλιμακούμενη ανισότητα σε συνθήκες στρεβλού καπιταλισμού, με μία επισήμανση. Κινδυνεύουμε να εξαιρεθούμε από όλα τα fora όπου συζητούνται όλα αυτά και άλλα πολλά πιεστικά ζητήματα. Υστερόγραφο στο υστερόγραφο: αν κοιτάξουμε τις λύσεις για τη χώρα, μπορεί να πάρουμε χαμπάρι γιατί πρέπει να προστατέψουμε την ακτογραμμή μας από κατασκευές-θηρία, ή γιατί πρέπει να κόψουμε το λιγνίτη και να επενδύσουμε στην Πράσινη Οικονομία αντί να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα γιατί δεν έχουμε το σθένος ή το μυαλό για να οργανώσουμε την επόμενη μέρα της χώρας. Μπορεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου